Το 2007 είναι έτος που σημαδεύει την 50η επέτειο από τη Συνθήκη της Ρώμης που υπογράφτηκε το 1957 και ορίζει το ξεκίνημα της Ευρωπαικής Οικονομικής Κοινότητας (Ε.Ο.Κ.). Στον εορτασμό περιλαμβάνονται διάφορες εκδηλώσεις μεταξύ των οποίων και η εκτέλεση της 9ης Συμφωνίας του Beethoven (που είναι επισήμως ο ύμνος της Ε.Ε.) από την Luxembourg Philharmonic Orchestra υπό την διεύθυνση του Emmanuel Krivine την οποία χθες μετέδωσε η ΕΤ1 γύρω στις 12 το βράδυ.
Κατ' εμέ ήταν η πλέον αδιάφορη και κακή εκφραστικά εκτέλεση που έχω ακούσει. Το θέμα φυσικά δεν είναι η τεχνική αρτιότητα της ορχήστρας, η οποία σε αυτά τα επίπεδα σπανίως μπορεί να αμφισβητηθεί, αλλά τα εκφραστικά μέσα που προσφέρει ο μαέστρος.
Βασικότερο μειονέκτημα λοιπόν ήταν η χρήση του ρυθμού και η ερμηνεία του allegro. Ο ρυθμός ήταν τόσο γρήγορος που σε έκανε να μην μπορείς να συγκεντρωθείς στις φράσεις αφού πριν νιώσεις την μία, έφτανε η άλλη και αυτό συνεχιζόταν με καταιγιστικό ρυθμό. Το πρώτο (και αργότερα το δεύτερο) μέρος είχαν μεταβληθεί σε χαζοχαρούμενα (όχι χαρούμενα) χορευτικά κομματάκια θυμίζοντας αντί της Οδής στη Χαρά, Οδή στην ελαφρότητα.
Το δεύτερο σημαντικό ατόπημα ήταν η απίστευτη αντίθεση μεταξύ των forte και piano τα οποία νόμιζες ότι δεν είχαν ενδιάμεση κατάσταση και στα οποία η ορχήστρα μεταπηδούσε όχι προοδευτικά αλλά δίνοντάς σου χαστούκια. Ή τέρμα το γκάζι ή τέρμα το φρένο...
Καθώς o Beethoven στην 9η παίζει ακριβώς με τα δυο αυτά χαρακτηρηστικά, τον ρυθμό και τις εναλλαγές των εντάσεων, για να αποδώσει τα συναισθήματα οι απαιτήσεις μια ορχήστρας επάνω σε αυτά είναι τεράστιες και η γραμμή που χωρίζει την επιτυχημένη ερμηνεία από την αποτυχημένη είναι πάρα πολύ λεπτή , ο Krivine διάλεξε έναν δρόμο επικίνδυνο ο οποίος πιστεύω τον οδήγησε σε αδιέξοδο. Προτίμησε να ξεχωρίσει από τις "κλασσικές" ερμηνείες με τρόπο που δεν του βγήκε και μετέτρεψε το μεγαλύτερο (ίσως) έργο της κλασσικής μουσικής σε βαρετό και κουραστικό μαρτύριο.
Διαλέγω τις αθάνατες ερμηνείες των Klemperer (Philarmonia Orchestra) και Karajan (Berliner Phil.) και σας εύχομαι καλή Πρωτομαγιά ακούγοντας την πρώτη για να ισίωσει το αυτάκι μου...:ears:
Κατ' εμέ ήταν η πλέον αδιάφορη και κακή εκφραστικά εκτέλεση που έχω ακούσει. Το θέμα φυσικά δεν είναι η τεχνική αρτιότητα της ορχήστρας, η οποία σε αυτά τα επίπεδα σπανίως μπορεί να αμφισβητηθεί, αλλά τα εκφραστικά μέσα που προσφέρει ο μαέστρος.
Βασικότερο μειονέκτημα λοιπόν ήταν η χρήση του ρυθμού και η ερμηνεία του allegro. Ο ρυθμός ήταν τόσο γρήγορος που σε έκανε να μην μπορείς να συγκεντρωθείς στις φράσεις αφού πριν νιώσεις την μία, έφτανε η άλλη και αυτό συνεχιζόταν με καταιγιστικό ρυθμό. Το πρώτο (και αργότερα το δεύτερο) μέρος είχαν μεταβληθεί σε χαζοχαρούμενα (όχι χαρούμενα) χορευτικά κομματάκια θυμίζοντας αντί της Οδής στη Χαρά, Οδή στην ελαφρότητα.
Το δεύτερο σημαντικό ατόπημα ήταν η απίστευτη αντίθεση μεταξύ των forte και piano τα οποία νόμιζες ότι δεν είχαν ενδιάμεση κατάσταση και στα οποία η ορχήστρα μεταπηδούσε όχι προοδευτικά αλλά δίνοντάς σου χαστούκια. Ή τέρμα το γκάζι ή τέρμα το φρένο...
Καθώς o Beethoven στην 9η παίζει ακριβώς με τα δυο αυτά χαρακτηρηστικά, τον ρυθμό και τις εναλλαγές των εντάσεων, για να αποδώσει τα συναισθήματα οι απαιτήσεις μια ορχήστρας επάνω σε αυτά είναι τεράστιες και η γραμμή που χωρίζει την επιτυχημένη ερμηνεία από την αποτυχημένη είναι πάρα πολύ λεπτή , ο Krivine διάλεξε έναν δρόμο επικίνδυνο ο οποίος πιστεύω τον οδήγησε σε αδιέξοδο. Προτίμησε να ξεχωρίσει από τις "κλασσικές" ερμηνείες με τρόπο που δεν του βγήκε και μετέτρεψε το μεγαλύτερο (ίσως) έργο της κλασσικής μουσικής σε βαρετό και κουραστικό μαρτύριο.
Διαλέγω τις αθάνατες ερμηνείες των Klemperer (Philarmonia Orchestra) και Karajan (Berliner Phil.) και σας εύχομαι καλή Πρωτομαγιά ακούγοντας την πρώτη για να ισίωσει το αυτάκι μου...:ears:
