Η συγκίνηση δεν αγοράζεται! [Steely Dan]

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Για τέσσερις δεκαετίες, ο γεννημένος στο Νιου Τζέρσεϊ πιανίστας, τραγουδιστής, συνθέτης Donald Fagen/Ντόναλντ Φάγκεν (1948) και ο συνεργάτης και συνάδελφος απόφοιτος του Bard College, κιθαρίστας/συνθέτης Walter Becker/Γουόλτερ Μπέκερ (1950) - μαζί γνωστοί ως Steely Dan - ήταν ένα από τα πιο απίθανα σύμβολα της σύγχρονης μουσικής.

SD.gif

Ο ήχος τους, ιδιοσυγκρασιακός με μεγάλο μέρος των συνθετικών δομών τους να βασίζεται στην τζαζ. Αλλά κάτω από τις γοητευτικές μελωδίες και τους εντυπωσιακούς ρυθμούς υπάρχουν οι στίχοι τους, σαρκαστικοί, συχνά κυνικοί αν και έμμεσοι, που πείθουν για τους χαρακτήρες που περιγράφουν. Τα χαρακτηριστικά κοκκώδη φωνητικά του Fagen είχαν μια παχιά προφορά σε στυλ υψίφωνου και παραδόξως αν και υπήρξαν από τα πιο αναγνωρίσιμα στην ποπ μουσική, ήταν η αιτία που δεν γούσταραν να περιοδεύουν.

Οι Steely Dan ήταν από τις πρώτες μπάντες, που συγχώνευσαν ποπ ευαισθησία και αντισυμβατική, βλέπε ασυνήθιστη, δομή τραγουδιού με τον σωστό τρόπο. Και βέβαια υπήρξαν γνήσιοι χίπστερ, πριν φυσικά ο όρος πολυφορεθεί και κακοφορμίσει, ειδικά στη χώρα μας και αποκτήσει την τωρινή αρνητική σημασία του.

Ναι αυτό, ήταν η αιτία των τρελών σχέσεων που δημιουργούσαν με το κοινό. Από τη μια ήταν ελκυστικοί στο μέινστριμ λόγω των, σε πρώτη ανάγνωση, ανάλαφρων τραγουδιών τους και από την άλλη αγαπημένοι των ψαγμένων για την τεχνική και δημιουργική πληρότητα των εγκεφαλικών συνθέσεών τους.

WalterFagenbyGreg.jpg

Αρχικά δημοσιεύτηκε ως "The Insider" στο Wax Poetics Τεύχος 54.

«Είχαμε πάντα μια στάση τέχνη-για-χάρη-της τέχνης απέναντι στο όλο θέμα. Ευτυχώς, υπήρχε μια εποχή που το όραμά μας για τη μουσική που μας άρεσε φάνηκε να εμπλέκεται με πολλά από αυτά που επίσης άρεσαν στον κόσμο. Αλλά αυτό δεν είναι πλέον αλήθεια.

Λοιπόν, η μητέρα μου όταν ήταν νέα ήταν επαγγελματίας τραγουδίστρια. Συνήθιζε να τραγουδάει σ' ένα κλαμπ στο Catskills. Ήταν μια τραγουδίστρια σουίνγκ, αν και δεν κόλλησε με αυτό. Τραγουδούσε σε όλο το σπίτι. Έτσι σαν παιδί άκουσα πολλά στάνταρτ, που είναι ουσιαστικά η δύναμη της ζωής, η λίνγκουα φράνκα (σ.σ. κοινή γλώσσα) της τζαζ, εκτός από τα πρωτότυπα τζαζ κομμάτια. Γι' αυτό και ήμουν εξοικειωμένος με τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδια. Και όταν άρχισα να παίζω, διάλεξα αυτές τις μελωδίες στο πιάνο.

Είχα τότε και μια ξαδέλφη που ονομαζόταν Barbara, που ήταν μεγαλύτερη από μένα - μια ωραία γκόμενα! Συνήθιζε να πηγαίνει στο Village και στα κλαμπ. Είχε καλές σχέσεις με τους Miles Davis και Thelonious Monk, και ούτω καθεξής. Και είχε μια μεγάλη δισκοθήκη. Όταν είχαμε πάει σπίτι της, μας κατέβασε στο υπόγειο και μας έπαιξε αυτούς τους σπουδαίους δίσκους: Thelonious Monk, Johnny Griffin λάιβ και τέτοια. Ήμουν εννέα ή δέκα. Μου άρεσε πάρα πολύ και άκουγα πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές από τη Νέα Υόρκη. Έτσι ψήθηκα στην τζαζ, έγινα τζαζ σνομπ. Στη συνέχεια, όταν οι Άγγλοι/R&B μπλουζ άνθρωποι σαν τους πρώιμους Rolling Stones άρχισαν να παίζουν αυτήν τη μουσική, γύρισα πίσω στο R&B και πάλι. Μέχρι τότε, η Motown ήταν μεγάλη... Είναι πραγματικά περίπλοκο: Μου άρεσε η τζαζ, το μπλουζ, το R&B, κάποια της Motown και οι κλασικοί συνθέτες του εικοστού αιώνα όπως Στραβίνσκι και άλλοι.

Ναι, αγαπώ τον Ray Charles! Ήταν πολύ δημοφιλής, όταν ήμουν δεκατεσσάρων. Μου άρεσε πολύ το τζαζ πράγμα στη μουσική του. Όταν ξεκίνησε το ροκ, έτεινε να είναι απλό σαν κάντρι. Και υπήρχαν πολύ λίγοι R&B τύποι, που είχαν μπίμποπ και τζαζ υλικό στη μουσική τους, όπως έπαιζε ο Ray Charles, αλλά πραγματικά δεν έπιασε τότε. Ο Bobby "Blue" Bland είχε έναν ενορχηστρωτή που έγραφε γι' αυτόν πολλές μποπ συγχορδίες. Στον Walter και μένα, μας άρεσε αυτός ο ήχος.

Υπήρχαν πολλοί παράγοντες που μας ανάγκασαν να μείνουμε εκτός δρόμου. Επειδή ποτέ δεν βρήκαμε ένα τραγουδιστή που να νιώθαμε ότι ήταν επαρκής, εξελέγην εγώ [ως κύριος τραγουδιστής]. Ούτε ο Walter ούτε εγώ θεωρούσαμε τους εαυτούς μας καλούς τραγουδιστές. Αλλά όταν άρχισα να το κάνω, αν και πήγα καλύτερα σε αυτό μετά από μερικά χρόνια, πήρα κάποια καθοδήγηση. Εκείνη την εποχή, δεν ήξερα πώς να τραγουδήσω με σωστό τρόπο. Και η φωνή μου εξασθενούσε μετά από δύο εβδομάδες στο δρόμο. Και αυτό με τη σειρά του, μου έδινε νευρικότητα και άγχος στη σκηνή.

Αγαπώ τους Marvin Gaye, Mose Allison. Μου αρέσει ο τρόπος που τραγουδάει ο Dizzy Gillespie. Έχει ένα τρόπο τραγουδιού που είναι ανεπιτήδευτος - επίσης και ο Hoagy Carmichael
».

SteelyDanByHenryDiltz.jpg

Και η σπουδαία ανάλυση του Κώστα...
...Tα άλμπουμ τους, στο σύνολό τους, εμπεριέχουν μερικές από τις πιο συντριπτικές αναφορές πάνω στην αποξένωση της αστικής Αμερικής τη δεκαετία του '70. Οι Steely Dan ήρθαν μετά το Γούντστοκ και τους χίππις. Η δική τους Αμερική είναι γεμάτη 'καρχαρίες' της Wall Street, ηδονισμό, πορνογραφία, ναρκωτικά, το πατατράκ του Βιετνάμ και τις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες που έβλεπαν γύρω τους στο Λος Άντζελες της εποχής... Ο ήχος των Steely Dan είναι υπερ-πολυτελείας: στιλπνός, 'χλιδάτος' και πολλών οκτανίων - από τους δίσκους τους έχει κατά καιρούς παρελάσει η αφρόκρεμα της 'μαφίας' των studios του Λος Άντζελες και η τελειομανία τους στην παραγωγή των δίσκων τους έχει αφήσει εποχή. Οι πανκς τους επιτέθηκαν όλο χολή και το γκρουπ θεωρήθηκε συνώνυμο του Κατεστημένου των Υπερπαραγωγών και της υπερβολής, κάτι σαν Χόλιγουντ σε σύγκριση με τις μικρές παραγωγές του ανεξάρτητου σινεμά.
Ο cyber-punk William Gibson, συγγραφέας του 'Νευρομάντη' που οι νουβέλες του είναι γεμάτες από αναφορές στο γκρουπ, λέει: «ο κόσμος σήμερα θεωρεί τους Steely Dan περίπου σαν σύνοψη του πόσο βαρετή ήταν η δεκαετία του '70 - δεν καταλαβαίνει ότι η μουσική τους είναι από τις πιο ανατρεπτικές που ξέρασε ποτέ η Ποπ».
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Βρώμικη δουλειά​

Steely Dan - Can't Buy A Thrill (1972, ABC Records)

CantBuyAThrill.jpg

Τραγούδια: A1 Do It Again - 5:56, A2 Dirty Work - 3:08, A3 Kings - 3:45, A4 Midnite Cruiser - 4:09, A5 Only A Fool - 2:54, B1 Reelin' In The Years - 4:35, B2 Fire In The Hole - 3:26, B3 Brooklyn - 4:20, B4 Change Of The Guard - 3:28, B5 Turn That Heartbeat Over Again - 4:58
Σύνθεση, στίχοι: D. Fagen, W. Becker
Μουσικοί: Donald Fagen (ακουστικό και ηλεκτρικό πιάνο, πλαστικό -Yamaha YC-30;- όργανο, κύρια φωνητικά: A1, A3, A5, B1, B2, B4, B5, υποστηρικτικά φωνητικά), Walter Becker (ηλεκτρικό μπάσο, διπλά κύρια φωνητικά: B5, υποστηρικτικά φωνητικά), David Palmer (κύρια φωνητικά: A2, B3, υποστηρικτικά φωνητικά: A5, B4, B5), Jeff "Skunk" Baxter (κιθάρα: A4, A5, B4, πεντάλ στιλ κιθάρα: B2, B3), Denny Dias (κιθάρα, ηλεκτρικό σιτάρ: A1), Jim Hodder (τύμπανα, κρουστά, κύρια φωνητικά: A4, υποστηρικτικά φωνητικά)
--- Σέσιον μουσικοί
Elliot Randall (κιθάρα: A3, B1), Jerome Richardson (τενόρο σαξόφωνο: A2), Snooky Young (φλικόρνο), Victor Feldman (κρουστά), Clydie King / Shirley Mathews / Venetta Fields (υποστηρικτικά φωνητικά: A3, B3)
Παραγωγή / Μηχανικοί / Σχεδίαση εξωφύλλου: Gary Katz / Roger Nichols, Tim Weston (βοηθός) / Robert Lockart

Ηχογραφήθηκε στο The Village Recorder, Λος Άντζελες

CantBuyAThrill-Inside.jpg

«Λοιπόν, ταξιδεύω σ' ένα ταχυδρομικό τρένο, μωρό μου, δεν μπορώ να αγοράσω μια συγκίνηση»

Λάτρεις της λογοτεχνίας της Μπιτ Γενιάς, οι Fagen και Becker ονόμασαν την μπάντα τους Steely Dan, από ένα δονητή στο Γυμνό Γεύμα του Γουίλιαμ Μπάροουζ και έδωσαν τον τίτλο του ντεμπούτου άλμπουμ τους από το "It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry" του Bob Dylan. Το Can't Buy a Thrill, που ηχογραφήθηκε στο Λος Άντζελες με τους καλύτερους σέσιον μουσικούς, φαίνεται να έχει μακρινή σχέση με ότι ακουγόταν εκείνη την εποχή. «Παίζουμε ροκ εντ ρολ, αλλά σουινγκάρουμε», ισχυρίζεται ο Walter Becker. «Όταν ξεκινήσαμε γράφαμε ποπ τραγούδια με την έγχυση της τζαζ», λέει ο Donald Fagen.

Παρότι ντεμπούτο, η μπάντα δείχνει σοφία και εκτίμηση για τα διαφορετικά στυλ που συνδυάζει πετυχημένα για να δημιουργήσει κάτι μοναδικό με ισχυρές μουσικές ιδέες, αξέχαστους στίχους και σέξι γκρουβ.

Το Can't Buy a Thrill είναι αναμφίβολα προσεγμένο και εκλεπτυσμένο, χωρίς αυτό βέβαια να αποτελεί έκπληξη, καθώς οι ιδρυτές του γκρουπ και βασικοί συνθέτες Donald Fagen και Walter Becker είναι διαβόητοι για την προσοχή τους σε κάθε ηχητική λεπτομέρεια και τη σχεδόν εμμονική τελειομανία στο στούντιο.

1.HodderPalmerDiasBaxterFagenBecker.jpg
1972: (Α-Δ) Jim Hodder, David Palmer, Denny Dias, Jeff 'Skunk' Baxter, Donald Fagen και ο Walter Becker / Φωτογραφία από το αρχείο του Michael Ochs

Παρά το γεγονός ότι ο Fagen παρείχε το καυστικό ένρινο σιγοτραγούδισμά του για το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ, δεν ήταν σίγουρος για τη ζωντανή εμφάνισή του. Έτσι, η μπάντα στρατολόγησε τον γλυκύφωνο τενόρο David Palmer για κεντρικό τραγουδιστή στα λάιβ και για να τραγουδήσει επίσης κύρια, σε μερικά από τα κομμάτια του άλμπουμ. Ωστόσο μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, οι Fagen και Becker εμφανίστηκαν δυσαρεστημένοι με την ερμηνεία του Palmer και αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι μεγάλες επιτυχίες από το άλμπουμ περιείχαν τον Fagen στα κύρια φωνητικά, οδήγησαν στην απόλυση του Palmer από την μπάντα το 1973, με τον Fagen να κρατά τα κύρια φωνητικά για το υπόλοιπο της καριέρας των Steely Dan.

Όπως συμβαίνει με όλα τα άλμπουμ των Steely Dan μέχρι το Gaucho του 1980, πολλά εύσημα γι' αυτήν την προσοχή στη λεπτομέρεια πρέπει να πάνε στον παραγωγό Gary Katz. Η εξαιρετική παραγωγή του, ακούγεται καθαρότερη από τα περισσότερα σύγχρονα άλμπουμ, που χάνουν τα διαφορετικά τους επίπεδα στη μείξη.

Το εξώφυλλο του άλμπουμ διαθέτει ένα μοντάζ φωτογραφιών του Robert Lockart. Περιλαμβάνει μια φωτογραφία με εκδιδόμενες, που στέκονται σε ένα χώρο με κόκκινα φανάρια περιμένοντας πελάτες, επιλεγμένη λόγω της συνάφειάς της με τον τίτλο του άλμπουμ. Το εξώφυλλο αυτό απαγορεύτηκε στην Ισπανία του Φρανσίσκο Φράνκο και αντικαταστάθηκε με μια φωτογραφία της μπάντας που παίζει σε συναυλίες.

PromoPosterAd.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Μόνο ένας ανόητος θα το 'λεγε αυτό​

2.BaxterBeckerPalmerDiasFagenHodder.jpg
1972: (Α-Δ) Jeff 'Skunk' Baxter, Walter Becker, David Palmer, Denny Dias, Donald Fagen και ο Jim Hodder / Φωτογραφία από το αρχείο του Michael Ochs

Το άλμπουμ ανοίγει μ' ένα από τα τρία εμβληματικά κομμάτια του, το εξάλεπτο "Do It Again" (τα άλλα είναι το "Dirty Work" και "Reelin' in the Years"). Οι σαγηνευτικοί λάτιν ρυθμοί του Victor Feldman προσελκύοντας από την αρχή, φρεσκάρονται από την ποικιλομορφία του πιάνου, τις μαράκες, τα γεμίσματα της κιθάρας και μια συμπαγή γραμμή μπάσου. Τα διπλά φωνητικά του Donald Fagen προκαλούν την προσοχή με την εντυπωσιακή έκταση και εκφραστικότητά τους. Το μακρύ μουσικό κομμάτι που διαθέτει ακόμη ηλεκτρικό σιτάρ από τον Denny Dias, κιθάρα και πλαστικό όργανο από τον Fagen, είναι μια απόλυτη απόλαυση. Αλλά αυτό το τραγούδι χαρακτηρίζεται κύρια από το λικνιστό γκρουβ και τους αξέχαστους στίχους, γεμάτους από συνθήματα και διεισδυτική εσωτερικότητα. Μάλλον είναι αξιοσημείωτα περίεργο υλικό για κορυφαία ραδιοφωνική επιτυχία των αρχών της δεκαετίας του 1970.

Οι περισσότεροι κριτικοί ερμήνευσαν, ότι το τραγούδι αφορά την εθιστική συμπεριφορά ενός απελπιστικά αποτυχημένου, αλλά αυτή η ερμηνεία είναι μάλλον ένα παράδειγμα της αμερικάνικης εμμονής για τον εθισμό που παρεμποδίζει μια πιο ακριβή ανάγνωση. Το "Do It Again" δεν είναι για τον εθισμό - αυτό είναι απλώς η βολική ταμπέλα που οι Αμερικάνοι εφαρμόζουν σε ένα πολύ πιο δύσκολο πρόβλημα κάνοντας ότι μπορούν για να το αρνηθούν.

Το "Do It Again" σχετίζεται με την ιερή τριάδα, στον πυρήνα του αμερικάνικου πολιτισμού, τα τρία μυθικά μονοπάτια της επιδίωξης της ευτυχίας: βία, σεξ και τυχερά παιχνίδια. Με εκπληκτική αφέλεια, οι Αμερικάνοι πιστεύουν ότι αν καταφέρουν να νικήσουν (βλέπε εξοντώσουν) όλους τους εχθρούς τους, να επιβληθούν σεξουαλικά και να κερδίσουν μέσω της χρηματιστηριακής αγοράς, της λοταρίας ή του Λας Βέγκας, θα βιώσουν την ευτυχία. Βλέπουν τη ζωή επιφανειακά ως ανταγωνισμό και το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί είναι ο εχθρός εκεί έξω, ποτέ ο εσωτερικός...

Ο τύπος στο "Do It Again" τη βγάζει καθαρή χωρίς να υποστεί συνέπειες, οπότε θα σκοτώσει ξανά. Βρίσκει την ερωμένη του να τον απατά με τον μοναδικό του φίλο και επιδιώκει να ανακτήσει την κατάρρευση της αυτοεκτίμησής του μέσα από περισσότερο ανούσιο σεξ. Στον τελευταίο στίχο επενδύει στο αιώνιο αμερικάνικο μύθο ότι ο πλούτος είναι στη γωνία και αν και ο λογικός του νους ξέρει ότι το "μαγαζί" έχει το απόλυτο πλεονέκτημα, πρέπει να τραβήξει τον μοχλό και να τοποθετήσει τα στοιχήματά του.

Το "Do It Again" είναι ένα κατηγορητήριο για μια κουλτούρα που αρνείται ατομικά και συλλογικά να εμπλακεί σε ενδοσκόπηση και είναι για πάντα συνδεδεμένη με τον "τροχό που γυρίζει γύρω και γύρω".

Το πρωί πας να τιμωρήσεις
Τον άνθρωπο που έκλεψε το νερό σου
Και πυροβολείς, μέχρι που εξαντλείσαι
Αλλά σε πιάνουν στα σύνορα
Και οι τεθλιμμένοι συγγενείς τραγουδούν
Καθώς σε σύρουν από τα πόδια σου
Αλλά ο δήμιος δεν σε κρεμάει
Και σε βγάζουν στο δρόμο

Επιστρέφεις Τζακ, να το ξανακάνεις
Ο τροχός περιστρέφεται γύρω-γύρω
Επιστρέφεις Τζακ, να το ξανακάνεις

Όταν ξέρεις ότι αυτή δεν είναι τυχοδιώκτρια
Μετά, βρίσκεις τον μοναδικό φίλο σου
Σε ένα δωμάτιο με την άπιστη
Και είσαι σίγουρος ότι είσαι κοντά στο τέλος
Στη συνέχεια, αγαπάς λίγο άγρια
Και σου φέρνει μόνο θλίψη
Όλη την ώρα που ξέρεις ότι είναι χαμογελαστή
Θα είναι στα γόνατά σου αύριο

Τώρα ορκίζεσαι και κλοτσάς και μας παρακαλείς
Ότι δεν είσαι τζογαδόρος
Στη συνέχεια, βρίσκεσαι πίσω στο Λας Βέγκας
Με τη λαβή στο χέρι σου
Οι μαύρες κάρτες σου μπορεί να σου κερδίσουν χρήματα
Έτσι, τις κρύβεις όταν μπορείς
Στη γη του γάλακτος και μελιού (σ.σ. γη της επαγγελίας)
Πρέπει να τις βάλεις στο τραπέζι

SteelyDan.jpg

Όντως είναι παράξενη η αίσθηση να ακούγεται κάποιος άλλος εκτός από τον Donald Fagen να τραγουδάει στους Steely Dan αλλά, τα πιο στρωτά φωνητικά του David Palmer υποτίθεται ότι επιλέχτηκαν για να ταιριάζουν στο πιο παραδοσιακά απαλό, συναισθηματικό γαλανομάτικο σόουλ, "Dirty Work", που ζωντανεύεται από το ρυθμό τυμπάνων και το γευστικό σαξόφωνο του Jerome Richardson. Το κομμάτι είναι το πικρό υπονοούμενο της ιστορίας ενός τύπου που χρησιμοποιείται ως ζωντανός δονητής ενώ ο καλοβαλμένος σύζυγος είναι μακριά από το σπίτι...

Οι καιροί είναι δύσκολοι
Φοβάσαι να καταβάλεις το τίμημα
Έτσι, βρίσκεις για σένα κάποιον
Που μπορεί να κάνει τη δουλειά τσάμπα
Όταν χρειάζεσαι λιγάκι αγάπη
Επειδή ο δικός σου είναι μακριά από το σπίτι
Αυτή είναι η στιγμή που θα με βάλεις σε λειτουργία
Και ξέρεις ότι θα είμαι γύρω

Είμαι τρελός για να κάνω τη βρώμικη δουλειά σου
Ω ναι
Δεν θέλω να κάνω τη βρώμικη δουλειά σου
Όχι άλλο
Είμαι τρελός για να κάνω τη βρώμικη δουλειά σου
Ω ναι

Άναψε το κερί
Κλείδωσε την πόρτα
Έχεις στείλει την υπηρέτρια σπίτι νωρίς
Όπως και χίλιες φορές στο παρελθόν
Όπως το κάστρο στη γωνία του
Σε ένα μεσαιωνικό παιχνίδι
Προβλέπω τρομερό πρόβλημα
Και μένω εδώ παρόλα αυτά
Το "Kings" παίρνει μια δραματική τζαζ προσέγγιση, όπως και το μελλοντικό έργο των Steely Dan. Μια από τις καλύτερες συνθέσεις που γοητεύει με τους εναλλασσόμενους ρυθμούς και τη μεταβαλλόμενη μελωδική ροή, με τη σύνθετη ολοκλήρωση της κιθάρας, τα γυναικεία παρασκηνιακά φωνητικά και το σόλο του Elliot Randall να οδηγούν στην έκσταση ενώ οι στίχοι πάντα έξυπνοι και ειρωνικοί...

«Ενώ λεηλάτησε παντού / Όλα τα πεινασμένα παιδιά του έκλαιγαν / Και παρόλο που τραγουδήσαμε τη φήμη του / Όλοι μας πεινούσαμε ακριβώς το ίδιο...»

3.DiasBeckerFagenBaxterHodder.jpg

Το "Midnite Cruiser" είναι ένα ευχάριστο και μελωδικό τραγούδι με φωνητικά από τον αρχικό ντράμερ του γκρουπ, Jim Hodder. Είναι το σινγκλ που δεν υπήρξε ποτέ, πιασάρικο, με υποβλητικό ρεφρέν, σόλο κιθάρας από τον Jeff Baxter και υπέροχη ενορχήστρωση. Και οι στίχοι για κάποιον που ευελπιστεί να ξαναβρεί παλιά στέκια και έμπνευση από το πάρτι των νεότερων ημερών του, όταν ήταν στην ακμή του και όλα έδειχναν πιθανά...

Φελόνιους, παλιέ μου φίλε
Πάτα μέσα και επίτρεψέ μου να σφίξω το χέρι σου
Τόσο ευτυχής που είσαι εδώ και πάλι
Γι' άλλη μια φορά
Άσε την τρέλα σου να τρέξει με τη δική μου
Δρόμους ακόμη άγνωστους θα βρούμε με κάποιο τρόπο
Δεν υπάρχει χρόνος καλύτερος από τώρα

Πες μου πού οδηγείς
Μεσονύκτιο περιπολικό/κρούζερ
Πού είναι η γενναιοδωρία σου
Από τύχη και φήμη
Είμαι ακόμη ένας
Τζέντλεμαν αποτυχημένος
Οδήγησέ με στο Χάρλεμ
Ή κάπου το ίδιο

Ο κόσμος που συνηθίζαμε να γνωρίζουμε
Οι άνθρωποι μου λένε ότι δεν γυρίζει πια
Τα μέρη που συνηθίζαμε να πηγαίνουμε
Γνώριμα πρόσωπα που δεν χαμογελούν όπως πριν
Ο χρόνος της εποχής μας έχει έρθει και παρήλθε
Φοβάμαι πως περιμέναμε πάρα πολύ καιρό

Όσο για τον Φελόνιους έχουν γραφτεί κάμποσα, ότι είναι προφανώς ένα νεύμα στον τζαζ πιανίστα Thelonius Monk, μια από τις επιρροές των Becker και Fagen αλλά δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ επίσημα.

Το ηλιόλουστο "Only a Fool Would Say That" ολοκληρώνει την πρώτη πλευρά μ' ένα ρυθμό μπόσα νόβα (λυρική συγχώνευση σάμπα και τζαζ), εξαιρετικές φράσεις τζαζ κιθάρας από τον Jeff "Skunk" Baxter και καλά φωνητικά από τον Fagen. Το κομμάτι είναι η πεμπτουσία του Dan, μελίρρυτο αν και δηκτικό, εύκολο στο αυτί, αλλά τόσο καυστικό όσο κάθε ανατομία του αμερικάνικου ονείρου.

Ο κόσμος έγινε ένα
Από σαλάτες και ήλιο
Μόνο ένας ανόητος θα το 'λεγε αυτό
Ένα αγόρι με σχέδιο
Ένα φυσιολογικός άνθρωπος
Φορώντας ένα λευκό καπέλο στέτσον (σ.σ. καουμπόικο)
Παράτα αυτό το όπλο, πάρε δρόμο
Δεν υπάρχει κανείς να πυροβολήσεις
Αν το κρατάει ψηλά
Λέει ψέμα

Άκουσα ότι ήσουν εσύ
Μιλώντας για έναν κόσμο
Που όλα είναι ελεύθερα
Απλώς δεν θα μπορούσε να υπάρχει
Μόνο ένας ανόητος θα το 'λεγε αυτό
Ο τύπος στο δρόμο
Σέρνοντας τα πόδια του
Δεν θέλει να ακούσει τα κακά νέα
Φαντάσου το πρόσωπό σου
Εκεί στη θέση του
Όρθιος μέσα στα καφέ παπούτσια του
Κάνεις το εννιά με πέντε του (σ.σ. εργάσιμη μέρα)
Να σέρνεις τον εαυτό σου σπίτι μισοζώντανο
Και εκεί στην οθόνη
Ένας άνδρας με όνειρο

Ο καθένας στο δρόμο
Έχει τον φόνο στα μάτια του
Δεν αισθάνεσαι καθόλου πόνο
Και είσαι νεότερος
Μετά συνειδητοποιείς

4.HodderBeckerDiasBaxterFagen.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Φωτιά στην τρύπα​

5.FagenHodderDiasBeckerBaxter.jpg
(Α-Δ) Donald Fagen, Jim Hodder, Denny Dias, Walter Becker και ο Jeff 'Skunk' Baxter / Φωτογραφία από το αρχείο του Michael Ochs​

Το "Reelin' in the Years" είναι ένα σπουδαίο τζαμάρισμα όπως και να το δει κανείς και αφορά την αναπόληση μιας σχέσης και ενός ρομαντικού χωρισμού. Ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια των Steely Dan, αλλά επίσης και ένα από τα λιγότερο αγαπημένα τους. Ο Donald Fagen είπε στο περιοδικό Rolling Stone, «Είναι χαζό, αλλά αποτελεσματικό», ενώ ο Walter Becker πρόσθεσε, «Δεν είναι διασκεδαστικό». Και όμως το πρώτο κομμάτι της δεύτερης πλευράς είναι αναμφισβήτητα ένα στολίδι, με πιάνο, μπάσο, τύμπανα, φωνητικές αρμονίες και φυσικά, κιθάρες από τον Νεοϋορκέζο σέσιον μουσικό Elliott Randall, ένα κορυφαίο σινγκλ και το δεύτερο χιτ του άλμπουμ.

Ένα ισοπεδωτικό νοκ-άουτ που αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τις αρετές τους και σ' αφήνει άφωνο με την εξέλιξή του. Αν έχει κάποια σημασία, να πούμε ότι ο κιθαρίστας Jimmy Page των Led Zeppelin φέρεται να δήλωσε ότι το σόλο κιθάρας του Elliott Randall στο "Reelin' in the Years" είναι το αγαπημένο του σόλο όλων των εποχών.

Το ατελείωτο καλοκαίρι σου
Το βλέπεις να ξεθωριάζει γρήγορα
Έτσι αρπάζεις ένα κομμάτι από οτιδήποτε
Αυτό νομίζεις ότι θα διαρκέσει
Δεν θα γνωρίσεις ένα διαμάντι
Αν το κρατήσεις στο χέρι σου
Τα πράγματα που νόμιζες ότι είναι πολύτιμα
Δεν μπορώ να τα καταλάβω

Κλονίζεσαι από (συντομεύοντας) τα χρόνια
Ταξιδεύοντας σαν λαθρεπιβάτης στο χρόνο
Μαζεύοντας τα δάκρυα
Βαρέθηκα

Μου είπες ότι είσαι ιδιοφυΐα
Από τότε που ήσουν δεκαεπτά
Όλο το καιρό που σε γνωρίζω
Ακόμα δεν ξέρω τι εννοείς
Το Σαββατοκύριακο στο κολέγιο
Δεν κατάληξε όπως προγραμμάτιζες
Τα πράγματα που πέρασαν για γνώση
Δεν μπορώ να τα καταλάβω

Ξοδεύω πολλά χρήματα
Και πέρασα πολύ χρόνο
Το ταξίδι που κάναμε στο Χόλιγουντ
Είναι χαραγμένο στο μυαλό μου
Μετά από όλα όσα έχουμε κάνει και δει
Βρήκες ένα άλλο άνδρα
Τα πράγματα που νομίζεις ότι είναι άχρηστα
Δεν μπορώ να καταλάβω

BeckerFagenByNealPreston.jpg

Το "Fire In The Hole" ξεκινά μ' ένα πέρασμα πιάνου που είναι απλά τόσο αξέχαστο όσο η δουλειά του Elliot Randall στην ταστιέρα. Αυτό το εκφραστικό, ελαφρώς σκοτεινό και στοχαστικό τραγούδι είναι ένας πλούσιος συνδυασμός από απροσδόκητες μεταβολές συγχορδιών, πεντάλ στιλ κιθάρας από τον Baxter, διακριτικές αλλαγές στα δυναμικά και κάποια από τα καλύτερα φωνητικά του Fagen στο άλμπουμ. Αλλά αυτό το πιάνο! Από την εισαγωγή έως το τόσο εντυπωσιακό σόλο, ο Fagen χτυπά τα πλήκτρα χωρίς αυτοσυγκράτηση, μαγειρεύοντας ένα σύμφυρμα από εκπληκτικά περάσματα, έξυπνα επαναλαμβανόμενα σχήματα μπλουζ και γλυκιά μελωδική αυτοκυριαρχία που συλλαμβάνει την πολυλειτουργικότητα του πιάνου.

Το κομμάτι παίρνει τον τίτλο του, από μια φράση που χρησιμοποιόταν από τους Αμερικάνους στρατιώτες στο Βιετνάμ και αναφερόταν στο πως τόσοι πολλοί φοιτητές απέφυγαν την επιστράτευση στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του '70 (περιλαμβανομένων των Becker και Fagen). Οι στίχοι εκφράζουν την κλασική σύγκρουση μεταξύ καλλιτέχνη και πραγματικού κόσμου, μια μάχη που συνήθως κερδιζόταν από τους κρατούντες, αφήνοντας το πάθος για τη ζωή να σιγοκαίει χωρίς διέξοδο...

Αρνούμαι
Να περπατήσω τη γραμμή
Μου λένε ότι είμαι τεμπέλης
Εγκόσμιος σοφός
Αντιλαμβάνομαι
Ότι όλοι είναι τρελοί
Μια γυναικεία φωνή μου θυμίζει
Να εξυπηρετώ και να μην μιλώ
Είμαι εγώ ο ίδιος ή απλά άλλο ένα φρικιό

Δεν ξέρεις
Υπάρχει φωτιά στην τρύπα
Και δεν έμεινε τίποτα άλλο να κάψει
Θα ήθελα να τρέξω έξω τώρα
Δεν έμεινε πουθενά για να γυρίσω
...

Το "Brooklyn (Owes the Charmer Under Me)" είναι το δεύτερο τραγούδι που παρουσιάζει τον Palmer στα κύρια φωνητικά και θα πρέπει να θεωρείται ένα σπουδαίο απαλό ροκ κλάσικ με μια ανάλαφρη γραμμή μπάσου από τον Becker, πεντάλ στιλ κιθάρα από τον Baxter και γυναικεία υποστηρικτικά φωνητικά. Το κομμάτι μουσικά βασίζεται στο "Queen Jane Approximately" του Bob Dylan.

Το "Change of the Guard" είναι άλλο ένα ποπ-προσανατολισμένο τραγούδι με σπουδαίο ηλεκτρικό πιάνο, κιθάρα από τον Baxter και φωνητικά βαθιά επηρεασμένα από το "Pre-Road Downs" των Crosby Stills & Nash.

Το καταληκτικό "Turn That Heartbeat Over Again", αναπηδά από στυλ σε στυλ, κάτι σαν πολύ-τμηματική μίνι-προγκ σουίτα με καλά εκτεταμένα μέρη ληντ κιθάρας και εφέ, διατηρώντας το ενδιαφέρον με το διασκεδαστικό φανκ/σόουλ γκρουβ του. Ξεχωρίζει ακόμη και για τα σπάνια διπλά κύρια φωνητικά από τον Becker.

Αυτό που πραγματικά ψάχνει κάποιος σ' ένα ντεμπούτο άλμπουμ είναι η φρεσκάδα, η προοπτική, κάτι διαφορετικό και συναρπαστικό. Οι Steely Dan παραδίδουν στο Can't Buy a Thrill, όλα αυτά και πολλά άλλα, αυξάνοντας την προσμονή για τα επόμενα βήματά τους.

Το Can't By A Thrill ήταν ένα σοκ για μένα... δεν είχα ακούσει ποτέ πριν κάτι τέτοιο... υπήρχε μια ευφυΐα σε αυτό, ένα θαυμάσιο φάσμα χρωμάτων και εικόνων. Υπήρχαν αλλαγές συγχορδιών που δεν τις περίμεναν οι τζαζ υπερόπτες... υπήρχε μια αίσθηση απελπισίας, σύγχυσης και απόγνωσης... αλλά ευτυχώς όλα παρουσιάζονταν με τρόπο που σ' άφηνε με την αίσθηση ότι αυτή η τρέλα που εκφραζόταν, ήταν μόνο στιγμιαία... ακτινογραφία μιας εποχής που οι εμπειρίες της υπήρξαν οδηγός για την αντιμετώπιση των επακόλουθων αλγεινών εξελίξεων...

Δίσκος, κομμάτι του μουσικού τοπίου μου για το υπόλοιπο της ζωής μου!

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, waxpoetics.com, classicrockreview.com)

SteelyDanByNealPreston.jpg

ΥΓ. Για τους Γιώργηδες!
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Προωθητική καταχώρηση εποχής!

«Κάθε νέο ροκ γκρούπ που μπορεί να παίξει το "Louie, Louie" πραγματώνοντάς το μέχρι το τέλος, αναγορεύεται από τη δισκογραφική του εταιρεία, "Δυναμίτης", "Φονικό"... "από την εποχή των Beatles", κλπ. Οι Steely Dan έχουν ένα νέο άλμπουμ στην ABC/Dunhill. Θεωρούν ότι είναι πολύ καλό, η εταιρεία πιστεύει ότι είναι πολύ καλό, και μέχρι σήμερα, πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί έχουν συμφωνήσει, παίζοντας κομμάτια από το άλμπουμ. Οι Steely Dan είναι έξι τύποι από την Νέα Υόρκη που μετακινήθηκαν, τουλάχιστον φυσικά, στο Λος Άντζελες. Δεν ντύνονται μοδάτα, δεν είναι ιδιαίτερα όμορφοι, απλά παίζουν και γράφουν καλή μουσική. Αυτή τη στιγμή είναι σε μια περιοδεία, ανακαλύψτε τους αν μπορείτε και διαμορφώστε τη δική σας γνώμη. Τα υπερθετικά από εμάς δεν πρόκειται να σας πείσουν. Η μουσική τους όμως θα το κάνει. Το άλμπουμ έχει τίτλο "Ο ενθουσιασμός δεν αγοράζεται"... Δεν είμαστε τόσο σίγουροι».
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Ακριβή αφιέρωση, για την οποία προσωπικά σε ευχαριστώ :worshippy:

Αγαπημένος δίσκος, απο τους πλέον πολυπαιγμένους μου, αγαπημένο γκρούπ-σχεδόν παραφωνία-ανάμεσα στο στύλ του ροκ και τα ακούσματα που πιστεύαμε τότε ότι κυρίως το εκπροσωπούσε και στα οποία ήμασταν δοσμένοι ως νεοσσοί, τους διέδωσα όμως όσο μπορούσα στον περίγυρο, αφότου τους γνώρισα.

ΥΓ Τρομερή για ακόμη μια φορά η ζωγραφιά :a0210:
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Re: Απάντηση: Η συγκίνηση δεν αγοράζεται!

Ακριβή αφιέρωση, για την οποία προσωπικά σε ευχαριστώ :worshippy:

Αγαπημένος δίσκος, απο τους πλέον πολυπαιγμένους μου, αγαπημένο γκρούπ-σχεδόν παραφωνία-ανάμεσα στο στύλ του ροκ και τα ακούσματα που πιστεύαμε τότε ότι κυρίως το εκπροσωπούσε και στα οποία ήμασταν δοσμένοι ως νεοσσοί, τους διέδωσα όμως όσο μπορούσα στον περίγυρο, αφότου τους γνώρισα.

ΥΓ Τρομερή για ακόμη μια φορά η ζωγραφιά :a0210:

Και σε μενα τοτε την ιδια εντυπωση μου ειχαν κανει...μαλιστα διερωτομουν, "ειναι ροκ τελικα η καρεκλαδικο και μας παραπλανησαν οι μουσικοκριτικοι που τους βαζουν στις λιστες τους ;"

Πρεπει να το ακουσεις καποιες φορες, να περασει το λουστρο απο πανω για να καταλαβεις τι κεντανε τα οργανα απο μεσα...σχεδον μυστικα, αλλα κεντανε συνεχεια...
Και αυτη η κιθαρα. Διακριτικη αλλα σε συνεχες εργο, σαν μια σειρα εξερευνησεων μουσικων τοπιων...αλλα "απο μεσα".

Παντως το μπητ, ηταν καπως προς την κινηση μην πω χορευτικος που μας εθετε ερωτηματικα :flipout: :slapface:.
 

SR-71

AVClub Fanatic
15 December 2010
46,591
Kashyyyk stratosphere - 100,000 ft
Nα μαθαινουμε και ... οι νεοτεροι !

Υπεραγαπημενες μελωδιες και μπιτακια.

a12978401cd135fdcb64ed153d693ee8.jpg
00322ef17334fcf726dcfface4653625.jpg


Παντως το μπητ, ηταν καπως προς την κινηση μην πω χορευτικο που μας εθετε ερωτηματικα
Για τον Ναθ (Kosh) δεν υπαρχουν ερωτηματικα .... ηταν χορευτικο !
Σε σημειο να το θεωρησει disco (τουλαχιστον, σε καποια ασματα !).
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
πρέπει να το είχα γράψει, παλιότερα, δεν θυμάμαι.
Ας την ξαναπώ την ιστορία.
Θεσσαλονίκη 1975.
Λίγο μετά τις εισαγωγικές.
Υποψήφιοι φοιτητές κόβαμε βόλτες στα δισκάδικα.
Σε ένα από τα πιό παλιά, ίσως το πιό παλιό που υπάρχει ακόμα. Studio 52.
Απέναντι από το σινεμά Ανατόλια. Εκεί που πριν 7 χρόνια είχα δει το 2001....
Οι δίσκοι τότε, αραδιασμένοι στο πεζοδρόμιο!
Οι περαστικοί περνούσαν και φυλλομετρούσαν.
Εποχή δύσκολη γενικώς. 150 ελληνικός, 250 εισαγωγής.
Μια δισκότσαρκα με την παρέα στο συνηθισμένο πρωϊνό Σαββάτου σε τριήμερο 26-28 Οκτώβρη σήμαινε σε χρυσές εποχές, ένας δίσκος για κάθε μέλος της παρέας, 3ή 4 για όλη την παρέα!
Ενας χτύπησε σε τιμή ευκαιρίας το πρώτο των Zep. 100 δραχμές.
Ένας άλλος, το killer του Alice.
Εμένα μου χτύπησε το μάτι αυτό. Διότι ήταν εισαγωγής, και κόστιζε μόνο 150!
Ζητήσαμε να το ακούσουμε. Διότι ήταν άγνωστη λέξη. Εκτός από το do it again που το είχα ακούσει σε πρώτη στην Ελλάδα ίσως στη Χρυσή δισκοθήκη μαζί με το dark side.....Λίγες στροφές του reeling in the years έφτασαν για να αγοραστεί ένα σχεδόν άγνωστο συγκρότημα με εξαιρετικό παίξιμο.

Αγοράστηκαν και οι τρεις.
Τώρα πως έγινε και σήμερα στη δισκοθήκη μου να υπάρχουν οι Zep και όχι αυτή η ευκαιρία....δεν ξέρω.
Κάποια απαλλοτρίωση προφανώς.
Πάντως το θυμάμαι σαν χτες.


Μάνο, αν ξαναπείς μπιτάκια ..... μη με πλησιάσεις σε απόσταση βολής... :slapface:
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
να σημειωθεί ότι στους πρώτους δίσκους έλαμπαν οι Denny Dias και Jeff Baxter που σήκωναν όλο το βάρος των θεμάτων (κιθαριστικά ιδίως ο πρώτος, καθώς ο δεύτερος ήταν πιό πολυτάλαντος).
Η όλη ιστορία ξεκίνησε από τον Dias που είχε ένα συγκρότημα ήδη βασισμένο σ αυτόν και έβαλε αγγελία για μπασίστα και πλήκτρα.
"Looking for keyboardist and bassist. Must have jazz chops! No hang-ups.Assholes need not apply"
παρακάτω στο 3:10

https://www.youtube.com/watch?v=4nv7Qicg2Og

Ήρθαν ο Don και ο Walter και κυριολεκτικά κατά δήλωσή τους "we wrecked his band" (βλέπε 4:40) καθώς ουσιαστικά φύγανε όλα τα άλλα μέλη, και άλλαξε το ρεπερτόριο.
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
Εδώ

http://avclub.gr/forum/showthread.php/147-Διατρέχοντας-τα-70s-Citizen-STEELY-DAN?highlight=thrill

που σημειωτέον δεν ήταν το ορίτζιναλ πόστ (που χάθηκε μαζί με το avforum), διαπιστώνω ότι υπάρχουν 5 σερί ποστ ανάλυσης του μακαρίτη Σπύρου μας και απλώς κλονίζομαι από τον χρόνο που πέρασε, από αυτά που έγιναν, από αυτούς πού φύγανε ....
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Ετσι που τα λες ... και γω κλονιζομε.

Τα βινυλια μας εχουν μεγαλυτερη διαρκεια απο εμας.
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
Ετσι που τα λες ... και γω κλονιζομε.

Τα βινυλια μας εχουν μεγαλυτερη διαρκεια απο εμας.

ο,τιδήποτε υλικό φαίνεται να διαρκεί...
Ενδιαφέρον φυσικά είναι ότι βλέπεις να διαρκεί και ένας ζωντανός οργανισμός όπως ένα φόρουμ, που κρατά εικόνες του παρελθόντος.
 

SR-71

AVClub Fanatic
15 December 2010
46,591
Kashyyyk stratosphere - 100,000 ft
Μετα απο κατι απειρες ακροασεις (lo-fi ακροασεις) του Pretzel Logic ... μου κανε αναπαντεχο ΚΛΙΚ
... η εκδοση Midi :blink: .... (τριτη φορα που το ακουω :love:, δηλωνω ... εκστασιασμενος ! :proud:)


Ξερω τι θα πειτε οι περισσοτεροι : "εφοσον παιζει τοσο καλα σε MIDI ... τοτε ειναι σουπα ασμα ... ΓΤΠΚ".

Haters ... gonna hate .... :aetsch:
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Σήμερα που η μέρα έχει κάποια σημασία για μένα, θυμήθηκα το "East St. Louis Toodle-oo" που περιέχεται στο αριστουργηματικό Pretzel Logic και ο απωλεσθείς το 2017, Walter Becker, που γεννήθηκε κι' αυτός σαν σήμερα, μιμείται με την κιθάρα του ένα τρομπόνι...​