Ο Λύκος της Βελούδινης Τύχης [The Beau Brummels]

Τρίγωνο​

Οι Beau Brummels, στις αρχές της δεκαετίας του '60 με τις επιτυχίες τους "Laugh Laugh" και "Just A Little", σε παραγωγή του Sylvester "Sly Stone" Stewart, έκαναν αίσθηση δημιουργώντας θόρυβο για το συγκρότημα με καταγωγή από το Σαν Φρανσίσκο αλλά με ήχο αντίστοιχο αυτών της βρετανικής εισβολής.

The Beau Brummels - Triangle (Ιούλιος 1967, Warner Bros. Records)


Τραγούδια: A1 Are You Happy? (Elliott, Durand), A2 Only Dreaming Now (Elliott, Valentino), A3 Painter Of Women (Elliott, Durand), A4 The Keeper Of Time (Elliott, Durand), A5 It Won't Get Better (Elliott, Valentino), A6 Nine Pound Hammer (Merle Travis), B1 Magic Hollow (Elliott, Valentino), B2 And I've Seen Her (Elliott, Durand), B3 Triangle (Valentino, Elliott), B4 The Wolf Of Velvet Fortune (Valentino, Elliott), B5 Old Kentucky Home (Randy Newman)
Μουσικοί: Sal Valentino (φωνητικά, ενορχήστρωση), Ron Elliott (κιθάρα, ενορχήστρωση), Ron Meagher (μπάσο), Van Dyke Parks (τσέμπαλο B1), Carol Kaye (μπάσο), James Burton (κιθάρα), Jim Gordon (ντραμς), επίσης έγχορδα, πνευστά, ακορντεόν και πολλά είδη κρουστών
Παραγωγή / Μηχανικός: Lenny Waronker / Lee Herschberg


«TRIANGLE, από τους Beau Brummels. Τρεις νεαροί των οποίων η μουσική είναι μοναδική, συναρπαστική, περιπετειώδης. Στη μια πλευρά αυτού του Τριγώνου, ο τραγουδιστής Sal Valentino, ψηλός, μελαχρινός, με δημιουργική μάτια, μια φωνή τόσο σημαντική όσο κάθε άλλη στη μουσική σήμερα. Στη δεύτερη πλευρά, ο Ron Meagher, μπασίστας, ντυμένος όπως ο Buffalo Bill Cody, με το παίξιμο των δακτύλων του να είναι τόσο στιβαρό όσο του καθένα και πιο πολύ από τους περισσότερους. Η τρίτη πλευρά: ο Ron Elliott, ο γρήγορος κιθαρίστας και συνθέτης των περισσότερων τραγουδιών στο Τρίγωνο - τραγούδια, ευρηματικά τραγούδια, διαμορφωμένα σε μια σουίτα που τραγουδάει την περιπέτεια ενός ανθρώπου στον κόσμο μας . . . μεταφορικά, σε ένα Μαγικό Δάσος».

Μπες εδώ σε ένα Μαγικό Δάσος. Μπες μ' έναν άνθρωπο, καθώς ταξιδεύει μέσα σ' αυτή την ερημιά που είναι η ζωή του. Ταξιδεύει όχι χρονολογικά, αλλά συναισθηματικά. Και άκουσέ τον, καθώς λέει τη ζωή του:


Η ωρίμανση του γκρουπ ήταν ραγδαία και το Triangle κλέβει την παράσταση το 1967, στο καλοκαίρι της αγάπης, χωρίς βέβαια να σημειώσει εμπορική επιτυχία αλλά με αποδοχή στους αντεργκράουντ κύκλους και στους κριτικούς. Ο Sal Valentino είναι η φωνή των Brummels, μια φωνή από ωμή δύναμη και βιμπράτο, σίγουρα μια μοναδική φωνή που ταιριάζει σε ένα σχεδόν αταξινόμητο και εκπληκτικό άλμπουμ. Το Triangle τα έχει όλα, είναι ένα άλμπουμ με στοιχεία κάντρι, που έχει ροκ και φολκ ρίζες και είναι έντονα υπογραμμισμένο από ψυχεδελικές εικόνες. Η υπερπαραγωγή του, έγινε με ελκυστικό και ενδιαφέροντα τρόπο, παρά με γυαλιστερό και επιτηδευμένο, οι δε στίχοι του είναι αφηρημένοι, αντλούν έμπνευση από τη φλαμανδική ζωγραφική, περιέχουν Τολκινικά στοιχεία φαντασίας και ονειρικούς χαρακτήρες.


Εννέα από τα έντεκα κομμάτια γράφτηκαν από τον Ron Elliott, με βοήθεια από τους Sal Valentino και Bob Durand*. Το εναρκτήριο "Are You Happy?" αν και έχει την αίσθηση τραγουδιού των Lovin' Spoonful κυριαρχείται από τα αιθέρια φωνητικά του Valentino, γεμάτα μυστήριο και ρομαντισμό. Το "Only Dreaming Now" με την ενορχήστρωση και την κιθάρα του Elliott, τα δυναμικά φωνητικά και τις εναλλαγές του τσέλου και του ακορντεόν. Στο "Painter of Women" ο Valentino μουρμουρίζει, ενώ το "It Won't Get Better" μας επαναφέρει στα λημέρια του John Sebastian.


Τα "Magic Hollow" και "The Wolf of Fortune Velvet" είναι, από μόνα τους, αρκετά για να τοποθετήσουν τον Ron Elliott στο πάνθεο των πιο "φωτεινών" τραγουδοποιών της δεκαετίας του '60. Το συνηθισμένο μίγμα τους, ακουστικής-ηλεκτρικής κιθάρας, εδώ διανθίζεται με συμπαθητικές ενορχηστρώσεις από σέσιον μουσικούς. Το "Magic Hollow" είναι ένα απόκοσμο βαλς, συνοδευόμενο από το τσέμπαλο του Van Dyke Parks, ακορντεόν και έγχορδα. Τα φωνητικά του Valentino αμφιταλαντευόμενα, σπαρακτικά και θεατρικά. Από την άλλη πλευρά, το "The Wolf of Velvet Fortune" ξεκινά ήσυχα, ενώ οι κιθάρες κλιμακώνουν την ανησυχία με τη φωνή να προσφέρει την τελική λύτρωση.

Τα μόνα τραγούδια που δεν συνέθεσε το γκρουπ, ήταν το "Old Kentucky Home", από τον παλιό φίλο του παραγωγού Waronker, τον Randy Newman και μια θαυμάσια φολκ-ροκ εκτέλεση του "Nine Pound Hammer", του Merle Travis. Αυτά τα δύο, υποδήλωναν μια κάντρι-ροκ κατεύθυνση που θα ενισχυόταν σε μεγάλο βαθμό στο επόμενο LP τους, το "Bradley's Barn" του 1968.

Το άλμπουμ είναι ένας υποτιμημένος θησαυρός, ένα λυρικό ποίημα, που αξίζει να ακούσετε και σήμερα, χωρίς να έχει χάσει τίποτα από τη γοητεία του.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, The Rising Storm, Perfect Sound Forever)


ΥΓ. Το βινύλιο αγοράστηκε στα '80ς όταν περιέργως τυπώθηκε από την ελληνική WEA και πολύ αργότερα προμηθεύτηκα και την επανέκδοση της Collectors' Choice Music σε CD. Το αυθεντικό LP παραμένει ακριβούτσικο (μιντ από 50+ δολάρια).
__________
[*] Ο Bob Durand, αν και δεν ήταν μέλος των Beau Brummels, συνέγραψε μια σειρά από τραγούδια με τον κύριο τραγουδοποιό και κιθαρίστα τους, Ron Elliott. Ο Έλιοτ και ο Ντουράντ ήταν φίλοι από το γυμνάσιο και παρόλο που ο Έλιοτ έγραφε συχνά μόνος, ο Ντουράντ βοηθούσε τον Έλιοτ με τους στίχους στα τραγούδια που δούλευαν μαζί.

Η Μαγική Κοιλάδα...​

Υπήρξε λόγος που θυμήθηκα το Triangle, γιατί συνδέεται με τον αδερφικό μου φίλο Δημήτρη, που τ' ακούγαμε μαζί, πηγαίνοντας στη Χαλκίδα κάποιο βραδάκι, μετά το στρατιωτικό μας, εκεί στα μέσα των '80ς...

Κατασκευαστής κηροπηγίων​

«Όταν το κεφάλαιο ανήλθε ως η πρωτεύουσα και όχι ως περιστασιακή μορφή συσσώρευσης και θεώρησε αναγκαίο να ελέγχει τις εργασιακές διαδικασίες στη βιομηχανική παραγωγή, βρήκε έτοιμο έναν καταμερισμό της εργασίας και μια δομή δεξιοτήτων που είχαν ισχυρές ρίζες στα επιτηδεύματα και στηρίζονταν στη βιοτεχνική εργασία. "Ο χασάπης, ο φούρναρης και ο κατασκευαστής κηροπηγίων" ήταν τα είδη των επαγγελμάτων στα οποία οι εργαζόμενοι Θα μπορούσαν να ασκήσουν τις δεξιότητές τους και να επιδιώξουν να εξασφαλίσουν τη μελλοντική κοινωνική θέση τους.»

---

Ron Elliott - The Candlestickmaker (1970, Warner Bros. Records)


Τραγούδια: A1 Molly In The Middle - 4:07, A2 Lazy Day - 2:38, A3 All Time Green - 2:57, A4 To The City, To The Sea - 2:57, A5 Deep River Runs Blue - 2:49, The Candlestickmaker Suite - 14:53 {B1 Part 1 - Dark Into Dawn, B2 Part 2 - Questions}
Μουσικοί: Ron Elliott (κιθάρα, στίχοι, τραγούδι), Gary Downey (στίχοι A1-A2, A5), Marc McClure (κιθάρα A1, A3, B1-B2, υποστηρικτικά φωνητικά A3, B1), Dan Levitt (μπάσο B1-B2, κιθάρα A4, φωνητικές αρμονίες B1), Chris Ethridge (μπάσο A1-A4), Dennis Dragon (τύμπανα A1-A4, B1-B2), Sal Valentino (ντέφι A3, B1-B2), Bud Shank (φλάουτο A2), Ry Cooder (κιθάρα A5), Lyle Ritz (μπάσο A5), Paul Humphrey (τύμπανα A5), Leon Russell (ενορχήστρωση χάλκινων Α4), Bob Thompson (ενορχήστρωση εγχόρδων B1)
Παραγωγοί / Μηχανικός: Gary Downey, Ron Elliott / Donn Landee

Ηχογραφήθηκε στα Sunwest Recording Studios, Χόλιγουντ

---

Ένας δίσκος που, στην ουσία, δεν έπρεπε να είναι άγνωστος. Στην πραγματικότητα, ακόμα και οι φαν των Beau Brummels δεν γνωρίζουν ότι ο Ron Elliott, ο κιθαρίστας και τραγουδοποιός του γκρουπ, έκανε το 1970 ένα προσωπικό άλμπουμ, το The Candlestickmaker.

Η μουσική εδώ είναι όμορφη. Η εξόρυξη μιας βαθιάς πνευματικής φλέβας, η οποία μόνο υπαινισσόταν στα δύο τελευταία LP των Beau Brummels (ειδικά στο Triangle του 1967), η γλαφυρή τέχνη των στίχων του Elliott και οι ρίζες της δυτικής ακτής ενισχύονται από τη μουσική ικανότητα τέτοιων αυθεντιών όπως οι Chris Ethridge (μετέπειτα στους Flying Burrito Brothers), Bud Shank, Ry Cooder και Mark McClure, μεταξύ άλλων κορυφαίων σεσιονάδων του Λ.Α. Η φωνή του Elliott είναι μια αισθητή αντίθεση με το τρεμάμενο γουργουρητό του Sal Valentino, διαθέτοντας ένα πλούσιο βάθος ενώ ο συνολικός ήχος μεταφέρει νοερά στις βραχώδεις άγριες ερημιές του βορειοδυτικού Ειρηνικού.

Από τα πέντε τραγούδια της πρώτης πλευράς του δίσκου, αν θα έπρεπε να εντοπιστούν χαϊλάιτ, το "All Time Green" και το αέρινο τραγούδι τρένων "Deep River Runs Blue" είναι απολύτως υπέροχα. Οι έντονες, αραχνοειδείς γραμμές κιθάρας του Mark McClure στο πρώτο, και η ξεχωριστή σλάιντ του Ry Cooder στο τελευταίο αναμειγνύονται επιβλητικά με την ουά κιθάρα του Elliott ή του McClure αντίστοιχα. Στο μεταξύ, η μεσαίου τέμπο φρεσκάδα του "Molly in the Middle" ενισχύεται από το ρευστό παίξιμο του Elliot και τη χαλαρή μελωδία, ενώ το φλάουτο του Bud Shank σηματοδοτεί το γλυκό τζαζ φολκ "Lazy Day" και οι λεπτές ενορχηστρώσεις των χάλκινων του Leon Russell οδηγούν το "To The City, To The Sea". Κάθε μια από αυτές τις μικρές πινελιές καθιστά τα τραγούδια τόσο αξιοσημείωτα όσο και ξεχωριστά.

Το αριστούργημα, ωστόσο, εδώ είναι σαφώς η δεκαπεντάλεπτη σουίτα του τίτλου, το "The Candlestickmaker Suite" που καταλαμβάνοντας όλη τη δεύτερη πλευρά, είναι πιο πειραματικό από τα υπόλοιπα και χωρίζεται σε δύο τμήματα με τίτλο "Dark In Dawn" και "Questions". «Είναι μια ιστορία για τον χασάπη, τον φούρναρη, τον κατασκευαστή κηροπηγίων και μένα», είπε ο Elliott σε μια συνέντευξη του 1999. «Όλες αυτές τις δυνάμεις που περιστοιχίζουν αυτόν τον τύπο που περνάει από αυτή την τρέλα. Έχει μια θεραπευτική ιδιότητα σ' αυτό». Οι στίχοι βασίζονται στο θέμα που δεσπόζει σ' όλο το Candlestickmaker: ο αγώνας του ανθρώπου να σπάσει το κρύο σιδερένιο τοπίο της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας και να ανακαλύψει ξανά μια ελεύθερη, άγρια Αμερική. Αναμφίβολα ένα κοινό θέμα στις αρχές της δεκαετίας του 1970 των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά σπάνια παρουσιάστηκε τόσο εύγλωττα. Η μουσική ποτέ δεν χάνει τη δύναμή της, με το μπάσο του Ethridge να τρέχει ζεστό και μελωδικό, ενώ η τεχνική της κιθάρας του McClure λαμπυρίζει αληθινά καθώς ακολουθεί τους στίχους του Elliott.

Περιττό να πούμε ότι αυτό το άλμπουμ βυθίστηκε σαν πέτρα όταν κυκλοφόρησε, αλλά όπως οι περισσότερες μοναδικές φιλόδοξες προσπάθειες, είναι απαραίτητο άκουσμα, ενός από τους πιο υποτιμημένους τραγουδοποιούς της δεκαετίας του '60...

(****1/2, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Nik Rayne)

Η σουίτα...

Ο αχυρώνας του Μπράντλεϊ​

The Beau Brummels - Bradley's Barn (Οκτώβριος 1968, Warner Bros. Records)


Τραγούδια: A1 Turn Around (Durand, Elliott) - 3:00, A2 An Added Attraction (Come And See Me) (Sal Valentino) - 2:57, A3 Deep Water (Elliott, Valentino) - 2:29, A4 Long Walking Down To Misery (R. Elliott) - 3:10, A5 Little Bird (Ron Elliott) - 2:36, A6 Cherokee Girl (Durand, Elliott) - 3:32, B1 I'm A Sleeper (Elliott, Valentino) - 3:13, B2 The Loneliest Man In Town (C. Elliott, R. Elliott) - 1:49, B3 Love Can Fall A Long Way Down (Durand, Elliott) - 4:12, B4 Jessica (Elliott, Valentino) - 2:17, B5 Bless You California (R. Newman) - 2:15
Μουσικοί: Sal Valentino (φωνητικά), Ron Elliott (κιθάρα, φωνητικά, ενορχήστρωση), Harold Bradley, Jerry Reed, Wayne Moss, Billy Sanford (κιθάρα), David Briggs (κίμπορντς), Kenny Buttrey (τύμπανα), Norbert Putnam (μπάσο)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Lenny Waronker / Lee Herschberg (μείξη)

---

Μέχρι το 1968, ο μπασίστας Ron Meagher έφυγε από τους Beau Brummels μετά τη στρατολόγησή του, περιορίζοντας το συγκρότημα στο ντουέτο των Sal Valentino και Ron Elliott. Αυτοί δούλεψαν ένα νέο άλμπουμ, στο Bradley's Barn, ένα στούντιο ηχογράφησης στην Κομητεία Γουίλσον του Τενεσί, ενώ πλαισιώθηκαν από εξέχοντες σέσιον μουσικούς του Νάσβιλ, όπως τον Kenny Buttrey, ντράμερ των άλμπουμ του Bob Dylan από το 1966-69 και τον κιθαρίστα Jerry Reed.

Στις ηχογραφήσεις αυτές, δεν υπάρχει πεντάλ στιλ κιθαρίστας, αλλά οι σέσιον μουσικοί χρησιμοποίησαν ντόμπρο, μπάντζο, πλήκτρα, μαρίμπα και όποια άλλα όργανα μπορούσαν να βρουν στο στούντιο για να δημιουργήσουν μια μυστηριώδη, ρουστίκ ατμόσφαιρα. Ο Elliott, ως συνήθως, στην κιθάρα είναι επιδέξιος, οι ενορχηστρώσεις με την παραγωγή του Lenny Waronker λάμπουν (υπήρξε ένας πραγματικός μπαλαντέρ και μεγάλη επιρροή σε αυτά τα σημαντικά σέσιον) και τα φωνητικά του Valentino είναι πλούσια και εκφραστικά.

Οι Beau Brummels ήταν τόσο ευχαριστημένοι με τα αποτελέσματα στο στούντιο που ονόμασαν το άλμπουμ, Bradley's Barn. Σύμφωνα με τον Elliott, ο ήχος δεν ήταν πολύ διαφορετικός από το προηγούμενο Triangle, διέθετε μόνο περισσότερους κάντρι τόνους. Το "Deep Water" μαζί με το "Love Can Fall A Long Way Down" είναι κλασικά κάντρι-ροκ, βρίσκοντας το γκρουπ δεμένο και στα καλύτερά του. Άλλα βασικά κομμάτια όπως το "Turn Around" και το "Cherokee Girl" έχουν μια μοναδική πνευματική αίσθηση χωρίς να χάνουν το ροκ υπόβαθρό τους.

Το "Bless You California", ένα πρωτότυπο του Randy Newman, θυμίζει την συγχώνευση ριζών και ψυχεδέλειας, του αριστουργήματός τους, Triangle. Άλλα υπέροχα κομμάτια, το "The Loneliest Man In Town" είναι η πιο παραδοσιακή κάντρι προσφορά των Brummels, ενώ τα "Jessica" και "Long Walking Down To Misery" εξελίσσονται σε εξαιρετικά τραγούδια.

Οι Beau Brummels χωρίστηκαν αμέσως μετά την ολοκλήρωση του άλμπουμ, αν και θα επανενωθούν για λίγο το 1975. Μια γοητευτική χρονοκάψουλα ενός ήχου που θα μπορούσε να βγει μόνο από τη Δυτική Ακτή της δεκαετίας του '60.

(****1/2, πηγές: εξώφυλλο, σημειώσεις επανέκδοσης, therisingstorm.net)

Γιώργαρε, το γκρουπ υπήρξε αναμφίβολα παραγνωρισμένο και έπρεπε να βοηθήσουν κάποιες συγκυρίες για να το γνωρίσεις και εκτιμήσεις...

Έχει προηγηθεί βινυλιακή ανθολογία της Rhino αρχές της δεκαετίας του '80, που εφοδιάστηκα, και περιέχει από τα πρώτα "Laugh Laugh" και "Just A Little" μέχρι τα ύστερα "Magic Hollow" και "Are You Happy" του Triangle αλλά και τα "Deep Water" και "Turn Around" από το Bradley's Barn. Αλλά την δεκαετία του '80 ανέλπιστα οι δισκογραφικές στη χώρα μας, μας χάριζαν συχνά ευχάριστες εκπλήξεις επανεκδίδοντας αριστουργήματα που δύσκολα τότε μπορούσες να αποκτήσεις λόγω σπανιότητας αλλά και τιμής. Έτσι το 1986, μετά το στρατιωτικό, αγοράζω το ελληνικής εκτύπωσης Triangle και ακούω το "The Wolf Of Velvet Fortune" μένοντας κυριολεκτικά άναυδος.

Το Ιούνιο του 1986, στους <Ήχους απ' το χθες> του ΗΧΟΥ, διαβάζουμε την έξοχη δισκοκριτική του Πασχάλη Μουχταρίδη.