Ο Franz Liszt όπως είναι γνωστό είχε μια αδυναμία στο να μεταφέρει τα ορχηστρικά έργα άλλων συνθετών , στο αγαπημένο του όργανο , το πιάνο.
Αυτού του είδους οι μεταφορές αποτελούν ένα σημαντικό (τουλάχιστον ποσοτικά) κομμάτι του έργου του.
Στις μεταφορές αυτές άλλοτε ήταν ιδιαίτερα πιστός στο πρωτότυπο (μεταγραφές) και άλλοτε απλώς βασίστηκε σε κάποια θέματα για να τα αναπτύξει διατηρώντας στενότερη ή χαλαρότερη σχέση με το αρχικό έργο (παραφράσεις).
Στον μεγάλο όγκο των έργων που δέχτηκαν τις ‛’περιποιήσεις’’ του μεγάλου βιρτουόζου περιλαμβάνονται έργα των Bach, Beethoven, Mozart , Wagner, Berlioz ,Schubert, Rossini, Verdi , Weber, και άλλων.
Οι εννέα συμφωνίες του Beethoven ήταν μεταξύ των έργων τα οποία ο Liszt προσέγγισε με μεγάλο σεβασμό.
Η διάδοση των έργων αυτών στο ευρύ κοινό, η μελέτη τους σε βάθος και η διεύρυνση του ρεπερτορίου του ήταν κάποιοι από τους λόγους οι οποίοι ώθησαν τον Liszt να ασχοληθεί με τις συμφωνίες αυτές.
Όπως θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος , η συμφωνία η οποία ‛’βασάνισε’’ περισσότερο τον Liszt ήταν η 9η , στην μεταγραφή της οποίας έπρεπε να συνδυαστούν τα ορχηστρικά με τα φωνητικά μέρη του πρωτοτύπου. Αρχικά λοιπόν (1851) θεώρησε ότι ένα πιάνο δεν ήταν αρκετό και έκανε μια εκδοχή για δύο πιάνα η οποία και τον απασχόλησε επί μακρόν, αργότερα όμως για χάρη του εκδότη του έκανε και την εκδοχή για ένα πιάνο η οποία και επικράτησε.
Η πρώτη έκδοση των μεταγραφών έγινε στη Λειψία το 1865.
Ο πλήρης κύκλος των συμφωνιών του Beethoven , στην κατά Liszt εκδοχή τους είναι διαθέσιμος από :
Κυπριανό Κατσαρή – Teldec
Leslie Howard – Hyperion
Konstantin Scherbakov – Naxos
Μεμονωμένες ηχογραφήσεις έχουν πραγματοποιήσει οι Glenn Gould , Michel Dalberto, Idel Biret, Alain Planes, Adrienne Krausz, Paul Badura-Skoda και πιθανώς και άλλοι.
Το εύλογο ερώτημα το οποίο τίθεται είναι τι έχουν να προσφέρουν αυτού του είδους οι μεταγραφές σε κάποιον ο οποίος έχει γνωρίσει τα πρωτότυπα έργα και τα έχει αφομοιώσει , λίγο ή πολύ , με τον πλούσιο ηχοχρωματικά ήχο της συμφωνικής ορχήστρας (και με τις φωνές των τραγουδιστών στην 9η).
Εδώ θα έλεγα ότι οι απαντήσεις είναι υποκειμενικές.
Σε κάποιους το να ακούσουν τις συμφωνίες του Beethoven από ένα (1) πιάνο θα έμοιαζε σαν τιμωρία.
Αντίθετα σε κάποιους εραστές του ηχοχρώματος του πιάνου αυτές οι μεταγραφές θα μπορούσαν να σταθούν όσο και τα πρωτότυπα.
Κάπου ανάμεσα βρίσκονται και αυτοί οι οποίοι χωρίς προκαταλήψεις θα δοκίμαζαν μια διαφορετική προσέγγιση των γνωστών και αγαπημένων έργων.
Ο υποφαινόμενος (ανήκων στη δεύτερη κατηγορία) θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι αν δοθούν κάποιες ευκαιρίες ακρόασης ,ακόμη και με το λιτό, δωρικό ηχόχρωμα του πιάνου (σε σχέση με τον πλούτο της ηχοχρωματικής παλέτας της συμφωνικής ορχήστρας) έχει την ευκαιρία να αναδυθεί διαυγής , κρυστάλλινη και χωρίς να χρειάζεται ενορχηστρωτικά φτιασίδια η ίδια η Μουσική.
Όσοι πιστοί δοκιμάστε...
Αυτού του είδους οι μεταφορές αποτελούν ένα σημαντικό (τουλάχιστον ποσοτικά) κομμάτι του έργου του.
Στις μεταφορές αυτές άλλοτε ήταν ιδιαίτερα πιστός στο πρωτότυπο (μεταγραφές) και άλλοτε απλώς βασίστηκε σε κάποια θέματα για να τα αναπτύξει διατηρώντας στενότερη ή χαλαρότερη σχέση με το αρχικό έργο (παραφράσεις).
Στον μεγάλο όγκο των έργων που δέχτηκαν τις ‛’περιποιήσεις’’ του μεγάλου βιρτουόζου περιλαμβάνονται έργα των Bach, Beethoven, Mozart , Wagner, Berlioz ,Schubert, Rossini, Verdi , Weber, και άλλων.
Οι εννέα συμφωνίες του Beethoven ήταν μεταξύ των έργων τα οποία ο Liszt προσέγγισε με μεγάλο σεβασμό.
Η διάδοση των έργων αυτών στο ευρύ κοινό, η μελέτη τους σε βάθος και η διεύρυνση του ρεπερτορίου του ήταν κάποιοι από τους λόγους οι οποίοι ώθησαν τον Liszt να ασχοληθεί με τις συμφωνίες αυτές.
Όπως θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος , η συμφωνία η οποία ‛’βασάνισε’’ περισσότερο τον Liszt ήταν η 9η , στην μεταγραφή της οποίας έπρεπε να συνδυαστούν τα ορχηστρικά με τα φωνητικά μέρη του πρωτοτύπου. Αρχικά λοιπόν (1851) θεώρησε ότι ένα πιάνο δεν ήταν αρκετό και έκανε μια εκδοχή για δύο πιάνα η οποία και τον απασχόλησε επί μακρόν, αργότερα όμως για χάρη του εκδότη του έκανε και την εκδοχή για ένα πιάνο η οποία και επικράτησε.
Η πρώτη έκδοση των μεταγραφών έγινε στη Λειψία το 1865.
Ο πλήρης κύκλος των συμφωνιών του Beethoven , στην κατά Liszt εκδοχή τους είναι διαθέσιμος από :
Κυπριανό Κατσαρή – Teldec
Leslie Howard – Hyperion
Konstantin Scherbakov – Naxos
Μεμονωμένες ηχογραφήσεις έχουν πραγματοποιήσει οι Glenn Gould , Michel Dalberto, Idel Biret, Alain Planes, Adrienne Krausz, Paul Badura-Skoda και πιθανώς και άλλοι.
Το εύλογο ερώτημα το οποίο τίθεται είναι τι έχουν να προσφέρουν αυτού του είδους οι μεταγραφές σε κάποιον ο οποίος έχει γνωρίσει τα πρωτότυπα έργα και τα έχει αφομοιώσει , λίγο ή πολύ , με τον πλούσιο ηχοχρωματικά ήχο της συμφωνικής ορχήστρας (και με τις φωνές των τραγουδιστών στην 9η).
Εδώ θα έλεγα ότι οι απαντήσεις είναι υποκειμενικές.
Σε κάποιους το να ακούσουν τις συμφωνίες του Beethoven από ένα (1) πιάνο θα έμοιαζε σαν τιμωρία.
Αντίθετα σε κάποιους εραστές του ηχοχρώματος του πιάνου αυτές οι μεταγραφές θα μπορούσαν να σταθούν όσο και τα πρωτότυπα.
Κάπου ανάμεσα βρίσκονται και αυτοί οι οποίοι χωρίς προκαταλήψεις θα δοκίμαζαν μια διαφορετική προσέγγιση των γνωστών και αγαπημένων έργων.
Ο υποφαινόμενος (ανήκων στη δεύτερη κατηγορία) θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι αν δοθούν κάποιες ευκαιρίες ακρόασης ,ακόμη και με το λιτό, δωρικό ηχόχρωμα του πιάνου (σε σχέση με τον πλούτο της ηχοχρωματικής παλέτας της συμφωνικής ορχήστρας) έχει την ευκαιρία να αναδυθεί διαυγής , κρυστάλλινη και χωρίς να χρειάζεται ενορχηστρωτικά φτιασίδια η ίδια η Μουσική.
Όσοι πιστοί δοκιμάστε...
Last edited:
