- 17 June 2006
- 49,351
Το 1971 ήταν σημαδιακή χρονιά για τους Santana. Το πιό σημαντικό γεγονός ήταν η στροφή στον πιό σκληρό ήχο του ροκ χωρίς να ξεχνάει τις latin ρίζες Η συμμετοχή του ουσιαστικά ανήλικου τότε και φυσικά άγνωστου νέου κιθαρίστα Neal Schon έδωσε απίστευτο γκάζι στον Carlos και το III ήταν ένας από τους δίσκους που άφησαν στίγμα το 1971.
Μέσα στο αέναο ψάξιμο ο Carlos το γύρισε πρός την jazz.
Ο Neal Schon και ο Gregg Rolie έφυγαν και φτιάξανε τους Journey. Ο Santana συνέχισε μόνος.
Η ιστορία ανέλαβε τα υπόλοιπα.
Η πιό σύγχρονη ιστορία λέει ότι ο Neal Schon τα τελευταία χρόνια προσπαθούσε να πείσει τον παλιό του εργοδότη να φτιάξουν κάτι μαζί. Ο τελευταίος πείστηκε αρκεί να ήταν μαζί όλοι.
Έτσι βρέθηκαν ξανά μαζί με τους κιθαρίστες ο Gregg Rolie, ο Michael Shrieve, Michael Carabello. Μαζί τους οι σύγχρονοι συνοδοιπόροι του Santana, Benny Rietveld και Karl Perazzo. Αν κάποιος αναζητήσει από το παλιό lineup του 71 τον μπασίστα David Brown και τον περκασιονίστα Jose "Chepito" Areas δεν θα έχει τύχη μιά και ο πρώτος έφυγε το 2000 από τον μάταιο κόσμο, ενώ ο δεύτερος did not...qualify....ηθικά (αναζητείστε Jose Octavio Areas).
Τι έχουμε λοιπόν εδώ....
Κάτι που περιμένει πολύς κόσμος 45 χρόνια.
Κάτι που έχει εγκαταληφθεί αμετάκλητα ίσως καθώς ο Carlos μετά την αποτυχία του εγχειρήματος jazz (εμπορικά πάντα) γύρισε σε μια φόρμα σάρωσης επιτυχιών το 1999 με την μέθοδο των ποτ πουρί guests. Μια συνταγή που μας μπούχτισε κυριολεκτικά (σε σημείο να λέμε έλεος) μια και επαναλήφθηκε, έχασα τον αριθμό πόσες, πολλές φορές. Ο ίδιος εκτός από τα μαλλιά του έχασε κάθε αίσθηση πρωτοτυπίας και συνθετικής ικανότητας, περνώντας και μέσω της κιθάρας PRS σε έναν (μοναδικό αναμφισβήτητα αλλά κατά πολλούς) πομπώδη και βαρύγδουπο ήχο και τα χιλιοπαιγμένα, αλλά πάντα με μια δόση άγνωστου fills ανάμεσα στα φωνητικά των νέων διάσημων και "άγνωστων" καλλιτεχνών που θα μπορούσαν να είναι εγγόνια του.
Ευτυχώς λοιπόν που ο Neal Schon φαγώθηκε να τα ξαναβρούν.
Μετά από πρόβες σχεδόν 3 χρόνων και σχεδόν σε κατάσταση live, σε χρόνους που βρίσκανε ανάμεσα σε συναυλίες των Journey - Santana και υποχρεώσεις των άλλων, έχουμε το Santana IV με μια γενναιόδωρη δόση 16 κομματιών σε cd 80 λεπτών.....
Πλούσια τα ελέη λοιπόν...
Γεγονότα:
Σίγουρα είναι υπερώριμοι....σχεδόν ...σάπιοι.
Σίγουρα ξέρουν να παίζουν. Όσοι λίγοι θα έλεγα.
Σίγουρα δεν έχουν ανάγκη από λεφτά. (ο δίσκος κυκλοφόρησε σε ανεξάρτητη εταιρεία - και ελάχιστοι σήμερα ξοδεύουν 3 χρόνια πρόβες)
Σίγουρα περάσανε καλά παίζοντας.
Σίγουρα ο Schon δίπλα στον Carlos επέδρασε ως νέφτι σε ευαίσθητες περιοχές....(μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και μια α' ηλικία κι οι ευαίσθητες περιοχές θέλουν προδέρμ και όχι νέφτι....)
Κατά τα άλλα σήμερα είναι 2016. Δεν είναι 1971.
Ο στόχος ήταν (όπως και πριν 45 χρόνια) εκτός από την συνεύρεση και το επετειακό του εγχειρήματος τα charts.
Συνεπώς έχουμε κομμάτια που θέλουν airplay. Ο Rolie τραγουδάει στο κλασικό του ύφος, ενώ προστίθεται σε δυό κομμάτια ένας επιζών "θρύλος" ο Ronald Isley (από τους ομώνυμους brothers - άρτι αφιχθείς από τις φυλακές για φοροδιαφυγή....- τουλάχιστον οπότε δεν τίθενται ηθικά κωλύματα...)
Εντυπώσεις:
Ο Rolie φέρνει αυτό που έλειπε σε ήχο. Το B3. και με leslie και απ όλα.
Οι δυό κιθαρίστες, τα δίνουν κυριολεκτικά. Ο ένας ο γνωστός, από ήχο τα ίδια. Όμως γκαζωμένος και ιδρωμένος. Ο άλλος με σαφέστατη όρεξη να "τον τρέξει" τον άλλον. Οι ήχοι τους πάντα μοιάζανε, και το παίξιμό τους. Ακούστε πχ το song of the wind στο Caravanserai και ελάτε να μου πείτε ποιός είναι ποιός. Εδώ τουλάχιστον πιάνουν από ένα κανάλι ο καθένας. Πιό εφετζής, με διάφορες κιθάρες, αλλαγή ύφους και ήχων αλλά ώρες ώρες σαν δυό σταγόνες νερό με τον άλλον, τον μονόηχο...
Ο Shrieve θαμένος κάπου μέσα στο mix. Σχεδόν κρίμα που τον φωνάξανε. Τέτοιο θάψιμο καιρό είχα να δω. Τον ψάχνεις με το κυάλι. Τα τύμπανα ακούγονται κάπου δυνατά, και εκεί παίζει μηχανή. Σφάλμα.
Οι άλλοι....απαρατήρητοι. Ο Carabello μπήκε τιμητικά, οι άλλοι δυό μισθοφόροι, εδώ και 25 χρόνια με τον Carlos πάντα απρόσωποι. Εκτός ίσως από τον Rietveld που επίσης είχε παίξει στο επετειακό live του Love devotion & surrender.
Τα κομμάτια:
Πολλά...
16
Κλασικά ...πολλά με χαζοισπανικούς τίτλους που (δεν ξέρω ισπανικά) δε μου λένε τίποτα, αλλά και μάλλον δεν πρέπει να σημαίνουν κάτι. Όπως πχ yambu, echizo κλπ. Πάντα υπήρχαν τέτοια ονόματα στους δίσκους του Carlos.
Τουλάχιστον δυό με αρκουδιάρικη εισαγωγή να χορέψει η μαϊμού ή η αρκούδα. Μετά στρώνουν.
Όλα παραδόξως μεγάλα, γύρω στα 5 λεπτά με το ρολόι. Δυό πάνω από 7.
Και instrumental και κάποια να θυμίζουν samba pa ti ή europa.
Κάποια να θυμίζουν blues του Peter Green κάποια αυτοσχεδιαστικά που θυμίζουν 100% καλές εποχές.
Είναι και 16 τα άτιμα.
Λοιπόν με δυσκολία πετάς κομμάτια. Αριστουργήματα ΔΕΝ είναι. Έλα όμως που έχουν κάτι εκνευριστικά ελκυστικό, κουνιστικό, ευρηματικό, "δες κι αυτό", "για κοίτα εδώ", "μπράβο ρε", κλπ
Τα περισσότερα μένουν και το μυαλό.
Είναι αρκετά ποπ, είναι ροκ, είναι latin, φλερτάρουν με jazz ....
Αλλά μήπως αυτό δεν ήταν και το ΙΙΙ?
Και μην ξεχνιόμαστε είμαστε στο 2016.
45 ρημάδια περάσανε....
Κομπρεσαρισμένος δίσκος. Χάλι μαύρο. Τα τύμπανα δεν υπάρχουν. Οι κιθάρες ξεσκίζονται στο βάθος και μόλις που ξεχωρίζουν σε ένα ορυμαγδό ενός πηγμένου mix, στο πνεύμα "βάλε κι αυτό". Παρ όλα αυτά ρολλάρει. Σε ένα καλό σύστημα κάτι γίνεται. Μάλλον οφείλεται στο ότι πολλά γράφτηκαν ζωντανά στο στούντιο - σπίτι - ό,που παίζανε και στο τέλος πλακώσανε overdubs.
Οι κριτικές παντού είναι διθυραμβικές. Από Rolling Stone μέχρι discogs.
Πήγε και Νο 4 στο Billboard και αλλού καλύτερα. Και είναι ουσιαστικά ανεξάρτητη παραγωγή.
Τι να πω....
Κυκλοφόρησε στις 15 Απριλίου.
Τον ακούω σχεδόν καθημερινά.
Έχει αυτό το προσθετικό στο άκουσμα. Το θες ξανά. Βρίσκεις πράγματα.
Εντάξει. Δεν θα βρεις τον Miles....
θα βρεις διάφορους ισπανόφωνους να ξελαρυγγιάζονται λέγοντας α-νόητες ισπανικές λέξεις και από κάτω να τα δίνουν οι κιθάρες, και μετά ώπα το γυρίσαμε σε σκληρό ροκ.
Το Fillmore East (φόρος τιμής στον μέντορα) είναι ένα 7λεπτο, μονοτονικό, σχεδόν αριστούργημα. Το blues magic είναι μαγεία...
Τα άλλα είναι μοντέρνα μουσική από μεγάλους μουσικούς που ζητούν επιτυχία ίσως για να αυτοαναγνωριστούν στα 60τόσα τους σχεδόν 70.
Λες και έχουν ανάγκη.
Έχουν
Εδώ είμαστε λέει 45 χρόνια περάσανε. Εδώ.
Ξέχασα να αναφέρω, ένα εξώφυλλο, ανάμνηση του λιονταριού του πρώτου δίσκου. Τίγρης αυτή τη φορά.
Προσωπικά περιμένω το επόμενο.
Μέσα στο αέναο ψάξιμο ο Carlos το γύρισε πρός την jazz.
Ο Neal Schon και ο Gregg Rolie έφυγαν και φτιάξανε τους Journey. Ο Santana συνέχισε μόνος.
Η ιστορία ανέλαβε τα υπόλοιπα.
Η πιό σύγχρονη ιστορία λέει ότι ο Neal Schon τα τελευταία χρόνια προσπαθούσε να πείσει τον παλιό του εργοδότη να φτιάξουν κάτι μαζί. Ο τελευταίος πείστηκε αρκεί να ήταν μαζί όλοι.
Έτσι βρέθηκαν ξανά μαζί με τους κιθαρίστες ο Gregg Rolie, ο Michael Shrieve, Michael Carabello. Μαζί τους οι σύγχρονοι συνοδοιπόροι του Santana, Benny Rietveld και Karl Perazzo. Αν κάποιος αναζητήσει από το παλιό lineup του 71 τον μπασίστα David Brown και τον περκασιονίστα Jose "Chepito" Areas δεν θα έχει τύχη μιά και ο πρώτος έφυγε το 2000 από τον μάταιο κόσμο, ενώ ο δεύτερος did not...qualify....ηθικά (αναζητείστε Jose Octavio Areas).
Τι έχουμε λοιπόν εδώ....
Κάτι που περιμένει πολύς κόσμος 45 χρόνια.
Κάτι που έχει εγκαταληφθεί αμετάκλητα ίσως καθώς ο Carlos μετά την αποτυχία του εγχειρήματος jazz (εμπορικά πάντα) γύρισε σε μια φόρμα σάρωσης επιτυχιών το 1999 με την μέθοδο των ποτ πουρί guests. Μια συνταγή που μας μπούχτισε κυριολεκτικά (σε σημείο να λέμε έλεος) μια και επαναλήφθηκε, έχασα τον αριθμό πόσες, πολλές φορές. Ο ίδιος εκτός από τα μαλλιά του έχασε κάθε αίσθηση πρωτοτυπίας και συνθετικής ικανότητας, περνώντας και μέσω της κιθάρας PRS σε έναν (μοναδικό αναμφισβήτητα αλλά κατά πολλούς) πομπώδη και βαρύγδουπο ήχο και τα χιλιοπαιγμένα, αλλά πάντα με μια δόση άγνωστου fills ανάμεσα στα φωνητικά των νέων διάσημων και "άγνωστων" καλλιτεχνών που θα μπορούσαν να είναι εγγόνια του.
Ευτυχώς λοιπόν που ο Neal Schon φαγώθηκε να τα ξαναβρούν.
Μετά από πρόβες σχεδόν 3 χρόνων και σχεδόν σε κατάσταση live, σε χρόνους που βρίσκανε ανάμεσα σε συναυλίες των Journey - Santana και υποχρεώσεις των άλλων, έχουμε το Santana IV με μια γενναιόδωρη δόση 16 κομματιών σε cd 80 λεπτών.....
Πλούσια τα ελέη λοιπόν...
Γεγονότα:
Σίγουρα είναι υπερώριμοι....σχεδόν ...σάπιοι.
Σίγουρα ξέρουν να παίζουν. Όσοι λίγοι θα έλεγα.
Σίγουρα δεν έχουν ανάγκη από λεφτά. (ο δίσκος κυκλοφόρησε σε ανεξάρτητη εταιρεία - και ελάχιστοι σήμερα ξοδεύουν 3 χρόνια πρόβες)
Σίγουρα περάσανε καλά παίζοντας.
Σίγουρα ο Schon δίπλα στον Carlos επέδρασε ως νέφτι σε ευαίσθητες περιοχές....(μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και μια α' ηλικία κι οι ευαίσθητες περιοχές θέλουν προδέρμ και όχι νέφτι....)
Κατά τα άλλα σήμερα είναι 2016. Δεν είναι 1971.
Ο στόχος ήταν (όπως και πριν 45 χρόνια) εκτός από την συνεύρεση και το επετειακό του εγχειρήματος τα charts.
Συνεπώς έχουμε κομμάτια που θέλουν airplay. Ο Rolie τραγουδάει στο κλασικό του ύφος, ενώ προστίθεται σε δυό κομμάτια ένας επιζών "θρύλος" ο Ronald Isley (από τους ομώνυμους brothers - άρτι αφιχθείς από τις φυλακές για φοροδιαφυγή....- τουλάχιστον οπότε δεν τίθενται ηθικά κωλύματα...)
Εντυπώσεις:
Ο Rolie φέρνει αυτό που έλειπε σε ήχο. Το B3. και με leslie και απ όλα.
Οι δυό κιθαρίστες, τα δίνουν κυριολεκτικά. Ο ένας ο γνωστός, από ήχο τα ίδια. Όμως γκαζωμένος και ιδρωμένος. Ο άλλος με σαφέστατη όρεξη να "τον τρέξει" τον άλλον. Οι ήχοι τους πάντα μοιάζανε, και το παίξιμό τους. Ακούστε πχ το song of the wind στο Caravanserai και ελάτε να μου πείτε ποιός είναι ποιός. Εδώ τουλάχιστον πιάνουν από ένα κανάλι ο καθένας. Πιό εφετζής, με διάφορες κιθάρες, αλλαγή ύφους και ήχων αλλά ώρες ώρες σαν δυό σταγόνες νερό με τον άλλον, τον μονόηχο...
Ο Shrieve θαμένος κάπου μέσα στο mix. Σχεδόν κρίμα που τον φωνάξανε. Τέτοιο θάψιμο καιρό είχα να δω. Τον ψάχνεις με το κυάλι. Τα τύμπανα ακούγονται κάπου δυνατά, και εκεί παίζει μηχανή. Σφάλμα.
Οι άλλοι....απαρατήρητοι. Ο Carabello μπήκε τιμητικά, οι άλλοι δυό μισθοφόροι, εδώ και 25 χρόνια με τον Carlos πάντα απρόσωποι. Εκτός ίσως από τον Rietveld που επίσης είχε παίξει στο επετειακό live του Love devotion & surrender.
Τα κομμάτια:
Πολλά...
16
Κλασικά ...πολλά με χαζοισπανικούς τίτλους που (δεν ξέρω ισπανικά) δε μου λένε τίποτα, αλλά και μάλλον δεν πρέπει να σημαίνουν κάτι. Όπως πχ yambu, echizo κλπ. Πάντα υπήρχαν τέτοια ονόματα στους δίσκους του Carlos.
Τουλάχιστον δυό με αρκουδιάρικη εισαγωγή να χορέψει η μαϊμού ή η αρκούδα. Μετά στρώνουν.
Όλα παραδόξως μεγάλα, γύρω στα 5 λεπτά με το ρολόι. Δυό πάνω από 7.
Και instrumental και κάποια να θυμίζουν samba pa ti ή europa.
Κάποια να θυμίζουν blues του Peter Green κάποια αυτοσχεδιαστικά που θυμίζουν 100% καλές εποχές.
Είναι και 16 τα άτιμα.
Λοιπόν με δυσκολία πετάς κομμάτια. Αριστουργήματα ΔΕΝ είναι. Έλα όμως που έχουν κάτι εκνευριστικά ελκυστικό, κουνιστικό, ευρηματικό, "δες κι αυτό", "για κοίτα εδώ", "μπράβο ρε", κλπ
Τα περισσότερα μένουν και το μυαλό.
Είναι αρκετά ποπ, είναι ροκ, είναι latin, φλερτάρουν με jazz ....
Αλλά μήπως αυτό δεν ήταν και το ΙΙΙ?
Και μην ξεχνιόμαστε είμαστε στο 2016.
45 ρημάδια περάσανε....
Κομπρεσαρισμένος δίσκος. Χάλι μαύρο. Τα τύμπανα δεν υπάρχουν. Οι κιθάρες ξεσκίζονται στο βάθος και μόλις που ξεχωρίζουν σε ένα ορυμαγδό ενός πηγμένου mix, στο πνεύμα "βάλε κι αυτό". Παρ όλα αυτά ρολλάρει. Σε ένα καλό σύστημα κάτι γίνεται. Μάλλον οφείλεται στο ότι πολλά γράφτηκαν ζωντανά στο στούντιο - σπίτι - ό,που παίζανε και στο τέλος πλακώσανε overdubs.
Οι κριτικές παντού είναι διθυραμβικές. Από Rolling Stone μέχρι discogs.
Πήγε και Νο 4 στο Billboard και αλλού καλύτερα. Και είναι ουσιαστικά ανεξάρτητη παραγωγή.
Τι να πω....
Κυκλοφόρησε στις 15 Απριλίου.
Τον ακούω σχεδόν καθημερινά.
Έχει αυτό το προσθετικό στο άκουσμα. Το θες ξανά. Βρίσκεις πράγματα.
Εντάξει. Δεν θα βρεις τον Miles....
θα βρεις διάφορους ισπανόφωνους να ξελαρυγγιάζονται λέγοντας α-νόητες ισπανικές λέξεις και από κάτω να τα δίνουν οι κιθάρες, και μετά ώπα το γυρίσαμε σε σκληρό ροκ.
Το Fillmore East (φόρος τιμής στον μέντορα) είναι ένα 7λεπτο, μονοτονικό, σχεδόν αριστούργημα. Το blues magic είναι μαγεία...
Τα άλλα είναι μοντέρνα μουσική από μεγάλους μουσικούς που ζητούν επιτυχία ίσως για να αυτοαναγνωριστούν στα 60τόσα τους σχεδόν 70.
Λες και έχουν ανάγκη.
Έχουν
Εδώ είμαστε λέει 45 χρόνια περάσανε. Εδώ.
Ξέχασα να αναφέρω, ένα εξώφυλλο, ανάμνηση του λιονταριού του πρώτου δίσκου. Τίγρης αυτή τη φορά.
Προσωπικά περιμένω το επόμενο.
Last edited by a moderator: