Άσ' τα μπλουζ στο σπίτι! [Allman Brothers Band]

Παρότι σε μερικούς τόπους δεν έχω αξιωθεί να πάω ακόμη ή εκ των πραγμάτων δεν θα μπορέσω ποτέ να ζήσω τους κραδασμούς, αλλοτινών καιρών τους, υπάρχουν ευτυχώς κάποια τραγούδια που ακούγοντάς τα, συνθέτουν εικόνες, που συμπληρώνει η φαντασία και απαντούν στις "ανησυχίες" της στιγμής... Το "Βροχερή νύχτα στην Τζόρτζια" είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια, ερμηνευμένο είτε από τον συνθέτη του, Τόνι Τζόι Ουάιτ είτε από τον Μπρούκ Μπέντον, που το έκανε δημοφιλές. Το τραγούδι κάποια από τις τελευταίες βροχερές βραδιές το αναζήτησα στη δισκοθήκη μου και ο νους μου δεν άργησε να τρέξει στο μεγάλο συγκρότημα, την μπάντα των αδελφών Όλμαν. Τα αδέλφια, γνήσια παιδιά του Νότου, γεννήθηκαν και πέρασαν μεγάλο μέρος της παιδικής τους ηλικίας στο Νάσβιλ, πριν τελικά μεγαλουργήσουν έχοντας σαν βάση την Τζόρτζια.


Το ότι θα μας απασχολήσουν οι Allman Brothers προφανώς το καταλάβατε, αλλά εδώ θα σας παραπέμψω και στο παλιότερο νήμα, Υπάρχει έντεχνο μπλουζ;, που ο τσιφ τεκμηριώνει μοναδικά απαντώντας το ερώτημα, για να ακολουθήσει ο Γιώργης μ' έναν γιορταστικό ύμνο στο Δρόμο του Φωτός... Ωραία πράγματα!

Ξεκινήματα​

Η δισκογραφική καριέρα του κιθαρίστα και αρχηγού του συγκροτήματος, Duane "Skydog"* Allman και τραγουδιστή/συνθέτη/κιμπορντίστα, Gregg Allman έκανε ένα μέτριο ξεκίνημα, πρώτα με τους Escorts και στη συνέχεια ως The Allman Joys, το 1965/66. Αν και με βάση τη Φλόριντα, οι αδελφοί ηχογράφησαν στο Νάσβιλ, αλλά ποτέ δεν πέτυχαν μεγάλη αναγνώριση εκτός του Νότου. Το 1967 οι Duane και Gregg κατευθύνθηκαν Δυτικά και ηχογράφησαν στο Λος Άντζελες ως Hour Glass αλλά οι δύο δίσκοι που κυκλοφόρησαν δεν ήταν πετυχημένοι. Ο Duane μίσησε το Λ.Α. και έφυγε, αλλά ο Gregg έμεινε για μια μελλοντική σόλο καριέρα.
__________
* Παρατσούκλι που του δόθηκε από τον Wilson Pickett, κατά την ηχογράφηση της διασκευής των Beatles "Hey Jude" και συνδύαζε το "Skyman" (επειδή ήταν φευγάτος) και το "Dog" (για το στυλ ξυρίσματος, με τις μακριές φαβορίτες και το μουστάκι)

Ο Duane στη συνέχεια προσλήφθηκε από την Atlantic Records σαν σέσιον μουσικός στα Muscle Shoals, όπου απέκτησε φήμη ως επιτυχημένος κιθαρίστας παίζοντας με θρύλους όπως οι Aretha Franklin και Wilson Pickett (συστήνεται το An Anthology με μερικές από τις καλύτερες σέσιον δουλειές του), με κέρδος για το εντυπωσιακό στούντιο έργο του, ένα προγραμματισμένο σόλο άλμπουμ.

Η ηχογράφηση του προσωπικού άλμπουμ άρχισε στα τέλη του 1968, αλλά στις αρχές του 1969, ο Duane αποφάσισε ότι του άρεσε αρκετά η υποστηρικτική του μπάντα, ώστε να τους κάνει γκρουπ πλήρους απασχόλησης. Το σόλο πρότζεκτ αναβλήθηκε και όταν διαπίστωσε ότι η μπάντα στερούνταν έναν πραγματικό τραγουδιστή, ζήτησε από τον Gregg (του οποίου η σόλο καριέρα δεν είχε αποδώσει) να ενταχθεί, ολοκληρώνοντας έτσι την κλασική σύνθεση των Allman Brothers Band. Ο σχηματισμός τους περαιώθηκε στο Τζάκσονβιλ της Φλόριντα αλλά την πρωτομαγιά του 1969 μετακινήθηκαν στο Μαίηκον της Τζόρτζια.

Οι Allman Brothers Band, έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους πάνω στη σκηνή και έγιναν ευρύτερα γνωστοί για τις ζωντανές εμφανίσεις που μπορούσαν να διαρκέσουν αρκετές ώρες. Ο πυρήνας του ήχου τους ήταν οι διπλές κιθάρες των Duane Allman (1946-1971, αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος σλάιντ κιθαρίστας που υπήρξε ποτέ) και Dickey Betts (1943, εξίσου σπουδαίος κιθαρίστας με πιο κάντρι προσανατολισμό), μαζί με το τραχύ μπλουζ μουρμούρισμα και τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα του Gregg Allman (1947), που υπήρξε και ο βασικός συνθέτης της μπάντας, τουλάχιστον στην αρχή.

Χωρίς βέβαια διάθεση αγνόησης, η εξαιρετική ρυθμ σέξιον, που περιελάμβανε δύο ντράμερ! (μια ιδέα ίσως εμπνευσμένη από τους Grateful Dead), τον Butch Trucks (1947, που "γκρούβαρε" την μπάντα) και τον Jai Johanny "Jaimoe" Johanson (1944, που με το τζαζ υπόβαθρό του πρόσθετε τις τονικές αποχρώσεις), καθώς και τον μπασίστα Berry Oakley (1948-1972, έναν μελωδικό, δυνατό παίκτη), παρείχε τη σφιχτή υποστήριξη που επέτρεπε στους υπόλοιπους να λάμψουν.

Όνειρα που ποτέ δεν είδα​

Allman Brothers Band - Beginnings (1973, ATCO Records)

Τραγούδια:
-- The Allman Brothers Band (κυκλ. Νοέμβριος 1969): A1 Don't Want You No More (Edward Hardin, Spencer Davis) - 2:25, A2 It's Not My Cross To Bear (Gregg Allman) - 5:02, A3 Black Hearted Woman (Gregg Allman) - 5:08, A4 Troubles No More (McKinley Morganfield) - 3:45, B1 Every Hungry Woman (Gregg Allman) - 4:13, B2 Dreams I'll Never See (Gregg Allman) - 7:18, B3 Whipping Post (Gregg Allman) - 5:17
-- Idlewild South (κυκλ. Σεπτέμβριος 1970): C1 Revival (Dicky Betts) - 4:04, C2 Don't Keep Me Wonderin' (Gregg Allman) - 3:40, C3 Midnight Rider (Gregg Allman) - 3:00, C4 In Memory Of Elizabeth Reed (Dicky Betts) - 6:54, D1 Hoochie Coochie Man (Willie Dixon) - 4:54, D2 Please Call Home (Gregg Allman) - 4:00, D3 Leave My Blues At Home (Gregg Allman) - 4:15
Μουσικοί: Duane Allman - ληντ κιθάρα, ακουστική κιθάρα, σλάιντ κιθάρα • Gregg Allman - όργανο, φωνητικά • Dicky Betts - ληντ κιθάρα • Jai Johanny Johanson - τύμπανα, κόνγκας • Berry Oakley - μπάσο • Butch Trucks - τύμπανα, κρουστά • Thom Doucette - φυσαρμόνικα, κρουστά (C2)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Adrian Barber (A1-B3), Tom Dowd (C1-D1, D3), Joel Dorn (D2) / πλευρές Α και Β: Adrian Barber, C και D: Tom Dowd, Bob Liftin, Howie Albert, Jim Hawkins, Ron Albert

Οι πλευρές Α και Β, είχαν αρχικά κυκλοφορήσει με τίτλο The Allman Brothers Band και ηχογραφήθηκαν 3 με 12 Αυγούστου του 1969 στα Atlantic Studios (Νέα Υόρκη).
Οι C και D, κυκλοφόρησαν ως Idlewild South και ηχογραφήθηκαν τον Φεβρουάριο μέχρι τον Ιούλιο του 1970 στα Capricorn Sound Studios (Μαίηκον), Criteria Studios, Atlantic South (Μαϊάμι) και Regent Sound Studios (Νέα Υόρκη).


Το Beginnings αποτέλεσε τον τρόπο που και εγώ απέκτησα τους δύο αυτούς δίσκους. Το πρώτο άλμπουμ του, The Allman Brothers Band ξεκινά με το γραμμένο από τον Spencer Davis, "Don't Want You No More", ένα σύντομο τζάζι οργανικό και ένα μεγάλο εναρκτήριο κομμάτι που ανάγγελλε τον ήχο της μπάντας. Με διπλά κιθαριστικά ριφ, ισχυρή ρυθμική παρουσία, ένα σόλο πλήκτρων και στη συνέχεια πολλαπλά σόλο κιθάρας, το κομμάτι αυτό συγκεντρώνει πάρα πολλά θαυμαστά σε μόλις δυόμισι λεπτά.

Επόμενο είναι το "It's Not My Cross To Bear" (σύνθ. Gregg) που ξεκινά με μια αρχέγονη κραυγή, μια πρωτοκλασάτη μπλουζ μπαλάντα με περισσότερα ατμοσφαιρικά πλήκτρα και εκφραστική κιθάρα. Το "Black Hearted Woman" (σύνθ. Gregg) έχει πιο γρήγορο ρυθμό και αναδεικνύει τη σπουδαία αλληλεπίδραση μεταξύ των κιθαρών, με ριφ μονομαχίες και θρηνητικά σόλο, καθ' όλη τη διάρκειά του. Ο Gregg τραγουδάει τα μπλουζ με μια τέτοια γοητευτική αφοσίωση και ισχυρή αυτοπεποίθηση που είναι σχεδόν αδύνατο να πιστέψεις ότι εδώ ήταν γύρω στα είκοσί του και όχι ένας γκριζαρισμένος παλιός βετεράνος.

Η διασκευή στο "Trouble No More" του Muddy Waters σηματοδοτεί το ντεμπούτο του σπουδαίου παιξίματος στη σλάιντ κιθάρα του Duane, ενώ το "Every Hungry Woman" ξεφυσά παρακάτω μ' ένα φωτεινότερο ήχο και περιέχει πιο εκλεπτυσμένη κιθαριστική αλληλεπίδραση. Ίσως τα βαθιά, βρώμικα ριφ αυτών των τριών προαναφερθέντων κομματιών ακούγονται κάπως παρόμοια και δεν ξεφεύγουν πάρα πολύ από το παραδοσιακό μπλουζ-ροκ ήχο, αλλά αναντίρρητα είναι εξαιρετικά καλοπαιγμένα μπλουζ.


Τα δύο τελευταία κομμάτια είναι εξ ολοκλήρου κάτι διαφορετικό και είναι δύο από τα καλύτερα τραγούδια που έκανε ποτέ η μπάντα. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ήταν στο ατμοσφαιρικό, ονειρικό "Dreams" που η μπάντα (και ιδίως ο Gregg Allman) βρήκαν για πρώτη φορά τη δική τους φωνή, καθώς αναμιγνύονται εντυπωσιακά, στοιχεία μπλουζ, τζαζ και ψυχεδέλειας. Ίσως τα έντονα, μελαγχολικά επτά και κάτι λεπτά του, πηγαίνουν ενίοτε λίγο αργά, αλλά είναι ένα από τα αγαπημένα τραγούδια των Allman Brothers, με το ιδιαίτερα αξιοσημείωτο λυρικό σόλο της ληντ κιθάρας του Duane και τα εξαιρετικά κύρια φωνητικά του Gregg.


Τέλος, το ξέφρενο, απελπισμένο "Whipping Post" ολοκληρώνει το εξαιρετικό ντεμπούτο άλμπουμ μ' ένα πραγματικά αξιόλογο κομμάτι, επίσης, γραμμένο από τον Gregg, που το ζει και η φωνητική του απόδοση ανήκει στις καλύτερες που έκανε ποτέ. Η βροντερή μπασογραμμή του Oakley είναι που οδηγεί το τραγούδι και η ένταση χτίζεται όμορφα μέχρι τη συναρπαστική κορύφωσή της, στην οποία εκρηκτικά, ισχυρά ντραμς κάνουν μάχη με τις κιθάρες που ουρλιάζουν πριν ο Gregg έρθει για μια τελευταία αγωνιώδη κραυγή. Ένα μικρό θαύμα που υπήρξε ένα από τα χαρακτηριστικά τραγούδια τους και ένα διαρκές κλείσιμο συναυλιών.

Και ο δρόμος δεν έχει τελειωμό​

Ο τίτλος του δεύτερου άλμπουμ προήλθε από το παρατσούκλι μιας νοικιασμένης κυνηγετικής καλύβας που τα μέλη της μπάντας μοιράζονταν από κοινού. Από συνθετικής πλευράς, το Idlewild South ήταν ανώτερο από το Allman Brothers Band, καθώς ο Dickey Betts καθιερώνεται ως βασικός δεύτερος συνθέτης. Το δικό του "Revival", ήταν ένας εμψυχωτικός χίπικος ύμνος που ταίριαξε αφελείς στίχους με μια ωραία μελωδία. Το "In Memory Of Elizabeth Reed"*, ήταν ακόμα καλύτερο, ένα σκοτεινό επτάλεπτο οργανικό κομμάτι που ήταν (προβλέψιμα) τονισμένο από καυτή κιθάρα, με πρώτο τον Dickey και στη συνέχεια τον Duane να κάνουν εκτεταμένα σόλο. Υπάρχουν επίσης σόλο πλήκτρων και τυμπάνων, αλλά όλα ταιριάζουν μέσα στη δομή αυτού του υπέροχου τραγουδιού, το οποίο έδειξε τους Allman Brothers Band να είναι μια ροκ μπάντα με τζαζ ευαισθησία (στην πραγματικότητα το τραγούδι γράφτηκε σαν αφιέρωμα στον Miles Davis). Διευρυμένες εκδόσεις αυτού του τραγουδιού έγιναν το αποκορύφωμα πολλών ζωντανών παραστάσεων των Allman Brothers Band, όπως τα σχεδόν δεκατρία λεπτά του, στο θρυλικό και εξαίσιο At Fillmore East (1971, Capricorn Records).
__________
* Ο μύθος που αναπτύχθηκε σχετικά με τη γένεση του τραγουδιού, τροφοδοτήθηκε από μια δήθεν συνέντευξη του Duane Allman που έδωσε στο Rolling Stone και αναφερόταν σε ερωτική επαφή του Betts πάνω στην ταφόπλακα με την συγκεκριμένη επιγραφή. Ο Betts όμως ισχυρίζεται ότι το τραγούδι ήταν εμπνευσμένο από ένα υπαρκτό πρόσωπο και επειδή ήταν φίλη του Boz Scaggs, δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το όνομά της οπότε ονόμασε τυχαία το κομμάτι από μια ταφόπλακα στο νεκροταφείο Rose Hill, όπου τα μέλη της μπάντας πήγαιναν συχνά τις πρώτες ημέρες τους για να χαλαρώνουν και να γράφουν τραγούδια.

Αλλά το Idlewild South επιφυλάσσει κι' άλλες μικρές (αλλά όχι λιγότερο καταπληκτικές) απολαύσεις. Για παράδειγμα, το "Midnight Rider" (συνθ. Gregg), το πιο γνωστό κομμάτι του άλμπουμ και αναμφισβήτητα το τραγούδι υπογραφή του, είναι μια υποβλητική ακουστική-ηλεκτρική μπαλάντα. Η ακουστική κιθάρα του Duane μεταφέρει τις αλλαγές του τραγουδιού, υποστηριζόμενη από τη ρυθμ σέξιον που οδηγείται από κόνγκας και το απαλό όργανο που στροβιλίζεται. Οι φράσεις της ληντ κιθάρας του Dickey στολίζουν τα ρεφρέν και το οργανικό ξέσπασμα, ενώ η ερμηνεία του Gregg με τους απελπισμένους στίχους είναι δυνατή και εκφραστική.



Το λυπημένο, ευαίσθητο αγαπημένο "Please Call Home" είναι μια όμορφη πιανιστική μπαλάντα με θαυμάσια κουρασμένα φωνητικά, ενώ αλλού, το "Don't Keep Me Wonderin'" (συνθ. Greg) είναι άλλο ένα μπλούζι κομμάτι με δολοφονική σλάιντ κιθάρα από τον Duane, πού μονομαχεί με τον προσκαλεσμένο αρμονικίστα Thom Doucette καθώς ο Butch οδηγεί μαζί το τραγούδι.

Στα πιο παραδοσιακά μπλούζι κομμάτια του άλμπουμ εντάσσεται το "Leave My Blues At Home" (συνθ. Gregg), που είναι απλώς καλό, παρόλο που έχει ένα νόστιμο γκρουβ και φυσικά αρκετά εντυπωσιακά σόλο. Το άλλο είναι το "Hoochie Coochie Man", του Willie Dixon, η μόνη διασκευή του άλμπουμ, με τον Berry Oakley να παρέχει τα πρώτα του και μοναδικά κύρια φωνητικά με το γκρουπ. Σίγουρα δεν είναι Gregg ως τραγουδιστής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αδικεί το κομμάτι, στο οποίο ο Dickey και στη συνέχεια ο Duane εναλλάσσουν πάλι καυτά σόλο.

Στο σύνολό της, η μπάντα αυτή τη φορά προσφέρει μεγαλύτερη ποικιλία, πρωτοτυπία και μοναδικότητα τραγουδιών, καθώς το Idlewild South - το καλύτερο στούντιο άλμπουμ της μπάντας - απέδειξε με συνέπεια ότι οι Allman Brothers Band είχαν γίνει κάτι περισσότερο από απλά μια μεγάλη μπλουζ μπάντα.

Ο δίσκος, αν και δεν περιείχε κανένα γνήσιο χιτ, "γέννησε" πολλά ραδιοφωνικά κλασικά στάνταρτ και ενίσχυσε αρκετά τη φήμη της μπάντας στο σημείο να πρωτοστατήσουν στο Διεθνές Ποπ Φεστιβάλ της Ατλάντα - Live at the Atlanta International Pop Festival: July 3 & 5, 1970 (2003, Epic/Legacy) - μπροστά σε 300.000 θαυμαστές, όπως δηλώθηκε.

Ο Duane στη συνέχεια ενίσχυσε περαιτέρω τον μύθο του, συνεργαζόμενος με τον Eric Clapton και τους Derek and the Dominos στο κλασικό άλμπουμ τους, Layla and Other Assorted Love Songs.

Κλασικό και ανεπανάληπτο υλικό από μια μπάντα με προσωπικότητες τεράστιες, σε συνθετικό και εκτελεστικό επίπεδο, αλλά και ένα σύνολο με ήχο μοναδικό αλλά και γοητευτικό σαν την υγρή και ζεστή, πλανεύτρα ατμόσφαιρα του Νότου!

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Alan Paul, One Way Out: The Inside History of the Allman Brothers Band)

Φίλε μου, Θανάση Κ., για σένα με τις καλύτερες ευχές μου!

YouTube...