- 23 June 2006
- 9,968
Να κάποια πράγματα που στόλισαν με ομορφιά την καθημερινότητα μου τους τελευταίους μήνες και πιστεύω πως αξίζει να αναζητήσετε :
Ενδοσκόπηση στον υπερθετικό βαθμό, η γλυκύτητα της παραίτησης, της αποδοχής ότι τα πάντα μπορεί μόνον να χειροτερέψουν... και η επακόλουθη ''εργασιακή ειρήνη'' στους τάλανες νευρώνες μας ... έχουμε φθάσει στην άκρη του γκρεμού ... εκεί που σύμφωνα με τον Καζαντζάκη παραμονεύει το τέλος ... ή η ποίηση ....καλλιτεχνία και μεράκι στο απόγειο .... πάρτε γεύση από την αριστουργηματική απόδοση του la llorona του Έλλιοτ Γκόλντενθαλ ¨
https://www.youtube.com/watch?v=zlseNEmIy3I
Δεν περίμενα ότι ο Μάικλ είχε πλέον τα δημιουργικά αποθέματα για να παραδώσει ένα τέτοιο κομψοτέχνημα ... και όμως ...
Ομορφιά και θλίψη, ανακλώνται εν αλλήλαις, όπως ακριβώς στο βλέμμα της ίδιας της Μπέργκμαν ... και από το άκουσμα βγαίνεις πραγματικά λυτρωμένος ... ίσως δακρυσμένος μα δυνατότερος ... δυστυχώς το αγοράζεις μόνον σαν ψηφιακό αρχείο ή το ακούς στα σποτιφάι κλπ ... δεν υπάρχει κάτι στο ΥΤ να σας βάλω ... ακούστε το How Should I Live, όπου μπορείτε και θα καταλάβετε ...
Ευρηματική συλλογή τραγουδιών από το μέτωπο ... η μικρούλα δεν έχει ίσως το τεχνικό εύρος για να σταθεί όπως ένας βαρύτονος που συνήθως αποδίδει τις συνθέσεις αυτές, έχει όμως το συναισθηματικό εύρος και η προσέγγιση της είναι ακριβώς αυτή της γυναικείας ματιάς σε μια παλλέτα ανδρικών κακουχιών ... εξαιρετικά νηφάλια και συγκρατημένη η συνοδεία στο πιάνο, όπως ακριβώς ταιριάζει στο θέμα ...
Εντάξει ο τύπος είναι τρελάρας, αμετροεπής, απροσδόκητος ...όμως τελικά, τώρα που -κατά το δυνατόν- έχει αποβάλλει τον ναρκισσισμό της νεότητας, τώρα λοιπόν δίνει ωραία πράγματα.... όπως οι τρεις όπερες του Βόλφι σε λιμπρέτο του ντα Πόντε, που όλος ο μουσικός κόσμος συζητά ...
Εγώ όμως πιστεύω ότι η πλέον αριστουργηματική ερμηνεία του είναι σε αυτόν τον δίσκο ... με διαφορά το καλύτερο βιολί κονσέρτο του Τσαϊκόφσκυ που έχω ποτέ ακούσει ... η ένταση είναι τρομακτική και το καρδιοκτύπι αντίστοιχο με του εφήβου που επιτέλους αγγίζει το στήθος που λαχταρά ... εξαιρετική και η Κοπαντσίσκαγια ...
η οποία έχει ένα παράξενο άγγιγμα, σαν την λάμψη μιας ντροπαλής λυπημένης αστραπής..
Μάλλον, ο ένας ενέπνευσε τον άλλον και εμείς χαιρόμαστε κάτι διαφορετικά εξαίσιο
Μάλλον δεν πρέπει να γράψω από το κινητό... Ελπίζω να βγαίνει νόημα.
Ενδοσκόπηση στον υπερθετικό βαθμό, η γλυκύτητα της παραίτησης, της αποδοχής ότι τα πάντα μπορεί μόνον να χειροτερέψουν... και η επακόλουθη ''εργασιακή ειρήνη'' στους τάλανες νευρώνες μας ... έχουμε φθάσει στην άκρη του γκρεμού ... εκεί που σύμφωνα με τον Καζαντζάκη παραμονεύει το τέλος ... ή η ποίηση ....καλλιτεχνία και μεράκι στο απόγειο .... πάρτε γεύση από την αριστουργηματική απόδοση του la llorona του Έλλιοτ Γκόλντενθαλ ¨
https://www.youtube.com/watch?v=zlseNEmIy3I
Δεν περίμενα ότι ο Μάικλ είχε πλέον τα δημιουργικά αποθέματα για να παραδώσει ένα τέτοιο κομψοτέχνημα ... και όμως ...
Ομορφιά και θλίψη, ανακλώνται εν αλλήλαις, όπως ακριβώς στο βλέμμα της ίδιας της Μπέργκμαν ... και από το άκουσμα βγαίνεις πραγματικά λυτρωμένος ... ίσως δακρυσμένος μα δυνατότερος ... δυστυχώς το αγοράζεις μόνον σαν ψηφιακό αρχείο ή το ακούς στα σποτιφάι κλπ ... δεν υπάρχει κάτι στο ΥΤ να σας βάλω ... ακούστε το How Should I Live, όπου μπορείτε και θα καταλάβετε ...
Ευρηματική συλλογή τραγουδιών από το μέτωπο ... η μικρούλα δεν έχει ίσως το τεχνικό εύρος για να σταθεί όπως ένας βαρύτονος που συνήθως αποδίδει τις συνθέσεις αυτές, έχει όμως το συναισθηματικό εύρος και η προσέγγιση της είναι ακριβώς αυτή της γυναικείας ματιάς σε μια παλλέτα ανδρικών κακουχιών ... εξαιρετικά νηφάλια και συγκρατημένη η συνοδεία στο πιάνο, όπως ακριβώς ταιριάζει στο θέμα ...
Εντάξει ο τύπος είναι τρελάρας, αμετροεπής, απροσδόκητος ...όμως τελικά, τώρα που -κατά το δυνατόν- έχει αποβάλλει τον ναρκισσισμό της νεότητας, τώρα λοιπόν δίνει ωραία πράγματα.... όπως οι τρεις όπερες του Βόλφι σε λιμπρέτο του ντα Πόντε, που όλος ο μουσικός κόσμος συζητά ...
Εγώ όμως πιστεύω ότι η πλέον αριστουργηματική ερμηνεία του είναι σε αυτόν τον δίσκο ... με διαφορά το καλύτερο βιολί κονσέρτο του Τσαϊκόφσκυ που έχω ποτέ ακούσει ... η ένταση είναι τρομακτική και το καρδιοκτύπι αντίστοιχο με του εφήβου που επιτέλους αγγίζει το στήθος που λαχταρά ... εξαιρετική και η Κοπαντσίσκαγια ...
η οποία έχει ένα παράξενο άγγιγμα, σαν την λάμψη μιας ντροπαλής λυπημένης αστραπής..
Μάλλον, ο ένας ενέπνευσε τον άλλον και εμείς χαιρόμαστε κάτι διαφορετικά εξαίσιο
Μάλλον δεν πρέπει να γράψω από το κινητό... Ελπίζω να βγαίνει νόημα.
Last edited by a moderator: