- 17 June 2006
- 14,350
Public Image Ltd.: Paris Au Printemps (Virgin, 1980).
Ηχογραφήθηκε ζωντανό στο Παρίσι, το 1980, σε μία προσπάθεια της Virgin να αποσβέσει μέρος από το κόστος του προηγούμενου άλμπουμ των Public Image Ltd, του Metal Box (1979). Δεν θα μιλήσω εδώ για το Metal Box. Θα πώ μόνο ότι το θεωρώ ένα πέρα για πέρα σεισμικό ντοκουμέντο της δισκογραφίας του ροκ, μία κατάθεση γεμάτη πόνο, μίσος, εξορκισμό και αδυνατότητα, συγκλονιστικό τόσο σαν περιεχόμενο όσο και σαν συσκευασία (πλήρης αποδόμηση της έννοιας Ροκ Αλμπουμ, το Metal Box ήταν τρία δωδεκάϊντσα 45άρια πακεταρισμένα σ ένα μεταλλικό στρογγυλό κουτί από αυτά που συσκεύαζαν τις κινηματογραφικές ταινίες για να τις προστατεύουν από το φώς και πολλοί το παρομοίασαν με μία πολιτιστική ωρολογιακή βόμβα, σχεδιασμένη να θαφτεί βαθιά κάτω απ το χώμα). Το Paris Au Printemps είναι το ξαδερφάκι του.
Θα ήθελα πάρα πολύ να παρευρίσκομαι σε κείνη τη συναυλία: το κοινό μοιάζει σαν να έχει υποστεί επίθεση χημικού πολέμου με αέρια νεύρων: δείχνει παγωμένο. Απολιθωμένο. Πάνω στο πάλκο η αφ υψηλού σνομπαρία του Lydon έχει την τιμητική της. Το ακρόαμα, στα χαρτιά, δε λέει τίποτα: φτηνιάρικα ηλεκτρονικά στήνουν έναν πρωτόγονο καμβά που αλληθωρίζει άλλοτε προς το dub κι άλλοτε προς ιμιτασιόν disco, μπάσο και ντραμς βλέπουν το δρόμο ενώ η κιθάρα οδηγεί στα τυφλά. Αλλά άπαξ και το ακούσεις μία φορά, δεν το ξεχνάς ποτέ. Γιατί το μπάσο του Jah Wobble σου φέρνει στο νού το σφυγμό βροντόσαυρου, τα κρουστά τερετίζουν και τραυλίζουν και η κιθάρα μοιάζει να φτύνει κάτι σαν ακουστικό graffiti, ακαταλαβίστικα ορνιθοσκαλίσματα που μοιάζουν άτακτα ψεκασμένα εδώ κι εκεί - το σύνολο παραδόξως μοιάζει περισταλμένο ρυθμικά, φλουταρισμένο, και αυτό ακριβώς το κάνει τόσο συμπαγές και συμπυκνωμένο, εκεί βρίσκεται όλη η δύναμη και η ομορφιά του.
Λίγοι άκουσαν το άλμπουμ στην εποχή του - και ακόμα λιγότεροι κατάλαβαν. Ετσι κι αλλιώς, για τους περισσότερους, οι πανκς ήταν κάτι τσογλάνια που δεν ήξεραν να παίζουν τα όργανά τους (sic).
Αλλά οι PiL κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν και να καταγράψουν το Πνεύμα των καιρών τους -όσο και των καιρών που έρχονταν- με τρόπο μοναδικό. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Η Μεγάλη Τέχνη, λέει την αλήθεια ακόμα κι όταν δεν την ξέρει.
Ο δίσκος τους μου θυμίζει ένα ανέκδοτο που διάβασα κάπου για τον Πικάσσο. Πήγε μία βαθύπλουτη σύζυγος Τεξανού πετρελαιά και του ζήτησε να της κάνει το πορτραίτο της. Ο μαίτρ της είπε ότι δεν φτιάχνει πορτραίτα και η κυρία του απάντησε πως θα τον πληρώσει όσο - όσο. Ανοιχτή επιταγή. Ο Πικάσσο της έφτιαξε ένα πορτραίτο έναντι εξωφρενικής αμοιβής. Μόλις το είδε η κυρία έμεινε κάγκελο. Μα...μαίτρ...δεν μου μοιάζει.... Και τότε ο Πικάσσο της λέει: μην ανησυχείτε κυρία μου: σε 20-30 χρόνια, θα μοιάζετε εσείς σ αυτό.
Πηγές: Lester Bangs: Mainlines, Blood Feasts, and Bad Taste - Anchor Books, New York - 2003
Last edited by a moderator: