Η γιορτή της σαύρας... [The Doors]

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Celebration.gif

Τον Φεβρουάριο του 1968, οι Doors μπήκαν στα στούντιο T.T.G.[1] στο Χόλιγουντ, πρόσφατα εξοπλισμένων[2] με προηγμένες δυνατότητες εγγραφής 16-καναλιών και άρχισαν ηχογραφήσεις για το τρίτο τους άλμπουμ, Waiting For The Sun. Ο παραγωγός, Paul Rothchild, γίνεται ολοένα και περισσότερο απαιτητικός ενώ τα σέσιον πηγαίνουν στραβά, από την αρχή. Ο Jim είναι πολύ αδιάφορος για τη διαδικασία της ηχογράφησης και με το αδιάκοπο ποτό και ξεφάντωμα, γίνεται αναξιόπιστος και δημιουργικά αντιπαραγωγικός. Κρατάει στάση, "δεν με νοιάζει", και μετά την απόρριψη του αριστουργήματός του, "The Celebration", αποτραβιέται και επαναστατεί. Χρειάζονται πάνω από 130 προσπάθειες για να ηχογραφηθεί το "The Unknown Soldier" σύμφωνα με τα υψηλά πρότυπα του Paul. Ο John Densmore μπουχτισμένος με τα πάντα, φεύγει αλλά επιστρέφει την επόμενη μέρα.

Ο Ray και Robby, νιώθουν ότι κάτι πρέπει να γίνει για τον Jim. Μιλούν στον Paul και αποφασίζουν να προσλάβουν κάποιον για να έχει το νου του στον Jim όταν πίνει και να βεβαιώνεται ότι πηγαίνει στην ώρα του στο στούντιο. Ο Paul προτείνει να προσλάβουν τον Bobby Neuwirth, πρώην τεχνικό/roadie με την μπάντα του Bob Dylan, που να μπορεί να διαλογίζεται και να πίνει με τον Jim, παριστάνοντας τον κινηματογραφιστή. Η Elektra πληρώνει το μισό μισθό του Neuwirth και οι John, Ray και Robby συμμετέχουν στον άλλο μισό. Ο Jim γρήγορα συνειδητοποιεί τι συμβαίνει, αλλά παίζει μαζί τους για λίγο. Ο Neuwirth σύντομα καταλαβαίνει, ότι δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να σταματήσει τον Jim από το ποτό και του κάνει παρέα στα μπαρ της πόλης, πίνοντας και ξεφαντώνοντας. Γίνεται περισσότερο σύντροφός του στο ποτό, παρά επιτηρητής και συντονιστής.

Οι ηχογραφήσεις πάνε από το κακό στο χειρότερο. Ο Jim συχνά αφήνει τους άλλους να περιμένουν για ώρες και πετάει την ευκαιρία να βάλει στο δίσκο, το αριστούργημά του, "Celebration of The Lizard". Υποτίθεται ότι θα κάλυπτε μια ολόκληρη πλευρά του LP, αλλά με την μουσική αποσπασματικότητα και τη στάση του Jim στο στούντιο, ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Οι Doors κάνουν μια έκδοση που αρέσει στον Jim, αλλά οι άλλοι διαφωνούν μαζί του. Αναστατωμένος, φεύγει για λίγες ώρες, επιστρέφει εξαιρετικά μεθυσμένος, χαμηλώνει τα φώτα και πηγαίνει στο παραβάν ηχογράφησης στουπί και τραγουδά τη λήψη του "Five To One" (αν ακούσετε προσεκτικά το τμήμα στο τέλος του τραγουδιού, όπου λέει: "Hey come on honey... -γουλιά- ... go along home and wait for me baby and I'll be there in just a little while..." μπορείτε να ακούσετε να παίρνει μια γουλιά από το μπουκάλι του μπράντι).

Ο Τζιμ, αισθανόμενος τις πιέσεις για νέο υλικό, ενώ μπαίνει στο στούντιο συχνά, πίνει όλο και περισσότερο. Όποτε το θελήσει, σταματάει και συχνάζει στα τοπικά μπαρ, προσκαλώντας μπαρόβιες και γκρούπις πίσω στο στούντιο. Ο John δεν αντέχει άλλο και τα παρατάει ξανά. Ο Robby μετά από μερικές ημέρες του λέει να επιστρέψει... Ο φωτογράφος, Paul Ferrara ήταν διαθέσιμος στα περισσότερα από αυτά τα σέσιον, καταγράφοντας σε φωτογραφίες και φιλμ. "Κατάφερα να μπλέξω καθημερινά στα σέσιον, μερικές φορές φέρνοντας τον Jim, από όπου κατέληγε το προηγούμενο βράδυ" λέει ο Paul στην αυτοβιογραφία του, Flash of Eden. (πηγή, thedoors.com)
______________________
[1]. Αρχικά του "Two Terrible Guys"/Δύο Τρομερά Παιδιά. Ήταν λογοπαίγνιο, επειδή οι ιδιοκτήτες ήταν ακριβώς το αντίθετο: δύο ευγενικοί και καλοί, αν και πολύ τρελοί, τύποι.
[2]. Mικρόφωνα Sony και Telefunken, μαγνητόφωνα Ampex, ηχεία Altec Lansing 604E και EMT-140 Echo Plates. Αυτό το άλμπουμ είχε μια πρωτιά, καθώς χρησιμοποιήθηκαν οι νέοι επεξεργαστές αποθορυβοποίησης Dolby A301.

PhotoShoot68.jpg


Οι Doors περισσότερο από κάθε άλλη μπάντα, διεύρυναν την ελκυστικότητα του άσιντ ροκ και το μετέφεραν σ' ένα ευρύτερο κοινό. Ωστόσο, ήταν διαφορετικοί από τους Jefferson Airplane, λιγότερο ψυχεδελικοί και πιο σουρεαλιστικοί, με στίχους για την μάχη κατά της κοινωνικής καταπίεσης και χωρίς να εξιδανικεύουν τις αρετές των ψυχεδελικών ουσιών. Η σημασία τους στην εξέλιξη του ροκ είναι τεράστια - η παρακολούθηση μιας συναυλίας των Doors ήταν υποβολή στη διαφορετική εμπειρία του ροκ θεάτρου. Στη σκηνή, ο Morrison, ένα από τα κορυφαία σεξ σύμβολα τα τέλη της δεκαετίας του '60, ήταν συναρπαστικός. Αν και μερικοί λένε ότι του έλειπε μια καλή φωνή, ήταν ένας καλλιτέχνης με πολλές διαθέσεις που μπορούσε να ουρλιάξει δυνατά και με μανία ή να τραγουδήσει απαλά και μυστηριωδώς.

TD.gif

Το γκρουπ ιδρύθηκε το 1965 στο Λος Άντζελες, όταν ο Jim Morrison (1943-1971), γιος ναυάρχου, συναντήθηκε με το Ray Manzarek (1939-2013), ενόσω σπούδαζαν στο UCLA. Ο Morrison ενδιαφερόταν περισσότερο για την ποίηση από τη μουσική, αλλά ισχυριζόταν ότι άκουγε παράξενα τραγούδια μέσα στο κεφάλι του και ήταν ο Manzarek που τον ενθάρρυνε να τα ηχογραφήσει. Ο Manzarek τον έπεισε να παίξει στο δικό του συγκρότημα, Rick and The Ravens ενώ αργότερα προσέλαβε επίσης και τα άλλα μέλη του γκρουπ, τους Robbie Krieger (1946) και John Densmore (1944), από το γκρουπ The Psychedelic Rangers. Ο Jim Morrison επέλεξε προφανώς το όνομα The Doors από την αράδα του William Blake: "Υπάρχουν πράγματα που είναι γνωστά και πράγματα που είναι άγνωστα, ενδιάμεσα είναι οι πόρτες". Το συμπέρασμα του ανοίγματος θυρών στις νέες αντιλήψεις και ανακαλύψεις ταίριαξε καλά στη άσιντ σκηνή. Τις πρώτες τους παραστάσεις έκαναν σε μικρά κλαμπ στο Sunset Strip. Οι δισκογραφικές εταιρείες έδειξαν μικρό ενδιαφέρον στην αρχή, αλλά τελικά η Elektra, μια μικρή τότε εταιρεία που είχε διεισδύσει στην αγορά με μια άλλη κορυφαία μπάντα του Λος Άντζελες, τους Love, τους προσέφερε συμβόλαιο αφού ο Arthur Lee έπεισε τον Jac Holzman να πάει να ακούσει την μπάντα. (Vernon Joynson, Fuzz Acid & Flowers)

DoorsLaurelCanyon-5.jpg

Πριν 39 χρόνια την ίδια μέρα, αυτή των γενεθλίων μου, αγόρασα το Waiting For The Sun των Doors, σε κασέτα. Είχαν προηγηθεί, φυσικά, τα δύο πρώτα τους και αυτό ήταν για μένα, η φυσική συνέχεια. Ζούσα για τη στιγμή που θα το έβαζα στο Sanyo κασετοφωνάκι μου και για την ευχαρίστηση που θα είχα, ακούγοντάς το. Βέβαια για κάποιους, λόγω των ποπ αποχρώσεων, με κομμάτια σαν το Hello, I Love You, σε σύγκριση με τα "σκοτεινότερα" προηγούμενα, θεωρείται το πιο αδύνατο από τα έξι στούντιο άλμπουμ τους. Εγώ σαν οπαδός, το αγαπώ εξίσου και θα εξηγήσω παρακάτω και τους λόγους που κάποια από τα περιεχόμενά του, με κάνουν να του έχω και μια ιδιαίτερη αδυναμία.
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
The Doors - Waiting For The Sun (Ιούλιος 1968, Elektra)

WaitingForTheSun.jpg

Τραγούδια: A1 Hello, I Love You (γραμμένο κυρίως από τον Morrison) - 2:22, A2 Love Street (γραμμένο κυρίως από τον Morrison) - 3:06, A3 Not To Touch The Earth (γραμμένο κυρίως από τον Morrison) - 3:54, A4 Summer's Almost Gone (γραμμένο κυρίως από τον Morrison) - 3:20, A5 Wintertime Love - 1:52, A6 The Unknown Soldier - 3:10, B1 Spanish Caravan - 2:58, B2 My Wild Love - 2:50, B3 We Could Be So Good Together - 2:20, B4 Yes, The River Knows (γραμμένο κυρίως από τον Krieger) - 2:35, B5 Five To One (γραμμένο κυρίως από τον Morrison) - 4:22
Μουσικοί: Jim Morrison (φωνητικά), Ray Manzarek (πλήκτρα), Robby Krieger (κιθάρα), John Densmore (τύμπανα), Douglas Lubahn (περιστασιακά μπάσο, ηλεκτρικό μπάσο: B1), Kerry Magness (μπάσο: A6), Leroy Vinnegar (ακουστικό μπάσο: B1)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Paul A. Rothchild / Bruce Botnick
Φωτογραφίες εξωφύλλου: Paul Ferrara / Guy Webster

Ηχογραφήθηκε στα τέλη του 1967 μέχρι τον Μάιο του 1968 στα Sunset Sound & TTG Studios, Χόλιγουντ, Καλιφόρνια


O τραγουδιστής και στιχουργός Jim Morrison, παραδέχθηκε ότι δεν ήταν στα καλύτερά του το 1968. Ωστόσο, αυτό το άλμπουμ εξακολουθεί να περιέχει κάποιες λαμπρές στιγμές, παρά τη σύντομη τριαντατριάλεπτη διάρκειά του. Κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1968, όταν το γκρουπ ήταν στην αιχμή της δημοτικότητάς του.

Αντίθετα με τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, που ήταν παρόμοια σε δομή και περιείχαν μεγάλα κομμάτια που έκλειναν τα άλμπουμ, το Waiting For the Sun έχει μια διαφορετική προσέγγιση. Το ειρωνικό είναι ότι τα αρχικά σχέδια γι' αυτό το άλμπουμ περιελάμβαναν το επικό κομμάτι, μιας-πλευράς, "Celebration of the Lizard", το οποίο αποτελείτο από μια σειρά από ποιήματα του Morrison πάνω σε αυτοσχεδιαστική μουσική σε τμήματα, μαζί με άλλα πιο δομημένα "τραγούδια". Ο παραγωγός Paul Rothchild, όμως, όπως είδαμε και πιο πάνω είχε άλλη γνώμη. Βέβαια οι στίχοι του κομματιού περιελήφθησαν στο εσωτερικό του εξώφυλλου του αρχικού βινυλίου. Η μπάντα εκτελούσε ζωντανά το "Celebration of the Lizard" στην ολότητά του, και μια έκδοση του κομματιού εμφανίστηκε στο άλμπουμ Absolutely Live του 1970.

Επίσης, έλειπε από το άλμπουμ, το ομότιτλο τραγούδι "Waiting for the Sun", καθώς το συγκρότημα θεωρούσε ότι ήταν ημιτελές. Το κομμάτι αυτό αργότερα συμπεριλήφθηκε το 1970 στο άλμπουμ Morrison Hotel. Σ' αυτό το τραγούδι, ήταν που ο κιμπορντίστας Ray Manzarek εμφανίζει το παραμορφωμένο ήχο του νέου του οργάνου, Gibson G-101, αλλάζοντας το προηγούμενο Vox Continental.

Για αυτά τα δύο κομμάτια αλλά και για ένα ακόμη εκπληκτικό ινστρουμένταλ, ο μηχανικός τους Bruce Botnick, στις σημειώσεις του στο βιβλιαράκι της επανέκδοση του 2006 της Electra/Rhino, αναφέρει "To Waiting For the Sun είναι αξιοσημείωτο για το γεγονός ότι δύο τραγούδια λείπουν από το άλμπουμ, αν και είναι παρόντα στους τίτλους και τους στίχους. Το "Waiting For the Sun" εμφανίστηκε στο Morrison Hotel και το "Celebration of the Lizard" στο δίσκο της επανέκδοσης. Είναι ένα ντέμο που ηχογραφήσαμε, απόντος του Paul Rothchild. Το "Albinoni's Adagio In G Minor" ηχογραφήθηκε αλλά δεν ολοκληρώθηκε μέχρι το 1999, όταν προσθέσαμε την κιθάρα, τα πλήκτρα και τα κρουστά. Μας πήρε 31 χρόνια να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε μ' αυτό..."

DoorsLaurelCanyon-1.jpg

Με την παράλειψη, λοιπόν, ορισμένων προγραμματισμένων κομματιών, οι Doors έπρεπε να βουτήξουν πίσω στα αρχεία τους για υλικό. Το "Hello, I Love You" ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια του Μόρισον, που χρονολογείται από το 1965. Το βούισμα της κιθάρας του Robbie Krieger και ο γκρούβι ήχος, έφερε την μπάντα από την άκρη του σκοταδιού στο κέντρο της ποπ.

...
Περπατάει στον δρόμο
Αόρατη σε κάθε μάτι που συναντά
Πιστεύεις ότι είσαι ο τύπος
που θα κάνει τη βασίλισσα των αγγέλων να στενάξει;

Γεια σου, σ' αγαπώ
Δεν θα μου πεις το όνομά σου;
Γεια σου, σ' αγαπώ
Επίτρεψε μου να μπω στο παιχνίδι σου
Γεια σου, σ' αγαπώ
...

Στο υπόλοιπο άλμπουμ, τα τραγούδια ποικίλουν αρκετά. Το "Love Street" είναι μια έξυπνη μπαλάντα, η οποία ξεκινά σαν μια αέρινη μελωδία, αλλά από κάτω περιέχει κάποια χαρντκορ ροκ στοιχεία. Αυτό το μπαρόκ ποπ τραγούδι με εξαιρετικό πιάνο και όργανο γεννήθηκε σαν ποίημα του Morrison για το δρόμο, που ζούσε στο Laurel Canyon με τη φίλη του Pamela Courson. Ο πιο χαρακτηριστικός στίχος προήλθε από την παρακολούθηση των τοπικών χίπις να επισκέπτονται το γωνιακό κατάστημα, απέναντι από το σπίτι τους...

Βλέπω ζείτε στο Δρόμο της Αγάπης
Υπάρχει το κατάστημα όπου συναντώνται τα πλάσματα
Αναρωτιέμαι τι κάνουν εκεί μέσα
Καλοκαίρι την Κυριακή και ένα χρόνο
Υποθέτω ότι μου αρέσει, μια χαρά, μέχρι τώρα!
...

Το μόνο τμήμα του "Celebration of the Lizard" που μπήκε στο άλμπουμ, το "Not to Touch the Earth" είναι σχεδόν μια δραματική σκηνή ταινίας. Ο συγγραφέας Chuck Crisafulli (Moonlight Drive, The Stories Behind Every Doors Song) εξηγεί, "Ολόκληρο το ποίημα περιγράφει ένα είδος μαζικής εξόδου από το σύγχρονο πολιτισμό και μια επιστροφή σε ένα πιο φυλετικό τρόπο ύπαρξης". Η γραμμή του μπάσου και ο συνολικός ρυθμός γίνονται ολοένα και πιο έντονα, παρακολουθώντας τα φωνητικά του Morrison ενώ ο John Densmore προσφέρει έγκαιρα, γεμίσματα και σφιχτό ρυθμό στα τύμπανά του.

Να μην αγγίζεις τη γη,
Να μη βλέπεις τον ήλιο.
Τίποτα δεν έμεινε να κάνεις, εκτός από το
να τρέξουμε, τρέξουμε, τρέξουμε
Ας τρέξουμε
Ας τρέξουμε

Το σπίτι πάνω στο λόφο
Το φεγγάρι αναπαύεται στάσιμο
Οι σκιές των δέντρων
μαρτυρούν το άγριο αεράκι
Έλα μωρό μου, τρέξε μαζί μου
Ας τρέξουμε
...
Είμαι ο Βασιλιάς Σαύρα
Μπορώ να κάνω τα πάντα

DoorsLaurelCanyon-2.jpg

Το "Summer’s Almost Gone", είναι μια άλλη ξαναγεννημένη μελωδία από τις πρώτες μέρες του γκρουπ. Το ριφ μπάσου/πλήκτρων, θυμίζει κάτι από Strange Days, με κάποιο υποκρυπτόμενο χόνκι-τονκ πιάνο από τον Manzarek και μπότλνεκ σλάιντ κιθάρα από τον Krieger, για ποικιλία.

...
Το καλοκαίρι έχει σχεδόν φύγει
Το καλοκαίρι έχει σχεδόν φύγει
Είχαμε κάποιες καλές στιγμές
Αλλά πέρασαν
Ο χειμώνας έρχεται
Το καλοκαίρι έχει σχεδόν φύγει

Το "Wintertime Love", πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση, τόσο μουσικά όσο και εποχιακά! Αυτό το σύντομο και χαρούμενο ευρωπαϊκό βαλς, είναι μια ωραία σύνθεση με μελωδικά φωνητικά από τον Morrison και φοβερό μπάσο από τον σέσιον μουσικό Douglas Lubahn.

...
Έλα να χορέψουμε μαζί, αγαπητή μου
Ο χειμώνας είναι τόσο κρύος φέτος
Είσαι τόσο ζεστή
Θα γίνεις η χειμερινή αγάπη μου
...

Το "The Unknown Soldier" είναι ένα σκόπιμα επίμαχο τραγούδι, που εξετάζει τον πόλεμο του Βιετνάμ και πως τον είδαν στην τηλεόραση, πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ολοκληρωμένο, με μυστηριώδεις και απόκοσμους ήχους οργάνου και με μια γλαφυρή αναπαράσταση εκτέλεσης στη μέση του τραγουδιού, οι Doors έφτιαξαν ένα από τα πιο ασυνήθιστα και πολύπλοκα κομμάτια τους. Το τραγούδι ξεσπάει στη συνέχεια σε ένα κλιμακούμενο και εορταστικό κλείσιμο, το οποίο οραματίζεται ένα νικηφόρο τέλος του πολέμου. Ενώ το σινγκλ και το διαφημιστικό βίντεό του, είχαν απαγορευτεί από πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης, το τραγούδι κατάφερε να βρει το δρόμο του στο Top 40.

...
Κάντε ένα τάφο για τον άγνωστο στρατιώτη
που κούρνιαζε στον κενό ώμο σας
Ο άγνωστος στρατιώτης

Στο πρωινό διαβάζονται τα νέα
Με τηλεόραση τρέφονται τα παιδιά
Η σφαίρα διαπερνά το κράνος

Και όλα τελείωσαν
Ο πόλεμος τελείωσε
Όλα τελείωσαν
Ο πόλεμος τελείωσε
Όλα τελείωσαν, μωρό μου

DoorsLaurelCanyon-3.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Πέντε προς ένα​

DoorsLaurelCanyon-4.jpg

Η δεύτερη πλευρά αρχίζει με το αγαπημένο "Spanish Caravan", με φανταστική κιθάρα φλαμένκο από τον Krieger, μέχρι το πρώτο στίχο και το ρεφρέν. Ακολουθεί η ηλεκτρική εναλλαγή και στο τέλος το κομμάτι αφήνει μια γλυκιά επίγευση. Κλασικό, αν και ξεχασμένο...

Μετέφερέ με, καραβάνι, πάρε με μακριά,
Πάρε με στην Πορτογαλία, πάρε με στην Ισπανία,
Στην Ανδαλουσία με τα χωράφια των σιτηρών,
Πρέπει να σε δω ξανά και ξανά.
Πάρε με, ισπανικό καραβάνι,
Ναι, ξέρω ότι μπορείς.

Άνεμοι του εμπορίου βρίσκουν γαλέρες χαμένες στην θάλασσα,
Ξέρω που με περιμένει ο θησαυρός,
Ασήμι και χρυσό στα βουνά της Ισπανίας,
...

Το υπνωτικό "My Wild Love", κάτι σαν τραγούδι εργασίας, παραδίδει στο αισιόδοξο και διασκεδαστικό "We Can Be So Good Together", που ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια των σέσιον του Strange Days. Το όμορφο "Yes, The River Knows" είναι μια ποιητική ερωτική μπαλάντα με "κυκλοθυμικό" πιάνο, στο ίδιο πνεύμα, όπως το "The Crystal Ship" από το ντεμπούτο τους. Οι υπέροχες φράσεις στην ηλεκτρική κιθάρα του Krieger, συνοδευόμενες από το κλασσικό πιάνο του Manzarek και τον Morrison στο πιο μελωδικό του, δείχνουν πραγματικά το μουσικό εύρος των Doors.

Το κλείσιμο του δίσκου, "Five to One", είναι ένας δυνατός ύμνος, το σκληρό κομμάτι που έλειπε από το άλμπουμ. Το μπάσο οδηγεί, το σόλο της κιθάρας είναι εκπληκτικό και το ρυθμό υποστηρίζουν με γεμίσματα τα ντραμς. Τα πλήκτρα παίζουν στο παρασκήνιο έναν απλό ρυθμό, που γίνεται λίγο πιο εμφανής όσο το τραγούδι πλησιάζει στο τέλος.

...
Οι μεγάλοι μεγαλώνουν
Και οι νέοι γίνονται δυνατότεροι
Μπορεί να πάρει μια εβδομάδα
Μπορεί να διαρκέσει και περισσότερο
Αυτοί έχουν τα όπλα
Αλλά εμείς έχουμε τους αριθμούς
Θα κερδίσουμε, ναι
Παίρνουμε τον έλεγχο
Έλα!
...

Ο δημοσιογράφος Paul Williams, ολοκληρώνει τις σημειώσεις του στην επανέκδοση έτσι, "Το πρώτο άλμπουμ, The Doors, αντιπροσωπεύει το ξεκίνημα, το δεύτερο Strange Days, είναι μια περιγραφή, του τι θα βρούμε όταν θα μπούμε μέσα. Το τρίτο, Waiting For The Sun, περιγράφει την συναισθηματική κατάσταση αυτών που μπήκαν, μια λαχτάρα για ένα τέλος, σε αυτό το γενικό σκοτάδι..."

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia, βιβλιαράκι επανέκδοσης, classicrockreview.com)

AvalonFillmoreDoors.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Φωτογράφιση εξώφυλλου του Waiting For The Sun - 6 Ιουνίου, 1968

FerreraDoors.jpg

και μια ακόμη εδώ

Διαφημιστικές καταχωρίσεις σε περιοδικά...

PromoAd.jpg

- The Doors · Waiting for the Sun [Playlist] -
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Παράξενες μέρες...​

The Doors - Strange Days (Σεπτέμβριος 1967, Elektra)

StrangeDays.jpg

Τραγούδια: A1 Strange Days 3:05, A2 You're Lost Little Girl 3:01, A3 Love Me Two Times 3:23, A4 Unhappy Girl 2:00, A5 Horse Latitudes 1:30, A6 Moonlight Drive 3:00, B1 People Are Strange 2:10, B2 My Eyes Have Seen You 2:22, B3 I Can't See Your Face In My Mind 3:18, B4 When The Music's Over 11:00
Μουσικοί: Jim Morrison (φωνητικά), Ray Manzarek (πλήκτρα, μαρίμπα), Robbie Krieger (κιθάρα), John Densmore (τύμπανα), Doug Lubahn (μπάσο)
Παραγωγή / Μηχανικός: Paul Rothchild / Bruce Botnick

Ηχογραφήθηκε στα Sunset Sound Recorders του Λος Άντζελες, Μάιο έως Σεπτέμβριο, 1967

Το ξεχωριστό ντεμπούτο των Doors, πλήρες, με το χρυσοπουλημένο σινγκλ, "Light My Fire", προσέφερε ένα εντυπωσιακά σκοτεινό είδος ψυχεδέλειας. Αν και τα τραγούδια για το ακόλουθο, Strange Days, γράφτηκαν ως επί το πλείστον ταυτόχρονα με εκείνα του ντεμπούτου, ήταν μόνο εκεί που το γκρουπ, όπως είπε ο κιμπορντίστας Ray Manzarek, άρχισε να βλέπει το στούντιο ηχογράφησης ως ένα εργαστήριο που διευκόλυνε το «νέο όνειρο της επέκτασης της επίγνωσης».

Ο μηχανικός Μπρούς Μπότνικ, στα σέσιον, έπαιζε στο γκρουπ μια προ-κόπια του Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band. Ακόμα καλύτερα, οι Doors είχαν τώρα ένα δικό τους μαγνητόφωνο Ampex, οκτώ καναλιών. Ελευθερωμένος από τους περιορισμούς στην ηχογράφηση τεσσάρων καναλιών, ο Manzarek συμπληρώνει το χαρακτηριστικό του, Vox Continental με μαρίμπα και αρπίχορδο, ενώ ο κιθαρίστας Robbie Krieger μπόρεσε να στρώσει μονομαχίες με φαζ επικαλυμμένα μοτίβα στο επικό κλείσιμο, "When The Music's Over". «Έμπαινε στην περιοχή του Jimi Hendrix, πειραματιζόμενος με τον ήχο και κάνοντας θόρυβο σαν προσγείωση αεροπλάνων», υπενθύμισε ο ντράμερ, John Densmore.

Αλλού, επίσης, τα τροφοδοτούμενα με άσιντ και μαριχουάνα σέσιον ήταν τολμηρά και ανορθόδοξα. Η προσέγγιση "συγκεκριμένης μουσικής"/musique concrete του "Horse Latitudes", πακεταρίστηκε με συνοδεία από φωνές και τον ήχο σπασμένων μπουκαλιών, ενώ στο "Unhappy Girl" συμπεριλήφθηκε ανάποδα ηχογραφημένο πιάνο.

Εν τω μεταξύ, τα κύρια φωνητικά του Morrison στο "You're Lost Little Girl", φημολογείται ότι ηχογραφήθηκαν ενώ η φίλη του Pam Courson του έκανε στοματικό, κατόπιν προτροπής του παραγωγού Paul Rothchild. Λιγότερο ακατάλληλα, αλλά εξίσου αποτελεσματικά, ήταν και τα "υποβρύχια" φωνητικά του Morrison στο κομμάτι του τίτλου, που υλοποιήθηκαν τροφοδοτώντας τη φωνή του μέσω ενός πρώιμου Μουγκ συνθεσάιζερ.

«Δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι το κατεστημένο μας φοβόταν», κοκορεύτηκε ο Manzarek για το Strange Days στην αυτοβιογραφία του, το 1998. «Είχαμε διονυσιαστεί! Ο Πάνας ήταν μαζί μας». Δεδομένου ότι οι Doors είχαν παραδώσει δύο εξαιρετικά άλμπουμ μέσα σε διάστημα δέκα μηνών, οι περισσότεροι "φευγάτοι" ήταν μαζί τους.

Σύντομα, όμως, ο αλκοολισμός του Morrison θα ριζωνόταν, η κατάχρηση ναρκωτικών γινόταν ανεξέλεγκτη και η ηχογράφηση του Waiting For The Sun, το 1968, θα αποδεικνυόταν περισσότερο παντομίμα παρά ταξίδι.

Παράξενες μέρες μας βρήκαν
Παράξενες μέρες μας έχουν ανακαλύψει
Πρόκειται να καταστρέψουν
Τις καθημερινές χαρές μας
Θα συνεχίσουμε να διασκεδάζουμε
Ή θα βρούμε μια νέα πόλη

Ναι!

Παράξενα μάτια γεμίζουν παράξενα δωμάτια
Οι φωνές θα σηματοδοτήσουν το κουρασμένο τέλος τους
Η οικοδέσποινα χαμογελάει πλατιά
Οι επισκέπτες της κοιμούνται από την αμαρτία
Άκουσέ με να μιλώ για αμαρτία
Και ξέρεις ότι είναι αυτό

Ναι!

Παράξενες μέρες μας βρήκαν
Και μέσα από τις παράξενες ώρες τους
Επιζούμε μόνοι
Μπερδεμένα κορμιά
Μνήμες κακοποιημένες
Καθώς τρέχουμε από την ημέρα
Σε μια παράξενη πέτρινη νύχτα

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, James McNair)

TheDoorsByGuyWebster.jpg
 
17 June 2006
14,350
Ενας ψύχραιμος εκτιμητής θα σας έλεγε πως με το πρώτο τους άλμπουμ, συν μιά ανθολογία και το Live έχετε, εν πολλοίς “καθαρίσει”. Είναι αλήθεια εν μέρει γιατι το The Doors έβαλε με το “καλημέρα” τον πήχη πάρα πολύ ψηλά. Αλλά θα χάνατε πάρα πολλά αν αγνοούσατε τη συνέχεια του ταξειδιού.
Εγώ, Δεν είμαι ψύχραιμος ακροατής: είμαι fan. Το Waiting For The Sun το θεωρώ ανεκτίμητο: κατ αρχήν τα Summer's Almost Gone, Wintertime Love και Yes, The River Knows είναι Διαμάντια και, συνήθως, δεν περιλαμβάνονται σε ανθολογίες. Το ίδιο ισχύει και για τα Love Street και Not To Touch The Earth -το θραύσμα από το Celebration Of The Lizard που πέρασε στο άλμπουμ. Το Spanish Caravan και το Hello, I Love Υou ...τα σχόλια περιττεύουν. Πιο αδύναμα κομμάτια για μένα είναι το Five To One και το The Unknown Soldier. Τα hits δηλαδή.
Θυμάμαι σαν τώρα τη μέρα που το αγόρασα μεταχειρισμένο από τον κουρέα, στο Μοναστηράκι. Κακοπαθημένο σχετικά και σε τιμή-χώμα αλλά Πού να βρείς Doors στην Ελλάδα το 1971; Μόνο το “13” είχε κυκλοφορήσει (και, λίγο μετά, το L.A. Woman που πάντα μου άφηνε μιά πικρή γεύση στο στόμα γιατί μόλις το πηρα, ο Βασιληάς-Σαύρα είχε πεθάνει, μόλις ένα-δυό μήνες πριν). Παρ ότι το βρήκα άψογο λίγο αργότερα, κράτησα εκείνη την κόπια -τη μεταχειρισμένη- όχι τόσο λόγω του συγκινησιακού φορτίου που τη συνόδευε, όσο γιατί τα μετέπειτα αμερικάνικα τιράζ που έσκασαν μύτη στην Ευρώπη Δεν είχαν τη χρυσή ετικέτα της Elektra και το διπλό εξώφυλλο.



What A Great, Strange and Magnificent Trip it's been, indeed. :worshippy:
 
Last edited:

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,927
Έχει άδικα την ρετσινιά του μετριότερου άλμπουμ τους ... ίσως, γιατί -όπως σημειώθηκε- ο πήχης ήταν ψηλά, ίσως οι φανατικοί ήθελαν άλλη κατεύθυνση ... για εμένα, είναι το πλέον αγαπημένο μου μαζί με το la woman ... έχω γράψει και ένα σχετικά εκτεταμένο κείμενο παλαιώτερα για το love street, ένα κομμάτι που δεν μπορώ να ξεριζώσω από μέσα μου, 36 χρόνια τώρα ... το άτιμο πάει και χώνεται όλο και πιο βαθειά ... αυτή η μελωδία, σαν από ένα παιδικό κλαπατσιμπανάκι, χαράζει μέσα μου μια ανεπανάληπτη αίσθηση χαλαρότητας & ευφορίας ...
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Αυτά είναι...οχι απλώς ένα ακόμα αλμπουμ αλλα κάτι άλλο, που εμπεριέχει εκτός απο την φανταστική μουσική κάτι άλλο που σε στοιχειώνει δια βίου. Κατι μαγικό και αψηλάφητο. Κάτι που δεν νιώθω με τίποτα με οτιδήποτε καινούριο σκάει μύτη στο προσκύνειο, κι ομως προσπαθώ και δίνω ακόμα λεφτα για αγορά καινούριων άλμπουμ, συνέχεια ελπίζοντας.
Αλλα δεν...αυτη η μαγεία που διαπερνά το μυαλό και το σώμα με ενα αλμπουμ όπως αυτο των Doors, δεν υπάρχει πια με τίποτα, οσο καλό και να είναι ένα άλμπουμ.
"ψυχραιμος ακροατής" ;
Δεν μπορει να είσαι ψυχραιμος και να ακούς Doors μέχρι και το τριτο τους τουλάχιστον, και οχι μόνο ακροατης... τιποτα ψύχραιμος δεν μπορει να είσαι.

Αυτος ο φαντασματικός περίπατος, αυτο το σκιώδες πέρασμα στο οπισθόφυλλο του δίσκου λέει πολλά.
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,689
πετρουπολη
Δεν μπορω να αφησω εξω κανενα.Ολα εχουν μεσα "πραμα".
Αλλα μου κανει εντυπωση οτι θεωρηθηκε το συγκεκριμμενο το μετριοτερο τους.Εγω το'χα παντα ψηλα.
Παλιοτερα πιστευα οτι το Soft Parade ηταν το μετριοτερο τους.Πραγμα που εχω αναθεωρησει,βεβαια.
Τελικα αυτο που εχω καταλαβει με δαυτους,χρονια τωρα,ειναι οτι δεν προκειται να ξεμπερδεψω ποτε.
Θυμαμαι εποχες που πασχιζα να τους κοιταξω πιο επικριτικα (σαν...ψυχραιμος ακροατης που λεει κι ο Κωστας πιο πανω),ψαχνοντας στις "μετριες" στιγμες τους αιτιες για να τους κατεδαφισω για να προχωρησω παρακατω.
Και εκει καταλαβα οτι τσαμπα παλευω,κυριως γιατι τελικα οι μετριες στιγμες τους ηταν ουσιαστικα παραμελημενες-απο τη μερια μου-κομματαρες.

Το Waiting for the Sun ειναι για μενα το πιο βωντεβιλ-ικο αλμπουμ τους.Σαν ο Τερι Γκιλιαμ να πηρε το καρο του Δρ.Παρνασους στην Κοιλαδα των Μνημειων στη Γιουτα,και να εστησε την παρασταση του,με τον ηλιο να καιει τα συμπαντα .
 
Last edited:

chris73

AVClub Addicted Member
3 March 2014
2,911
Θεσσαλονίκη
Γυμνασιόπαιδο στα μέσα του 80 ο αδελφός μου έφερε σε κασέτα τον πρώτο δίσκο τους. Τον έβαλα στο walkman να τον ακούσω πριν κοιμηθώ στο σκοτάδι.

Η έλξη ήταν αστραπιαία και ο ήχος τους ξεχώριζε από ότι ήξερα μέχρι τότε. Άλλα ούτε τότε, ούτε και τώρα ζορίζομαι να αναλύω ότι μου αρέσει, προτιμώ να το απολαμβάνω και η ανάλυση θα έρθει μόνη της αργότερα.

Οι Doors είναι αυθεντικοί, δεν έπαιζαν τα αναμενόμενα της εποχής (πχ όπως οι αγαπημένοι Jefferson) μου αρέσει που από την απύθμενη παρακμή ξεπροβάλει η ελπίδα στη μουσική τους.
Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιον δίσκο τους, αν πρέπει να κρατήσω μόνο έναν αν ναυαγήσω, αυτός θα είναι ο Strange Days. "Διπλής απόσταξης" σε ότι αγαπώ περισσότερο σε αυτούς και σαν να είναι ολόκληρος μια συμφωνία.
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Προστέθηκαν και φωτο του Paul Ferrara, από τη φωτογράφιση των Doors στο Laurel Canyon το 1968, για το επερχόμενο άλμπουμ τους Waiting For The Sun. Το πανέμορφο εξώφυλλο του δίσκου φιλοξενεί μια από αυτές...
 
Last edited:

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Προστέθηκαν και φωτο του Paul Ferrara, από τη φωτογράφιση των Doors στο Laurel Canyo το 1968, για το επερχόμενο άλμπουμ τους Waiting For The Sun. Το πανέμορφο εξώφυλλο του δίσκου φιλοξενεί μια από αυτές...

Τις τρεις Μαυρόασπρες δεν τις έχω ξαναδεί, και ειναι καταπληκτικές. Ο Τζιμ στο Ζενιθ της Διονυσιακής του ομορφιάς. :a0210::a0210::a0210:
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Τις τρεις Μαυρόασπρες δεν τις έχω ξαναδεί, και ειναι καταπληκτικές. Ο Τζιμ στο Ζενιθ της Διονυσιακής του ομορφιάς. :a0210::a0210::a0210:
Αφού σας αρέσουν, ακόμα μια ασπρόμαυρη στο τέλος της εισαγωγής μας και δύο έγχρωμες από την ίδια, πάντα, φωτογράφιση του εξώφυλλου. Σε μια φαίνεται και η πλάτη του φωτογράφου Paul Ferrara...