Που πάει η υφήλιος?

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

Status
Not open for further replies.

Emilot

AVClub Fanatic
18 June 2006
32,852
Εξάρχεια
Μιάς και τα πράγματα παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας στην Γαλλία, καλό θα ήταν να ανοιχτεί ένα ξέχωρο thread....(εκτός και αν διαφωνείτε)....

Γαλλία: Η κατάσταση το βράδυ της Τετάρτης 20 Οκτωβρίου
ΠΗΓΗ: dosepasa

Επέκταση και ριζοσπαστικοποίηση του απεργιακού κινήματος

(Επιμέλεια: Γιώργος Μητραλιάς)

202714.jpg

( Κοίτα καλά το ρόλεξ σου, είναι η ώρα της εξέγερσης )

Πέρα από τα 3,5 εκατομμύρια διαδηλωτές στις 277 διαδηλώσεις της 19ης Οκτωβρίου, η εικόνα της Γαλλίας το απόγευμα της Τετάρτης 20 Οκτωβρίου συμπληρώνεται από τις εξής εξελίξεις:

· Το 54% των 12.500 βενζινάδικων δεν λειτουργούν καθώς δεν ανεφοδιάζονται πια. Τεράστιες ουρές σχεδόν παντού μπροστά στα ανοιχτά πρατήρια βενζίνης.

203155.jpg


( L’ appronisionnement en carburant = ο ανεφοδιασμός σε καύριμα.
% de stations en pénurie = % βενζινάδικων με έλλειψη )

· Σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα 18 Οκτωβρίου, το 71% των Γάλλων πολιτών υποστηρίζει το απεργιακό κίνημα. Η υποστήριξη φτάνει το 81% στις ηλικίες 25-29 ετών και το 79% στις 30-39 ετών. Επίσης, το υποστηρίζει το 79% των εργατών, το83% των υπαλλήλων και το 86% των ανέργων. Γενικά, οι γυναίκες το υποστηρίζουν περισσότερο από τους άνδρες.

· Από τη νύχτα της Τρίτης, δυνάμεις γαλλικών ΜΑΤ και χωροφυλάκων «απελευθερώνουν» κατ’εντολή του ίδιου του Σαρκοζί, χωρίς να συναντούν αντίσταση, στρατηγικά αποθέματα καυσίμων που είχαν μπλοκαριστεί από απεργούς. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα μπλόκα ξαναστήνονται λίγο αργότερα.

· Και τα 12 διυλιστήρια της χώρας παραμένουν υπό των έλεγχο των εργαζομένων τους και δεν λειτουργούν. Οι απεργιακές φρουρές τους δίνουν πετρέλαιο σε σχολεία, νοσοκομεία, και άλλες δημόσιες υπηρεσίες μετά από αίτηση των ενδιαφερομένων.

· Ομάδες απεργών και υποστηρικτών τους, που αποτελούνται συνήθως από εργαζομένους στην ενέργεια, στους σιδηροδρόμους, στην υγεία, στις οδικές μεταφορές, στην εκπαίδευση, καθώς και από μαθητές και φοιτητές, μπλοκάρουν για μερικές ώρες ή και περισσότερο αεροδρόμια (Τουλούζη, Νάντ, Παρίσι, …), εθνικούς οδικούς άξονες, σιδηροδρομικές γραμμές, κέντρα εφοδιασμού του Carrefour, γέφυρες, τράπεζες, ντεπό λεωφορείων και τραμ. Κονβόϊ των συνδικάτων μισθωτών φορτηγατζήδων μπλοκάρουν και επιβραδύνουν τη κίνηση σε μια ντουζίνα αυτοκινητοδρόμους.

· Διευρύνεται και σκληραίνει το απεργιακό κίνημα στη Μασσαλία και στο λιμάνι της, που είναι και προπύργιο της αμφισβήτησης του Σαρκοζί και της πολιτικής του. Οι δρόμοι της πόλης (όπως και δεκάδων άλλων γαλλικών πόλεων) γεμάτοι από τεράστιους σωρούς σκουπιδιών. Φέρνουν τη…Λεγεώνα των Ξένων για να τα μαζέψει…

· Διαδήλωση, κυρίως μαθητών, μπροστά στη Γερουσία. Ο ταχυδρόμος Ολιβιέ Μπεζανσενό, μαζί με 50 συναδέλφους του μπλοκάρουν ένα ταχυδρομικό κέντρο διανομής στη Ναντέρ του Παρισιού, όπου σημειώθηκαν και σήμερα κάποιες συγκρούσεις νέων με την αστυνομία. Ο ηγέτης του ΝΡΑ δηλώνει ότι «απέναντι στη ριζοσπαστικοποίηση της κυβέρνησης χρειάζονται πιο ριζοσπαστικές δράσεις».

· Αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους ενωτικά διασυνδικαλιστικά και διεπαγγελματικά συντονιστικά όργανα σε επίπεδο περιφερειών και επαρχιών (Αρδέννες, Haute Loire…). Λειτουργούν με ανοικτές γενικές συνελεύσεις και συσπειρώνουν τους «από κάτω»ανεξάρτητα από το συνδικάτο τους και το επάγγελμά τους. Καλούν συνήθως τον πληθυσμό των περιοχών τους σε γενική ανανεωνόμενη απεργία (grève générale reconductible) με αίτημα την πλήρη απόσυρση του νομοσχεδίου για τις συντάξεις.

· Μείωση των απεργών στις μεταφορές, ειδικά στις αστικές συγκοινωνίες του Παρισιού όπου το μετρό λειτουργεί σχεδόν κανονικά. Αντίθετα, αύξηση των απεργών στην επαρχία. Πολύ μεγάλες διαδηλώσεις στις μεσαίες και μικρές πόλεις όπου συχνά το 1/4 του πληθυσμού μετέχει σε αυτές.

· Κλιμακώνεται η κινητοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση των μαθητών. Χτες 19 Οκτωβρίου, σύμφωνα με τα συνδικάτα τους, η κινητοποίηση (καταλήψεις, μπλοκαρίσματα, αποχές, κλπ) αφορούσε περίπου 1.200 λύκεια σε όλη τη χώρα.

· Όλο και πιο σαφείς ενδείξεις ότι επίκειται κινητοποίηση και των φοιτητών. Γενικές συνελεύσεις σε δεκάδες πανεπιστήμια, κατάληψη και μπλοκάρισμα μιας ντουζίνας από αυτά. Πολλές γενικές συνελεύσεις αρκετά μαζικές. Μερικά πανεπιστήμια κλείνονται από τις ακαδημαϊκές αρχές για να προλάβουν τους φοιτητές.

· Συγκρούσεις νέων και ΜΑΤ στο κέντρο της Λυών. Ο (προ τριμήνου καταδικασμένος για ρατσισμό από γαλλικό δικαστήριο) υπουργός εσωτερικών Ορτεφέ, που επισκέπτεται τη Λυών, γιουχάρεται από περαστικούς.

Συλλαμβάνονται και κρατούνται όσοι του φώναξαν «φασίστα», «ρατσιστή» και «δεν είσαι ευπρόσδεκτος στη Λυών». Ο ίδιος υπόσχεται να συντρίψει τους «αλήτες». Οι συλληφθέντες των τελευταίων ημερών έφτασαν τους 1.500 και οι περισσότεροι από αυτούς είναι μαθητές.

· Συνεχίζονται και ξεπερνούν ήδη τις 600, οι ενωτικές συγκεντρώσεις των κομμάτων και οργανώσεων της πέραν της σοσιαλδημοκρατίας γαλλικής αριστεράς, σε εκατοντάδες γαλλικές πόλεις (ΚΚΓ, ΝΡΑ, Ενωτική Αριστερά, κλπ).

· Το Σοσιαλιστικό κόμμα απευθύνει δραματική έκκληση στη κυβέρνηση να αναστείλει τη συζήτηση για το συνταξιοδοτικό στη Γερουσία προκειμένου «να ηρεμήσουν τα πνεύματα στη χώρα». Η κυβέρνηση απορρίπτει το αίτημα. Η Γαλλία οδεύει ολοταχώς προς μετωπική σύγκρουση των αντίπαλων πολιτικών και κοινωνικών παρατάξεων, καθώς πληθαίνουν οι αναφορές των ΜΜΕ στο Μάη του ’68…
 
Last edited by a moderator:
Re: H Γαλλία "δείχνει" τον δρόμο.......

Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα κάποιες χώρες στις οποίες οι κοινωνία λειτουργεί με τον απλούστερο δυνατό τρόπο: τον αυτονόητο.


Ας παίρνουμε μαθήματα... κι ας ελπίσουμε να μη σταματήσουν... ακόμα κι αν εμείς παραμείνουμε κολλημένοι στους εργατοπατέρες μας, και αποφασίζουμε να κάνουμε "αισθητή" κινητοποίηση μόνο για να προστατεύουμε παράλογα τσιφλίκια όπως οι άδειες φορτηγών, η χιονοστιβάδα της Γαλλίας θα μας πάρει και θα μας σηκώσει όλους μαζί...

Ιδού τι συμβαίνει όταν μια κοινωνία ενώνεται για να διεκδικήσει το δίκαιο προς όλους.


Ενημερώνετέ μας, δυστυχώς τα Γαλλικά μου είναι καταστροφή, οπότε δε μπορώ να διαβάζω γαλλικό τύπο, ενημερωνομαι μόνο από τα δικά μας βλαστάρια...
 

data

AVClub Addicted Member
17 November 2009
2,846
Enterprise
Re: H Γαλλία "δείχνει" τον δρόμο.......

Άντε να παίρνουμε παραδείγματα σιγά σιγά.
 

karavan

Supreme Member
14 June 2010
4,435
Re: H Γαλλία "δείχνει" τον δρόμο.......

Η Γαλλία έχει να επιδείξει μία παράδοση που βαραίνει στο συλλογικό υποσυνείδητο: 1789, 1830, 1848, 1871, 1968. Εμείς έχουμε να επιδείξουμε μία παράδοση διχασμού, ωχαδελφισμού, βολέματος, "γενιάς πολυτεχνείου", με πολύ λίγες εξειρέσεις σε αυτή την αλυσίδα. Όσο να ναι παίζει και αυτό το ρόλο του, χωρίς να αποτελεί αναγκαστικά ασφαλή ένδειξη για τα μελλούμενα.
 

Emilot

AVClub Fanatic
18 June 2006
32,852
Εξάρχεια
Απάντηση: Που πάει η Ευρώπη?

Πάμε Βρετανία.....να δούμε τι γίνεται...

Βρετανία: περικοπές 500.000 θέσεων στο Δημόσιο

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ

«Σήμερα αρχίζει το μέλλον για χιλιάδες Βρετανούς» αναφέρει στην τρέχουσα έκδοσή της η εφημερίδα Independent, προϊδεάζοντας έτσι για το εύρος του μεγαλύτερου προγράμματος περικοπών στις βρετανικές δημόσιες δαπάνες από τον Β´Παγκόσμιο Πόλεμο έως σήμερα: 83 δισεκατομμύρια λίρες για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Το ούτως ή άλλως «βαρύ» αυτό θέμα έγινε χθες λίγο... ελαφρύτερο όταν ο γενικός διευθυντής του Υπουργείου Οικονιομικών, Ντάνι Αλεξάντερ δεν φρόντισε να κρύψει επιμελώς τα χαρτιά του με αποτέλεσμα οι φωτογράφοι που τον περιστοίχιζαν να καταγράψουν φωτογραφίες - ντοκουμέντα, στις οποίες η κυβέρνηση εμφανίζεται να αποδέχεται περικοπές 490.000 δημοσίων υπαλλήλων. Η «γκάφα» του Αλεξάντερ ανέβασε τον πυρετό εν αναμονή των σημερινών ανακοινώσεων του υπουργού Οικονομικών Τζορτζ Οσμπορν.

newego_LARGE_t_1101_33787536.JPG

Ο απρόσεκτος Ντάνυ Αλεξάντερ (αριστερά) και ο Τζορτζ Οσμπορν έξω από τη Ντάουνινγκ Στρητ.

Σφαγή στο Δημόσιο

Περίπου 500.000 θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα θα καταργηθούν έως το 2014 - 2015, ενώ πέραν των περικοπών της τάξης του 25% έως 40% για τις δαπάνες όλων των υπουργείων και κρατικών οργανισμών, αναμένονται περικοπές και στο πρόγραμμα επιδοματικών πολιτικών κοινωνικής μέριμνας, μειώσεις στην χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων κλπ. Υγεία και διεθνής ανάπτυξη ακούγεται πως θα εξαιρεθούν ενώ οι περικοπές στην Άμυνα, περιορίζονται στο 8%, με κατάργηση 42.000 θέσεων εργασίας στο φερώνυμο υπουργείο και τις Ένοπλες Δυνάμεις μέχρι το 2015.

Κατάργηση επιδομάτων

Θεωρείται βέβαιη η περικοπή του επιδόματος τέκνου στους εύπορους φορολογουμένους, ενώ θεωρείται πιθανή η απόδοσή του μέχρι τα 16 χρόνια του παιδιού, έναντι των 18 που ισχύει μέχρι σήμερα.

Το κρατικό BBC εισέρχεται στην «νέα εποχή» με περικοπές της τάξης του 16% με πάγωμα της συνδρομής των τηλεθεατών για τα επόμενα έξι χρόνια και τη χρηματοδότηση της Διεθνούς του Υπηρεσίας από το υπουργείο Εξωτερικών.

Η κυβέρνηση θα ανακοινώσει επίσης την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 66 χρόνια αρχής γενομένης το 2016, δηλαδή δέκα χρόνια νωρίτερα από ό,τι είχε σχεδιαστεί αρχικά ώστε να διασωθούν δισεκατομμύρια λίρες στο μεσοδιάστημα.

Η κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον αναγνωρίζει πως οι περικοπές θα έχουν «αναπόφευκτα επιπτώσεις» στους εργαζομένους του δημόσιου τομέα επειδή το μισθολόγιο των υπουργείων αντιστοιχεί περίπου στο 50% των κυβερνητικών δαπανών.

Επιμέλεια: Μαρία Κράλλη
 
Last edited:
19 June 2006
35,671
Απάντηση: Που πάει η Ευρώπη?

You are welcome!!!*



*Η Αγγλική χρησιμοποιείται για να είμαι σε συντονισμό με το νήμα, αν και οι Άγγλοι δεν είναι και πολύ Ευρωπαίοι...-bye-
 

tigergreg

Banned
24 June 2008
3,304
ΑΘΗΝΑ
Απάντηση: Re: H Γαλλία "δείχνει" τον δρόμο.......

Η Γαλλία έχει να επιδείξει μία παράδοση που βαραίνει στο συλλογικό υποσυνείδητο: 1789, 1830, 1848, 1871, 1968. Εμείς έχουμε να επιδείξουμε μία παράδοση διχασμού, ωχαδελφισμού, βολέματος, "γενιάς πολυτεχνείου", με πολύ λίγες εξειρέσεις σε αυτή την αλυσίδα. Όσο να ναι παίζει και αυτό το ρόλο του, χωρίς να αποτελεί αναγκαστικά ασφαλή ένδειξη για τα μελλούμενα.


ΣΩΣΤΑ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ "ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ" ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΙΝΗ ΚΑΡΑΜΕΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΕΞΙΟΣΤΡΟΦΟΥΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΥΧΑΡΠΑΣΤΟΥΣ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΕΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΜΕ ΣΑΘΡΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΟ "ΒΟΛΕΜΑ" 10-20 ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΩΝ.
 

tigergreg

Banned
24 June 2008
3,304
ΑΘΗΝΑ
Απάντηση: Που πάει η Ευρώπη?

Πάμε Βρετανία.....να δούμε τι γίνεται...

Βρετανία: περικοπές 500.000 θέσεων στο Δημόσιο

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ

«Σήμερα αρχίζει το μέλλον για χιλιάδες Βρετανούς» αναφέρει στην τρέχουσα έκδοσή της η εφημερίδα Independent, προϊδεάζοντας έτσι για το εύρος του μεγαλύτερου προγράμματος περικοπών στις βρετανικές δημόσιες δαπάνες από τον Β´Παγκόσμιο Πόλεμο έως σήμερα: 83 δισεκατομμύρια λίρες για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Το ούτως ή άλλως «βαρύ» αυτό θέμα έγινε χθες λίγο... ελαφρύτερο όταν ο γενικός διευθυντής του Υπουργείου Οικονιομικών, Ντάνι Αλεξάντερ δεν φρόντισε να κρύψει επιμελώς τα χαρτιά του με αποτέλεσμα οι φωτογράφοι που τον περιστοίχιζαν να καταγράψουν φωτογραφίες - ντοκουμέντα, στις οποίες η κυβέρνηση εμφανίζεται να αποδέχεται περικοπές 490.000 δημοσίων υπαλλήλων. Η «γκάφα» του Αλεξάντερ ανέβασε τον πυρετό εν αναμονή των σημερινών ανακοινώσεων του υπουργού Οικονομικών Τζορτζ Οσμπορν.

newego_LARGE_t_1101_33787536.JPG

Ο απρόσεκτος Ντάνυ Αλεξάντερ (αριστερά) και ο Τζορτζ Οσμπορν έξω από τη Ντάουνινγκ Στρητ.

Σφαγή στο Δημόσιο

Περίπου 500.000 θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα θα καταργηθούν έως το 2014 - 2015, ενώ πέραν των περικοπών της τάξης του 25% έως 40% για τις δαπάνες όλων των υπουργείων και κρατικών οργανισμών, αναμένονται περικοπές και στο πρόγραμμα επιδοματικών πολιτικών κοινωνικής μέριμνας, μειώσεις στην χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων κλπ. Υγεία και διεθνής ανάπτυξη ακούγεται πως θα εξαιρεθούν ενώ οι περικοπές στην Άμυνα, περιορίζονται στο 8%, με κατάργηση 42.000 θέσεων εργασίας στο φερώνυμο υπουργείο και τις Ένοπλες Δυνάμεις μέχρι το 2015.

Κατάργηση επιδομάτων

Θεωρείται βέβαιη η περικοπή του επιδόματος τέκνου στους εύπορους φορολογουμένους, ενώ θεωρείται πιθανή η απόδοσή του μέχρι τα 16 χρόνια του παιδιού, έναντι των 18 που ισχύει μέχρι σήμερα.

Το κρατικό BBC εισέρχεται στην «νέα εποχή» με περικοπές της τάξης του 16% με πάγωμα της συνδρομής των τηλεθεατών για τα επόμενα έξι χρόνια και τη χρηματοδότηση της Διεθνούς του Υπηρεσίας από το υπουργείο Εξωτερικών.

Η κυβέρνηση θα ανακοινώσει επίσης την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 66 χρόνια αρχής γενομένης το 2016, δηλαδή δέκα χρόνια νωρίτερα από ό,τι είχε σχεδιαστεί αρχικά ώστε να διασωθούν δισεκατομμύρια λίρες στο μεσοδιάστημα.

Η κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον αναγνωρίζει πως οι περικοπές θα έχουν «αναπόφευκτα επιπτώσεις» στους εργαζομένους του δημόσιου τομέα επειδή το μισθολόγιο των υπουργείων αντιστοιχεί περίπου στο 50% των κυβερνητικών δαπανών.

Επιμέλεια: Μαρία Κράλλη

ΜΑΛΛΟΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ 2005....ΠΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΨΕΥΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΗ ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΑ.
 

McZab

Supreme Member
3 July 2006
4,843
Belleville
Re: Που πάει η Ευρώπη?

Υπέρ των διαδηλώσεων η πλειοψηφία των Γάλλων

Εν τω μεταξύ, τουλάχιστον δυο στους τρεις Γάλλους συνεχίζουν να υποστηρίζουν τις κινητοποιήσεις κατά της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού, παρά την έλλειψη καυσίμων, τις διαδηλώσεις των μαθητών και τις ταραχές, σύμφωνα με δημοσκόπηση της ΒVA που μεταδόθηκε από το τηλεοπτικό δίκτυο Canal Plus.

Με βάση τη δημοσκόπηση, περίπου το 69% των ερωτηθέντων εγκρίνει τις απεργίες και τις διαδηλώσεις κατά του νομοσχεδίου, το 29% είναι κατά, ενώ το 2% δεν έχει γνώμη.

Η υποστήριξη προς τις κινητοποιήσεις είναι σχεδόν ομόφωνη μεταξύ των οπαδών της αριστεράς (92%), ενώ οι οπαδοί της δεξιάς τις υποστηρίζουν σε ποσοστό 32%.

Η πλειοψηφία (52%) εγκρίνει τις απεργίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ωστόσο δε συμφωνεί (το 52%) με τον αποκλεισμό των 12 διυλιστηρίων της χώρας που προκαλεί ελλείψεις στα καύσιμα και επιβράδυνση της δραστηριότητας σε ορισμένους τομείς της οικονομίας.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters


Το bold κομμάτι καταδεικνύει ότι σε αντίθεση με αυτό που πιστεύεται, όλη η κοινωνία δεν έχει τα ίδια συμφέροντα και δεν μπορεί να λειτουργήσει ως μια γροθιά, αυτό είναι μια χρονοβόρος και ατέρμονη ουτοπία.
Το έχουμε επαναλάβει, είναι πολυτέλεια να ελπίζεις σε μια θεωρητική "καθολικότητα" για να αναλάβεις δράση στον πόλεμο ενάντια στα συμφέροντά σου. Απλά διαλέγεις πλευρά και ελπίζεις για την καλύτερη δυνατή έκβαση στη μάχη που δίνεις. Δεν μετράς κεφάλια πριν πάρεις απόφαση...
 

Emilot

AVClub Fanatic
18 June 2006
32,852
Εξάρχεια
Re: Που πάει η Ευρώπη?

Μπεζανσενό: «Να μπλοκάρουμε την οικονομία για να μπλοκάρουμε τη μεταρρύθμιση»

Ο Ολιβιέ Μπεζανσενό, εκπρόσωπος του ΝΡΑ (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα) της Γαλλίας, απαντάει στις ερωτήσεις των αναγνωστών της Le Monde. Η μετάφραση είναι του Γ. Μητραλιά).

ΠΗΓΗ: tvxs

Εστεμπάν: Καλημέρα, σήμερα Τρίτη πρόκειται για ένα κύκνειο άσμα ή όχι;
Μπεζανσενό: Όχι! Πρόκειται για μια επιπλέον φάση προς τη κατεύθυνση της γενικής απεργίας που αρχίζει να παίρνει μορφή. Από το βράδυ της Τρίτης και πέρα, θα γίνουν ανανεώσεις της απεργίας, θα γίνουν νέες διαδηλώσεις, καθώς και πολυάριθμα μπλοκαρίσματα. Το ερώτημα που μπαίνει τώρα είναι να μπλοκαριστεί η οικονομία για να μπλοκαριστεί η μεταρρύθμιση.
Zbeul: Είναι αυτή η απεργία, κατά τη γνώμη σας, μια πολιτική απεργία γενικής δυσφορίας ή μια κοινωνική απεργία αποκλειστικά επικεντρωμένη στις συντάξεις;
Μπεζανσενό: Η δυσαρέσκεια ξεπερνάει το ζήτημα των συντάξεων, αλλά ταυτόχρονα, αποκρυσταλλώνεται στο ντοσιέ των συντάξεων. Πολλοί μισθωτοί και πολλοί νέοι δεν αντέχουν πια τα «δυο μέτρα και δυο σταθμά» της κυβέρνησης και επιδιώκουν όντως, μέσα από αυτή την απεργία για τις συντάξεις, να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τη κυβέρνηση Σαρκοζί που υφίστανται εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Αμπντελμαλίκ: Ποια συνέχεια θα προτείνατε στη συνδικαλιστική δράση, αν ψηφιστεί ο νόμος:
Μπεζανσενό: Ο νόμος δεν είναι παρά σχέδιο νόμου ενόσω δεν δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Και ακόμα και όταν θα δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, η κοινωνική ιστορία της χώρας μας είναι εδώ για να μας θυμίσει ότι αυτό που αποφασίζουν το Κοινοβούλιο και η Γερουσία, ο δρόμος μπορεί να το ξε-αποφασίσει.
Φρεντ: Ακόμα και με 3 εκατομμύρια διαδηλωτές, έχει ο δρόμος τη νομιμοποίηση ενός εκλεγμένου Κοινοβουλίου;
Μπεζανσενό: Σήμερα, η νομιμότητα είναι στο στρατόπεδο του δρόμου, και ο δρόμος μπορεί να έχει περισσότερη δύναμη από ό,τι οι κυβερνήσεις. Αυτό συνέβη το 1995 στη περίπτωση του σχεδίου Ζυπέ, και συνέβη επίσης το 2006 την ώρα της σύμβασης πρώτης πρόσληψης (CPE).
Εξάλλου, οι κυριότερες κοινωνικές μας κατακτήσεις κερδήθηκαν με αγώνες και με τη κινητοποίηση των προγόνων μας. Αν οι παππούδες μας δεν είχαν κατέβει σε απεργία το 1936, δεν θα είχαμε σήμερα τη πληρωμένη άδεια διακοπών.
Odp: Πιστεύετε λοιπόν ότι η ψήφος του συνόλου των πολιτών έχει λιγότερη αξία από τα κοινωνικά κινήματα;
Μπεζανσενό: Πότε ψήφισε η πλειοψηφία των πολιτών τη σύνταξη στα 67 χρόνια; Στο You Tube, μπορείτε να πάτε να δείτε το Νικολά Σαρκοζί, να εξηγεί πως δεν θα αγγίξει τη σύνταξη στα 67 χρόνια.
Λεόν: Το ΝΡΑ σπρώχνει τους μαθητές να βγουν στους δρόμους;
Μπεζανσενό: Οι μαθητές σπρώχνονται μόνοι τους και δεν χρειάζονται κανένα για να το κάνουν. Μπορούμε να έχουμε μαθητές στο ΝΡΑ.
Εξάλλου, οι ενήλικες, οι μισθωτοί, οι γονείς μαθητών είναι συχνά παρόντες μπροστά στα λύκεια και ζητάνε από τις αστυνομικές δυνάμεις να φύγουν από τα σχολεία και να σταματήσουν τις προκλήσεις τους. Και αυτό είναι καλό.
Ρολάν: Οι πράξεις βίας μπροστά από μερικά λύκεια κινδυνεύουν να στρέψουν τη κοινή γνώμη ενάντια στο κίνημα. Ήταν πραγματικά ανάγκη να βάλουμε στο κίνημα τους μαθητές;
Μπεζανσενό: Ναι, πρέπει να βάλουμε όλο τον κόσμο. Και η νεολαία κατανοεί ότι όταν ζητάνε από τους μεγαλύτερους να δουλεύουν για πολλά χρόνια, οι νέοι θα έχουν ακόμα πιο λίγες ευκαιρίες να βρούνε μια δουλειά στην αγορά εργασίας.
Η κυβέρνηση, με τις επαναλαμβανόμενες αστυνομικές προκλήσεις της, επιδιώκει το ντεραπάρισμα της κατάστασης, πιστεύοντας ότι προκαλώντας φόβο θα καλμάρει την αμφισβήτηση.
Εμιλιέν 22: Ποια στοιχεία σας επιτρέπουν να συγκρίνετε τις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών με το Μάη 68; Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ή ακόμα και να ευχηθούμε τη πιθανότητα ενός κινήματος ίδιου τύπου για τη Γαλλία;
Μπεζανσενό: Δεν υπάρχει μοντέλο για εξαγωγή. Κάθε αγώνας έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και βρίσκει τους δικούς του νόμους. Όμως πιστεύω πως ένας νέος Μάης 68 με τα χρώματα του 21ου αιώνα δεν θα έκανε κακό σε κανένα, εκτός από τους καπιταλιστές και τη κυβέρνηση. Αλλά αυτό δεν μας πειράζει…


Ο Μάης 68, εκτός από τα οδοφράγματα, ήταν μια γενική απεργία όπου εκατομμύρια άνθρωποι εισέβαλαν στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο. Είναι αυτή ακριβώς την εισβολή που χρειαζόμαστε σήμερα.

Τιμπώ: Απεργοί που μπλοκάρουν πετρελαϊκά κέντρα και συγκοινωνιακούς άξονες: πρόκειται ακόμα για απεργία όταν εμποδίζονται οι άλλοι να εργαστούν; Δεν είναι μάλλον πιο κοντά στην ιδέα που έχετε για τον «επαναστατικό ακτιβισμό»;
Μπεζανσενό: Δεν ζούμε μια επανάσταση (όχι ακόμα!). Βρισκόμαστε σε μια διαδικασία γενίκευσης των απεργιών, όπου η ριζοσπαστικοποίηση και η διεύρυνση πάνε χέρι χέρι. Το κίνημα διευρύνεται κάθε φορά λίγο περισσότερο, και ταυτόχρονα, οι δράσεις ριζοσπαστικοποιούνται επειδή η κυβέρνηση σπρώχνει προς τη ριζοσπαστικοποίηση της πάλης.


Μαρκ: ´Εχει το ΝΡΑ ένα συγκεκριμένο αντισχέδιο μεταρρύθμισης; Αν ναι, ποιο είναι αυτό;

Μπεζανσενό: Το ΝΡΑ ζητάει όχι να ξαναγραφτεί το σχέδιο, αλλά την απόσυρσή του. Προτείνουμε τη πλήρη σύνταξη στα 60 χρόνια, και την επιστροφή στα 37,5 έτη ασφάλισης για όλους. Για τη χρηματοδότηση αυτού του σχεδίου, προτείνουμε να αυξηθεί το μερίδιο της εργοδοτικής εισφοράς.


Σύμφωνα με το Συμβούλιο προσανατολισμού των συντάξεων, χρειάζονται 3% του ΑΕΠ από τώρα μέχρι το 2050 για να χρηματοδοτηθεί το συνταξιοδοτικό σύστημα. Όμως, κάθε χρόνο, χάνεται το 17% του ετήσιου πλούτου με τη μορφή κερδών που μονοπωλούνται από μια μειοψηφία προνομιούχων.

Πρέπει λοιπόν να μοιραστούμε το πλούτο, και επίσης να μοιραστούμε το χρόνο εργασίας εργαζόμενοι λιγότερο στις επιχειρήσεις, ώστε να έχει δουλειά όλος ο κόσμος έξω από αυτές.

Βίκτορ: Ποιοι είναι, κατά τη γνώμη σας, οι τομείς που πρέπει να φορολογηθούν κατά προτεραιότητα αν θέλουμε να βρούμε τα κεφάλαια που χρειάζονται για να χρηματοδοτήσουμε τις συντάξεις;
Μπεζανσενό: Τα εισοδήματα του κεφαλαίου. Εξάλλου, κάθε χρόνο, χάνονται 32 δισεκατομμύρια ευρώ με τη μορφή εισφοροαπαλλαγών για να δημιουργήσουν, τάχα, θέσεις εργασίας (το βλέπουμε με πόση επιτυχία το κάνουν!). Αυτές οι εισφοροαπαλλαγές δημιουργούν ελλείμματα.
Ζωρζ Π.: Πώς γίνεται και δείχνετε να μην φοβάστε τις οικονομικές συνέπειες (επιπτώσεις στην απασχόληση, την ανάπτυξη, κλπ) των κινημάτων που οργανώνετε ή πυροδοτείτε;
Μπεζανσενό: Οι παρούσες οικονομικές δυσκολίες δεν οφείλονται στη γενική απεργία, αλλά σε ένα σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, και η κρίση του οποίου, που άρχισε πριν από δυο χρόνια με την υπόθεση των subprimes, απλώθηκε σαν γάγγραινα στο σύνολο των γραναζιών της οικονομίας.


Γινόμαστε μάρτυρες μιας κρίσης υπερπαραγωγής με τη μαρξιστική σημασία της λέξης στο σύνολο των καπιταλιστικών δυνάμεων. Θα πρέπει κάποτε να εφεύρουμε ένα νέο τρόπο παραγωγής και κατανάλωσης που να επιτρέπει να ικανοποιούνται οι ανάγκες της ανθρωπότητας.

Φοιτητής από Τόκιο: Πιστεύετε ότι ένα δημοψήφισμα θα ήταν μια καλή λύση για να ξανατεθεί ενδεχομένως το ζήτημα από μηδενική βάση;
Μπεζανσενό: Στη συγκεκριμένη στιγμή της αναμέτρησης, όχι. Θα ήταν κάτι αποπροσανατολιστικό και ένα θεσμικό υποκατάστατο για τις κοινωνικές κινητοποιήσεις. Αν για να νικήσουμε υπάρχει ένα πιο αποτελεσματικό μέσο από ό,τι η ανανεωνόμενη γενική απεργία, πρέπει να μας το πουν, αλλά εγώ δεν το βλέπω. Η ψηφοφορία των πολιτών μπόρεσε, τη στιγμή της ιδιωτικοποίησης του Ταχυδρομείου, να αποτελέσει ένα στήριγμα για τους αγώνες. Όμως, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει τους αγώνες.

Σερένα: Οι φοιτητές είναι προς το παρόν ελάχιστα κινητοποιημένοι, θα μπορούσαν να παίξουν αποφασιστικό ρόλο;
Μπεζανσενό: Όχι πανικός Σερένα, έρχονται! Καμιά δεκαριά πανεπιστήμια είναι ήδη κινητοποιημένα, και όντως, η φοιτητική αμφισβήτηση θα μπορούσε να αποτελέσει ένα αποφασιστικό στοιχείο για την επέκταση του κινήματος.
Ματιέ: Άρα είναι φυσιολογικό να μπλοκάρονται τα σχολικά κτίρια και να εμποδίζονται όσοι θέλουν να μελετήσουν;
Μπεζανσενό: Άρα, είναι φυσιολογικό να υποστηρίζω εκείνους που μπλοκάρουν.
Zbeul: Μήπως η λύση είναι οι δράσεις των Black Blocs αντί για τις παραδοσιακές «διαδηλώσεις μεργκέζ της CGT»;
Μπεζανσενό: Είμαι μάλλον με τη μεριά του Red Block. Εξάλλου, μου αρέσουν τα μεργκέζ και είμαι υπέρ της ανανεώσιμης γενικής απεργίας.

CG: Τι γίνεται με την αληθινή αριστερή συμμαχία μεταξύ του ΝΡΑ και του Αριστερού Μετώπου ώστε να μπορεί να επηρεάσει το Σοσιαλιστικό κόμμα στα επόμενα χρόνια;

Μπεζανσενό: Προτείνουμε τη συσπείρωση όλων των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων πάνω σε ενωτικές και ριζοσπαστικές βάσεις, και σε πλήρη ανεξαρτησία απέναντι στο Σοσιαλιστικό κόμμα. Ο στόχος, για μένα, δεν είναι να επηρεάσουμε τη πολιτική του ΣΚ ή να το στρατολογήσουμε στον αντικαπιταλισμό (καλό κουράγιο!), αλλά μάλλον να αμφισβητήσουμε την ηγεμονία του ΣΚ πάνω στην υπόλοιπη αριστερά.
Υπάρχουν δυο μεγάλοι πολιτικοί προσανατολισμοί στα αριστερά: η μια που εγγράφεται στο πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς, και η άλλη που θέλει να βγει από αυτό. Αυτοί οι δυο προσανατολισμοί δεν είναι συμβατοί μέσα στην ίδια κυβέρνηση, αλλά οι δυνάμεις μας μπορούν να προστεθούν για να αντισταθούν στη δεξιά, όπως συμβαίνει στο ζήτημα των συντάξεων.
Λωράν Φ.: Κύριε Μπεζανσενό, πότε λογαριάζετε να βγείτε στη σύνταξη;
Μπεζανσενό: Στα 60 χρόνια και με πλήρη σύνταξη! Αλλά να ξέρεις Λωράν, ότι θα συνεχίσω πάντως να αγωνίζομαι.


Μαρού: Και μέχρι πού μπορεί να πάει αυτή η κλιμάκωση;

Μπεζανσενό: Μέχρι τη νίκη. Έχουν συγκεντρωθεί οι προϋποθέσεις για να νικήσει το κίνημα για τις συντάξεις. Αυτό δεν είναι δεδομένο, και υπάρχουν ακόμα μπροστά μας πολλά εμπόδια. Αλλά αντικειμενικά, το στρατόπεδό μας, εκείνο της αμφισβήτησης, εξακολουθεί να διευρύνεται ενώ το απέναντι στρατόπεδο απομονώνεται και γίνεται πιο εύθραυστο.
Ο κυβερνητικός ανασχηματισμός μεταβάλλεται σε κατατρόπωση. Απέναντι σε υπουργούς που ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους, ο δρόμος μπορεί να πετύχει μια αποφασιστική νίκη σε αυτή τη πάλη των τάξεων. Όπως το έλεγε ο Τσε, Hasta la Victoria siempre!.
 

Emilot

AVClub Fanatic
18 June 2006
32,852
Εξάρχεια
Απάντηση: Που πάει η Ευρώπη?

Roubini: Η άνοδος του ευρώ θα προκαλέσει "πόνο" στις PIIGS

ΠΗΓΗ: Capital gr

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα έπρεπε να ανησυχεί λιγότερο για το «φάντασμα» του πληθωρισμού, και να επικεντρωθεί στην αυξανόμενη απειλή του αποπληθωρισμού, η οποία θα μπορούσε να προκύψει από έναν πόλεμο νομισμάτων, σχολίασε ο Nouriel Roubini.

Σε άρθρο του για τους πελάτες της Roubini Global Econimics, τόνισε πως οι ανησυχίες της ΕΚΤ για την απειλή του πληθωρισμού στην ευρωζώνη, ουσιαστικά καταπνίγουν την ανάκαμψη των χρεωμένων περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης, δηλαδή της Πορτογαλίας, της Ιταλίας, της Ιρλανδίας, της Ελλάδας και της Ισπανίας (PIIGS).

Αντίθετα, η τράπεζα θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο επιβολής περαιτέρω μέτρων ποσοτικής χαλάρωσης (QE), όπως οι Βρετανοί και Αμερικανοί ομόλογοί της.

«Η πεισματάρα ΕΚΤ, πιο πιθανό είναι να σκότωνε κάθε πιθανότητα ανάκαμψης των PIIGS παρά να εξέταζε την πιθανότητα ενός νέου QE, το οποίο θεωρεί απαράδεκτο, επικαλούμενη την απειλή της ανόδου του πληθωρισμού», δήλωσε ο Roubini.

Όπως τόνισε χαρακτηριστικά, «ο αποπληθωρισμός και όχι ο πληθωρισμός, είναι το ρίσκο που μαστίζει τις PIIGS».

Πρόσθεσε ακόμη πως οι εντάσεις σχετικά με τα νομίσματα, έχουν φθάσει σε κρίσιμο σημείο. Οι χώρες με υπερβολικές δαπάνες θα πρέπει να μειώσουν την εγχώρια ζήτηση για απομόχλευση, ενώ οι υπερβολικά συγκρατημένες χώρες αρνούνται να μειώσουν την εξάρτησή τους από τις καθαρές εξαγωγές.

«Αυτό το παιχνίδι στα νομίσματα και στις καθαρές εξαγωγές, σημαίνει ότι το κέρδος μιας χώρας είναι η απώλεια ενός άλλου κράτος», τόνισε ο οικονομολόγος.

Σημειώνει δε πως το πρόβλημα είναι πιο μεγάλο και έντονο για τις PIIGS, οι οποίες χρειάζονται απεγνωσμένα μια πραγματική υποτίμηση του ευρώ.

«Αντίθετα, η νομισματική πολιτική της ΕΚΤ και η σφιχτή δημοσιονομική τακτική της Γερμανίας, ενισχύουν το ευρώ και ενθαρρύνουν ακόμη περισσότερο τις αποπληθωριστικές πιέσεις στις PIIGS, που ήδη παραπαίουν.

Αυτή η άνοδος στο ευρώ, σύντομα θα προκαλέσει μαζικό πόνο στις PIIGS, καθώς η ύφεση στην οποία βρίσκονται θα επιδεινωθεί και το ρίσκο χρεοκοπίας θα αγγίξει οριακό σημείο».



Πηγή:www.capital.gr
 

Emilot

AVClub Fanatic
18 June 2006
32,852
Εξάρχεια
Απάντηση: Που πάει η Ευρώπη?

Μπορούμε να νικήσουμε!

Του Μπαζίλ Πο, σιδηροδρομικού, μέλους της Εκτελεστικής Επιτροπής του Νέου Αντικαπιταλστικού Κόμματος Γαλλίας (www.npa2009.org)

Συμπληρώθηκαν ήδη επτά εβδομάδες απεργιών και διαδηλώσεων, οι οποίες διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα συμμετοχής και αναπτύσσονται στην πορεία των κινητοποιήσεων.

Μετά την επιτυχία των διαδηλώσεων του Σαββάτου, 16 Οκτωβρίου, η ημέρα των απεργιών και των διαδηλώσεων της 19ης Οκτωβρίου είχε επίσης επιτυχία, με 3.5 εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους και μαζική παρουσία νεολαίας. Λύκεια και πανεπιστήμια μπήκαν κι αυτά στο χορό της κινητοποίησης.

Με εκατομμύρια διαδηλωτές σε κάθε ημέρα δράσης, έχουμε την επιβεβαίωση ενός κινήματος που αναστατώνει εκ βαθέων την κοινωνία και διαπερνά το σύνολο της χώρας. Μια μεταρρύθμιση που απορρίπτεται από το 70% και πλέον του πληθυσμού δεν μπορεί παρά να παρακινεί αυτές και αυτούς που την αντιπαλεύουν, να προσελκύει κόσμο στο κίνημα ή να ωθεί άλλους να το υποστηρίζουν με διάφορους τρόπους.

Μέχρι και τις 7 Σεπτεμβρίου, οι διαδηλώσεις και οι απεργίες ήταν κυρίως μια μορφή έκφρασης δυσαρέσκειας, χωρίς όμως να έχουν αποκτήσει ακόμη εκείνη την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται να υπάρχει σε αρκετά μαζική κλίμακα ώστε να εγγράφεται στην ημερήσια διάταξη η δυνατότητα της νίκης.

Βήμα- βήμα, η κατάσταση άλλαξε. Η δύναμη του πλήθους στις διαδηλώσεις, οι απεργίες με ικανοποιητική συμμετοχή, οι συζητήσεις μεταξύ συναδέλφων έδωσαν κουράγιο στον κόσμο. Η αλαζονεία της εξουσίας κατέληξε να πείσει τους πιο διστακτικούς ότι ήταν ανάγκη να απαντήσουν, να μην αφεθούν στην υποταγή. Γιατί υπάρχει στο σημερινό κίνημα μια δύναμη που δεν μετριέται με τον αριθμό των διαδηλωτών, αλλά εκφράζει κάτι πιο βαθύ: η ιδέα ότι το δίκιο, η νομιμότητα είναι με το δικό μας μέρος και ότι, ακόμη κι αν οι τσέπες μας είναι άδειες, το ποτήρι μας είναι γεμάτο, ότι ήρθε η ώρα να σηκώσουμε το κεφάλι, καθώς αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η αξιοπρέπειά μας.

Αυτή η συνειδητοποίηση ήρθε σιγά- σιγά, ακολουθώντας το ρυθμό των απεργιών και των διαδηλώσεων, αλλά κάθε φορά γινόταν πιο καθαρό ότι μια μέρα δράσης κάθε τόσο δεν θα αρκούσε για να οδηγήσει την κυβέρνηση σε οπισθοχώρηση. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν έχει συζητηθεί τόσο έντονα και τόσο μαζικά το ενδεχόμενο της απεργίας διαρκείας όσο τις τελευταίες εβδομάδες, σε σημείο που το 61% των Γάλλων να τοποθετείται, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, υπέρ απεργιών διαρκείας. Αυτό που θα χρειαζόταν δεν ήταν παρά μια μικρή ώθηση. Ωστόσο, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, αν και πιέζονται από το κίνημα, φυλάγονται για να αποφύγουν μια ανοιχτή πολιτική κρίση και δεν καλούν σε γενική απεργία για την ανάκληση του νομοσχεδίου.

Παρόλα αυτά, η απεργία της 12ης Οκτωβρίου είδε πολλούς κλάδους κομβικής σημασίας, ιδίως στις μεταφορές (λιμάνια, σιδηρόδρομοι, μετρό, αεροδρόμια) και την ενέργεια (διυλιστήρια, ηλεκτρισμός) να μπαίνουν στον αγώνα ή να κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις τους. Παράλληλα, η απεργία ρίζωσε σε μια σειρά χώρων- στάσεις εργασίας σε μικρές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, στα τελωνεία, στους δήμους, στην υγεία, στο ταχυδρομείο, στα σχολεία. Και βέβαια, ξεχωρίζει η κάθοδος των μαθητών και των φοιτητών στους δρόμους.

Σπάνια βλέπει κανείς τόσες πρωτοβουλίες σε κάθε μέρος. Όλα στροβιλίζονται γρήγορα προς όλες τις κατευθύνσεις. Τόσο το καλύτερο! Πολλαπλές τοπικές διαδηλώσεις να συγκλίνουν στο ίδιο μέρος, συναντήσεις εργαζομένων διαφορετικών κλάδων, αποκλεισμός βιομηχανικών ζωνών… Σε ορισμένες περιοχές, όπως στη Χάβρη, συγκαλείται κάθε βράδυ διακλαδική συνέλευση, η οποία κάνει τον απεργιακό απολογισμό της ημέρας και διατηρεί σύνδεση με τις συνομοσπονδίες. Αλλού, οι γενικές συνελεύσεις των σιδηροδρομικών αποφασίζουν να κατέβουν στο πλευρό των απεργών που αποκλείουν τα διυλιστήρια, καθηγητές παίρνουν το λόγο σε γενικές συνελεύσεις δημοτικών υπαλλήλων… Πρόκειται για ένα είδος ανασυγκρότησης, για επιστροφή στις πρακτικές της οργάνωσης και του αγώνα, πρακτικές αναγκαίες, αλλά ξεχασμένες για πολύ καιρό.

Έτσι, μέσα σε λίγες μέρες το κλίμα άλλαξε. Πλησιάζουμε ένα σημείο καμπής! Αισθάνεται κανείς στην ατμόσφαιρα ότι μπορεί να γίνει η ανατροπή, ότι το κίνημα μπορεί να νικήσει, ότι προβάλλει η ευκαιρία της επιτυχίας: Η νίκη είναι δυνατή!

Είναι με την απεργία που μπορούμε να αποκτήσουμε πραγματικό βάρος στο συσχετισμό των δυνάμεων. Με την απεργία θυμίζουμε ότι είμαστε εμείς που κινούμε την οικονομία, ότι όλα τα πλούτη αυτής της χώρας είναι προϊόντα της εργασίας μας. Κι αν με την ολοένα και μεγαλύτερη επέκταση της προσωρινής απασχόλησης πολλοί μισθωτοί δυσκολεύονται να απεργήσουν, παραμένει αναγκαίο να τους συνδέσουμε με το κίνημα, ιδίως στις κινητοποιήσεις για τον αποκλεισμό βιομηχανικών ζωνών, αποθηκών καυσίμων και στις μαζικές διαδηλώσεις.

Αλλά είναι η απεργία που επιτρέπει το μπλοκάρισμα της οικονομίας, που δίνει τη δυνατότητα στους μισθωτούς να βρουν το χρόνο να ενωθούν, να οργανωθούν, να συναντήσουν άλλους εργαζόμενους γειτονικών εργοστασίων, να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους. Σ’ αυτό το καθήκον πρέπει να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας.

Ο πυρετός μιας κυβέρνησης που χτυπά τους νέους, που στέλνει τους μπάτσους στα διυλιστήρια, μας ενισχύει την πεποίθηση ότι δεν πρέπει να χαλαρώσουμε λεπτό. Πρέπει να φέρουμε στο στρατόπεδο των απεργών αυτούς που ταλαντεύονται ακόμη.

Μια απόρριψη κρύβει μια δεύτερη: Πίσω από την απόρριψη της μεταρρύθμισης στο συνταξιοδοτικό, ωριμάζει η απόρριψη του Σαρκοζί και της πολιτικής που ακολουθεί προς όφελος των καπιταλιστών.

Είναι μια κρίση κοινωνική και πολιτική, ένα κίνημα με βάθος, που καλεί σε παραίτηση του Σαρκοζί, του (πρωθυπουργού) Φιγιόν και των κάθε είδους Βερτ (υπουργός Εργασίας). Ή θα φύγουν, ή θα τους διώξουμε!

Δήλωση του Ολιβιέ Μπεζανσενό, ταχυδρομικού, εκπροσώπου Τύπου του ΝΡΑ


Οι υπεύθυνοι της CGT (σ.τ.Μ. εργατικής ομοσπονδίας προσκείμενης στο ΚΚΓ) στο συγκρότημα Total κάλεσαν τον πληθυσμό να κατέβει στο διυλιστήριο του Γκρανπουί, όπου απειλείται επέμβαση αστυνομικών δυνάμεων. Σήμερα το πρωί, ο Σαρκοζί έδοσε το πράσινο φως στις δυνάμεις καταστολής και στον υπουργό Εσωτερικών, Μπρις Ορτεφέ, να ξεμπλοκάρουν τις αποθήκες καυσίμων. Αφού δεν μπορεί να πείσει τον πληθυσμό για τη μεταρρύθμιση των συντάξεων, δεν του μένει τίποτε άλλο του Σαρκοζί παρά τα γκλομπ, τα δακρυγόνα, οι αστυνομικές προβοκάτσιες, ο ξυλοδαρμός.

Να τον εμποδίσουμε!

Να μην αφήσουμε τους απεργούς μόνους!

Υποστηρίζω την έκκληση του Σαρλί Φουλάρ, υπεύθυνου της CGT Total.
Για να υπερασπιστούν το απεργιακό δικαίωμα που χτυπά η κυβέρνηση Φιγιόν, οι αγωνιστές του ΝΡΑ είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν στα αιτήματα των απεργών και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων, ώστε όλοι μαζί να υπερασπιστούμε τον αγώνα μας και την απαίτησή μας:
τη συνταξιοδότηση της μεταρρύθμισης των συντάξεων!

http://aristerovima.gr/details.php?id=840
 

Emilot

AVClub Fanatic
18 June 2006
32,852
Εξάρχεια
Απάντηση: Που πάει η Ευρώπη?

Ο Μπεζανσενό απαντάει στις ερωτήσεις των αναγνωστών της Le Monde την Τρίτη 19/10, ημέρα των μεγάλων κινητοποιήσεων

besancenot_2.jpg

(Μετάφραση-επιμέλεια: Γιώργος Μητραλιάς)


Εστεμπάν: Καλημέρα, σήμερα Τρίτη πρόκειται για ένα κύκνειο άσμα ή όχι;

Μπεζανσενό: Όχι! Πρόκειται για μια επιπλέον φάση προς τη κατεύθυνση της γενικής απεργίας που αρχίζει να παίρνει μορφή. Από το βράδυ της Τρίτης και πέρα, θα γίνουν ανανεώσεις της απεργίας, θα γίνουν νέες διαδηλώσεις, καθώς και πολυάριθμα μπλοκαρίσματα. Το ερώτημα που μπαίνει τώρα είναι να μπλοκαριστεί η οικονομία για να μπλοκαριστεί η μεταρρύθμιση.



Zbeul: Είναι αυτή η απεργία, κατά τη γνώμη σας, μια πολιτική απεργία γενικής δυσφορίας ή μια κοινωνική απεργία αποκλειστικά επικεντρωμένη στις συντάξεις;


Μπεζανσενό: Η δυσαρέσκεια ξεπερνάει το ζήτημα των συντάξεων, αλλά ταυτόχρονα, αποκρυσταλλώνεται στο ντοσιέ των συντάξεων. Πολλοί μισθωτοί και πολλοί νέοι δεν αντέχουν πια τα «δυο μέτρα και δυο σταθμά» της κυβέρνησης και επιδιώκουν όντως, μέσα από αυτή την απεργία για τις συντάξεις, να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τη κυβέρνηση Σαρκοζί που υφίστανται εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Αμπντελμαλίκ: Ποια συνέχεια θα προτείνατε στη συνδικαλιστική δράση, αν ψηφιστεί ο νόμος:


Μπεζανσενό: Ο νόμος δεν είναι παρά σχέδιο νόμου ενόσω δεν δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Και ακόμα και όταν θα δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, η κοινωνική ιστορία της χώρας μας είναι εδώ για να μας θυμίσει ότι αυτό που αποφασίζουν το Κοινοβούλιο και η Γερουσία, ο δρόμος μπορεί να το ξε-αποφασίσει.

Φρεντ: Ακόμα και με 3 εκατομμύρια διαδηλωτές, έχει ο δρόμος τη νομιμοποίηση ενός εκλεγμένου Κοινοβουλίου;


Μπεζανσενό: Σήμερα, η νομιμότητα είναι στο στρατόπεδο του δρόμου, και ο δρόμος μπορεί να έχει περισσότερη δύναμη από ό,τι οι κυβερνήσεις. Αυτό συνέβη το 1995 στη περίπτωση του σχεδίου Ζυπέ, και συνέβη επίσης το 2006 την ώρα της σύμβασης πρώτης πρόσληψης (CPE).
Εξάλλου, οι κυριότερες κοινωνικές μας κατακτήσεις κερδήθηκαν με αγώνες και με τη κινητοποίηση των προγόνων μας. Αν οι παππούδες μας δεν είχαν κατέβει σε απεργία το 1936, δεν θα είχαμε σήμερα τη πληρωμένη άδεια διακοπών.


Odp: Πιστεύετε λοιπόν ότι η ψήφος του συνόλου των πολιτών έχει λιγότερη αξία από τα κοινωνικά κινήματα;


Μπεζανσενό: Πότε ψήφισε η πλειοψηφία των πολιτών τη σύνταξη στα 67 χρόνια; Στο You Tube, μπορείτε να πάτε να δείτε το Νικολά Σαρκοζί, να εξηγεί πως δεν θα αγγίξει τη σύνταξη στα 67 χρόνια.


Λεόν: Το ΝΡΑ σπρώχνει τους μαθητές να βγουν στους δρόμους;

Μπεζανσενό: Οι μαθητές σπρώχνονται μόνοι τους και δεν χρειάζονται κανένα για να το κάνουν. Μπορούμε να έχουμε μαθητές στο ΝΡΑ.
Εξάλλου, οι ενήλικες, οι μισθωτοί, οι γονείς μαθητών είναι συχνά παρόντες μπροστά στα λύκεια και ζητάνε από τις αστυνομικές δυνάμεις να φύγουν από τα σχολεία και να σταματήσουν τις προκλήσεις τους. Και αυτό είναι καλό.


Ρολάν: Οι πράξεις βίας μπροστά από μερικά λύκεια κινδυνεύουν να στρέψουν τη κοινή γνώμη ενάντια στο κίνημα. Ήταν πραγματικά ανάγκη να βάλουμε στο κίνημα τους μαθητές;


Μπεζανσενό: Ναι, πρέπει να βάλουμε όλο τον κόσμο. Και η νεολαία κατανοεί ότι όταν ζητάνε από τους μεγαλύτερους να δουλεύουν για πολλά χρόνια, οι νέοι θα έχουν ακόμα πιο λίγες ευκαιρίες να βρούνε μια δουλειά στην αγορά εργασίας.
Η κυβέρνηση, με τις επαναλαμβανόμενες αστυνομικές προκλήσεις της, επιδιώκει το ντεραπάρισμα της κατάστασης, πιστεύοντας ότι προκαλώντας φόβο θα καλμάρει την αμφισβήτηση.

Εμιλιέν 22: Ποια στοιχεία σας επιτρέπουν να συγκρίνετε τις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών με το Μάη 68; Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ή ακόμα και να ευχηθούμε τη πιθανότητα ενός κινήματος ίδιου τύπου για τη Γαλλία;

Μπεζανσενό: Δεν υπάρχει μοντέλο για εξαγωγή. Κάθε αγώνας έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και βρίσκει τους δικούς του νόμους. Όμως πιστεύω πως ένας νέος Μάης 68 με τα χρώματα του 21ου αιώνα δεν θα έκανε κακό σε κανένα, εκτός από τους καπιταλιστές και τη κυβέρνηση. Αλλά αυτό δεν μας πειράζει...
Ο Μάης 68, εκτός από τα οδοφράγματα, ήταν μια γενική απεργία όπου εκατομμύρια άνθρωποι εισέβαλαν στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο. Είναι αυτή ακριβώς την εισβολή που χρειαζόμαστε σήμερα.


Τιμπώ: Απεργοί που μπλοκάρουν πετρελαϊκά κέντρα και συγκοινωνιακούς άξονες: πρόκειται ακόμα για απεργία όταν εμποδίζονται οι άλλοι να εργαστούν; Δεν είναι μάλλον πιο κοντά στην ιδέα που έχετε για τον «επαναστατικό ακτιβισμό»;


Μπεζανσενό: Δεν ζούμε μια επανάσταση (όχι ακόμα!). Βρισκόμαστε σε μια διαδικασία γενίκευσης των απεργιών, όπου η ριζοσπαστικοποίηση και η διεύρυνση πάνε χέρι χέρι. Το κίνημα διευρύνεται κάθε φορά λίγο περισσότερο, και ταυτόχρονα, οι δράσεις ριζοσπαστικοποιούνται επειδή η κυβέρνηση σπρώχνει προς τη ριζοσπαστικοποίηση της πάλης.

Μαρκ: ´Εχει το ΝΡΑ ένα συγκεκριμένο αντισχέδιο μεταρρύθμισης; Αν ναι, ποιο είναι αυτό;


Μπεζανσενό: Το ΝΡΑ ζητάει όχι να ξαναγραφτεί το σχέδιο, αλλά την απόσυρσή του. Προτείνουμε τη πλήρη σύνταξη στα 60 χρόνια, και την επιστροφή στα 37,5 έτη ασφάλισης για όλους. Για τη χρηματοδότηση αυτού του σχεδίου, προτείνουμε να αυξηθεί το μερίδιο της εργοδοτικής εισφοράς.
Σύμφωνα με το Συμβούλιο προσανατολισμού των συντάξεων, χρειάζονται 3% του ΑΕΠ από τώρα μέχρι το 2050 για να χρηματοδοτηθεί το συνταξιοδοτικό σύστημα. Όμως, κάθε χρόνο, χάνεται το 17% του ετήσιου πλούτου με τη μορφή κερδών που μονοπωλούνται από μια μειοψηφία προνομιούχων.
Πρέπει λοιπόν να μοιραστούμε το πλούτο, και επίσης να μοιραστούμε το χρόνο εργασίας εργαζόμενοι λιγότερο στις επιχειρήσεις, ώστε να έχει δουλειά όλος ο κόσμος έξω από αυτές.

Βίκτορ: Ποιοι είναι, κατά τη γνώμη σας, οι τομείς που πρέπει να φορολογηθούν κατά προτεραιότητα αν θέλουμε να βρούμε τα κεφάλαια που χρειάζονται για να χρηματοδοτήσουμε τις συντάξεις;

Μπεζανσενό: Τα εισοδήματα του κεφαλαίου. Εξάλλου, κάθε χρόνο, χάνονται 32 δισεκατομμύρια ευρώ με τη μορφή εισφοροαπαλλαγών για να δημιουργήσουν, τάχα, θέσεις εργασίας (το βλέπουμε με πόση επιτυχία το κάνουν!). Αυτές οι εισφοροαπαλλαγές δημιουργούν ελλείμματα.


Ζωρζ Π.: Πώς γίνεται και δείχνετε να μην φοβάστε τις οικονομικές συνέπειες (επιπτώσεις στην απασχόληση, την ανάπτυξη, κλπ) των κινημάτων που οργανώνετε ή πυροδοτείτε;


Μπεζανσενό: Οι παρούσες οικονομικές δυσκολίες δεν οφείλονται στη γενική απεργία, αλλά σε ένα σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, και η κρίση του οποίου, που άρχισε πριν από δυο χρόνια με την υπόθεση των subprimes, απλώθηκε σαν γάγγραινα στο σύνολο των γραναζιών της οικονομίας.
Γινόμαστε μάρτυρες μιας κρίσης υπερπαραγωγής με τη μαρξιστική σημασία της λέξης στο σύνολο των καπιταλιστικών δυνάμεων. Θα πρέπει κάποτε να εφεύρουμε ένα νέο τρόπο παραγωγής και κατανάλωσης που να επιτρέπει να ικανοποιούνται οι ανάγκες της ανθρωπότητας.


Φοιτητής από Τόκιο: Πιστεύετε ότι ένα δημοψήφισμα θα ήταν μια καλή λύση για να ξανατεθεί ενδεχομένως το ζήτημα από μηδενική βάση;

Μπεζανσενό: Στη συγκεκριμένη στιγμή της αναμέτρησης, όχι. Θα ήταν κάτι αποπροσανατολιστικό και ένα θεσμικό υποκατάστατο για τις κοινωνικές κινητοποιήσεις. Αν για να νικήσουμε υπάρχει ένα πιο αποτελεσματικό μέσο από ό,τι η ανανεωνόμενη γενική απεργία, πρέπει να μας το πουν, αλλά εγώ δεν το βλέπω. Η ψηφοφορία των πολιτών μπόρεσε, τη στιγμή της ιδιωτικοποίησης του Ταχυδρομείου, να αποτελέσει ένα στήριγμα για τους αγώνες. Όμως, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει τους αγώνες.


Σερένα: Οι φοιτητές είναι προς το παρόν ελάχιστα κινητοποιημένοι, θα μπορούσαν να παίξουν αποφασιστικό ρόλο;


Μπεζανσενό: Όχι πανικός Σερένα, έρχονται! Καμιά δεκαριά πανεπιστήμια είναι ήδη κινητοποιημένα, και όντως, η φοιτητική αμφισβήτηση θα μπορούσε να αποτελέσει ένα αποφασιστικό στοιχείο για την επέκταση του κινήματος.


Ματιέ: Άρα είναι φυσιολογικό να μπλοκάρονται τα σχολικά κτίρια και να εμποδίζονται όσοι θέλουν να μελετήσουν;


Μπεζανσενό: Άρα, είναι φυσιολογικό να υποστηρίζω εκείνους που μπλοκάρουν.


Zbeul: Μήπως η λύση είναι οι δράσεις των Black Blocs αντί για τις παραδοσιακές «διαδηλώσεις μεργκέζ της CGT»;


Μπεζανσενό: Είμαι μάλλον με τη μεριά του Red Block. Εξάλλου, μου αρέσουν τα μεργκέζ και είμαι υπέρ της ανανεώσιμης γενικής απεργίας.


CG: Τι γίνεται με την αληθινή αριστερή συμμαχία μεταξύ του ΝΡΑ και του Αριστερού Μετώπου ώστε να μπορεί να επηρεάσει το Σοσιαλιστικό κόμμα στα επόμενα χρόνια;


Μπεζανσενό: Προτείνουμε τη συσπείρωση όλων των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων πάνω σε ενωτικές και ριζοσπαστικές βάσεις, και σε πλήρη ανεξαρτησία απέναντι στο Σοσιαλιστικό κόμμα. Ο στόχος, για μένα, δεν είναι να επηρεάσουμε τη πολιτική του ΣΚ ή να το στρατολογήσουμε στον αντικαπιταλισμό (καλό κουράγιο!), αλλά μάλλον να αμφισβητήσουμε την ηγεμονία του ΣΚ πάνω στην υπόλοιπη αριστερα.

Υπάρχουν δυο μεγάλοι πολιτικοί προσανατολισμοί στα αριστερά: η μια που εγγράφεται στο πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς, και η άλλη που θέλει να βγει από αυτό. Αυτοί οι δυο προσανατολισμοί δεν είναι συμβατοί μέσα στην ίδια κυβέρνηση, αλλά οι δυνάμεις μας μπορούν να προστεθούν για να αντισταθούν στη δεξιά, όπως συμβαίνει στο ζήτημα των συντάξεων.


Λωράν Φ.: Κύριε Μπεζανσενό, πότε λογαριάζετε να βγείτε στη σύνταξη;

Μπεζανσενό: Στα 60 χρόνια και με πλήρη σύνταξη! Αλλά να ξέρεις Λωράν, ότι θα συνεχίσω πάντως να αγωνίζομαι.

Μαρού: Και μέχρι πού μπορεί να πάει αυτή η κλιμάκωση;

Μπεζανσενό: Μέχρι τη νίκη. Έχουν συγκεντρωθεί οι προϋποθέσεις για να νικήσει το κίνημα για τις συντάξεις. Αυτό δεν είναι δεδομένο, και υπάρχουν ακόμα μπροστά μας πολλά εμπόδια. Αλλά αντικειμενικά, το στρατόπεδό μας, εκείνο της αμφισβήτησης, εξακολουθεί να διευρύνεται ενώ το απέναντι στρατόπεδο απομονώνεται και γίνεται πιο εύθραυστο.
Ο κυβερνητικός ανασχηματισμός μεταβάλλεται σε κατατρόπωση. Απέναντι σε υπουργούς που ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους, ο δρόμος μπορεί να πετύχει μια αποφασιστική νίκη σε αυτή τη πάλη των τάξεων. Όπως το έλεγε ο Τσε, Hasta la Victoria siempre!.
 
Last edited:

Emilot

AVClub Fanatic
18 June 2006
32,852
Εξάρχεια
Απάντηση: Που πάει η Ευρώπη?

Και η άποψη του έγκριτου, Πέτρου Παπακωνσταντίνου..

Ελλάς- Γαλλία Συμμαχία!

Από την "Καθημερινή", 23.10.2010

«Η δημογραφική γήρανση καθιστά τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού αναπόδραστη, αν θέλουμε να σώσουμε τις συντάξεις σε πνεύμα αλληλεγγύης των γενεών». «Θορυβώδεις μειονότητες μπλοκάρουν τις μεταρρυθμίσεις, κρατούν όμηρο την οικονομία και δυσφημούν τη χώρα στο εξωτερικό». «Οι ταραξίες δεν μπορούν να εμποδίζουν την τεράστια πλειοψηφία να ασκήσει το δικαίωμα στην εργασία».

Ο τόνος ακούγεται οικείος. Αυτή τη φορά, ωστόσο, τα «γαλλικά» εναντίον των απεργών δεν ακούστηκαν από ελληνικά χείλη, αλλά από εκείνα του Νικολά Σαρκοζί και του επί των Εσωτερικών υπουργού του (παγκοσμίως διάσημου και για την εκστρατεία του εναντίον των Ρομά), Μπρις Ορτεφέ. Α, και του υπουργού Εργασίας, Ερίκ Βερτ, ο οποίος, αν και βυθίστηκε μέχρι τον λαιμό στον βούρκο του σκανδάλου Μπετενκούρ, θεωρήθηκε από την κυβέρνησή του ο κατάλληλος άνθρωπος για να αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης και να εκφωνεί κηρύγματα φιλοπονίας.

Να, όμως, που ο προσφιλής μύθος κάθε εξουσίας περί σιωπηλής πλειοψηφίας καταρρέει εκκωφαντικά. Η νεολαία κατεβαίνει στους δρόμους σε μια εκδήλωση πραγματικής αλληλεγγύης των γενεών, αντιστρέφοντας το ερώτημα: «Αν οι μεγάλοι δουλεύουν μέχρι τα 70, πότε θα βρούμε εμείς δουλειά»; Το 59% των πολιτών λέει ναι στη συνέχιση των απεργιών και μετά την ψήφιση του νόμου, το 61% ναι σε γενική απεργία διαρκείας, το 71% ναι στις διαδηλώσεις και το 70% όχι στον Σαρκοζί. Μειοψηφίες, είπατε;

Η γαλλική αντιπολίτευση καυτηρίασε την επιστράτευση ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας και του στρατού εναντίον απεργών. Ωστόσο, η πιο επικίνδυνη εκδήλωση απολυταρχισμού βρίσκεται, ίσως, όχι στα κλομπ και τα δακρυγόνα, αλλά στην ίδια την πολιτική φιλοσοφία που προσπαθεί να εμπεδώσει η κυβέρνηση Σαρκοζί. Ή μάλλον οι ευρωπαϊκές ελίτ στο σύνολό τους, που υπερασπίζονται τη δρακόντεια λιτότητα με βάση το παλιό δόγμα της Μάργκαρετ Θάτσερ, το διαβόητο ΤΙΝΑ: There Is No Alternative, δηλαδή Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση.

Ο αντιπρύτανης του πανεπιστημίου Μπίρκμπεκ στο Λονδίνο, Κώστας Δουζίνας, μιλάει για «φυσικοποίηση» της πολιτικής: «Πρωτόγνωρες επιβολές της Ε.Ε. και του ΔΝΤ παρουσιάζονται ως αναπόδραστες, σχεδόν μη ανθρώπινες παρεμβάσεις. Σχεδιαγράμματα με την άνοδο των σπρεντ κυριαρχούν στις οθόνες με τον ίδιο τρόπο που παρουσιάζεται η εξάπλωση της ηφαιστειακής στάχτης ή η αύξηση της θερμοκρασίας». Πώς να τα βάλεις με τη στατιστική, με την επιστήμη, διάολε, χωρίς να χαρακτηρισθείς ιδεοληπτικός ή παράφρων;

Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα το «επιστημονικό», τίποτα το αναπότρεπτο, παρά μόνο η πονηρία που ανυψώνει σε οικουμενικές αλήθειες στενά, εγωιστικά συμφέροντα των ισχυρών, σε βάρος των αδυνάτων. Θα πουν: Μα χθες αντιστοιχούσαν τέσσερις εργαζόμενοι σε έναν συνταξιούχο, ενώ σήμερα μόνο δύο. Αλλά οι δύο εργαζόμενοι του σήμερα παράγουν περισσότερα από ό,τι παρήγαγαν οι τέσσερις του χθες. Ποιος σκοτεινός «επιστημονικός» νόμος υποχρεώνει τους εργαζόμενους να δουλεύουν περισσότερο για λιγότερα, την εποχή της εκθετικής προόδου της επιστήμης, της τεχνολογίας και της παραγωγικότητας της εργασίας; Ποια «φυσική» νομοτέλεια υποχρεώνει τη Βρετανία, μια κραταιά πυρηνική δύναμη και παλιά αυτοκρατορία, να ζαρώνει μπροστά στους αόρατους θεούς της αγοράς ομολόγων, που αξιώνουν ανθρωποθυσίες 490.000 δημοσίων υπαλλήλων και μείωση του ελλείμματος από 12% σε 3% μέσα σε τρία μόλις χρόνια για να μην τη ρίξουν στα Τάρταρα;

Ο κάλπικος επιστημονισμός οδηγεί κατευθείαν στην απονομιμοποίηση των κοινωνικών συγκρούσεων, οι οποίες αντιμετωπίζονται πλέον ως επιβιώσεις πολιτικού πρωτογονισμού στο ασηπτικό περιβάλλον της μεταμοντέρνας σκέψης. Γι’ αυτό δεν εκπλήσσει που Ελλάδα και Γαλλία, οι δύο χώρες που γέννησαν την αρχαία και τη σύγχρονη Δημοκρατία, θεωρούνται οι πιο «καθυστερημένες» από τους οπαδούς της τεχνοκρατικής, νεοφιλελεύθερης δυστοπίας. Στην πραγματικότητα, διασώζουν την ελπίδα για την επιστροφή της πολιτικής, που δεν έχει νόημα παρά ως αντιπαράθεση ριζικά διαφορετικών κοινωνικών σχεδίων. Ο Ταρίκ Αλί έγραφε τις προάλλες στον Guardian ότι, «αν υπήρχε Οδηγός Μισελέν για τις διαδηλώσεις, η Γαλλία θα έπαιρνε τρία αστέρια και η Ελλάδα δύο». Αυτό που για πολλούς ακούγεται ως ψόγος, από τον Βρετανό συγγραφέα διατυπώθηκε ως έπαινος.
 

Emilot

AVClub Fanatic
18 June 2006
32,852
Εξάρχεια
Απάντηση: Που πάει η Ευρώπη?

Γαλλία: Μπροστά στο μεγάλο δίλημμα της πολιτικής

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ

Εάν η Κίνα, στις αρχές του 21ου αιώνα, αναδεικνύεται σε «εργαστήρι προϊόντων του κόσμου», η Γαλλία, για μια ακόμη φορά στη μακρά ιστορία της, αποδεικνύεται «εργαστήρι πολιτικής των μαζών». Διαπαιδαγωγημένη από την επανάσταση της αστικής της τάξης, η γαλλική εργατική τάξη έμαθε να λύνει τα προβλήματα της πολιτικής, όχι με το κοινοβουλευτικό «όπλο της κριτικής» αλλά με την «κριτική των όπλων» του εργατικού κινήματος: με το μαζικό εκβιασμό που ασκούν οι μαχητικές απεργίες, οι καταλήψεις, οι διαδηλώσεις, τα μπλόκα και οι συγκρούσεις στους δρόμους.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ

Οι πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία, επιταχύνθηκαν απότομα, μετά την απόφαση της κυβέρνησης, το βράδυ της Πέμπτης, να επιβάλει στρατιωτικό νόμο και να επιτάξει τους απεργούς στα διυλιστήρια που τροφοδοτούν το Παρίσι, «στο όνομα των συμφερόντων της εθνικής άμυνας»! Η επίταξη ηττήθηκε οικτρά. Οι εργάτες στα διυλιστήρια αποφάσισαν μαζικά τη συνέχιση της απεργίας.

Από εδώ και πέρα, η γενική κατάσταση στη Γαλλία ξέφυγε ανεπιστρεπτί από μια, έστω και μη συνηθισμένη, συνδικαλιστική αντιπαράθεση για ένα νόμο. Τώρα, τον πρώτο λόγο έχει η πολιτική! Αλλά, ποιά πολιτική; Πολιτική συμβιβασμού με βάση το κοινοβούλιο και τους ενσωματωμένους θεσμούς –συμπεριλαμβανομένου των αστικοποιημένων συνδικάτων– ή πολιτική ανατροπής με βάση τους αντι-θεσμούς του εργατικού, λαϊκού και νεανικού κινήματος; Ενώπιον αυτού του διλήμματος έχει τεθεί η γαλλική Αριστερά και το γαλλικό εργατικό κίνημα.

Το γαλλικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι διασπασμένο σε τρεις μεγάλες και δυο μικρότερες συνομοσπονδίες. Με κυριότερες, την πιο μαχητική CGT (μέσα στην οποία δρουν τα μέλη του ΓΚΚ αλλά και λιγότερο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς), την CFDT (όπου δρουν οι οπαδοί του Σοσιαλιστικού Κόμματος και το μεγαλύτερο μέρος των τροτσκιστικών δυνάμεων), την FO (που είναι πιο συντηρητική, με αρκετούς δεξιούς) και το SUD (κυρίως της εκπαίδευσης, αλλά και άλλων συνδικάτων βάσης, με πρωτοπόρες παρεμβάσεις, όμως με κινηματίστικο χαρακτήρα). Όπως βλέπουμε, ο φετιχισμός της ενότητας που κυριαρχεί σε μέρος της ελληνικής Αριστεράς και, κυρίως, στα γερμανικά συνδικάτα, δεν υπάρχει στη Γαλλία. Η δε ύπαρξη πολλών συνδικάτων με διαφορετικά ρεύματα αποδεικνύεται, από τα γεγονότα, περισσότερο αποτελεσματική. Επίσης, παρά τη βαθιά αστικοποίηση και των γαλλικών συνδικάτων, η κύρια (θετική) ιδιομορφία τους, σε σχέση με την Ελλάδα (και, με άλλο τρόπο, με τη Μ. Βρετανία) είναι η σχετική ανεξαρτησία τους, η μη ταύτισή τους με τα κόμματα που τα καθοδηγούν.

Ωστόσο, σε κάθε σοβαρή απεργία (που είναι «μικρογραφία επανάστασης», κατά Λένιν), τίθεται ένα πρόβλημα στη Γαλλία: Πώς θα ξεπεραστεί η διάσπαση που φτάνει μέχρι τη βάση; Οι ανάγκες και η εμπειρία των γαλλικών αγώνων, από την Παρισινή Κομμούνα μέχρι το Μάη του ’68 και την «εξέγερση του Δεκέμβρη», το 1995, οδήγησαν στις ενωτικές «γενικές συνελεύσεις» (assemblée générale - AG), που συνήθως καταλήγουν σε μη εκλεγμένες κοινές απεργιακές επιτροπές. Ανάλογα όργανα συγκρότησε και η νεολαία στον αγώνα που κατάργησε το Νόμο Πρώτης Απασχόλησης (CPA), το 2006, ο οποίος οδήγησε σε πολιτική ήττα τον τότε πρωθυπουργό Ντε Βιλπέν. Μόνο που αυτά τα όργανα αποτελούνταν και από αιρετούς και ανακλητούς εκπροσώπους.

Η οργανωτική ενότητα, όμως, καθόλου δεν σημαίνει και πολιτική ενότητα. Έτσι, για παράδειγμα, το 1995, ενώ δυο φορές οι ηγεσίες των τριών κύριων ομοσπονδιών κατέληξαν σε συμφωνία με τον τότε δεξιό πρωθυπουργό Ζιπέ, οι απεργιακές επιτροπές απέρριψαν κατά πλειοψηφία και τους δυο συμβιβασμούς, συνεχίζοντας την απεργία, που κατέληξε σε Βατερλό για τον Σιράκ.

Το ίδιο, περίπου, συμβαίνει και σήμερα. Η βάση πιέζει για συνέχιση και κλιμάκωση. Όμως, τώρα, η ενότητα από τα κάτω ανάγκασε τις ηγεσίες να συγκροτήσουν πανεθνικά και κατά τόπους «διασυνδικαλιστικά όργανα» «από τα πάνω», ώστε να ανταποκρίνονται στη βάση για να την ελέγχουν καλύτερα, διδασκόμενες από το 1995.

Μόνο που η καχυποψία της εργατικής βάσης προς τις ηγεσίες, δεν σταμάτησε. Έτσι, σε διάφορες πόλεις, όπως στη Χάβρη (βλ. ιστοσελίδα του ΝΑΚ, αλλά και άρθρο του Γ. Μητραλιά στην ιστοσελίδα της "πρωτοβουλίας για την αντισυστημική Αριστερά"), τα πιο μαχητικά τμήματα συγκροτούν «διεπαγγελματικές συνελεύσεις», με τη συμμετοχή μαθητών και φοιτητών. Οι αδυναμίες αυτών των «συνελεύσεων» είναι δυο: Πρώτο, δεν εδράζονται σε χώρους εργασίας και σπουδών και δεύτερο, δεν στηρίζονται σε αιρετούς και ανακλητούς εκπροσώπους. Είναι περισσότερο συνελεύσεις ατόμων, αγωνιστών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και άλλων – κάτι σαν τις «συνελεύσεις της Νομικής», στον ελληνικό Δεκέμβρη του 2008. Έτσι, παρά τη μαχητικότατη δράση των «διεπαγγελματικών συνελεύσεων», τα «διασυνδικαλιστικά όργανα» της γραφειοκρατίας, που εδράζονται στους χώρους εργασίας, φαντάζουν πιο δημοκρατικά κι ας μην είναι αιρετά και ανακλητά.

Στο μεγάλο δίλημμα «με ποια πολιτική», που τίθεται αυτή τη στιγμή στη γαλλική αντιπολίτευση και στο εργατικό κίνημα, ήρθαν ήδη οι πρώτες απαντήσεις. Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, σε δηλώσεις της μετά την ψηφοφορία στη Γερουσία, αφού κατήγγειλε ως «τυραννικό» το «σύστημα Σαρκοζί», κάλεσε στο «επόμενο ραντεβού», που δεν είναι άλλο από τις εκλογές του 2012, μετά από ενάμισυ χρόνο!

Το ΓΚΚ, με έκτακτη ανακοίνωσή του, κάνει ένα βήμα μπρος, αλλά και δυο πίσω. Ένα βήμα μπρος: Πολιτικοποιεί την πάλη και καλεί σωστά την Αριστερά να υπερβεί θετικά τη μέχρι τώρα «πολιτική άμυνας», προτείνοντας τη συσπείρωση της Αριστεράς σε ένα «εναλλακτικό» πολιτικό πρόγραμμα με σχετικά ριζοσπαστικά αιτήματα, όπως καμία αύξηση του χρόνου συνταξιοδότησης, απαγόρευση των απολύσεων, αυξήσεις στους μισθούς, δημιουργία ενός «πόλου» δημόσιων τραπεζών, λόγο και εξουσία των εργαζομένων στους χώρους εργασίας, μέχρι και ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της Κομισιόν και του ΔΝΤ (μαζί, φυσικά, με τη μικροαστική αυταπάτη για μια «επανίδρυση» της ΕΕ) κ.ά. Πρώτο βήμα πίσω: Δεν θέτει ζήτημα πτώσης της κυβέρνησης, ενώ δεν ξεκαθαρίζει εάν στην «Αριστερά», συμπεριλαμβάνεται και το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Δεύτερο βήμα πίσω: Εγκλωβίζει τον αγώνα στα αστικά θεσμικά πλαίσια, προτείνοντας συγκέντρωση διαμαρτυρίας «όλων των εκλεγμένων της Αριστεράς και της προόδου», στο προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων και στις Νομαρχίες. Την πρόταση αυτή ασπάστηκε –καλώντας σε συγκέντρωση την ερχόμενη Τρίτη– με συνέντευξη Τύπου, το Μέτωπο της Αριστεράς, που συναποτελείται από το ΓΚΚ, το Κόμμα της Αριστεράς του πρώην σοσιαλιστή υπουργού του Ζοσπέν, Μελανσόν, τμήμα των γάλλων οικολόγων και διαφωνούντες του ΝΑΚ.

Αντίθετα, το ΝΑΚ, με την ανακοίνωσή του, θέτει ζήτημα κυβέρνησης, απαιτώντας την παραίτηση του προέδρου N. Σαρκοζί και του πρωθυπουργού Φιγιό. Ο δημοφιλής ηγέτης του ΝΑΚ, ο ταχυδρόμος Ολιβιέ Μπεζανσνό, προχώρησε σε μια πολιτική πρόταση που συμπεριλαμβάνει το εργατικό και λαϊκό κίνημα: Κάλεσε σε συνάντηση τους επικεφαλής των κομμάτων, των συνδικάτων και των μαζικών ενώσεων. Με αυτό τον τρόπο, εμπλέκει στην πολιτική διαπάλη, όχι μόνο τα πολιτικά κόμματα, αλλά και το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Ωστόσο, η πρότασή του έχει δυο πολύ σοβαρές αδυναμίες. Η πρώτη είναι ότι περιορίζει τη συζήτηση μόνο στο δημοκρατικό πρόβλημα της επίταξης των απεργών και της κατάργησης του δικαιώματος της απεργίας και δεν θέτει ένα γενικότερο πλαίσιο πολιτικών απαιτήσεων. Έτσι, μένει πίσω από το ΓΚΚ! Και η δεύτερη αδυναμία είναι ότι δεν απευθύνεται στη δυναμική βάση του εργατικού κινήματος, στις «γενικές συνελεύσεις» και στις απεργιακές επιτροπές.

Δεν μπορούμε να μην εκτιμήσουμε τη μεγάλη συμβολή των συντρόφων του ΝΑΚ και των πρωτοποριών του γαλλικού εργατικού κινήματος, που δίνουν τη μάχη γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την κατάσταση. Ωστόσο, πιστεύουμε ότι μια αντικαπιταλιστική επαναστατική πολιτική παρέμβαση στη Γαλλία, αυτή τη στιγμή, θα έπρεπε να θέσει άμεσα: Πρώτο, μαζί με την απαίτηση για κατάργηση του νόμου, μια συνεκτική δέσμη επιθετικών αιτημάτων, όπως αυτών του ΓΚΚ, συνοδευόμενη, όμως, με το αίτημα για πτώση της κυβέρνησης και του Σαρκοζί από το λαϊκό αγώνα και όχι περιμένοντας τις εκλογές. Η δυναμική της κατάστασης και η πρόκληση του ίδιου του Σαρκοζί, οδηγούν αντικειμενικά προς τα εκεί. Δεύτερο, την κλιμάκωση του αγώνα με καταλήψεις αμφισβήτησης του διευθυντικού δικαιώματος και, παράλληλα, με στοχευμένες γενικές απεργίες. Και τρίτο, κάλεσμα για δημιουργία κλαδικών, περιφερειακών και πανεθνικών οργάνων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με αιρετούς και ανακλητούς εκπροσώπους, σε «δυαδική εξουσία» με τα «διασυνδικαλιστικά όργανα». Και τέταρτο: Συνάντηση και κοινή δράση όλης της Αριστεράς και των συνδικάτων για ένα «μνημόνιο συνεργασίας» σε αυτή την κατεύθυνση. Αλλά: χωρίς το Σοσιαλιστικό Κόμμα!

Κανείς δεν γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί ο αγώνας των συντρόφων μας και των γάλλων εργαζομένων. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και πρέπει να προετοιμαστούμε για όλα. Ένα, όμως, είναι σίγουρο: Ότι ο αγώνας για μια αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, είτε στην Ελλάδα, είτε στη Γαλλία, δεν ηττήθηκε και δεν θα ηττηθεί. Γιατί, απλά, τώρα μόλις άρχισε. Ό,τι ζήσαμε μέχρι τώρα, ακόμη και η Γαλλία, δεν είναι παρά μικρά επεισόδια, σε ένα παρατεταμένο, απρόβλεπτο και εξαιρετικά πρωτότυπο σίριαλ μεγάλων εργατικών και λαϊκών εξεγέρσεων, που θα προετοιμάσουν τις επαναστάσεις της νέας εποχής.
 

Emilot

AVClub Fanatic
18 June 2006
32,852
Εξάρχεια
Re: Που πάει η Ευρώπη?

Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος....

Γαλλία: Αστυνομική παρέμβαση στις απεργίες

Δευτερα, 25 10 2010 08:53


Eπέμβαση της αστυνομίας σημειώθηκε στη Γαλλία, με αποτέλεσμα το σπάσιμο του αποκλεισμού του διυλιστηρίου Σεν-Πιερ-ντε Κορ κοντά στην Τουρ. Το συγκεκριμένο διυλιστήριο ήταν υπό κατάληψη για μια εβδομάδα, από απεργούς.

Οι 30 απεργοί που αποχώρησαν στις 4πμ τοπική ώρα, διαμαρτύρονταν για τις μεταρρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού. Μετά την αποχώρηση των απεργών, χωρίς να δημιουργηθούν επεισόδια, περίπου 20 βυτιοφόρα με καύσιμα μπόρεσαν να αναχωρήσουν από το διυλιστήριο.

Λόγω των συνεχιζόμενων απεργιακών κινητοποιήσεων στη Γαλλία, το ένα τέταρτο των πρατηρίων καυσίμων, ειδικά στη δυτική Γαλλία, αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα ανεφοδιασμού. Σε άλλο «μέτωπο», στα διυλιστήρια του Φος-συρ-Μερ, απεργοί προχώρησαν στον αποκλεισμό τους.
http://news.ert.gr/el/kosmos/eyropi/44025-gallia-astynomiki-parembasi-stis-apergies
 

Emilot

AVClub Fanatic
18 June 2006
32,852
Εξάρχεια
Re: Που πάει η Ευρώπη?

Η κινεζοποίηση των εργατών και η απειλή της Fiat ως παράδειγμα τους εκβιασμού και της εκμετάλλευσης τους​


Τρίτη, 26 Οκτωβρίου 2010 by ciaoant1 ·
Διαβάζουμε στο "Έθνος":

Θύελλα για τη Fiat μετά τη «βόμβα» για έξοδο από την Ιταλία

Το δόγμα ότι «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα»βάλθηκε να επιβεβαιώσει ο Ιταλο-καναδός διευθύνων σύμβουλος της Fiat, Σέρτζιο Μαρκιόνε, ξεσηκώνοντας εναντίον του συνδικάτα και πολιτικό κόσμο, από τη μεταφασιστική Δεξιά ως την Αριστερά!

«Η Fiat θα είχε καλύτερες επιδόσεις αν εγκατέλειπε την Ιταλία! Ούτε ένα ευρώ από τα 2 δισεκατομμύρια προβλεπόμενου τζίρου του 2010 δεν προέρχεται από τη χώρα μας», ισχυρίστηκε ο αμφιλεγόμενος επιχειρηματίας σε κυριακάτικη εκπομπή της RAI 3. Διέπραξε έτσι έγκλημα καθοσιώσεως στα μάτια εκατομμυρίων Ιταλών, που ένιωσαν να βεβηλώνεται η εθνική τους αυτοκινητοβιομηχανία, ιδρυμένη στο Τορίνο από τον Τζιοβάνι Ανιέλι το 1899.

Ο Μαρκιόνε ισχυρίστηκε ότι τη διετία της κρίσης 2008-2009 η Fiat ήταν η μόνη αυτοκινητοβιομηχανία που δεν έλαβε κρατική επιχορήγηση και τόνισε ότι θα προσπαθήσει να προσαρμόσει στα «(ανατολικο)ευρωπαϊκά επίπεδα» τους μισθούς των Ιταλών εργατών, δεδομένης της «βουτιάς» της Ιταλίας στους διεθνείς δείκτες παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας.

Ο πρόεδρος της Βουλής, Τζανφράνκο Φίνι, και ο ηγέτης της κεντροαριστερής «Ιταλίας των Αξιών», Αντόνιο Ντι Πιέτρο, του υπενθύμισαν πως το 2008 η Fiat σώθηκε από το λουκέτο με χρήματα του κράτους και των Ιταλών φορολογουμένων. «Μιλάει περισσότερο σαν Καναδός παρά σαν Ιταλός. Είναι τουλάχιστον παράδοξο να λέει τέτοια πράγματα ο επικεφαλής μιας εταιρείας με την επωνυμία «Φάμπρικα Ιταλιάνα Αουτομόμπιλι Τορίνο», είπε χαρακτηριστικά ο Φίνι.

Ακόμη και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, που επισκέπτεται την Κίνα, ρώτησαν Ιταλοί δημοσιογράφοι για την «απρέπεια» του Μαρκιόνε, αλλά ο ανώτατος άρχων προτίμησε να μη σχολιάσει. Τις δηλώσεις Μαρκιόνε επέκρινε ακόμη και το κόμμα του Μπερλουσκόνι, ο «Λαός των Ελευθεριών», υπενθυμίζοντάς του πως η ιστορική βάση της Fiat και η εργατική-επιχειρηματική της κληρονομιά βρίσκονται στην Ιταλία. «Μιλάει σαν να ήταν επικεφαλής ξένης πολυεθνικής» (σ.σ αυτό είναι αντίφαση: Η "πολυεθνική" δεν έχει εθνικότητα, άρα δεν είναι ούτε "ξένη", ούτε "ντόπια". Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα), κατήγγειλε και το ιταλικό συνδικάτο μετάλλου FIOM, που βρίσκεται εδώ και μήνες σε πόλεμο με τον Μαρκιόνε, για την προσπάθειά του να επιβάλει ελαστικά ωράρια στα εργοστάσια της Fiat στον ιταλικό νότο.

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται και η -εμβληματική πλέον στην Ιταλία- διαμάχη του με τρεις απολυμένους εργάτες που δικαιώθηκαν στα δικαστήρια και «πολιορκούν» το εργοστάσιο του Πομιλιάνο.

Υπογραμμίζεται ότι το 2009 η Fiat απέκτησε το 20% της Chrysler και σημείωσε καθαρά κέρδη 839 εκατ. ευρώ.

Είναι η έκτη αυτοκινητοβιομηχανία στον κόσμο, κατασκευάζοντας επίσης φορτηγά, τρακτέρ κι έχοντας επεκταθεί σε εκδόσεις και διαφήμιση. Απασχολεί 200.000 εργαζομένους σε όλο τον κόσμο με γραμμές παραγωγής σε Ιταλία, Βραζιλία, Αργεντινή, Πολωνία και μεικτές επιχειρήσεις σε Γαλλία, Τουρκία, Ινδία, Πακιστάν, Κίνα, Σερβία και Ρωσία.

Μιας και το άρθρο αναφέρει και αντιδράσεις από την [άκρα] δεξιά, ο φασισμός ξεκάθαρα υιοθετεί μικροαστικές και "εθνικές" θέσεις του στιλ "ο Μαρκιόνε διαλύει/ξεπουλά τη χώρα".

Όμως, στα πλαίσια της παγκόσμιας αγοράς που ο καπιταλισμός ΚΑΛΩΣ δημιούργησε, όντως ο Μαρκιόνε και ο κάθε Μαρκιόνε ΔΕΝ λέει ψέματα, αν πάει αλλού, ΟΝΤΩΣ θα βγάλει μεγαλύτερο κέρδος σε ατομικό επίπεδο. Και αυτό τελικά είναι "η ρίζα του προβλήματος", και ο λόγος που θα πρέπει ΤΕΛΙΚΑ να ανατρέψουμε το καπιταλιστικό σύστημα, διότι όντως δίνει κίνητρο σε μια χούφτα ανθρώπους να ρημάξουν τους υπόλοιπους (τους εργάτες), διότι αυτό όντως αυξάνει τα κέρδη τους.

Στην θέση του, η παραγωγή θα ελέγχεται πλέον από τους εργάτες, εξαλείφοντας έτσι το κίνητρο για τέτοια εντελώς ανορθόδοξη και άναρχη παραγωγή, με τον κάθε εργοδότη "να κάνει τα δικά του", εις βάρος των εργατών, για το ατομικό του κέρδος που έρχεται σε αντίθεση με το δικό μας

Όσο για τον εκβιασμό του Μαρκιόνε, ότι θα μεταφέρει αλλού την παραγωγή, όπου οι μισθοί είναι φτηνότεροι, προφανώς η FIAT δεν είναι η μόνη - τα ίδια έχουμε σε όλους τους κλάδους και σε όλες τις χώρες (πχ εδώ στην Ελλάδα παρόμοιους εκβιασμούς κάνουν η ΤΙΤΑΝ, η Κόκα-Κόλα, κτλ). Οι εργοδότες απαιτούν "κινεζοποίηση" των εργατών, και μόνο έτσι θα δεχτούν να επενδύσουν τα κεφάλαια που έχουν αποσπάσει από την εργασία των εργατών στη δύση. Αν οι εδώ εργάτες δε δεχτούν να "κινεζοποιηθούν", ή έστω να "βουλγαροποιηθούν", θα επενδύουν τα κεφάλαια τους στην Κίνα, ή τη Βουλγαρία (ή δε θα τα επενδύουν καθόλου, αγοράζοντας πχ χρυσό, περιμένωντας να "λυγίσουν" οι εργάτες λόγω της ανεργίας στην οποία τους καταδικάουν, και τότε θα ξαναεπενδύσουν).

Μερικές ακόμα "ειδησούλες" από το μέτωπο της κινεζοποίησης:

Το ευέλικτο πρόσωπο της απασχόλησης

Υπογράφηκε η πρώτη επιχειρησιακή σύμβαση που καθορίζει αμοιβές κατώτερες από την Eθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας

Το νέο μοντέλο της μερικής και προσωρινής απασχόλησης, που στηρίζεται όλο και περισσότερο σε όρους ατομικών συμβάσεων, έκανε με εντυπωσιακό τρόπο την είσοδό του το 2010. Την ώρα που οι άνεργοι, βάσει των επίσημων στοιχείων, ξεπέρασαν τους 660.000 και τα ποσοστά της μερικής απασχόλησης διπλασιάζονται, έννοιες και συνθήκες εργασίας, όπως η «εκ περιτροπής», αναδεικνύονται σε μόνιμα φαινόμενα. Σχεδόν αδιαμαρτύρητα σε επιχειρήσεις που μέχρι πρότινος ήταν κερδοφόρες, οι εργαζόμενοι δέχονται είτε να μειώσουν τον χρόνο εργασίας με αντίστοιχη μείωση των αποδοχών είτε να νομιμοποιήσουν με τη συναίνεσή τους απλήρωτο χρόνο υπερωριών.

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το μοντέλο της πλήρους και σταθερής απασχόλησης, του 8ώρου και του 40ώρου αποτελεί παρελθόν.

Και μέσα σ' αυτό το πλαίσιο ήρθε πριν από λίγες ημέρες και η υπογραφή της πρώτης επιχειρησιακής σύμβασης εργασίας, που καθορίζει αμοιβές κατώτερες από τα χαμηλότερα όρια ημερομισθίων και μισθών της Eθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Eργασίας. Το γεγονός ότι η σύμβαση αυτή υπεγράφη σε επιχείρηση που δραστηριοποιείται στον επισφαλή, για τους όρους αμοιβής, κλάδο της φύλαξης (security) αποτελεί προπομπό και για σειρά άλλων επιχειρήσεων στον χώρο των υπηρεσιών. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της πρώτης, κάτω των κατώτατων ορίων, σύμβασης είναι ότι συνδέεται και με τους όρους που θέτει ο πελάτης της εταιρείας. Δηλαδή, το ύψος των αμοιβών καθορίζεται βάσει των δυνατοτήτων που έχει ο πελάτης με τον οποίο η εταιρεία θα παράσχει υπηρεσίες για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
...
Στο φόντο της κρίσης, η σταθερή απασχόληση έχει παραχωρήσει τη θέση της στα τριήμερα, τα τετραήμερα και τις διαθεσιμότητες για μεγάλο χρονικό διάστημα. Με ή χωρίς τη συναίνεση των εργαζομένων. Βιομηχανικές μονάδες, κατασκευαστικές εταιρείες, μελετητικά γραφεία, τουριστικές επιχειρήσεις, εμπορικά καταστήματα βρίσκονται στο πρώτο κύμα των αλλαγών που συντελέστηκαν ήδη από την άνοιξη.

Το 8ωρο έγινε 7ωρο και οι 5 ημέρες, 3


Τρία μεροκάματα την εβδομάδα. Απασχόληση όποτε υπάρχουν παραγγελίες. Μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών με «σύμφωνη» γνώμη του εργαζόμενου. Αμοιβή σε... είδος λόγω έλλειψης ρευστότητας. Αποζημιώσεις σε δόσεις.

Η εικόνα που περιγράφει ο νομικός σύμβουλος του ΕΚΑ, Γ. Μελισσάρης, θυμίζει δεκαετία του ’60 και φαίνεται να επιβεβαιώνει πλήρως την εκτίμηση του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, σχετικά με την εγκατάλειψη για πρώτη φορά μετά το 1968 –σε μεγάλη κλίμακα– του μοντέλου της μόνιμης απασχόλησης.
Σε άλλες επιχειρήσεις, το 8ωρο έγινε 7ωρο και οι αμοιβές περικόπηκαν με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Κι όλα αυτά είναι πραγματικά γεγονότα, που έλαβαν και λαμβάνουν χώρα μέσα στην κρίση και που δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση.

Ανθρωποι κρυμμένοι πίσω από το συσσίτιο

Κάθε μέρα όλο και πιο πολλοί, οι περισσότεροι Ελληνες, μπρος στην καντίνα του Κέντρου Σίτισης του Δήμου Αθηναίων

30% περισσότεροι στην ουρά για ένα πιάτο φαΐ

Μέχρι και 30% έχει αυξηθεί από πέρσι ο αριθμός των ανθρώπων στη Θεσσαλονίκη που απευθύνονται στους δήμους και τις μητροπόλεις για βοήθεια σε τρόφιμα, ρούχα, αλλά και χρήματα για να μπορέσουν να πληρώσουν κάποιο λογαριασμό.



Ολοένα περισσότεροι καταναλωτές αφήνουν απλήρωτους τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, που παίρνουν τα μέτρα τους


Η κρίση χτύπησε για τα καλά την πόρτα των νοικοκυριών που καθυστερούν ακόμη και την πληρωμή των λογαριασμών της ΔΕΗ και του ΟΤΕ. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία από τις μεγάλες εταιρείες κοινής ωφελείας, το ποσοστό καθυστερήσεων στη ΔΕΗ έχει φθάσει στο 12%, ενώ στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών οι καθυστερήσεις μαζί με τις διακοπές συνδέσεων πλησιάζουν το 25%.

Αυτό όμως που προκάλεσε αίσθηση είναι ότι η διοίκηση του ΟΤΕ, ακολουθώντας την τακτική των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, για πρώτη φορά στέλνει εξώδικα στους πελάτες για καθυστερούμενες οφειλές μόλις 73 ευρώ (!).


Η κρίση ωθεί τα παιδιά στο περιθώριο

Ποινές σε 2.342 παιδιά επιβλήθηκαν την περίοδο 2008-2009 έναντι 1.876 την προηγούμενη χρονιά για αδικήματα από ναρκωτικά, ληστείες και κλοπές έως τροχαίες παραβάσεις και πώληση πλαστών CD.

Ανησυχητικά μηνύματα μεταδίδει ο χάρτης της εγκληματικότητας ανηλίκων στην Αττική, καθώς αυξήθηκαν οι υποθέσεις με δράστες παιδιά, για τις οποίες το Δικαστήριο Ανηλίκων της Αθήνας επέβαλε καταδικαστικές αποφάσεις. Ο Σύνδεσμος της Υπηρεσίας Επιμελητών Ανηλίκων εκτιμά ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, που πλήττει και τους ανηλίκους.



Και κάτι από την Αγγλία:


Τα μέτρα - σοκ εξορίζουν 200.000 φτωχούς από το Λονδίνο
Πρόκειται για οικογένειες που αδυνατούν να πληρώσουν το νοίκι τους μετά την περικοπή της επιδότησης και ίσως αναγκαστούν να φυτοζωούν ως εργάτες γης.

Σε «κοινωνική εθνοκάθαρση» από τα αστικά κέντρα της Βρετανίας και έξοδο απελπισίας προς την ύπαιθρο οδηγούν τουλάχιστον 200.000 φτωχούς Λονδρέζους τα ανάλγητα μέτρα Κάμερον - Κλεγκ, που απορρίφθηκαν ως «υπερβολικά» ακόμη και από τον νεοφιλελεύθερο νομπελίστα Οικονομίας Κρίστοφερ Πισσαρίδη!

«Η κυβέρνηση μας γυρίζει στον 18ο αιώνα, όταν οι τσιφλικάδες έδιωξαν χιλιάδες ενοικιαστές-κολίγους στη Βόρεια Σκοτία!», τόνισε από την πλευρά του ο Εργατικός βουλευτής Τζον Κρούντας, με αφορμή την αποκάλυψη δημοτικών συμβούλων στις περιφέρειες του Λονδίνου ότι ψάχνουν καταλύματα για 200.000 εσωτερικούς πρόσφυγες στο Χάστινγκς, το Λούτον και σε άλλες επαρχιακές πόλεις.
...
Στο σφυρί ακόμα και τα κρατικά δάση

Η κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον αποφάσισε να πουλήσει τα ακίνητα του Δημοσίου και τα κρατικά δάση προκειμένου να μειώσει το εθνικό χρέος το οποίο αυτήν τη στιγμή είναι 845 δισεκατομμύρια λίρες και του χρόνου υπολογίζεται να ξεπεράσει το ένα τρισεκατομμύριο, με τους ετήσιους τόκους να φθάνουν το ποσό των 45 δισεκατομμυρίων.

Σύμφωνα με το σχέδιο της κυβέρνησης, τα περισσότερα δάση θα δοθούν σε επενδυτές, που ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν οικισμούς για διακοπές με πάρκα και γήπεδα γκολφ.
 

Emilot

AVClub Fanatic
18 June 2006
32,852
Εξάρχεια
Απάντηση: Που πάει η Ευρώπη?

Ορθιοι Γάλλοι, σκυφτοί Αγγλοι

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
του Γ. Δελαστίκ

Απολαυστική ήταν η γελοιογραφία της βρετανικής εφημερίδας «Ιντιπέντεντ» την επομένη της ανακοίνωσης των μέτρων εξοντωτικής λιτότητας στη Βρετανία. Το σκίτσο ήταν χωρισμένο στη μέση. Εδειχνε δύο άντρες στην κουζίνα, έναν Αγγλο και έναν Γάλλο. Ενα ραδιόφωνο σε κάθε τμήμα του σκίτσου ανήγγειλε την ίδια είδηση: «Ανακοινώθηκαν αυστηρές περικοπές». Οι αντιδράσεις ήταν χαρακτηριστικές της ψυχοσύνθεσης των δύο λαών. «Ωρα για ένα φλιτζάνι τσάι!» έλεγε ο Αγγλος συνοφρυωμένος και έριχνε καυτό νερό στην τσαγιέρα. «Ωρα για ένα κοκτέιλ Μολότοφ» έλεγε ο Γάλλος και έχυνε βενζίνη στο μπουκάλι.

Ο συμβολισμός του σκιτσογράφου αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Στη Γαλλία, ο νόμος του Σαρκοζί για αύξηση της κατώτατης ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 χρόνια έβγαλε εκατομμύρια Γάλλους στους δρόμους. Προκάλεσε έξι γενικές απεργίες σε ενάμιση μήνα, εκατοντάδες διαδηλώσεις σε εκατοντάδες γαλλικές πόλεις και παρέλυσε ουσιαστικά τη ζωή της χώρας επί δύο μήνες.

Επιπροσθέτως, η οριστική ψήφιση του νόμου για τις συντάξεις και από τη Γερουσία την περασμένη Παρασκευή δεν απέτρεψε το γεγονός της κήρυξης νέας απεργίας για μεθαύριο και πανεθνικών κινητοποιήσεων το Σάββατο, 6 Νοεμβρίου, με αίτημα την απόσυρση του μόλις ψηφισθέντος νόμου.

Δεν είναι μόνο αυτό. Σχεδόν όλοι οι αναλυτές συμφωνούν ότι η έκταση των αντιδράσεων του γαλλικού πληθυσμού στον ασφαλιστικό νόμο του Σαρκοζί σφράγισε ήδη από τώρα την πολιτική του καταδίκη και ήττα στις προεδρικές εκλογές που θα γίνουν μετά από ενάμιση χρόνο, τον Μάιο του 2012!

Στη Βρετανία, αντιθέτως, η κεντροδεξιά κυβέρνηση Συντηρητικών - Φιλελεύθερων ανακοίνωσε απίστευτα βάρβαρα μέτρα λιτότητας, τα οποία συμπεριλαμβάνουν την απόλυση 500.000 δημοσίων υπαλλήλων, τη δραστική συρρίκνωση επιδομάτων που δίνονταν στις φτωχότερες οικογένειες, τη δραστική περικοπή των κονδυλίων για τη στέγαση, την τοπική αυτοδιοίκηση, τον πολιτισμό.

Υπολογίζεται ότι περίπου 200.000 φτωχοί Λονδρέζοι θα υποχρεωθούν να φύγουν από τη βρετανική πρωτεύουσα, γιατί δεν θα μπορούν να πληρώνουν ούτε καν το νοίκι τους μετά την περικοπή του επιδόματος στέγασης! Θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν ως εργάτες γης σε συνθήκες... «δουλοπαροίκων» του 21ου αιώνα.

Για όλα αυτά, τα βρετανικά συνδικάτα ανακοίνωσαν ότι θα κάνουν «την πιο μεγαλειώδη και τολμηρότερη διαδήλωσή τους», όπως τα ίδια τη χαρακτήρισαν, στις 26... Μαρτίου 2011!!! Οχι, δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος, θα κάνουν συλλαλητήριο όντως στις 26 Μαρτίου, μετά από πέντε μήνες! Οι συνδικαλιστές ηγέτες αποκρούουν δε κατηγορηματικά το ενδεχόμενο κήρυξης απεργίας έστω και για μία ημέρα, ενώ ούτε λόγος να γίνεται για κοινωνική αναταραχή που να θυμίζει κάτι από Γαλλία.

Παρότι το 77% των Βρετανών πιστεύει ότι η κατάστασή τους θα χειροτερέψει, μόλις ανακοινώθηκαν τα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας μόνο λίγες εκατοντάδες Λονδρέζοι μαζεύτηκαν αυθόρμητα στη Ντάουνινγκ Στριτ, έξω από την πρωθυπουργική κατοικία, για να εκφράσουν την αποδοκιμασία τους.
Είναι αλήθεια βεβαίως ότι το δικαίωμα της απεργίας είναι στραγγαλιστικά περιορισμένο στη Βρετανία, όπου η Μάργκαρετ Θάτσερ ψήφισε από το 1979 ως το 1990 πέντε (!) διαδοχικούς νόμους που περιόριζαν το απεργιακό δικαίωμα, ενώ ο επίσης Συντηρητικός διάδοχός της Τζον Μέιτζορ πρόσθεσε δύο ακόμη αντιαπεργιακούς νόμους για να καταστήσει ακόμη πιο δύσκολη την κήρυξη απεργιών.

Η ουσία της σχεδόν εθελόδουλης στάσης των Βρετανών εργαζομένων όμως δεν βρίσκεται στο απεργιακό θεσμικό πλαίσιο, αλλά στην ίδια τη νοοτροπία τους που τους ωθεί να σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι στην εξουσία.
«Πρέπει να πούμε ότι εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο το γαλλικό κοινωνικό κίνημα έχει κάτι το... εξωγήινο!» έγραφε η ανταποκρίτρια της γαλλικής «Μοντ» στο Λονδίνο. «Πόσω μάλλον που το αντικείμενό του, η μεταρρύθμιση των συντάξεων, δεν αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο πολεμικής στη Βρετανία» προσθέτει η Γαλλίδα ανταποκρίτρια. «Και αυτό παρόλο που τα τελευταία είκοσι χρόνια οι Βρετανοί έχουν χάσει κάθε είδος εγγυήσεων για το πόση σύνταξη θα πάρουν» δηλώνει ο Ανταμ Μάρσαλ του Βρετανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου. Αξιοι της μοίρας τους...
ΓΕΡΜΑΝΟΙ

«Το αίνιγμα των Γάλλων»

ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ είναι φυσικό αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία για τους Γερμανούς. Οι Τεύτονες δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πώς είναι δυνατόν οι Γάλλοι να ζητούν να μην αυξηθεί η ηλικία συνταξιοδότησής τους, αφού στη Γερμανία έχει ήδη αποφασιστεί η σταδιακή αύξησή της από τα 65 στα 67. «Οι Γάλλοι πολίτες επαναστατούν για να μην αλλάξει τίποτα. Είναι ταυτόχρονα επαναστάτες και συντηρητικοί. Είναι αυτό το διπλό χαρακτηριστικό που κάνει μερικές φορές τους Γάλλους αινιγματικούς» γράφει απορώντας η «Ζίντοϊτσε Τσαΐτουνγκ», η οποία πρόσκειται στους Σοσιαλδημοκράτες. Για τη συντηρητική «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» το ζήτημα είναι ότι... «το κίνημα διαμαρτυρίας δεν έχει αρχηγό που να τον σέβονται όλοι»!
 
Status
Not open for further replies.