της φυλακής τα σίδερα....

του Boston Woodard *


"Αν κάποιος μου έλεγε ότι κάποια μέρα θα ήμουν σε μια ροκ εντ ρολλ μπάντα παίζοντας μουσική με τον Σούπερμαν στα τύμπανα στη φυλακή θα έλεγα να παει να δει γιατρό. Όμως να που γίνεται και όντως έπαιξα πισω από τα κάγκελα με τον σούπερμαν, έναν σουπερμαν ντραμίστα, δηλαδή..
Ο James Beck Gordon είναι αυτός, με πολλά γκραμμυ, και από τους πιο περιζήτητους ντραμίστες στα τέλη του 60 και 70, έχοντας ηχογραφήσει με τους κορυφαίους εκείνης της εποχής. Η δισκογραφία του είναι τεράστια. Επαιξε με ονόματα όπως Derk and the Dominoes (Eric Clapton), Joe Cocker, Alice Cooper, The Byrds, Frank Zappa, Duane Allman, The Beach Boys, Jackson Browne, Joan Baez, George Harrison, John Lennon, BB King, Steely Dan, Merle Haggard, Neil Diamond και δεκάδες ακόμα.
Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1945 στην ανατολική ακτή. Αργότερα οι γονείς του μετακόμισαν στην Καλιφόρνια. Κάπου εκεί φάνηκε το πάθος του για τα τύμπανα, έχονταςτο πρώτο του κιτ φτιαγμένο από κάδους σκουπιδών.
Η λαμπρή του καριέρα, σταμάτησε απότομα το 1983 όταν σε μια βίαια έκρηξη σκότωσε την ίδια του τη μάνα, μέσα στο μεθύσι και με την υπορρέουσα και μη ακόμα διαγνωσμένη ασθένεια της παρανοϊκής σχιζοφρένειας. Το 1984 καταδικάστηκε σε 16 χρόνια, καθώς οι τότε νόμοι στην Καλιφόρνια δεν δεχόντουσαν ελαφρυντικά λόγω τρέλλας.
Ο Gordon ήταν ήδη 12 χρόνια στη φυλακή όταν τον συνάντησα. Είχα μεταφερθεί από "ίδρυμα" υψηλής ασφάλειας στην San Luis Obispo καθώς μου σφυρίξανε ότι εκεί υπήρχε ένα πρόγραμμα υποστήριξης της μουσικής και σύντομα έγινα ένας από τους πιό δραστήριους συντονιστές (καθώς και συντάκτης στην εφημερίδα της φυλακής).
Σαν μουσικός και παιδί του 60 με έτρωγε να συναντήσω τον Gordon. Ήθελα να δω πως τα παει και να ρωτήσω αν θα ήθελε να παίξει μαζί μας στην μπάντα. Είχα ακούσει όταν πρωτοήρθε είχε παίξει λίγο, αλλά αποθαρρύνθηκε για λόγους που δεν έμαθα. Τώρα που ξέρω για την σχιζοφρένεια, μπορώ να καταλάβω ότι συμπτώματα όπως να ακούς φωνές και να μην εμπιστεύεσαι κόσμο ήταν οι αιτίες να αρνιέται να παίζει.
Όπως νάχει μου φαινόταν δύσκολο να πιστεψω ότι κάποιος με το δικό του ταλέντο και κάψα για μουσική δεν ήθελε να παίξει. Και θα το έβλεπα μόνος μου. Ο τραγουδιστής μας Bill Friery που ήταν στην ίδια πτέρυγα με τον Gordon κανόνισε συνάντηση. Εκείνη τη μέρα ο Bill μου έδειξε έναν τύπο που στεκόταν δίπλα στο φράχτη κάτω από τη σκοπιά. Αναβε το τσιγάρο με το προηγούμενο και στεκόταν μια στο ένα και μια στο άλλο πόδι. Μετά έμαθα ότι είναι τυπική αντίδραση αυτών που παλεύουν τις φοβερές παρενέργειες των ψυχοτρόπων φαρμάκων. Ο Bill με κοίταξε και μου είπε. Νάτος. Αδερφέ καλή τύχη.
Δεν χρειαζόσουν γιατρό να σου πει οτι ο Gordon είχε μια εσωτερική αναστάτωση. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως το σύστημα μπροεί να χαραμίσει και να απομονώσει έναν άνθρωπο τόσο πολύ.... Καθώς πλησίασα ο Gordon άναβε το τσιγάρο με την προηγούμενη γοπα. Η εμφάνισή του ήταν αποκομμένη και τα δάχτυλά του καμμένα από τις άκρες της γόπας. Με κοίταζε πάνω από τα γιαλιά του και πριν πω τίποτα, τα έσπρωξε πανω στη μύτη του και μου άπλωσε το χέρι λέγοντας. Γειά σου δικέ μου, πως πάει?
Του είπα ποιός ήμουν. Ο Jim ήταν σχεδόν 2 μέτρα και 120 κιλά με γκρίζα μαλλιά. Μιλούσε μαλακά και φιλικά. Όταν τον ρώτησα αν θέλει να μιλάει για μουσική, κοίταξε απορημένα το πάτωμα λίγο και μου είπε με χαμόγελο, ότι δεν μπορεί να μιλάει σωστά από τα πολλά φάρμακα. Διψούσε και πήγαμε στον ψύκτη. Αφού ήπιε, αρχίσαμε να μιλάμε για μουσική.
Υπάρχουν πολλές ιστορίες για τις εξάρσεις του και τις εκρήσεις ψυχωτικού χαρακτήρα με άλλους. Αλλά στις δυό ώρες που μιλήσαμε δεν υπήρχε ίχνος τέτοιας συμπεριφοράς, θυμού, ή αφαίρεσης. Πριν φύγω του είπα ότι το ΣΚ θα κάναμε πρόβα με την μπάντα και αν ήθελε ήταν ευπρόσδεκτος.
Το ΣΚ μάζεψα την μπάντα στο προβάδικο. Δεν είδαμε τον Gordon και θεωρήσαμε ότι δεν θα ερχόταν πρώτη μέρα. Κι όμως. Μετά απο κανα δυό κομμάτια, είδα κάποιον να κοιτάζει απ έξω απ το παράθυρο. Ήταν αυτός.
Κάναμε διάλειμμα και πήγα να του μιλήσω. Καθόταν στην γωνιά και άκουγε. Λίγο με τα λόγια ήρθε και έκατσε σε μια άδεια κάσα από γάλατα με τα χέρια του μέσα στο σακάκι του χαζευοντας στο πάτωμα. Καθώς παίζαμε φαινόταν καθαρά ότι γουστάραμε που μας άκουγε.
Μετά από πεντ-έξι τσιγάρα και δεκάδες ματιές πάνω από τα γιαλιά του, μας ρώτησε αν ξέραμε το Crossroads ένα από τα παλιά που έπαιζε ο Clapton. Και βέβαια το ξέραμε. Καθώς ξεκινήσαμε ο ντραμίστας μας γύρισε και τον ρώτησε αν θέλει να κάτσει στη θέση του. Περίμενα να αρνηθεί, αλλά παραδόξως είπε, ναι... ΟΚ.
Ο δικός μας είχε μεγάλη φαγούρα να παίξει δίπλα σ αυτόν που θαύμαζε χρόνια. Εκατσε δίπλα και χάζευε, όλοι μας είχαμε αγωνία. Παρά τις ιστορίες που είχε χάσει το ενδιαφέρον του για μουσική, νάτον πίσω απο τα τύμπανα. Και όλοι θα παίζαμε μαζί του.
Ο Gordon ρώτησε αν μπορεί να αλλάξει θέση στα τύμπανα, και ο Friery του είπε, βέβαια, ό,τι θες. Μετακίνησε κανα δυό στηρίγματα, άλλαξε θέση και χαμήλωσε το σκαμνί και μετά χωρίς να σηκώσει το βλέμμα είπε: ΟΚ, ας παίξουμε. Όποιος είπε ότι ο Gordon είχε χάσει επαφή θα έπρεπε να φάει μεγάλη μπουκιά. Μεσα σε μια στιγμή μόνο καταλάβαμε όλοι γιατί ήταν τόσο περιζήτητος. Το παίξιμό του ήταν τόσο σταθερό, δυναμικό, αλάνθαστα καθαρό. Ο άνθρωπος ήταν μετρονόμος. Η λέξη που ερχόταν στο μυαλό ήταν "φοβερός"
Παίξαμε καμιά 15 κομμάτια εκείνη τη μέρα. Δεν είπε πολλά, αλλά ό,τι δεν έλεγε το έφερνε με κάθε χτύπημα. Πριν να γυρίσει στο κελλί του, μας έσφιξε τα χέρια και μας ευχαρίστησε πολλές φορές.
Αισθανόμασταν ωραία που βγάλαμε τον Gordon από το καβούκι του και του ξαναδώσαμε την αγάπη της μουσικής. Αφού έφυγε μιλήσαμε και σκεφτόμασταν αν θα μπορούσε να είναι μέλος στην μπάντα που στήναμε. Δυό μέλη θα φεύγανε και αν θα έπαιζε αυτός θα ήταν απίθανα. Ο Gordon ο μάγος, όχι ο αποτραβηγμένος κατάδικος.
Λίγες μέρες μετά καθώς περνούσαμε τις πόρτες για το προβάδικο, τον βρηκαμε να μας περιμένει. Ήταν η έκπληξη, αλλά και τιμή μας. Ο Gordon έγινε βασικός παράγοντας της νέας μπάντας, που ονομάστηκε "φυλακισμένοι ήχοι". Βδομάδα με τη βδομάδα, ο Gordon γινόταν πιό κοινωνικός όχι μόνο με την μπάντα αλλά και με άλλους φυλακισμένους και προσωπικό. Αρχισε επίσης να μιλάει για την μουσική πριν μπεί μέσα, τις περιοδείες του με καλλιτέχνες όπως ο Cocker και η Baez, και ιδιαίτερα για τους Derek and the Dominoes. Ακόμα πιό πολύ για τον Clapton που τον είχε σαν αδερφό.
Μια μέρα καθώς στήναμε, ο κημπορντίστας μας του ζήτησε να του δείξει τον σωστό τρόπο να παιχτεί το δεύτερο μέρος της Layla, του κομματιού που έγραψε μαζί με τον Eric. Όλοι στο δωμάτιο σταμάτησαν και ταξίδεψαν μαγεμένοι από τη μουσική με την οποία μεγαλώσαμε, να παίζει μπροστά στα μάτια μας στο πιάνο από τον θρύλο αυτόν. Ήταν σουρρεαλιστικό να βλέπεις τον Gordon να παίζει και ταυτόχρονα να είναι πίσω από τα κάγκελα.
Σαν μουσικός ενθουσιάστηκα με αυτά που μου έλεγε και τον ρώτησα αν μπορώ να γράψω ένα άρθρο για αυτόν στην εφημερίδα της φυλακής. Δέχτηκε και για μέρες μιλούσαμε για ώρες για τη ζωή του και τη μουσική. Όταν τελειώσαμε μου είπε πόσο χαρούμενος ήταν που συμμετείχε στο πρόγραμμα και μπόρεσε να βοηθήσει άλλους μουσικούς και να πάρει μέρος σε δεκάδες εμφανίσεις εκεί.
Είναι πολλά χρόνια που δεν έχω δει τον Gordon. Ακουσα ότι ήταν σε άλλο ίδρυμα και αργότερα θα ξαναγυρνούσε στο San Luis Obispo. Ελπίζω μόνο να είναι καλά και να ασχολείται με αυτό που ξέρει καλύτερα, να παίζει τύμπανα. Η εμπειρία μου με τον Gordon μου έδειξε τη δύναμη της μουσικής και το πόσο η μουσική μπορεί να δημιουργήσει μια νησίδα ανάσας και βαθειάς σύνδεσης ακόμα και για όσους είναι πίσω απ τα κάγκελα."



* Ο Boston Woodard είναι φυλακισμένος, δημοσιογράφος, έχει γράψει βιβλία για τη ζωή στη φυλακή, και για τα San Quentin News.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε το 2012


Στη φωτογραφία ο Jim Gordon μαζί με τους συγκρατούμενους μουσικούς.

μόνο τη μετάφραση έκανα....

(Χρόνια πολλά !)

αρκετό είναι, αν σκεφτείς ότι όταν το μετεφραζα κατευθείαν του ήρθε του υπολογιστή να κάνει αναβάθμιση.... :rifle:


ενδιαφέρουσα ιστορία....
και πιό ενδιαφέρουσα διότι είναι inside story.

φυσικά το ότι έχει παίξει με όλους είναι το κλου...

θα σας έβαζα απλά ένα λινκ...
αλλά μετά σκέφτηκα δεν θα το διαβάσει κανείς....

επίσης υπάρχουν ενδιαφέρουσες απόψεις για το β μέρος της Layla, αν όντως το έγραψε ο ίδιος ή το έκλεψε από τη φιλενάδα του τότε, Rita Coolidge.
(βέβαια όπως και νάχει, ήδη είναι ιστορία)

σκεφτείτε ότι έχουμε τον άνθρωπο που έπαιξε στο
no secrets
pretzel logic
apostrophe
grand wazoo
layla and other...
good vibrations
pet sounds
diamond and rust
the notorious byrd brothers
mad dogs and englishmen
CS&N
Belaney and Bonnie on tour...
All things must pass
Nilsson Schmilsson
Imagine...

H αίτηση χάριτος έγινε για πρώτη φορά το 1992. Του την αρνήθηκαν πολλές φορές. Σε εξέταση το 2005 είπε ότι η μητέρα του ζει... Το 2014 αρνήθηκε την εξάταση και πλέον θα ξαναεξεταστεί το 2018. Η εισαγγελεία του LA λέει ότι είναι ψυχολογικά ασταθής όσο δεν παίρνει φάρμακα...

O Jim Gordon εφυγε προχτες

Αλιευμένο από το διαδίκτυο





great comment from Andy Newmark

Andy Newmark

November 9, 2013 at 6:20 am

I sat 5 feet away from Jim Gordon, in the drum booth at Trident Studios in London, as he recorded Carly Simon’s You’re So Vain in 1972. I was Carly’s road drummer and played on a few tracks on her No Secrets album, however I wasn’t cutting it when we recorded You’re So Vain. So Richard Perry, the producer of that album brought in the heavyweights. Jim Gordon, Klaus Voorman, and Nicky Hopkins to record You’re So Vain. Carly’s road band, which included me, was sidelined for half the tracks on that album, except for Jimmy Ryan who played on everything and played that great guitar solo on “You’re So Vain”. Anyhow, I was totally cool with Richard Perry’s decision to bring Jim Gordon in. I was in London for the duration of that album, as road bands often were back then, on call at any time. I saw this as an opportunity to watch Jim up close. I had been listening to Jim Gordon and Jim Keltner ever since Mad Dogs and Englishmen. I asked Jim if he would mind if I sat in the drum booth and watched him play. He was totally cool with that. So I watched Jim do 40 takes (Richard Perry was famous for doing a lot of takes) of You’re So Vain. You see, back then the live performance in the studio had to contain all the magic in the basic backing track. There was no fixing it or replacing parts after the track was recorded. You could repair little things but the vibe and groove had to be all there in the performance. Perry pushed players right to their limit. I liked his style. He had a vision and wasn’t going to stop till he got it out of the musicians. He made great bloody records that all stand up today under scrutiny. He always used the best players on his records. As a player, working for Richard Perry was a step up the ladder in session world. It meant something. Anyhow, I watched Jim like a hawk for 4 or 5 hours, playing that song over and over again. It’s one thing to hear a player on a recording but to see a player playing live is a whole different ball game. Body language reveals so much about where a drummer is coming from. Seeing Jim play up that close, and fine tuning his drum part, was like getting intra veinous Jim Gordon…his DNA being injected into mine. And I got it, big time. I saw what he had and what I didn’t have. But not for long. I really understood where his notes were coming from and went away from that session knowing what I had to do to improve my act. Jim never played a rim shot on 40 takes of You’re So Vain. He hit the middle of the snare drum so hard that the head was completely caved in, in the middle. It was a 6 inch crater in a perfect circle. He hit the exact same spot every time he hit the snare drum. That means all his backbeats sounded as identical as humanly possible. Engineers love consistency from players. I was suffering from total rim shot dependency, playing tight, funky and snappy, New York style, like Bernard Purdie. I am a New Yorker. Jim had that West Coast lazy thing going on. His notes seem to have length. They breathed. Legato drumming I call it. There was all this air around each of his notes. And his groove was so relaxed and secure and comfortable. It was like sitting in a giant arm chair that fit perfect. He made all the other players sound amazing right from Take One. And he made the recording sound like a real hit record right from Take One. I was blown away. The tom tom fills were like thunder. I still copy him doing that today and think about him in that room every time I do it. I put my left hand on the high tom and my right hand on the floor tom and play straight 8th notes (both hands in unison) that crescendo into a chorus. Just like You’re So Vain. His drumming was intelligent and impeccable on that record. There was no click track either and Richard Perry was very demanding when it came to tempo. (By the way, click tracks have ruined pop music today). Don’t get me started. That’s something else I had to improve on. Playing time. I’m still working on that. Jim nailed that track at least 40 times and every take on the drums was brilliant and useable as a final drum track. However Richard Perry wanted to hand pick where Jim played certain fills and all the other cats too. So that’s where a studio musician’s discipline comes into play. You have to play the same track for hours and maintain the feeling and learn every note in your part till it’s written in your DNA. Then on top of that, you have to take instructions after each take from the Producer telling you exactly what to amend or delete in your part. It’s a lot of mental work going on. Not all players are cut out for this kind of disciplined playing, and designing a part. That’s what great records are. Great parts. Jim was like a computer. He did everything Richard Perry asked of him and still kept all the other stuff going in his part, take after take after take. And he hit the drums so damn hard. His snare drum was monstrous and it wasn’t even a rim shot. I was stunned at the power in all his notes. He saw that whole drum part in his head as if it was written on paper and handed to him. And take after take, for maybe 4 or 5 hours with breaks, he played it spot on every time. I got it…big time. Thank God I was replaced by Jim that day. What I got from that experience took my playing to another level completely. I put funky drumming on the back burner after watching Jim and started trying to make my notes real long, relaxed, with lots of air around them, giving each note it’s full sustain value, and even tuning my drums so that the notes would sustain for their full value. And every note was thought out. That’s what Jim did. He didn’t play any throw away notes. Not one!! Not even an unintended grace note on the snare drum. That’s what making records is all about. You have to own and believe in every note you play. Every 8th note on your high hat has meaning and character and tells a story. You can’t just be playing mindless time with a back beat. Drummers who do that sound bored and uninvolved. A drummer has to be involved in every note and put life into each one. This is what Jim did. I know this for sure. It’s a subtle thing but it makes all the difference in a player. Discipline, restraint, and conviction in every note. That’s when real music starts to happen. Can’t we all start a movement to get him out. Sounds like someone should talk to him. Like me. On the other hand, maybe he wants to be exactly where he is. I respect that too. Returning to “real life” after this many years might be too overwhelming. I can relate to that. By the way, my birthday is 14 July, the same day as Jim Gordon’s birthday.