Ταξιδιωτικές οδηγίες - Η βρετανική ψυχεδέλεια

Προοίμιο​

Τον Ιούνιο που μας πέρασε (του 2017) γιορτάσαμε και μια επέτειο, τα 50χρονα του Λοχία Πιπέρη, οπότε η αφορμή υφίστατο (εντάξει, και να μην υπήρχε θα τη δημιουργούσαμε) για να αναφερθούμε σε μια σειρά ακόμη άλμπουμ από κείνη τη χρυσή περίοδο, 1966 έως 1969, που όλα υπηρετούν ιδανικά την ταξιδιάρικη διάθεσή μας. Παρότι ανήκουν στο ευρύτερο φάσμα της ψυχεδέλειας και κάποιοι θα υπέθεταν ότι είναι δεμένα με την εποχή τους, άρα ξεπερασμένα, αυτά παραδόξως αντιστέκονται σθεναρά στη λήθη, όχι τόσο γιατί οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που τα γέννησαν, δεν εξέλειπαν (ελέγχεται κι' αυτό) αλλά γιατί το μήνυμα που μεταφέρουν μουσικά δεν έπαψε να μας γοητεύει.

Τροφή των αισθήσεων ή για μερικούς απόσταγμα παραισθήσεων, η ψυχεδέλεια, σίγουρα δεν είναι κάτι που μπορεί να οριοθετηθεί και να περιγραφεί με ακρίβεια, πόσο μάλλον όταν προέρχεται από τη Γηραιά Αλβιώνα με το Κεφάτο Λονδίνο/Swinging London[1], τη σκηνή του Καντέρμπουρι[2] και την ποικιλόμορφη προσέγγιση. Ο κανόνας της προέλευσης των γκρουπ έχει και μια εξαίρεση, άλλωστε τι κανόνας θα ήταν. Υπάρχει ένα καλιφορνέζικο γκρουπ που μετακινήθηκε και ηχογράφησε στο Λονδίνο κάνοντας αίσθηση, αλλά για όλα αυτά, περισσότερα στη συνέχεια...

Ενώ για τους Αμερικανούς, η ψυχεδέλεια αποτέλεσε από ένα σημείο και μετά την κύρια έκφραση και συνισταμένη της μουσικής τους, στη Βρετανία εκδηλώθηκε πιο ιδιοσυγκρασιακά, βιωμένη με διαφορετικό τρόπο, άκρως συναρτώμενο με τις μακραίωνες ευρωπαϊκές μουσικές καταβολές και παραδόσεις της, σίγουρα κάτι που δεν ίσχυε εκ των πραγμάτων για την Αμερική, με τη σύντομη ιστορία και τη δική της (αφροαμερικάνικη/αποίκων) μουσική παράδοση. Γεγονός είναι ότι και στις δύο πλευρές του ατλαντικού προσέτρεξαν στις ρίζες και στην ίδια την παράδοση για να ανανεώσουν και να εξελίξουν τη μουσική τους. Και όπως η μουσική πειραματιζόμενη εξωθήθηκε στα όριά της, λόγω του ότι η ψυχεδέλεια σαν ροκ απότοκο υπήρξε φυσικά πρωτίστως πρόταση και στάση ζωής, δοκιμάστηκαν και τα ανθρώπινα ανακλαστικά και οι εμπειρίες που απεκομίσθησαν διαμόρφωσαν τις συνειδήσεις, όχι πάντα χωρίς κόστος...

Για τους σωστούς ή λάθος λόγους, κάποια από τα άλμπουμ μας, δικαίως αναγνωρίστηκαν ενώ άλλα αδίκως αγνοήθηκαν. Γι' αυτά που δικαιώθηκαν, θα υπερθεματίσουμε, για τα άλλα όμως, όσο κι αν ενοχλεί κάποιους που εμπιστεύονται το συλλογικό αισθητήριο, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η προσπέρασή τους, οφείλεται περισσότερο στην αδυναμία του κοινού να αναγνωρίσει τις πρωτοποριακές ποιότητές τους σε σχέση με τις πιθανές καλλιτεχνικές ελλείψεις τους. Εάν τώρα με ρωτήσετε πως μπορεί οι ίδιοι που αρέσκονταν σε κάποια ακούσματα να μην εκτιμούσαν άλλα της ίδιας εποχής και συγγενικού κλίματος, θα σας απαντήσω ότι αυτό συμβαίνει, γιατί τα κριτήρια των ανθρώπων είναι πολυσύνθετα και με διαφορετική αφετηρία... Όμως, δεν θέλω να επεκταθώ άλλο, άλλωστε ο σκοπός είναι να δίνονται ερεθίσματα με στόχο πάντα την ακρόαση μουσικών, των οποίων η σημαντικότητα δεν υπαγορεύεται ούτε σπεκουλάρεται αλλά εμπεδώνεται προσωπικά!

Το νήμα ονοματίστηκε "Ταξιδιωτικές οδηγίες", με την έννοια φυσικά της πληροφόρησης για τη μεγαλύτερη απόλαυση της μουσικής περιπλάνησης και όχι με την αρνητική, των συστάσεων για κίνδυνο που εγκυμονείται! Η παράθεση είναι καθαρά χρονολογική και όχι αξιολογική, άλλωστε πως μπορείς να ξεχωρίσεις τις αγάπες σου!
__________
[1]. Ο όρος Swinging London αναφέρεται σε μια πολιτιστική επανάσταση της νεολαίας, που έλαβε χώρα στο Λονδίνο από τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του '60. Υπήρξε μια άνθηση στην τέχνη, τη μουσική και τη μόδα και συμβολίστηκε από τις «εξαγωγές ποπ και μόδας» της πόλης, όπως η Βρετανική Εισβολή, το μίνι φόρεμα της Μαίρη Κουάντ, τα δημοφιλή μοντέλα σαν τις Τουίγκι και Τζιν Σρίμπτον, η μοντ υποκουλτούρα, το εμβληματικό στάτους των δημοφιλών εμπορικών περιοχών (όπως Κινγκς Ρόουντ, Κένσινγκτον και Κάρναμπυ Στρητ), ο πολιτικός ακτιβισμός του αντιπυρηνικού κινήματος και η σεξουαλική απελευθέρωση. Η μουσική υπήρξε ένα μεγάλο μέρος της σκηνής, με "τον ήχο του Λονδίνου" συμπεριλαμβανομένων των Who, Kinks, Small Faces και των Rolling Stones, συγκροτήματα που αποτελούσαν τον στυλοβάτη των πειρατικών ραδιοφωνικών σταθμών όπως το Radio Caroline και το Swinging Radio England. Το Swinging London άγγιξε επίσης τον βρετανικό κινηματογράφο, που «είδε μια εκτόξευση στον αληθινό πειραματισμό, την ελευθερία της έκφρασης, το χρώμα και την κωμωδία». Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, «δημιουργικοί τύποι όλων των ειδών ελκύονται στην πρωτεύουσα, από καλλιτέχνες και συγγραφείς έως εκδότες περιοδικών, φωτογράφοι, διαφημιστές, κινηματογραφιστές και σχεδιαστές προϊόντων».
[2]. Η σκηνή (ή ο ήχος) του Καντέρμπουρι καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από ένα σύνολο μουσικών που αλληλεπηρεάζονταν και συγκροτημάτων με μέλη που εναλλάσσονταν μεταξύ τους. Δεν συνδέονταν με πολύ έντονες μουσικές ομοιότητες, αλλά κοινά στοιχεία στο έργο τους μπορούν να θεωρηθούν, μια παρεμφερής ιδιοσυγκρασία, τα αγγίγματα ψυχεδέλειας, οι μάλλον δυσνόητοι στίχοι, το χιούμορ και μια δόση αυτοσχεδιασμού προερχόμενη από την τζαζ. Πυρήνας υπήρξε η μητρική μπάντα Wilde Flowers, από την οποία πέρασε ένας κύκλος σπουδαίων μουσικών που τροφοδότησε τα πιο γνωστά γκρουπ της σκηνής. Πολύ εξετάζουν τη σκηνή σαν παρακλάδι ή σαν αδελφική του προοδευτικού ροκ, το οποίο είναι μερικώς σωστό, δεδομένου ότι μέχρι την αρχή της δεκαετίας του '70, στη σκηνή υπερίσχυε η ψυχεδέλεια ενώ αργότερα άρχισε η τζαζ-ροκ ανάμειξη και η προγκρέσιβ μετάλλαξη. Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της ψυχεδελικής "εκδήλωσης", αναφερόμαστε στη σκηνή και σε εξέχοντες εκπροσώπους της.

Τα εισιτήρια​

«Συντονιστείτε!

Άφησαν τους ακροατές εμβρόντητους, επέκτειναν τους ορίζοντές τους και μερικές φορές κατέστρεψαν τα μεγάφωνά τους. Μερικά από αυτά εκτόξευσαν τους δημιουργούς τους με κύρος σούπερσταρ, ενώ άλλα υπήρξαν το μοναδικό προϊόν φευγαλέας σταδιοδρομίας που εξαφανίστηκαν στη λήθη. Αλλά κάθε ένα από αυτά διατηρεί ακόμα τη δύναμη να συναρπάζει...»


Η βρετανική πολυχρωματική "ενσάρκωση":

1. Yardbirds - Yardbirds (1966, Columbia)
2. Donovan - Sunshine Superman (1966, Epic)
3. The Misunderstood - Children Of The Sun/My Mind/Who Do You Love/I Unseen/Find A Hidden Door/I Can Take You To The Sun (1966, Fontana)
4. The Rolling Stones - Between The Buttons (1967, Decca)
5. The Jimi Hendrix Experience - Are You Experienced (1967, Track Record)
6. The Beatles - Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (1967, Parlophone)
7. Bee Gees - The Bee Gees' 1st (1967, Polydor)
8. The Incredible String Band - The 5000 Spirits Or The Layers Of The Onion (1967, Elektra)
9. Pink Floyd - The Piper At The Gates Of Dawn (1967, Columbia EMI)
10. Nirvana (UK) - The Story Of Simon Simopath (1967, Island Records)
11. Blossom Toes - We Are Ever So Clean (1967, Marmalade)
12. Cream - Disraeli Gears (1967, Reaction)
13. Kaleidoscope (UK) - Tangerine Dream (1967, Fontana)
14. The Hollies - Butterfly (1967, Parlophone)
15. The Moody Blues - Days of Future Passed (1967, Deram)
16. The Deviants - Ptooff! (1967, Underground Impresarios)
17. Brian Auger, Julie Driscoll & The Trinity - Open (1967, Marmalade)
18. Traffic - Mr. Fantasy (1967, Island Records)
19. Procol Harum - Procol Harum (1967, Regal Zonophone)
20. The Who - The Who Sell Out (1967, Track Record)
21. Hapshash And The Coloured Coat - Featuring The Human Host And The Heavy Metal Kids (1967, Minit/Liberty)
22. Skip Bifferty - Skip Bifferty (1967, RCA Victor)
23. Tomorrow featuring Keith West - Tomorrow (1968, Parlophone)
24. The Move - Move (1968, Regal Zonophone)
25. The Zombies - Odessey And Oracle (1968, CBS)
26. Small Faces - Ogdens' Nut Gone Flake (1968, Immediate)
27. Eric Burdon & The Animals - The Twain Shall Meet (1968, MGM Records)
28. The Crazy World Of Arthur Brown - The Crazy World Of Arthur Brown (1968, Track Record)
29. Pretty Things - S.F. Sorrow (1968, Columbia)
30. July - July (1968, Major Minor)
31. The Soft Machine - Volume Two (1969, Probe)
32. Arzachel - Arzachel (1969, Evolution)
33. Mighty Baby - Mighty Baby (1969, Head)

---

Περαιτέρω ανάγνωση:

Το φαινόμενο Beatles
The Beatles - Strawberry Fields Forever/Penny Lane
Donovan - Breezes of Patchouli
The Jimi Hendrix Experience - Axis: Bold As Love
The Incredible String Band - The Hangman's Beautiful Daughter
H Mουσική σκηνή του Canterbury
Αφιέρωμα στους Soft Machine
Soft Machine - Volume One
The Moody Blues - In Search of the Lost Chord

Ρότζερ o μηχανικός​

Yardbirds - Yardbirds επίσης γνωστό ως Roger the Engineer (Ιούλιος 1966, Columbia)


Τραγούδια: A1 Lost Woman, A2 Over, Under, Sideways, Down, A3 The Nazz Are Blue, A4 I Can't Make Your Way, A5 Rack My Mind, A6 Farewell, B1 Hot House Of Omagararshid, B2 Jeff's Boogie, B3 He's Always There, B4 Turn Into Earth, B5 What Do You Want, B6 Ever Since The World Began
Μουσικοί: Keith Relf (κύρια φωνητικά, φυσαρμόνικα), Jeff Beck (ληντ κιθάρα, φωνητικά, μπάσο), Chris Dreja (ρυθμική κιθάρα, υποστηρικτικά φωνητικά, πιάνο), Paul Samwell-Smith (μπάσο, υποστηρικτικά φωνητικά), Jim McCarty (τύμπανα, υποστηρικτικά φωνητικά, κρουστά)
Παραγωγή: Paul Samwell-Smith, Simon Napier Bell

Ηχογραφήθηκε στα Advision Studios του Λονδίνου, Απρίλιος-Ιούνιος 1966

---

Οι Yardbirds κυκλοφόρησαν το δυνατότερο άλμπουμ τους το 1966, καθώς και το μοναδικό τους με πρωτότυπο υλικό. Επίσημα έχει τίτλο το όνομά τους, αλλά έγινε γνωστό ως Roger the Engineer/Ρότζερ o Μηχανικός λόγω του καρτουνίστικου σκίτσου στο εξώφυλλο του Roger Cameron, μηχανικού στα Advision στούντιο, από τον κιθαρίστα Chris Dreja.

Η κεντρική επιρροή που διαμόρφωσε τον ήχο του άλμπουμ ήταν η καινοτομία και ο πειραματισμός του κιθαρίστα Jeff Beck, που προσχώρησε στους Yardbirds τον Μάιο του 1965, μετά την απόφαση του ιδρυτικού κιθαρίστα Eric Clapton να αποχωρήσει από την μπάντα. Ο Beck έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα κοινό που έχασε τους αυθεντικούς ήχους του παραδοσιακότερου Eric αλλά και το μάνατζμεντ που δεν μπορούσε να αποφασίσει αν η μπάντα θα ήταν ένα εντελώς ποπ συγκρότημα ή θα διατηρούσε την προηγούμενή τους ρυθμ εντ μπλουζ αξιοπιστία που είχε κάνει το Five Live Yardbirds χιτ κατά τη διάρκεια της έκρηξης του μπλουζ.

Ευτυχώς για τον Beck, η εκκολαπτόμενη ψυχεδέλεια καραδοκούσε, ταιριάζοντας άψογα με την αδιαφορία του για οτιδήποτε πλησίαζε το στρωτό παίξιμο των έξι χορδών. Ακόμα και στις μέρες πριν τους Yardbirds με μπάντες όπως οι Tridents, ο Beck είχε επιδείξει μια ιδιόμορφη επιθετική τεχνική και την ικανότητα να βγάζει παράξενους ήχους από την κιθάρα του. Τώρα με μπαλάντες όπως το "Heart Full Of Soul" και "Shapes Of Things" του δόθηκε ευκαιρία να εξαπολύσει τον πλήρη φαζ τρόμο της πρωτο-μέταλ τεχνοτροπίας του.

Στον Roger... η μπάντα άγγιξε την υλοποίηση του πιο ολοκληρωμένου άλμπουμ με αυτήν την κλασική σύνθεση, της μεσαίας περιόδου της. Με τον Beck, το γκρουπ άρχισε να επεκτείνει τη βαριά μπλουζ βάση του σε ανεξερεύνητες περιοχές της ψυχεδέλειας, μεσαιωνικούς ψαλμούς και μουσική επηρεασμένη από την Ανατολή, φέρνοντας τον πειραματισμό σε ένα νέο επίπεδο, ενώ εξακολουθούσε να κρατάει τον πυρήνα των μπλουζ καταβολών. Αν και μάλλον οι αναιμικές κραυγές του Keith Relf δεν θα μπορούσαν ποτέ να τους κάνουν ανταγωνιστικούς των Στόουνς ή των Μπητλς, η καλολαδωμένη ρυθμ σέξιον ταίριαζε ιδανικά με μερικούς από τους πιο άγριους ήχους του Beck μέχρι σήμερα.

Από τη σκοτεινή ψαλμωδία του "Hot House of Omagarashid" στους πειστικούς αραβικούς στροβιλισμούς του "Over Under Sideways Down", αυτά ήταν τραγούδια που ακούγονταν στη διαδρομή για το UFO κλαμπ. Ενώ εξακολουθούσαν να προσκολλώνται στις δωδεκάμετρες φόρμες που τους διέκριναν τα δύσκολα χρόνια ("The Nazz Are Blue"), τώρα διέθεταν ένα εκπληκτικό όπλο στα περίτεχνα γεμίσματα του Beck, όπως αποδεικνύει και η καταπληκτική του επίδειξη στο "Jeff's Boogie".

Δυστυχώς, το άλμπουμ υπήρξε ένα σύντομο, φωτεινό σημείο για την μπάντα. Περισσότερη κακοδιαχείριση και η φαινομενική αδυναμία να αξιοποιηθεί κάθε επιτυχία οδήγησε τελικά τον Beck να εγκαταλείψει και δύο χρόνια αργότερα όλα είχαν τελειώσει. Αλλά για τον πραγματικό ήχο του Swinging London, του '66, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το άκουσμα του Μηχανικού...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Chris Jones)

Νότες πατσουλί​

grio said:

Ο Ντόνοβαν, ήταν αγαπημένος, όχι μόνο για τα τραγούδια του αλλά και για τη γενικότερη χίπικη κουλτούρα που είχε ενστερνιστεί και εκπροσωπούσε. Βέβαια, τα συχνά ταξίδια του στα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά τις δεκαετίες '60 και '70 είχαν αποκτήσει θρυλική διάσταση, σε σημείο να πιστεύουμε ότι τον βλέπουμε μεταξύ μας στις φωτιές, στις παραλίες του Μυλοπότα και της Αντιπάρου. Και τα Sunshine Superman, Mellow Yellow, Hurdy Gurdy Man και Lalena να χαϊδεύουν τα αυτιά σου και σαν μαγικό ραβδί να μετατρέπουν τα όνειρά σου σε πραγματικότητα...

Click to expand...

Λάμψη από τιρκουάζ-μπριγιάν​

Donovan - Sunshine Superman (Αύγουστος 1966, Epic)


Τραγούδια: A1 Sunshine Superman 3:05, A2 Legend Of A Girl Child Linda 6:36, A3 Three King Fishers 3:07, A4 Ferris Wheel 4:03, A5 Bert's Blues 3:46, B1 Season Of The Witch 4:46, B2 The Trip 4:26, B3 Guinevere 3:33, B4 The Fat Angel 4:01, B5 Celeste 4:00
Μουσικοί: Donovan (φωνητικά, κιθάρα), Shawn Phillips (δωδεκάχορδη κιθάρα), Jimmy Page (κιθάρα), John Paul Jones (μπάσο), Clem Cattini (τύμπανα), Harold McNair (φλάουτο), Cyrus Faryar (βιολί)
Παραγωγή: Mickie Most

Ηχογραφήθηκε στα Abbey Road Studios του Λονδίνου και στα CBS Χόλιγουντ, Νοέμβριος 1965-άνοιξη 1966

---

Το καλοκαίρι του 1965 ο Σκοτσέζος Donovan, ένα σύμβολο του Swinging London, συμμετείχε στο Dont Look Back[*] ως ένας ακόλουθος του Bob Dylan - χαριτωμένος, σχεδόν αμήχανα αφελής και ευτυχισμένος. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε η ταινία το 1967, ο Donovan είχε πάρει πάνω του το φολκ-ροκ, ενώ ο Dylan ξαπόσταινε για να γιατρέψει τις πληγές από τη σύγκρουση της μοτοσικλέτας του, αποτραβηγμένος στο Woodstock.

Μόλις ένα χρόνο μετά από τα πρώτα του σπιτικά γουντιγκαθρικά ντέμο, ο Donovan έγραψε το "Sunshine Superman" - ένα ζαλισμένο, καλειδοσκοπικό, πλήρως ηλεκτρικό φολκ-ρόκερ. Ένα προφανές χιτ, που απόκτησε πλεονέκτημα από τον παραγωγό Mickie Most που στρατολόγησε τον Jimmy Page στην κιθάρα και τον John Paul Jones, στο μπάσο. Ο Most ήταν τόσο σίγουρος για την αυθεντικότητα και την προοπτική του Sunshine Superman, που παρακάλεσε τον Donovan να μην το παίξει στους φίλους του, Beatles (ο τραγουδιστής αργότερα ισχυρίστηκε ότι το "Love Me Do" ήταν η μεγαλύτερη επιρροή του τραγουδιού).

Η συνέχεια δόθηκε στο Studio 2 του Abbey Road, ηχογραφώντας μια σειρά από ευρέως ποικίλα αλλά όμορφα τραγούδια, όπως τη ράγκα μακρηγορία των Προραφαηλιτών στο "Three King Fishers" και το "Bert's Blues", ένα αφιέρωμα στον μπερμπάντη Bert Jansch για την «αναζήτηση ενός καλού κοριτσιού». Επίσης το εξιμισάλεπτο παιδικό-ερωτικό τραγούδι "Legend of a Girl Child Linda" (γραμμένο για τη φίλη του Brian Jones, Linda Lawrence), που άσκησε έντονη επιρροή στην αναδυόμενη ψυχεδελική σκηνή του Ηνωμένου Βασιλείου (συγκρίνεται, με το "Sky Children" των Kaleidoscope), βουκολικά χρωματισμένο από το σύνολο ξύλινων πνευστών και έγχορδων του διασκευαστή του άλμπουμ, John Cameron.

Ολοκληρώνοντας το άλμπουμ στο Λος Άντζελες λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Donovan έγραψε δυο ακόμα ανοιχτόμυαλα κομμάτια, το "Season Of The Witch" (έναν αργό απειλητικό ύμνο του Βιετνάμ) και το "The Trip", αυτο-επεξηγηματικό, τόσο χαρούμενο και απελευθερωμένο, όσο το "Sunshine Superman". Αυτά τα δύο τραγούδια συνδυάστηκαν σε σινγκλ το καλοκαίρι και έφτασαν στο νούμερο ένα στις ΗΠΑ, εξασφαλίζοντας ένα βαθμό βαρύτητας και σεβασμού που ποτέ δεν έλαβε πραγματικά πίσω στην πατρίδα του. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, τόσο το σινγκλ όσο και το άλμπουμ "πάγωσαν" τον Δεκέμβριο του '66, λόγω νομικών προβλημάτων μεταξύ της Pye Records και της Epic Records.

Tο άλμπουμ προσφέρει ένα τολμηρό μουσικό μείγμα από τζαζ, φολκ, ροκ, ράγκα και αραβικές επιρροές, ενώ στιχουργικά εξερευνά έναν συνδυασμό κέλτικης και αγγλοσαξονικής μυθολογίας, σκωπτικής κοινωνικής σάτιρας και μπιτ ποίησης. Φυσικά σημαίνει πολλά, που το Sunshine Superman ακούγεται ακόμα φρέσκο και καινοτόμο όλα αυτά τα χρόνια, ένα πραγματικό ψυχεδελικό ορόσημο.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Bob Stanley)
__________
[*]. αμερικανική ταινία ντοκιμαντέρ του 1967 από τον D. A. Pennebaker που κάλυψε την περιοδεία του Bob Dylan το 1965 στην Αγγλία

Τα παιδιά του ήλιου​

The Misunderstood - Before The Dream Faded (1982, Cherry Red) / Η πρώτη πλευρά με τα έξι κομμάτια που έγραψαν στην Αγγλία το 1966 για τη Fontana Records


Τραγούδια: [Colour Of Their Sound] A1 Children Of The Sun, A2 My Mind, A3 Who Do You Love, A4 I Unseen, A5 Find A Hidden Door, A6 I Can Take You To The Sun
Μουσικοί: Rick Brown (κύρια φωνητικά, φυσαρμόνικα), Glenn Ross Campbell (στιλ κιθάρα), Tony Hill (ρυθμική κιθάρα, φωνητικά), Steve Whiting (μπάσο), Rick Moe (τύμπανα)
Παραγωγή / Μηχανικός: Dick Leahy / Roger Wake

Ηχογραφήθηκαν στα Fontana Studios και IBC του Λονδίνου, τέλος του 1966

---

Η ιστορία των Misunderstood αρχίζει στο Riverside της Καλιφόρνια στα τέλη του 1963, όταν κάποιοι έφηβοι τσιμπημένοι από το ζωύφιο της σερφ μουσικής, αποφάσισαν να σχηματίσουν το δικό τους γκρουπ. Το 1965, αλλάζουν το όνομά τους σε "The Misunderstood" και προσθέτοντας στη σύνθεσή τους τον δυνατό τραγουδιστή, Rick Brown, ξεκινούν τους συνήθεις γύρους των πάρτι στις ταράτσες, τις μάχες των συγκροτημάτων και τους χορούς. Η μουσική τους αν και πρωτότυπη οφείλει πολλά στα Αγγλικά ρυθμ εντ μπλουζ γκρουπ της εποχής, ιδιαίτερα στους αντίστοιχους Yardbirds, Animals κλπ. Αρχές του 1966, η μπάντα συμπληρώνεται από τον ανορθόδοξο, χαρισματικό στιλ κιθαρίστα, Glenn Ross Campbell, έναν «συνδυασμό Jeff Beck και Jimmy Page», αναπτύσσοντας μια εκρηκτική σκηνική παρουσία.

Ήταν σε αυτό το σημείο που η μοίρα, τους έφερε στο δρόμο του John (Peel) Ravencroft, ενός Άγγλου ντι τζέι που ακούγοντάς τους τυχαία, εντυπωσιάστηκε με την κάντρι-ράγκα τους και άρχισε να ενεργεί ως μέντορας, ενθαρρύνοντάς τους. Συνειδητοποιώντας ότι δεν είχαν τύχη στο Riverside και κατόπιν πρότασης του Ravenscroft[*], αποφάσισαν να κατευθυνθούν στο Λονδίνο τον Ιούνιο του 1966. Και ενώ κάποιοι είχαν φτάσει στο Λονδίνο, τα προβλήματα άρχισαν να εμφανίζονται με τις κλίσεις για επιστράτευση, αναστατώνοντας τα σχέδιά τους, με τον νεαρό Tony Hill να αντικαθιστά τον ρυθμικό κιθαρίστα που κατατάχθηκε στο Ναυτικό.

Στα τέλη του 1966, έκαναν μια συμφωνία με τη Fontana Records και υπό την επίβλεψη του παραγωγού Dick Leahy και του μηχανικού Roger μπήκαν στο στούντιο. Κυκλοφόρησαν δύο τέλεια σινγκλ, το "I Can Take You To The Sun"/"Who Do You Love", ως ντεμπούτο τον Δεκέμβριο και καθυστερημένα το "Children Of The Sun"/"I Unseen", τον Φεβρουάριο του 1969. Αυτές οι τέσσερις πλευρές μαζί με τα δύο προηγούμενα ακυκλοφόρητα "My Mind" και "Find A Hidden Door", αποτελούν τα έξι υπέροχα τραγούδια της πρώτης πλευράς του άλμπουμ, Before The Dream Faded της Cherry Red του 1982, με γενικό τίτλο "Colour Of Their Sound", καθιστώντας το, την οριστική συλλογή τους. Τα κομμάτια αυτά δεν μετέφεραν μόνο αυτούσια το κλίμα μιας μεταβαλλόμενης εποχής στην ποπ μουσική, αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι καταγράφηκαν σαν μερικά από τα πιο συναρπαστικά, πρωτότυπα και διαχρονικά κομμάτια όλου του ροκ.

Το άλμπουμ ξεκινώντας εκρήγνυται με το ενορατικό σφυροκόπημα του "Children Of The Sun" (το ψυχεδελικό τους φόρο τιμής στο "Shapes Of Things" των Yardbirds). Ακολουθεί το "My Mind" με τον αιχμηρό ρυθμό, το επιθετικό μπάσο και το γάζωμα της σλάιντ του Campbell. Μια μάζα από κιθαριστικούς τόνους, σαν από κουαρτέτο εγχόρδων, εισάγει μια ανορθόδοξη διασκευή του "Who Do You Love" του Μπο Ντίντλεϋ. Το "I Unseen" πετάγεται γρήγορα μπροστά μ' ένα δολοφονικό ψυχεδελικό γκαράζ πανκ ριφ, που το φαζ παραμορφώνει για να αναδιπλωθεί ξανά και ξανά... Μια ανάσα παραπέρα η οργανωμένη αναρχία του "Find A Hidden Door", τροφοδοτούμενο από τις αμφεταμινούχες προγονικές αναμνήσεις του "I'm Not Talking" των Yardbirds, γλιστράει τελικά στην ήπια κορύφωση του τέλειου "I Can Take You To The Sun". Εδώ η ελεγχόμενη ένταση της στιλ κιθάρας οδηγεί σ' ένα κρεσέντο που ανυψώνεται συνεχώς για να εξασθενήσει στη συνέχεια σ' ένα ντελικάτο σόλο ακουστικό πέρασμα από τον Tony Hill.

Τα προβλήματα με τη στρατολόγηση του Rick και τις άδειες παραμονής και εργασίας τους στην Αγγλία, συνεχίστηκαν και ήταν αυτά βασικά, που σήμαναν το τέλος των Misunderstood. Έτσι, το όνειρο μιας από τις πιο συναρπαστικές μπάντες όλων των εποχών ξεθώριασε και δεν θα μάθουμε ποτέ αν μετά από όλη αυτή την πρώτη υπόσχεση, θα είχαν σκαρφαλώσει τα ίδια ιλιγγιώδη ύψη της επιτυχίας, ανάλογα με τέτοιους συγχρόνους τους, όπως ο Hendrix και οι Pink Floyd, από τους οποίους προηγούνταν "ηχητικά" αρκετούς μήνες.

Ακολουθώντας τις προσωπικές του πεποιθήσεις μέχρι το τέλος, ο Brown διέφυγε στην Ινδία, όπου για πολλά χρόνια υπήρξε Βουδιστής μοναχός. Ο Campbell επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1969 και σχημάτισε για λίγο τους νέους Misunderstood, που μετά από λίγο μεταλλάχθηκαν σε Juicy Lucy, ενώ ο Hill, σχημάτισε τους εξαιρετικούς High Tide.

Οι συζητήσεις που προκάλεσαν οι Misunderstood στους μουσικούς κύκλους, ότι «μπορεί να είναι απλώς η μεγαλύτερη χαμένη μπάντα της δεκαετίας του 1960», ήταν δικαιολογημένες, αφού μπορούσαν να απογειωθούν, οδηγώντας σε εξερεύνηση της εσώτερης ψυχής και μετά να επιστρέψουν στη γη για ατελείωτη και ανέμελη ευχαρίστηση...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Nigel Cross, Mike Stax)
__________
[*]. John Peel: «Λοιπόν, δεν επρόκειτο να κάνουν καμία πρόοδο στην Καλιφόρνια, γι' αυτό τους είπα: "Γιατί δεν πηγαίνετε στο Λονδίνο;" Το έκαναν και έμειναν με τη μητέρα μου. Ποτέ δεν με συγχώρεσε γι' αυτό. Αργότερα ο κύριος τραγουδιστής στρατολογήθηκε και αποδιοργανώθηκαν. Αλλά Θεέ μου, ήταν μια μεγάλη μπάντα. Οι Misunderstood ήταν ένα συγκρότημα τεράστιου ταλέντου, τεχνικά αμερικάνικο, παρόλο που ο Tony Hill, ο ρυθμικός κιθαρίστας στα καλύτερα 45άρια τους, ήταν Βρετανός και το μεγαλύτερο μέρος του υλικού τους ηχογραφήθηκε στην Αγγλία. Στο τέλος του 1966 το ντεμπούτο σινγκλ τους, "I Can Take You to the Sun", αποκαλύφθηκε εκείνο τον Δεκέμβριο - τον ίδιο μήνα με το "Hey Joe" του Hendrix και δύο πριν από το "Strawberry Fields Forever". Χωρίς συγνώμη, το σινγκλ των Misunderstood στέκεται δίπλα σε αυτά τα κλασικά, ως ένα από τα πιο δυνατά και καλύτερα ψυχεδελικά σινγκλ που κυκλοφόρησαν ποτέ».

Προωθητικές καταχωρίσεις...

Η συνέχεια...

Για όποιον έχει σημασία, το αφιέρωμα στη βρετανική ψυχεδέλεια θα συνεχιστεί και (θέλω να πιστεύω) θα ολοκληρωθεί σε έξι ακόμη μέρη. Τα κείμενα προϋπήρχαν πολύ πριν από το καλοκαίρι του 2017, που σκόπευα να τα καταχωρήσω, αλλά για διάφορους λόγους (όχι μόνο δικούς μου) δεν βρήκαν το δρόμο τους μέχρι σήμερα, που τελικά έγινε η αρχή... Να 'στε καλά!

Re: Ταξιδιωτικές οδηγίες

Να 'σαι καλά ρε Δημήτρη, τελευταίε των Μοϊκανών...

Re: Ταξιδιωτικές οδηγίες

SPYROS A. said:

Γρηγόρη εννοείται μπράβο για το αφιέρωμα αλλά αυτό το 'τελευταίε των Μοϊκανών' μου κάθεται κάπως.

Και εξηγούμαι.

Τους τελευταίους μήνες έχω ανεβάσει (και όχι μόνον εγώ) αρκετούς δίσκους στις παρουσιάσεις χωρίς-τις περισσότερες φορές- καμία ανταπόκριση από την διαχειριστική ομάδα (εκτός ελαχίστων περιπτώσεων),αλλά είναι κάτι που το κάνω για τον εαυτό μου και για δίσκους που αγαπάω η που μου έκαναν εντύπωση..
Αλλα να μιλήσω για τον εαυτό μου.
Τα κείμενά μου τα γράφω επί τόπου,χωρίς την βοήθεια του word η άλλου προγράμματος και μπορεί να είναι εντελώς ερασιτεχνικά η δεν ξέρω και 'γω τι άλλο,αλλά προσπαθώ να δώσω το στίγμα ενός δίσκου με τον δικό μου τρόπο,ο οποίος απέχει κατά πολύ από τις πληροφορίες που μπορεί να συλλέξει κάποιος δεξιά και αριστερά..(wiki κλπ).
Όποιος θέλει να ακούσει πράγματα μπορεί να τα ακούσει και με μια μόνο φράση.
Ξέρεις είμαι fan του diy σε όλες του τις εκφάνσεις. Με το στημένο βγάζω λέπια αλλά αυτό δεν νομίζω να αφορά κανέναν. Έχει να κάνει με τον τρόπο ζωής.
Και δεν είμαι ο μόνος που το κάνει αυτό.
Και ερωτώ..Είναι κατακριτέο αυτό; Γιατί με αυτήν την εντύπωση έχω μείνει.
Υποτίθεται πως είμαστε σε ένα χώρο όπου ο καθένας βγάζει το μεράκι του με τον δικό του,ξεχωριστό τρόπο.Η τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι..
Με άλλα λόγια δεν πληρωνόμαστε από κάπου,ούτε τα κείμενά μας θα περάσουν από τον αρχισυντάκτη κάποιου περιοδικού ώστε να πάρουν το ΟΚ για να δημοσιευτούν.

Δεν θέλω να χαλάσω το νήμα αλλά νομίζω ότι η παραπάνω σου φράση,αδικεί την όποια προσπάθεια θεωρώ πως έχω κάνει (με τον δικό μου ατσούμπαλο έστω τρόπο) να κρατήσω την φλόγα ζωντανή..
Μοϊκάνα δεν υπήρξα ποτέ και κατά πως φαίνεται ούτε θα υπάρξω. Μεγάλωσα με την σκηνή της Tampa.. Ίσως μου λείπει το κύρος,αλλά μου λείπει επειδή δεν το χρειάζομαι.
Την μουσική την αγαπάω εξίσου θέλω να πιστεύω με τους υπόλοιπους εδώ μέσα,η όσους έχουν μείνει τέλος πάντων για τον Α η Β λόγο.


Αυτά τα ολίγα και καλή συνέχεια από μένα..

Με εκτίμηση.

Click to expand...

Σπυράκο καμία σχέση, αυτά που συμπέρανες με τη δικές μου προθέσεις και ...διαθέσεις. Το "τελευταίος των Μοϊκανών" είναι ένα δικό μας ευφυολόγημα (εμού και του Δημήτρη) και αφορά την εκπροσώπησή μου απ' αυτόν σε πρόσφατες αρχαιρεσίες. Τέλος πάντων, δεν είμαι σε πολύ καλή κατάσταση, προσωπικά και οικογενειακά, για να γράψω για κάθε λέξη που παρέθεσες και λυπάμαι που μια άσχετη δική μου πρόταση, σου έβγαλε όλο αυτό το παράπονο... Εννοείται ότι σαν διαχειριστική ομάδα κάνουμε αυτό που μπορούμε, ο καθένας όπως το εκτιμά, και θεωρώ περιττό να το συνεχίσω από εδώ.

Επαναλαμβάνω είμαι ο τελευταίος που θέλω να αδικήσω κάποιον, πόσο μάλλον εσένα που όντως κρατάς τη φλόγα ζωντανή. Για μένα φίλε μου είναι εντελώς ακατανόητοι οι υπαινιγμοί για τον τρόπο του καθενός (βοήθεια προγράμματος, ερασιτεχνικός, συλλογή δεξιά αριστερά, diy, στημένος, κύρος που χρειάζεται κλπ.) για να μην αναφερθώ και στον τρόπο ζωής.

Με απέραντο σεβασμό, προς όλους και συγνώμη εάν έστω και άθελά μου δημιούργησα τέτοιες σκέψεις...