Δεν είμαι σαν όλους τους άλλους! [The Kinks]

Το τραγούδι είναι ένας ασυμβίβαστος ύμνος για την άρνηση συμμόρφωσης, με τους στίχους να παρουσιάζουν αισθήματα απογοήτευσης, συνοδευόμενα από την αντίληψη του αουτσάιντερ ότι είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους, ενώ επιθυμεί να βρει και να επιβεβαιώσει την ατομική του ταυτότητα...

Ο Ρέι Ντέιβις υπήρξε μια ξεχωριστή και ιδιάζουσα προσωπικότητα και από τα μέσα της δεκαετίας του '60, που άρχισε να συνθέτει αποκλειστικά πρωτότυπο υλικό, ήταν μια δημιουργική αποκάλυψη. Οι στίχοι του ανέλυαν έναν νέο κοινωνιολογικό χαρακτήρα. Άρχισε να διερευνά τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις των κοινών ανθρώπων της εργατικής τάξης, με ιδιαίτερη έμφαση στις ψυχολογικές επιπτώσεις του βρετανικού συστήματος τάξεων. Οι συνθέσεις απέκτησαν πλήρως τα διακριτικά του στοιχεία της αφηγηματικής παρατήρησης και του σκωπτικού κοινωνικού σχολιασμού. Ασχολήθηκε με την έλλειψη ελπίδας στο χαμηλότερο άκρο του κοινωνικού φάσματος και έκανε νύξεις στην αβοήθητη αίσθηση της ανασφάλειας και της κενότητας που υπαγόρευαν τις υλιστικές αξίες που υιοθέτησε η αγγλική εργατική τάξη. Στο ίδιο πνεύμα σατίρισε έξυπνα τον καταναλωτισμό και την λατρεία των διασημοτήτων της Carnaby Street και του Swinging London.

Στα τρία κορυφαία και απαραίτητα άλμπουμ του, με τους Kinks, Face to Face, Something Else by The Kinks - θα πούμε γι' αυτά και τους υπαινιγμούς τους, εν καιρώ - και The Kinks Are the Village Green Preservation Society, που θα μας απασχολήσει παρακάτω, διεύρυνε τη θεματολογία του, γράφοντας πολλά χαρούμενα, εκκεντρικά και συχνά ειρωνικά εγκώμια της παραδοσιακής αγγλικής κουλτούρας και διαβίωσης, αναβιώνοντας μουσικά το στυλ του βρετανικού μουσικού θεάτρου, του βαριετέ και του τζαζ τραγουδιού με τον πειραματισμό καινούργιων ήχων με θεατρικά ηχητικά εφέ και μπαρόκ ενορχηστρώσεις.

Ο Ray Davies είναι λοιπόν αντιληπτό ότι δεν εναρμονίστηκε ποτέ με τις τάσεις της εποχής του, και δεν το έκανε απλά και μόνο για αντίδραση ή για να προσελκύσει τη προσοχή, αλλά όπως αναφέρθηκε είχε σοβαρούς λόγους που έθεταν το θέμα στις σωστές ταξικές του διαστάσεις ενώ παράλληλα έψαχνε για αξίες σε πράγματα αναλλοίωτα στο χρόνο. Ναι τελικά είχε δίκιο (τουλάχιστον για κάποιους από μας), το απελπισμένο κυνήγι του επιδερμικού νεωτερισμού με τα πάσης μορφής θύματά του (βλέπε "Dedicated Follower of Fashion") που στερούνται όμως επίγνωσης και υποστηρικτικού υποβάθρου δεν είναι μόνο ατελέσφορο αλλά και τελικώς μάταιο.

Α, και μετά ακολούθησε, Ο Άρθουρ (ή η παρακμή και πτώση της βρετανικής αυτοκρατορίας)...

Σύλλογος προστασίας πρασίνου...​

The Kinks - The Kinks Are The Village Green Preservation Society (Νοέμβριος 1968, Pye Records)


Τραγούδια: A1 The Village Green Preservation Society, A2 Do You Remember Walter?, A3 Picture Book, A4 Johnny Thunder, A5 Last Of The Steam-Powered Trains, A6 Big Sky, A7 Sitting By The Riverside, B1 Animal Farm, B2 Village Green, B3 Starstruck, B4 Phenomenal Cat, B5 All Of My Friends Were There, B6 Wicked Annabella, B7 Monica, B8 People Take Pictures Of Each Other
Μουσικοί: Ray Davies (φωνητικά, κιθάρα, πλήκτρα), Dave Davies (κιθάρα, φωνητικά), Pete Quaife (μπάσο), Mick Avory (τύμπανα), Nicky Hopkins (πλήκτρα)
Παραγωγή: Ray Davies

Ηχογραφήθηκε στα Pye Studios, τον Νοέμβριο 1966 έως τον Οκτώβριο 1968

---

Μάλλον δεν θα περιμένατε τίποτα άλλο από έναν άνθρωπο που ήταν σε θέση να γράψει ένα τραγούδι που ονομάζεται "Where Have All The Good Times Gone?" στην κορύφωση της ποπ ευφορίας το 1965. Αλλά ακόμη και για έναν καλλιτέχνη τόσο πεισματικό, όπως ο Ray Davies, χρειαζόταν θάρρος να διακόψει την ταραχώδη ροή των τέλη της δεκαετίας του '60 με ένα άλμπουμ, τόσο σκόπιμα εκτός χρόνου, όπως το Village Green Conservation Society/Σύλλογος Προστασίας Πρασίνου του Χωριού.

«Υπήρξαν φοιτητικές ταραχές στο Παρίσι, υπήρξε πόλεμος στο Βιετνάμ, ο Δήμαρχος Ντέιλι είχε στρατεύματα στους δρόμους του Σικάγο», σχολιάζει ο Ντέιβις, «και εγώ ήμουν στην Αγγλία, γράφοντας για ατμοκίνητα τρένα και ανθρώπους που φωτογραφίζονταν». Μικρό θαύμα είναι ότι, στο τέλος μιας χρονιάς όπου οι Kinks φάνηκαν σχεδόν εξωπραγματικά εκτός βηματισμού με την ποπ κουλτούρα, το Village Green Conservation Society θα ερχόταν και θα εξαφανιζόταν την ίδια στιγμή, προφανώς χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος.

Δεν ανέβηκε στα τσαρτ και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και ίσα που προωθήθηκε. Όχι ότι ο Davies ήταν έκπληκτος: «Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να είναι ένας πετυχημένος δίσκος. Αλλά ήθελα να είναι μια δήλωση, ένιωσα ότι ήρθε η ώρα να κοιτάξω εσωτερικά και να θυμηθώ την Αγγλία και τι συνήθιζε να είναι. Το περίεργο πράγμα για μένα ήταν ότι οι άνθρωποι στην Αμερική άρχισαν να παίρνουν το άλμπουμ».

Μέσα σε ένα χρόνο, το Village Green αναγνωρίστηκε ως κλασικό από τους αμερικάνους κριτικούς και μέσα στις δεκαετίες η δυναμική του αναπτύχθηκε στο σημείο να θεωρείται τώρα, από τα καλύτερα έργα των Kinks. Μια πρόωρη προσπάθεια να μεταφραστεί σε παράσταση το μετάλλαξε στο μεγαλεπήβολο Preservation πρότζεκτ στις αρχές της δεκαετίας του '70 και από τότε, το Village Green έχει συνεχίσει να επιπλέει στην επιφάνεια, ακόμη και με την αμφίεση ενός τριπλού αρχειακού σετ (2004, Sanctuary Records).


«Μερικά από τα τραγούδια είναι για παλιομοδίτικα πράγματα», λέει ο Ray. «Αφορά ιδιαίτερα τη λατρεία των πραγμάτων που παραμένουν άθικτα. Κατά περίεργο τρόπο, η πάστα του τι είμαστε - η ραχοκοκαλιά της χώρας - είναι επίσης αυτό για το οποίο ντρεπόμαστε». Ενώ οι σύγχρονοί του ενέδιδαν σε νοητικά ταξίδια και φλογερή πολιτική ρητορική, ο Ray δημιουργούσε εύθραυστες βινιέτες γεμάτες φαντασία, χιούμορ και ευγενική τρυφερότητα για απροσάρμοστους και αναχρονισμούς. «Δεν μπορώ να σκεφτώ για τη ζωή μου πώς έβαλα στο κεφάλι μου, να γράψω αυτά τα τραγούδια», παραδέχεται. «Ήταν μια εντελώς παράξενη διάθεση, ωστόσο είμαι περήφανος για πολλά από αυτά».

Και έτσι πρέπει να είναι. Από τη θερμή ανάκληση της ασημαντότητας του ανθρώπου που ήταν το "Big Sky", στην παράνοια της αίθουσας συναυλιών του "All Of My Friends Were There", ο Davies μεταμόρφωσε βαθιά συναισθήματα σε γευστικές ποπ μπουκιές των '60ς. Πάνω απ' όλα όμως το Village Green Conservation Society είναι ένα άλμπουμ για τη μνήμη - για την αλήθεια ή ίσως για την ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα ήταν πάντα καλύτερα στο παρελθόν μέσω των σελίδων του βιβλίου με φωτογραφίες/"Picture Book" ή του ονείρου ενός χαμένου πράσινου χωριού/"Village Green". Το άλμπουμ δημιούργησε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι έβγαζαν ο ένας τον άλλο φωτογραφίες απλά για να αποδείξουν ότι πραγματικά υπήρχαν - μια υπενθύμιση (σοκαριστική για το πολιτικό τοπίο του 1968) ότι τελικά η νοσταλγία και οι φωτογραφίες μπορεί να είναι όλα όσα παραμένουν και όλα όσα έχουν σημασία.

Είτε από ένστικτο είτε από σχεδιασμό, η μουσική που υποστήριζε αυτό το ξεπερασμένο μήνυμα πατούσε στο παρελθόν. Το Village Green Conservation Society είναι ξεχωριστό, μερικές φορές φανταχτερό, πάντα μελωδικό και ποτέ ούτε στο ελάχιστο στην υπηρεσία των καλοκαιριών της αγάπης ή του μίσους. Γυρνώντας την πλάτη τους στην υπερφόρτιση του άσιντ-ροκ ή στη μεγαλοπρέπεια του προγκρέσιβ, οι Kinks έδωσαν στα τραγούδια του Davies χώρο να αναπνεύσουν - και την ελευθερία να γίνουν διαχρονικά, τόσο μακριά από το κύριο ρεύμα που ήταν σίγουρα απίστευτα. Το Village Green... ακούγεται σαν να μπορούσε να γίνει το 1965 ή το 2015 - στην πραγματικότητα, σχεδόν κάθε χρόνο στην ποπ ιστορία, εκτός από το 1968.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Peter Doggett)

στους κουμπάρους μου...

Nikos F said:

ευχαριστουμε και εμεις οι φιλοι :ADFADF1:

Click to expand...

Νικ, φιλιά!

Αδιέξοδο!​

Το Λονδίνο σουίνγκαρε το 1966, το έλεγαν και οι εφημερίδες. Η αγγλική ομάδα ποδοσφαίρου κερδίζει τη Δυτική Γερμανία στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Γουέμπλεϊ. Οι δίσκοι των Stones, Beatles και Who καθόριζαν την εποχή. Ο εργαζόμενος είχε φρέσκια φωνή σε μια νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Εργατικών. Ωστόσο, η Βρετανία ήταν ένα έθνος διαχωρισμένο από ταξικούς και οικονομικούς διαχωρισμούς· μια χώρα με έχοντες και μη (κατ)έχοντες. Την τεκμηρίωση της ζωής των εργατικών τάξεων της χώρας έκανε μια μειοψηφία καλλιτεχνών. Το Cathy Come Home του Ken Leach εξέθεσε τη ζοφερή πραγματικότητα αστέγων και φτώχειας. Μεταδιδόμενο τηλεοπτικά τον χειμώνα, η επιρροή του ντοκιμαντέρ θα μπορούσε εύκολα να προέρχεται από το φθινοπωρινό τσαρτ επιτυχιών των Kinks.

Περιγράφοντας το τραγούδι στην αυτοβιογραφία του, Kink, το 1996, ο Dave Davies είπε: «Το "Dead End Street" υπήρξε, για μένα, η επιτομή του τι ήταν οι Kinks. Ένα τραγούδι γεμάτο χαρακτήρα, πάθος, αλλά που περιέχει μια υποκείμενη αίσθηση ελπίδας. Αντανακλώντας μια αγάπη για το παρελθόν αλλά ταυτόχρονα εκφράζοντας μια αποφασιστικότητα και λαχτάρα για αλλαγή. Φωνές αγωνίας που καλούσαν σε έναν άκαρδο κόσμο. Ένας κόσμος όπου τα δεινά του απλού ανθρώπου είχαν μικρή σημασία. Ήταν ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι σε περισσότερα από δέκα χρόνια αργότερα, οι Clash έφτιαξαν ένα τραγούδι με το όνομα "London Calling" που φαινόταν να είναι εμπνευσμένο από το "Dead End Street".»

Ο Ray Davies είπε για το τραγούδι: «Γράφτηκε πολύ γρήγορα και έγινε για τον χειμώνα. Ήταν το πράγμα αυτό, να ζεις στην Αγγλία και να είχες ένα υπέροχο καλοκαίρι και τώρα το φως είχε σβήσει και η διάθεση απλώς αλλάζει. Η μουσική είχε αυτό το μικρό μπάκμπιτ της τζαζ, αλλά υπήρχαν αυτές οι σκοτεινές πλευρές. Νόμιζα ότι έγραφα ένα παραδοσιακό τζαζ βαμπ για τις δύσκολες στιγμές που έρχονταν. Ο πατέρας μου, είχε ζήσει την οικονομική ύφεση και είχε μιλήσει γι' αυτό, οπότε το τραγούδι είχε εκείνη την αίσθηση των δεκαετιών του '20 και '30 - αυτές οι συγχορδίες με δυνατό ρυθμό, η πορεία του πεπρωμένου που έρχεται να σε αρπάξει. Ήταν ένα πολύ οπτικό σκηνικό για το τραγούδι.»

Για να προωθήσουν το σινγκλ, οι Kinks έφτιαξαν αυτό που θα ήταν το πρώτο ποπ βίντεο, μόνο αν το είχε δείξει το BBC. «Το απαγόρευσαν. Ισχυρίστηκαν ότι έδειχνε φτωχούς ανθρώπους στο δρόμο. Μεγεθύνουμε αυτές τις φωτογραφίες ζητιάνων της πραγματικής ζωής ως μέρος αυτής της περιπαιχτικής, μικρής ιστορίας βουντβίλ αυτών των τεσσάρων τύπων ντυμένων ως νεκροπομποί που σέρνουν ένα φέρετρο τριγύρω. Ο κοινωνικός ρεαλισμός που δείξαμε ήταν προφανώς προσβλητικός για όποιον έπαιρνε αυτές τις αποφάσεις στο BBC.» Όσο για το πτώμα που πηδάει έξω από το φέρετρο. «Ναι, αλλά όλα έγιναν σε στυλ παντομίμας. Ο καθένας μπορούσε να το δει αυτό, ακόμη και ένα παιδί που παρακολουθούσε το Top Of The Pops.»

Ο Ντέιβις έχει παίξει πιθανώς το "Dead End Street" ζωντανά περισσότερες φορές μετά την διάλυση των Kinks το 1996 από ότι πριν. «Είναι καλό να παίζεις γιατί έχει γίνει ένα πολύ δυνατό κομμάτι θεάτρου», λέει. «Έχει απήχηση στο κοινό. Το να τους κάνεις να φωνάζουν "αδιέξοδο" δείχνει ότι ξέρουν τι σημαίνει. Ίσως αυτό έκανε πάντα η φολκ μουσική.»
_____________________________________
Πηγές:
The story behind Dead End Street by The Kinks, Hugh Fielder, Louder Sound/Classic Rock, 2022
Kink: An Autobiography, Dave Davies, Hyperion, 1996

Ενώπιος ενωπίω​

The Kinks - Face To Face (Οκτώβριος 1966, Pye Records)


Τραγούδια: A1 Party Line (R. & D. Davies), A2 Rosy Won't You Please Come Home, A3 Dandy, A4 Too Much On My Mind, A5 Session Man, A6 Rainy Day In June, A7 House In The Country, B1 Holiday In Waikiki, B2 Most Exclusive Residence For Sale, B3 Fancy, B4 Little Miss Queen Of Darkness, B5 You're Lookin' Fine, B6 Sunny Afternoon, B7 I'll Remember
-- μπόνους κομμάτια στην επανέκδοση του 2004
15 I'm Not Like Everybody Else - 3:29, 16 Dead End Street - 3:23, 17 Big Black Smoke - 2:36, 18 Mister Pleasant - 3:01, 19 This Is Where I Belong - 2:25, 20 Mr. Reporter (προηγουμένως ακυκλοφόρητο κομμάτι EP) - 3:58, 21 Little Women (προηγουμένως ακυκλοφόρητο υποστηρικτικό κομμάτι) - 2:10
-- σινγκλ κυκλοφορίες
τα κομμάτια [B6 / 15] κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά σε Pye σινγκλ, στις 3 Ιουνίου 1966
τα κομμάτια [16 / 17] κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά σε Pye σινγκλ, στις 18 Νοεμβρίου 1966
τα κομμάτια [18 / 19] κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά σε Pye σινγκλ, στις 21 Απριλίου 1967
Μουσικοί: Ray Davies (κύρια και δεύτερα φωνητικά, κιθάρες, μουσική διεύθυνση, διασκευές, εικονογράφηση), Dave Davies (κύρια φωνητικά: A1, B5, δεύτερα φωνητικά, κιθάρες, διασκευές), Pete Quaife (μπάσο), Mick Avory (ντραμς)
-- συμμετέχουν
John Dalton (μπάσο: B4), Rasa Davies (δεύτερα φωνητικά: B6), Nicky Hopkins (πιάνο, τσέμπαλο, μελόντικα: B6)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Shel Talmy / Shel Talmy (εγγραφή), Alan MacKenzie, Alan O'Duffy (βοηθός)

Ηχογραφήθηκε τον Οκτώβριο 1965 (B7), στα μέσα Απριλίου έως 21 Ιουνίου 1966, στα Pye Studios, Λονδίνο


Το Face To Face εισήγαγε μια νέα ταυτότητα για τους Kinks. Τα δύο προηγούμενα χρόνια, είχαν δημιουργήσει και ακονίσει έναν σκληρό ροκ ήχο που έχει επηρεάσει από τότε τους νέους μουσικούς – και στη συνέχεια τον εγκατέλειψαν. Στη θέση του, ο συνθέτης Ray Davies σχεδίασε ένα μοναδικό Kinks τοπίο, ένα γλυκόπικρο όραμα ζωής με όλες τις συντριπτικές του απογοητεύσεις και τις άρπαγες στιγμές απόλαυσης. Ο Ντέιβις εποίκισε αυτόν τον κόσμο με ένα καστ τρελαμένων ηθοποιών, που υποκλίνονται στις αναπόφευκτες πιέσεις της αστικής ύπαρξης, αλλά δεν χάνουν ποτέ από τα μάτια τους τις φαντασιώσεις τους για απόδραση.

Σε αυτό το πλαίσιο, το Face To Face θα μπορούσε να έχει πολλαπλές έννοιες. Ήταν το όνομα ενός πρωτοποριακού σόου τηλεοπτικών συνεντεύξεων του BBC, στο οποίο ο John Freeman/Τζον Φρίμαν 'στρίμωχνε' δημόσιες προσωπικότητες για να εκθέσει από κάτω την αδύναμη ανθρωπότητα. Πρότεινε την ειλικρίνεια, την αμεσότητα της ανθρώπινης επικοινωνίας. Και προκάλεσε μια εικόνα μιας κάμερας που αλλάζει την προσοχή της από τον έναν κατεστραμμένο χαρακτήρα στον άλλο, εστιάζοντας ξανά από πρόσωπο σε πρόσωπο.

Το εξώφυλλο του άλμπουμ πρότεινε κάτι πιο ψυχεδελικό, αλλά στον Ray Davies δεν άρεσε το εξώφυλλο του τέταρτου άλμπουμ των Kinks. «Ήθελα το εξώφυλλο να είναι μαύρο και δυνατό όπως ο ήχος του LP», θυμάται ο αρχηγός του συγκροτήματος του βόρειου Λονδίνου, «αντί για όλα αυτά τα φανταχτερά χρώματα.»

Το Face To Face σηματοδότησε μια αλλαγή προσέγγισης για τον Ray, τον κιθαρίστα αδελφό του, Dave Davies, τον ντράμερ Mick Avory και τον μπασίστα Pete Quaife. Ήταν η πρώτη φορά που ξόδεψαν μήνες σε δίσκο, ηχογραφώντας πάνω από την αρχική εγγραφή των κομματιών κατά τη διάρκεια αρκετών σέσιον. Σήμανε, επίσης το τέλος για τον Αμερικανό παραγωγό Shel Talmy, του οποίου οι γρήγορες και πρόχειρες μέθοδοι δεν ταιριάζαν με τις καθαρότερες ενορχηστρώσεις.

Στον δίσκο υπάρχουν κομμάτια, όπου κυριαρχεί το "απόλυτα" αγγλικό κλισέ, πολλά από τα υπόλοιπα είναι βαθύτερα και πιο σκοτεινά, καθώς άλλα είναι χρονογραφήματα της καθημερινής ζωής, αναδεικνύοντας όμως όλα την ποικιλομορφία τόσο της μουσικής όσο και των στίχων. Το "Party Line" ξεκινά με γνώριμο ροκ εν ρολ στυλ, και ακολουθεί το μήνυμα προς την αδερφή του Ray και του Dave στην Αυστραλία, μέσα από την μητέρα που θρηνεί για την χαμένη κόρη της στο "Rosie Won't You Please Come Home", με τον Ray να τραγουδά ενάντια σε μια απειλητική γραμμή μπάσου στο ρεφρέν. Το "Dandy", μιλά για τον δανδή που ψάχνει για κορίτσια, ακολουθώντας τη σάτιρα του Σουίνγκιν Λονδίνου της πρώιμης επιτυχίας "Dedicated Follower Of Fashion". Στο γεμάτο τσέμπαλο "Too Much On My Mind", ο Ρέι εξερευνά την εύθραυστη ψυχική του κατάσταση και το "Session Man" είναι ο παιάνας του, στον καλεσμένο πιανίστα Nicky Hopkins. Το αργό, κυκλοθυμικό, απειλητικό έπος "Rainy Day In June" είναι πλημμυρισμένο από βροντές και δυσοίωνη μυστηριακή ατμόσφαιρα, ενώ τα "House In The Country" και "Most Exclusive Residence For Sale" ταιριάζουν με την αποδεκτή άποψη του άλμπουμ ως κύκλου τραγουδιών για τη βρετανική κοινωνία. Ο φόρος τιμής στον Chuck Berry του "Holiday In Waikiki" θρηνεί για την εμπορευματοποίηση της Χαβάης, και το "Fancy" είναι ένα βομβώδες κομμάτι εποχής εμπνευσμένο από ινδικά ράγκα. Το ταξίδι συνεχίζεται, στο σκοτεινό και μυστικιστικό "Little Miss Queen Of Darkness", ένα σκίτσο χαρακτήρων με μια ζωηρή, τζαζ αίσθηση, στο "You're Lookin' Fine", ένα ρυθμ εντ μπλουζ κομμάτι γεμάτο με κλισέ εποχής και στο σχετικά πρωτόγονο "I'll Remember You", ένα ευχάριστο τραγούδι με ωραίες αρμονίες και απολαυστική κιθάρα.

Ηλιόλουστο απόγευμα​

Στο κορυφαίο του βρετανικού τσαρτ "Sunny Afternoon" επιπλέει το βαριεστημένο αίσθημα του κόσμου σε μια όμορφα φθίνουσα μπασογραμμή. Η λεπτομερής απεικόνιση των κατώτερων τάξεων από τον Ray ήταν ένα ηχηρό αντίθετο σημείο στην επόμενη τσαρτ επιτυχία των Kinks, "Dead End Street". Και ενώ εκεί εξιστόρησε το αδιέξοδο μιας οικογένειας που αγωνίζεται δίχως έσοδα και ούτε ένα κομμάτι ψωμί με μέλι, το "Sunny Afternoon" επικεντρώνει την αφήγηση σε έναν προνομιούχο αριστοκράτη. Δύο τραγούδια τοποθετημένα στα άκρα της βρετανικής κοινωνίας, και καθώς το Γουέμπλεϊ γλεντούσε το καλοκαίρι με το ρεφρέν του κομματιού, ο αφηγητής έλεγε μια πικρή ιστορία μέθης και σκληρότητας μέσα από έναν καταρρέοντα πρωταγωνιστή που καταστράφηκε από την τεράστια χοντρή μαμά. Εξισορροπώντας την έντονη πραγματικότητα με τη μουσική ελαφρότητα, το τραγούδι αντανακλούσε την υποτίμηση της λίρας στη Βρετανία, τη φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων και τοποθέτησε την εστίασή του σε μια κυβέρνηση που σε απομυζά πλήρως. Ο Ρέι υιοθετεί μια γλυκιά, νωχελική μελωδία που ταιριάζει απόλυτα στους στίχους και σίγουρα μεταμορφώνει το τραγούδι σε έναν υπέροχο ύμνο με την ζωτική του δύναμη να βρίσκεται στην μουσική της παμπ, με μια αίσθηση μιούζικ χολ. Ο δημιουργός θυμάται ότι έγραψε το τρίτο του νούμερο ένα, «Δεν είχα γράψει για πολύ καιρό. Ήμουν αρκετά άρρωστος. Ζούσα σε ένα πολύ διακοσμημένο σπίτι της δεκαετίας του '60. Είχε πορτοκαλί τοίχους και πράσινα έπιπλα. Αγόρασα ένα μικρό λευκό όρθιο πιάνο από δεύτερο χέρι. Η κόρη μου ενός έτους σέρνονταν στο πάτωμα και έγραψα το εναρκτήριο ριφ. Η χρωματικές του ... κλίμακες γραφής (ήταν) σχεδόν στο πιάνο. Το θυμάμαι έντονα. Φορούσα ακόμη και πουλόβερ με λαιμό πόλο.»

Το Face To Face δεν ήταν μεγάλη επιτυχία —No. 139 στο αμερικανικό τσαρτ, Νο. 13 στο Ηνωμένο Βασίλειο— αλλά προανήγγειλε την έναρξη της κλασικής περιόδου των Kinks. Τα φλογερά αστέρια των τσαρτ ήταν πλέον μια πολύπλευρη μπάντα παραγωγής άλμπουμ.

Ο δίσκος έπαιξε επαναληπτικά όλο το καλοκαίρι και συνεχίζει να παίζει, γιατί παρά τα εκατοντάδες ακούσματά του, η συγκυρία των γεγονότων, προσωπικών αλλά και κοινωνικών, έδωσε νέα διάσταση στις ακροάσεις μου. Νοσταλγικός, ευαίσθητος, προφητικός, επίκαιρος, σαγηνευτικός και πάνω από όλα αγαπημένος για την ουσία του, την κυριολεκτική και την υπαινικτική. Συνάμα και ανακλαστικός σε κάθε ερέθισμα, διαφοροποιεί την κάθε προσωπική, ακουστική μου εμπειρία. Οι μεταφράσεις των στίχων, δίνουν το στίγμα της θεματικής του Ρέι και πείθουν για τη διαχρονική αξία τους. Οι Kinks βρήκαν το δικό τους ώριμο στυλ με το Face To Face, ένα από τα σπουδαία άλμπουμ της δεκαετίας του '60.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, σημειώσεις επανέκδοσης, wikipedia.org, kindakinks.net, Manish Agarwal, Daniel Rachel, Peter Doggett)

Καλό φθινόπωρο...

ΥΓ. κουίζ για σινεφίλ: σε ποια ευρωπαϊκή ταινία των '70ς ακούγεται το "Rainy Day in June";

Πάνο, σ' ευχαριστώ. Προφανώς το "Rainy Day in June" το προσπέρασες...
Βασικά, από σένα περίμενα απάντηση στο κουίζ, αλλά φυσικά δεν πέρασε η διορία!

Ο πραγματικός γιωτάς δεν ...ξέρει ότι είναι... οπότε εσύ καμία σχέση!
Για την ταινία θα περιμένω και τον έτερο Πάνο και τον Στέλιο, και εάν δεν απαντηθεί θα το μαρτυρήσω....