The Bathers-Kelvingrove Baby (1997)
Μην αγχωθει κανείς..Δεν πρόκειται για κάτι ιδιαίτερο..Έχει να κάνει με δίκες μου εμμονές και οριοθετημένες φόρμες που με τα χρόνια θεριεύουν μέσα μου,κάνοντας τα πολύπλοκα να μοιάζουν περιττά και τούμπαλιν.
Την δεκαετία του 90 για παράδειγμα θεωρούσα τους Eloy καλύτερους από τους Pink Floyd..Αν με ρωτήσει κάποιος σήμερα,στις αρχές της τέταρτης προσωπικής δεκαετίας,θα του απαντήσω ότι κρατάω από τους Γερμανούς μονάχα το Silent Cries,Mighty Echoes και αυτό για δικούς μου,προσωπικούς λόγους.
Γενικά είμαι σκυλί στις ακροάσεις..Όταν κάποιος μου προτείνει κάτι,προσπαθώ να εξαντλήσω κάθε περιθώριο που θα με κάνει να προσεγγίσω το ενδεχόμενο που θα με ωθήσει στο να ταυτιστώ με την πρόταση και εν τέλει να προσυπογράψω, έστω και με επιφύλαξη..
Τις λοιπόν προάλλες βάλθηκα να εντρυφήσω στα αυλάκια του Kamakiriad του Donald Fagen..Αγορασμένο παρακαλώ όπως και το The Nightfly,με την αύρα και την πυγμή της πρωτοκλασάτης κλασικούρας ,όπως και αρκετά των Steely Dan.
Σε προηγούμενες ακροάσεις το είχα περάσει στο ντούκου επειδή έκανα κάτι άλλο παράλληλα και δεν έδωσα την δέουσα σημασία.
Στο repeat λοιπόν για μια ολόκληρη μέρα..Αν πω ότι το άκουσα για οκτώ συνεχόμενες ώρες θα πω ψέμματα..Παραπάνω ήταν..
Τζίφος. Δεν με έπιασε πουθενά.. Ίσα ίσα που μπήκα στο τρυπάκι να το χαρίσω κάπου, μπας και βρει περισσότερη θαλπωρή και κατανόηση...
Τώρα θα μου πει κάποιος,προσωπικά γούστα είναι αυτά..Δεν αντιλέγω.. Αλλά ούτε στο ελάχιστο;
Anyway,εκεί έβγαλα κάποια συμπεράσματα..Καταρχήν έμαθα ότι ήρθε η ώρα να χωρίσω τα τσανάκια μου με τους τεχνοκράτες. Και αν υπήρξα ποτέ ένας από αυτούς (έστω και νοητά αφού δεν παίζω κάποιο όργανο) κακώς υπήρξα και από δω και στο εξής θα συμπεριφερθώ σαν γενίτσαρος και τιμή μου και καμάρι μου...
Ένα δεύτερο είναι επισημοποίηση της αγάπης μου για τα ταξίδια με τα τρένα...Καλά και όμορφα τα γρήγορα αυτοκίνητα και τα μεγαλοπρεπή αεροπλάνα,αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το πέρασμα από τον Αχλαδόκαμπο (πχ) με το ανύπαρκτο πλέον τρένο της γραμμής. (Κουφάλα πολιτική ηγεσία)
Στο θέμα μας τώρα.
Οι The Bathers μπορούν να χαρακτηριστούν σαν την χαμένη (για χαμένη) μπάντα των '90's...Με αρκετούς δίσκους στο ενεργητικό της δεν κατάφερε να κουνήσει ούτε φύλο από τον πλάτανο που ονομάζεται μουσική βιομηχανία..
Αν ανατρέξει όμως κάποιος στα ενδότερα της μουσικής τους,θα καταλάβει ότι ορθώς δεν κουνήθηκε φύλο...Και αυτό γιατί δρούσε σαν τα υπόγεια νερά που αιμοδοτούσαν τον φυλλοβόλο γίγαντα, δίνοντάς του κουράγια σε άγονες περιόδους της υπεραιωνόβιας ζωής του.
Δεν θα επεκταθώ σε άλλους δίσκους πέρα από τον συγκεκριμένο.
Ο συγκεκριμένος ίσως είναι ο πιο μεστός της πορείας τους ,αλλά παρόλα αυτά συμπεριφέρεται σαν δέκτης πολλών όσο και διαφορετικών 'σημάτων'.
Επικεντρώνεται κυρίως στην μουντίλα που κατατρέχει τους κοντοχωριανούς Tindersticks,μαζεύει από το άπειρο τα χαλασμένα ακόρντα που ξοδεύει όλα αυτά τα χρόνια ο κανακάρης του μακαρίτη Charlie Haden (Josh Haden) με τους Spain,και τα πετάει στον διάβα του Αφεντικού στην αντίπερα όχθη,εμπλουτίζοντας την φυσαρμόνικα του Nebraska του με διακριτικά έγχορδα και πνευστά καλούδια που σαγηνεύουν την τραχύτητα της άγονης παραγωγής του..
Αλλά το παραμύθι δεν σταματά εκεί..Καβατζώνει την λάμψη από τα χρυσά δαχτυλίδια του Δόκτορα του In A Sentimental Mood (1989) (βλ. East of East Delier) την οποία μπολιάζει με την live ακουστική τελετουργία του Waltz For Debby του Bill Evans.
Αν συνυπολογίσει κανείς την ακατάληπτη ώρες ώρες ασάφεια της κυκλοθυμικής περσόνας που ακούει στο όνομα Chris Thomson στο ξεστόμισμα των στίχων,τότε μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι πρόκειται για κατι παραπάνω από ένα απλό μάντρωμα σε ένα στούντιο με σκοπό την ηχογραφηση ενος νέου άλμπουμ μιας 'καταξιωμένης' μπάντας..
Εδω έχουμε να κάνουμε με landscapes μιας ιδιόμορφης αγάπης που αποτελείται από θύμισες που αναβλίζουν από τις αναθυμιάσεις Σκωτσέζικων Χαιλάντερς και απευθύνονται στις καλόβολες πτυχές δύστροπων ανθρώπων.
Ενα σας λέω μόνο..Δεν συναντά κανείς συχνά σοπράνο ντράμερ σε ρόλο δεύτερων φωνητικών.
ΥΓ..Τον δίσκο τον έχω με άλλο εξώφυλλο..Αν κάποιος το έχει με το εξώφυλλο που παραθέτω πιο κάτω,το θέλω χθες.. Μεγάλος έρωτας η κοπέλα στο εξώφυλλο..
ΥΓ 2. Να επιχειρήσω και μια ιεράρχηση προτεραιοτήτων: *Girl From the Polders//Once Upon a Time on the Rapenburg// The Fragrance Remains Insane// Thrive// Kelvingrove Baby κλπ κλπ.*
View attachment 149255
View attachment 149254
ΥΓ..Σχετικά πρόσφατα επανενώθηκαν αλλά δεν περιμένω κάτι ιδιαίτερο..Μάλλον ένιωσαν την ανάγκη για ένα 'σχολικό' reunion και τίποτα παραπάνω..Υποθέσεις κάνω βέβαια.
Μην αγχωθει κανείς..Δεν πρόκειται για κάτι ιδιαίτερο..Έχει να κάνει με δίκες μου εμμονές και οριοθετημένες φόρμες που με τα χρόνια θεριεύουν μέσα μου,κάνοντας τα πολύπλοκα να μοιάζουν περιττά και τούμπαλιν.
Την δεκαετία του 90 για παράδειγμα θεωρούσα τους Eloy καλύτερους από τους Pink Floyd..Αν με ρωτήσει κάποιος σήμερα,στις αρχές της τέταρτης προσωπικής δεκαετίας,θα του απαντήσω ότι κρατάω από τους Γερμανούς μονάχα το Silent Cries,Mighty Echoes και αυτό για δικούς μου,προσωπικούς λόγους.
Γενικά είμαι σκυλί στις ακροάσεις..Όταν κάποιος μου προτείνει κάτι,προσπαθώ να εξαντλήσω κάθε περιθώριο που θα με κάνει να προσεγγίσω το ενδεχόμενο που θα με ωθήσει στο να ταυτιστώ με την πρόταση και εν τέλει να προσυπογράψω, έστω και με επιφύλαξη..
Τις λοιπόν προάλλες βάλθηκα να εντρυφήσω στα αυλάκια του Kamakiriad του Donald Fagen..Αγορασμένο παρακαλώ όπως και το The Nightfly,με την αύρα και την πυγμή της πρωτοκλασάτης κλασικούρας ,όπως και αρκετά των Steely Dan.
Σε προηγούμενες ακροάσεις το είχα περάσει στο ντούκου επειδή έκανα κάτι άλλο παράλληλα και δεν έδωσα την δέουσα σημασία.
Στο repeat λοιπόν για μια ολόκληρη μέρα..Αν πω ότι το άκουσα για οκτώ συνεχόμενες ώρες θα πω ψέμματα..Παραπάνω ήταν..
Τζίφος. Δεν με έπιασε πουθενά.. Ίσα ίσα που μπήκα στο τρυπάκι να το χαρίσω κάπου, μπας και βρει περισσότερη θαλπωρή και κατανόηση...
Τώρα θα μου πει κάποιος,προσωπικά γούστα είναι αυτά..Δεν αντιλέγω.. Αλλά ούτε στο ελάχιστο;
Anyway,εκεί έβγαλα κάποια συμπεράσματα..Καταρχήν έμαθα ότι ήρθε η ώρα να χωρίσω τα τσανάκια μου με τους τεχνοκράτες. Και αν υπήρξα ποτέ ένας από αυτούς (έστω και νοητά αφού δεν παίζω κάποιο όργανο) κακώς υπήρξα και από δω και στο εξής θα συμπεριφερθώ σαν γενίτσαρος και τιμή μου και καμάρι μου...
Ένα δεύτερο είναι επισημοποίηση της αγάπης μου για τα ταξίδια με τα τρένα...Καλά και όμορφα τα γρήγορα αυτοκίνητα και τα μεγαλοπρεπή αεροπλάνα,αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το πέρασμα από τον Αχλαδόκαμπο (πχ) με το ανύπαρκτο πλέον τρένο της γραμμής. (Κουφάλα πολιτική ηγεσία)
Στο θέμα μας τώρα.
Οι The Bathers μπορούν να χαρακτηριστούν σαν την χαμένη (για χαμένη) μπάντα των '90's...Με αρκετούς δίσκους στο ενεργητικό της δεν κατάφερε να κουνήσει ούτε φύλο από τον πλάτανο που ονομάζεται μουσική βιομηχανία..
Αν ανατρέξει όμως κάποιος στα ενδότερα της μουσικής τους,θα καταλάβει ότι ορθώς δεν κουνήθηκε φύλο...Και αυτό γιατί δρούσε σαν τα υπόγεια νερά που αιμοδοτούσαν τον φυλλοβόλο γίγαντα, δίνοντάς του κουράγια σε άγονες περιόδους της υπεραιωνόβιας ζωής του.
Δεν θα επεκταθώ σε άλλους δίσκους πέρα από τον συγκεκριμένο.
Ο συγκεκριμένος ίσως είναι ο πιο μεστός της πορείας τους ,αλλά παρόλα αυτά συμπεριφέρεται σαν δέκτης πολλών όσο και διαφορετικών 'σημάτων'.
Επικεντρώνεται κυρίως στην μουντίλα που κατατρέχει τους κοντοχωριανούς Tindersticks,μαζεύει από το άπειρο τα χαλασμένα ακόρντα που ξοδεύει όλα αυτά τα χρόνια ο κανακάρης του μακαρίτη Charlie Haden (Josh Haden) με τους Spain,και τα πετάει στον διάβα του Αφεντικού στην αντίπερα όχθη,εμπλουτίζοντας την φυσαρμόνικα του Nebraska του με διακριτικά έγχορδα και πνευστά καλούδια που σαγηνεύουν την τραχύτητα της άγονης παραγωγής του..
Αλλά το παραμύθι δεν σταματά εκεί..Καβατζώνει την λάμψη από τα χρυσά δαχτυλίδια του Δόκτορα του In A Sentimental Mood (1989) (βλ. East of East Delier) την οποία μπολιάζει με την live ακουστική τελετουργία του Waltz For Debby του Bill Evans.
Αν συνυπολογίσει κανείς την ακατάληπτη ώρες ώρες ασάφεια της κυκλοθυμικής περσόνας που ακούει στο όνομα Chris Thomson στο ξεστόμισμα των στίχων,τότε μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι πρόκειται για κατι παραπάνω από ένα απλό μάντρωμα σε ένα στούντιο με σκοπό την ηχογραφηση ενος νέου άλμπουμ μιας 'καταξιωμένης' μπάντας..
Εδω έχουμε να κάνουμε με landscapes μιας ιδιόμορφης αγάπης που αποτελείται από θύμισες που αναβλίζουν από τις αναθυμιάσεις Σκωτσέζικων Χαιλάντερς και απευθύνονται στις καλόβολες πτυχές δύστροπων ανθρώπων.
Ενα σας λέω μόνο..Δεν συναντά κανείς συχνά σοπράνο ντράμερ σε ρόλο δεύτερων φωνητικών.
ΥΓ..Τον δίσκο τον έχω με άλλο εξώφυλλο..Αν κάποιος το έχει με το εξώφυλλο που παραθέτω πιο κάτω,το θέλω χθες.. Μεγάλος έρωτας η κοπέλα στο εξώφυλλο..
ΥΓ 2. Να επιχειρήσω και μια ιεράρχηση προτεραιοτήτων: *Girl From the Polders//Once Upon a Time on the Rapenburg// The Fragrance Remains Insane// Thrive// Kelvingrove Baby κλπ κλπ.*
View attachment 149255
View attachment 149254
ΥΓ..Σχετικά πρόσφατα επανενώθηκαν αλλά δεν περιμένω κάτι ιδιαίτερο..Μάλλον ένιωσαν την ανάγκη για ένα 'σχολικό' reunion και τίποτα παραπάνω..Υποθέσεις κάνω βέβαια.
