Songs:Ohia-Ghost Tropic (Secretly Canadian/2000)
Πως μπορεί να περιγράψει κανείς την μουσική που έγραφε ο Jason.
Μονόχνοτη; Ίσως.
Μινιμαλιστική; Μπορεί.
Καταμαυρη; Το μόνο σίγουρο.
O Jason δεν σκόπευε να γίνει σαν αυτούς που κρατιούνται ζωντανοί με κάθε λογής καλώδια.
Σκόπευε να μείνει ελεύθερος,ταξιδεύοντας για πάντα στα τοπία μιας ιδιάζουσας νιότης,ισορροπώντας πότε στην παράνοια της στρυφνής καθημερινοτητας και ποτε στην διανοια του προσωπικου μεγαλειου.
Στοχεύοντας πάντα σε κάθε μια από τις άπειρες πτυχές των εγκεφαλικών του κυττάρων.
Αορατα μεν,υπαρκτα δε.
Σαν τα όνειρα που έβλεπε τα βράδια..Κανείς δεν τα ένιωθε. Κανείς δεν τα ακουμπούσε..Μόνον αυτός.
Μόνον αυτός ήξερε οτι υπάρχουν. Μόνον αυτός ήξερε ότι μπορεί να τους δώσει ζωή..
Ηξερε να τα δαμάσει,καθώς και να τα αφήσει ελεύθερα.
Επέλεξε το δεύτερο. Δεν φυλακίζεται το αόρατο από το ορατό.
Κατά πως φαίνεται, ποτέ του δεν στάθηκε ικανός,στο να δαμάζει..Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για όνειρα.
Τα συναισθήματα ήταν απέραντα..Ήταν κοντά στης θάλασσας τα άφταστα τοπία.
Εκεί που ξεπρόβαλε σαν την αυγή,εκεί, χανόταν μες στην δύση. Χωρίς χαμόγελο,στεγνός,ράγιζε την καρδιά μας.
Μάταια η λύπη του προσπαθούσε να ξεχάσει της μοναξιάς την μπόρα..Εκλιπαρούσε την στάχτη του για σώμα σφριγηλό και έγνεφε στον παλμό να αποκτήσει χτύπο.
Φάνταζε σαν οπτασία καβάλα σε έναν άυλο θρόνο,αερικό καθάριο,σαν εκεινα τα πλάσματα που ζούσαν στα παραμύθια..
Ήρθε μια νύχτα που χάθηκε παρέα με τις αμέτρητες ψυχές που υπάκουσαν στην προσταγή της νύχτας.
Ακράτητες κι αυτές,σκοτεινές και πονεμένες,χωρίς έναστρο ουρανό να τους φωτίζει τον διάβα.
Ένιωσε την ώρα της κατάληξης κοντινή,την άκομψη φυγή του δίπλα.
Εξατμίστηκε σαν τις αναθυμιάσεις που αναδύονται από το πατητήρι του χρόνου.
Άφησε όμως πίσω το πολλά περισσότερα απ' όσα πήρε μαζί του.
Άφησε ανεξερεύνητες όσο και δύσβατες ομορφιές που αψήφισαν τις μόδες και τα θέλω του κοινού.
Διαμόρφωσε μια μοναδικότητα που δεν κλείνεται μέσα σε νότες και παρτιτούρες,αλλά που μπορεί να ταυτιστεί με το επίπονο ταξίδι προς την λήθη.
1973-2013.
Πριν τέσσερα χρόνια και κάτι έφυγε ο τενόρος όλων των ναυαγίων.Μου λείπει αφάνταστα..Ήταν αδελφός.
Πως μπορεί να περιγράψει κανείς την μουσική που έγραφε ο Jason.
Μονόχνοτη; Ίσως.
Μινιμαλιστική; Μπορεί.
Καταμαυρη; Το μόνο σίγουρο.
O Jason δεν σκόπευε να γίνει σαν αυτούς που κρατιούνται ζωντανοί με κάθε λογής καλώδια.
Σκόπευε να μείνει ελεύθερος,ταξιδεύοντας για πάντα στα τοπία μιας ιδιάζουσας νιότης,ισορροπώντας πότε στην παράνοια της στρυφνής καθημερινοτητας και ποτε στην διανοια του προσωπικου μεγαλειου.
Στοχεύοντας πάντα σε κάθε μια από τις άπειρες πτυχές των εγκεφαλικών του κυττάρων.
Αορατα μεν,υπαρκτα δε.
Σαν τα όνειρα που έβλεπε τα βράδια..Κανείς δεν τα ένιωθε. Κανείς δεν τα ακουμπούσε..Μόνον αυτός.
Μόνον αυτός ήξερε οτι υπάρχουν. Μόνον αυτός ήξερε ότι μπορεί να τους δώσει ζωή..
Ηξερε να τα δαμάσει,καθώς και να τα αφήσει ελεύθερα.
Επέλεξε το δεύτερο. Δεν φυλακίζεται το αόρατο από το ορατό.
Κατά πως φαίνεται, ποτέ του δεν στάθηκε ικανός,στο να δαμάζει..Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για όνειρα.
Τα συναισθήματα ήταν απέραντα..Ήταν κοντά στης θάλασσας τα άφταστα τοπία.
Εκεί που ξεπρόβαλε σαν την αυγή,εκεί, χανόταν μες στην δύση. Χωρίς χαμόγελο,στεγνός,ράγιζε την καρδιά μας.
Μάταια η λύπη του προσπαθούσε να ξεχάσει της μοναξιάς την μπόρα..Εκλιπαρούσε την στάχτη του για σώμα σφριγηλό και έγνεφε στον παλμό να αποκτήσει χτύπο.
Φάνταζε σαν οπτασία καβάλα σε έναν άυλο θρόνο,αερικό καθάριο,σαν εκεινα τα πλάσματα που ζούσαν στα παραμύθια..
Ήρθε μια νύχτα που χάθηκε παρέα με τις αμέτρητες ψυχές που υπάκουσαν στην προσταγή της νύχτας.
Ακράτητες κι αυτές,σκοτεινές και πονεμένες,χωρίς έναστρο ουρανό να τους φωτίζει τον διάβα.
Ένιωσε την ώρα της κατάληξης κοντινή,την άκομψη φυγή του δίπλα.
Εξατμίστηκε σαν τις αναθυμιάσεις που αναδύονται από το πατητήρι του χρόνου.
Άφησε όμως πίσω το πολλά περισσότερα απ' όσα πήρε μαζί του.
Άφησε ανεξερεύνητες όσο και δύσβατες ομορφιές που αψήφισαν τις μόδες και τα θέλω του κοινού.
Διαμόρφωσε μια μοναδικότητα που δεν κλείνεται μέσα σε νότες και παρτιτούρες,αλλά που μπορεί να ταυτιστεί με το επίπονο ταξίδι προς την λήθη.
1973-2013.
Πριν τέσσερα χρόνια και κάτι έφυγε ο τενόρος όλων των ναυαγίων.Μου λείπει αφάνταστα..Ήταν αδελφός.