- 17 June 2006
- 49,351
https://www.youtube.com/watch?v=qEuV82GqQnE
70 και βάλε, τα παιδιά, μόνο η πρώτη έκδοση των Buena Vista Social Club τους ξεπερνούσε ηλικιακά, μας φέρνουν τον πολυδιαφημισμένο δίσκο τους.
Για σιγουριά, (=μην έχουμε ατυχήματα) πατάνε στην πεπατημένη, αυτό που πάντα ξέρανε να κάνουνε καλά.
Από 50τόσα χρόνια πριν. Τα αμερικάνικα blues.
Το κάνουν με αρκετή επιτυχία, αν μπορέσει κανείς να χωνέψει το γεγονός ότι για άλλη μια φορά πάνε οι κοκκινόκωλοι να κατακτήσουν αμερικάνικα κεκτημένα.
Σίγουρα δεν θα βάλουν πολλοί απο εμάς το χέρι στην τσέπη για να ακούσουν ένα γέρο αεικίνητο να παίζει φυσαρμόνικα (τουλάχιστον να προσπαθεί τίμια), δυό άλλους ρυτιδιασμένους παλιόγερους να κοπανάνε αμερικάνικες κιθάρες, δυό αμερικάνους μεταγραφέντες μισθοφόρους να κρατάνε τα μπόσικα και έναν άλλον γέρο δανδή, βγαλμένο από την Carnaby St, και wannabe jazzman να κοπανάει τα βασικά σε ένα σετάκι τύμπανα.
Εχοντας ζήσει με αυτούς 50 χρόνια τώρα είναι τόσο οικείοι που δεν μπορείς να πεις κακιά κουβέντα.
Απλά δεν θα πάς στο ταμείο.
Θα πεις, βρε τους μπαγάσηδες, πάλι μας την έφεραν....till the next time we say goodbye....
υ.γ. το κλιπάκι με την μπλε Mustang και το μπλε γλειφιτζούρι με όλα τα υπονοούμενά του, κάνει μια προσπάθεια να γίνει άλωση της αμερικανιάς, αλλά δυστυχώς γι αυτούς, τα παντιλίκια της μπλε Mustang (ιεροσυλία αλλά....έπρεπε να είναι μπλε) με την πληρωμένη ηθοποιό με το μπλε μπλουτζήν και τα ψώνια στη χάρτινη σακούλα, μόνο γέλια ή θλίψη μπορεί να φέρει αν τολμήσει κανείς να βάλει δίπλα τον γαλαζομάτη Steve McQueen, τη χαραγμένη φάτσα του Bill Hickman, την αυθεντική πράσινη Mustang και....την θεία μουσική του Lalo....αυτογκόλ, από τα αποδυτήρια....
70 και βάλε, τα παιδιά, μόνο η πρώτη έκδοση των Buena Vista Social Club τους ξεπερνούσε ηλικιακά, μας φέρνουν τον πολυδιαφημισμένο δίσκο τους.
Για σιγουριά, (=μην έχουμε ατυχήματα) πατάνε στην πεπατημένη, αυτό που πάντα ξέρανε να κάνουνε καλά.
Από 50τόσα χρόνια πριν. Τα αμερικάνικα blues.
Το κάνουν με αρκετή επιτυχία, αν μπορέσει κανείς να χωνέψει το γεγονός ότι για άλλη μια φορά πάνε οι κοκκινόκωλοι να κατακτήσουν αμερικάνικα κεκτημένα.
Σίγουρα δεν θα βάλουν πολλοί απο εμάς το χέρι στην τσέπη για να ακούσουν ένα γέρο αεικίνητο να παίζει φυσαρμόνικα (τουλάχιστον να προσπαθεί τίμια), δυό άλλους ρυτιδιασμένους παλιόγερους να κοπανάνε αμερικάνικες κιθάρες, δυό αμερικάνους μεταγραφέντες μισθοφόρους να κρατάνε τα μπόσικα και έναν άλλον γέρο δανδή, βγαλμένο από την Carnaby St, και wannabe jazzman να κοπανάει τα βασικά σε ένα σετάκι τύμπανα.
Εχοντας ζήσει με αυτούς 50 χρόνια τώρα είναι τόσο οικείοι που δεν μπορείς να πεις κακιά κουβέντα.
Απλά δεν θα πάς στο ταμείο.
Θα πεις, βρε τους μπαγάσηδες, πάλι μας την έφεραν....till the next time we say goodbye....
υ.γ. το κλιπάκι με την μπλε Mustang και το μπλε γλειφιτζούρι με όλα τα υπονοούμενά του, κάνει μια προσπάθεια να γίνει άλωση της αμερικανιάς, αλλά δυστυχώς γι αυτούς, τα παντιλίκια της μπλε Mustang (ιεροσυλία αλλά....έπρεπε να είναι μπλε) με την πληρωμένη ηθοποιό με το μπλε μπλουτζήν και τα ψώνια στη χάρτινη σακούλα, μόνο γέλια ή θλίψη μπορεί να φέρει αν τολμήσει κανείς να βάλει δίπλα τον γαλαζομάτη Steve McQueen, τη χαραγμένη φάτσα του Bill Hickman, την αυθεντική πράσινη Mustang και....την θεία μουσική του Lalo....αυτογκόλ, από τα αποδυτήρια....
