Αν μπορείς να πιστέψεις τα μάτια και τα αυτιά σου! [Mama's And The Papa's, Byrds, Lovin' Spoonful]

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Ονειρεύομαι την Καλιφόρνια...​

The Mama's And The Papa's - If You Can Believe Your Eyes And Ears (Φεβρουάριος/Μάρτιος 1966, Dunhill/ABC-Paramount Records, Inc.)

IfYouCanBelieveYourEyesAndEars.jpg

Τραγούδια: A1 Monday, Monday, A2 Straight Shooter, A3 Got A Feelin', A4 I Call Your Name, A5 Do You Wanna Dance, A6 Go Where You Wanna Go, B1 California Dreamin', B2 Spanish Harlem, B3 Somebody Groovy, B4 Hey Girl, B5 You Baby, B6 In Crowd
Μουσικοί: John Phillips (φωνητικά, κιθάρα), Denny Doherty (φωνητικά), Cass Elliot (φωνητικά), Michelle Phillips (φωνητικά)
Παραγωγή: Lou Adler

Ηχογραφήθηκε στα Western Recording Studios του Χόλιγουντ, τέλη καλοκαιριού-φθινόπωρο του 1965

Στο βιβλίο του, Papa John, ο John Phillips περιγράφει πώς αυτός, η Cass (Elliot), ο Denny (Doherty) και η Michelle (Phillips) πέρασαν από οντισιόν για τον παραγωγό Lou Adler στα Western Recording Studios στο Χόλιγουντ, ενώ έκαναν φωνητικά για το άλμπουμ, This Precious Time του Barry McGuire. Ο McGuire ήταν ένας παλιός φίλος από το φολκ ξεκίνημα του γκρουπ στο Greenwich Village, που απολάμβανε τεράστια επιτυχία με το ποπ διαμαρτυρίας "Eve Of Destruction". Αυτό ήταν το καλοκαίρι του 1965 και το γκρουπ χρησιμοποιούσε ακόμα το όνομα The New Journeymen. Τραγούδησαν τα "California Dreamin'" και "Monday Monday" για τον Adler, που φημολογείται ότι εγκωμίασε: «Πω πω, δεν μπορώ να πιστέψω τα μάτια και τα αυτιά μου».

TheMamasAndThePapas.jpg

Μέσα σε ένα μήνα υπέγραψαν, έγιναν οι The Mamas And The Papas και επέστρεψαν στο ίδιο στούντιο. Δεν έδειχναν ούτε ακούγονταν σαν οτιδήποτε άλλο προηγούμενο ή επόμενο και μαζί με τους Byrds και τους Lovin' Spoonful, επίσης πρώην φόλκις, οι The Mamas And The Papas ήταν από τα πρώτα αμερικάνικα γκρουπ που παρουσίασαν μια απάντηση στην Αγγλική Εισβολή, ένα χρόνο πριν το ολοκληρωτικό ξαναζωντάνεμα της Καλιφόρνιας. Μέχρι τον Ιανουάριο του 1966, το "California Dreamin'" ήταν σε όλα τα ερτζιανά κύματα, προσδοκώντας το Καλοκαίρι της Αγάπης. Οι στίχοι εκφράζουν τη λαχτάρα του αφηγητή για τη ζεστασιά του Λος Άντζελες κατά τη διάρκεια ενός κρύου χειμώνα στη Νέα Υόρκη. Το τραγούδι έγινε το σύμβολο του Μύθου της Καλιφόρνιας και η άφιξη της εποχής της αναδυόμενης αντικουλτούρας. Ο Phillips έγραψε επίσης και τον άλλο Φλάουερ Πάουερ ύμνο, το "San Francisco" του Scott McKenzie.

Όλα τα φύλλα κιτρίνισαν και ο ουρανός είναι γκρίζος
Βγήκα μια βόλτα μια μέρα του χειμώνα
Θα ήμουν ασφαλής και ζεστός, αν ήμουν στο Λος Άντζελες
Ονειρεύομαι την Καλιφόρνια μια τέτοια μέρα του χειμώνα

Μπήκα σε μια εκκλησία που βρήκα στο δρόμο μου
Γονάτισα λοιπόν και προσποιήθηκα ότι προσεύχομαι
Ξέρεις στον ιεροκήρυκα αρέσει το κρύο, ξέρει ότι θα μείνω
Ονειρεύομαι την Καλιφόρνια μια τέτοια μέρα του χειμώνα

Όλα τα φύλλα κιτρίνισαν (είναι καφετιά) και ο ουρανός είναι γκρίζος
Βγήκα μια βόλτα μια μέρα του χειμώνα
Αν δεν της το έλεγα, θα έφευγα σήμερα (θα μπορούσα να φύγω σήμερα)
Ονειρεύομαι την Καλιφόρνια μια τέτοια μέρα του χειμώνα

- California Dreamin' (John Phillips, Michelle Phillips)
John&MichellePhillips.jpg

Οι Mamas And The Papas ήταν η πρώτη δημόσια εκδήλωση της χίπικης ζωής: η φυσική τους εμφάνιση, η φανταχτερή αίσθηση των ρούχων και η στάση τους αποτύπωσαν το κλίμα, ασφαλώς κάτι πέρα από εκκεντρικά παιδιά που ζούσαν στο Μπελ Έαρ. Όλα τα τέσσερα άλμπουμ τους είναι τόσο δυνατά όσο το ντεμπούτο τους, και το καθένα τους διατηρούσε το υψηλό επίπεδο σύνθεσης/τραγουδοποιΐας του John Phillips. Η Mama Cass ενέτασσε συνήθως και μια αγαπημένη διασκευή στο ρεπερτόριό της (το "Dedicated To The One I Love" από το The Mamas & The Papas Deliver του 1967, είναι ίσως το πιο γνωστό), αλλά η σπουδαία φήμη τους οφείλεται στην καλύτερη παραγωγή που μπορούσε να προσφέρει το Λος Άντζελες, ένας καθαρός και ζεστός ήχος που έπαιζε η ίδια ομάδα κορυφαίων σέσιον μουσικών σε κάθε δίσκο τους.

Το ότι η ιστορία των Mamas And The Papas τελείωσε με αναταραχή, διαμάχες και τελικά με τον θάνατο της Cass Elliot (το 1974, σε ηλικία 32 χρόνων), μετά τον χωρισμό του γκρουπ το 1968, ήταν σχεδόν αναπόφευκτο δεδομένων των εντάσεων αγάπης/μίσους μεταξύ τους και της κατάχρησης ναρκωτικών. Όπως συμβαίνει συχνά, η πιο γλυκιά μουσική ξεπήδησε από τις πιο δύσκολες περιστάσεις.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, John Phillips-Papa John: An Autobiography)

DunhillLPAdShowerSession.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Πέμπτη διάσταση​

The Byrds - Fifth Dimension (Ιούλιος 1966, Columbia)

FifthDimension.jpg

Τραγούδια: A1 5 D (Fifth Dimension), A2 Wild Mountain Thyme, A3 Mr. Spaceman, A4 I See You, A5 What's Happening?!?!, A6 I Come And Stand At Every Door, B1 Eight Miles High, B2 Hey Joe (Where You Gonna Go), B3 Captain Soul, B4 John Riley, B5 2-4-2 Fox Trot (The Lear Jet Song)
Μουσικοί: Jim McGuinn (ληντ κιθάρα, φωνητικά), David Crosby (ρυθμική κιθάρα, φωνητικά), Chris Hillman (μπάσο), Michael Clarke (τύμπανα), Gene Clark (φωνητικά, φυσαρμόνικα, κρουστά), Van Dyke Parks (πλήκτρα)
Παραγωγή: Allen Stanton

Ηχογραφήθηκε στα CBS του Χόλιγουντ, 25 Ιανουαρίου, 29 Απριλίου-25 Μαΐου 1966

Οι Byrds αντιμετώπισαν μερικά δύσκολα εμπόδια κατά την ηχογράφηση του τρίτου άλμπουμ τους. Το πρόσφατο πρωτοποριακό σινγκλ "Eight Miles High" είχε απαγορευτεί λόγω υποτιθέμενων αναφορών για ουσίες στον τίτλο και, ακόμα χειρότερα, ο συνθέτης του Gene Clark, είχε πετάξει από τη "φωλιά". Ο Clark παρείχε τα βασικά τραγούδια στα δύο πρώτα άλμπουμ, προκαλώντας τους κριτικούς να αναρωτηθούν αν οι Byrds θα μπορούσαν να επιβιώσουν με την απώλειά του.

Μια απόφαση πολιτικής να αποφευχθεί η εξάρτηση από τον Bob Dylan ως πηγή τραγουδιών σήμαινε ότι τα προβλήματά τους διπλασιάστηκαν. Η προφανής απάντηση ήταν η αξιοποίηση των Jim McGuinn και David Crosby, που αναγκάστηκαν να ωριμάσουν ως τραγουδιστές και συνθέτες για να γεμίσουν το κενό. Ο McGuinn κοίταξε πίσω στις φολκ ρίζες του, διασκευάζοντας τα παραδοσιακά "Wild Mountain Thyme" και "John Riley".

Μια άλλη διασκευή, το "I Come and Stand at Every Door" είναι ίσως το πιο μακάβριο τραγούδι στο έργο των Byrds. Οι στίχοι του τραγουδιού, που προσαρμόστηκαν από ένα ποίημα του Nazim Hikmet, αφηγούνται την ιστορία ενός επτάχρονου παιδιού που σκοτώθηκε στον ατομικό βομβαρδισμό της Χιροσίμα και πώς το πνεύμα του πια, περιφέρεται στη γη αναζητώντας ειρήνη. Οι διασκευές περιλαμβάνουν και το τραγούδι, "Hey Joe (Where You Gonna Go)" του Billy Roberts, για το οποίο το γκρουπ συμφώνησε τελικά και επέτρεψε στον Crosby να το ηχογραφήσει, μετά την επιμονή του και την επιτυχία του από άλλες μπάντες στο Ελ Έι.

Οκτώ μίλια ψηλά και όταν προσγειώνεσαι (σ.σ. πτήση του γκρουπ προς το Λονδίνο το 1965)
Θα βρεις ότι είναι πιο παράξενα από ότι ήταν γνωστό
Ταμπέλες στο δρόμο που λένε πού να πας
Κάπου εκεί μόνες τους

Πουθενά δεν βρίσκεται ζεστασιά
Σ' εκείνους που φοβούνται την αποτυχία
Γκρίζα βροχερή πόλη, γνωστή από τον ήχο της (σ.σ. Λονδίνο)
Σε χώρους τυχαία πρόσωπα αδέσμευτα

Γύρω από τις πλατείες, στριμώχνονται στις καταιγίδες
Μερικοί γελούν, κάποιοι είναι μόνο άμορφες φιγούρες
Σκηνές πεζοδρόμιου και μαύρες λιμουζίνες (σ.σ. πλήθη που ανέμεναν την μπάντα)
Μερικοί ζουν, κάποιοι μένουν μόνοι
- Eight Miles High (στίχοι G. Clark)​

Αναμφισβήτητα το πιο διάσημο τραγούδι στο άλμπουμ ήταν το χιτ σινγκλ "Eight Miles High", μια πρώιμη απόκλιση ψυχεδελικού ροκ. Μουσικά, το τραγούδι ήταν μια σύντηξη κιθαριστικού παιξίματος από τη δωδεκάχορδη Ρικενμπάκερ του Jim McGuinn, επηρεασμένου από τον John Coltrane και μουσικής δομής και φωνητικών βασισμένων στη ράγκα, εμπνευσμένη από την ινδική κλασική μουσική του Ravi Shankar. «Το "Eight Miles High" είναι εκεί έξω», προσθέτει ο McGuinn. «Επιχειρούσα να μιμηθώ το σαξόφωνο του Coltrane στο τραγούδι του "India" με τη Rickenbacker μου. Προσπαθούσε να ενσωματώσει την ινδική μουσική στην τζαζ και μεις θέλαμε να ενσωματώσουμε τις προσπάθειές του, κάνοντάς το σε ένα ροκ εντ ρολ τραγούδι. Έτσι συμβαίνουν πολλά πράγματα». Ο Crosby, πρόθυμος να ακολουθήσει την κατεύθυνση που εγκαινιάστηκε στο "Eight Miles High", περιέλαβε το ατμοσφαιρικό "What's Happening?!?!" και το ευφορικό "I See You". Η παρουσία του "Eight Miles High" εξασφάλισε την τιμητική διάκριση του άλμπουμ στα τσαρτ, αλλά οι ελπίδες του McGuinn για ένα μεγάλο χιτ με το ομότιτλο κομμάτι 5D (Fifth Dimension) καταβυθίστηκαν ως αποτέλεσμα περαιτέρω ισχυρισμών για ναρκωτικά.

ByrdsPressConference1966.jpg

Την εποχή της κυκλοφορίας του δίσκου η σόου μπιζ βίβλος Variety εμφάνισε τον απειλητικό τίτλο: «Η ηθική κρίση της Ποπ Μουσικής: Ντοπαρισμένα Κομμάτια Καλλιεργούν την Οργή των Ντιτζέι». Όπως παρατήρησε ο McGuinn: «Μιλούσα για κάτι φιλοσοφικό, πολύ ελαφρύ και αιθέριο με αυτό το τραγούδι και όλοι το πήγαν αλλού... το πήγαν στα ναρκωτικά. Είπαν ότι ήταν ένα τραγούδι για ουσίες και ότι αφορούσε ένα Ελ Ες Ντι ταξίδι, στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα από αυτά. Αναφερόμουν στη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, καθώς η τέταρτη διάσταση είναι ο χρόνος και η πέμπτη διάσταση δεν καθορίζεται, έτσι είναι ανοικτή, το κανάλι πέντε, το επόμενο βήμα. Το είδα να είναι μια διαχρονικότητα, ένα είδος κενού στο χώρο όπου ο χρόνος δεν έχει νόημα. Το μόνο που έκανα ήταν να αντιληφθώ κάτι που υπήρχε εκεί».

Ξύπνησα σήμερα το πρωί με φως στα μάτια μου
Και τότε συνειδητοποίησα ότι έξω ήταν ακόμα σκοτάδι
Ήταν ένα φως που έρχεται από τον ουρανό
Δεν ξέρω ποιος ή γιατί...

Πρέπει να είναι εκείνοι οι ξένοι που έρχονται κάθε βράδυ
Που τα φώτα των δίσκων τους αναστατώνουν τους ανθρώπους
Αφήνουν μικρά γαλαζοπράσινα ίχνη που λάμπουν στο σκοτάδι
Ελπίζω να φτάσουν στο σπίτι, εντάξει

Γεια σου κε διαστημάνθρωπε,
Δεν θα με πάρετε μαζί σας, παρακαλώ;
Δεν θα κάνω τίποτα λάθος
Γεια σου κε διαστημάνθρωπε,
Δεν θα με πάρετε μαζί σας, παρακαλώ
Για μια βόλτα;

Ξύπνησα αυτό το πρωί,
Αισθανόμουν αρκετά παράξενα
Υπήρχαν μύγες στην μπύρα μου,
Η οδοντόπαστά μου ήταν πασαλειμμένη
Πάνω από το παράθυρό μου, είχαν γράψει το όνομά μου
Και έλεγε, γεια χαρά, θα σε δούμε και πάλι!
- Mr. Spaceman (Jim McGuinn)​

Το άλλο τραγούδι με θέμα την επιστημονική φαντασία ήταν το "Mr. Spaceman". Γράφτηκε από τον Jim McGuinn αρχικά ως "μελοδραματικό σενάριο", αλλά σύντομα εξελίχθηκε σε ένα ευφάνταστο διαλογισμό για την ύπαρξη εξωγήινης ζωής. Το κομμάτι έχει κάντρι ύφος, αν και με πινελιές ψυχεδέλειας και μπορεί σαφώς να θεωρηθεί πρόδρομος για τη μεταγενέστερη εξερεύνηση της κάντρι μουσικής της μπάντας στο Sweetheart of the Rodeo.

Το άλμπουμ περιλαμβάνει επίσης το οργανικό "Captain Soul", ένα τραγούδι που πιστώνεται και στα τέσσερα μέλη της μπάντας, προερχόμενο από ένα τζαμάρισμα στο στούντιο του "Get Out of My Life, Woman" του Lee Dorsey και στο οποίο ο Gene Clark, σαν επισκέπτης πια, παίζει φυσαρμόνικα. Ο McGuinn έγραψε επίσης το κομμάτι κλεισίματος του άλμπουμ "2-4-2 Fox Trot (The Lear Jet Song)", που ήταν μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια ακουστική προσέγγιση μιας πτήσης μ' ένα Lear Jet. Το τραγούδι κάνει εκτεταμένη χρήση ηχητικών εφέ αεροπλοΐας, συμπεριλαμβανομένης της απαγγελίας της λίστας ελέγχου στο πιλοτήριο πριν από την απογείωση και του ήχου της εκκίνησης ενός κινητήρα τζετ. Ο Crosby και ο McGuinn πήραν πραγματικά το τραγούδι πολύ σοβαρά, υποστηρίζοντας ότι ήταν μια καινοτόμος προσπάθεια ενσωμάτωσης μηχανικών ήχων στη μορφή ενός τραγουδιού ποπ.

Ένα αριστουργηματικό άλμπουμ από τους Byrds, που δεν επρόκειτο όμως να επαναπαυτούν στις δάφνες τους, αφού στη συνέχεια ακολούθησε το μεγαλειώδες Younger Than Yesterday, το αποκορύφωμα του The Notorious Byrd Brothers και η επιδραστική κάντρι ροκ περίοδός τους.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Johnny Rogan-The Byrds: Timeless Flight Revisited)

DavidCrosbyJimMcGuinn.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Καλοκαίρι στην πόλη​

The Lovin' Spoonful - Hums Of The Lovin' Spoonful (Νοέμβριος 1966, Kama Sutra)

HumsOfTheLovinSpoonful.jpg

Τραγούδια: A1 Lovin' You, A2 Bes' Friends, A3 Voodoo In My Basement, A4 Darlin' Companion, A5 Henry Thomas, A6 Full Measure, B1 Rain On The Roof, B2 Coconut Grove, B3 Nashville Cats, B4 4 Eyes, B5 Summer In The City
Μουσικοί: John Sebastian (φωνητικά, κιθάρες, πιάνο, όργανο, οκαρίνα), Zal Yanovsky (ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, μπάντζο, φωνητικά), Steve Boone (ηλεκτρικό μπάσο, κοντραμπάσο), Joe Butler (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά)
Παραγωγή: Erik Jacobsen

Ηχογραφήθηκε στα Bell Sound Studios και Columbia Studios, στη Νέα Υόρκη και στο Λος Άντζελες, το 1966

Τον Νοέμβριο του 1966, οι Lovin' Spoonful δημιούργησαν ήσυχα ένα επιδραστικό LP που εξεταζόμενο τώρα μέσα από τη θολή ομίχλη του χρόνου θεωρείται ως μια εμπνευσμένη κυκλοφορία που άλλαξε τα δεδομένα. Ο δίσκος Hums of the Lovin' Spoonful είναι ένα εκλεκτικό και ποικίλο άλμπουμ που αξίζει να αναφερθεί μαζί με άλλες σημαντικές μουσικές δημιουργίες από την εποχή όπως τα Revolver, Aftermath και Pet Sounds. Σχεδιασμένο σκόπιμα σαν πολυποίκιλη συλλογή τραγουδιών, το άλμπουμ γεφυρώνει μουσική τζαγκ μπάντας, φολκ, ροκ, κάντρι και μπλουζ. Ο συνθέτης και ιδρυτικό μέλος John Sebastian έγραψε εκείνη την περίοδο ένα εντυπωσιακό αριθμό κλασικών τραγουδιών, περιλαμβανομένων των τεσσάρων σινγκλ του άλμπουμ! Αλλά δεν ήταν μόνος του, ο Zal Yanovsky, ένας ασυνήθιστα πρωτότυπος κιθαρίστας, ήταν το μυστικό τους όπλο ενώ ο μπασίστας Steve Boone και ο ντράμερ Joe Butler σχημάτιζαν ένα διαλεκτό ρυθμικό τμήμα. Το 'Hums' είναι μια εκλεπτυσμένη συλλογή τραγουδιών με το ένα πόδι στο παρελθόν και τ' άλλο στο πολύχρωμο μέλλον.

TheLovinSpoonful.jpg

Τον δίσκο ξεκινά το "Lovin' You", με μια αίσθηση Mississippi John Hurt και με τον μοναδικό και κινητικό ήχο που δημιουργείται από μια ηλεκτρική δωδεκάχορδη και ένα Hohner Tubon κίμπορντ. Το επόμενο κομμάτι, "Bes' Friends", με τη βίντατζ αυθεντικότητα της δεκαετίας του '20 αποδίδεται από το κοντραμπάσο, τα τύμπανα που παίζει ο Butler, το αρμόνιο αντίκα του Sebastian που ξεφυσάει κατά τη διάρκεια του νευρικού ραγκ(ταϊμ) και το κλαρινέτο που έπαιξε ο Henry Diltz, μέλος του Modern Folk Quartet και επίσημος φωτογράφος τους εκείνη την εποχή. Σειρά έχει το "Voodoo in my Basement" με τα κύρια φωνητικά του Zal, ένα φάνκι μπλουζ, που θυμίζει την κλασική φράση του "Smokestack Lightning" και με ήχους τυμπάνου που εμπνεύστηκαν από τις χορευτικές σκηνές του Watusi στην ταινία King Solomon's Mines.

Ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια του Sebastian, το αγνό κάντρι "Darlin' Companion", διασκευάστηκε αργότερα από τον Johnny Cash, είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πρώτα παραδείγματα "κάντρι ροκ", με έκδηλη την εκτίμηση στον κιθαρίστα Luther Perkins των Tennessee Three και μια μελωδική ποπ ευαισθησία που φέρνει στο μυαλό Presley και Cash της "Sun" εποχής. Το "Henry Thomas", είναι ένας φασαριόζικος φόρος τιμής στις τζαγκ μπάντες, με ιδιόμορφο παίξιμο από τον Zal, οκαρίνα (μικρό φλάουτο) και δεξιοτεχνική φυσαρμόνικα από τον John. Η πρώτη πλευρά κλείνει με το καθαρό και απλό ποπ του "Full Measure" που συν-έγραψαν οι Sebastian/Boone και τραγουδάει ο Boone.

Το "Rain On The Roof" που αρχίζει τη δεύτερη πλευρά, γράφτηκε μια νύχτα καθώς ο John και η μετέπειτα γυναίκα του, Lorey άκουγαν τη βροχή στο διαμέρισμά τους, στο Greenwich Village. Ο Boone γοητευμένος από τις κιθάρες των John και Zally νόμιζε ότι «ακουγόταν σαν μουσική από τον ουρανό». Η ακουστική κιθάρα είναι σε αρμονία με τη λιακάδα που διώχνει τα σύννεφα και η σιγανή Thunderbird του Zal, στάζει σαν τη βροχή που χορεύει σε ραγισμένο γυαλί. Το εξαιρετικό ηχοτοπίο, του "Coconut Grove" των John και Zally είναι γεμάτο με άρπα σαντούρι/autoharp, όργανο, Αφρικάνικο τύμπανο και τον αριστοτεχνικό έλεγχο έντασης της κιθάρας του Zal. Ο τίτλος είναι μια αναφορά στη γειτονιά του Μαϊάμι, Κόκονατ Γκρόουβ όπου πολλοί μποέμ ταξίδεψαν κάποτε, όταν οι άνεμοι του Νοεμβρίου φυσούσαν κρύο στη ΜακΝτούγκαλ Στριτ, στην καρδιά του Γκρίνουιτς Βίλατζ. Ο John ξεκίνησε το τραγούδι ενώ βρισκόταν σε σκάφος με το φολκ σύμβολο, τραγουδοποιό Fred Neil. Άλλο ένα καθαρό κάντρι, το "Nashville Cats" είναι ένα αφιέρωμα και ανακάλεσμα μνήμης για τους πρώιμους σπουδαίους κιθαρίστες του Νότου και τους πρώτους δίσκους της Sun, που βέβαια λανθασμένα αναφέρεται στον στίχο σαν προέλευσή τους το Νάσβιλ, αντί του Μέμφις, μπερδεύοντας τους ψαγμένους ακροατές.

Singles1966.jpg

Το "4 Eyes" απογειώνεται με τη σλάιντ του Zal και τις ρυθμ εντ μπλουζ μπασογραμμές του Boone και αφορά καταστάσεις και πειράγματα της νεότητας του Σεμπάστιαν για τα γυαλιά του. Το "Summer In The City", μια τέλεια αναπαράσταση της Νέας Υόρκης, που έγραψε ο Sebastian μαζί με τον δεκαπεντάχρονο αδελφό του Mark και τον Boone, αποτελεί το μεγαλύτερο επίτευγμα των Spoonful. Αυτή η "συμφωνία τσέπης" εκρήγνυται με θηριώδη ηχητική δύναμη σχεδόν ανήκουστη στις μέρες του. Τα παιδιά που ήταν πολύ νέα για να περπατήσουν τους βρασμένους καλοκαιρινούς δρόμους της πόλης ή να βιώσουν τη διασκέδαση μιας νύχτας στο Γκόθαμ, έστειλαν ωστόσο το μήνυμα που εκφράστηκε στον ποιητικό στίχο και στη ζωτικότητα του κομματιού που ακούγεται ακόμα φρέσκο σήμερα όπως το 1966! Ένα κατάλληλο κλείσιμο σε μια επιδραστική και άψογη συλλογή κομματιών.

Καυτή πόλη, καλοκαίρι στην πόλη
Το σβέρκο μου, βρώμικο και τραχύ
Είμαι πεσμένος, δεν είναι κρίμα
Δεν φαίνεται να υπάρχει μια σκιά στην πόλη

Παντού, οι άνθρωποι φαίνονται μισοπεθαμένοι
Περπατώντας στο πεζοδρόμιο, πιο ζεστό από ένα κεφάλι σπίρτου

Αλλά το βράδυ είναι ένας διαφορετικός κόσμος
Βγες έξω, βρες ένα κορίτσι
Άντε έλα, χόρεψε όλη τη νύχτα
Παρά τη ζέστη θα είναι εντάξει

Και μωρό μου, δεν ξέρεις ότι είναι κρίμα
Ότι οι μέρες δεν μπορούν να είναι σαν τις νύχτες
Το καλοκαίρι, στην πόλη
Το καλοκαίρι, στην πόλη
...
- Summer in the City (John Sebastian, Mark Sebastian, Steve Boone)​

Παρά τις ποπ ευαισθησίες τους και τον εντυπωσιακό αριθμό χιτ, οι Lovin' Spoonful δεν ήταν απλώς μια μπάντα επιτυχιών ή ένα γκρουπ που ακολουθούσε τη "μόδα". Βαθύτερη εξέταση του καταλόγου τους αποκαλύπτει ένα ανήσυχο και δημιουργικό σύνολο που αναζητούσε συνεχώς νέους τρόπους έκφρασης της μουσικής του. Είτε μέσα από πειραματισμούς με περίεργα όργανα, μοναδικά μουσικά είδη ή διαφορετικούς τρόπους παραγωγής, το γκρουπ και ο κύριος τραγουδοποιός Τζον Σεμπάστιαν βρίσκονταν πάντα σε κίνηση για να μοιραστούν κάτι ιδιαίτερο με το ακροατήριό τους. Το Hums of the Lovin' Spoonful είναι η κορυφή αυτών των πρακτικών και αναμφίβολα υπήρξε ένας από τους σπουδαίους δίσκους του 1966, που συχνά αγνοούνταν και υποπροβάλλονταν, αλλά ήταν πάντα εκεί για εκείνους που επιθυμούσαν να ψάξουν για μελωδία, πειραματισμό, δεξιοτεχνία και "καλή μουσική".

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Dennis Diken)

Ad1966Recording.jpg

Στους δικούς μου, που παραμένουν στην πόλη μεσούντος του θέρους...
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Δείγματα...

- California Dreamin' -

- Eight Miles High -

- Summer In The City -

Πρέπει να σας είπα,

Καλό Καλοκαίρι!
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Re: Δείγματα...

Πρέπει να σας είπα,

Καλό Καλοκαίρι!
Nαι μας το ειπες,
Επισης καλο καλοκαιρι, για οτι μενει απο αυτο τουλαχιστον.

Οποτε αντευχομαι ακομα καλυτερα Endless Summer.
 

Νότης

AVClub Enthusiast
14 October 2009
731
Αιγάλεω
Ευτούνη η Michelle ήτουνα γκομενάρα λέμε, σαν την άλληνα τη Μισέλ την Φάϊφερ...Αϊ μανούλα μ

(και μακάρι να 'χαμε το βινύλιο με την λεκάνη της τουαλέτας φόρα παρτίδα)
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
...(και μακάρι να 'χαμε το βινύλιο με την λεκάνη της τουαλέτας φόρα παρτίδα)
Ναι όντως το εξώφυλλο με τη λεκάνη, αποσύρθηκε από τα δισκοπωλεία γιατί θεωρήθηκε άσεμνο (!), εξού και η συλλεκτικότητά του. Βέβαια, αντίστοιχα το Beggars Banquet με την λεκάνη κεντρικό θέμα στο εξώφυλλο, είχε χειρότερη τύχη αφού απορρίφθηκε εξαρχής από τις Decca/London πριν κυκλοφορήσει. Ακόμη και οι "ευαισθησίες" διαφοροποιούνται με τα χρόνια...
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Υπαρχει και το In the hqnds of Karma των Electric toilets

R-1892952-1250608756.jpeg.jpg


Και σε εγχρωμη διασκευη απο την Akarma ;)

To καλο οταν δεν εχεις εκδοθει σε major εταιρια...μπορει να μη σε ξερει κανεις αλλα μπορεις να βαλεις τουαλετες στο εξωφυλλο :flipout:
 

Nikos F

Supreme Member
19 June 2006
6,146
Αλιμος
μοναδικος ο ηχος αυτης της περιοδου 66-69 , οσο και αν τον σκαλιζουμε παντα ερχονται στην επιφανεια διαμαντια
σαν αυτα εδω που βεβαια ειχαν και εμπορικη απηχηση
παντα θαυμαζα το τοτε κοινο που αγοραζε τα 45 αρια κ 33 αρια
αγοραζε , δε κατεβαζε , και τα εστελνε στην κορυφη του billboard
ευχαριστουμε γρηγορη
για την εξαιρετικη δουλεια.
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,333
το έχουμε πει
τα seventies αρχίζουν από το 67 ίσως τσιμπάνε οριακά και το 66
 
17 June 2006
14,350
για μένα -το τονίζω- τέλειωσαν το 1971 με το θάνατο του Lizard King. Ημουνα πιτσιρής -17- και δεν το κατάλαβα. Βγήκαν και τα Sticky Fingers και Exile on Main Street και κάτι Alice Cooper, είχα ανακαλύψει το Pop 11 και το Μοναστηράκι, ήμουνα στα κεραμίδια. Αλλά μετά το ένιωθες. Αν είχα ακούσει στην ώρα του το Brain Salad Surgery θα το είχα καταλάβει απ το '73. Αλλά το άκουσα το '75.
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,333
για μένα -το τονίζω- τέλειωσαν το 1971 με το θάνατο του Lizard King. Ημουνα πιτσιρής -17- και δεν το κατάλαβα. Βγήκαν και τα Sticky Fingers και Exile on Main Street και κάτι Alice Cooper, είχα ανακαλύψει το Pop 11 και το Μοναστηράκι, ήμουνα στα κεραμίδια. Αλλά μετά το ένιωθες. Αν είχα ακούσει στην ώρα του το Brain Salad Surgery θα το είχα καταλάβει απ το '73. Αλλά το άκουσα το '75.
αυτο με τους ελπ δεν το έπιασα. ..
 

Νότης

AVClub Enthusiast
14 October 2009
731
Αιγάλεω
Βέβαια, αντίστοιχα το Beggars Banquet με την λεκάνη κεντρικό θέμα στο εξώφυλλο, είχε χειρότερη τύχη αφού απορρίφθηκε εξαρχής από τις Decca/London πριν κυκλοφορήσει. Ακόμη και οι "ευαισθησίες" διαφοροποιούνται με τα χρόνια...

Μα εγώ έτσι το 'χω..!
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Μα εγώ έτσι το 'χω..!
Και 'γω, μόνο που είναι μεταγενέστερη επανέκδοση. Στο εγγλέζικο ορίτζιναλ, της πρώτης κυκλοφορίας, απορρίφθηκε η λεκάνη...


Τώρα για το πότε ξεκίνησαν και τελείωσαν τα '60ς δεν έχει και πολύ νόημα να το κουβεντιάζουμε. Προφανώς για τον καθένα οι ημερομηνίες είναι ελαστικές και έχουν σχέση με τη βιωματική "εμπλοκή" στα γεγονότα, την ώρα που συνέβαιναν ή και αργότερα σαν αποτέλεσμα νοημάτων και τρόπου ζωής. Για κάποιους από μας δεν τελείωσαν ποτέ, αφού το παράλληλο σύμπαν μας, διαποτίζεται από τις ιδέες και τις αρχές τους...

Μουσικά σαφώς τελείωσαν όταν η νομοτελειακή εξέλιξη (καλή ή κακή) τα διαδέχτηκε και προσωπικά πιστεύω ότι συμπίπτει με την αλλαγή της δεκαετίας αφού θεωρώ ορόσημα το Γούντστοκ αλλά και το Άλταμοντ. Δηλαδή πιστεύω ότι η απώλεια της αθωότητας μαζί με το όνειρο που έσβηνε, επηρέασαν την μουσική και αυτό αποτυπώθηκε από τα πρώτα κιόλας άλμπουμ των '70ς.

Τα προγκρέσιβ, γκλαμ, χάρντ και το αρένα ροκ, ήταν σε ένα σαφή, τελείως διαφορετικό προσανατολισμό και εκφυλιζόμενα μέσα από την παρακμή τους οδήγησαν, εκεί που οδήγησαν... Και για να μην παρανοηθώ δεν υπαινίσσομαι, ότι τα αριστουργήματα σταμάτησαν στα '60ς. Τώρα, θέματα όπως συχνότητα, πυκνότητα, επιδραστικότητα και διαχρονικότητα αποτελούν άλλη μεγάλη κουβέντα που τελικά είναι αδύνατο να αποφευχθεί ο υποκειμενισμός και η προσωπική οπτική, όταν υπάρχει.