Ξεχασμένη Σημαία [The Electric Flag]

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Ρωτήστε έναν λάτρη της ποπ μουσικής, να σας πει ένα ροκ συγκρότημα με πνευστά και τότε μάλλον θα ακούσετε να αναφέρει τους Chicago. Αν ο συνομιλητής σας είναι "περπατημένος", θα μπορούσε να καταλήξει στους, Blood, Sweat & Tears, ή ίσως στους Tower of Power. Λίγοι σήμερα θυμούνται ότι υπήρχε μια άλλη ροκ μπάντα πνευστών - μια μπάντα που τα ξεκίνησε όλα. Ή, αν θυμούνται, δεν θυμούνται πολύ γι' αυτό...

EFAAMB.gif

Οι Electric Flag αξίζουν μια καλύτερη μοίρα.

Η μπάντα ήταν δημιούργημα του Mike Bloomfield, του πρώτου Αμερικάνου κιθαρίστα ήρωα και ήταν πρωτοπόρα για πολλούς λόγους. Εκτός του ότι ήταν το πρώτο ροκ συγκρότημα που περιλάμβανε πνευστά, καινοτόμησε στη χρήση ηλεκτρονικών οργάνων, ανέμειξε μια ποικιλία μουσικών ειδών, πειραματίστηκε με δείγματα ήχου και ήταν ένα από τα πρώτα φυλετικά μικτά ποπ συγκροτήματα. Είχε επίσης την αμφίβολη διάκριση του πρώτου ροκ "σούπερ γκρουπ".

Επειδή η Σημαία έχει αγνοηθεί σε μεγάλο βαθμό από τους κριτικούς, από τη διάλυσή της το 1968, η πραγματική σημασία της δεν έχει ποτέ ειπωθεί. Ένα ροκ εντ ρολ παραμύθι καθιέρωσης, η ιστορία του πειράματος του Michael Bloomfield στην αμερικάνικη μουσική, την κάνει ενδιαφέρουσα. Επίσης, προδιαγράφει την ανάπτυξη της ποπ μουσικής, μακριά από τα στενά όρια των διαχωρισμένων ειδών και προς μια ανοικτή διασταύρωση τεχνοτροπιών και κουλτούρων. Για το λόγο αυτό, οι λάτρεις της μουσικής θα πρέπει να γνωρίζουν για την Ηλεκτρική Σημαία.

ElectricFlag.jpg

Ο Michael Bloomfield αισθάνθηκε ότι ήταν καιρός οι διαφορετικές μορφές της αμερικάνικης μουσικής - ρυθμ εντ μπλουζ, κάντρι, μπλουγκρας, φολκ και ιδιαίτερα το ηλεκτρικό μπλουζ - να παίζονται από μια μπάντα με πνευστά, σαν εκείνες του B.B. King, του James Brown και αυτής των σέσιον μουσικών της Stax Records με τον εκφραστικό ήχο. Ήθελε να δείξει στον κόσμο της μουσικής, πως θα μπορούσε να γίνει ένα αμερικάνικο μουσικό συγκρότημα, οι Electric Flag: An American Music Band.

Δεν παίρνει πολύ για να βάλει τον κιμπορντίστα Barry Goldberg να υπογράψει. Αυτός και ο Bloomfield ξεκίνησαν να ψάχνουν για άλλα μέλη. Ο μπασίστας Harvey Brooks, που είχε παίξει με τον Bloomfield στα "Highway 61 Revisited" σέσιον του Ντίλαν το καλοκαίρι του 1965, συμφώνησε να συμμετάσχει στο νέο γκρουπ. Ο Brooks γνώριζε τον ντράμερ Buddy Miles και τον συνέστησε στους Bloomfield και Goldberg, αν και ήδη εξετάζαν τον Billy Mundi των Mothers of Invention για τη ρυθμ σέξιον. Ο Bloomfield ήταν συνεπαρμένος με την ανακάλυψη καθώς επίσης και για το ότι o Miles ήταν εξαιρετικός τραγουδιστής. Ο Ελληνοαμερικανός Νικ Γκραβενίτης/Nick Gravenites, ένας άλλος φίλος από το Σικάγο, που ζούσε στο Σαν Φρανσίσκο, ήταν η επόμενη επιλογή του Bloomfield και αυτός εύκολα την έκανε αποδεκτή. Για τα πνευστά, ο Bloomfield προσέλαβε αρχικά δύο εξαιρετικούς παίκτες. Τον Peter Strazza στο τενόρο σαξόφωνο, φίλο του Barry από τις ημέρες του στο Σικάγο και τον τρομπετίστα Marcus Doubleday, που προτάθηκε από τον τζαζ κιθαρίστα Larry Coryell. Το σεπτέτο ήταν έτοιμο να ξεκινήσει...

TripMonterey.jpg

Η πρώτη τους ηχογράφηση ήταν ένα σάουντρακ για το "The Trip", μια ταινία για την LSD εμπειρία του Peter Fonda, γραμμένη από τον Jack Nicholson, σε σκηνοθεσία του Roger Corman. Το μουσικό θέμα υπήρξε ορόσημο, για την χρήση συνθεσάιζερ Moog και ήταν επίσης ένα από τα πιο περιπετειώδη, το 1967 για την ποπ μουσική, με δείγματα από τζαζ, ροκ, μπλουζ και κλασική. Λίγο μετά την ολοκλήρωση των σέσιον του "The Trip", η μπάντα του Bloomfield έπαιξε την πρώτη επίσημη παράστασή της, στο ιστορικό τριήμερο Monterey Pop Festival, όπου κατέπληξε τους πάντες, προκάλεσε το θαυμασμό και τροφοδότησε συζητήσεις.
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Ηλεκτρική Σημαία​

The Electric Flag - A Long Time Comin' (Μάρτιος 1968, Columbia)

ALongTimeComin'.jpg

Τραγούδια: A1 Killing Floor (C. Burnett) - 4:11, A2 Groovin' Is Easy (R. Polte) - 3:05, A3 Over-Lovin' You (B. Goldberg, M. Bloomfield) - 2:10, A4 She Should Have Just (R. Polte) - 5:04, A5 Wine (Trad.) - 3:15, B1 Texas (B. Miles, M. Bloomfield) - 4:48, B2 Sittin' In Circles (B. Goldberg) - 3:53, B3 You Don't Realize (dedicated with great respect to Steve Cropper and Otis Redding) (M. Bloomfield) - 4:58, B4 Another Country (R. Polte) - 8:46, B5 Easy Rider (M. Bloomfield) - 0:50
Μουσικοί: Michael Bloomfield (κιθάρα, φωνητικά), Barry Goldberg, Michael Fonfara (πλήκτρα), Harvey Brooks (μπάσο), Buddy Miles (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά), Nick Gravenites (φωνητικά, κιθάρα), Peter Strazza (τενόρο σαξόφωνο), Herb Rich (τενόρο & βαρύτονο σαξόφωνο, πλήκτρα), Marcus Doubleday (τρομπέτα), Richie Havens (σιτάρ), Paul Beaver (συνθεσάιζερ Μουγκ), Bob Notkoff, Julius Held, Leo Daruczek, George Brown, Charles McCracken (έγχορδα)
Παραγωγή / Μηχανικός: John Court, Joe Church / Roy Segal

Ηχογραφήθηκε τον Ιούλιο του 1967 μέχρι τον Ιανουάριο του 1968, στα στούντιο της Columbia στο Λος Άντζελες

AdvFlg.jpg

Οι Electric Flag είναι μια Αμερικάνικη Μουσική Μπάντα. Αμερικάνικη μουσική δεν είναι απαραίτητα
μουσική απευθείας από την Αμερική. Νομίζω ότι είναι η μουσική που ακούτε παντού, στον αέρα και
στους δρόμους. Μπλουζ, σόουλ, κάντρι, ροκ, θρησκευτική μουσική, κίνηση, πλήθη, ήχοι του δρόμου
και της υπαίθρου, ο ήχος των ανθρώπων και της σιωπής
. - Michael Bloomfield​

Η πρώτη τους κυκλοφορία για την Columbia Records ήταν την άνοιξη του 1968, με τίτλο "A Long Time Comin’" και το εξώφυλλο φιλοξενούσε φωτογραφίες μελών της μπάντας σε ζωντανή εμφάνιση που περιέβαλλαν μια φωτογραφία ενός ελκυστικού γυναικείου μοντέλου.

Η ίδια η μουσική ήταν ενίοτε ένα άνισο αμάλγαμα από στιλ και εκτελέσεις. Ενώ ορισμένες μελωδίες ήταν περιπετειώδεις και καινοτόμες, άλλες περιέργως ακούγονταν παλιομοδίτικες. Σε ορισμένα σημεία ο δίσκος ήταν υπερπαραγμένος, σε πλήρη αντίθεση με τις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας. Η κιθάρα του Bloomfield έλαμπε σε κάποια κομμάτια - ειδικά στα "Killing Floor", "Another Country" και "Texas" - αλλά οι οπαδοί του, οι οποίοι γνώριζαν το έργο του με τον Butterfield, έμειναν να θέλουν περισσότερα. Συνολικά, όμως, το άλμπουμ κατάφερε να σκιαγραφήσει την αμερικάνικη μουσική «you hear in the air, on the air, and in the streets...», όπως το έθεσε ο Michael στο οπισθόφυλλο. Και οι καινοτομίες του - η χρήση μιας πρώιμης μορφής δειγμάτων, η επιδέξια ανάμειξη της σόουλ, τα ροκ και τζαζ ιδιώματα, η χρήση των ηλεκτρονικών και ο συνδυασμός των πνευστών με τον ροκ ρυθμό - ανύψωσαν το ιστορικό κύρος του δίσκου, παρά τις διάφορες αδυναμίες του.

Το άλμπουμ ανοίγει με νύξη για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, με τη φωνή του προέδρου Λίντον Τζόνσον, στην ομιλία του «Θα το ξεπεράσουμε» στο Κογκρέσο, όπου η φράση του «η αξιοπρέπεια του ανθρώπου» διακόπτεται από τραχύ γέλιο, χειροκροτήματα και αμέσως μετά αναλαμβάνει η μπάντα με το πνευματώδες κομμάτι του Howlin' Wolf "Killing Floor",

Θα έπρεπε να σ' είχα εγκαταλείψει, πριν από πολύ καιρό
Ναι, θα έπρεπε να σ' είχα εγκαταλείψει, μωρό μου, εδώ και πολύ καιρό
Δεν θα ήμουν τώρα εδώ άνθρωποι, στη σκηνή του εγκλήματος

...​

με τα φωνητικά του Gravenites και με το χαρακτηριστικό ήχο της κιθάρας, θεμελιωμένο σε μεγάλο βαθμό στα Σικάγο μπλουζ. Ο Bloomfield επιστρέφει στο "Groovin' Is Easy" σε τέλειο συγχρονισμό με τα πνευστά, τα τύμπανα του Buddy Miles και τη μεταξένια φωνή του Γκραβενίτη. Ο Buddy Miles αναλαμβάνει τα φωνητικά για τη σύνθεση των Bloomfield-Goldberg, "Over-Lovin' You", ένα σόουλ κομμάτι με εξαιρετική απόδοση στο μπάσο από τον Harvey Brooks και την τελική είσοδο της κιθάρας του Mike. Το μπάσο του Harvey είναι επίσης απολαυστικό στο "She Should Have Just", ένα μιντ-τεμπο κομμάτι με έγχορδα, πινελιές από ισπανική κιθάρα και φωνητικά από τον Νικ Γκραβενίτη. Επόμενο έρχεται το παραδοσιακό "Wine" με ξεσηκωτική διάθεση και τη κιθάρα του Bloomfield να κεντάει.

GroovinBloomfield.jpg

Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με το μπλουζ "Texas", την φωνή του Buddy και την κιθάρα του Mike σε συνομιλία, και τα πνευστά να υπογραμμίζουν στο βάθος. Η αγαπημένη μου μπαλάντα, "Sittin' in Circles" από τον Barry Goldberg ανοίγει με βροντές, βροχή, την φωνή του Γκραβενίτη και το ξέσπασμα της κιθάρας ξεκινά και σταματά μέχρι να παραδώσει σε μια ακόμη πιο συνεκτική σόουλ μπαλάντα, "You Don't Realize", σύνθεση του Bloomfield αφιερωμένη με μεγάλο σεβασμό στο Steve Cropper και Otis Redding, για τη φωνή του Buddy Miles, με άψογη ρυθμική βάση από τον Harvey Brooks και τα γεμίσματα της κιθάρας του Mike.

Γυναίκες, θέλω μόνο να σας πω
Ότι το βλέμμα στο πρόσωπό μου δεν είναι ο τρόπος που νιώθω μέσα μου
Και αν γνωρίζατε όλα αυτά που κάνω για σας
Τι περνώ για σας, θα εκπλαγείτε
...

Και αμέσως μετά το αριστουργηματικό, μεγάλης διάρκειας, "Another Country" του Ron Polte, μάνατζερ των Quicksilver Messenger Service, που ανοίγει με ανάδραση που μεταμορφώνεται σε σειρήνα, διαρκείς ερωταπαντήσεις κιθάρας και πνευστών μέχρι, μέσα από ένα καταιγισμό ψυχεδελικών ήχων, να μπει πάλι η ίδια ομιλία του Λίντον Τζόνσον που ξεκίνησε το άλμπουμ. Κατόπιν αναλαμβάνει ο Buddy Miles για να οδηγήσει το κομμάτι με ένα λάτιν μπιτ και ο Mike Bloomfield στην κιθάρα σε ένα από τα πιο αριστοτεχνικά του παιξίματα, να απαντά στον ρυθμό, ενώ προς το τέλος ανταποκρίνονται και τα πνευστά. Ο δίσκος τελειώνει με το λιγότερο από λεπτό, πολύ ενδιαφέρον "Easy Rider", που θα ευχόσουν να μην τέλειωνε τόσο γρήγορα... Δισκάρα!

Αν θα μπορούσα να ξεχάσω
Όλα τα προβλήματά μου
Τρέχοντας μακριά
Όχι, όχι εγώ δεν θα μείνω
Όχι, δεν θα μπορούσα
...
Και θα πληγωθείς τόσο, πολλές φορές
Θα χάσεις την αγάπη των παιδικών σου τραγουδιών
Απόκτησε το ασφαλέστερο δωμάτιο που μπορείς να βρεις
Κλείδωσε την πόρτα
Βρες στον εαυτό σου μια άλλη χώρα

Οι κριτικές, ήταν γενικά θετικές. Ο Miles Davis εξήρε το "Over-Lovin' You" του Bloomfield στο περιοδικό Downbeat. Το Rolling Stone θεώρησε το άλμπουμ μια συνολική επιτυχία, ενώ ο John Wilson των New York Times, παραπονέθηκε ότι οι ροκ μπάντες - ιδίως οι Electric Flag - δεν έχουν καμία ιδέα για το πως να χρησιμοποιούν αποτελεσματικά τα πνευστά. Το περιοδικό Pop/Rock, από την άλλη πλευρά, δήλωσε: «Είναι το είδος της πραγματικής σόουλ-μπλουζ που τελικά επιτυγχάνει να καλωδιώσει τις διαφορετικές μορφές της Αμερικάνικης μουσικής...».

(*****, πηγές: εξώφυλλο, Michael Bloomfield's Electric Flag by David Dann)

Fillmore67.jpg
 

Black Jack

Senior Member
26 January 2011
615
Ένας πολύ ωραίος δίσκος από μία πρώτης κλάσεως μπάντα. Πολύ περισσότερο κοντά στα γούστα μου από ότι οι Blood Sweat & Tears ή οι Chicago αν και δεν θεωρώ ότι όλοι αυτοί έπαιζαν το ίδιο στυλ. Οι Electric Flag, θα έλεγα ότι είχαν περισσότερο μπλουζ παρά ποπ feeling κυρίως λόγω των τεράστιων Γκραβενίτη και Μπλούμφιλντ που ήταν βουτηγμένοι μέχρι τα μπούνια στο είδος σήμα κατατεθέν του Σικάγου. Παρόλα αυτά ο συγκεκριμένος δίσκος ενώ είναι αρκετά αντιπροσωπευτικός για την εποχή του, χάνει γενικά από το γεγονός ότι δεν αφήνει την κιθάρα να πάρει μεγαλύτερο χώρο από τα υπόλοιπα όργανα. Πολύ μεγάλη είναι επίσης εκτίμηση μου για τον μπασίστα Harvey Brooks, που έγινε απεριόριστη όταν έμαθα ότι συμμετείχε και σε έναν από τους κορυφαίους τζαζ δίσκους όλων των εποχών (Bitches Brew).

Υ.Γ. Χρόνια πολλά Γρηγόρη για τη ονομαστική σου εορτή, ότι καλύτερο επιθυμείς για σένα και την οικογένειά σου.
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
Δώστε μου το another country και βάλτε με σε ένα κελί για μιά βδομάδα.
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Α ρε τσιφ, μου λείπουν το πνεύμα και τα σχόλιά σου...
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
https://www.youtube.com/watch?v=zG_VA6nnCzk

για μένα το κομμάτι αυτό αντικατοπτρίζει την πεμπτουσία της β φάσης της hippy σκηνής της δυτικής ακτής.
Μουσικά χωρίζεται σε τρία μέρη, το πρώτο μέχρι το 2:30, με το aggresive ύφος, και τους στίχους στο ίδιο κλίμα. Τα πνευστά κοντράρουν με την κιθάρα, μπάσο τύμπανα σε καθαρη μπλου κλίμακα. Ουσιαστικά blues με ανορθόδοξο τονισμό...πως λέμε χορός? καμμία σχέση...
Μετά το ηχητικό ορυμαγδο κρεσέντο από 2:30 έως 4:00 έρχεται η λύτρωση με τον καθαρό λυρισμό του Bloomfield. Η πιό μελωδική στιγμή της καριέρας του. Μέχρι το 5:30 ξεκινάει να χτίζει χαλαρά και σταθερά ξεκινώντας από πεντατονική, με δειλό και ντροπαλό πέρασμα από χρωματικές εδώ και 'κει, ακόμα και ερωτοτροπώντας με τις jazz οκτάβες του Montgomery. Ανεβάζει ένταση και σταδιακά αφήνει πίσω του το μελωδικό ύφος όταν γύρω στο 5:30 τα πνευστά τον βάζουν στο τρίτο μέρος, ένα κλασικό σχεδόν θέμα ευρύτατα κοπιαρισμένο εκείνα τα χρόνια, βασισμένο στο σχήμα ακκόρντων (Ι)m - (IV). (Πχ τουλάχιστον οι santana το κοπιάρισαν τον ίδιο χρόνο στο β μέρος του treat). Βασικά και το δεύτερο και το τρίτο μέρος του another country πρέπει να αποτέλεσε τεράστια πηγή έμπνευσης για τον Carlos Santana καθώς στήριξε γύρω στο 1/3 του μουσικού του στυλ επάνω σ αυτές τις δομές, γεγονός που έχει παραδεχτεί και ο ίδιος και κατά τη γνώμη μου καλά έκανε, καθώς πέρασε σε πολύ μεγαλύτερο κοινό δείγματα μουσικής που άλλοι δεν κατάφεραν είτε γιατί δεν τους έκλεισε το μάτι η τύχη ή δεν άντεξε ο εαυτός τους στις προκλήσεις.
Το κομμάτι επιστρέφει στο 7:00 στο πρώτο μέρος για να κλείσει σχεδόν μετα από δυό λεπτά.
Το 9λεπτο αυτό διαμάντι έχει μέσα του όλη τη συμπυκνωμένη ενέργεια ενός μεταλλαγμένου έντεχνου μπλουζ με τα στοιχεία της jazz. Εχει όλη την ενέργεια των πνευστών των BS&T χωρίς το σαχλομελό του David Clayton Thomas, την ενέργεια των Tower of Power χωρίς το funk overdose και το ύφος των Chicago χωρίς τη στιλπνάδα τους, το σαλονάτο τους και τις παρτιτούρες των ωδείων τους.
Και φυσικά έχει αυτό που δεν είχαν, ούτε ποτέ θα μπορούσαν να έχουν όλοι οι άλλοι. Την αρχέτυπη κιθάρα του ΜΒ....
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
...
για μένα το κομμάτι αυτό αντικατοπτρίζει την πεμπτουσία της β φάσης της hippy σκηνής της δυτικής ακτής.
Μουσικά χωρίζεται σε τρία μέρη, το πρώτο μέχρι το 2:30, με το aggresive ύφος, και τους στίχους στο ίδιο κλίμα. Τα πνευστά κοντράρουν με την κιθάρα, μπάσο τύμπανα σε καθαρη μπλου κλίμακα. Ουσιαστικά blues με ανορθόδοξο τονισμό...πως λέμε χορός? καμμία σχέση...
Μετά το ηχητικό ορυμαγδο κρεσέντο από 2:30 έως 4:00 έρχεται η λύτρωση με τον καθαρό λυρισμό του Bloomfield. Η πιό μελωδική στιγμή της καριέρας του. Μέχρι το 5:30 ξεκινάει να χτίζει χαλαρά και σταθερά ξεκινώντας από πεντατονική, με δειλό και ντροπαλό πέρασμα από χρωματικές εδώ και 'κει, ακόμα και ερωτοτροπώντας με τις jazz οκτάβες του Montgomery. Ανεβάζει ένταση και σταδιακά αφήνει πίσω του το μελωδικό ύφος όταν γύρω στο 5:30 τα πνευστά τον βάζουν στο τρίτο μέρος, ένα κλασικό σχεδόν θέμα ευρύτατα κοπιαρισμένο εκείνα τα χρόνια, βασισμένο στο σχήμα ακκόρντων (Ι)m - (IV). (Πχ τουλάχιστον οι santana το κοπιάρισαν τον ίδιο χρόνο στο β μέρος του treat). Βασικά και το δεύτερο και το τρίτο μέρος του another country πρέπει να αποτέλεσε τεράστια πηγή έμπνευσης για τον Carlos Santana καθώς στήριξε γύρω στο 1/3 του μουσικού του στυλ επάνω σ αυτές τις δομές, γεγονός που έχει παραδεχτεί και ο ίδιος και κατά τη γνώμη μου καλά έκανε, καθώς πέρασε σε πολύ μεγαλύτερο κοινό δείγματα μουσικής που άλλοι δεν κατάφεραν είτε γιατί δεν τους έκλεισε το μάτι η τύχη ή δεν άντεξε ο εαυτός τους στις προκλήσεις.
Το κομμάτι επιστρέφει στο 7:00 στο πρώτο μέρος για να κλείσει σχεδόν μετα από δυό λεπτά.
Το 9λεπτο αυτό διαμάντι έχει μέσα του όλη τη συμπυκνωμένη ενέργεια ενός μεταλλαγμένου έντεχνου μπλουζ με τα στοιχεία της jazz. Εχει όλη την ενέργεια των πνευστών των BS&T χωρίς το σαχλομελό του David Clayton Thomas, την ενέργεια των Tower of Power χωρίς το funk overdose και το ύφος των Chicago χωρίς τη στιλπνάδα τους, το σαλονάτο τους και τις παρτιτούρες των ωδείων τους.
Και φυσικά έχει αυτό που δεν είχαν, ούτε ποτέ θα μπορούσαν να έχουν όλοι οι άλλοι. Την αρχέτυπη κιθάρα του ΜΒ....
:worshippy:
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,927
https://www.youtube.com/watch?v=zG_VA6nnCzk

για μένα το κομμάτι αυτό αντικατοπτρίζει την πεμπτουσία της β φάσης της hippy σκηνής της δυτικής ακτής.
Μουσικά χωρίζεται σε τρία μέρη, το πρώτο μέχρι το 2:30, με το aggresive ύφος, και τους στίχους στο ίδιο κλίμα. Τα πνευστά κοντράρουν με την κιθάρα, μπάσο τύμπανα σε καθαρη μπλου κλίμακα. Ουσιαστικά blues με ανορθόδοξο τονισμό...πως λέμε χορός? καμμία σχέση...
Μετά το ηχητικό ορυμαγδο κρεσέντο από 2:30 έως 4:00 έρχεται η λύτρωση με τον καθαρό λυρισμό του Bloomfield. Η πιό μελωδική στιγμή της καριέρας του. Μέχρι το 5:30 ξεκινάει να χτίζει χαλαρά και σταθερά ξεκινώντας από πεντατονική, με δειλό και ντροπαλό πέρασμα από χρωματικές εδώ και 'κει, ακόμα και ερωτοτροπώντας με τις jazz οκτάβες του Montgomery. Ανεβάζει ένταση και σταδιακά αφήνει πίσω του το μελωδικό ύφος όταν γύρω στο 5:30 τα πνευστά τον βάζουν στο τρίτο μέρος, ένα κλασικό σχεδόν θέμα ευρύτατα κοπιαρισμένο εκείνα τα χρόνια, βασισμένο στο σχήμα ακκόρντων (Ι)m - (IV). (Πχ τουλάχιστον οι santana το κοπιάρισαν τον ίδιο χρόνο στο β μέρος του treat). Βασικά και το δεύτερο και το τρίτο μέρος του another country πρέπει να αποτέλεσε τεράστια πηγή έμπνευσης για τον Carlos Santana καθώς στήριξε γύρω στο 1/3 του μουσικού του στυλ επάνω σ αυτές τις δομές, γεγονός που έχει παραδεχτεί και ο ίδιος και κατά τη γνώμη μου καλά έκανε, καθώς πέρασε σε πολύ μεγαλύτερο κοινό δείγματα μουσικής που άλλοι δεν κατάφεραν είτε γιατί δεν τους έκλεισε το μάτι η τύχη ή δεν άντεξε ο εαυτός τους στις προκλήσεις.
Το κομμάτι επιστρέφει στο 7:00 στο πρώτο μέρος για να κλείσει σχεδόν μετα από δυό λεπτά.
Το 9λεπτο αυτό διαμάντι έχει μέσα του όλη τη συμπυκνωμένη ενέργεια ενός μεταλλαγμένου έντεχνου μπλουζ με τα στοιχεία της jazz. Εχει όλη την ενέργεια των πνευστών των BS&T χωρίς το σαχλομελό του David Clayton Thomas, την ενέργεια των Tower of Power χωρίς το funk overdose και το ύφος των Chicago χωρίς τη στιλπνάδα τους, το σαλονάτο τους και τις παρτιτούρες των ωδείων τους.
Και φυσικά έχει αυτό που δεν είχαν, ούτε ποτέ θα μπορούσαν να έχουν όλοι οι άλλοι. Την αρχέτυπη κιθάρα του ΜΒ....

θεϊκό σχόλιο !!!! όταν θέλεις θερίζεις ...
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Εμένα αυτο που με στέλνει ειναι ενα τραγούδι που θεωρω απο τα ομορφότερα που φτάχτηκαν ποτέ και το έχουν ερμηνευσει τόσοι και τόσοι...
Οι Flag το ερμηνεύουν με απίστευτο feeling. To τραγούδι τρενάρει λιγο 04:05 σχετικά με την πιο ρυθμικη άποψη ενος Marvin Gay 03:00η την χορευτικη των Boney-M(pardon), ειναι πιο πολυ groovy μέσα στις ανταλλαγές των πνευστών, και τόσο bluesy στην φωνή... μην πω Soul...Αντε το είπα...μου φαινόντουσαν πολυ soul oi Flag. Αλλα με τόσο χαλκινο που έχει πέσει και τοσο swinging παθιασμένη φωνη λογικό ειναι να μου θυμίζει Soul.
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Το ταξίδι...​

The Electric Flag - The Trip: Original Motion Picture Soundtrack (Σεπτέμβριος 1967, Sidewalk)

TheTrip.jpg

Τραγούδια: A1 Peter's Trip - 2:32, A2 Joint Passing - 1:04, A3 Psyche Soap - 0:52, A4 M-23 - 1:12, A5 Synesthesia - 1:45, A6 A Little Head - 1:44, A7 Hobbit - 1:08, A8 Inner Pocket - 3:35, A9 Fewghh - 0:58, A10 Green And Gold - 2:45, A11 The Other Ed Norton - 2:51, A12 Flash, Bam, Pow - 1:26, B1 Home Room - 0:52, B2 Peter Gets Off - 2:23, B3 Practice Music - 1:25, B4 Fine Jung Thing - 7:25, B5 Senior Citizen - 2:56, B6 Gettin' Hard - 4:02
Μουσικοί: Mike Bloomfield (αρχηγός και ληντ κιθάρα, σύνθεση εκτός A3), Harvey Brooks (μπάσο), Barry Goldberg (όργανο, πιάνο, τσελέστα, αρπίχορδο), Buddy Miles (κρουστά), Nick Gravenites (φωνητικά, κιθάρα, σύνθεση: A3), Mark Doubleday (τρομπέτα, φλούγκελχορν), Peter Strazza (τενόρο σαξόφωνο) με την προσθήκη των Paul Beaver (συνθεσάιζερ Μουγκ), Bob Notkoff (ηλεκτρικό βιολί)
Παραγωγή: John Court

Ηχογραφήθηκε από τα τέλη Απριλίου ή τις αρχές Μαΐου μέχρι τα μέσα Μαΐου του 1967, πιθανώς στα στούντιο της United Artists στη Santa Monica Blvd. στο Χόλιγουντ

FilmConsertPosters.jpg
Η διανομή της ταινίας στην Ελλάδα είχε τον τίτλο 'Αμαρτωλό Ταξίδι' με υπότιτλο 'Ένας θαυμάσιος τρόπος να πεθάνεις' / Πόστερ / Αφίσα από εμφάνιση των Electric Flag, Traffic και Steppenwolf στη Santa Barbara, Απρίλιος 1968​

Είναι δύσκολο να πούμε, ποια θα ήταν η μοίρα του ήχου του Σαν Φρανσίσκο, αν δεν είχε επηρεαστεί σοβαρά στα τέλη της δεκαετίας του '60, από την άγρια φαντασία του Mike Bloomfield και των συνεργατών του. Η έξοχη σύντηξη της τζαζ, των μπλουζ, της οργανικής σόουλ και του πειραματικού ροκ με στοιχεία ψυχεδελικού ήχου, που επινοήθηκε από τους Electric Flag, αποτέλεσε μια μεγάλη έμπνευση για πολλά άλλα γκρουπ. Παρά τη σύντομη ζωή τους με την ξαφνική διάλυση, η σημασία τους για τον κλασικό αμερικάνικο ψυχεδελικό ήχο είναι αξιομνημόνευτη.

Η μπάντα μετακινήθηκε στη Δυτική Ακτή τον Απρίλιο του 1967 νοικιάζοντας ένα σπίτι στο Mill Valley και τα έξοδα καλύφθηκαν από τον μάνατζερ της μπάντας, Albert Grossman. Σύντομα και οι επτά μουσικοί είχαν τα δικά τους διαμερίσματα και πριν φύγει ο Απρίλιος άρχισαν να δουλεύουν πάνω σε σόουλ και ρυθμ εντ μπλουζ πρότυπα καθώς και εξασκούμενοι στο ολοκαίνουργιο κομμάτι τους, "Groovin' Is Easy".

Με κάποιο τρόπο στον δρόμο τους μπήκε ο Roger Corman, εργαζόμενος εκείνη την εποχή για την American International Pictures, καλτ εξπλοϊτέισον εταιρεία ταινιών, που πείστηκε από τους Peter Fonda και Jack Nicholson ότι χρειάζονταν έναν πραγματικό καλλιτέχνη για να συνθέσει το σάουντρακ για τη νέα του ταινία με θέμα το άσιντ ταξίδι. Καθώς απέρριψαν ένα από τα τοπικά μουσικά συγκροτήματα, τους International Submarine Band, που θεωρήθηκαν συντηρητικοί αν και εμφανίζονταν στην ταινία, ο Fonda συνάντησε τον Bloomfield στο σπίτι του Gram Parsons (όπου το συγκρότημα συνέχιζε τις πρόβες) και του πρότεινε συνεργασία.

Οι Electric Flag αποδέχτηκαν και ξεκίνησαν την ηχογράφηση του σάουντρακ, διαμένοντας σε ένα τεράστιο, ισπανικό σπίτι σαν κάστρο στο Hollywood Hills, όπου μετακινήθηκαν από τον Fonda για την περίοδο των σέσιον ηχογράφησης. Ταυτόχρονα, τα μέλη των Velvet Underground, συμπεριλαμβανομένων της Nico και της ακολουθίας Factory, του Andy Warhol, σύχναζαν εκεί γύρω, αφού μόλις είχαν μετακομίσει και έμεναν στην Πόλη των Αγγέλων. Μάλιστα η Nico κάπως συνδέθηκε με τους Flag και επέμενε να οδηγεί το βαν τους, από το κάστρο στο στούντιο και πίσω, κάνοντας με την εξωτική της παρουσία, να φαίνεται το πρότζεκτ ακόμη πιο σουρεαλιστικό από ό,τι ήταν ήδη. Αυτές οι δονήσεις σίγουρα άφησαν το σημάδι τους στον καλτ δίσκο The Trip.

Το άλμπουμ, που ηχογραφήθηκε σε δέκα ημέρες (πιθανότατα στα United Studios) και επρόκειτο να εκδοθεί στην ετικέτα Sidewalk του Mike Curb, θυγατρική της Capitol Records, μπορεί να θεωρηθεί αριστούργημα του ήχου του Σαν Φρανσίσκο! Δεκαοκτώ κομμάτια στο δίσκο, στριφογύριζαν γύρω από ψυχεδελικό ροκ, μπλουζ, διάφορα μοτίβα με φρι τζαζ και σόουλ ενέργεια. Εδώ είναι, που ο Bloomfield αποκάλυψε τον εαυτό του ως ιδιοφυή συνθέτη, διασκευαστή και ένα από τα ανερχόμενα ταλέντα της κιθάρας στις ΗΠΑ. Αν και το The Trip σχεδόν ξεχάστηκε από την ιστορία, κυρίως λόγω περιορισμένης εκτύπωσης (ο δίσκος κυκλοφόρησε αρχικά μόνο στην Αμερική), δεν μπορεί να παραγνωριστεί ότι αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ των Electric Flag και όχι το Long Time Comin'.

Πιο ενδιαφέρον με πολλούς τρόπους και σίγουρα πιο πειραματικό από τις μετέπειτα δουλειές της μπάντας, περιλαμβάνει πολλά μικρά κομμάτια, οδηγώντας τον θεατή της ταινίας μέσω του άσιντ ταξιδιού του Peter (βασικός χαρακτήρας), από την αρχική επίδραση έως τις περιόδους ευφορίας, παράνοιας, αναζήτησης σωτηρίας και τελικά της κατάπτωσης. Για να μιμηθεί την αλλόκοτη ατμόσφαιρα του χημικού ταξιδιού, η μπάντα χρησιμοποίησε ολόκληρο σύνολο παράξενων εφέ, συμπεριλαμβανομένων γραμμών που έπαιξε ο Paul Beaver σε έναν από τους πρώτους συνθετητές Moog, οι οποίοι γρήγορα έπαιρναν τη θέση τους στον αμερικάνικο ψυχεδελικό ήχο. Είναι πιθανό ότι οι Flag ήταν από τους πρώτους (ίσως οι πρώτοι) που παρέδωσαν μια σειρά αυτοσχεδιαζόμενων, ιμπρεσιονιστικών κομματιών που χρησιμοποίησαν το Moog, με τον Beaver να το προάγει από μια ηλεκτρονική καινοτομία σε ένα ισότιμο μέλος στη διαμόρφωση του ήχου τους.

GoldbergGravenitesBloomfield.jpg
Οι Electric Flag παίζουν στο The Bitter End στη Νέα Υόρκη, γύρω στο 1967 - αριστερά ο Barry Goldberg στο όργανο, ο τραγουδιστής Nick Gravenites παίζει το τύμπανο και ο κιθαρίστας Mike Bloomfield είναι στα δεξιά​
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Συναισθησία​

MilesBrooksRichStrazzaDoubleday.jpg
... στο The Bitter End, ο ντράμερ Buddy Miles και ο μπασίστας Harvey Brooks βρίσκονται στα αριστερά, ο Herbie Rich και Peter Strazza στο σαξόφωνο και δεξιά ο Marcus Doubleday στην τρομπέτα​

Στο "Peter's Trip", το ηλεκτρικό βιολί του Bobby Notkoff μαζί με το μπαρόκ άγγιγμα από το αρπίχορδο του Barry Goldberg πρωτοστατούν εμπλεκόμενα με τα πνευστά, φτιάχνοντας ένα κλίμα παράξενο και δελεαστικά εξωτικό που καταλήγει σε χτύπο ρολογιού από το Moog του Paul Beaver. Το "Joint Passing" με την ακουστική κιθάρα και τις μπουρμπουλήθρες του Moog παραδίδει σε μια περιστασιακή στιγμή κωμικής ανακούφισης, στο τζινκλ "Psyche Soap", μια παρωδία σε στιλ ντίξιλαντ, με τα μοναδικά φωνητικά στο άλμπουμ από τον Nick Gravenites. Τα κύματα μαγνητικής ενέργειας του Moog αιωρούνται στο μυστηριακό, χαμηλών τόνων "M-23", και το ηλεκτρικό βιολί του Notkoff πρωταγωνιστεί ξανά, στο κάθε άλλο από σύγχυση αισθήσεων, "Synesthesia", ενώ στο "A Little Head", τον καμβά για τους κυματισμούς του Beaver συνθέτουν το τρεμόπαιγμα σαν κώδικα Μορς του οργάνου, η ανάδραση της κιθάρας, το μπάσο και τα χαλαρά τύμπανα.

Ο τρομπετίστας Marcus Doubleday ηχογράφησε την περίεργη δύο-χτύπων παρέλαση, "Hobbit", με τον Goldberg να παίζει ιδιόρρυθμες δευτερεύουσες μελωδίες στο όργανο συνοδευόμενος από τον μπασίστα Harvey Brooks και τον Bloomfield στα κουτάλια. Ο Marcus παίζει επίσης ένα νέο-μαριάτσι, το "Green And Gold" με τον Michael να προσθέτει ένα υπέροχο αρμονικό κομμάτι στην κιθάρα θυμίζοντας τέλεια, συνοριακή Μεξικάνικη μουσική. Το νωθρό "Inner Pocket" στροβιλίζεται σε μια ζώνη από κτυπήματα μπαγκετών, αδιάκοπο όργανο και μια μοναχική μπασογραμμή που αντηχεί ενάντια στο ρολάρισμα των τυμπάνων στο παρασκήνιο καθώς οι νότες του Moog ξεχύνονται απειλητικά.

Η δημιουργία διαθέσεων συνεχίζεται στο σύντομο "Fewghh", αλλά και στο ραγισμένο βαλς, "The Other Ed Norton" που επενδύει τη σουρεαλιστική σκηνή καρναβαλιού της ταινίας, περιλαμβάνοντας ντραμς, αρμόνιο (calliope), κουδούνια ορχήστρας, Moog, διαπεραστική οκαρίνα (μικρό φλάουτο) και τον Bloomfield που παίζει φυσαρμόνικα και φυσικά τον Doubleday που μπαίνει παίζοντας μια μελωδία που ακούγεται λίγο σαν προθέρμανση για μπαρόκ τρομπέτα. Ο Miles και ο Beaver ανοίγουν το "Flash, Bam, Pow", που κλείνει την πρώτη πλευρά και περιλήφθηκε αργότερα στο σάουντρακ της ταινίας Easy Rider του 1969, με ένα φρικαρισμένο ντουέτο ντραμ-και-συνθεσάιζερ, ένα κρεσέντο που θυμίζει τη συλλογική κακοφωνία που ακούγεται μερικές φορές σε κομμάτια φρι τζαζ. Στη συνέχεια, το κομμάτι ξεκινάει ένα ροκ ρυθμό που οδηγείται από ένα τρίο με κιθάρα, μπάσο και ντραμς και κλείνει με ένα ποτ πουρί θορύβων συνθεσάιζερ του Beaver με ταλαντώσεις, συριγμούς, γαργαρίσματα και τα παρόμοια.

Τα πνευστά κυριαρχούν και στο ποπ τραγουδάκι "Home Room", αλλά είναι στο "Peter Gets Off" που ο Peter Strazza ξεχωρίζει, ειδικά, με το τενόρο σαξόφωνό του, υποστηριζόμενος από το τζαζ παίξιμο του Bloomfield και, το μεγάλων 'διασκελισμών', μπάσο του Harvey Brooks. Ένα άλλο ποπ κομμάτι, το "Practice Music", βασισμένο στο μοτίβο συγχορδίας του "Louie Louie", έχει τον Gravenites να παίζει ρυθμική κιθάρα πίσω από ένα σύντομο σόλο του Bloomfield.

Ο Bloomfield έχει την ευκαιρία να απλωθεί στο χωρίς πνευστά "Fine Jung Thing", λυσσομανώντας σε μπλουζ δρόμους με μια μάλλον στουντιακή κιθάρα Hagstrom, όσο ο Gravenites παίζει ξανά τη ρυθμική. Με περισσότερο από επτά λεπτά, αυτό είναι το μεγαλύτερο κομμάτι που ηχογράφησε η μπάντα για την ταινία, ένα μαργαριτάρι αυθεντικής εκτέλεσης και κορωνίδα ολόκληρου του άλμπουμ. Το "Senior Citizen", μια κλασική τζαζ παρωδία με όμορφες αλλαγές συγχορδιών, επιτρέπει στα πνευστά να κολλούν πίσω από ένα απλό θέμα, όπως συνηθίζεται στη Νέα Ορλεάνη. Με τον Barry Goldberg να παίζει πιάνο με καρφιά καθώς παραδίδει μια διακριτική υπόκρουση στο όργανο, το κομμάτι αποτελείται από πολλές πρόβες μιας μελωδίας και μερικά διαλείμματα υπογραμμισμένα από την τρομπέτα του Doubleday.

Περισσότερα από τα ταλέντα της κιθάρας του Bloomfield εμφανίζονται και πάλι στο "Gettin' Hard", που κλείνει το άλμπουμ, ένα βαρύ μπλουζ σε Σικάγο στυλ που βασίζεται χαλαρά στο "I Just Want to Make Love to You" του Muddy Waters ενώ με τυπικά ριφ υποστηρίζουν ο Strazza (παίζει τενόρο και βαρύτονο σαξόφωνο) και ο Doubleday. Το κομμάτι είναι το πρώτο παράδειγμα των Electric Flag να καλύπτει ένα στρέιτ μπλουζ κομμάτι, μια πρακτική που θα αποτελούσε ένα μεγάλο μέρος του ρεπερτορίου των συναυλιών τους τον επόμενο χρόνο.

Ως παραγωγός αναφέρεται ο John Court (φίλος του Alan Grossman), αν και σχεδόν αποκλειστικά η παραγωγή έγινε από τον Bloomfield, ο οποίος συνέθεσε όλα τα κομμάτια εκτός από το "Psyche Soap". Ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους χρειάστηκε περισσότερο από ένα χρόνο για να ηχογραφηθεί ένα επόμενο άλμπουμ, με το γκρουπ να περιπλανιέται μεταξύ της πίεσης της ετικέτας του και των εσωτερικών ρήξεων (βλέπε ναρκωτικά) προσπαθώντας να αντιμετωπίσει και τα δύο.

Το σάουντρακ της Sidewalk Records εμφανίστηκε αμέσως μετά το ντεμπούτο της ταινίας. Αν και η προώθηση ήταν ελλιπής και τα κριτικά σχόλια λίγα, τράβηξε την προσοχή ορισμένων κριτικών. Ένας αρθρογράφος το χαρακτήρισε «άλμπουμ με πολλές διαθέσεις και πολλά συναισθήματα» και πρόσθεσε ότι «η συγκλονιστική επίδραση της ταινίας έγκειται στη μουσική». Ο δίσκος ήταν ένας από τους πιο περιπετειώδεις για την ποπ μουσική το 1967, ευνοώντας την εκλεκτική προσέγγιση σχετικά με τις αμερικάνικες μουσικές φόρμες που ο Bloomfield ήθελε να ενσωματώσει η νέα μπάντα. Ότι ο Michael μπορούσε να δημιουργήσει τόσο ασυνήθιστα και με ευρύτητα κομμάτια λέει πολλά για την εκτίμηση και τη γνώση αυτών των φορμών, και έδειξε τη χαρακτηριστική του γενναιότητα στον πειραματισμό. Αν και σεις τη διαθέτετε, μπορείτε να απολαύσετε κάτι μοναδικό από τα μυστηριώδη και ανεξερεύνητα αρχεία εκείνων των χρόνων...

Η πρώτη επανέκδοση (που φυσικά εφοδιάστηκα) κυκλοφόρησε το 1987, στο Ηνωμένο Βασίλειο, λόγω των προσπαθειών της μικρής ετικέτας Edsel και από τότε η αναζήτηση του βινυλίου καθίσταται πολύ δύσκολη στην αγορά. Η άλλη επανέκδοση, αυτή τη φορά σε CD (και αυτή αποκτήθηκε), από την Curb Records το 1996, υπήρξε τραγική αφού τα περίπου 45 λεπτά του πρωτότυπου κατέληξαν σε μόλις 27, αλλά μια πιο πρόσφατη του 2013 αποκατέστησε την ολότητα του άλμπουμ.

Στον παλιόφιλο Γιώργο, που έχει σήμερα τα γενέθλιά του, με τις καλύτερες ευχές μου!

(*****, πηγές: εξώφυλλο, Mikebloomfieldamericanmusic.com, Matthew Greenwald)

MikeBloomfieldMontereyFestival67.jpg
Mike Bloomfield με τους Electric Flag στο Διεθνές Ποπ Φεστιβάλ του Μοντερέι το 1967​
 

Δημήτρης Ιωάννου

Moderator
Staff member
18 June 2006
15,799
Αθήνα-Κέντρο
Νήμα του '15 και δεν το είχα διαβάσει??

Ασυγχώρητος (και απάιδευτος),είναι η χαρά της ζωής,του διαβάσματος και της γνώσης η παρουσίασή σου Γρηγόρη.

Το εκλαμβάνω και εγώ σαν δώρο (και ας μην έχω γενέθλια)

Και γι αυτό σε ευχαριστώ..
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,689
πετρουπολη
Κοίτα να δείς,έχω δεί την ταινία και αν και πάει καιρός,θυμάμαι ότι η μουσική της ήταν κορυφαία αλλά δεν ήξερα ότι ήταν Electric Flag.
Θενξ τα μαλα Γκρεγκ...


Υ.Γ Χρονια Πολλα Γιώργη.Πάντα τα καλύτερα,bro...