Η μυρωδιά του βινυλίου - Deep Purple

Νότης

AVClub Enthusiast
14 October 2009
731
Αιγάλεω
SHADES OF DEEP PURPLE (1968)
Είχε περάσει η μαγευτική χρονιά της ψυχεδέλειας, των λουλουδιών, των χόρτων και των φευγάτων τραγουδιών. Το αμερικάνικο χίπικο κίνημα επιρέαζε πιά την Ευρώπη και κυρίως τη Μεγάλη Βρετανία, λόγω φυσικά της κοινής γλώσσας. Αυτήν λοιπόν τη χρονιά του ’68, πέντε μουσικοί από το Hertfod της νοτιοανατολικής Αγγλίας, έφτιαξαν τους Roundabout. Ήταν οι: Richie Blackmore - κιθάρα, John Lord - πιάνο & όργανο, Ian Paice - κρουστά, Rod Evans - τραγούδι και Nick Simper - μπάσσο. Γρήγορα μετονομάστηκαν σε Deep Purple από ένα αγαπημένο παλιό τζαζ τραγούδι της γιαγιάς του Blackmore. Κυκλοφόρισαν μ’ αυτό το όνομα το Hush, το πρώτο τους σινγκλάκι που είχε αρκετή επιτυχία και φυσικά το πέρασαν στο πρώτο τους άλμπουμ στην Tetragrammaton records (Αμερική), EMI (Ευρώπη), που ονομάστηκε Shades of Deep Purple. Υπάρχει αρκετή ψυχεδέλεια εδώ, αλλά σχεδόν καθόλου χαρντ ροκ και οι μετέπειτα θαυμαστές τους μάλλον το άκουσαν από περιέργεια. Όμως ο δίσκος με τα χρόνια αναγνωρίστηκε από άλλους μουσικόφιλους, μιας και τα τραγούδια αλλά και το ύφος είναι αξιόλογες διασκευές και δικές τους συθέσεις, χωρίς να έχουν κάτι το γλυκανάλατο, ενώ ξεχωρίζει το παίξιμο του Lord. Αξίολογα είναι τα: Hush, Mandrake root, Help, Hey Joe, And the address.
SIDE 1
1.AND THE ADDRESS
2.HUSH
3.ONE MORE RAINY DAY
4.PRELUDE HAPPINESS
5.I'M SO GLAD

SIDE 2
1.MANDRAKE ROOT
2.HELP
3.LOVE HELP ME
4.HEY JOE



THE BOOK OF TALIESYN (1968)
Επειδή το Shades πήγε σχετικά καλά στην Αμερική, το γκρούπ αποφάσισε την γρήγορη κυκλοφορία του δεύτερού τους δίσκου, για να κρατηθεί το όνομα στη δημοσιότητα. Έτσι 3 μήνες αργότερα βγήκε από την ΕΜΙ/HARVEST το: The book of Taliesyn. Η αλήθεια είναι ότι δεν πήγε καλά σε πωλήσεις και δεν έφτασε καν το Shades, είχε όμως δύο δυνατά σινγκλ, το Kentucky Woman (Neil Diamond) και το River deep mountain high (Ike & Tina Turner). Περιείχε όμως και το Anthem, ένα από τα ομορφότερα τραγούδια των Purple όλων των εποχών. Ακουστική κιθάρα και βιολί, με τον Evans να δείχνει τις μελωδικές του ικανότητες. Αλλά για μένα ξεχώρισαν επίσης τα: Wring that neck και We can work it out (Beatles). Γενικά το άλμπουμ αυτό το θεωρώ πολύ καλό και ένα – δυό σκαλιά πάνω απ’ το Shades. Το εκπληκτικό εξώφυλλο έχει ζωγραφίσει ο John Vernon Lord, ανεβάζοντας λίγο παραπάνω την αξία του δίσκου.
SIDE 1
1.LISTEN, LEARN, READ ON
2.WRING THAT NECK
3.KENTUCKY WOMAN
4.a) EXPOSITION
b) WE CAN WORK IT OUT

SIDE 2
1.SHIELD
2.ANTHEM
3.RIVER DEEP, MOUNTAIN HIGH




DEEP PURPLE (1969) Ο πρόδρομος

Φαίνεται ότι από τις περιοδείες και τις αρκετές συναυλίες που έσωσε το γκρούπ, ο ήχος τους έδεσε και πήρε πιό προσωπικό ύφος, το ύφος δηλαδή που θα τους χαρακτήριζε τα επόμενα πολύ καθοριστικά χρόνια. Το Deep Purple κυκλοφόρησε μέσα στο 1969 από την EMI / HARVEST με ένα επίσης φοβερό εξώφυλλο από πίνακα του Ιερώνυμου Μπος. Ο ήχος τους πλέον είναι χαρντ ροκ, τα τραγούδια σφιχτά και λίγο περίπλοκα, με πολλές αλλαγές στα ριφ και αρκετά σόλο από τους Blackmore και Lord. Ακούγεται μονορούφι και ...δυνατά! Ο Evans δίνει ότι καλύτερο έχει και το αποτέλεσμα δικαιώνει τις φιλοδοξίες τους. Είναι αλήθεια ότι δεν πούλησε καλά όταν βγήκε, παρ’ ότι οι θαυμαστές τους το λατρεύουν για τον μεστό κι αληθινό χαρντ ροκ ήχο του. Όλα τα κομμάτια είναι από πολύ καλά ως εξαιρετικά, αλλά ιδιαίτερα ξεχωρίζουν τα: Lalena, Chasing shadows, Why didn’t rosemary? & Bird has flown. Με το άλμπουμ αυτό, μία εποχή κλείνει και μία άλλη έρχεται, αφού αποχωρούν οι Rod Evans (τραγούδι) και Nick Simper (μπάσσο), για να αντικατασταθούν από τους Ian Gillan και Roger Glover αντίστοιχα. Ποτέ δεν ξεκαθάρισα μέσα μου αν χάρηκα ή όχι με την αποχώρηση του Evans, ξεκαθάρισα όμως ότι με τον Gillan ήταν...Deep Purple!
SIDE 1
1.CHASING SHADOWS
2.BLIND
3.LALENA
4.FAULT LINE
5.THE PAINTER

SIDE 2
1.WHY DIDN'T ROSEMARY
2.BIRD HAS FLOWN
3.APRIL




CONCERTO FOR GROUP AND ORCHESTRA (1969)
Στα τέλη Αυγούστου ο John Lord άρχισε να δουλεύει πάνω σε ένα project όπου ένα ροκ συγκρότημα και μία ορχήστρα κλασικής μουσικής θα βρίσκονταν στην ίδια σκηνή. Αυτή η προσπάθεια μετουσιώθηκε στο ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο του συγκροτήματος "Coancerto for group and orchestra", το οποίο ηχογραφήθηκε στις 24 Septembr;ioy του 1969 στο Royal Albert Hall του Λονδίνου μαζί με την Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα. Η δημοτικότητα που έδωσε η συναυλία και ο δίσκος στο συγκρότημα ήταν αρκετά μεγάλη και ανάγκασε πολλούς κριτικούς να αρχίσουν να γράφουν θετικά σχόλια για τις ζωντανές εμφανίσεις των Deep Purple, ενώ οι συναυλίες τους άρχισαν να προσελκύουν έναν αρκετά μεγάλο αριθμό μουσικόφιλων, χωρίς να έχουν κάνει στούντιο ηχογράφηση.
SIDE 1
1) FIRST MOVEMENT: moderato allegro
2) SECOND MOVEMENT: adante pt.1

SIDE 2
1) SECOND MOVEMENT: adante conclusion
2) THIRD MOVEMENT: vivace – presto



IN ROCK (1970)

Ποιός μπορεί να ισχυριστεί, ότι την τελευταία χρονιά της μαγικής αυτής δεκαετίας, δεν βγήκαν τα καλύτερα άλμπουμ της hard rock σκηνής; Black Sabbath, Deep Purple in Rock, Led Zeppelin II, Disraeli Gears, Live at Leeds και πάει λέγοντας. Το 1970 επισφράγισε τις προσπάθειες της μουσικής που αγαπούσαν μόνο οι νέοι, και που είχε ξεκινήσει έξι χρόνια νωρίτερα ως επανάσταση, ώς ρίξη στα καθιερωμένα και τώρα την εκτοξεύει, ώστε να ξεπεράσει την ίδια της τη βαρύτητα. Το In Rock εμφανίστηκε με χαρακτηριστικό θόρυβο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έσκασε σαν νάρκη που την πατάει ο ανύποπτος διαβάτης. Φαντάζομαι ότι άν περιείχε και το Black Night, που βγήκε μόνο ως σινγκλ, θα ήταν ως τα σήμερα ο απόλυτος hard rock δίσκος.
Η πρώτη εμφάνιση των Gillan / Glover και το σοκ με το Child in time, που έμελε να μεγαλώσει - μαζί με ένα άλλο αντίπαλο δέος -€“ τραγούδι πολλές γενιές ροκάδων. Βεβαίως δεν θα πώ ότι όλα τα τραγούδια είναι πρώτης γραμμής, αλλά τώρα ποιός νοιάζεται για κάτι τέτοιο, όταν αυτό που μετράει είναι να το έχεις στη δισκοθήκη σου, που με καμιά εικοσαριά άλλα μπορούν να σε κάνουν παντοτινά ευτυχισμένο.
SIDE 1
1.SPEED KING
2.BLOODSUCKER
3.CHILD IN TIME

SIDE 2
1.FLIGHT OF THE RAT
2.INTO THE FIRE
3.LIVING WRECK
4.HARD LOVIN' MAN



FIREBALL (1971)

Εν μέσω συναυλιών και μετακινήσεων σε όλον τον κόσμο, το συγκρότημα πιέζεται για έναν ακόμη δίσκο, όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο Glover λιποθυμάει σε μια συναυλία στη Βρετανία, ο Lord, έχει αφόρητους πόνους στην πλάτη επειδή κάποτε κουβάλησε το Hammond μόνος του ελείψει βοηθού, ο Gillan εμφανίζει τα πρώτα σημάδια αλκοολισμού και ο Blackmore μπαίνει στο χειρουργείο για σκωληκοειδίτιδα. Ας μην απορούν οι φίλοι τους που δεν άγγιξε την επιτυχία του in rock, παρ’ όλο που περιείχε μερικά καλά χαρντ ροκ τραγούδια όπως τα: fireball , Demon’s eye, fools. Αργότερα βέβαια μπήκε σε πολλές λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας του 70, αλλά γενικά, μπροστά σε άλλα φοβερά και τρομερά τους άλμπουμ, ήταν ήσσονος αξίας.
SIDE 1
1.FIREBALL
2.NO NO NO
3.DEMON'S EYE
4.ANYONE'S DAUGHTER

SIDE 2
1.THE MULE
2.FOOLS
3.NO ONE CAME



MACHINE HEAD (1972)

Το άλμπουμ ορόσημο της δεκαετίας, όσον αφορά το ροκ και σημείο αναφοράς για τα μελλούμενα χαρντ ροκ συγκροτήματα αλλά και ακροατές.
Το χειμώνα του ’71 κατέλυσαν στη λίμνη Μοντρέ της Ελβετίας για να γράψουν τα νέα τους τραγούδια, στο ξενοδοχείο που έμεναν εμφανίστηκε ο Zappa με τους Mothers για μια βραδιά και ένας ενθουσιώδης θαυμαστής έριξε μιά φωτοβολίδα λάμψης, αυτή καρφώθηκε στην ξύλινη οροφή και γίναν όλα κόλαση μέσα σε λίγα λεπτά. Οι Purple κατέφυγαν σε άλλο ξενοδοχείο απέναντι από τη λίμνη και άρχισαν να παίζουν τις πρώτες νότες από το track #1. Το άλλο πρωί όταν ξύπνησε ο Glover και είδε τον καπνό πάνω από τη λίμνη, είπε στον Gillan: Smoke on the water, αλλά ο Gillan δεν το δέχτηκε. Τελικά όταν χρησιμοποίησαν για στίχους την περιπέτειά τους με τη φωτιά και το τραγούδι ολοκληρώθηκε, υιοθέτησαν και τον τίτλο του Glover. Αυτό το τραγούδι έμελλε να γίνει η σημαία του κάθε καινούργιου ροκά, αλλά πιστεύω και το μέσον για όλο και περισσότερους φίλους αυτής της μουσικής, που ίσως κατέφευγαν στην Disco που άρχιζε να ανεβαίνει παράλληλα με τη ροκ, δημιουργώντας τη γνωστή κοινωνικοαισθητική αντιπαλότητα.
Αλλά θα ήταν κρίμα να αναφερόμαστε μόνο σ’ αυτό το τραγούδι, όταν παρακάτω υπάρχουν τα τρομερά Highway star, Lazy, Maybe I’m Leo και Space truckin’. Εδώ ακούγονται καταπληκτικά σόλο και εισαγωγές από τους Lord και Blackmore, ενώ ο ήχος είναι σφιχτός, με συνέπεια και συνέχεια στο ύφος και καθώς δεν είναι πουσαρισμένος (τότε δεν υπήρχαν cd), μπορεί κάποιος να κουνήσει πάνω κάτω το κεφάλι ασταμάτητα και να σολάρει στον αέρα ανεβοκατεβάζοντας το αριστερό του χέρι. Αν τώρα υπήρχε στο άλμπουμ και η πανέμορφη μπαλάντα When a blind man cries, θα ήταν ίσως ο καλύτερος ροκ δίσκος όλων των εποχών, αλλά ας όψεται η αντιπάθεια του Blackmore για τις μπαλάντες... Κι επειδή οι Led Zeppelin δεν έβγαλαν δίσκο εκείνη τη χρονιά (από φόβο ίσως), μόνο το Argus μπορεί να του αντιπαραβληθεί, αλλά όχι να το ξεπεράσει.
SIDE 1
1.HIGHWAY STAR
2.MAYBE I'M A LEO
3.PICTURES OF HOME
4.NEVER BEFORE

SIDE 2
1.SMOKE ON THE WATER
2.LAZY
3.SPACE TRUCKIN'



MADE IN JAPAN (1972)
τρεις συναυλίες στην Ιαπωνία που ηχογραφήθηκαν τον Αύγουστο, κυκλοφόρησαν σε ζωντανό άλμπουμ μόνο στην Ιαπωνία, με τίτλο "Live in Japan". Η δισκογραφική τους εταιρεία με την ονομασία "Purple Records" αναγκάστηκε να τον εκδώσει παγκοσμίως λίγες μέρες αργότερα με τον τίτλο "Made In Japan", αφού αντίτυπα εισαγόμενα από την Ιαπωνία πωλούνταν σε πανύψηλες τιμές. Η επίσημη έκδοση του δίσκου έφτασε στην αγορά λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του1972 και μετά από πρόταση του μπασίστα Ρότζερ Γκλόβερ πωλούνταν στην τιμή ενός μονού δίσκου, λόγω του ότι τα περισσότερα τραγούδια συμπεριλαμβανόταν στο δίσκο "Machine Head" ο οποίος είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες νωρίτερα.
Το "Made In Japan" αιχμαλώτιζε την εκπληκτική ενέργεια των Deep Purple στις ζωντανές τους εμφανίσεις αλλά και την τεχνική τους στα σόλο όλων των κομματιών, είτε από τον John Lord είτε από τον Blackmore ακόμη και στο σόλο ντραμς του Paice. Η εκτέλεση του "Highway Star" βρίσκει το συγκεκριμένο κομμάτι σε μία από τις καλύτερες στιγμές του, ενώ η δυναμική της φωνής του Gillan και της κιθαριστικής ικανότητας του Blackmore φανερώνονται στο "Child in Time". Τα υπόλοιπα νέα αλλά και παλιά κομμάτια, μας δείχνουν σε πόσο υψηλά σημεία είχε φτάσει ικανότητα αλλά και το χιούμορ του συγκροτήματος, με χαρακτηριστικότερο το ντουέτο του Gillan Blackmore, στο "Strange Kind of Woman". Το εικοσάλεπτο "Space Truckin"’ φανερώνει την τάση για αυτοσχεδιασμό που είχαν οι Deep Purple, στις ζωντανές τους εμφανίσεις με κάποια εκπληκτικά σόλο από τους οργανίστες της μπάντας.
Ο δίσκος αυτός παραμένει μέχρι και σήμερα, ένα από τα καλύτερα "ζωντανά" άλμπουμ όλων των εποχών και ένας από τους ελάχιστους live δίσκους, που εκτός από τη μίξη του ήχου, δεν γνώρισαν καμία επεξεργασία στο στούντιο.

RECORD ONE
SIDE 1
1.HIGHWAY STAR
2.CHILD IN TIME

SIDE 2
1.SMOKE ON THE WATER
2.THE MULE

RECORD TWO
SIDE 3
1.STRANGE KIND OF WOMAN
2,LAZY

SIDE 4
1.SPACE TRUCKIN'



WHO DO WE THNK WE ARE (1973)

Χμμμ, θα το έλεγα σαν το χειρότερο άλμπουμ των Deep Purple, αν δεν υπήρχε εδώ το Place in line που προσωπικά θεωρώ το καλύτερο κομμάτι τους. Φαντάζει λογικότατο άλλωστε μετά από έναν δίσκο σαν το Machine head, να μην είναι δυνατή η επανάληψή του, ωστόσο δεν μπορεί να πεί κανείς ότι δεν ακούγεται κιόλας. Έχει άρτια παραγωγή και ακόμα δύο δυνατά τραγούδια (εκτός αυτού που προανέφερα) ώστε να το καθιστά παραπάνω από ανεκτό για τους φανατικούς οπαδούς τους και έναν ακόμα δυνατό ροκ δίσκο για τον καθένα. Να συμπληρώσω, ότι είναι η στερνή εμφάνιση των Ian Gillan και Roger Glover σ’ αυτό το πολύ δυναμικό σχήμα, που άφησε εποχή - αλλά που αυτή η εποχή φάνηκε πως το ξεπερνούσε - ώστε να προσαρμοστεί στο μέλλον που ερχόταν.
SIDE 1
1.WOMAN FROM TOKYO
2.MARY LONG
3.SUPER TROUPER
4.SMOOTH DANCER

SIDE 2
1.RAT BAT BLUE
2.PLACE IN LINE
3.OUR LADY



DEEP PURPLE - THE ANTHOLOGY (1985)

Αυτή είναι η καλύτερη συλλογή για όσους θέλουν να μπούν στον μαγικό κόσμο των Deep Purple χωρίς να ξοδευτούν για ν’ αποκτήσουν όλα τους τα άλμπουμ. Περιέχει δε και όλα τα καλά τους σινγκλ που δεν μπήκαν ποτέ σε LP καθώς και κάποια κομμάτια από την εποχή τους με τον David Coverdale.
RECORD ONE
SIDE 1
1.HUSH
2.EMMARETTA
3.HALLELUJAH
4.SHADOWS
5.LOVE HELP ME
6.WRING THAT NECK

SIDE 2
1.SPEED KING
2.BLACK NIGHT
3.GRABSPLATTER
4.CHILD IN TIME

RECORD TWO
SIDE 3
1.STRANGE KIND OF WOMAN
2.FREEDOM
3.FIREBALL
4.HIGHWAY STAR
5.NEVER BEFORE
6.WHEN A BLIND MAN CRIES

SIDE 4
1.SMOKE ON THE WATER
2.WOMAN FROM TOKYO
3.MIGHT JUST TAKE YOUR LIFE
4.CORONARIAS REDIG
5.SOLDIER OF FORTUNE
6.YOU KEEP ON MOVING
 
Last edited:

Skakinen

AVClub Fanatic
22 November 2006
10,042
Αθήνα
Επιτέλους και μια Παρουσίαση για τους μεγάλους Deep Purple!!
Lord και Blackmore μεγάλης κλάσης μουσικοί.
Μπράβο Νότη!!
 

sokmav

AVClub Fanatic
5 February 2012
14,227
Δεν είχα κοιτάξει καν,θεωρούσα πως ολο και κάποιος θα είχε γράψει δυο λόγια. Μπράβο Νότη!
 

Φρα.Πε.

Supreme Member
17 June 2006
6,442
Ελευσίνα
Αγαπημένοι deep purple, όμορφη παρουσίαση! thnx

Θα έχει και PartII για την τελευταία 30ετία? :p

in-rock-back-cover.jpg
 

Νότης

AVClub Enthusiast
14 October 2009
731
Αιγάλεω
Re: Απάντηση: Η μυρωδιά του βινυλίου - Deep Purple

Αγαπημένοι deep purple, όμορφη παρουσίαση! thnx

Θα έχει και PartII για την τελευταία 30ετία? :p

Όχι φίλε μου γιατί δεν έχω εντρυφήσει πέρα από το Burn, καθώς για μένα άρχιζε η "μαύρη" περίοδος. Θα χαιρόμουν πολύ όμως αν κάποιος ακόλουθος της μετέπειτα εποχής και της επανένωσης, είχε την καλοσύνη να μας διαφωτίσει.
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,709
πετρουπολη
Παντως το δικο μου αγαπημενο και καλυτερο τους,για μενα,ειναι το Burn.Πανω και απο το Machine Head.
Γιατι το ομωνυμο κομματι ειναι ενα Highway Star με (πολυ) καλυτερο ριφ,γιατι το Might Just Take Your Life ειναι απο τα πιο γκρουβαριστα κομματια που εχουν βγαλει,γιατι υπαρχει το Mistreated,το Lay Down,το Sail Away και το Υου Fool None και γιατι μπορει να εφυγε ο Gillan αλλα αυτες οι εναλλαγες στα φωνητικα των Coverdale-Hughes ειναι πολυ καλυτερες και ο Lord βρισκεται σε φοβερη φορμα.
Μετα απο το Burn ερχεται για μενα το Machine Head.
Την εποχη εκεινη ημουν απο αγεννητος εως πορδη οποτε δεν εζησα τα γεγονοτα,αλλα μπορω να καταλαβω τους παλιους που πινουν νερο στο ονομα της Μark II,αφου με αυτη αγαπησαν τους Purple.Εγω ως παρεισακτος,αφου τους ακουσα πολυ μετα,θεωρω οτι και η Mark III ηταν εξαιρετικη και (βαζω το κρανος μου) δεν με χαλασε καθολου ο μακαριτης ο Tommy Bolin.
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
To Smoke on the water, ήταν το πρώτο ροκ κομμάτι που άκουσα -αλλά δεν είδα ποτέ- live. :smile:
Και το άκουσα πολλές φορές.
Στο δρόμο για το σχολείο, επι της οδού Θηβών, υπήρχε ένα μαγαζί με γαλακτωμένη τζαμαρία, που έπαιζε και το ρόλο του προβάδικου για το συγκρότημα της εποχής με το όνομα Ingrafters.
Πιτσιρικάδες, στηνόμασταν απέξω, χωρίς να μπορούμε να δούμε μέσα και θαυμάζαμε τον όγκο της μουσικής και τα τζάμια που τρίζανε.
Με τους Purple όμως -όσο με αφορά- δεν υπήρξε καλή εξέλιξη. Μια πιθανή αιτία ήταν η κόντρα για τον καλύτερο, που είχε στηθεί στον κόσμο της εποχής, ακόμη και σε γκάλοπ ραδιοφωνικών εκπομπών, Deep Purple vs Led Zeppelin.
Εγω για τους Zep έκοβα φλέβα, οπότε...
Μου έγινε και φροντιστήριο. Μου δάνεισαν το In rock και το Machine Head. Δεν ψήθηκα. Έκπληκτος έμεινε ο ψήστης! Συμβαίνουν αυτά.
Μετά μου έκαναν δώρο το Burn με το οποίο -παραδόξως για τους σκληροπυρηνικούς- έπαθα πλάκα και το κατατάσσω προφανώς ως το καλύτερό τους και λίγο μετά το Made in Japan που το θεωρώ επίσης κορυφαίο και -θα συμφωνήσω με το Νότη- απο τα καλύτερα Live, ever.

Ακόμη και σήμερα αυτά τα δύο έχω, αν και το δεύτερο σε cd πλέον, καθώς ο αρχικός δίσκος ήταν ένας απο αυτούς που δυστυχώς "έκαναν φτερά", συμβάν συχνό την εποχή εκείνη, όπως έχουμε ξαναπεί...
 

Simos.I

Moderator
Staff member
17 June 2006
25,481
Land of Dystopia
Ασφαλώς και η MarkII, είναι η original purple band αλλά σίγουρα και η εποχή με Coverdale έχει προσθέσει σημαντικά λιθαράκια στο όνομα Deep Purple.

Eπειδή ασφαλώς όμως Deep Purple δεν είναι η MarkII, με όλο το σεβασμό ως προς τον Νότη, θα ήθελα να πάω την ιστορία "λίγο" παρακάτω, το καλοκαίρι του 1973 το δίδυμο Γκίλαν και Γκλόβερ οδηγήθηκε σε αποχώρηση από τους Deep Purple, ύστερα από προβλήματα αλκοολισμού του Ιαν Γκίλαν η "μπάλα πήρε και τον Ρότζερ Γκλόβερ, αντικαταστάτες των Γκίλαν και Γκλόβερ, ήταν ο τραγουδιστής David Coverdale και ο μπασίστας Glen Hughes.

Ο Hughes ήταν γνωστός από το προηγούμενο συγκρότημα του, τους Trapeze, ενώ για τον David Coverdale έγιναν αρκετές δοκιμές, ( είχαν βάλει αγγελία για τραγουδιστή ) αφού μέχρι τότε είχε τραγουδήσει μόνο σε ερασιτεχνικό επίπεδο, με κύριο επάγγελμα εάν δεν κάνω λάθος πωλητής σε κατάστημα με παπούτσια στο βόρειο Λονδίνο.
Το αποτέλεσμα της νέας εισόδου "αποτυπώνεται" το Φεβρουάριο του 74 στο Burn.

burn.jpg


Μεγάλες επιτυχίες του εν λόγω δίσκου ήταν το ομώνυμο κομμάτι, το "Might Just Take Your Life" και το "Mistreated". Με τη νέα σύνθεση, οι Deep Purple εμφανίστηκαν στις 6 Απριλίου του 1974 ως πρώτο όνομα σε ένα μεγάλο φεστιβάλ στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α., το "California Jam", μπροστά σε 250.000 θεατές και πάνω από τους Black Sabbath, Emerson, Lake and Palmer, Eagles και άλλους. Η συγκεκριμένη εμφάνιση, έχει αποτυπωθεί στο δίσκο "California Jamming", ο οποίος κυκλοφόρησε είκοσι χρόνια αργότερα.

Τον Δεκέμβριο του 1974, κυκλοφόρησε το τελευταίο άλμπουμ πριν την αποχώρηση του Ρίτσι Μπλάκμορ με τίτλο "Stormbringer" (νούμερο 6 στη Βρετανία, νούμερο 20 στις Η.Π.Α.) με τα "Soldier of Fortune", "Hold On" και "Stormbringer" να ξεχωρίζουν.

DeepPurpleStormbringer.jpg


Η συνεχής προσθήκη τζαζ και φανκ στοιχείων στον ήχο τους, αλλά και ο εθισμός των Χιούζ και Κόβερντεϊλ στα ναρκωτικά, οδήγησαν τον Απρίλιο του 1975 το ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος, Ρίτσι Μπλάκμορ να αποχωρήσει και να δημιουργήσει το δικό του συγκρότημα με το όνομα Ritchie Blackmore's Rainbow.

Αντικαταστάτης του ήταν ο Τόμι Μπόλιν, ο οποίος πριν ενταχθεί στους Deep Purple έπαιζε με τους Zephyr και τους James Gang.

bolin-1.jpg


Με την τελευταία αυτή προσθήκη, οι Deep Purple πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν μόλις ένα δίσκο, το "Come Taste the Band", τον Οκτώβριο του 1975 (νούμερο 19 στη Βρετανία και νούμερο 43 στις Η.Π.Α.).
Στις 15 Μαρτίου του 1976, οι Deep Purple έδωσαν την τελευταία τους συναυλία, στο Λίβερπουλ.

Ο λόγος της διάλυσης ήταν ότι ο εθισμός των Κόβερντεϊλ, Χιουζ και Μπόλιν στις ναρκωτικές ουσίες που δημιουργούσε προβλήματα στις ζωντανές εμφανίσεις τους, κάτι που είναι φανερό στον ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο, "Last Concert in Japan". Λίγους μήνες μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, ο κιθαρίστας Τόμι Μπόλιν βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση, μετά την ζωντανή εμφάνιση του στο Μαϊάμι των Ηνωμένων Πολιτειών στις 4 Δεκεμβρίου 1976.

Τον Απρίλιο του 1984, το συγκρότημα επανενώθηκε στην πιο επιτυχημένη του μορφή, με την σύνθεση των Μπλάκμορ, Γκίλαν, Γκλόβερ, Λορντ και Πέις, κυκλοφορώντας το πλατινένιο "Perfect Strangers" (νούμερο 5 στη Βρετανία, νούμερο 17 στις Η.Π.Α.). Μετά από τρεις συναυλίες στο Περθ της Αυστραλίας κατά τις οποίες εμφανίστηκε μαζί τους και ο Τζωρτζ Χάρισον, πρώην κιθαρίστας των Beatles, ξεκίνησε η περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, κατά την οποία οι Deep Purple έπαιξαν σε μεγάλα στάδια μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς, φθάνοντας να είναι το δεύτερο πιο επιτυχημένο συγκρότημα σε έσοδα συναυλιών για το 1985, μετά τον Μπρους Σπρίνγκστιν.

Aπο εκεί και μετά ξεκινά πάλι ένας κατήφορος, με αποτυχημένες επανασυνδέσεις και επανενώσεις, πότε του Γκίλαν και πότε του Μπλάκμορ, κατά την γνώμη μου οι Purple δεν υπάρχουν έπειτα από τον θάνατο του John Lord από καρκίνο τον Ιούλιο του 2012, παρόλες τις αντιξότοητες συνέχισαν να "πειραματίζονται" με άλλους μουσικούς στην σύνθεσή τους, ωστόσο οι Mark II, δεν υπάρχει θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό όταν το 1991 τους είδα στην Λεωφόρο.
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
και λίγο μετά το Made in Japan που το θεωρώ επίσης κορυφαίο και -θα συμφωνήσω με το Νότη- απο τα καλύτερα Live, ever.

Ακόμη και σήμερα αυτά τα δύο έχω, αν και το δεύτερο σε cd πλέον, καθώς ο αρχικός δίσκος ήταν ένας απο αυτούς που δυστυχώς "έκαναν φτερά", συμβάν συχνό την εποχή εκείνη, όπως έχουμε ξαναπεί...
.

Δεν ξέρω ποιος με άκουσε όταν έγραφα το παραπάνω, αλλά τις προάλλες έπεσα επάνω σε ένα mint αντίτυπο του Made in Japan σε τιμή χώμα, που δίχως δεύτερη σκέψη φυσικά τσίμπησα!
Ετσι, ύστερα απο τριάντα - και βάλε -χρόνια, βρέθηκα ξανά με το διπλό εξώφυλλο στα χέρια και το βινύλιο να γυρίζει στο πλατώ και να αναδεύει μέσα μου συναισθήματα και μνήμες!
deep.jpeg
 

Νότης

AVClub Enthusiast
14 October 2009
731
Αιγάλεω
Και έκανες μερικούς να το ξεθάψουν από τα πάνω πάνω ράφια (που δεν ξεσκονίζονται ποτέ) και να το ξανακούσουν μετά από +20 χρόνια...
 

Fleur de Lis

Senior Member
23 November 2009
434
ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Ok. ΟΙ Deep Purple στα τρια πρωτα δισκακια εδειξαν τα διδακτορικα τους. Μετα απλα αποφασισαν να παιξουν πιο ευπεπτη μουσικη.

Ολα μεχρι το Battle rages on (εκτος Slaves & Masters) ειναι World Class. Δυσκολα ξεχωριζεις καποιο. Ακομα και το come taste the band ειναι φωτια.

Αντε λιγο πιο κατω απο αυτα Perfect stranger και Battle rages on. Ειναι τεραστια μπαντα με μουσικη παιδεια στην Lord & Blackmore εποχη. Τωρα δυστυχως ενας περιφερομενος θιασος... Αγαπητε Γιωργο Κουν. δοκιμαζεις ακομα με το Mistreated Στερεοφωνικα???