Νυχτερινές επισκέψεις

Ήταν το 2000, καλοκαίρι, σε μια μικρή πόλη της Κυανής ακτής που είχα έρθει ως τουρίστας (σχεδόν) και έκτοτε έμελλε να κατοικίσω.

Βράδυ, Αύγουστος μάλλον, με μεγάλο φεγγάρι. Αποφασίσαμε με τη σύντροφό μου να κάνουμε ανυποψίαστοι ένα νυχτερινό περίπατο στις παρυφές του υψώματος που δεσπόζει της πόλης, κάτω από ένα μεσαιωνικό ερειπωμένο κάστρο.

Λίγο πιο πέρα ήταν η περίφημη βίλα (των κόμηδων) Νοάιγ, όπου η τζετ σετ και η ιντελιτζένσια σύχναζαν και κάναν τα δικά τους από τη δεκαετία του 30, ίσως και του 20... Και μετά τον πόλεμο επίσης... Οι Τζακομέτι, Μπρανκούζι, Μπουνιουέλ, Νταλί, Φρανσίς Μαρσέλ Πουλέν(κ), Κοκτώ και άλλοι πέρασαν από εκεί στις διάφορες σουαρέ.

Εκείνο το βράδυ ήταν ρεζερβέ και βλέπαμε κάποια αυτοκίνητα που έφταναν ως ένα σημείο που τέλειωνε ο δρόμος, και ύστερα όμορφες νεανικές υπάρξεις έπαιρναν τον δρόμο προς την βίλα εκείνη (που ακόμα δεν την γνωρίζαμε).
Περιδιαβαίνομε τα πλακόστρωτα σοκάκια πιο κάτω, που περιστοιχίζονταν από ψηλές μάντρες που έκλειναν αυλές σπιτιών και επαύλεων στην σειρά...

Και ξαφνικά ξεκινάει ένα τεστ φωνο... και αμέσως μετά μια μουσική...

Μα ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ !!! Η λέξη μαγεία έχει γίνει μπανάλ και για ψύλλου πήδημα, αλλά είναι η λέξη που δένει με αυτή την μουσική που γέμιζε τον νυχτερινό αέρα της περιοχής και λες και συνομιλούσε με τη Σελήνη, που αν δεν ήταν γεμάτη, λίγο έλειπε.
Ήταν αδιανόητο πως αυτή η μουσική που ερχόταν (από το κάστρο) μας έδεσε επί τόπου, και καθίσαμε στο πεζούλι και ακούγαμε.
Η φωνή έμπαινε στα σωθικά σου, ο ρυθμός δεν είχε τίποτα το κονσερβοποιημένο, τα σύνθια λες και είχαν απαλλαγεί από τον ηλεκτρικό τους φορτίο...
Saisissant !

H πλάκα ήταν ότι είχα ήδη κάπου στα 80ς δυο δίσκους των Fad Gadget σπίτι μου στην Ελλάδα. Αλλά δεν τους αναγνώρισα. Ίσως στον δίσκο δεν τους είχα δώσει την ανάλογη προσοχή, ίσως έβγαινε πιο ηλεκτρονικός πιο αυτοματοποιημένος πιο "αρτιφίσιαλ" ο ήχος από το στούντιο.
Εκεί εκείνη την βραδιά ήταν χειροποίητος επιβλητικός και σπαρακτικός όπως ποτέ δεν είχα ακούσει...
Τελικά όλη αυτή η ιεροτελεστία ερχόταν από πάνω, από την βίλα Νοάιγ, που είχε κλειστεί για μια συναυλία.
Άργησα να καταλάβω ποιοι ήταν πραγματικά και το διαπίστωσα την επομένη από τον τοπικό τύπο.

Δεν ήμασταν μέσα στην βίλα αλλά εκεί στο πεζούλι, λίγο πιο κάτω στον λόφο αρκούσε για να γεμίσει το μυαλό και την ψυχή μας με ένα παιχνίδι εναλλάξ, ζεστού και παγωμένου παροξυσμού, σε μια απόλυτα δημιουργική έκφραση... δεν βλέπαμε τίποτα αλλά καταλαβαίναμε ότι ο τραγουδιστής ήταν σαν να έπαιζε την ίδια του τη ζωή.
Και έλεγες ότι είχε σαγηνέψει ολόκληρο το τοπίο ολόγυρα.
Μοναδική στιγμή αν και... off...

Έκτοτε ξαναγόρασα (3 χρόνια αργότερα στο ιμπέι) τα δυο άλμπουμ, και τα ακούω με πολύ περισσότερη ευλάβεια. Αλλά η αλήθεια χωρίς ποτέ να φτάσω αυτήν την στιγμή "λάιβ από σπόντα"...

Voilά... χαίρομαι που μοιράστηκα κάτι τέτοιο με κάποιους που γνωρίζουν την εμπειρία Fad εδώ μέσα.

Σημειωτέον χτες βράδυ αργά βρεθήκαμε με φίλους και ξεκινήσαμε την σκοτεινή πλευρά της ύπαρξης ...Joy Division στην αρχή και Peter Hook με το γκρουπ του που τράβηξα σχετικά πρόσφατα κάποιες φάσεις σε συναυλία... Το βράδυ θα ξανασυνεχίσουμε με Fad Gadget, Legendary Pink Dots, Bauhaus, και αν μας πάρει και άλλα τέτοια ακόμα.

Είπαμε πραγματικούς ρομαντικούς, το Μal Etre που βγαίνει σε τέχνη, ίσως γιατί αλλιώς δεν θα επιβίωναν, και κάποιοι δεν επιβίωσαν παρ' όλα αυτά, γιατί το βάρος της ύπαρξης αυτών των όντων είναι τέτοιο που ξεπερνάει και ξεχειλίζει το είναι τους... όχι ντεμεκ νεορομαντικούς μόνο και μόνο για νεομοδίτικες φράντζες και για τεχνο-ποπ πηδηματάκια με φόντο κονσερβαρισμένα σύνθια.

Αυτά, οπότε το βράδυ έχουμε πάλι dark wave. Το σηκώνει το καλοκαιράκι.

Μετα μια ανταλαγη αποψεων με τον Γρηγορη (grio), και μετα απο καποιες σκεψεις η "αναμνησεις" που μοιραστηκα στο αλλο νημα, αφου ειδα το ενδιαφερον καποιων συμφορουμιτων για το γκρουπ, ειπαμε να ανοιξουμε, βαση αυτων, νημα που να αφιερωνεται στους Fad Gadget. Και μεσω αυτων, γιατι οχι, σε ολο αυτο το κινημα, την σκοτεινη πλευρα της ψυχης που εκδηλώνεται μεσα σ'αυτη την πτυχη του Νεου Κυματος.
Αυτη την νοσταλγικη τρικυμια του νου και των αισθησεων που ειναι κατ εμε αμεσος απογονος του Ρομαντισμου, μονο που αυτη την φορα ειναι Αγγλικος και οχι Γερμανικος και... παλι κατα την αποψη μου παντα, αποπαιδι η παρακλαδι των Μπαϋρον της Σελλεϋ και της παρεας τους.

Aυτοι οι ανυσηχοι ψυχολογικα και "ασταθεις" οντολογικα νεοι, ηταν αναγκαια πλασματα της νυχτας, εξισου γοητευμενοι απο την σκοτεινοτητα της υπαρξης. Καποιοι τους αποκαλεσαν Dark Wave, αλλοι Cold Wave αλλοι Gothic, αλλοι τους μπερδευαν.... Αυτα τα συγκροτηματα ειχαν καποιες τραγικα χαρισματικες μορφες σαν ηγητορες, οπως τον Frank Tovey, τον Ian Curtis, Peter Murphy, Edward Ka Spel, τον David Sylvian η φυσικα τον πολυ πιο γνωστο και μαινστρημ αλλα οχι λιγοτερο επινοητικο Robert Smith. Προσωπικα θα ενετασα και τον Αυστραλεζο Nick Cave της πρωτης περιοδου σ'αυτην την αγαπητη και... ανησυχητικη for the mind and body ομαδα.

Νυχτερινοι επισκεπτες λοιπον, γιατι ειναι νυχτερινα πλασματα, τους ακους τη νυχτα επι το πλειστον και εχουν αυτη την ιδιοτητα της εκλειψης του φωτος, με την εννοια που ελεγε ο Σεφερης [(στο περιπου οταν ηταν στον Πορο και εγραφε την "Κιχλη" ) οτι αν αφησεις το απλετο φως να πλυμηρησει τον χωρο σου και να σε κυριαρχησει χαθηκες...θα αφεθεις σ'αυτο, δεν θα εμπνευστεις και δεν θα κανεις τιποτα. Γιαυτο εκλεινε τα παραθυρα για να περιωρισει το φως να σκεφτει, να νιωσει και να εμπνευστει].

Με αυτα τα συγκροτηματα που εμφανιστηκαν τοτε αρχες 80 και ανακαλυπταμε νεαροι στην Ελλαδα, με πρωταρχικους (παντα κατ εμε) τους Fad Gadget και τους Joy Division, αλλα και αλλους σημαντικους, μαθαμε να κλεινουμε παραθυρα, να κοσκινιζουμε τις ηλιαχτιδες, με ρεγουλαρουμε το φως και να τεινουμε προς τις σκιες για να αφουγκραστουμε τις ιδιες μας τις συγκινησεις και νεα συναισθηματα, νεες αισθητικες εμπειριες ισως και να εμπνευστουμε κατα καποιο τροπο, χωρις την αμεση επιρροη της ευκολιας του φωτος και του πανταχου φανερου και σε προσιτη αποσταση, να σκυψουμε μεσα στην πιο σκοτεινη και προβληματικη πλευρα της υπαρξης...την σκοτεινη μερια του φεγγαριου, αλλα οχι εκει στο διαστημα οπως το ζητουσαν οι Floyd, αλλα μεσα στο δωματιο μας με τα ακουστικα, η στο σαλονι μας με κλειστα τα φωτα και μονοι.

Μια σκεψη λοιπον για αυτη την εποχη, που εκει που τα συνθια εμοιαζαν να πνιγουν τα παντα, και η Ροκ να αρχιζει να ψυχοραγει απεναντι στους τεκνοποπ χοροπηδηχτους "μοντερνισμους", οπου ο ολος ρομαντισμος επικεντρωνοταν στο φτιασιδι και στο μακιγιαζ, εκει, μεσα σ'αυτο το κινημα περισσοτερο μοδας παρα μουσικης βρεθηκαν αυτα τα ατομα που εδρασαν σαν ενεση αδρεναλινης στην καρδια του Ροκ, και σαν πομολα στις "πορτες της συνειδησης"...και προσφεραν σε οσους ειχαν αφωσιωθει σ'αυτο τον ρυθμο ζωης ( το Ροκ δεν ειναι μονο μουσικη) και ηλπιζαν παντα σε μια συνεχεια του.



Kατι αλλο που εχω διαπιστωσει προσωπικα με αυτης της παστας τα συγκροτηματα, ειναι επισης οτι ενω εκτιμαω και ακουω τα αλμπουμ τους, τις φορες που ετυχε να ακουσω καποια απο αυτα λαϊβ ηταν κατι αλλο. Κατι που ξεπερναει την "κρυαδα" των στουντιο οσο αψογη τεχνικα κι αν ειναι. Και γινεται ενα ειδος θεατρου οπου ο τραγουδιστης οδηγος και αφηγητης του γκρουπ ειναι σαν να παιζει με αγωνια την ζωη του στο παλκοσενικο, κατι σαν να βρισκεται μετεωρος αλλα με ενα στοιχειο amaterisme ( απεναντι και αντιθετα απο ενα professionalisme τυπου Βowie ) ανανεσα στη μουσικη και την τραγωδια (με την θεατρικη εννοια). Kαι αυτο ειναι ενα ρισκο που ενας πραγματικος καλλιτεχνης μπορει να παρει, και "να εκτεθει".




Ετσι συναπτεται και η μικρη αφηγηση μου της τυχαιας εμπειριας Fad Gadget που ανεφερα για τους φιλους του γκρουπ.

Και μια και που το ανεφερα (δημοσια ! OMG ! ) προετρεξα για να κανω αυτην την αναμνηση πιο ξεκαθαρη και την εντυπωση πιο ακριβη.
Τελικα δεν ηταν το 2000 ουτε προς μηνα Αυγουστο οπως ειχα πρωτοπει...Ηταν το 2001 στις 30 Ιουνιου.
Βρηκα ελαχιστες ( 2-3 μονο, και μονο μια απο τον "ειδικο τυπο" που ασχολειτο περισσοτερο με το κοινο καποιοι happy few και ποσο και αν ηταν jet set της μουσικης βιομηχανιας ( Εlectro ) και τι σχεση ειχαν να πανε να δουν Fad Gadget και αν οι γκομενες φοραγαν μινι και ψηλοτακουνα (sic) και ποσο και αν ηταν πραγματικα ψαγμενοι και τετοιες αηδειες.

Εγω παντως καθως και το ατομο που ηταν μαζι μου, μειναμε στο παρακατω ερημο δρομακι, και ακουγαμε χωρις να ασχοληθουμε ολα τα υπολοιπα μια Ποπ με ενα βαρυ μπαραζ ηλεκτρικου ηχου πισω απο μια σπαρακτικη φωνη που μας ελεγε..."Εδω ειμαστε...και αυτο που ακουτε δεν εχει καμμια σχεση με τροπισμους με μοδες και τεχνολογιες. Ολα αυτα ειναι προσχηματα. Εδω προκειται περι Ουσιας."
Και επειδη προκειται περι ουσιας...την μουσικη αυτη μπορεις να την χορεψεις... εξ αλλου οποιαδηποτε μουσικη μπορεις να χορεψεις αν ξερεις να χορευεις. Αλλα η μουσικη αυτη ειναι για να την ζεις μες στο πετσι σου. Kαι αυτη η "Ποπ", ειναι "Ροκ". Ειναι τροπος ζωης και συναισθησης.

Σχεδον 20 χρονια μετα απο οταν βγαζαν τα διαμαντια τους, οι της παρεας του Frank, και ακουγονταν παντα με μια φρεσκια νεοτητα και μια διαχρονικη αισθητικη.

Τελικα ναι... υπαρχει ενα Νew Wave που δεν ειναι μοδα. Και που κι αν περασουν 30 και 40 και 50 χρονια παντα New Wave θα ειναι.

Και μιλοντας για τα διαμαντια που βγαλαν προτεινω δυο για μια πρωτη επαφη, γιατι τα γνωριζω καλα και τα ακουω συχνα κυριως για να καταλαβαινω οτι "δεν περναει ο χρονος".

Fad Gadget _ Incotinent ( 1981 )


Fad Gadget _ GAG ( 1984 )

[/IMG]

2001 ειπαμε ακουσα την φωνη του Frank Tovey να αντηχει νυχτιατικα στο λοφο αυτο κοντα στην Ριβιερα... Ε ναι το 2001 ανασχηματιστηκαν για καποιους μηνες.

Το 2002 ο performer των αιωνιων 80s δεν ηταν πια μερος του κοσμου μας.

Το εμαθα αρκετα αργοτερα, και αφου ηξερα οτι αυτη η εμπειρια μου ηταν μοναδικη, εψαξα και ξαναγορασα τους δισκους.

Κωστας Λυμπεροπουλος said:

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

Αυτό το ποιηματάκι του Πολέμη θυμάμαι μελαγχολικά σε τέτοιες «πονηρές» εποχές. Ποια είναι η δική μου πατρίδα;

Είναι ο Ανδρέας Κάλβος και ο Κώστας Βάρναλης. Ο Εζρα Πάουντ και ο San Juan de la Cruz. Ο Ρίλκε κι ο Λωτρεαμόν. Ο Σούμαν και ο Captain Beefheart. Oι Sequenzas του Λουτσιάνο Μπέριο, το Winterreise του Σούμπερτ και το Ρέκβιεμ του Λιγκέτι. Ολοι αυτοί στους οποίους μπορώ να επιστρέφω συνέχεια, σαν παρηγοριά ή καταφύγιο. Ο Fad Gadget είναι μέλος αυτής της κομπανίας par excellence. "Κάπου ανάμεσα" στον Iggy και στους Kraftwerk. Στους Roxy και στους Can. Στον Florian Fricke και στους Neu!

Click to expand...

Πρεπει να 'μαστε συμπατριωτες, αν οχι κοντοχωριανοι :ernaehrung004:

Και καποιες προσφατες φωτο που εκανα απο τον χωρο που ειχε γινει αυτη η αναπαντεχη συναυλια, μετα την ανεπαντεχη συνενωση του γκρουπ.

Η Βιλλα των Νοαϊγ ( Noailles ) σχεδιαστηκε το 22-23 απο τον αρχιτεkτωνα Robert Mallet-Stevens, και κατοικειθηκε απο του Μεκηνες απο το '25.
Θα μπορουσε να μπει και στο θεμα πολιτισμος αφοροντας την μοντερνα ρασιοναλιστικη αρχιτεκτονικη...

Προσπαθειστε να φανταστειτε 500 "προνομιακα" ατομα μετρημενα (καποιες γλωσσες κακες λενε οτι οι περισσοτεροι ηρθαν απο Παρισι με πτηση για την συναυλια) στον εξωτερικο χωρο ( το εσωτερικο τοτε ηταν κλειστο για λογους ασφαλειας γιατι χρειαζοταν καποια μυρια συντηρηση ) και το γκρουπ καπου εκει ( που αραγε ; εγω το φανταζομαι στο προαυλειο της εισοδου ) και με τους περιεργους φωτισμους τους, που αυτους τους διεκρινα καπως.

Εψαξα λυσσωδως εδω και καιρο καποιο ντοκουμεντο απο την συναυλια αυτη δεν βρηκα τιποτα.













Kαπου εκει απο κατω ημουν ...


Σε αυτο το περιεργο μερος λοιπον ο Frank Tovey εδωσε μια απο τις τελευταιες του συναυλιες φου δεκα μηνες αργοτερα εριξε την αυλαια. Ο Tovey πλαισιωθηκε με τους μουσικους ενος Αυστριακου γκρουπ τους Temple-X για αυτο το καινουριο ντεμπουτο του οπως το φανταζοταν το 2001.
Ειχε αγγιξει πολλες φορες την αυτοκαταστροφη, ακομα και στην σκηνη, και ηταν απο τους "επιβιωσαντες" εως την ηλικια των 46 χρονων. Quand meme.... :nounder:

Hταν απο αυτους τους καλλιτεχνες για τους οποιους λεει ο Ντελεζ, οτι στην πραξη της δημιουργιας λενε η νοιωθουν..." c'est trop pour moi " ... "it is too much to me", και η αντιδραση ειναι φυσικη, οργανικη και σε τιποτα κιβδηλη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ said:

Ένα από τα πράγματα που θέλω να κάνω κάποια στιγμή όταν βρω χρόνο είναι να ψάξω μουσικά ρεύματα, προσωπικές μαρτυρίες,κοινωνικοπολιτικα γεγονότα της περιόδου Μάρτιος 1979 με Μάρτιο 1980!
Θέλω αν γίνεται να φτάσω σε όσο μεγαλύτερο βάθος μπορώ.................................

Τον Μάρτιο του 1980 και ενώ οι ώρες ακρόασης είχαν αυξηθεί σημαντικά , αναρωτήθηκα του τι μπορεί να έχει συμβεί σε αυτόν τον κόσμο(?) τι μπορεί να είναι τόσο σημαντικό (?), ώστε από τον Μάρτιο του 79 που ήταν νούμερο ένα το I will survive ένα χρόνο μετά να είναι νούμερο ένα το Another Brick in the wall

Δεν μιλάμε απλά για διαφορετικά είδη μουσικής αλλά για άλλο ύφος άλλη αντίληψη, άλλο πιο σωστά ηχοτοπίο
Στο I will survive υπάρχει ακόμα η ελπίδα των 70ς, αυτός ό ύμνος στην ελπίδα, στο Another Brick in the wall, πίσω από τους κανόνες του χιτ κρύβεται η απόγνωση του τσιμέντου
Ήταν το πρώτο σοκ που δέχτηκα! Τι κόσμος είναι αυτός που μέσα σε ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα ενός έτους αποτυπώνεται σε κάτι μάλιστα τόσο μαζικό μία τεράστια αλλαγή Αν αυτό γίνεται σε κάτι τόσο μαζικό αυτό σημαίνει πως το πίσω φλέγεται…

Πολύ αργότερα κατάλαβα πως ήταν μια εφ όλης της ύλης ταραγμένη περίοδος, τόσο σαρωτική που ακόμα και τα ανέμελα 70ς νικήθηκαν πανηγυρικά από αυτήν
Είχα γράψει κάποτε πως το aids δολοφόνησε την disco και η Θάτσερ το punk, αλλά ίσως μια ακόμα καλύτερη αποτύπωση αυτών που συνέβησαν είναι εκείνη η χαρακτηριστική σκηνή στο Boogie Nights που μετά από ένα ξέφρενο πάρτυ μία πιστολιά μαυρίζει την οθόνη και μπαίνουμε στην δεκαετία του 80!

.......................................

Click to expand...

:SFGSFGSF:

Βρισκω αυτην την προσεγγιση αρκετα σωστη. Αυτο το κατι συνεβη και μαυρισε ο κοσμος (μας) το εννιωσα και το σκεφτηκα και εγω μετα το χρωματικο απανθισμα των 70ς αλλα ακομα περισσοτερο των 60ς, που ακομα και στις πιο σκοτεινες αλλα Διονυσιακες ποιητικες της εκφρασεις ( Doors ) υπηρχε παντα η αισθηση των ανοιχτων οριζοντων, των αποχρωσεων και της υποσχεσης.

Εκει κατι αλλαξε.

Ενταξει το πανκ ηταν ανοικτα αυτοκαταστροφικο, κατω απο το φως των προβολεων το λεγαν οτι κανουν την πλακα τους γινοντας παραναλωμα.

Αλλα με αυτο το Κρυο Κυμα, οπως λες το τοπιο αλαζει. Και οχι μονο το ηχητικο. Ενα σεντονι συνεχους πενθους.

Ειναι ο καλλιτεχνης προπομπος της εποχης του ; Αρα ξεπερναει τα 80 ;
Μηπως η εποχη του Υδροχοου που αναγγελεται δεν ειναι αυτη του Hair αλλα αυτη του Tovey ;
Ειναι το the Wall ενα οροσημο και ενας σηματοδωτης εποχης ; Γιατι ο τοιχος του "οραματος" του Ουωτερς ειναι ενας τοιχος που πεικλυει και περικυκλωνει...
Προαισθανθηκαν εν μεσω φωτεινης εορτης, αυτοι οι σκοτεινοι ποιητες την παγιδα που εκλεινε γυρω μας ;

Πολλα πραγματα μπορει να σκεφτει κανεις παντως το γεγονος ειναι αυτο, απο το πολυχρωμο και εορταστικο Φρισκο, βρισκομαστε σε σκοτεινους διαδρομους. Απο την Φυση, στην Τεχνικη (Technic)....Απο την τεχνικη στην απωλεια του μυθου και την απωλεια της Μεταφυσικης ( βλεπε Χαϊντεγκερ) και τον υλισμο, απο τον υλισμο στην καταρευση του ονειρου και τον Μηδενισμο ( Νihilisme)....

Ολα αυτα ηταν "γνωστα" λιγο πολυ θεωρητικα... Και ισως τοτε, αυτα τα ατομα ( Βαζω και Ian Curtis και Edward Ka-Spel μεσα και καποιους αλλους) το περασαν απο το "θεωρητικο" στο "αισθαντικο" ; Και το επικοινωνησαν μαζικα ;;;

Μηπως συνειδητοποιησαν τοτε το διπτυχο Eros- Thanatos ; Δεν νομιζω. Εξ αλλου νομιζω το aids και η επιδημικη απειλη δεν ειναι η απαντηση, και καποιες φορες ειναι η ευκολη λυση για να εξηγουμε κατι πιο βαθυ

Παντως πιστευω οτι ο καλλιτεχνης κατι προαισθανεται, καπως οπως τα μεντιουμ, απο κει και περα εξαρταται αν θα το πιασουμε εμεις (αλλα ισως και αυτοι οι ιδιοι)

OK παρεκλινω....sorry... οποτε βαζω σποϊλερ...