Άγρια χρόνια... [Jefferson Airplane]

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,301
Αθήνα
Η "άσιντ βασίλισσα" Γκρέις, ο "ρομαντικός" Μάρτι, ο "βαρώνος" Πωλ, ο "τυφλο-Θωμάς Τζέφερσον" Γιόρμα, ο "Θεός" Τζακ και ο "σαπουνάδας" Σπένσερ, όταν συνένωσαν τις δυνάμεις τους το 1966 στα προάστια του Σαν Φρανσίσκο αποτέλεσαν ένα από τα καλύτερα μουσικά σχήματα της Δυτικής Ακτής.

JA.gif

Μα φυσικά πρόκειται για τους Jefferson Airplane, που πήραν δικαιωματικά τη σκυτάλη στις παρουσιάσεις μας... Η αρχική ιδέα για το γκρουπ προήλθε από τον εικοσιτριάχρονο Marty Balin (1942), έναν τραγουδιστή από το Σαν Φρανσίσκο, που το 1962 είχε ηχογραφήσει ανεπιτυχώς για την Challenge Records και το 1963-1964 ήταν μέλος ενός φολκ γκρουπ, που ονομαζόταν Town Criers. Με την οδηγούμενη από τους Beatles, βρετανική εισβολή του 1964, ο Balin είδε τη συγχώνευση της φολκ με το ροκ στις αρχές του 1965 και αποφάσισε να σχηματίσει ένα γκρουπ για να παίξει το υβριδικό στυλ καθώς και το άνοιγμα ενός κλαμπ για να παίζει η μπάντα.

Η πρώτη πρόσληψή του, ήταν ο ρυθμικός κιθαρίστας/τραγουδιστής Paul Kantner (1941-2016), που με τη σειρά του συνέστησε τον ληντ κιθαρίστα/τραγουδιστή Jorma Kaukonen (1940). Ο Balin, που ήταν τενόρος, ήθελε μια συμπληρωματική ισχυρή γυναικεία φωνή για το γκρουπ και τη βρήκε στη Signe Toly, γνωστότερη μετέπειτα όταν παντρεύτηκε σαν Signe Anderson (1941). Η έξι μελών μπάντα ολοκληρώθηκε από τον μπασίστα Bob Harvey και τον ντράμερ Jerry Peloquin. Το ασυνήθιστο όνομα του γκρουπ προτάθηκε από τον Kaukonen, που είχε κάποτε βαπτιστεί στα αστεία από φίλο, "Blind Thomas Jefferson Airplane" με αναφορά στον μπλουζ τραγουδιστή Blind Lemon Jefferson.

Οι Jefferson Airplane έκαναν το ντεμπούτο τους στο Matrix στις 13 Αυγούστου 1965 και άρχισαν να εμφανίζονται στο κλαμπ τακτικά, προσελκύοντας την ευνοϊκή προσοχή του τύπου. Από τον Σεπτέμβριο, άρχισαν να πολιορκούνται από διάφορες ετικέτες, ενώ ταυτόχρονα, στο συγκρότημα άρχισαν οι αλλαγές, με τον Skip Spence να αντικαθιστά τον Peloquin. Τον Οκτώβριο, ο Harvey απολύθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Jack Casady (1944), ένα φίλο του Kaukonen και στις 15 Νοεμβρίου 1965, υπέγραψαν με την RCA Victor Records.

Η πρώτη ηχογράφησή τους έγινε στο Λος Άντζελες στις 16 Δεκεμβρίου και η RCA κυκλοφόρησε το ντεμπούτο σινγκλ τους, τη σύνθεση του Balin, "It's No Secret", τον Φεβρουάριο του 1966, που δεν μπήκε όμως στα τσαρτ. Οι Jefferson Airplane άρχισαν να εμφανίζονται σε πιο σημαντικούς χώρους στο Σαν Φρανσίσκο και ακόμη να περιοδεύουν έξω από την περιοχή του Κόλπου. Εν τω μεταξύ, ο Spence γινόταν όλο και πιο αναξιόπιστος και τελικά αντικαταστάθηκε τον Ιούνιο από τον σέσιον ντράμερ Spencer Dryden (1938-2005), ενώ ο ίδιος σχημάτισε τους Moby Grape.

TakesOffSurrealisticPillow.jpg

Στις 15 Αυγούστου 1966, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους LP, Jefferson Airplane Takes Off, μόλις ένα χρόνο μετά την πρεμιέρα της μπάντας, αλλά το άλμπουμ είχε μέτριες πωλήσεις. Σ' αυτό το σημείο, η Anderson αποχώρησε λόγω των υποχρεώσεων με τη νεογέννητη κόρη της και οι Jefferson Airplane κατάφεραν να βρουν δυνατή αντικαταστάτρια, την Grace Slick (1939), τραγουδίστρια των Great Society από το Σαν Φρανσίσκο, που ήταν στη διαδικασία της διάλυσης εκείνη την περίοδο. Η Slick εντάχθηκε στους Jefferson Airplane στα μέσα Οκτωβρίου του 1966 και μέχρι το τέλος του μήνα ήταν μαζί τους στο στούντιο ηχογράφησης.

Η κούκλα και φωνάρα Γκρέις, έφερε μαζί της δύο τραγούδια από το ρεπερτόριο των Great Society, το ροκ κομμάτι "Somebody to Love", του κουνιάδου της, κιθαρίστα των Great Society, Darby Slick και τη δική της σύνθεση, την μπαλάντα "White Rabbit" σ' ένα μπολερό τέμπο, με στίχους για ταξιδιάρηδες λαγούς, θαυματουργά χάπια, λοξές Αλίκες και αποξενωμένες και σε απόγνωση αγάπες. Και τα δύο τραγούδια ηχογραφήθηκαν για το δεύτερο άλμπουμ, Surrealistic Pillow (1967), χαρίζοντας στους Jefferson Airplane τις πρώτες πανεθνικές επιτυχίες.

LifeMagazine.jpg

Οι Jefferson Airplane δεν έλειψαν από κάνενα φεστιβάλ της εποχής τους, Berkeley Folk Festival, Monterey Jazz Festival, Monterey Pop Festival, Woodstock και Altamont και φιγουράρισαν και στο εξώφυλλο του περιοδικού Life το 1968. Το "σπίτι" τους στη Fulton Street 2400 στο Σαν Φρανσίσκο αποτέλεσε το μουσικό τους εργαστήρι από όπου πέρασαν δεκάδες μουσικοί και γκρουπ μέχρι και ο Μάνος Χατζιδάκις!
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,301
Αθήνα

Μετά το μπάνιο ...στο οξύ!​

Jefferson Airplane - After Bathing At Baxter's (Νοέμβριος 1967, RCA Victor)

AfterBathingAtBaxters.jpg

Τραγούδια: Streetmasse: A1 The Ballad Of You & Me & Pooneil (Kantner) - 4:30, A2 A Small Package Of Value Will Come To You Shortly (Thompson, Blackman, Dryden) - 1:42, A3 Young Girl Sunday Blues (Balin, Kantner) - 3:29, The War Is Over: A4 Martha (Kantner) - 3:21, A5 Wild Tyme (H) (Kantner) - 3:05, Hymn To An Older Generation: A6 The Last Wall Of The Castle (Kaukonen) - 2:46, A7 Rejoyce (Slick) - 4:00, How Suite It Is: B1 Watch Her Ride (Kantner) - 3:11, B2 Spare Chaynge (Casady, Kaukonen, Dryden) - 9:05, Shizoforest Love Suite: B3 Two Heads (Slick) - 3:10, B4 Won't You Try (Kantner) - 5:01, B5 Saturday Afternoon (Kantner)
Μουσικοί: Grace Slick (κύρια φωνητικά: A7, B3), Paul Kantner (ρυθμική κιθάρα, κύρια φωνητικά: A1, A4, A5, B1, B4, B5), Jorma Kaukonen (ληντ κιθάρα, σιτάρ, κύρια φωνητικά: A6), Jack Casady (μπάσο), Spencer Dryden (τύμπανα, κρουστά, ενορχήστρωση πνευστών), Marty Balin (ρυθμική κιθάρα, κύρια φωνητικά: A3)
Παραγωγή / Μηχανικός / Εξώφυλλο: Al Schmitt / Rich Schmitt / Ron Cobb

Η ηχογράφηση έγινε στα RCA στούντιο του Χόλιγουντ, τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο του 1967


Και... εκείνο το φθινόπωρο του '67 έσκασε "το μπάνιο στο οξύ", η απόλυτη χημική εμπειρία, με το σύνολο σε κατάσταση αναβρασμού και σε ψυχεδελικό παραλήρημα. Η φόρμα του τραγουδιού όπως αυτή παρουσιάστηκε στα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, εγκαταλείπεται και αντικαθίσταται από πέντε "σουίτες". Ο παραγωγός τους, Al Schmitt, τους έδωσε την ελευθερία να επιδοθούν σε οποιοδήποτε πειραματισμό επιθυμούσαν, με συνέπεια τα φολκ και μπλουζ στοιχεία της μουσικής τους, να μεταλλαχθούν σε κάτι εντελώς διαφορετικό, στο οποίο πια αυτά δύσκολα μπορούσαν να αναγνωριστούν. Για το εξώφυλλο και τον Ron Cobb τα είχαμε πει παλαιότερα.

Η πρώτη σουίτα, "Streetmasse" ξεκινά με ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια, το "The Ballad Of You & Me & Pooneil" του Kantner, αφιέρωμα στον Fred Neil, ένα κλασικό ψυχεδελικό κομμάτι με ανάδραση (feedback), πιασάρικο κιθαριστικό ριφ και ωραίες φωνητικές αρμονίες. Τη θέση του δίνει στο κομμάτι-θόρυβο "A Small Package Of Value Will Come To You Shortly", το οποίο οδηγεί στη μοναδική σύνθεση του Balin και ένα από τα ωραιότερα κομμάτια, το "Young Girl Sunday Blues" με ρυθμική κιθάρα και τον Jorma να πρωταγωνιστεί.

Στη δεύτερη σουίτα, "The War Is Over" η διάθεση είναι ειρηνική και χαλαρή, στο φολκ κομμάτι "Martha", μια μπαλάντα με εναλλαγές της ακουστικής του Paul και της ηλεκτρικής του Jorma, με απαλά και χαλαρωτικά φωνητικά, ενώ στη συνέχεια το "Wild Tyme", σε πιο γρήγορο ρυθμό με ρυθμική κιθάρα στη αρχή, σταδιακή αύξηση έντασης στη συνέχεια και ταυτόχρονη ερμηνεία από Paul, Grace και Marty.

Είναι άγρια χρόνια
Βλέπω ανθρώπους γύρω μου να αλλάζουν πρόσωπα
Είναι άγρια χρόνια
Κάνω πράγματα που δεν έχουν ακόμη ένα όνομα
Χρειάζομαι αγάπη, την αγάπη σου
...

Το "Hymn To An Older Generation" είναι η σουίτα που κλείνει την πρώτη πλευρά και περιέχει την αγαπημένη σύνθεση "Rejoyce" της Slick, αναφορά στη νουβέλα "Ulysses" του James Joyce. Η φωνή της είναι εντυπωσιακή, το ίδιο και το πιάνο και το γρήγορο μπάσο του Jack Casady.

Ο πόλεμος είναι καλή επιχείρηση,
έτσι προσφέρετε τους γιους σας
και Θα προτιμούσα τη χώρα μου
να πεθάνει για μένα
...

Το άλλο κομμάτι, "The Last Wall of the Castle" περιέχει ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά παιξίματα του Jorma με μπλούζι φωνητικά και εκπληκτικό ντράμιν από τον Spencer.

Στο "How Suite It Is" της δεύτερης πλευράς, υπάρχει ένα περίεργο ζευγάρι. Από τη μία, έχουμε το "Watch Her Ride", ένα τραγούδι αγάπης του Kantner και από την άλλη, έχουμε το "Spare Chaynge", ένα εννιάλεπτο αυτοσχεδιασμό κιθάρας, μπάσου και τυμπάνων. Ένα θαυμάσιο κομμάτι.

Και τέλος, υπάρχει το "Shizoforest Love Suite", με το δεύτερο τραγούδι της Slick, το "Two Heads". Αυτό, σίγουρα θυμίζει το "White Rabbit", το πιο διάσημο τραγούδι της, αλλά σίγουρα φέρνει κάτι διαφορετικό. Οι ανατολίτικες επιδράσεις είναι εμφανείς στο ρυθμό του τραγουδιού, και η φωνή της Grace είναι φανταστική. Το τελευταίο κομμάτι είναι το "Won't You Try/Saturday Afternoon". Είναι το πιο ήρεμο από όλα τα κομμάτια του άλμπουμ, για να μείνουμε πιστοί στα χίπικα ιδεώδη της μπάντας, την ειρήνη και την αγάπη.

Γιατί δεν δοκιμάζετε
να βρείτε ενα τρόπο να χρειάζεστε κάποιον
να βρείτε ενα τρόπο να δείτε
να βρείτε ενα τρόπο να χρειάζεστε κάποιον
και ο ήλιος θα σας απελευθερώσει
Γιατί δεν δοκιμάζετε
την αγάπη πριν χαθείτε

Το απόγευμα του Σαββάτου...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, jeffersonairplane.com, sputnikmusic.com)

JA_JimMarshallPhotograph.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,301
Αθήνα

Τρία πέμπτα του μιλίου σε δέκα δευτερόλεπτα​

Jefferson Airplane - Bless Its Pointed Little Head (Φεβρουάριος 1969, RCA Victor)

BlessItsPointedLittleHead.jpg

Τραγούδια: A1 Clergy (διάλογος) - 1:32, A2 3/5 Of A Mile In 10 Seconds (Balin) - 4:37, A3 Somebody To Love (Slick) - 3:46, A4 Fat Angel (Leitch) - 7:29, A5 Rock Me Baby (παραδοσιακό, διασκευή) - 7:40, B1 Other Side Of This Life (Neil) - 6:35, B2 It's No Secret (Balin) - 3:22, B3 Plastic Fantastic Lover (Balin) - 3:40, B4 Turn Out The Lights (Kantner, Casady, Kaukonen, Slick, Dryden) - 0:58, B5 Bear Melt (Kantner, Casady, Kaukonen, Slick, Dryden) - 11:06
Μουσικοί: Marty Balin (φωνητικά, μπάσο: A4), Jack Casady (μπάσο, ρυθμική κιθάρα: A4), Spencer Dryden (τύμπανα, κρουστά), Paul Kantner (φωνητικά, ρυθμική κιθάρα, δεύτερη ληντ κιθάρα: A4), Jorma Kaukonen (ληντ κιθάρα, φωνητικά), Grace Slick (φωνητικά)
Παραγωγή / Μηχανικός / Φωτό εξώφυλλου: Al Schmitt / Rich Schmitt / Jim Smircich

Ηχογραφημένο ζωντανά στις:
- 24 έως 26 Οκτωβρίου 1968 στο Fillmore West (A2, A3, A5, B1, B2, B3) και
- 28 έως 30 Νοέμβριου 1968 στο Fillmore East (A1, A4, B4, B5)

FillmorePromo.jpg

"Η παράσταση των Airplane ξεκίνησε αμέσως με το τέλος της προβολής στην οθόνη πίσω από τη σκηνή, του τελευταίου τμήματος του King Kong, που χρησιμοποιήθηκε επίσης και για τη φάση του καλλιτεχνικού σόου φωτισμού. Κατά τη διάρκεια του "White Rabbit" μια σιλουέτα ενός κοριτσιού έπεφτε μέσα από ένα ψυχεδελικό τούνελ. Σπουδαία μουσική, σπουδαίο θέαμα και εξαιρετικός ήχος. Το Fillmore τα 'χε όλα μαζί..." - ένας μάρτυρας

Τα ζωντανά άλμπουμ ξεπήδησαν στο προσκήνιο, στα τέλη της δεκαετίας του 1960, στον απόηχο της επιδραστικής παγκόσμιας περιοδείας το 1966, του Bob Dylan με τους Band όταν ο ροκ βάρδος εξαπέλυσε τα τραγούδια της περιόδου του Highway 61, στον θυμό και την αποστροφή πολλών στο ακροατήριο. Οι ημέρες των γεμάτων κλαμπ είχαν παρέλθει, που τα παιδιά ούρλιαζαν και χτυπιόντουσαν, στα πόδια των Beatles και των δίλεπτων θαυμάτων τους. Οι ενέργειες του Dylan προανήγγειλαν τις ημέρες του ροκ και των εκτεταμένων τζαμαρισμάτων και οι εκκωφαντικές εντάσεις έγιναν ο κανόνας. Και πολύ σύντομα, όλα τα κύρια ονόματα οδηγήθηκαν στην καθοριστική εποχή των μονών και διπλών ζωντανών άλμπουμ, με τέτοια κλασικά όπως τα At Fillmore East των Allman, Live/Dead των Dead και Band of Gypsies του Hendrix.

Σ' αυτή την κατάσταση, η συμβολή των Jefferson Airplane, το τεράστιο Bless Its Pointed Little Head, παραδόξως φαίνεται να πέρασε χωρίς αναγνώριση, παρά το γεγονός ότι ήταν ένα από τα καλύτερα της περιόδου. Οι Jefferson Airplane ήταν - και παραμένουν - θρύλοι της χίπικης αντι-κουλτούρας. Οι πολιτικά ηλεκτρισμένοι και χημικά εμποτισμένοι ύμνοι τους, άγγιξαν μια βαθιά χορδή στις καρδιές και τα μυαλά της νεολαίας της Καλιφόρνια, ενώ το χάρισμα και η ομορφιά της Grace Slick τους έκανε ίσως τους πιο ελκυστικούς στα μέσα ενημέρωσης απ' όλες τις μπάντες της Δυτικής Ακτής εκτός από τους Byrds. Τα χιτ τους, του 1967, "Somebody to Love" και "White Rabbit" έγιναν βασικά και υπογραφές για μια ολόκληρη γενιά Αμερικανών "αρνητών".

Αλλά όλα αυτά λένε μόνο ένα μικρό μέρος της ιστορίας, αυτής της μοναδικής μπάντας. Μπορεί να είχαν επιτυχίες και δημοσιότητα, η οποία πιθανώς επιτάχυνε το τέλος τους καθώς τα ιδεαλιστικά '60ς έδωσαν τη θέση τους στην κυνική δεκαετία του '70, αλλά στο αποκορύφωμά τους, υπήρξαν πολύ περισσότερο από εκπρόσωποι του μοδάτου και αφελούς χιπισμού. Οι Jefferson Airplane ήταν ίσως η άσιντ μπάντα με την ισχυρότερη παρουσία στο Φρίσκο, ικανή να βγάλει, όταν το επιθυμούσε, ένα ωμό και τραχύ ήχο που ακόμη και οι Dead και Quicksilver δύσκολα πετύχαιναν. Μέχρι το 1969, είχαν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και απέναντι στους Doors και Iron Butterfly, που επαναπαύονταν στα υμνητικά σινγκλ τους.

JeffersonAirplane1968-2.jpg
Από τα αριστερά, Marty Balin, Grace Slick, Spencer Dryden, Paul Kantner, Jorma Kaukonen και Jack Casady

Το Bless Its Pointed Little Head συνέλαβε αυτό το πλεονέκτημα και την ενέργεια στο βινύλιο. Είναι ένα ζωντανό αριστούργημα, παρά τα ψεγάδια του, που αναδεικνύει όχι μόνο το ταλέντο της μπάντας για κομμάτια-ύμνους και την πετυχημένη φωνητική αλληλεπίδραση της Slick και του Balin, αλλά και την ικανότητά τους να ξεδίνουν, να αυτοσχεδιάζουν και να παραληρούν. Ο καθένας είναι ένας ήρωας στο Bless Its Pointed Little Head. Η Slick είναι στα καλύτερά της, παίρνοντας το βασικό της "Somebody to Love", για παράδειγμα και καθώς η μπάντα φανκίζει πίσω της, το ερμηνεύει ξέφρενα σαν τρελαμένη Νότια γκόσπελ τραγουδίστρια. Η μπάντα αποδίδει παρόμοιες δυναμικές στιγμές στα καθιερωμένα κομμάτια του Marty Balin, "It's No Secret", "3/5 Of A Mile In 10 Seconds" και στο αγαπημένο των λάιβ τους, "Other Side Of This Life" του Fred Neil. Ο άλλος τραγουδιστής των Airplane, αποδεικνύει πόσο υποτιμημένος ήταν, ιδιαίτερα σε μια σχεδόν πανκ έκδοση του "Plastic Fantastic Lover", όπου κραυγάζει πάνω από ένα άγριο γκαράζ ρυθμό.

Αλλά, όπως ήταν συχνά η περίπτωση με τις μπάντες των '60ς, οι καλύτερες στιγμές φυλάγονταν όταν η μπάντα πέταγε τα δεσμά της και εξέτρεφε τον αυτοσχεδιασμό. Πρώτα έρχεται το "Fat Angel", μια διασκευή του Donovan που η μπάντα ξαναδουλεύει πλήρως, μετατρέποντάς την σ' ένα επτάλεπτο ψυχεδελικό έπος δοσμένο πάνω από την κελαηδιστή κιθάρα και τα φτιαγμένα φωνητικά του Paul Kantner. Στη συνέχεια, τα ηνία παραδίδονται στον κιθαρίστα Jorma Kaukonen και στον εξαιρετικό μπασίστα Jack Casady. Αυτός ξεχωρίζει και στο μακάριο ψυχεδελομπλούζ, "Rock Me Baby", κομμάτι-προπόνηση για την μπάντα που θα σχημάτιζαν σύντομα, τους Hot Tuna, αλλά το αστέρι φυσικά εδώ, είναι ο Kaukonen, που εξαπολύει πυρωμένα σόλο με την κιθάρα του, κάτι μεταξύ Muddy Waters και John Cippolina.

Αλλά είναι ο τελικός ψυχεδελικός σαρωτικός αυτοσχεδιασμός, το "Bear Melt", που σφραγίζει το Bless Its Pointed Little Head ως ένα από τα πραγματικά μεγάλα ζωντανά άλμπουμ. Η Slick επιστρέφει στο προσκήνιο για να θυμίσει ποιος είναι το αφεντικό, πάνω από ένα αργό, βαρύ μπλουζ ριφ, με τη φωνή της να εκτοξεύεται καθώς αραδιάζει παράξενους στίχους και ο Kaukonen, πίσω της να ξεκινά μια θύελλα. Στη συνέχεια, το έξαλλο τζαμάρισμα απλώνεται, κατά το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου δεκάλεπτου μέχρι να ολοκληρώσει η Slick, ευφυολογώντας στο ξέφρενο κοινό, "You can move your rear ends now"...

Ακατέργαστο και οργιαστικό, το Bless Its Pointed Little Head είναι ένα κλασικό λάιβ άλμπουμ, που εκθέτει τα ταλέντα των Airplane στον αυτοσχεδιασμό και το τζαμάρισμα ενώ προσφέρει απόλυτη ικανοποίηση με τις ροκ εκρήξεις του. Ελέγξτε το, εάν σας ευχαριστεί η υψηλών οκτανίων ψυχεδέλεια. Α, και ο ήχος του είναι συνολικά πανέμορφος.

Στο παιδάκι, που χαιρετά τη θάλασσα και στέλνει φιλιά στα πουλιά...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, jeffersonairplane.com, Rust Phimister)

HerbGreeneLive.jpg
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Καλα μιλαμε...Τι αλμπουμ. 5 αστερων, και η παρουσιαση επισης με αρχειο και υλικο. Το φυλαδιο απο το Life το κατεβασα ηδη.
Οταν σκεφτομαι οτι εχω αυτο το αλμπουμ μονο σε CD ντρεπομαι.
Πρεπει να βρω και το βινυλιο το καλο.
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,709
πετρουπολη
Γρηγορη σε βλεπω καρφι για Σαν Φρανσισκο...Ριξε ενα τηλεφωνο αν ειναι να παμε μαζι...
Πρεπει να'ναι η αγαπημενη μου πολη απο τα στειτς...
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,350
Re: Απάντηση: Άγρια χρόνια...

Γρηγορη σε βλεπω καρφι για Σαν Φρανσισκο...Ριξε ενα τηλεφωνο αν ειναι να παμε μαζι...
Πρεπει να'ναι η αγαπημενη μου πολη απο τα στειτς...

Δώστε μου τη mustang του Bullit και έρχομαι μαζί σας !
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,301
Αθήνα
Re: Απάντηση: Άγρια χρόνια...

Γρηγορη σε βλεπω καρφι για Σαν Φρανσισκο...Ριξε ενα τηλεφωνο αν ειναι να παμε μαζι...
Πρεπει να'ναι η αγαπημενη μου πολη απο τα στειτς...
Πάνο, γιατί νομίζεις ότι τα ακούω; Όσο διαρκεί το δισκάκι βρίσκομαι εκεί, στο Χέιτ Άσμπερι και βολτάρω στο Άβαλον και Φίλμορ.
Ναι αμέ να πάμε μαζί, γουστάρω...
 

chris73

AVClub Addicted Member
3 March 2014
2,913
Θεσσαλονίκη
Αγαπώ τους Jefferson με Signe και Grace.

Nομίζω πως ο Morrison είχε πει, πως στα live οι Jefferson είναι σαν να προσπαθεί να παίξει ο ένας δυνατότερα από τον άλλο και μάλλον θα συμφωνήσω απόλυτα.
Όμως αυτό που μετράει για εμένα και δεν χρειάζεται να το ψάχνεις με το φανάρι όπως άλλου, είναι ακριβώς εκεί, στα live, έπαιζαν και γούσταραν.
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,965
εδώ θα σου έλεγα κάτι που έλεγε ο Λύμπε....αλλά θα με μπανάρουν λόγω τάξης και ηθικής...

χμμμμ ... δηλ. ;

f6103537ec60d4afe78b670cf223ce62.jpg


GraceSlick_G319.jpg


τεσ' πα, την αγαπάμε όπως και αν είναι ...
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Προσθετω αυτη τη φωτο...Μ'αρεσει πολυ. Αυτη η αθωοτητα στο ερωτιματικο σχεδον βλεμα, ενα νεο προσωπο αναδυεται στον χωρο της popular μουσικης.
Jefferson_Airplane_photo_1967.JPG



Εδω η αγνοτητα εχει φυγει και εχει αντικατασταθει με κατι αλλο...πιο αγριο και πιο απαιτητικο.
jefferson-airplane.jpg


Θα επανελθω στο θεμα το βραδακι
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Ενα χαρακτηριστικο γνωρισμα των Jefferson Airplane, ειναι οι διαδικοτητες, και οι διαλογοι, ακομα και οι αντιλογοι οπου μπαινουν διαδωχικα οι φωνες, πρωτη δευτερη και μερικες φορες τριτη, και πλεκονται μεταξυ τους, και υστερα εγχωρδα εισαγωνται με το ιδιο τροπο και στηνουν διαλογους μεσα στα κομματια. Ισως εκει οφειλεται και αυτο που ειπε ο φιλος παρα πανω οτι στα κοντσερτα τους φαινονταν σαν να καναν διαμαχη ποιος θα ακουστει παραπανω.
Με την ευκαιρια αυτης της παρουσιασης ξανακουω και ξανακουω αυτο το δισκο αριστουργημα και τοσα χρονια μετα απο την πρωτη φορα μου δημιουργει το ιδιο συναισθημα. ΜΕ ΣΤΕΛΝΕΙ

Στην πρωτη πιστα του αλμπουμ η εισαγωγη ειναι αρκετα acid. Με συντομες παραμορφωσεις εγχορδων, και ειναι ο ρυθμος που μπαινει μετα το ηχητικο μπαραζ της εισαγωγης που κανει μια αναφορα στην Βρετανικη επιδραση... και ισως ειναι η τελευταια τετοια αναφορα στη βροχερη γηραια Ηπειρο, γιατι με το που αρχιζει ο διαλογος Grace/Balin αρχιζουμε και πλανωμεθα πανω απο τις πλατιες ηλιολουστες κοιλαδες της Καλιφορνιας.

Ευρή και αχανη πεδια στον οριζοντα που εξελισονται στο 3ο κομματι του δισκου, οπου οι μουσικοι δειχνουν ξεκαθαρα τη διαθεση τους για πλανη ! Με την αεροδυναμικη εννοια του ορου.
Οποτε πολυ πετυχημενο το δευτερο συνθετικο του ονοματος του group*: Airplane
Οπως και το εξωφυλλο του επισης.
Ο Grio ειπε οτι υπαρχει και αναφορα για τον γραφιστα. Σιγουρα πολυ ενδιαφερουσα.

Δεν μενω στη δευτερη πιστα, που μου φαινεται σαν διαθεση του συγκροτηματος για χιουμορ.
Το δικαιουνται, εφοσων στην αρχη του δισκου το γκρουπ εχει ηδη δηλωσει τις προθεσεις του δεν ξενευει.
Το nο 4 οπως ειπε ο Grio ειναι μια μπαλλαντα. Απλη αλλα οχι βαρετη γιατι β€œ με εναλλαγές της ακουστικής του Paul και της ηλεκτρικής του Jorma”(Grio Dixit)*, Τρυφερη και χαλαρη αλλα οχι μαλθακη. Ο ηλεκτρισμος υποθαλπτεται σταθερα και ελεγχομενος...για να επανελθει στην πιστα Νο 5
Σκεφτειτε μονο οτι αυτα τα παιδια πριν δυο χρονια παιζαν φολκ η καουντρυ ...

Στο nο 5 ( Wild Tyme) O ρυθμος ξεκιναει φρεσκος, νεανικος, ασυμπλεκτος, και πανω σ'αυτη την απλη γραμμη βρισκουν οι μουσικοι την ευκαιρια να ανταλαξουν και να διαλεχτουν ελευθερα αλλα με απολυτο συγχρονισμο. Εχουμε ηδη καταλαβει οτι προκειται για ενα αριστουργημα...και εχει ακομα αρκετο υλικο να απολαυσουμε.

Το 6ο κομματι(The Last Wall Of The Castle) ερχεται σαν απαντηση στο 5 που αυξανει πυρετικα την rythme section, και τα σολο της κιθαρας αρχιζουν και πεφτουν σαν κατεγιστηκα πυρα.

Στο 7ο ερχεται η μοναχικη και πλανουμενη φωνη της Slick για να κατευναση τα ηθη και τα παθη που φαινεται αφεθηκαν αχαλινωτα για τους κιθαριστες. Και μοιαζει σαν αναφορα σε ταξιδι φανταστικο πανω σε ηρεμα τοπια νου. Σ'αυτο βοηθουν και οδηγουν, αυτες οι γραμμες πνευστων που ακουγονται, αυτη η γραμμη πνευστων, τη μια μοιαζει αλτο σαξοφωνο και μια την αλλη παλι σαν κλαρινετο, απο το 03:50 ακουγεται σαν φλαουτο...Πραγματικη συνοδεια περιπλανησης.
Παιδια καποιος παιζει μεσα πνευστα... Μα ποιος; Δεν βρηκα αναφορα. Αλλα ειναι εκει και δινει στο Rejoyce αυτη τη μαγικη χροια του.

Στο 8 η φωνη ερχεται στην αρχη μοναδικη, ανδρικη, καταφατικη, και με την εισοδο των κρουστων το παν απογειωνεται...η φωνη της Grace ερχεται μετα απο την στροφη οχι σαν διαλογος αλλα μαλλον σαν συνοδεια για να συμφωνησει στον ανδρικο λογο. Eιμαστε σε πτηση, της οποιοας το ανωτερο οριο ειναι η δυο φορες επαναληπτικη δηλωση : I love you*...και αιφνης, αντιλαμβανωμαστε σαν μια απωλεια πτησης, και το 8ο κομματι τελειωνει σαν πτωση, ακριβως μετα την ανοιχτη ερωτικη δηλωση...

Για να αρχισει το 9ο σαν πειραματισμος οργανοπαιχτων που απο το δευτερο λεπτο μοιαςει να βρισκει το σταθερο δρομο του...πριν να σβησει και αυτος μετα απο 7 λεπτα περιπλανησης χωρις να εχει ξανα επεμβει ανθρωπινη φωνη. Για οσους θελουν να εμβαθηνουν στο τι ειναι μια ψυχεδελικη περιπλανηση αλλα γεματη ουσια προτεινω να ακουσει και να ξανα-ακουσει αυτο γοητευτικο τζαμαρισμα. Ακουστε τον drummer τι ακριβης ειναι και πως οδηγαει την συνθεση. Καταπληκτικο !

Το 10 ... β€œΔυο κεφαλια” ... Ολοκληρο προγραμμα... β€œYou want two heads on you body
And you've got two mirrors in your hand.
..........
Inside your head is your town
inside your room your jail β€œ

Ο ρυθμος ειναι κρατημενος, αλλα ο στιχος φευγατος. Αλλα δημιουργει μεσα μας μια αναγκη αναζητησης και κατανοησης.
Η φωνη ειναι mono-linear... αυτη της Grace. Και το παιγνιδισμα των οργανων μεταξυ τους συγκρατημενο. Μηπως αυτο το διπλο κεφαλι κλινει το ματι στην ιδια την υπαρξιακη κατασταση των Jefferson των ιδιων ; Διαλογος μεταξυ φωνων, διαλογος μεταξυ κιθαρων, που κατεληγε συχνα σε αντιλογο, ευτυχως μονο στο παρασκηνιο. Λεγεται οτι παρα το Peace & Love «ιδεολογημα” (επιτρεψτε μου τον νεολογισμο, κραταω τον ορο β€œιδεολογια” για πιο βαρειες καταστασεις) η ατμοσφαιρα ηταν αποπνιχτικη τοσο για τα μελη οσο και για τους τεχνικους απο τα υπερμετρα β€œεγω” και λεγεται οτι ειχαν πεσει και κατι ψιλες. Μη μου ζητησετε πηγη.

Το 11ο περναει ευκολα κqι συντομα χωρις να κανει εντυπωση, σαν ιντερμετζο, για το τελικο χιππικο αγαπητο και ερωτικο Saturday Afternoon και μου φαινεται οτι ο παραληπτης του ερωτικου μυνηματος ειναι η Grace η ιδια...η ,ηπως αποτυπωνω τις δικες μου νεανικες φαντασιωσεις ακομα ;
Το κομματι αυτο κλινει και το αλμπουμ, οπως θα επρεπε να κλεισει, γιατι η συνεχης πλανη* ειναι αδυνατη...τουλαχιστον σ'αυτην την ζωη.

Οσοι δεν το εχετε να το παρετε. Πρεπει να ακουγεται προσεκτικα χωρις να κανουμε αλλα πραγματα παραλληλα. Βαζουμε το δισκο, κλεινουμε τα ματια και ακολουθουμε τα μονοπατια των φωνων και των οργανων. Και μας παει καπου αυτο το αεροπλανο, πιστεψτε με. Στο ειδυλιο της ιδιας μας της ψυχης. Ψυχη-ειδυλιo=psychedelia.

*Please οποτε βλεπετε αυτον τον ορο απο μενα να μην τον παιρνετε με την εννοια του β€œπλανεμενου” αλλα αυτου που πλαναται, που υπερ-πλαναται και που αερο-πλαναται.