Και ο δρόμος δεν έχει τελειωμό
Ο τίτλος του δεύτερου άλμπουμ προήλθε από το παρατσούκλι μιας νοικιασμένης κυνηγετικής καλύβας που τα μέλη της μπάντας μοιράζονταν από κοινού. Από συνθετικής πλευράς, το
Idlewild South ήταν ανώτερο από το
Allman Brothers Band, καθώς ο
Dickey Betts καθιερώνεται ως βασικός δεύτερος συνθέτης. Το δικό του "
Revival", ήταν ένας εμψυχωτικός χίπικος ύμνος που ταίριαξε αφελείς στίχους με μια ωραία μελωδία. Το "
In Memory Of Elizabeth Reed"*, ήταν ακόμα καλύτερο, ένα σκοτεινό επτάλεπτο οργανικό κομμάτι που ήταν (προβλέψιμα) τονισμένο από καυτή κιθάρα, με πρώτο τον
Dickey και στη συνέχεια τον
Duane να κάνουν εκτεταμένα σόλο. Υπάρχουν επίσης σόλο πλήκτρων και τυμπάνων, αλλά όλα ταιριάζουν μέσα στη δομή αυτού του υπέροχου τραγουδιού, το οποίο έδειξε τους
Allman Brothers Band να είναι μια ροκ μπάντα με τζαζ ευαισθησία (στην πραγματικότητα το τραγούδι γράφτηκε σαν αφιέρωμα στον
Miles Davis). Διευρυμένες εκδόσεις αυτού του τραγουδιού έγιναν το αποκορύφωμα πολλών ζωντανών παραστάσεων των
Allman Brothers Band, όπως τα σχεδόν δεκατρία λεπτά του, στο θρυλικό και εξαίσιο
At Fillmore East (1971, Capricorn Records).
__________
* Ο μύθος που αναπτύχθηκε σχετικά με τη γένεση του τραγουδιού, τροφοδοτήθηκε από μια δήθεν συνέντευξη του
Duane Allman που έδωσε στο
Rolling Stone και αναφερόταν σε ερωτική επαφή του
Betts πάνω στην ταφόπλακα με την συγκεκριμένη επιγραφή. Ο
Betts όμως ισχυρίζεται ότι το τραγούδι ήταν εμπνευσμένο από ένα υπαρκτό πρόσωπο και επειδή ήταν φίλη του
Boz Scaggs, δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το όνομά της οπότε ονόμασε τυχαία το κομμάτι από μια ταφόπλακα στο νεκροταφείο
Rose Hill, όπου τα μέλη της μπάντας πήγαιναν συχνά τις πρώτες ημέρες τους για να χαλαρώνουν και να γράφουν τραγούδια.
Αλλά το
Idlewild South επιφυλάσσει κι' άλλες μικρές (αλλά όχι λιγότερο καταπληκτικές) απολαύσεις. Για παράδειγμα, το "
Midnight Rider" (συνθ.
Gregg), το πιο γνωστό κομμάτι του άλμπουμ και αναμφισβήτητα το τραγούδι υπογραφή του, είναι μια υποβλητική ακουστική-ηλεκτρική μπαλάντα. Η ακουστική κιθάρα του
Duane μεταφέρει τις αλλαγές του τραγουδιού, υποστηριζόμενη από τη ρυθμ σέξιον που οδηγείται από κόνγκας και το απαλό όργανο που στροβιλίζεται. Οι φράσεις της ληντ κιθάρας του
Dickey στολίζουν τα ρεφρέν και το οργανικό ξέσπασμα, ενώ η ερμηνεία του
Gregg με τους απελπισμένους στίχους είναι δυνατή και εκφραστική.
Λοιπόν, έχω να τρέξω για να αποφύγω το κρύψιμο,
Και είμαι υποχρεωμένος να συνεχίσω την οδήγηση
Και έχω ακόμη ένα ασημένιο δολάριο,
Αλλά δεν πρόκειται να τους αφήσω να με πιάσουν, όχι
Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε να πιάσουν τον Μεσονύκτιο Καβαλάρη
Και δεν είναι δικά μου τα ρούχα που φοράω,
Και ο δρόμος είναι ατελείωτος
Και έχω ακόμη ένα ασημένιο δολάριο,
Αλλά εγώ δεν πρόκειται να τους αφήσω να με πιάσουν, όχι
Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε να πιάσουν τον Μεσονύκτιο Καβαλάρη
Και έχω περάσει από το σταθμό της πρόνοιας,
Σύντομα θα πρέπει να μοιράζομαι, μερικά παλιά κρεβάτια
Και έχω ακόμη ένα ασημένιο δολάριο,
Αλλά εγώ δεν πρόκειται να τους αφήσω να με πιάσουν, όχι
Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε να πιάσουν τον Μεσονύκτιο Καβαλάρη
Το λυπημένο, ευαίσθητο αγαπημένο "
Please Call Home" είναι μια όμορφη πιανιστική μπαλάντα με θαυμάσια κουρασμένα φωνητικά, ενώ αλλού, το "
Don't Keep Me Wonderin'" (συνθ. Greg) είναι άλλο ένα μπλούζι κομμάτι με δολοφονική σλάιντ κιθάρα από τον Duane, πού μονομαχεί με τον προσκαλεσμένο αρμονικίστα
Thom Doucette καθώς ο
Butch οδηγεί μαζί το τραγούδι.
Στα πιο παραδοσιακά μπλούζι κομμάτια του άλμπουμ εντάσσεται το "
Leave My Blues At Home" (συνθ.
Gregg), που είναι απλώς καλό, παρόλο που έχει ένα νόστιμο γκρουβ και φυσικά αρκετά εντυπωσιακά σόλο. Το άλλο είναι το "
Hoochie Coochie Man", του
Willie Dixon, η μόνη διασκευή του άλμπουμ, με τον
Berry Oakley να παρέχει τα πρώτα του και μοναδικά κύρια φωνητικά με το γκρουπ. Σίγουρα δεν είναι
Gregg ως τραγουδιστής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αδικεί το κομμάτι, στο οποίο ο
Dickey και στη συνέχεια ο
Duane εναλλάσσουν πάλι καυτά σόλο.
Στο σύνολό της, η μπάντα αυτή τη φορά προσφέρει μεγαλύτερη ποικιλία, πρωτοτυπία και μοναδικότητα τραγουδιών, καθώς το
Idlewild South - το καλύτερο στούντιο άλμπουμ της μπάντας - απέδειξε με συνέπεια ότι οι
Allman Brothers Band είχαν γίνει κάτι περισσότερο από απλά μια μεγάλη μπλουζ μπάντα.
Ο δίσκος, αν και δεν περιείχε κανένα γνήσιο χιτ, "γέννησε" πολλά ραδιοφωνικά κλασικά στάνταρτ και ενίσχυσε αρκετά τη φήμη της μπάντας στο σημείο να πρωτοστατήσουν στο Διεθνές Ποπ Φεστιβάλ της Ατλάντα -
Live at the Atlanta International Pop Festival: July 3 & 5, 1970 (2003, Epic/Legacy) - μπροστά σε 300.000 θαυμαστές, όπως δηλώθηκε.
Ο
Duane στη συνέχεια ενίσχυσε περαιτέρω τον μύθο του, συνεργαζόμενος με τον
Eric Clapton και τους
Derek and the Dominos στο κλασικό άλμπουμ τους,
Layla and Other Assorted Love Songs.
Κλασικό και ανεπανάληπτο υλικό από μια μπάντα με προσωπικότητες τεράστιες, σε συνθετικό και εκτελεστικό επίπεδο, αλλά και ένα σύνολο με ήχο μοναδικό αλλά και γοητευτικό σαν την υγρή και ζεστή, πλανεύτρα ατμόσφαιρα του Νότου!
(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Alan Paul, One Way Out: The Inside History of the Allman Brothers Band)
Φίλε μου, Θανάση Κ., για σένα με τις καλύτερες ευχές μου!