- 17 June 2006
- 14,350
Todd Rundgren: White Knight (2017)
Είναι αυτός που ήταν πάντα: οι εμμονές του είναι οι Beatles, ο Brian Wilson , η Philadelphia soul, ο πιο πιστός από τους… μαθητές του ήταν ο μακαρίτης ο Prince, τα τεχνάσματα και οι τεχνοκρατικές πονηριές του studio είναι η πανοπλία του.
Eδώ και κάμποσα χρόνια έχει καταφέρει να βγεί από τη μαύρη τρύπα του prog που τον ρούφηξε με τους Utopia και τον έστειλε να γυρνάει στα γήπεδα, είναι πια ένας αξιοσέβαστος statesman που μετέχει σε διάφορα projects –συνιστώ ιδιαίτερα εκείνα του Hal Wilner- και έχει την πολυτέλεια να μιλάει μόνο όταν πιστεύει ότι έχει κάτι να πεί, να φτιάχνει μόνο πράγματα που του αρέσουν. Τα… γοητρόνιά του παραμένουν ανέπαφα: διατηρεί στο ακέραιο την ικανότητά του να ξεδιπλώνει, μπροστά στα μάτια σου, την ψυχή του γυμνή, να σε σέρνει μέσα σε παραληρηματικό sight-seeing σε κόσμους που δεν ξέρεις αν συγγενεύουν με τον παράδεισο ή την κόλαση, να λατρεύει το ίδιο παράφορα την αριστοτεχνική κομψότητα και τη φτήνεια, να πειραματίζεται ασυστόλως και, συχνά, τα κατασκευάσματά του, να σκάνε στα μούτρα του.
Από διάσημους φίλους άλλο τίποτε: Donald Fagen, Daryl Hall, Dum-Funk, Trent Reznor μετέχουν εδώ, σ ένα τάπητα, ένα μαγικό χαλί με το οποίο ο Todd κόβει βόλτες πάνω από ολόκληρο το αχανές τοπίο της σύγχρονης ποπ. Ambient-electro, techno, rap,μεταλλικές χροιές ολοτρίγυρα, μια αλλόκοτη, σχεδόν στα όρια του τρομακτικού μαγγανεία που σου κόβει την ανάσα καθώς υφαίνει άψογα χιλιάδες νήματα από εμπνεύσεις, επιρροές και κάθε λογής δευτερογενή παράγωγα σε μια ηχητική ταπετσαρία πολυμήχανης εφευρετικότητας, ακραία επιδαψιλευμένη και υπερβατική.
Το πολυμερές ξεσάλωμα του White Knight μου φέρνει στο νού την ταινία του Terry Gilliam για τους Φανταστικούς Κόσμους του Dr. Parnassus. Ηχοποιημένους.
Welcome back dear Hermit :ADFADF1:
