Ξεφτισμένο βελούδο! [The Velvet Underground & Nico]

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Περιμένω τον δικό μου
Είκοσι έξι δολάρια στο χέρι μου
Ίσαμε τη Λέξινγκτον, 125
Νιώθω άρρωστος και βρώμικος,
περισσότερο πεθαμένος από ζωντανός
Περιμένω τον δικό μου

Έι, λευκό αγόρι, τι κάνεις εδώ πάνω;
Έι, λευκό αγόρι, κυνηγάς τριγύρω τις γυναίκες μας;
Ω, συγχώρα με κύριε, είναι το τελευταίο που θα σκεφτόμουν
Απλώς ψάχνω για έναν αγαπητό, αγαπητό φίλο μου
Περιμένω τον άνθρωπό μου
...
- I'm Waiting For The Man (Lou Reed)
Γυαλιστερές, γυαλιστερές, γυαλιστερές μπότες από δέρμα
Κορίτσι με μαστίγιο στο σκοτάδι
Ο υπηρέτης σου, έρχεται στο κουδούνισμα, μην τον απαρνηθείς
Χτύπα αγαπητή αφέντρα και γιάτρεψε την καρδιά του
...
Είμαι κουρασμένος, είμαι εξαντλημένος
Θα μπορούσα να κοιμηθώ για χίλια χρόνια
Χίλια όνειρα που θα μπορούσαν να με ξυπνήσουν
Διαφορετικά χρώματα φτιαγμένα από δάκρυα

Φίλα την μπότα από γυαλιστερό, γυαλιστερό δέρμα
Γυαλιστερό δέρμα στο σκοτάδι
Γλώσσα από λουριά, η ζώνη που σε περιμένει
...
- Venus In Furs (Lou Reed)
Εύχομαι να είχα γεννηθεί πριν από χίλια χρόνια
Μακάρι να είχα ταξιδέψει στις σκοτεινιασμένες θάλασσες
Μ' ένα σπουδαίο μεγάλο ιστιοφόρο
Πηγαίνοντας από αυτήν εδώ τη γη σε τούτη
Έβαλα στολή και καπέλο ναύτη

Μακριά από τη μεγαλούπολη
Που ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ελεύθερος
Απ' όλα τα κακά αυτής της πόλης
Και από τον εαυτό του και από τους γύρω
Ω, και υποθέτω ότι απλά δεν ξέρω

Η ηρωίνη, γίνεται ο θάνατός μου
Η ηρωίνη, είναι η γυναίκα μου και η ζωή μου
Γιατί η φλέβα μου οδηγεί
Σ' ένα κέντρο στο κεφάλι μου
Και τότε είμαι καλύτερα και από νεκρός
...
- Heroin (Lou Reed)
Θα είμαι ο καθρέφτης σου
Κατοπτρίζει τι είσαι, σε περίπτωση που δεν ξέρεις
Θα είμαι ο άνεμος, η βροχή και το ηλιοβασίλεμα
Το φως στην πόρτα σου για να δείχνει ότι είσαι σπίτι

Όταν νομίζεις ότι η νύχτα έχει δει το μυαλό σου
Ότι μέσα σου είσαι μπλεγμένος και σκληρός
Επίτρεψέ μου να δείξω ότι είσαι τυφλός
Πάρε τα χέρια σου
Γιατί σε βλέπω

Μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω ότι δεν ξέρεις
Την ομορφιά που έχεις
Αλλά αν δεν με αφήσεις να είμαι τα μάτια σου
Ένα χέρι στο σκοτάδι σου, τότε δεν θα φοβάσαι
...
- I'll Be Your Mirror (Lou Reed)

NicoTuckerMorrisonReedCale.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

"H μπανάνα"​

The Velvet Underground & Nico - The Velvet Underground & Nico (Μάρτιος 1967, Verve Records)

VelvetUnderground&Nico.jpg

Τραγούδια: A1 Sunday Morning, A2 I'm Waiting For The Man, A3 Femme Fatale, A4 Venus In Furs, A5 Run Run Run, A6 All Tomorrow's Parties, B1 Heroin, B2 There She Goes Again, B3 I'll Be Your Mirror, B4 The Black Angel's Death Song, B5 European Son
Μουσικοί: Lou Reed (ληντ κιθάρα, κιθάρα με επαναλαμβανόμενο κούρδισμα, φωνητικά), John Cale (ηλεκτρική βιόλα, πιάνο, μπάσο), Sterling Morrison (ρυθμική κιθάρα, μπάσο), Maureen Tucker (κρουστά), Nico (φωνητικά)
Παραγωγή: Andy Warhol

Ηχογραφήθηκε στα Scepter Studios, Μανχάταν, T.T.G. Studios, Χόλιγουντ, Mayfair Recording Studios, Μανχάταν, Απρίλιο-Μάιο και Νοέμβριο του 1966

Το ντεμπούτο των Velvet Underground του 1967 απεικόνιζε το εξαθλιωμένο υπογάστριο της κοινωνίας - τα σοκάκια της πρέζας και τα σεξομάγαζα της Νέας Υόρκης του λυκόφωτος. Τροφοδοτήθηκε από τις ηδονοβλεπτικές επισκέψεις στο Factory του Warhol και μια βιβλιοθήκη που απέφυγε την αγάπη της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων, των άσιντ-ροκ ομότιμων του γκρουπ και τα ευφάνταστα παραμύθια, για χάρη του φτηνού χαρτοπολτού της νουβέλας, Η Αφροδίτη με τη Γούνα/Venus In Furs του Ζάχερ-Μάζοχ και του παραφιλικού The Velvet Underground του Michael Leigh, και της σεξουαλικής και κοινωνικής απόκλισης του Μαρκήσιου ντε Σαντ και του Τζάνκι του Γουίλιαμ Μπάροουζ.

Οι Velvet, όχι μόνο ταρακούνησαν το μέινστριμ, αλλά δεν συμβάδιζαν και με την αντικουλτούρα. Ακόμα και το ντύσιμό τους ήταν διαφορετικό - χωρίς καφτάνια και φωτεινά λαχούρια, αλλά με μπίτνικ μαύρα δερμάτινα και γυαλιά ηλίου που έκρυβαν πλήρως τα μάτια.

Η μπάντα σχηματίστηκε γύρω από τον δημιουργικό πυρήνα του Lou Reed και του John Cale. Ο Reed, γέννημα-θρέμμα του Λονγκ Άιλαντ, πιανίστας και γιος λογιστή, αποφοίτησε στην αγγλική γλώσσα από το Πανεπιστήμιο των Συρακουσών. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά δισκογραφικά το 1958, με το doo-wop σινγκλ "So Blue" των Shades και αργότερα βρήκε δουλειά στην Pickwick Records γράφοντας "βιομηχανοποιημένο" ποπ υλικό, συμπεριλαμβανομένου του "The Ostrich", που ηχογράφησε με τον Cale υπό την ονομασία, The Primitives.

Ο John Cale, παίκτης βιόλας, μπασίστας και πιανίστας, από το Γκάρναντ της Ουαλίας, σπούδασε στο Κολέγιο Τέχνης Γκόλντσμιθς και κερδίζοντας υποτροφία στη σύγχρονη σύνθεση του ινστιτούτου Boston University Tanglewood της Μασαχουσέτης το 1963, μετακόμισε στις ΗΠΑ. Το επόμενο έτος έπαιξε στο Μανχάταν, στην πειραματική ομάδα του Λα Μόντε Γιούνγκ, The Dream Syndicate.

Ήταν η μετωπική μουσική σύγκρουση μεταξύ της ανάγκης του Cale να εξερευνήσει τις κλασσικές, μίνιμαλ και θορυβώδεις διαστάσεις της μουσικής με το μελωδικό ποπ υπόβαθρο του Reed που έκανε τους Velvet τόσο τρομακτικά ελκυστικούς. Η προσθήκη του σπουδαστή των Συρακουσών, κιθαρίστα Sterling Morrison και της ντράμερ Maureen Tucker (με τη σφυροκοπημένη γρανκάσα και το παλλόμενο τομ της), έκανε το πράγμα όλο και πιο επικίνδυνο και συναρπαστικό.

Αλλά ήταν η υποστήριξη του Andy Warhol, που αφού τους μάζεψε, το 1965 από το Cafe Bizarre του Γκρίνουιτς Βίλατζ, τους έδωσε δυνατή ώθηση, κάνοντάς τους τμήμα του Exploding Plastic Inevitable, μιας σειράς από πολυμεσικά υπερθεάματα, με μουσική, προβολές ταινιών του, χορό και παραστάσεις με τα αστέρια του, Μαίρη Βορονώφ και Τζεράρντ Μαλάνγκα. Ο Warhol δεν ανέλαβε μόνο το μάνατζμεντ, αλλά πλήρωσε και έκανε την παραγωγή για το ντεμπούτο τους στη Verve Records. Ίσως από τα πιο σημαντικά, έφερε στο γκρουπ την τραγουδίστρια Nico, γνωστή και ως Christa Paffgen, για να τραγουδήσει στο δίσκο. Μια σχετικά άγνωστη, το πορτφόλιό της περιελάμβανε μια σύντομη εμφάνιση στην Γλυκιά ζωή/La dolce vita του Φελίνι και το σινγκλ, "I'm Not Saying" του 1965, παραγωγής Jimmy Page.

CaleMalangaNicoWarhol.jpg
Α-Δ: John Cale, Gerard Malanga, Nico και Andy Warhol
 
  • Like
Reactions: #@george@#

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Η Αφροδίτη με τη γούνα​

VervePromo.jpg

Το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου καταγράφηκε σε δύο ημέρες, στα Scepter Records στούντιο του Μανχάταν και στη συνέχεια στα TGG Studios στο LA. Η μουσική ήταν εξαιρετικά συγκλονιστική: Το όμορφο "Sunday Morning", μια ποπ μελωδία ξυλόφωνου, δίνει τη θέση του στο αδιαμφισβήτητα κλασσικό, με τα σκληρά ηχητικά όργανα, "I'm Waiting for the Man", που περιγράφει την καθημερινή ρουτίνα ενός χρήστη ενώ στο "Run, Run, Run", μπορεί να ακουστεί το ξεκίνημα του πανκ. Η παγωμένη έκφραση της Nico ήταν μεθυστική στο όμορφο "I'll Be Your Mirror" και στο επαναληπτικό "Femme Fatale". Το εξαιρετικό ποπ "There She Goes Again" αποκάλυψε τις ευρείες μουσικές επιρροές τους, κλέβοντας από το "Hitchhike" του Marvin Gaye στην εισαγωγή του και το μεγαλόπρεπο "All Tommorow's Parties", διέθετε ένα πιάνο μοτίβο που έπαιζε ο Cale, εμπνευσμένο από το ύφος του φίλου του Terry Riley, και τη μάλλον μπάσα φωνή της Nico.

Υπάρχουν επίσης κάποιες φανταστικές εκπροσωπήσεις των αβάν-γκαρντ τάσεων των VU, που θα επηρέαζαν τις ροκ και νεοκυματικές μπάντες θορύβου της δεκαετίας του '80 και '90. Το "Venus in Furs" περιέχει μια ακατέργαστη μελωδία βιόλας από τον John Cale, με μοχθηρά φωνητικά αλλά το αληθινό χάιλαϊτ του άλμπουμ, είναι το "Heroin" ένα εξαιρετικά σκοτεινό κομμάτι που μέσα από το χάος του, αναπαρήγαγε την αρχική καρδιοπαλμία και στη συνέχεια, την ευδαιμονία της λήψης του ίδιου του "φαρμάκου". Το πιο σκοτεινό τραγούδι εδώ, είναι το "The Black Angel's Death Song" που είναι βασικά μόνο θόρυβος, μολαταύτα φανταστικό και το "European Son", που φαίνεται να είναι μια κυνική επίθεση στους αρτ-χίπστερ και ένα πολύ καλό παράδειγμα παραφροσύνης.

Το έργο τέχνης στο εξώφυλλο, με την μπανάνα του Warhol, που μπορούσε να ξεφλουδιστεί αποκαλύπτοντας ένα ροζ φαλλικό αντικείμενο, ήταν τόσο περιπετειώδες και προκλητικό όσο ήταν μέσα η μουσική. Κατά την κυκλοφορία (το άλμπουμ) κόλλησε, πλησιάζοντας μόλις το νούμερο 171 στα τσαρτ των ΗΠΑ. Οι κριτικές ήταν ελάχιστες, ωστόσο ο Timothy Jacobs έγραψε στο Vibrations: «Ένα καλό πρώτο άλμπουμ, αν και στο μέλλον ελπίζουμε ότι οι άλλες προσπάθειες δεν θα είναι εξίσου αρνητικές»...

Αν και το κοινό του άλμπουμ ήταν τότε περιορισμένο, ο Brian Eno αναφερόταν συχνά, ισχυριζόμενος ότι εκείνοι οι λίγοι που το γούσταραν, βγήκαν και σχημάτισαν μια μπάντα. Και όντως, όπως αργότερα αποδείχτηκε, υπήρξε ένα από τα λίγα, πιο επιδραστικά άλμπουμ όλων των εποχών, που χωρίς αυτό, δεν θα υπήρχαν πιθανά γκλαμ ροκ, κράουτ-ροκ και πανκ. Ήταν η βίβλος του αντεργκράουντ και παραμείνει έτσι, μέχρι σήμερα.

Έχοντας προσφάτως μια κουβέντα, με φίλο της κατηγορίας, σχετικά με την υποδοχή του άλμπουμ στην εποχή του, αλλά και μεταγενέστερα στα '70ς, στην χώρα μας, που ο απόηχός του καλά κρατούσε λόγω της φήμης του, αυτή υπήρξε άλλο ένα παράδειγμα κοντοφθαλμισμού και παχυδερμίας των πολλών "κανονικών" που σκιάχτηκαν από την περιθωριακή θεματολογία του άλμπουμ και δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τα πρωτοποριακά και επιδραστικά σπέρματά του. Όχι, η ταύτιση με τις καταστάσεις/ομάδες του καθώς και η ηρωοποίηση δεν είναι αναγκαία ούτε απαραίτητη, από τη στιγμή που κάποιος δεν εντάσσεται/ανήκει σ' αυτές, αλλά η λεγόμενη "προοδευτικότητα" πρέπει να αναγνωρίζει, να κατανοεί, να διερωτάται γι' αυτές και αν μη τι άλλο να αποδέχεται την συνύπαρξη και συμβίωση χωρίς εξοβελισμούς και περιθωριοποίηση. Άλλωστε αυτό είναι/σημαίνει ροκ...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Lois Wilson)

LouNicoByGreg.jpg
 
  • Like
Reactions: #@george@#

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

WoronovMalangaCaleMorrisonTuckerReedNicoWarhol.jpg
Ο Andy Warhol με τους Mary Woronov, Gerard Malanga, John Cale, Sterling Morrison, Maureen Tucker, Lou Reed και Nico στο σπίτι του Phillip Law κατά τη διάρκεια της περιοδείας Exploding Plastic Inevitable

RecordingAtScepterStudios.jpg
Οι Nico, John Cale, Lou Reed και Sterling Morrison ηχογραφούν στα Scepter Studios για το πρώτο άλμπουμ τους
 
  • Like
Reactions: #@george@#
17 June 2006
14,350
"The first Velvet Underground album is such a concentraded package that it is not surprising that pop culture took 20 or so years to catch up. The Velvet Underground and Nico straddles pop and the avant-garde with the decisive quality of a pre-emptive strike. Encoded within the record are references to authors like Leopold von Sacher-Masoch and Delmore Schwartz, Lou Reed’s teacher whose In Dreams Begin Possibilities is a definitive account of the immigrant experience in the first quarter of the century.
Best of all was the way the thing looked: a blurred picture of the group with five separate shots underneath, so lit that you could hardly tell which were the boys and which were the girls. The severe androgyny went further than English attempts at the same game, which had the innocence of childhood. Here the deadpan, blurred look is matched by lyrics about matters that were not hitherto the subject of pop songs. Underneath everything, is John Cale’s viola, penetrating enough to bring down the walls of Jericho.

…………………………………..

The Velvet Underground stand at a point were the archaic, immediately post-war culture of repression meet the full implications of the 1960s: sexual freedom, social mobility, pop as the motor of the culture industries. If tragedy stalks their story, it’s because they, and many others at the same time, were exploring uncharted waters. Now that we think we know everything about pop, it is easy to tie up their story into a neat, Late Show, style package: this omits any account of the group’s first time courage, which is the reckless courage of all those who, both then and now, refuse to be content with the world as it seems."


Jon Savage: Time Travel, Chatto and Windus Ltd, London 1996
 

Nikos F

Supreme Member
19 June 2006
6,146
Αλιμος
Γρηγορη ευχαριστιες για την αναλυτικη παρουσιαση, ανασα δροσιας απο το παρελθον..
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Ακρογωνιαίος λίθος του δομηματος που γνωριζουμε σημερα ως "συγχρονη" μουσικη.
Χωρις αυτον τιποτα δεν θα ηταν οπως τα ξερουμε απο αυτα που γνωριζουμε και αγαπαμε.
Η ιδιοφυία αυτου του αλμπουμ ειναι οτι ειναι "περιεργο" χωρις ποτε να ειναι αποθητικο ( πραγμα που σημβαινει συχνα σε οποια δημθουργια θελει να το παιξει περιεργη χωρις να εχει το σημα της αυθεντιας, ενω αυτο ειναι αυθεντικο και μοναδικο σαν οριμος και φυσικος καρπος της εποχης του που επεσε στα κεφαλια μας και λεγαμε μα που ξεφυτρωσε ; που βρισκοταν ; πως δεν το ειχαμε διασθανθει οτι θα ηταν ετσι ; Ηταν πραγματικη δημιουργια που προεπεμψε ολοκληρη την "μουσικη εποχη" για 20 τουλαχιστον χρονια οπως λεει το παραπανω αρθρο και για μενα εν αει ) Και οχι μονο δεν αποθει σαν ρωτοποριακο, αλλα αντιθετα ελκυει σαν σαμανικο ξορκι στην σφαιρα της μουσικης τον οποιον πραγματικο ακροατη μουσικης.
Και μενεις μεσα της μεχρι να τελειωσει, σε καθε κομματι βυθιζεσαι ακομα ποιο βαθια, και μολις τελειωσει το αλμπουμ ειναι σαν να ξυπνας απο καποια εμπειρια.

Κατ εμε ειναι γιατι σαν πρωτοπορια, τα συστατικα της εχουν βαθιες ριζες.
Αυτη, που σε παει απο την ιεροτελεστεια στον ερωτικο ψίθυρο και αλλε-ρετουρ. Με απλοτητα σαν να μην συνβαινε τιποτα.

Με συντροφευει παντα και συχνα. Το κακο ειναι οτι ειναι τοσο πληρες, τοσο γεματο, με αισθηση και συγκινηση που μετα δεν μπορω να ακουσω τους επομενους VU.

Και μαλιστα για να ακουσω οτιδηποτε αλλο μετα πρεπει να κανω ενα brake με Doors.
 

opsim

Moderator
Staff member
11 May 2008
15,778
Αθήνα
Re: Απάντηση: Ξεφτισμένο βελούδο!

Μπορεί ο αγαπημένος μου δίσκος από τους Velvet Underground να είναι το "White Light, White Heat" η "μπανάνα" όμως ήταν το απαραίτητο σκαλοπάτι για τον επόμενο. Λίαν ενδοαφέρουσα, το λιγότερο που μπορεί να γραφτεί, η επιλογή του γκρουπ να βαδίσει στους "δρόμους" του δίσκου αυτού τη στιγμή που ο περίγυρος έπαιζε folk, ψυχεδέλεια (με την κλασική έννοια του όρου) και το "καλοκαίρι της αγάπης" ήταν προ των πυλών.
 

Haagenti

AVClub Fanatic
18 November 2006
16,515
Ministry Of Silly Walks
Θυμάμαι πριν αρκετά χρόνια που το είχα πρωτοακουσει,(ειμαι νιανιαρο μπροστά σας :) ),δεν μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση.. Και η πρώτη φορά παίζει μεγάλο ρόλο σε μένα προσωπικά.. Ήταν τότε που την εύρισκα κυρίως με επιβλητικοτερα (θεωρητικα) πράγματα,(progressive and sh t like that) ,αλλα πολλά από αυτά σε βάθος χρόνου αποδείχτηκαν μπουρμπουλήθρες περα και έξω από την διάρκεια της ακουστικής μνήμης.Ποσο μάλλον της αποστήθισης.
Ετουτο εδώ κρύβει μέσα του μια εκλεπτυσμένη επαναστατικότητα που τρέφεται διαρκώς από έναν ακατέργαστο ρομαντισμό..
Παρόλα αυτά δείχνει να μας υποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία ότι όλες οι επαναστάσεις είναι καταδικασμένες σε αποτυχία αν ο σκοπός και τα κίνητρα δεν είναι διαχρονικά.
Γρήγορη αν και είδα την παρουσίαση από προχθές θα το ακούσω σήμερα στο repeat για να τιμήσω κυρίως την αφοσίωση σου..
Δεν παίρνεις χαμπάρι και το ξέρω.. Γεγονός που αποτελεί παράδειγμα για μένα.. Φιλιά. :)
 
17 June 2006
14,350
Ετουτο εδώ

4 έχουν. Και ένα διπλό Live. Το 5ο -Squeeze- το πετάς με συνοπτικές: ο Lou έχει φύγει - έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος.
4 διαφορετικές προτάσεις/εκδοχές.
Οι 3 πρώτες, είναι σε δικό τους κόσμο - αν και ομολογώ μία ψύχωση με τη 2η.
Το Live επίσης σε δικό του κόσμο.
Η 4η πάει με ...τις αναθυμιάσεις: ο Lou ήταν παρών κατά το ήμισυ.
Εχει όμως τουλάχιστον 3 killers. Το ένα είναι ίσως η πεμπτουσία του riff.

Ολα πρέπει να τ ακούσεις.
 

Haagenti

AVClub Fanatic
18 November 2006
16,515
Ministry Of Silly Walks
4 έχουν. Και ένα διπλό Live. Το 5ο -Squeeze- το πετάς με συνοπτικές: ο Lou έχει φύγει - έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος.
4 διαφορετικές προτάσεις/εκδοχές.
Οι 3 πρώτες, είναι σε δικό τους κόσμο - αν και ομολογώ μία ψύχωση με τη 2η.
Το Live επίσης σε δικό του κόσμο.
Η 4η πάει με ...τις αναθυμιάσεις: ο Lou ήταν παρών κατά το ήμισυ.
Εχει όμως τουλάχιστον 3 killers. Το ένα είναι ίσως η πεμπτουσία του riff.

Ολα πρέπει να τ ακούσεις.

Λυμπε ξέρεις πολύ καλά ότι προέρχομαι από άλλους κόσμους και η αφετηρία δεν είναι κοινή. Θέλω να ακούσω πολλά πράγματα από το παρελθόν αλλά συνήθως αυτά θέλουν τον χρόνο τους. (Δεν μιλάω γι αυτά που έχουν 'κατοχυρωθεί' σαν κλασσικουρες, και παίζουν σε λίστες στα οποία έχω ρίξει κατά καιρούς τυφλές αυτιες.χεχε)..Ζωή να χουμε μόνο. Θα πάμε χορτάτοι.
Άλλωστε το καλό με την μουσική είναι ότι σε περιμένει υπομονετικά στην γωνία να σου γεμίσει κάθε ώρα και να σου 'οπτικοποιησει' κάθε συναίσθημα.

Και κάτι ψιλοασχετο..Χθες βράδυ έπεσα πάνω στον μπασιστα-τραγουδιστή των Rita Mosss..Ντόπια μπάντα με αόριστες καταβολές που ξεκινούν από Pere Ubu και φτάνουν στα άρρωστα όνειρα του Mike Patton..Με το παλικάρι έχουμε έναν κοινό γνωστό,παιδικό σχεδόν φίλο που παίζει μπάσο σε άλλη μπάντα..
Τα παλικάρια αυτά έχουν κυκλοφορήσει τρεις δουλειές..Την μια από αυτές την έπιασα στα χέρια μου πριν από μια βδομάδα στο σπίτι του φίλου μου..Δεν μπορείς να φανταστείς για τι μιλάμε..Εξώφυλλο από χαρτόνια δεμένο με δερμάτινο κορδόνι και ζωγραφιές στο inlay...Ο ορισμός του DIY..Ίσως το καλύτερο artwork που έπιασα ποτέ μου..Αυτό που κατάλαβα είναι ότι το μεράκι,μπορεί να κάνει σπουδαιότερα πράγματα από το χρήμα καθεαυτό..
Γιατί το αναφέρω..Ο Τζον Κειλ είχε ένα κοινό με το παλικάρι αυτό..Είχε κλασσική παιδεία...Αυτό που δεν έχουν και οι δυο είναι κατά πως φαίνεται τα όρια..Όποιος βάζει όρια στις δημιουργικές του ανησυχίες είναι τελειωμένος.
Νομίζω ότι οι Velvet αδιαφορούσαν για το κοινό..Αυτό είναι άλλωστε το σωστό...Εκεί κατέληξε και η χθεσινή μου κουβέντα με το παλικάρι αυτό..''Ότι κάνουμε το κάνουμε για τους εαυτούς μας και μόνον..Όποιος θέλει,ακολουθεί.'' :)

ΥΓ..Μες στην επόμενη βδομάδα περιμένω να πιάσω στα χέρια μου το μεράκι και τον κόπο τους μαζί..Θύμισε μου να στα δείξω κάποια στιγμή...Αυτά πάνε από χέρι σε χέρι. :award:
 
17 June 2006
14,350
ΥΓ..Μες στην επόμενη βδομάδα περιμένω να πιάσω στα χέρια μου το μεράκι και τον κόπο τους μαζί..Θύμισε μου να στα δείξω κάποια στιγμή...Αυτά πάνε από χέρι σε χέρι. :award:

Ζηλεύωωωω :icon15:

η αφετηρία δεν είναι κοινή; Δεν το νομίζω.
Πρόσεχε όμως: φωνάζεις πόσο πλούσιοι είμαστε. Δεν είναι σωστό... :jester:

:ernaehrung004:
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω

"H μπανάνα"​

Το ντεμπούτο των Velvet Underground του 1967 απεικόνιζε το εξαθλιωμένο υπογάστριο της κοινωνίας - τα σοκάκια της πρέζας και τα σεξομάγαζα της Νέας Υόρκης του λυκόφωτος. Τροφοδοτήθηκε από τις ηδονοβλεπτικές επισκέψεις στο Factory του Warhol και μια βιβλιοθήκη που απέφυγε την αγάπη της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων, των άσιντ-ροκ ομότιμων του γκρουπ και τα ευφάνταστα παραμύθια, για χάρη του φτηνού χαρτοπολτού της νουβέλας, Η Αφροδίτη με τη Γούνα/Venus In Furs του Ζάχερ-Μάζοχ και του παραφιλικού The Velvet Underground του Michael Leigh, και της σεξουαλικής και κοινωνικής απόκλισης του Μαρκήσιου ντε Σαντ και του Τζάνκι του Γουίλιαμ Μπάροουζ.

Οι Velvet, όχι μόνο ταρακούνησαν το μέινστριμ, αλλά δεν συμβάδιζαν και με την αντικουλτούρα. Ακόμα και το ντύσιμό τους ήταν διαφορετικό - χωρίς καφτάνια και φωτεινά λαχούρια, αλλά με μπίτνικ μαύρα δερμάτινα και γυαλιά ηλίου που έκρυβαν πλήρως τα μάτια.

. Ήταν η βίβλος του αντεργκράουντ και παραμείνει έτσι, μέχρι σήμερα.
αυτή υπήρξε άλλο ένα παράδειγμα κοντοφθαλμισμού και παχυδερμίας των πολλών "κανονικών" που σκιάχτηκαν από την περιθωριακή θεματολογία του άλμπουμ και δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τα πρωτοποριακά και επιδραστικά σπέρματά του. Όχι, η ταύτιση με τις καταστάσεις/ομάδες του καθώς και η ηρωοποίηση δεν είναι αναγκαία ούτε απαραίτητη, από τη στιγμή που κάποιος δεν εντάσσεται/ανήκει σ' αυτές, αλλά η λεγόμενη "προοδευτικότητα" πρέπει να αναγνωρίζει, να κατανοεί, να διερωτάται γι' αυτές και αν μη τι άλλο να αποδέχεται την συνύπαρξη και συμβίωση χωρίς εξοβελισμούς και περιθωριοποίηση. Άλλωστε αυτό είναι/σημαίνει ροκ...
ειναι αυθεντικο και μοναδικο σαν οριμος και φυσικος καρπος της εποχης του που επεσε στα κεφαλια μας και λεγαμε μα που ξεφυτρωσε ;

που βρισκοταν ; πως δεν το ειχαμε διασθανθει οτι θα ηταν ετσι ; Ηταν πραγματικη δημιουργια που προεπεμψε ολοκληρη την "μουσικη εποχη" για 20 τουλαχιστον χρονια οπως λεει το παραπανω αρθρο και για μενα εν αει ) Και οχι μονο δεν αποθει σαν ρωτοποριακο, αλλα αντιθετα ελκυει σαν σαμανικο ξορκι στην σφαιρα της μουσικης τον οποιον πραγματικο ακροατη μουσικης.
Και μενεις μεσα της μεχρι να τελειωσει, σε καθε κομματι βυθιζεσαι ακομα ποιο βαθια, και μολις τελειωσει το αλμπουμ ειναι σαν να ξυπνας απο καποια εμπειρια.


Με συντροφευει παντα και συχνα. Το κακο ειναι οτι ειναι τοσο πληρες, τοσο γεματο, με αισθηση και συγκινηση που μετα δεν μπορω να ακουσω τους επομενους VU.

Και μαλιστα για να ακουσω οτιδηποτε αλλο μετα πρεπει να κανω ενα brake με Doors.
Re: Απάντηση: Ξεφτισμένο βελούδο!

Λίαν ενδοαφέρουσα, το λιγότερο που μπορεί να γραφτεί, η επιλογή του γκρουπ να βαδίσει στους "δρόμους" του δίσκου αυτού τη στιγμή που ο περίγυρος έπαιζε folk, ψυχεδέλεια (με την κλασική έννοια του όρου) και το "καλοκαίρι της αγάπης" ήταν προ των πυλών.

Δοθείσης της ευκαιρίας απο άλλο νήμα, έβαλα απόψε την "Μπανάνα" να παίξει ματά απο πολύν καιρό.
Δεν έχει αλλάξει κάτι. Η εμπειρία είναι πάντα συγκλονιστική

Σταχυολογώ απο τα γραφόμενά σας καλοί φίλοι, για να μην επαναλαμβάνω τα ίδια, με παραλλαγμένα λόγια.
Σας ευχαριστώ
 
  • Like
Reactions: Panoramix

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
TheVelvetUndergroundAtPhilipJohnsonsGlassHouse.jpg
Οι Velvet Underground εμφανίστηκαν στο Glass House του αρχιτέκτονα Phillip Johnson, Νιού Κάνααν,
Κονέκτικατ, τον Ιούλιο του 1967 για την υποστήριξη του χορευτικού συγκροτήματος του Merce Cunningham.
Φωτογραφίες από την εκδήλωση χρησιμοποιήθηκαν για τη δημοσιοποίηση του White Light/White Heat.

PublicityPhotoContactSheet.jpg
Διαφημιστική φωτογραφία και φύλλο επικοινωνίας, Ιανουάριος, 1968​
 
  • Love
Reactions: superfly

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Λευκό φως/Λευκή ζέστη​

The Velvet Underground - White Light/White Heat (Ιανουάριος 1968, Verve Records)

WhiteLightWhiteHeat.jpg
Το αρχικό εξώφυλλο περιείχε μια αμυδρή εικόνα, ορατή από συγκεκριμένη γωνία, μιας πρωτότυπης φωτογραφίας του Billy Name,
ενός τατουάζ κρανίου από τον βραχίονα του Joe Spencer, ο οποίος έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Γουόρχολ, Bike Boy, το 1967​

Τραγούδια: A1 White Light/White Heat (Reed) - 2:44, A2 The Gift (Reed, Tucker, Morrison, Cale) - 8:14, A3 Lady Godiva's Operation (Reed) - 4:52, A4 Here She Comes Now (Morrison, Reed, Cale, Tucker) - 2:00, B1 I Heard Her Call My Name (Reed) - 4:05, B2 Sister Ray (Reed, Morrison, Cale, Tucker) - 17:00
Μουσικοί: Lou Reed (φωνητικά, ληντ και ρυθμική κιθάρα, πιάνο), John Cale (φωνητικά, ηλεκτρική βιόλα, όργανο Vox Continental, μπάσο, ηχητικά εφέ), Sterling Morrison (κιθάρα, μπάσο, φωνητικά, ηχητικά εφέ), Maureen Tucker (κρουστά, ντραμς)
Φωτογραφία εξωφύλλου: Billy Name
Παραγωγή / Μηχανικοί: Tom Wilson / Gary Kellgren (ηχογράφηση), Val Valentin (διεύθυνση)

Ηχογραφήθηκε στις 4–16 Σεπτεμβρίου του 1967, στα Mayfair Sound Studios, Μανχάταν

VUPhotoShoot.jpg

Στα τέλη του 1967, ο ευεργέτης διασημοτήτων των Velvet Underground, Andy Warhol, έχανε το ενδιαφέρον, με αποτέλεσμα ο τραγουδιστής/στιχουργός Lou Reed να καλέσει τον επιχειρηματία της Βοστώνης Steve Sesnick. Ο νέος μάνατζερ προέτρεψε τον Reed να ακολουθήσει μια πιο εμπορική ατζέντα – προς δυσαρέσκεια του μπασίστα/οργανίστα John Cale.

Η πρώτη πλευρά του δεύτερου LP τους είναι αξιοσημείωτη για τα αποκλίνουσας συμπεριφοράς αντικείμενά της, με το μελωδικά παραμορφωμένο ομότιτλο κομμάτι ("White Light/White Heat") να επιδοκιμάζει τη χρήση αμφεταμίνης! Το "The Gift" αφηγείται την κωμικοτραγική ιστορία του Waldo Jeffers, ο οποίος φοβάται τόσο πολύ ότι η κοπέλα του από το κολέγιο θα είναι άπιστη που της ταχυδρομεί τον εαυτό του σε ένα μεγάλο κουτί από χαρτόνι, καταλήγοντας όμως να τεμαχιστεί κατά το άνοιγμα του κουτιού. Ο Cale χειρίζεται την αφήγηση, με τη φιλόξενη ουαλική προφορά του να εμφανίζεται στο ένα ηχείο ενώ το άλλο μεταφέρει ένα μιντ-τέμπο μεταλλαγμένου ρυθμ εντ μπλουζ γκρουβ με διακοσμήσεις ηλεκτρικής κιθάρας. Το "Lady Godiva's Operation" δίνει μια διεστραμμένη ιατρική εκδοχή στον μεσαιωνικό μύθο, με φωνές να ξεπηδούν από την ψυχεδελο-νουάρ μείξη με έντεχνο αποτέλεσμα. Το φολκ ροκ "Here She Comes Now", με τον διφορούμενο τίτλο, γράφτηκε για να το τραγουδήσει η Νίκο, πριν η μπάντα τσακωθεί μαζί της, και είναι το μόνο "κανονικό" κομμάτι του δίσκου που θύμιζε το ροκ της εποχής του.

Η δεύτερη πλευρά είναι καθαρή επέλαση. Το "I Heard Her Call My Name" βλέπει τον Κέιλ, τον κιθαρίστα Στέρλινγκ Μόρισον και την ντράμερ Μο Τάκερ να δημιουργούν μια γρήγορη ρυθμική βάση, ενώ ο ληντ κιθαρίστας Ριντ εξαπολύει μερικά από τα πιο εξαίσια θυελλώδη φρι-τζαζ ξεσπάσματά του. Το επικό "Sister Ray" είναι η μεγάλη έκρηξη του νόιζ-ροκ: δεκαεπτά λεπτά σεξ, ναρκωτικών και βίας που μεταφέρονται σε παλιρροϊκά κύματα πριονωτών ανατροφοδοτήσεων, παράφωνα πλήκτρα και αρχέγονο γκαράζ σφυροκόπημα.

Το White Light/White Heat είναι το λιγότερο προσβάσιμο από τα στούντιο άλμπουμ των Velvet Underground, πουλώντας ακόμη λιγότερα αντίτυπα από το ντεμπούτο τους, φτάνοντας στο Νο. 199 του Billboard τσαρτ. Ωστόσο, όσον αφορά την υπερβολική συμπεριφορά/στάση και την ακατέργαστη έξαρση, δεν υπάρχει τίποτα σαν κι αυτό.
Όχι για τον καθένα ...λόγω 'ιδιοσυγκρασίας'!

«Κανείς δεν το άκουσε. Αλλά είναι εκεί, για πάντα - η πεμπτουσία του ξεκάθαρου πανκ. Και κανείς δεν το πλησιάζει.»
Lou Reed, Αύγουστος, 2013

(*****, πηγές: εξώφυλλο, σημειώσεις επανέκδοσης, wikipedia.org, Uptight: The Velvet Underground Story, Victor Bockris/Gerard Malanga, London: Omnibus Press, (2009) [1983], Notes from the Velvet Underground: The Life of Lou Reed, Howard Sounes, Random House, 2015, The Velvet Underground, Richard Witts, Indiana University Press, 2006, Manish Agarwal)

VelvetUndergroundWLWHPublicityPhoto.jpg
Διαφημιστική φωτογραφία της μπάντας (αριστερά προς τα δεξιά: Ριντ, Μόρισον, Κέιλ και Τάκερ) που κρατά ένα αντίγραφο του άλμπουμ, τον Ιανουάριο του 1968​
 
  • Love
Reactions: superfly

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
MorrisonTuckerReedCale.jpg
Από εμπρός προς τα πίσω, Sterling Morrison, Maureen Tucker, Lou Reed και John Cale

- White Light / White Heat [Playlist] -

PromoAdConsertPosters.jpg
 
  • Love
Reactions: superfly

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Ένα λεπτό πάνω, ένα λεπτό κάτω.
Τι συμβαίνει στο μυαλό σου;
Νομίζω ότι πέφτω κάτω
...

- What Goes On
Ανάμεσα στη σκέψη και την έκφραση βρίσκεται μια ζωή
Οι καταστάσεις δημιουργούνται λόγω του καιρού
και κανένα είδος αγάπης
δεν είναι καλύτερο από τα άλλα
...

- Some Kinda Love
Σε σκεφτόμουν σαν την κορυφή του βουνού μου,
Σε θεωρούσα ως το αποκορύφωμά μου
Σε σκεφτόμουν σαν τα πάντα,
Που είχα αλλά δεν μπορούσα να κρατήσω
...

- Pale Blue Eyes
Ελευθερώθηκα και δεσμεύτηκα
Στις αναμνήσεις των χθεσινών σύννεφων
Και τώρα είμαι ελεύθερος
Ελεύθερος να βρω μια νέα ψευδαίσθηση
...

- I'm Set Free

MorrisonReedTuckerYule.jpg
1970: (Α-Δ) Sterling Morrison, Lou Reed, Maureen "Moe" Tucker και Doug Yule (φωτογραφία Michael Ochs)​
 
  • Love
Reactions: superfly

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Αρχίζω να βλέπω το φως​

The Velvet Underground - The Velvet Underground (Μάρτιος 1969, MGM Records)

TheVelvetUnderground1969.jpg

Τραγούδια: A1 Candy Says - 4:09, A2 What Goes On - 4:52, A3 Some Kinda Love - 3:35, A4 Pale Blue Eyes - 5:40, A5 Jesus - 3:24, B1 Beginning To See The Light - 4:45, B2 I'm Set Free - 4:05, B3 That's The Story Of My Life - 2:05, B4 The Murder Mystery - 8:35, B5 After Hours - 2:05
-- Όλα τα κομμάτια γράφτηκαν από τον Lou Reed
Μουσικοί: Lou Reed (ληντ και ρυθμική κιθάρα, πιάνο, κύρια φωνητικά εκτός των A1 και B5, συν-φωνητικά στίχων στο B4), Doug Yule (μπάσο, όργανο, κύρια φωνητικά στο A1, συν-φωνητικά ρεφρέν στα A5 και B4, δευτερεύοντα φωνητικά), Sterling Morrison (ρυθμική και ληντ κιθάρα, συν-φωνητικά στίχων στο B4, δευτερεύοντα φωνητικά), Maureen Tucker (κρουστά, κύρια φωνητικά στο B5, συν-φωνητικά ρεφρέν στο B4, δευτερεύοντα φωνητικά
Καλλιτεχνική Διεύθυνση / Φωτογραφίες: Dick Smith / Billy Name
Παραγωγή / Μηχανικός & Μείξη: The Velvet Underground / Val Valentin

Ηχογραφήθηκε Νοέμβριο και Δεκέμβριο του 1968, στα στούντιο T.T.G. του Λος Άντζελες

YuleTuckerReedMorrison.jpg
1970: (Α-Δ) Doug Yule, Maureen "Moe" Tucker, Lou Reed και Sterling Morrison (φωτογραφία Michael Ochs)​

Σε αντίθεση με το πρωτοποριακό ντεμπούτο άλμπουμ τους και την αυτοκαταστροφική βιασύνη της δεύτερης κυκλοφορίας, White Light/White Heat, ο ομώνυμος τρίτος δίσκος των Velvet Underground δημιουργήθηκε σε μια σχετικά χαλαρή ατμόσφαιρα. Υπήρχαν λιγότερες ακρότητες στους στίχους ή στον ήχο του συγκροτήματος – εν μέρει λόγω του ότι ο John Cale άφησε το συγκρότημα, αλλά και επειδή ο συνήθης εξοπλισμός τους είχε κλαπεί στο αεροδρόμιο καθώς πήγαιναν στα στούντιο του L.A. όπου ηχογραφήθηκε.

Από την υπέροχη εισαγωγή του "Candy Says", για την τραβεστί Candy Darling, που τραγούδησε ο αντικαταστάτης του Cale, Doug Yule, μέχρι την αξέχαστη τελευταία σκηνή του "After Hours", με την παιδική φωνή της ντράμερ Maureen Tucker, οι Velvet Underground είδαν τον Lou Reed να αποφοιτά από ναρκωμένος ποιητής του δρόμου σε ευφραδή τραγουδοποιό, που ξεπερνάει τον εαυτό του, όπως στο εξαίσιο εξομολογητικό "Pale Blue Eyes", στο λυτρωτικό "I'm Set Free" και στο λογοτεχνικό πείραμα "The Murder Mystery". Σύμφωνα με τον Reed, το "Jesus" δεν έχει καμία σχέση με τη θρησκεία, αν και στη φολκ μπαλάντα του ζητά από τον Ιησού τη λύτρωση με τη μορφή ενός χαρούμενου κηρύγματος. Το ελάχιστο ενορχηστρωτικά "That's the Story of My Life", έχει τίτλο και στίχους εμπνευσμένους από μια παρατήρηση του φωτογράφου Name. Τα ροκάδικα "What Goes On" και "Beginning To See The Light" έδειξαν ότι η φωτιά εξακολουθούσε να καίει μέσα. Αλλά η ανεπιτήδευτη κορυφή του άλμπουμ είναι το αργό, σέξι "Some Kinda Love", με τον Reed και τον κιθαρίστα Sterling Morrison να ανταλλάσσουν σύντομες μεταδοτικές φράσεις.

Οι Velvet Underground δεν ήταν πλέον τόσο παράξενο πλάσμα, όπως δείχνει η συντηρητική εμφάνισή τους στο εξώφυλλο. To πλάνο τραβήχτηκε από τον Billy Linich, γνωστό και ως Billy Name, στο Factory του Andy Warhol. Η δισκογραφική MGM τους υποστήριξε, αλλά προώθησε ανεπαρκώς το άλμπουμ, που τελικά χάθηκε στο ευρύ κοινό.
Σαφώς για περισσότερους από το προηγούμενο, αλλά παραμένουν Velvet Underground, με ότι αυτό σημαίνει για τον καθένα!

«Νόμιζα ότι έπρεπε να δείξουμε την άλλη πλευρά μας. Διαφορετικά, θα γινόμασταν αυτό το μονοδιάστατο πράγμα και αυτό έπρεπε να αποφευχθεί με κάθε κόστος.»
Lou Reed, Ιούνιος, 1994

(*****, πηγές: εξώφυλλο, σημειώσεις επανέκδοσης, wikipedia.org, Uptight: The Velvet Underground Story, Victor Bockris/Gerard Malanga, London: Omnibus Press, (2009) [1983], Notes from the Velvet Underground: The Life of Lou Reed, Howard Sounes, Random House, 2015, The Velvet Underground, Richard Witts, Indiana University Press, 2006, Ignacio Julia)

ReedMorrisonTuckerYule.jpg
Οι Velvet Underground το 1969: Lou Reed, Sterling Morrison, Maureen Tucker και Doug Yule
 
  • Love
Reactions: superfly