Αθάνατη Κίνα!!!
Εμένα, οι περισσότερες μου θυμίζουν τον 1+ αξέχαστο χρόνο που πέρασα στο Ζινγκ-Ζιανγκ, στην Κίνα.
Εκείνο που μου είχε κάνει τρομακτική εντύπωση μόλις πρωτοπάτησα το πόδι μου εκεί (μετά από μερικούς μήνες το συνήθισα και δεν με εντυπωσίαζε πια) ήταν τα ΔΧ τους. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ήτοι πάνω από 60-65% ήταν φρέζες, μηχανάκια δηλαδή που οι δικοί μας αγρότες χρησιμοποιούν για το φρεζάρισμα των χωραφιών τους, με μια καρότσα προσαρμοσμένη πίσω τους, που φόρτωναν πάνω της Παναγιάς τα μάτια. Και ανθρώπους βέβαια!
Τέτοιες, χωρίς τα σκαπτικά εργαλεία, βέβαια, μόνο με τροχούς λαστιχένιους κανονικούς και τη μηχανή με τα χερούλια του τιμονιού:
Το δε υπόλοιπο των ΔΧ δεν ήταν φορτηγά ή έστω φορτηγάκια (υπήρχαν και τέτοια, αλλά ελάχιστα). Ήταν τρίτροχα "γκοτζαμάνικα", μέχρι και πέντε (5) ! τόνων.
Δυστυχώς έχασα τη φωτογραφική μου μηχανή, και μ' αυτήν την κάρτα μνήμης, όπου είχα απαθανατίσει όλα αυτά τα ευτράπελα.
Και μιας και είδαμε τη σκάλα, που τη σέρνει το ποδήλατο πιο πάνω, να σας πω πως αυτός ήταν ο πιο συνηθισμένος τρόπος μεταφοράς μακρυών αντκειμένων στο Ζινγκ-Ζιανγκ. Φρέζες - συνήθως - ή μηχανάκια ή και ποδήλατα, σαν αυτό της φωτογραφίας, με κανα-δυο μάτσα μπετόβεργες, σιδερογωνιές, σκάλες βεβαίως κ.α. μακρουλά αντικείμενα, δεμένα στη μια τους άκρη στο πίσω μέρος του μεταφορικού μέσου και με την άλλη τους άκρη στο δρόμο 5, 6, 7 μέτρα πιο πίσω, ακουμπισμένη σε ένα πατίνι, ή μια προχειροκατασκευή με μια ή δυο ρόδες, να σέρνεται για χιλιόμετρα, από τη μια πόλη στην άλλη.
-