- 16 December 2014
- 15,302
Ήταν το 2000, καλοκαίρι, σε μια μικρή πόλη της Κυανής ακτής που είχα έρθει ως τουρίστας (σχεδόν) και έκτοτε έμελλε να κατοικίσω.
Βράδυ, Αύγουστος μάλλον, με μεγάλο φεγγάρι. Αποφασίσαμε με τη σύντροφό μου να κάνουμε ανυποψίαστοι ένα νυχτερινό περίπατο στις παρυφές του υψώματος που δεσπόζει της πόλης, κάτω από ένα μεσαιωνικό ερειπωμένο κάστρο.
Λίγο πιο πέρα ήταν η περίφημη βίλα (των κόμηδων) Νοάιγ, όπου η τζετ σετ και η ιντελιτζένσια σύχναζαν και κάναν τα δικά τους από τη δεκαετία του 30, ίσως και του 20... Και μετά τον πόλεμο επίσης... Οι Τζακομέτι, Μπρανκούζι, Μπουνιουέλ, Νταλί, Φρανσίς Μαρσέλ Πουλέν(κ), Κοκτώ και άλλοι πέρασαν από εκεί στις διάφορες σουαρέ.
Εκείνο το βράδυ ήταν ρεζερβέ και βλέπαμε κάποια αυτοκίνητα που έφταναν ως ένα σημείο που τέλειωνε ο δρόμος, και ύστερα όμορφες νεανικές υπάρξεις έπαιρναν τον δρόμο προς την βίλα εκείνη (που ακόμα δεν την γνωρίζαμε).
Περιδιαβαίνομε τα πλακόστρωτα σοκάκια πιο κάτω, που περιστοιχίζονταν από ψηλές μάντρες που έκλειναν αυλές σπιτιών και επαύλεων στην σειρά...
Και ξαφνικά ξεκινάει ένα τεστ φωνο... και αμέσως μετά μια μουσική...
Μα ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ !!! Η λέξη μαγεία έχει γίνει μπανάλ και για ψύλλου πήδημα, αλλά είναι η λέξη που δένει με αυτή την μουσική που γέμιζε τον νυχτερινό αέρα της περιοχής και λες και συνομιλούσε με τη Σελήνη, που αν δεν ήταν γεμάτη, λίγο έλειπε.
Ήταν αδιανόητο πως αυτή η μουσική που ερχόταν (από το κάστρο) μας έδεσε επί τόπου, και καθίσαμε στο πεζούλι και ακούγαμε.
Η φωνή έμπαινε στα σωθικά σου, ο ρυθμός δεν είχε τίποτα το κονσερβοποιημένο, τα σύνθια λες και είχαν απαλλαγεί από τον ηλεκτρικό τους φορτίο...
Saisissant !
H πλάκα ήταν ότι είχα ήδη κάπου στα 80ς δυο δίσκους των Fad Gadget σπίτι μου στην Ελλάδα. Αλλά δεν τους αναγνώρισα. Ίσως στον δίσκο δεν τους είχα δώσει την ανάλογη προσοχή, ίσως έβγαινε πιο ηλεκτρονικός πιο αυτοματοποιημένος πιο "αρτιφίσιαλ" ο ήχος από το στούντιο.
Εκεί εκείνη την βραδιά ήταν χειροποίητος επιβλητικός και σπαρακτικός όπως ποτέ δεν είχα ακούσει...
Τελικά όλη αυτή η ιεροτελεστία ερχόταν από πάνω, από την βίλα Νοάιγ, που είχε κλειστεί για μια συναυλία.
Άργησα να καταλάβω ποιοι ήταν πραγματικά και το διαπίστωσα την επομένη από τον τοπικό τύπο.
Δεν ήμασταν μέσα στην βίλα αλλά εκεί στο πεζούλι, λίγο πιο κάτω στον λόφο αρκούσε για να γεμίσει το μυαλό και την ψυχή μας με ένα παιχνίδι εναλλάξ, ζεστού και παγωμένου παροξυσμού, σε μια απόλυτα δημιουργική έκφραση... δεν βλέπαμε τίποτα αλλά καταλαβαίναμε ότι ο τραγουδιστής ήταν σαν να έπαιζε την ίδια του τη ζωή.
Και έλεγες ότι είχε σαγηνέψει ολόκληρο το τοπίο ολόγυρα.
Μοναδική στιγμή αν και... off...
Έκτοτε ξαναγόρασα (3 χρόνια αργότερα στο ιμπέι) τα δυο άλμπουμ, και τα ακούω με πολύ περισσότερη ευλάβεια. Αλλά η αλήθεια χωρίς ποτέ να φτάσω αυτήν την στιγμή "λάιβ από σπόντα"...
Voilά... χαίρομαι που μοιράστηκα κάτι τέτοιο με κάποιους που γνωρίζουν την εμπειρία Fad εδώ μέσα.
Σημειωτέον χτες βράδυ αργά βρεθήκαμε με φίλους και ξεκινήσαμε την σκοτεινή πλευρά της ύπαρξης ...Joy Division στην αρχή και Peter Hook με το γκρουπ του που τράβηξα σχετικά πρόσφατα κάποιες φάσεις σε συναυλία... Το βράδυ θα ξανασυνεχίσουμε με Fad Gadget, Legendary Pink Dots, Bauhaus, και αν μας πάρει και άλλα τέτοια ακόμα.
Είπαμε πραγματικούς ρομαντικούς, το Μal Etre που βγαίνει σε τέχνη, ίσως γιατί αλλιώς δεν θα επιβίωναν, και κάποιοι δεν επιβίωσαν παρ' όλα αυτά, γιατί το βάρος της ύπαρξης αυτών των όντων είναι τέτοιο που ξεπερνάει και ξεχειλίζει το είναι τους... όχι ντεμεκ νεορομαντικούς μόνο και μόνο για νεομοδίτικες φράντζες και για τεχνο-ποπ πηδηματάκια με φόντο κονσερβαρισμένα σύνθια.
Αυτά, οπότε το βράδυ έχουμε πάλι dark wave. Το σηκώνει το καλοκαιράκι.
Βράδυ, Αύγουστος μάλλον, με μεγάλο φεγγάρι. Αποφασίσαμε με τη σύντροφό μου να κάνουμε ανυποψίαστοι ένα νυχτερινό περίπατο στις παρυφές του υψώματος που δεσπόζει της πόλης, κάτω από ένα μεσαιωνικό ερειπωμένο κάστρο.
Λίγο πιο πέρα ήταν η περίφημη βίλα (των κόμηδων) Νοάιγ, όπου η τζετ σετ και η ιντελιτζένσια σύχναζαν και κάναν τα δικά τους από τη δεκαετία του 30, ίσως και του 20... Και μετά τον πόλεμο επίσης... Οι Τζακομέτι, Μπρανκούζι, Μπουνιουέλ, Νταλί, Φρανσίς Μαρσέλ Πουλέν(κ), Κοκτώ και άλλοι πέρασαν από εκεί στις διάφορες σουαρέ.
Εκείνο το βράδυ ήταν ρεζερβέ και βλέπαμε κάποια αυτοκίνητα που έφταναν ως ένα σημείο που τέλειωνε ο δρόμος, και ύστερα όμορφες νεανικές υπάρξεις έπαιρναν τον δρόμο προς την βίλα εκείνη (που ακόμα δεν την γνωρίζαμε).
Περιδιαβαίνομε τα πλακόστρωτα σοκάκια πιο κάτω, που περιστοιχίζονταν από ψηλές μάντρες που έκλειναν αυλές σπιτιών και επαύλεων στην σειρά...
Και ξαφνικά ξεκινάει ένα τεστ φωνο... και αμέσως μετά μια μουσική...
Μα ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ !!! Η λέξη μαγεία έχει γίνει μπανάλ και για ψύλλου πήδημα, αλλά είναι η λέξη που δένει με αυτή την μουσική που γέμιζε τον νυχτερινό αέρα της περιοχής και λες και συνομιλούσε με τη Σελήνη, που αν δεν ήταν γεμάτη, λίγο έλειπε.
Ήταν αδιανόητο πως αυτή η μουσική που ερχόταν (από το κάστρο) μας έδεσε επί τόπου, και καθίσαμε στο πεζούλι και ακούγαμε.
Η φωνή έμπαινε στα σωθικά σου, ο ρυθμός δεν είχε τίποτα το κονσερβοποιημένο, τα σύνθια λες και είχαν απαλλαγεί από τον ηλεκτρικό τους φορτίο...
Saisissant !
H πλάκα ήταν ότι είχα ήδη κάπου στα 80ς δυο δίσκους των Fad Gadget σπίτι μου στην Ελλάδα. Αλλά δεν τους αναγνώρισα. Ίσως στον δίσκο δεν τους είχα δώσει την ανάλογη προσοχή, ίσως έβγαινε πιο ηλεκτρονικός πιο αυτοματοποιημένος πιο "αρτιφίσιαλ" ο ήχος από το στούντιο.
Εκεί εκείνη την βραδιά ήταν χειροποίητος επιβλητικός και σπαρακτικός όπως ποτέ δεν είχα ακούσει...
Τελικά όλη αυτή η ιεροτελεστία ερχόταν από πάνω, από την βίλα Νοάιγ, που είχε κλειστεί για μια συναυλία.
Άργησα να καταλάβω ποιοι ήταν πραγματικά και το διαπίστωσα την επομένη από τον τοπικό τύπο.
Δεν ήμασταν μέσα στην βίλα αλλά εκεί στο πεζούλι, λίγο πιο κάτω στον λόφο αρκούσε για να γεμίσει το μυαλό και την ψυχή μας με ένα παιχνίδι εναλλάξ, ζεστού και παγωμένου παροξυσμού, σε μια απόλυτα δημιουργική έκφραση... δεν βλέπαμε τίποτα αλλά καταλαβαίναμε ότι ο τραγουδιστής ήταν σαν να έπαιζε την ίδια του τη ζωή.
Και έλεγες ότι είχε σαγηνέψει ολόκληρο το τοπίο ολόγυρα.
Μοναδική στιγμή αν και... off...
Έκτοτε ξαναγόρασα (3 χρόνια αργότερα στο ιμπέι) τα δυο άλμπουμ, και τα ακούω με πολύ περισσότερη ευλάβεια. Αλλά η αλήθεια χωρίς ποτέ να φτάσω αυτήν την στιγμή "λάιβ από σπόντα"...
Voilά... χαίρομαι που μοιράστηκα κάτι τέτοιο με κάποιους που γνωρίζουν την εμπειρία Fad εδώ μέσα.
Σημειωτέον χτες βράδυ αργά βρεθήκαμε με φίλους και ξεκινήσαμε την σκοτεινή πλευρά της ύπαρξης ...Joy Division στην αρχή και Peter Hook με το γκρουπ του που τράβηξα σχετικά πρόσφατα κάποιες φάσεις σε συναυλία... Το βράδυ θα ξανασυνεχίσουμε με Fad Gadget, Legendary Pink Dots, Bauhaus, και αν μας πάρει και άλλα τέτοια ακόμα.
Είπαμε πραγματικούς ρομαντικούς, το Μal Etre που βγαίνει σε τέχνη, ίσως γιατί αλλιώς δεν θα επιβίωναν, και κάποιοι δεν επιβίωσαν παρ' όλα αυτά, γιατί το βάρος της ύπαρξης αυτών των όντων είναι τέτοιο που ξεπερνάει και ξεχειλίζει το είναι τους... όχι ντεμεκ νεορομαντικούς μόνο και μόνο για νεομοδίτικες φράντζες και για τεχνο-ποπ πηδηματάκια με φόντο κονσερβαρισμένα σύνθια.
Αυτά, οπότε το βράδυ έχουμε πάλι dark wave. Το σηκώνει το καλοκαιράκι.
Last edited by a moderator: