The primitives

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

17 June 2006
14,350
tony-adams_1119903c.jpg


Την αντιπαθούσα την Arsenal, πριν ο Βενγκέρ τη μεταλλάξει σε αυτό που είναι σήμερα.
Δεν έχω δεί ποτέ μου πιο βαρετή και αντιτουριστική ομάδα.
Ηταν όμως πεισματάρηδες και απίστευτα σκληροτράχηλοι: το γκόλ τούς το έβαζες, αφού πρώτα έφτυνες αίμα.
Η Arsenal ήταν η ενσάρκωση του John Bull: μια ομάδα που άντεχε. Προσωπικά, θαύμαζα πάντα τις κλασσικές Βρετανικές αρετές: τη δύναμη, την αντοχή, το πείσμα, την επιμονή, το ότι δεν κόλωναν μπροστά σε κανέναν, έδιναν ό τι είχαν και δεν παραδίνονταν μέχρι το σφύριγμα της λήξης. Η Arsenal εκείνης της εποχής ήταν η απόλυτη Αγγλική ομάδα. Μια ομάδα που σ έπιανε απ το λαιμό με το Καλημέρα, σαν μπουλντόγκ και δεν σε άφηνε μέχρι να σκάσεις: έκανε συλλογή από σκάλπ αντιπάλων, συχνά πολύ καλύτερων από αυτή, γιατί δεν θόλωνε κάτω από πίεση, είχε πάντα καθαρό μυαλό, ήταν ψύχραιμη και στις φλέβες της, αντί για αίμα, θαρρείς πως έτρεχε ρευστό κουράγιο. Αυτό το κουράγιο που χαρακτηρίζει τους Αγγλους, το ίδιο που τους κράτησε όρθιους στο Βατερλώ, στο Rorke’s Drift, στην Καλλίπολη και στα χαρακώματα του Σομ και του Βερντέν. Στο κέντρο της άμυνας της Arsenal, δέσποζε ο Tony Adams. Αν πέρναγε η μπάλα, δεν πέρναγε ο παίκτης: “Ξυλάρας” και άτεχνος σέντερ μπάκ, ο Adams ήταν ευέξαπτος και τσαμπούκι. Εμοιαζε να έχει μεγαλώσει μακριά από τους μικροαστικούς “παράδεισους” των προαστίων, στη ζόρικη μεριά της πόλης. Εκεί όπου, αν δεν το λέει η περδικούλα σου, τα άλλα παιδιά θα σε φάνε για μπρέκφαστ.
Ο Adams είχε το γενικό κουμάντο στην αμυντική γραμμή των κανονιέρηδων. Όταν δεν μάρκαρε ο ίδιος, φώναζε αριστερά δεξιά διαταγές σαν το λοστρόμο που προστάζει τους μούτσους. Hταν ολόκληρη …ιδεολογία από μόνος του αυτός ο παίκτης. Μου θύμιζε τυπικό Αγγλο επιλοχία των πεζικάριων και δεν χόρταινα να τον βλέπω.
Ο Γουέλλινγκτον έλεγε πως “η μάχη του Βατερλώ κερδήθηκε, στην ουσία, στα γήπεδα του κολλεγίου Eton”. Εννοούσε πως εκεί σφυρηλατήθηκε το μέταλλο της γηραιάς Αλβιώνας. Σιγά τα ωά αν θέλετε τη γνώμη μου: τη μάχη του Βατερλώ, την κέρδισαν οι επιλοχίες. Ο Κάλιμπαν από τις λαϊκές συνοικίες. Aυτοί που κράτησαν μέχρι να έρθουν οι Πρώσοι.

Δεν θέλω να μιλήσω για καλλιτέχνες πρωτοπόρους σήμερα.
Θέλω να μιλήσω για επιλοχίες. Αυτούς τους primitive αφανείς που πάντα στέκουν στο ύψος των περιστάσεων και σου δίνουν το αναμενόμενο από την πάρτη τους: το 100% από ό τι έχουν, δηλαδή όλο τους το Είναι. Στο προκείμενο θα μιλήσω για επιλοχίες της μουσικής. Στην περίπτωσή μας δεν προέρχονται από Κονσερβατουάρ. Είναι εμπειροτέχνες. Μαστοράντζα. Δεν έχουν Ακαδημαϊκή παιδεία - για την ακρίβεια δεν ξέρουν καν να διαβάζουν νότες. Κέρδισαν όμως τις “σαρδέλες” τους ακολουθώντας το δύσκολο δρόμο. Μέσα από δεκάδες χιλιάδες ώρες ιδιωτικής ενασχόλησης με τη μουσική, ατέλειωτα χιλιόμετρα από περιοδείες, αμέτρητες συναυλίες σε ξενυχτάδικα και κωλάδικα, μέσα σε καπνούς, ποτά-μπόμπες και σουγιάδες που σε γεμίζουν κουμπότρυπες για ψύλλου πήδημα.
Κάποιος κάποτε πρέπει να γράψει για την ιστορία όλων αυτών των αυτοδίδακτων δευτεροκλασάτων από τους Faces μέχρι τους Brinsley Schwartz κι από τους Eddie and The Hot Rods μέχρι τους Thin Lizzy. Μερικοί στάθηκαν τυχεροί και ανέβηκαν Κατηγορία. Αλλά οι συντριπτικά περισσότεροι πέρασαν τη ζωή τους κάνοντας αυτό που αγαπούσαν κάθε βράδυ, μεροδούλι-μεροφάϊ μέχρι που γέρασαν ή τίναξαν τα πέταλα. Συντηρητικούρες, καμία αντίρρηση: έπαιζαν αυτό το back to basics ροκ’ν’ρολ, το ίδιο με το οποίο ξεκίνησαν τύποι σαν τους Rolling Stones ή τους Who αλλά “παγωμένο”, κάπου εκεί γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’50, απλό, φωνακλάδικο και γεμάτο κέφι, εχθρικό προς κάθε λογής καινοτομίες ή προσμίξεις. Tα γκρούπ αυτά δεν είχαν fans. Απευθύνονταν κύρια σε “πιστούς”.
Οι Dr. Feelgood είναι ένα τέτοιο γκρούπ.
Εκαναν μερικούς studio δίσκους, τίποτα σημαντικό. Staccato R&B που αντιπαθούσε τους νεωτερισμούς και τα φρού-φρού. Solomon Burke, Coasters, Bo Diddley, Chuck Berry κι Αγιος ο Θεός. Ανάμεσα σ αυτά ανακάτευαν και μερικά δικά τους, πάνω κάτω στο ίδιο πνεύμα και, κύρια, με την ίδια γλώσσα. Αλλά μύριζαν από μακριά ότι το studio δεν ήταν ο φυσικός τους χώρος: οι Dr. Feelgood έπαιρναν ζωή πάνω στο πάλκο και ζούσαν για τα live. Είχαν γυρίσει ολόκληρη τη Βρετανία πάνω κάτω άπειρες φορές, είχαν παίξει σε κάθε στέκι. Ο ήχος τους ήταν απίστευτος. Στο μηχανοστάσιο είχαν μιά ρύδμ σέξιον-αστέρι: στιβαροί και δεμένοι, έβρισκαν ο ένας τον άλλο με κλειστά μάτια. Δεν είχαν να ζηλέψουν πολλά, ακόμα κι από γκρούπ σαν τους Rolling Stones. Εστηναν τον καμβά όπου κένταγε ένας μανιακός κιθαρίστας που έπαιζε σαν αφιονισμένος. Στα live ήθελες να ’χεις 10 μάτια για να βλέπεις μόνο αυτόν: λιπόσαρκος, στέκα με κάτι σπαστικές κινήσεις, σαν νευρωτικό ζόμπι. Τραγουδούσε ένας δανδής β’ διαλογής απ αυτούς που κάνουν θραύση στις λάϊκες, ζεν πρεμιέ της συμφοράς με μια μούρη σαν άστρωτο κρεβάτι.

51BZB91CE4L._SS500_.jpg


Το Stupidity κυκλοφόρησε το 1976, κάτι μήνες πριν “σκάσει” το πάνκ.
Hταν σκατοκέφαλο, μια γιορτή της άμυαλης ξενοιασιάς, ένα Fuck ‘ya απέναντι στο prog, στους Queen και στη disco που καταδυνάστευαν τότε τα ερτζιανά και τα charts.
Είναι βρώμικο και μυρίζει καπνούς, φτηνά ποτά και ιδρώτα.
Ανήκει στα 10 καλύτερα live άλμπουμ που βγήκαν μέσα στα 70ς.
 

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Απίστευτη δισκάρα. Σαρωτική η δύναμη που ξεχύνεται από το πρωτο αυλάκι μέχρι και το τελευταίο. Υποψιάζομαι πως μόνον πεθαμένοι δεν συγκινούνται από τέτοιους δίσκους. (Μέχρι και το εξώφυλλο , μου έχει φθαρεί απ' την πολυχρησία . Παίζει κανένα καλό cardboard sleeve ριμάστερ ;)
 
17 June 2006
14,350
Re: Απάντηση: The primitives

Απίστευτη δισκάρα. Σαρωτική η δύναμη που ξεχύνεται από το πρωτο αυλάκι μέχρι και το τελευταίο. Υποψιάζομαι πως μόνον πεθαμένοι δεν συγκινούνται από τέτοιους δίσκους. (Μέχρι και το εξώφυλλο , μου έχει φθαρεί απ' την πολυχρησία . Παίζει κανένα καλό cardboard sleeve ριμάστερ ;)

δεν το βλέπω: το pub rock είναι καθαρά Βρετανικό trip και δεν πουλάει παραέξω.
εγώ προς το παρόν λέω να βολευτώ με αυτό

51mAKZG8CcL._SS400_.jpg
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,927
ααα, ωραίες εποχές ...

πάντα θα μου θυμίζουν ένα φιλαράκι που την ψάχναμε τότε για δίσκους ... τους λάτρευε ... στα 20 του τον βρήκαν παγωμένο στο δασάκι του Θησείου... η πρώτη του χρήση σε σκληρά ... δεν ήξερε δεν ρώταγε ...
 
17 June 2006
14,350
πάντα θα μου θυμίζουν ένα φιλαράκι που την ψάχναμε τότε για δίσκους ... τους λάτρευε ... στα 20 του τον βρήκαν παγωμένο

ο δικός μου φίλος "έφυγε" πολύ μεγαλύτερος.
έσκασε μύτη μιά παρτίδα σχετικά "καθαρή", δεν το ήξερε...βάρεσε τη συνηθισμένη δόση και εμεινε κάγκελο.
"Κολλημένος": άκουγε Feelgoods, Ian Dury και Willy DeVille.
Λίγες μέρες μετά "έφυγε" ο Ian Dury.
 
19 June 2006
8,661
Εξαιρετικό κείμενο . Μου θύμισε εποχές ραδιοφώνου που πάντα το στανταράκι για να ανέβει η ένταση ήταν κάτι από Dr Feelgood.
Το περίεργο ήταν ότι όποτε παίζαμε κάποιο κομμάτι τους , μας έπαιρναν τηλέφωνο και ρώταγαν για το ποια μπάντα παίζαμε.

Άδικα υποτιμημένοι αλλά και πολύ προβλέψιμοι. Αυτό που τους έκανε διαφορετικούς ήταν η ψυχή που έβγαζαν ακόμη και σε στουντιακά άλμπουμ.

Η εικόνα των Άγγλων άμπαλων πολεμιστών είναι η ιδανικότερη για να γίνει κατανοητή η κατάθεση ψυχής.
 

mdvq

Μέλος Σωματείου
20 June 2006
9,388
Πειραιας
Ρε παιδια κατι επι προσωπικου...

Ποσα τευχη εχω χασει επειδη απεχθανομαι μερικα οργανα δεν λεγεται !!!!
Ολα καλα μεχρι που να μπει αυτη η ρημαδιασμενη η φυσαρμονικα.....
Σηκωνα αμεσως την βελονα.....(αργοτερα παταγα το στοπ!!)
Αν ειχε δε, και κανενα ακορντεον.....μου σηκωνοτανε η τριχα καγκελο (απο την ζοχαδα!!)

Κανα φαρμακο γι αυτην την αρρωστια!!!! :flipout:
 

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Απάντηση: Re: The primitives

Ρε παιδια κατι επι προσωπικου...

Ποσα τευχη εχω χασει επειδη απεχθανομαι μερικα οργανα δεν λεγεται !!!!
Ολα καλα μεχρι που να μπει αυτη η ρημαδιασμενη η φυσαρμονικα.....
Σηκωνα αμεσως την βελονα.....(αργοτερα παταγα το στοπ!!)
Αν ειχε δε, και κανενα ακορντεον.....μου σηκωνοτανε η τριχα καγκελο (απο την ζοχαδα!!)

Κανα φαρμακο γι αυτην την αρρωστια!!!! :flipout:

ε όχι και να συγκρίνεις την φυσαρμόνικα με το ακορντεόν . :flipout:
Το τελευταίο το αντιπαθώ σφόδρα και εγώ-bye-
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Απίστευτη δισκάρα. Σαρωτική η δύναμη που ξεχύνεται από το πρωτο αυλάκι μέχρι και το τελευταίο. Υποψιάζομαι πως μόνον πεθαμένοι δεν συγκινούνται από τέτοιους δίσκους.

:a0210:

I wanna live the way I like...
Εκείνος που μου τους έμαθε, έφυγε επίσης νωρίς, απο ατύχημα...
Θα θυμάμαι πάντα τον αγώνα δρόμου που έκανε, να κατέβει απο τη Θεσσαλονίκη την ημέρα της συναυλίας τους, στο Σπόρτινγκ.
Θυμάμαι και τις καρέκλες, εντός του αγωνιστικού χώρου. Ποιός να κάτσει στην καρέκλα...
Με το που βγήκανε και ξεκίνησαν να παίζουν, τινάχτηκαν όλοι πάνω σαν ελατήρια. Είμασταν μια μεγάλη παρέα, φιλαράκια απο τη σχολή. Υπήρχαν μεταξύ μας και παιδιά απο αυτά που θα τα χαρακτήριζε κανείς "σοβαρά και μετρημένα". Ε λοιπόν εκείνη την ημέρα ήταν οι πρώτοι που πήδηξαν μέσα, για να πάνε μπροστά στη σκηνή. Τους έβλεπα απο ψηλά και δεν πίστευα στα μάτια μου. Αλλα και στις κερκίδες γινόταν χαμός. Δεν πίστευα ποτέ πως οι Γιατροί θα μάζευαν τόσο κόσμο.

Το Stupidity το έψαχνα για πολλά χρόνια, ακόμη και στην Αγγλία μέσω φίλων χωρίς αποτέλεσμα. Το βρήκα τελικά σε αγγλική επανέκδοση του '88 στο Jazz-Rock, ψηλά στην Ακαδημίας.

Και πες μου τώρα φίλε Ντοκ, τι είναι αυτό που ανασύρεται απο το ράφι: Δίσκος μουσικής, κομμάτι λαϊκής τέχνης, συλλεκτικό απόκτημα, άλμπουμ με φωτογραφίες ή ταινία που ναι μεν δεν τραβήχτηκε ποτέ, αλλά μόλις δοθεί η ευκαιρία, ακουσίως μεν αλλά και αβίαστα, πάντα προβάλλεται ολοζώντανη σε αίθουσα με έναν και μοναδικό θεατή; -bye-
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Υπαρχουν ανθρωποι που νιωθουν στο πετσι τους εναν αερα που διαχεει ενα ολοκληρο περιβαλλον.
Πιανουν τον σφυγμο ενος κυμματος, μιας εποχης, μιας γεννιας η...ενος λαου.

Δεν ειναι θεμα σπουδων και δεν μαθαινεται στα πανεπιστημια. Ειναι ενα feeling που το εχεις η δεν το εχεις, και εχει πολυ περισσοτερη σχεση με σαμανους, medecin men η ποιητες (που ισως τελικα αυτοι οι τελευταιοι να επανερχονται στο ιδιο πραγμα με αυτους τους πρωτους).
Ουτε καν χρειαζεται να βρισκονται η να μεταφερθουν σε αυτην την εποχη, η αυτον τον τοπο, οπου πραγματοποιειται αυτο το β€œπνευμα του καιρου”... Ειναι ενα ειδος διορατικοτητας της αισθησης, (και οχι του νου).

Το πνευμα του Αγγλικου λαου, επιμονου και υπομονετικου, στωϊκου, φλεγματικου που ενω δεν δινει δεκαρα ειναι ετοιμος για ολα.... με μια εικονα απο το Rorke’s Drift εως τους Dr Feelgood, οπου στα χερια της λαϊκης ταξης περνανε απο τα Enfield-Martini Στις Gibson η τις Fender*...και που ξερουν οτι παντα θα ειναι της δευτερης κατηγοριας, αλλα κανουν αυτο που πρεπει να κανουν χωρις να ενδωσουν. Να περναν τη ζωη τους μεσα στα Pubs, οπου δινουν τον εαυτο τους, οχι σε gloss paper αλλα ζωντανα. Τι να κανεις στην ΜΒ αν δεν υπηρχαν αυτα τα Pubs εκτος απο το να μεινεις σε ληθαργο στην πολυθρωνα σου να βλεπεις DVD ;

Αυτα τα στεκια τα Βρετανικα δεν ειναι β€œκοινωνικα φαινομενα” οπως και το Rock n'Roll που οι ΜεγαλοΒρετανοι παρελαβαν, μεγαλωσαν, γιγαντοσαν, διαιωνησαν....Αυτα ειναι το κανονικο Zeitgeist οπως το ειχε συλλαβει ο Χεγκελ ( και καμμια σχεση με τους σημερινους τσαρλατανους σεχταριστες που βλεπουμε σε διαφορα βιντεο ).

Μεγαλο το νοημα αυτων των β€œδευτεροκλασσατων” της ΜεγαλοΒρετανικης μουσικης, που ειναι λεγεωνα, και που ειναι η αμεση επαφη με τον λαο... εκει που δημιουργουνται οπως λεει ο Κωστας οχι οι Fan, αλλα οι πιστοι, που θα κρατησουν, οχι την μοδα (που θα αλαξει ουτως η αλλως), αλλα το βιωμα, αυτην την εμπειρια του δινοντως-δινοντως, ενα ειδος Κοινωνιας ( Communion ) που τα τεραστεια σταδια δεν μπορουν να δωσουν. Εκει στους μικρους χωρους που δεν πουλιεται β€œυπερθεαμα” αλλα β€œαγωνας”.

O Θεος να φυλαει την Μεγαλη Βρετανια και ολους τους δευτεροκλασσατους της,
αλλα αντε ΚΑΙ τους πρωτοκλασατους, γιατι ακομα και Black Sabbath να ακουω, δεν μπορει να μην με διαπερνα το Βρετανικο πνευμα, αυτο το αλλο σκοτεινο και υγρο που δολιοφθορει σαν την εικονα του θανατου, αλλη αγγλικη εμμονη απο εποχης Shelley Byron h Stroker, η εικονα αυτη σαν πραγματικοτητα της ιστοριας που τους πεφτει στο κεφαλι οπως ο λοιμος στην Κριμαια, και ερχομενοι στην εποχη που πιστευαμε του Υδροχοου και υποτιθεται της Ειρηνης, εως και στον τροπο που κρατα ο Τονυ Ιομμι την κιθαρα του σαν να αντιμετωπιζει την μαυριλα του κοσμου :music-smiley-006:.
Christopher-Lee-guitar.jpg

Εξαλλου και οι πρωτοκλασατοι απο δευτερες κατηγοριες βγηκαν απλα αρπαξαν το καλο βαγονι κι αποφασισαν να βαλουν φρουφρου κι αρωματα...(γιατι οχι ; :coool: ) .

Και τελικα ολοι αυτοι οι Αγγλοι επιμονοι και υπομονετικοι ειναι παντα εκει, και γεμιζουν την ζωη μας με μουσικη, και γεμιζουν και τις δισκοθηκες μας, και δοξα το θεο, ετσι μας απετρεψαν απο το λυμπιζομαστε πολυτελη αυτοκινητα, χρυσες αλυσιδες, και αλλες ματαιες τετοιες παπαριες...

Τελικα ο Λυμπε ειναι η σαμανος η ποιητης... σου υπενθυμιζει να βλεπεις την "μεγαλη εικονα" ακουγοντας Dr. Feelgood. :worshippy:

Και God save the Queen :crown:...και οσο παει ...
 

SIMPLYMUSIC

Established Member
4 October 2007
271
Ως φανατικός των live έχω τον δίσκο σε 4 κόπιες. Από τους αγαπημένους ῾ζωντανούς῾δίσκους.
 

SIMPLYMUSIC

Established Member
4 October 2007
271
Φίλε δυστυχώς το έδωσα πριν κάποια χρόνια. Έχω κι εγώ τα φεγγάρια μου.