Big Bang

H μουσική κοντσερτάντε για πιάνο του Tchaikovsky

Το 1ο κονσέρτο για πιάνο του Tchaikovsky, ήταν πάντα, για μένα, η ακουστική ενσάρκωση του Big Bang. Πρόκειται, στην ουσία, για μία ραψωδική λαίλαπα, ένα πινγκ-πόνγκ από έντονα συγκινησιακά κοντράστ, ένα ιλιγγιώδες παιχνίδι ανάμεσα στο φώς και το σκοτάδι, τον πυρετώδη ενθουσιασμό και τη σπαρακτική μελαγχολία – σκέτο ντελίριο και σλάβικη υστερία, βεβιασμένη, μεγαλειώδης, επιβλητική και πέρα για πέρα μαγευτική. Τη μια στιγμή ακούς τις δολοπλοκίες του πιάνου με την ορχήστρα, με τα θέματα να φωτίζονται από πολλές οπτικές γωνίες, διαδοχικά και σε σε κατάσταση βρασμού κι αμέσως μετά σε κατακρημνίζει σε βάραθρα καταθλιπτικής εσωτερικής ενατένισης, μ ένα αφηγηματικό τραγούδι νοσταλγικό και γεμάτο από λαϊκά θέματα. Από πολλούς θεωρείται το απόλυτο ρομαντικό κονσέρτο για πιάνο. Οι απαιτήσεις του από τον εκτελεστή είναι αβυσσαλέες. Πέρα από την απαστράπτουσα εκτυφλωτική δεξιοτεχνία, ο σολίστ πρέπει συνέχεια να αλλάζει πρόσωπα σαν μάσκες. Δεν θυμάμαι ποιός είχε πεί ότι “αυτό ειδικά το έργο, για να αποδοθεί σωστά, χρειάζεται έναν πιανίστα με εκρηκτικό ταμπεραμέντο που να είναι θρασύς, ξεδιάντροπος και, ταυτόχρονα, ένας πολύ πειστικός κλαψιάρης”.

Η μοναδική Martha Argerich έχει σφραγίσει αυτό το κονσέρτο -όπως άλλωστε και το 2ο Prokofiev και το 3ο Rachmaninov- κάθε φορά που αναμετρήθηκε μαζί του, είτε με συνοδεία του Charles Dutoit, είτε με του Kondrashin, είτε με αυτή του Claudio Abbado. Ερμηνείες κυριολεκτικά σκαλισμένες σε βράχο.