Τα "πρωτόλεια" και "πρωτόγονα" πράγματα τα προτιμώ συνήθως από τα εξεζητημένα και πολυπλοκότερα. Δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν.
Ή τα πρωτόλεια είναι επαρκώς εξελιγμένα και σε αρμονία με τον δημιουργό και τις δυνατότητες του, άρα και στη βέλτιστη κατάσταση. Ή είναι πολύ μπροστά γιατί η πραγματική ευφυΐα νομίζω πως εμφανίζεται σε απλά πράγματα και φόρμες (Βλέπε Μόζαρτ) αφού ο δημιουργός έχει περάσει και το στάδιο του φορτωμένου πολλές φορές ως παιδική ασθένια ας πούμε, και αναγκαίο βήμα στην εξέλιξη των πεπερασμένων ικανοτήτων του (μας).
Η έπαρση όμως πολλές φορές μας τραβά σε φορτώματα και μπιχλιμπίδια εντυπωσιασμού χωρίς κανένα βάθος, υπόβαθρο και αντίκρησμα. Το καταλαβαίνω στους εφήβους μας όχι στους μεγαλύτερους. Σε μεγαλύτερους το βρίσκω θλιβερό.
Δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα στους παρακάτω, απλά με άφορμη το Wall και τον Waters που το πάει εδώ και εκεί, είπα να αναφέρω μερικές σκέψεις. Πάντως πάντα μου άρεσαν τα πρώτα χρόνια τους και η Πομπιία για μένα είναι το απόλυτο peak τους. Το τεχνο-ροκ ποτέ δεν μου κόλλησε, πάντα κάτι του έλειπε...
Έτσι λοιπόν ... "Le Pin Floid"