Ονειρεύομαι τους φίλους μου...

... μαζώξεις, βραδιές, μουσική και χωρατά, χονδράδες και βρισιές ... και την γυναικεία απουσία ως οιονεί παρουσία, μόνον πιο απτή, πιο επιθυμητή, όπως αναδεικνύεται από μια εξομολόγηση, από μια περιγραφή, ένα μυστικό .... την είδα και είναι σαν να μέθυσα με το πιο γλυκό κρασί .... θυμάσαι ρε μαλάκα ;

Κάποια (πολλά) χρόνια πριν, τέτοιες βραδιές ήσαν οι Σουμπερτιάδες, με τον συνθέτη να παίζει τα φρέσκα τραγουδάκια του στο πιάνο και τους φίλους του να τα τραγουδούν ... και μέσα από την διαδικασία να ξεπλένονται οι πόθοι από τους ώμους, να πνίγονται οι ελλείψεις σε κουβάδες κρασί, να κελαρύζει το γέλιο που η καθημερινότητα αποστραγγίζει ...

Μέσα στα χρόνια, πήξαμε από τις ακαδημαϊκές, αριστουργηματικές ή όχι προσεγγίσεις αυτών των λίντερ, άλλοτε βαθειά δραματικές, άλλοτε με το σκέρτσο και την τσαχπινιά που τα θέματα απαιτούν ...

Όμως αυτά τα τραγούδια φτιάχτηκαν για να τραγουδισθούν από παρέα, για γνήσια ανδρική παρεϊστικη αποτοξίνωση ... και όταν τα ακούσεις με αυτό τον τρόπο, τότε είναι σαν να δικαιώνονται με έναν πολύ πειστικό τρόπο, σαν να αναπνέουν επιτέλους με κανονικό ρυθμό ...

Επισυνάπτω ως αρχείο ήχου στο παρόν [καθώς δεν υπάρχει κάποιο βίντεο στο ΥΤ ή αλλού] την αφορμή για όλα τα παραπάνω ...

Από αυτόν τον δίσκο :



Να και μια ωραία παρουσίαση του, για όποιον θέλει να κάνει τον κόπο :

https://www.youtube.com/watch?v=Un8Uowdfx-Q

Να μια από μνήμης αποτύπωση μιας τέτοιας βραδιάς, του Μόριτζ φον Σβιντ ... στο πίνακα στον τοίχο, φημολογείται ότι απεικονίζεται ο μεγάλος έρωτας του Φραντζ, η κόμισα Εστερχάζυ ...