- 17 June 2009
- 3,594
Παράδοση άνευ όρων από το πρώτο λεπτό της ακρόασης, από τις πρώτες κιόλας νότες.
Υποταγή, στον κόσμο των σκιών, της ανατολίτικης αισθητικής στις τέχνες και στην καθημερινότητα.
Η φύση αυτής της ομορφιάς είναι αυτή των σκιών και του ομιχλώδους, ο όρος της γέννησης και ύπαρξής της είναι το σκοτάδι και η ασάφεια. Η ομορφιά είναι ομορφιά γιατί είναι κρυμμένη, μισοϊδωμένη σαν μέσα σε όνειρο, αντίθετα με το αντικείμενο της δυτικής ομορφιάς που πρέπει πριν παραδοθεί στη θέα να στιλβωθεί και να φωτιστεί ολοκληρωτικά γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος αναδειχθεί.
Ryuichi Sakamoto - async (2017)
Το "Async" είναι ένα ταξίδι αναρώτησης κι ερωτηματικών και η τελική, δημιουργική λύτρωση μετά από μια αψιμαχία με τη θνητότητα. Απατηλά μινιμαλιστικό και αφαιρετικό στον πυρήνα του, μοιάζει με περιπλάνηση στα όνειρα του Ταρκόφσκι - το προδίδουν άλλωστε και οι τίτλοι κάποιων από τα τρακς : "Solari", "Stakra", "Walker" - και η ποίηση του πατρός Αρσένι Ταρκόφσκι στο "Life, Life".
Το ηχητικό τοπίο είναι ατμοσφαιρικά ηλεκτρονικό, πειραματικό, ένας διαλογισμός με τη βοήθεια singing bowls και ηλεκτρονικών μάντρα, ενός μοναχικού Shamishen κι ενός εξίσου μοναχικού Sho, μια σιωπηρή μετάφραση των δημιουργικών αναμνήσεων σε ήχους.
Σε μια πιο προσεκτική ακρόαση όμως, για τον Ryuichi Sakamoto φαίνεται να μην υπάρχει μέλλον στον μινιμαλισμό. Το μέλλον βρίσκεται στην εφαρμογή ενός νέου ακουστικού πεδίου, στη δημιουργία ενός διαστήματος που μπορεί να στροβιλιστεί, να αλλάξει, να επεκταθεί και να σε απορροφήσει μέσα του.
Σε αυτά τα περίτεχνα και λεπτεπίλεπτα ηχητικά δοκίμια, που μοιάζουν σαν συλλογή από σκόρπιες σημειώσεις, από αναμνήσεις που έχουν μπει στην άκρη για να ανασυρθούν αργότερα, το άγγιγμα των πλήκτρων, εκεί που εύκολα ανιχνεύεται η επιρροή του πρώιμου Debussy, είναι σχεδόν διστακτικό, στοχαστικό, σαν πλάνο του Mizoguchi, μια πειραματική, ιμπρεσιονιστική μελέτη πάνω στο αληθινό.
To Async είναι ένας όμορφος δίσκος, με τον τρόπο που η απλότητα είναι όμορφη, η ευαισθησία είναι όμορφη και η απαλλαγή από κάθε στολίδι συναρπαστική.
Υποταγή, στον κόσμο των σκιών, της ανατολίτικης αισθητικής στις τέχνες και στην καθημερινότητα.
Η φύση αυτής της ομορφιάς είναι αυτή των σκιών και του ομιχλώδους, ο όρος της γέννησης και ύπαρξής της είναι το σκοτάδι και η ασάφεια. Η ομορφιά είναι ομορφιά γιατί είναι κρυμμένη, μισοϊδωμένη σαν μέσα σε όνειρο, αντίθετα με το αντικείμενο της δυτικής ομορφιάς που πρέπει πριν παραδοθεί στη θέα να στιλβωθεί και να φωτιστεί ολοκληρωτικά γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος αναδειχθεί.
Ryuichi Sakamoto - async (2017)
Το "Async" είναι ένα ταξίδι αναρώτησης κι ερωτηματικών και η τελική, δημιουργική λύτρωση μετά από μια αψιμαχία με τη θνητότητα. Απατηλά μινιμαλιστικό και αφαιρετικό στον πυρήνα του, μοιάζει με περιπλάνηση στα όνειρα του Ταρκόφσκι - το προδίδουν άλλωστε και οι τίτλοι κάποιων από τα τρακς : "Solari", "Stakra", "Walker" - και η ποίηση του πατρός Αρσένι Ταρκόφσκι στο "Life, Life".
Το ηχητικό τοπίο είναι ατμοσφαιρικά ηλεκτρονικό, πειραματικό, ένας διαλογισμός με τη βοήθεια singing bowls και ηλεκτρονικών μάντρα, ενός μοναχικού Shamishen κι ενός εξίσου μοναχικού Sho, μια σιωπηρή μετάφραση των δημιουργικών αναμνήσεων σε ήχους.
Σε μια πιο προσεκτική ακρόαση όμως, για τον Ryuichi Sakamoto φαίνεται να μην υπάρχει μέλλον στον μινιμαλισμό. Το μέλλον βρίσκεται στην εφαρμογή ενός νέου ακουστικού πεδίου, στη δημιουργία ενός διαστήματος που μπορεί να στροβιλιστεί, να αλλάξει, να επεκταθεί και να σε απορροφήσει μέσα του.
Σε αυτά τα περίτεχνα και λεπτεπίλεπτα ηχητικά δοκίμια, που μοιάζουν σαν συλλογή από σκόρπιες σημειώσεις, από αναμνήσεις που έχουν μπει στην άκρη για να ανασυρθούν αργότερα, το άγγιγμα των πλήκτρων, εκεί που εύκολα ανιχνεύεται η επιρροή του πρώιμου Debussy, είναι σχεδόν διστακτικό, στοχαστικό, σαν πλάνο του Mizoguchi, μια πειραματική, ιμπρεσιονιστική μελέτη πάνω στο αληθινό.
To Async είναι ένας όμορφος δίσκος, με τον τρόπο που η απλότητα είναι όμορφη, η ευαισθησία είναι όμορφη και η απαλλαγή από κάθε στολίδι συναρπαστική.
