Χούτσι-κούτσι [Muddy Waters]

«Τα μπλουζ είχαν ένα μωρό και το ονόμαζαν ροκ εντ ρολ» - Muddy Waters

Πολλοί αγνοούν, παραγνωρίζουν ή και αποσιωπούν ότι ο ΜακΚίνλεϊ Μόργκανφιλντ (Μάντι Γουότερς/Muddy Waters, 4 Απριλίου 1913 - 30 Απριλίου 1983), ο πατέρας του σύγχρονου μπλουζ του Σικάγου, υπήρξε ένας από τους θεμέλιους λίθους του ροκ. Η αστική έκδοση του μπλουζ που εκπροσωπούσε με το ρυθμικό υπόβαθρο και τη θεματολογία που κληρονομούσε, μπόλιασε τις άλλες λαϊκές μουσικές, του "Νέου Κόσμου" αρχικά και αργότερα του παλιού, με το αποτέλεσμα, βλέπε ροκ, να μιλάει στις ψυχές των ανήσυχων νέων ανθρώπων που έψαχναν να εκφραστούν αλλά και να υποδηλώσουν τις αντιρρήσεις και τη δυσαρέσκειά τους στις διαμορφούμενες μεταπολεμικές κοινωνίες.

Και είχε αυτό τέτοια δύναμη, που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά ακόμη και της Γηραιάς ηπείρου, με όλη αυτή τη μουσική παράδοση και κουλτούρα, αφού κατάφερε να φέρει στο προσκήνιο τον καθημερινό άνθρωπο με όλα τα θέματα που τον απασχολούσαν και συνέθλιβαν, με τόση αμεσότητα και ένταση που πραγματικά προβλημάτισε, αν όχι τρόμαξε, το σύστημα αξιών και αντιλήψεων που επικρατούσε και σε μεγάλο βαθμό καθόρισε ανέλπιστα τη μετέπειτα συλλογική σκέψη και θεώρηση των πραγμάτων, έστω και ασυνείδητα.


«Το Electric Mud αναβίωσε αποτελεσματικά την καριέρα του Muddy σε μια εποχή που κινδύνευε να γίνει ένας παλαίμαχος, που δεν μπορούσε να πουλήσει στη δική του κοινότητα και που ήταν σεβαστός αποκλειστικά από μια μικρή παρέα συλλεκτών-καθαρολόγων, όχι από ένα αρκετά μεγάλο ακροατήριο για να συντηρήσει μια καριέρα» - Marshall Chess

Η καμπή, λοιπόν, ήταν κρίσιμη εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '60. Οι λευκοί επίγονοι αναβιωτές και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού, με τα μεγάλα ακροατήρια έχουν μάθει καλά το μάθημά τους, σερβίροντας τη συνταγή τους με τα γνωστά δοκιμασμένα υλικά, αλλά με νέα γεύση. Κάποιοι μαύροι καλλιτέχνες, με μεγαλύτερη εξωστρέφεια σαν τους Μπι Μπι Κινγκ και Μπόμπι Μπλου Μπλαντ, έβγαλαν στην επιφάνεια, το ξεχασμένο από τον Θεό, μπλουζ του καταθλιπτικού γκέτο, το εκλαΐκευσαν, στρογγύλεψαν τις γωνίες του και μετέτρεψαν τη μουσική κραυγή του αποδιωγμένου της κοινωνίας σε ευρύτερα αποδεκτή μουσική πρόταση.

Αυτό βέβαια έδωσε την ευκαιρία σ' όσους αντιλαμβάνονταν και έμπαιναν στον κόπο της κοινωνιολογικής ανάλυσης, να έρθουν σε επαφή με τον πλούτο του αληθινού μπλουζ που μέσα απ’ τα τραγούδια του, μιλούσε «για τον βαρύ μόχθο, τον καθημερινό αγώνα της ζωής, τις λαχτάρες, τις ελπίδες, τις πίκρες, τις απογοητεύσεις και για τον έρωτα», όπως λέει και ο δικός μας, Ροβήρος Μανθούλης.

«Τα φωνητικά είναι ένα από τα ισχυρά σημεία πώλησης αυτού του άλμπουμ και ο Muddy Waters έχει μια μεγάλη φωνή» - Ian Rumford

Οι κριτικοί το περιφρόνησαν. Όπως γράφει ο Mark French «Δεν ήταν το μπλουζ των πατεράδων σας, με συνέπεια οι μπλουζ πιουρίστες να το αποστραφούν. Στην πραγματικότητα, εξακολουθούν να το απεχθάνονται». Μόνο μερικοί το αποδέχτηκαν τότε και ξεπερνώντας τον αρχικό αιφνιδιασμό της καταιγιστικής μουσικής την αντιμετώπισαν, ειδικά για την περίσταση, σαν υπόκρουση για τον ερμηνευτή. Είναι η ερμηνεία του Μάντι που κάνει το Electric Mud σπουδαίο άλμπουμ. Ήταν μια πραγματική αποκάλυψη, η φωνή ήταν τόσο δυνατή και η φράση του τόσο σωστή, που τα υπόλοιπα συστατικά είχαν δευτερεύουσα σημασία, ενώ συγκριτικά με τις τότε βρετανικές μπλουζ μπάντες, μάλλον ο ίδιος διατυπώνει μια πραγματικότητα... «Ήρθαν τώρα όλα αυτά τα λευκά παιδιά και μερικά μπορούν να παίξουν καλό μπλουζ. Παίζουν τόσο πολύ, κατατροπώνοντας στο παίξιμο της κιθάρας, αλλά δεν μπορούν να ερμηνεύσουν όπως ο μαύρος».

Οι πρώτες του ηχογραφήσεις, των "Country Blues" και "I Be's Troubled", του 1941 με τον Alan Lomax, ξεχωρίζουν ως το καλύτερο παίξιμο σλάιντ κιθάρας που καταγράφηκε ή θα καταγραφεί ποτέ. Αλλά, είναι γεγονός ότι για πολλούς από μας, δεν θα τις ακούγαμε ποτέ εάν δεν γνωρίζαμε τον Muddy μέσα από δίσκους σαν το Electric Mud. Και μόνο γι' αυτό, το πείραμά του υπήρξε πετυχημένο....

Δημήτρης Ν. said:

Electric Mud / Muddy Waters 1968
Ακριβώς όπως το δηλώνει ο τίτλος του. Ο μεγάλος μπλουζίστας, εκεί γύρω στο 1968, επηρεασμένος προφανώς από τους ήρωες του τάστου και του ηλεκτρισμού - που ούτως ή άλλως του τρώγαν το ψωμί και τα τραγούδια - αποφάσισε να το ρίξει στον ηλεκτρισμό. Ως συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι αντιδράσεις πολλές και ποικίλες, κυρίως από τους «πιουρίστες», αυτούς που πάντα θα είναι αντίθετοι σε οποιαδήποτε αλλαγή, αρνητικοί σε οποιαδήποτε επιμειξία ειδών, οι εκάστοτε δηλαδή φονταμελιστές της μουσικής δημιουργίας, αυτοί που βλέπουν μόνο στεγανά στην έκφραση και που αν περνούσε η άποψη μας, δεν θα είχαμε ακούσει τίποτα από όλα τα θαυμαστά πράγματα που μας έχουν προσφέρει οι τέχνες.
Τι έκανε ο Muddy Waters εδώ; Πήρε μερικά μπλούζ στάνταρς (μεταξύ των οποίων και τα I’m a man, I’m your hoochie coochie man, I just want make love to you) και τα έπαιξε όπως θα τα έπαιζε πχ ο Χέντριξ. Με παραμόρφωση, με ατέλειωτα σόλο, με wah-wah, με ότι τέλος πάντων έπαιζαν οι σύγχρονοι κιθαρίστες. Αφαίρεσε δηλαδή τη λιτότητα των κομματιών και τα πλούτισε με κιθάρες, με όργανα, με ντραμς και ξανά με κιθάρες (τρείς γαρ οι κιθαρίστες στον δίσκο) και τα έφερε πιο κοντά στην ψυχεδελική ατμόσφαιρα των τελών της δεκαετίας του εξήντα. Πιο το κακό δηλαδή; Αντί να τα εκμεταλλεύονται διάφοροι ημίθεοι της κιθάρας (Page and Co) τους φόρεσε ο ίδιος καινούργιες φορεσιές και τους έδωσε να καταλάβουν. Και μαζί μ’ αυτό αναβίωσε και το ενδιαφέρον γύρω απ’ το όνομα του. Hardblues λοιπόν, σκληρός ήχος, οι ηλεκτρικές κιθάρες δεν σταματούν σχεδόν ποτέ fuzz to the death...(7/10)

Click to expand...

Ηλεκτρική καταιγίδα​

Muddy Waters - Electric Mud (Οκτώβριος 1968, Cadet Concept Records)


Τραγούδια: A1 I Just Want To Make Love To You (Willie Dixon) - 4:14, A2 Hoochie Coochie Man (Willie Dixon) - 4:41, A3 Let's Spend The Night Together (Jagger & Richards) - 3:07, A4 She's All Right (McKinley Morganfield) - 6:44, B1 I'm A Man (Mannish Boy) (McKinley Morganfield) - 3:21, B2 Herbert Harpers Free Press (Thurston, Barnes) - 4:32, B3 Tom Cat (Charles Williams) - 3:37, B4 Same Thing (Willie Dixon) - 5:37
Μουσικοί: Muddy Waters - φωνητικά • Pete Cosey, Phil Upchurch, Roland Faulkner - κιθάρα • Louis Satterfield - μπάσο • Morris Jennings - τύμπανα • Gene Barge - τενόρο σαξόφωνο • Charles Stepney - όργανο, διευθετητής
Παραγωγή / Μηχανικοί: Marshall Chess, Gene Barge, Charles Stepney / Stu Black

Ηχογραφήθηκε τον Μάιο του 1968 στα στούντιο Ter Mar, Σικάγο


Ο Muddy Waters είναι προφανώς ένας από τους πιο αναγνωρισμένους και σημαντικούς μπλουζ καλλιτέχνες του 20ου αιώνα. Όταν αναφέρεται το όνομά του, φράσεις όπως "σλάιντ κιθάρα" και "ηλεκτρικά μπλουζ του Σικάγου" συνδέονται με αυτό, αλλά τι γίνεται με το "ουά-ουά" και την "ψυχεδέλεια"; Για μια μικρή περίοδο στην ιστορία, η εικόνα του Muddy Waters έγινε ένα από τα ψυχεδελικά σύμβολα και αν δεν υπήρχαν οι δίσκοι να το πιστοποιούν, οι περισσότεροι θα αμφέβαλλαν ότι είχε συμβεί ποτέ. Η δεκαετία του εξήντα ήταν μια παράξενη στιγμή για τη μουσική και τους μουσικούς - κανένας από τους μουσικούς της προηγούμενης δεκαετίας που προσπαθούσαν να μείνουν στην επιφάνεια δεν αισθάνθηκε ξένος. Πολλές φορές, οι καθιερωμένοι καλλιτέχνες θα προσπαθήσουν να πάρουν μια ευκαιρία με κάτι διαφορετικό και θα πρέπει τουλάχιστον να επαινούνται και να ενθαρρύνονται όταν προσπαθούν να πειραματιστούν με τον ήχο τους. Αν η μουσική ήταν καταδικασμένη να ακολουθεί πάντα την αυστηρή κατευθυντήρια γραμμή των κανόνων, θα ήταν αρκετά βαρετή. Αντίθετα η μουσική πρέπει να επιτρέπεται να αναπτύσσεται και να εξερευνά νέες περιοχές, αφού όλοι τελικά συμφωνούν ότι εάν κάτι είναι πάντα προβλέψιμο, δεν είναι συναρπαστικό.

Είναι γνωστή η ιστορία της πορείας του Muddy από οικισμό του Μισισιπή σε μπλουζ μύθο του Σικάγου αλλά αυτό αφορούσε την καριέρα του μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τελικά, μπάντες που επηρεάστηκαν από τον Muddy, όπως οι Rolling Stones (που πήραν το όνομά τους από ένα τραγούδι του), οι Animals, Yardbirds, Cream και Hendrix έγιναν μεγάλοι, αυξάνοντας το προφίλ του Muddy, όχι όμως στον βαθμό της δικιάς τους επιτυχίας. Ο Marshall Chess, γιος του προέδρου της ετικέτας που εργάστηκε στην εταιρεία, είχε την ιδέα να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό, θέτοντας τη μουσική του Muddy σε ένα ψυχεδελικό σκηνικό για να απευθυνθεί σ' ένα νεότερο κοινό. Αφού συζήτησε το πρότζεκτ με τον Muddy, το τόλμησε χωρίς να τον αναγκάσει, όπως μερικοί πιστεύουν.

Ο Marshall Chess συγκέντρωσε, όπως είχε πει «τους πιο καυτούς και πρωτοποριακούς ροκ τύπους στο Σικάγο» για τα σέσιον του άλμπουμ, αποτελούμενους από τους Pete Cosey (ληντ κιθάρα, αργότερα με τον Miles Davis) Phil Upchurch και Roland Faulkner (ρυθμική κιθάρα), Louis Satterfield (μπάσο), Gene Barge (τενόρο σαξόφωνο), Charles Stepney (όργανο) και Morris Jennings (τύμπανα). Δεδομένου ότι ο Muddy δεν ήταν τόσο συνηθισμένος σε αυτό το ύφος, συνέβαλε μόνο φωνητικά, αλλά συνέχισε να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ηχογράφηση. Το Electric Mud (1968) ηχογραφήθηκε κατά κύριο λόγο σε ζωντανές λήψεις με λίγες επανηχογραφήσεις και αυτή η απροετοίμαστη ζωντανή αίσθηση που έχει συλληφθεί, το κατέστησαν ισχυρότερο.

Στο εναρκτήριο, "I Just Want To Make Love to You", τα σφυροκοπούμενα τύμπανα και η ακατέργαστη ουρλιάζουσα κιθάρα του Cosey αρπάζουν το αυτί με τα σίγουρα φωνητικά του Muddy να αβαντάρουν τη μουσική. Το σόλο δεν είναι τίποτα λιγότερο από πρωτοφανές, η κιθάρα αρχίζει να παίζει κάποιους παραμορφωμένους μελωδικούς τόνους και στη συνέχεια μεταμορφώνεται σε αυτό το γιγαντιαίο διαπεραστικό ριφ με ανάδραση που γίνεται όλο και πιο δυνατό και άγριο, ενώ συνεχίζοντας μεταμορφώνεται σε έντονο διεγερτικό γκρουβ που ακούγεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Σε κάποιο σημείο, η κιθάρα κόβεται, αφήνοντάς μας χωρίς ανάσα, μόνο με τα τύμπανα και τη φωνή του Muddy, ενώ μετά, η αδιανόητη κιθάρα ξαναμπαίνει και μαζί με το όργανο παίζουν μέχρι το τέλος.

Το επόμενο τραγούδι, "Hoochie Coochie Man", αρχίζει μ' έναν διεισδυτικό ήχο κιθάρας και μια διαφορετική, πιο παραδοσιακή αίσθηση από το προηγούμενο κομμάτι. Τα φωνητικά του Muddy εκτοξεύονται με αμεσότητα από τα μεγάφωνα καθώς οι στίχοι του εναλλάσσονται στα κανάλια, δημιουργώντας αυτό το, πολύ δημοφιλές τότε, άσιντ εφέ. Μια ρευστή κιθάρα που καλύπτει σαν κύμα, συνοδεύει τον στίχο ενώ μετατρέπεται σ' ένα εκφραστικό ουά-ουά, οδηγώντας στο ρεφρέν.

Υπάρχει μια υπέροχη, διασκεδαστική διασκευή του "Let's Spend the Night Together", που οι Stones πρέπει να εξέλαβαν ως τεράστια φιλοφρόνηση, καθώς το είδωλό τους διασκευάζει ένα από τα τραγούδια τους. Ο Muddy με την μπάντα, το μεταμορφώνουν σε μια μεγάλη μελωδία, με εκφραστική παραμορφωμένη κιθάρα και με τη φωνή του να ακούγεται σαν να ερμηνεύει σε κλαμπ στο Σικάγο.

Το "She's Alright" έχει ένα ταξιδιάρικο ξεκίνημα με τους κυματιστούς τόνους του μπάσου να παραδίδουν στο σφυροκόπημα των τυμπάνων που συμπράττουν με τη βρώμικη ενθουσιώδη κιθάρα, καθώς ο διαπεραστικός της ήχος αναπηδά μεταξύ των μεγαφώνων και το κομμάτι τελειώνει με μια ευχάριστη παραμορφωμένη οργανική έκδοση του "My Girl".


Το μνημειώδες "I'm A Man (Mannish Boy)", ξεκινά τη δεύτερη πλευρά με τη συνοδεία μερικών περίεργων ήχων, ενώ στη συνέχεια η ρυθμ σέξιον και το πιάνο παράγουν ένα μεγάλο μπιτ που είναι τόσο φανκ όσο και μπλουζ, εξακολουθεί όμως να εξυπηρετεί τον Muddy, που με υπερηφάνεια δηλώνει τον ανδρισμό του, μέσα σε καταιγισμό κιθαριστικών φράσεων.

Για το άλμπουμ αυτό γράφτηκε και πρωτότυπο υλικό, όπως το "Herbert Harper's Free Press News" και το "Tom Cat", με το πρώτο ως θεματικό τραγούδι για τη δεκαετία του εξήντα, με στίχους όπως «ο κόσμος κινείται πολύ γρήγορα» και «που να τρέξεις, που να κρυφτείς» και μια φαζαρισμένη κιθάρα που συμβαδίζει με τη σύγχυση και την οργή των στίχων. Το "Tom Cat" έχει μια τζάζι και εξωτική ατμόσφαιρα χάρη στο σαξόφωνο που παίζει ένα επαναλαμβανόμενο ριφ, ενώ ο Μάντι τραγουδάει με το ουά-ουά να παρέχει ένα άσιντ σκηνικό.

Το Electric Mud κλείνει με την αργή βαριά μπλουζ αίσθηση του "The Same Thing", στο οποίο δεσπόζει η κιθάρα, δημιουργώντας ένα ψυχεδελικό ενοχλητικό κλαψούρισμα που απλώνεται σ' όλη τη διάρκεια του κομματιού καθώς το σαξόφωνο κτυπιέται στο βάθος. Παράξενο τελείωμα σ' ένα οπωσδήποτε εκκεντρικό άλμπουμ.

Όταν κυκλοφόρησε το Electric Mud, ήταν μια τεράστια επιτυχία, που πώλησε 150.000 αντίτυπα τις πρώτες έξι εβδομάδες. Ήταν επίσης ο δίσκος με τις καλύτερες πωλήσεις του Muddy Waters στην Chess ποτέ, εισερχόμενο στο τσαρτ, τοπ 200, του Billboard. Ήταν ένας θρίαμβος ενός δίσκου που επικαιροποίησε τον ήχο του και τον έφερε πολύ κοντά στις μπάντες που τον επηρέασαν, σπάζοντας τους περιορισμούς των ειδών με την εφευρετικότητα και την ικανότητά του να επαναπροσδιορίζει τα τραγούδια και να τα βγάζει σαν κάτι ριζικά διαφορετικό. Δυστυχώς, στενόμυαλοι μπλουζ καθαρολόγοι το καταδίκασαν ως άθλιο, προσβλητικό και μεγάλο "ξεπούλημα". Υπάρχει μια άμεση ομοιότητα μ' αυτό που συνέβη στον Bob Dylan λίγα χρόνια νωρίτερα όταν αποφάσισε να εξηλεκτριστεί, θυμώνοντας τους φολκ οπαδούς του, που "ενέδωσε" στο ροκ εντ ρολ. Δεδομένου ότι ο Muddy είναι πρωταρχικά μπλουζ καλλιτέχνης, ανασκοπήσεις της καριέρας του θα γράφονται από διάφορους μπλουζ ιστορικούς που θα απορρίπτουν αυτομάτως αυτό τον δίσκο για τα επόμενα χρόνια.

Όμως δεν μισούσαν όλοι το άλμπουμ. Ο σοφέρ του Hendrix είπε αργότερα στον Pete Cosey, ότι ο Jimi πριν εμφανισθεί ζωντανά, άκουγε το "Herbert Harper" για έμπνευση. Στη δεκαετία του '70, όταν ο Marshall Chess επισκέφτηκε τον χώρο για τις πρόβες των Rolling Stones, είδε μια αφίσα του άλμπουμ Electric Mud στον τοίχο. Ο μπασίστας των Led Zeppelin, John Paul Jones αναφέρει το Electric Mud ως την έμπνευση για το βασικό ριφ πίσω από το "Black Dog". Ο Marshall Chess σημειώνει επίσης ότι «οι Άγγλοι το δέχθηκαν, είναι πιο εκκεντρικοί». Όλως περιέργως, ο τραγουδιστής Chuck D των Public Enemy έχει αναδειχθεί με την πάροδο των χρόνων ως ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του δίσκου, λέγοντας «Για μένα, είναι ένας λαμπρός δίσκος. Τον έχω ακούσει χιλιάδες φορές». Ο Chuck D εξήγησε: «Μου πήρε λίγο χρόνο για να ζεσταθώ στα παραδοσιακά μπλουζ, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε αμέσως, ήταν το Electric Mud πράμα».

Βασισμένος στην επιτυχία του Electric Mud, ένας άλλος μπλουζ μουσικός στην Chess, ο Howlin Wolf, αποφάσισε να ηχογραφήσει ένα ψυχεδελικό δίσκο. Το This Is Howlin Wolf's New Album (με υπότιτλο And He Doesn't Like It) (1969) δεν είναι τόσο καλό όσο το Electric Mud, αν και έδωσε ένα μικρό χιτ με μια ψυχεδελική έκδοση του "Evil". Ο Chubby Checker ακόμα κυκλοφόρησε ένα ψυχεδελικό δίσκο, το Checkered του (1971) που ακούγεται καλύτερα από ότι θα περίμενε κανείς, αν και κυκλοφόρησε μόνο στην Αγγλία.

Μετά τη βροχή​

Muddy Waters - After The Rain (Μάιος 1969, Cadet Concept Records)


Τραγούδια: A1 I Am The Blues (Willie Dixon) - 4:36, A2 Ramblin Mind - 4:44, A3 Rollin And Tumblin - 5:21, A4 Bottom Of The Sea - 5:21, B1 Honey Bee - 4:14, B2 Blues And Trouble - 4:20, B3 Hurtin Soul (C. Williams) - 4:35, B4 Screamin And Cryin - 4:59
Μουσικοί: Muddy Waters - σύνθεση (Α2 έως Β2, Β4), ληντ κιθάρα (A3, B1, B2, B4), φωνητικά • Pete Cosey, Phil Upchurch - κιθάρα • Morris Jennings - τύμπανα • Louis Satterfield - μπάσο • Otis Spann - πιάνο • Charles Stepney - όργανο • Paul Oscher - φυσαρμόνικα
Παραγωγή / Μηχανικοί: Charles Stepney, Gene Barge, Marshall Chess / Stu Black, T. T. Swan (ρεμίξ)

Ηχογραφήθηκε στα στούντιο Ter Mar τον Ιανουάριο του 1969


Με τα χρόνια, ο Muddy επέκρινε το EM, αλλά την εποχή της κυκλοφορίας του φάνηκε να έχει διαφορετική στάση. Οι μπλουζ οπαδοί ισχυρίζονται ότι το μισούσε πάντα, αλλά τα παρακάτω αποδεικνύουν διαφορετικά. Έξι μήνες μετά από το EM, η ίδια σύνθεση επανασυγκροτήθηκε και ηχογράφησε μια συνέχεια που ονομαζόταν After The Rain (1969) με την παραμόρφωση να εξακολουθεί να επικρατεί, αλλά χωρίς να είναι τόσο απροκάλυπτα ψυχεδελικό. Αν στον Muddy δεν άρεσε το EM, θα είχε αρνηθεί στον Chess τη συνέχεια, αλλά αντί γι' αυτό συμφώνησε. Στην πραγματικότητα, ο Pete Cosey λέει: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ μόλις μπήκα στο στούντιο για τη συνέχεια, βλέποντάς με ο Muddy, με βούτηξε με τα χέρια του και μου είπε, Γεια σου, πώς πάει, βρε παιδί μου, παίξε μερικά από αυτά που έπαιξες στο τελευταίο άλμπουμ».

Τα τραγούδια του After The Rain εναλλάσσουν τα μπλουζ του Σικάγου με τις παραμορφωμένες κιθάρες. Υπάρχει αξιοσημείωτη διαφορά στο After The Rain με τον Paul Oscher (φυσαρμόνικα) και Otis Spann (πιάνο) να συμμετέχουν από το παλιό συγκρότημα του Muddy και τον ίδιο να παίζει ληντ κιθάρα σε αρκετά κομμάτια. Στα μπλουζ κομμάτια του Σικάγου, τα περισσότερο εμφανή μπάσα και τύμπανα βάζουν τη μουσική σε ροκ σκηνικό, αλλά είναι το παίξιμο της σλάιντ κιθάρας του Muddy που τα τονίζει. Ο Muddy απελευθερώνεται πραγματικά με κάποια εντυπωσιακή σλάιντ σε κομμάτια όπως τα "Honey Bee", "Rollin and Tumblin" και "Blues and Trouble" που απλά ανατριχιάζουν. Αλλού στο άλμπουμ, όπως στο "Ramblin Mind", η κιθάρα ξεσπάει και κραυγάζει βουτηγμένη στο φαζ, ενώ στο "Bottom of the Sea" η φαζαρισμένη ληντ συμπλέει μ' ένα πρωτότυπο κοντραμπάσο και το μελωδικό όργανο στο παρασκήνιο. Το κοντραμπάσο συναντάται επίσης και στο "I'm The Blues".

Από τη στιγμή που βγήκε το After The Rain, οι μπλουζ κριτικοί αντέδρασαν πάλι αρνητικά, επηρεάζοντας τις πωλήσεις. Ο Muddy πρέπει τελικά να συνειδητοποίησε ότι οι δίσκοι ενόχλησαν τους μπλουζ φαν του, που του ήταν πιστοί για πάνω από είκοσι χρόνια. Ίσως φοβόταν ότι θα τους έχανε για πάντα αν έμενε προς αυτή την κατεύθυνση και ότι ο νεαρός οπαδός που είχε τώρα, θα μπορούσε να μην κολλήσει μαζί του για τόσο πολύ καιρό. Μόλις το 1970 και μετά από ένα πιο φυσιολογικό ηλεκτρικό μπλουζ δίσκο (Fathers and Sons), ο Muddy άρχισε να κακολογεί το Electric Mud και στη συνέχεια όχι μόνο ήπια, απορρίπτοντάς το σαν «σκυλόσκ@το». Ο Muddy κυκλοφόρησε μερικούς σπουδαίους δίσκους στο υπόλοιπο της ζωής του, αλλά ποτέ δεν πειραματίστηκε αρκετά, ξανά με τη μουσική του.

Στα χρόνια που ακολούθησαν το Electric Mud και τον θάνατο του Muddy το 1983 από καρδιακή ανεπάρκεια, ο δίσκος άρχισε να αναπτύσσει μια λατρεία γύρω του, αποδιδόμενη από άσιντ ροκ φαν, συλλέκτες δίσκων και περίεργους ανθρώπους. Μέχρι το 1996, η αναζωπύρωση του δίσκου σε συνδυασμό με τη σπανιότητά του οδήγησε στην επανέκδοσή του σε μια πολυτελή έκδοση από την Chess με νέες σημειώσεις από τους Mark Humphrey και Marshall Chess. Παρά το γεγονός των αρνητικών σχολίων που έλαβε το Electric Mud, ο Marshall Chess δεν σταμάτησε ποτέ να ισχυρίζεται ότι ήταν ένας λαμπρός, παρεξηγημένος δίσκος.

Το 2003, το Blues, μια σειρά στην αμερικάνικη δημόσια τηλεόραση (PBS), σε παραγωγή του φημισμένου σκηνοθέτη Martin Scorsese, ανίχνευσε τις ρίζες των μπλουζ από την Αφρική στη σύγχρονη κοινωνία, δείχνοντας πώς ενέπνευσε άλλες γενιές μουσικών. Κατά τη διάρκεια της παραγωγής, ο Marshall Chess πήρε ένα μέιλ από τον Chuck D, που έγραφε ότι άκουσε πως κάνει μια ταινία που συνδέει τα μπλουζ με το χιπ χοπ και ότι ήθελε να είναι μέρος της. Ο Chess ήταν ευτυχής να ακούσει τον Chuck D να λέει ότι το «Electric Mud ήταν ένα από τα αγαπημένα και πιο επιδραστικά άλμπουμ του και όλοι οι πρώιμοι τύποι του χιπ χοπ εμπνεύστηκαν από αυτό», επιβεβαιώνοντας τη σχέση που πίστευε ότι είχε συμβεί.


Το επεισόδιο που ονομάζεται Godfathers and Sons, εστιάζεται στα μπλουζ του Σικάγου, στην Chess Records και στην επίδραση του Electric Mud στους Public Enemy με τον Chuck D ερχόμενο στο Σικάγο, να ηγείται σε μια ιστορική μπλουζ περιοδεία της Chess. Εκεί, η εκτίμηση του Chuck D για το EM τον ανάγκασε να συγκεντρώσει τους μουσικούς από τα σέσιον για να παίξει υλικό από αυτό για το επερχόμενο Chicago Blues Festival της 20ης επετείου. Εναρμονιζόμενος με την πειραματική φλέβα του δίσκου, ο Chuck D προσέθεσε στο συγκρότημα έναν turntablist (Juice) και έναν ράπερ (Kyle Jason), μετονομάζοντας το γκρουπ σε Electric Mudcats. Έχοντας το υλικό που έπαιξε σε ένα μπλουζ φεστιβάλ έδειξε πως τελικά το άλμπουμ έφτασε στον πλήρη κύκλο, από το να είναι αρχικά μισητό, μέχρι το να γίνει τελικά σεβαστό και απολαύσιμο.

Το Electric Mud υπήρξε για το μπλουζ, μια κλοτσιά στην "καθαρότητα" και μια προειδοποίηση. Σίγουρα ήταν κάτι παραπάνω από μια παραδοξότητα, αφού η συγχώνευση του μπλουζ, του ροκ και του φανκ ήταν επαναστατική και επηρέασε μουσικούς πολύ νεώτερων γενιών σε πολλά μουσικά είδη όπως εναλλακτικό ροκ, χιπ χοπ, ηλεκτρονική, νταμπ, ρέγκε και ποπ.

Ο Muddy Waters τελικά έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε, για τη συνεισφορά του στην αμερικάνικη μουσική, συγκεντρώνοντας έξι μουσικά Βραβεία Γκράμι και με την ένταξή του στα Μπλουζ και Ροκ εντ Ρολ Χολ οφ Φέιμ αλλά κυρίως για την καθιέρωση στη συνείδηση μας σαν γεννήτορα της μουσικής γλώσσας μας...

Για να πειράξω ένα φίλο, που διαβάζει ανώνυμα, η μουσική του Muddy Waters δεν προορίζεται για αξιολόγηση και ανάδειξη "καμαρωτών" ηχοσυστημάτων, άλλωστε αυτή ποτέ δεν είχε τέτοια στόχευση! Είναι όμως σίγουρα αναφοράς στη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί και εάν το σύστημα, δεν τη διαστρέφει με βάση δήθεν ψυχοακουστικά κριτήρια, τότε θεωρείται κατάλληλο. Και λέω κατάλληλο, γιατί κάποια πράγματα, απλά, δεν ταιριάζουν με το μπλουζ...

Για κείνους, λοιπόν, τους λίγους θιασώτες, κάτι ιδιαίτερα διασκεδαστικό, αισιόδοξο και χιουμοριστικό αφού το μπλουζ φυσικά δεν είναι στερεοτυπικά καταθλιπτικό ή λυπηρό...

___________
* Το Hoochie coochie ήταν ένας σεξουαλικά προκλητικός χορός που έγινε δημοφιλής κατά τη διάρκεια και μετά την Παγκόσμια Έκθεση του Σικάγου το 1893. Από τη στιγμή που ο χορός εκτελούνταν από γυναίκες, μίμους ή τραβεστί, ο goochie man ή hoochie coochie man, είτε παρακολουθούσε είτε διηύθυνε την παράσταση. Εναλλακτικά, από την άμεση σεξουαλική έννοιά του, ήταν αυτός που είχε επιτυχία με τις γυναίκες.

(**** και για τα δύο, πηγές: εξώφυλλα, wikipedia.org, Robert Gordon - "Rollin' Stone" Can't Be Satisfied: The Life and Times of Muddy Waters, Tim Shannon)

Fillmore πόστερ...

Ο Μάντι Γουότερς στο Τελευταίο Βαλς​

Υπήρξε μια εσφαλμένη αντίληψη κατά τη διάρκεια των ετών που θα έπρεπε να ξεκαθαρίσω χωρίς περιστροφές.

Ενώ καλούσαμε μουσικούς για να συμμετέχουν στη συναυλία Last Waltz των Band, ο Levon πρότεινε τον Muddy Waters. Είμαστε πάντα μεγάλοι θαυμαστές της μουσικής του και αναμφίβολα έχουμε επηρεαστεί από αυτόν. Υπήρξε μια περίοδος στις αρχές της δεκαετίας του '60, που οι δίσκοι του Muddy σπάνια έφευγαν από το πικάπ. Η μόνη ανησυχία μεταξύ των μελών των Band ήταν αν θα μπορούσαμε να μην αδικήσουμε τα τραγούδια του και να τα παίξουμε το ίδιο καλά όπως τα γνωρίζαμε από αυτές τις εκπληκτικές ηχογραφήσεις της Chess;

Ο Muddy προερχόταν από το Δέλτα του Μισισιπή σε μια περιοχή κατά πλάτος του ποταμού, εκεί όπου μεγάλωσε και ο Λεβόν. Οι δεσμοί του Levon με τα μπλουζ της γενέτειράς του ήταν ισχυροί και κατανοώ απόλυτα την επιθυμία του να έχει μαζί μας τον Muddy. Ο Levon ήταν απόλυτα σίγουρος για την ικανότητά μας να παίζουμε με τον Muddy, γι' αυτό αγκαλιάσαμε εντελώς την ιδέα.

Στην πρόβα μας πριν από τη συναυλία, ο Muddy έφερε μαζί του τον πιανίστα Pinetop Perkins και τον κιθαρίστα Bob Margolin. Προσκαλέσαμε, επίσης, τον Paul Butterfield, τον μάστερ μπλουζ αρμονικίστα, να έρθει μαζί μας.

Ο Muddy είχε πάει στον αχυρώνα του Levon στο Γούντστοκ της Νέας Υόρκης και ηχογράφησε το παλιό κλασικό τραγούδι "Caledonia", οπότε πρότεινε να κάνουμε αυτό. Ρώτησα για το εκπληκτικό κομμάτι "Mannish Boy" του Muddy και ο Bob Margolin σκέφτηκε ότι ήταν μια εξαιρετική επιλογή και μας έδωσε τις λεπτομέρειες της εκτέλεσης.

Παίζοντας με τον Muddy και αυτούς τους τύπους στη συναυλία ήταν σίγουρα ένα από τα χάιλαϊτ της νύχτας για εμάς.

Κάποιος ισχυρίστηκε, χρόνια αργότερα ότι υπήρξε μια διαμάχη για το αν η παρουσία του Muddy θα συμπεριλαμβανόταν στην ταινία Last Waltz. Αυτό είναι απολύτως αναληθές. Για να το ολοκληρώσω, άκουσα ακόμη ότι είχαμε σκεφτεί να αντικαταστήσουμε την ερμηνεία του Muddy στην ταινία με τον Neil Diamond. Γελοιωδώς αναληθές. Κανένας δεν ανακατεύτηκε, ούτε ο Marty [Scorsese], ούτε κανένας από εμάς, δεν σκέφτηκε ποτέ να μην συμπεριλάβει τον Muddy στην ταινία. Η ερμηνεία του στο The Last Waltz είναι εκπληκτική και μιλάει από μόνη της.

Πραγματικά, χρειαζόμουν να διαλύσω αυτούς τους παράλογους ισχυρισμούς.

Ναι καλέ μου φίλε, μαζί ήμασταν...

Προστέθηκαν πόστερ από εμφανίσεις του στο Fillmore (μεσούσης της ψυχεδέλειας) και μάλιστα σαν πρωτεύον όνομα, ένδειξη κι' αυτό της αναγνώρισης της αξίας του. Επίσης και κάτι που το έψαχνα για το περσινό νήμα του, αλλά το εντόπισα μόλις χθες...

Προεπιλογές...

Γιώργος Κουν. said:

Δεν είμαι ο μόνος δηλαδή... :smileJap:

Click to expand...

Άλλη μια φορά... Κατ' αρχάς το ζητούμενο, είναι να διαφοροποιούνται χρωματικά στο κείμενο της παρουσίασης, τα λεχθέντα από κάποιο πρωταγωνιστή της ιστορίας. Το προεπιλεγμένο φόντο είναι το μαύρο και του κειμένου το λευκό, οπότε χρησιμοποιείται το κίτρινο για κάτι που έχει λεχθεί από τρίτο. Οτιδήποτε σχεδιάζεται, γίνεται πάντα με βάση τις προεπιλογές της εκάστοτε πλατφόρμας και όχι στις εξατομικεύσεις του κάθε χρήστη.
Αυτός είναι ο κανόνας και η υποστήριξη εξαιρέσεων σχετίζεται πάντα με τις δυνατότητες του παρεχόμενου "εργαλείου".

Μια λύση είναι να μην χρωματίζεται ιδιαίτερα το κείμενο, αλλά να σας αποκαλύψω το λόγο του ιδιαίτερου χρωματισμού του. Οι αναγνώστες των παρουσιάσεων είναι ελάχιστοι και επιπρόσθετα αφιερώνουν και ελάχιστο χρόνο για την ανάγνωση των νημάτων, συνήθως δεν ξεπερνά τα δύο με τρία λεπτά. Οι καταχωρήσεις μου που είναι μεγαλούτσικες θέλουν κάποιο χρόνο για ανάγνωση και ο μέσος χρόνος δεν αρκεί ούτε για τις φωτογραφίες... Καταφεύγοντας, λοιπόν σε άλλα "τερτίπια" της σελιδοποίησης, (τα επιτραπέζια εκδοτικά συστήματα είναι παλιά μου τέχνη) που είναι χρώματα, αντιθέσεις, πίνακες, προσφάτως σκίτσα κλπ. προσπαθούμε να αυξήσουμε την προσοχή στο περιεχόμενο.

Δεν κάνω παράπονο, ο καθένας κάνει αυτό που μπορεί για όσο μπορεί... :coool:

Re: Απάντηση: Re: Χούτσι-κούτσι

Black Jack said:

Επειδή έγινε αναφορά και στον Howlin' Wolf σχετικά με τις ηχογραφήσεις του 1969, νομίζω ότι στην ίδια κατηγορία των πειραματισμών με την ψυχεδέλεια ανήκει και το μεταγενέστερο Message to the Young που κινείται κάπου ανάμεσα στο psychedelic blues-rock και το deep funk.

Click to expand...

Τα λες πολύ σωστά, είναι και ωραίος δίσκος στο κλίμα που περιγράφεις, καμιά σχέση με το rating των μυρωδιάδων του AllMusic.

Πάνο και Νότη σας ευχαριστώ!

ΥΓ. Φίλοι μου, άλλαξα το Yellow σε Dark Orange και πιστεύω ότι βελτιώθηκε η επιθεώρηση στα Blue, Grey και Mobile στυλ...

:ernaehrung004: