Ταξιδιωτικές οδηγίες, 4ο Μέρος [Η βρετανική ψυχεδέλεια]

Η βρετανική ψυχεδέλεια​

Ταξιδιωτικές οδηγίες, 1ο Μέρος-Εισαγωγή
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 2ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 3ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 5ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 6ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 7ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 8ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 9ο-Μέρος

Μανταρινί όνειρο​

Kaleidoscope (UK) - Tangerine Dream (Νοέμβριος 1967, Fontana)


Τραγούδια: A1 Kaleidoscope, A2 Please Excuse My Face, A3 Dive Into Yesterday, A4 Mr. Small, The Watch Repairer Man, A5 Flight From Ashiya, A6 The Murder Of Lewis Tollani, B1 (Further Reflections) In The Room Of Percussion, B2 Dear Nellie Goodrich, B3 Holidaymaker, B4 A Lesson, Perhaps, B5 The Sky Children
Μουσικοί: Peter Daltrey (φωνητικά, πλήκτρα), Eddie Pumer (κιθάρα), Danny Bridgman (τύμπανα), Steve Clark (μπάσο)
Παραγωγή: Dick Leahy, Jack Baverstock

Ηχογραφήθηκε στα Philips Studios, Marble Arch, Αύγουστο-Σεπτέμβριο 1967

---

Όταν η Philips προσέφερε στο μπητ γκρουπάκι του Χάροου, The Sidekicks μια πρωτοφανή πεντάχρονη συμφωνία στις αρχές του 1967, νόμιζαν ότι βρήκαν τους νέους Beatles. «Ήταν μια πολύ συναρπαστική περίοδος», λέει σήμερα ο αρχηγός Peter Daltrey. «Ήμασταν τρομαγμένοι και μαζί ενθουσιασμένοι και είχαμε έτοιμα πληθώρα τραγουδιών».

Έχοντας αλλάξει το όνομά τους στο πιο "επίκαιρο" Kaleidoscope, διατηρούσαν μεγάλες ελπίδες για το 45άρι ντεμπούτο τους, "Flight From Ashiya". Η μυστήρια, αυτή, καταγραφή ενός καταδικασμένου αεροπλάνου, ήταν ένα από τα πιο αξέχαστα σινγκλ της χρονιάς, αλλά δεν τα κατάφερε να γίνει αντιληπτό παρά τη σημαντική προβολή στο ραδιόφωνο και στον Τύπο. Υπεύθυνο ήταν το κακό δίκτυο διανομής της εταιρείας, μια απογοήτευση που η μπάντα θα συνηθίσει. Όμως ακόμη ενθουσιώδεις, άρχισαν να γράφουν ένα άλμπουμ τον Αύγουστο. «Είχαμε ουσιαστικά μια ανοιχτή πόρτα στο στούντιο», συνεχίζει ο Peter, «και τα σέσιον συχνά εκτείνονταν μέσα στη νύχτα». Τα αποτελέσματα συλλάμβαναν άψογα την αισιοδοξία και τον πειραματισμό αυτού του περίφημου καλοκαιριού.

Ξεκινώντας με το ηλιόλουστο "Kaleidoscope", το Tangerine Dream περιλάμβανε ιδιόρρυθμη ποπ στο "Holidaymaker", βαριά ψυχεδέλεια στο "Dive Into Yesterday" και μια πιο αφηγηματική προσέγγιση με το "The Sky Children". Ήταν μελωδικό, ευφάνταστο, πολύ αγγλικό και ταίριαζε απόλυτα με τη διάθεση της εποχής - έτσι οι καλές κριτικές του δεν ήταν έκπληξη. Η μουσική εφημερίδα Record Mirror το ονόμασε, «Ένας από τους καλύτερους δίσκους που έρχεται από ένα νέο γκρουπ, τον τελευταίο καιρό. Τα τραγούδια είναι καλά και πιασάρικα και η εξελιγμένη επεξεργασία τους τα κάνει να ακούγονται πολύ επίκαιρα». Παρ' όλα αυτά, ίσα που πωλούσε. «Η έλλειψη δίσκων στα καταστήματα μας έπληξε», δηλώνει ο Daltrey. «Ήταν θλιβερό».

Απτόητοι, συνέχισαν να περιοδεύουν και να ηχογραφούν ποιοτικά σινγκλ όπως το "Do It Again For Jeffrey" και "Jenny Artichoke", αλλά πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια πριν εμφανιστεί ένα άλλο LP, το κατά διαστήματα εξαιρετικό Faintly Blowing. Όταν απέτυχε και αυτό άλλαξαν το όνομά τους σε Fairfield Parlour, αλλά μάταια και μετά από ένα ακόμη εξαιρετικό, αλλά αγνοημένο LP τράβηξαν τους ξεχωριστούς τους δρόμους. Σήμερα, όμως, οι συλλέκτες τσακώνονται για αντίτυπα όλων των τριών άλμπουμ και η φήμη τους είναι μεγαλύτερη από ποτέ.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Richard Morton Jack)

Τελετουργία​

Brian Auger, Julie Driscoll & The Trinity - Open (Φθινόπωρο 1967, Marmalade)


Τραγούδια: [Brian Auger 'Auge'] A1 In And Out, A2 Isola Natale, A3 Black Cat, A4 Lament For Miss Baker, A5 Goodbye Jungle Telegraph, [Julie Driscoll 'Jools'] B1 Tramp, B2 Why (Am I Treated So Bad), B3 A Kind Of Love In, B4 Break It Up, B5 Season Of The Witch
Μουσικοί: Julie Driscoll (φωνητικά), Brian Auger (όργανο, φωνητικά), Dave Ambrose (μπάσο), Gary Boyle (κιθάρα), Clive Thacker (τύμπανα)
Παραγωγή / Μηχανικός: Giorgio Gomelsky / John Timperley

Ηχογραφήθηκε στα στούντιο Chappells του Λονδίνου, Αγγλία

---

Αυτό που γίνεται αποδεκτό σαν ιστορία σήμερα, δεν ανταποκρίνεται πάντα στο πως φαίνονταν τα πράγματα εκείνη την εποχή. Το μαγικό ζευγάρι, της πρώην γραμματέως του φαν κλαμπ των Yardbirds, Driscoll και του Auger, ήδη βετεράνου των Trinity, με τη μέχρι τότε παρουσία του σε κάποιες παλιότερες συλλογές, αντιπροσωπεύεται εξαιρετικά μέσα στα τραγούδια αυτού του άλμπουμ, όπου τα εκπληκτικά φωνητικά της Driscoll ηγούνται της μπάντας. Μόνο τα τελευταία χρόνια, με τον ίδιο τον Auger να ελέγχει και να επανεκδίδει το αρχείο τους, η εξαίρετη συμβολή των Trinity αποκτά την αναγνώριση που της αξίζει. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι...

Η συνέχεια στο παλιότερο νήμα "Κυνήγι μαγισσών..."...

Χρωματιστή βροχή​

Traffic - Mr. Fantasy (Δεκέμβριος 1967, Island Records)


Τραγούδια: A1 Heaven Is In Your Mind, A2 Berkshire Poppies, A3 House For Everyone, A4 No Face, No Name And No Number, A5 Dear Mr Fantasy, B1 Dealer, B2 Utterly Simple, B3 Coloured Rain, B4 Hope I Never Find Me There, B5 Giving To You
Μουσικοί: Steve Winwood (φωνή, όργανο, κιθάρα, μπάσο, πιάνο, αρπίχορδο, κρουστά), Jim Capaldi (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά), Chris Wood (φλάουτο, σαξόφωνο, όργανο, φωνητικά), Dave Mason (κιθάρα, Μέλλοτρον, σιτάρ, τανπούρα, σακκάι, μπάσο, φωνητικά)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Jimmy Miller / Phill Brown, Eddie Kramer

Ηχογραφήθηκε στα Olympic Sound Studios, Απρίλιος 1967

---

Φαίνεται να ήταν ο ισχυρός άνδρας της Island Records, Chris Blackwell, που ήρθε με την ιδέα για το πρώτο άλμπουμ των Traffic: «Ας το κάνουμε μαζί στην εξοχή!». Ήταν σίγουρα ο Μπλάκγουελ που βρήκε την αγροικία στο Aston Tirrold του Μπέρκσαϊρ, όπου ο 20χρονος Steve Winwood, φρέσκος από τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στους Spencer Davis Group, μετακόμισε τον Φεβρουάριο του 1967. Προσβεβλημένος με το χίπικο μικρόβιο που τότε σάρωνε τη βρετανική ποπ, ο Winwood ήθελε να δημιουργήσει μουσική για τη νέα εποχή. Οι "συνάδελφοι" Dave Mason, Chris Wood και Jim Capaldi από τα Δυτικά Μίντλαντς, προσλήφθηκαν για να βοηθήσουν.

Το άλμπουμ που προέκυψε, μαζί με τα προηγούμενα σινγκλ "Paper Sun" και "Hole In My Shoe", ήρθε να ενσαρκώσει μια καθαρά Βρετανική πτυχή βουκολικής ψυχεδέλειας - ημιακουστική, στοχαστική, μερικές φορές ευφάνταστη - που είχε απήχηση από τους Incredible String Band ως τους πρόσφατους νεο-ψυχεδελικούς φόλκις. Στο εξώφυλλο, υπάρχουν στιγμιότυπα του γκρουπ, καθισμένοι στο φωτισμένο από το τζάκι καταφύγιο της αγροικίας τους και πάνω στα ανεμοδαρμένα υψώματα των North Downs.

Παρ' όλα αυτά, η ψυχεδέλεια εμφανίζεται κατά διαστήματα στη μουσική τους, πολλή από την οποία είναι χτισμένη στη γαλανομάτα σόουλ κληρονομιά του Winwood, ενισχυμένη με ταραγμένα ροκ σόλο, ισπανική κιθάρα και παιχνιδιάρικα φλάουτα. Το ομότιτλο κομμάτι, "Dear Mr. Fantasy" έρχεται με ένα ριφ κατευθείαν από το Μέμφις εγχειρίδιο του σέσιον κιθαρίστα Στιβ Κρόπερ, ενώ τα εκτοξευόμενα φωνητικά του Winwood στο "Coloured Rain" και "No Face, No Name, No Number" οφείλουν πολλά στους τραγουδιστές της ετικέτας Atlantic, που λάτρεψε μεγαλώνοντας.

Τα ευέξαπτα μοτίβα τυμπάνων του Capaldi και τα κεφάτα τζαζ πνευστά του Wood οφείλουν παρομοίως χάρη στη μαύρη Αμερική παρά στους Αγγλικούς λόφους. Ακόμα και το ενθυμητικά ονομασμένο "Berkshire Poppies/Παπαρούνες του Μπέρκσαϊρ" καταλήγει σαν Μόκνι[*] πλάκα, εμπνευσμένο από τους Small Faces (που ακούγονται, να χαζολογούν στο παρασκήνιο).

Ο χρόνος αποδυνάμωσε τις "εμποτισμένες" με πατσουλί και τσιγαριλίκι δημιουργίες του Dave Mason, "House For Everyone" και "Utterly Simple", με το σιτάρ και τους αβανταδόρικους στίχους, με ακόμη και τον Winwood να τους αντιτίθεται εκείνη την περίοδο.

Όμως, όσο κι αν υπήρξε τολμηρός ο Jimmy Miller στην παραγωγή του, είναι οι Traffic με το πνεύμα περιπέτειας - κάποιες φορές σοβαρό και κάποιες φορές παιχνιδιάρικο - που διαπότιζε το Mr Fantasy και με πρόθεση να... «παίξουν ένα σκοπό για να μας κάνουν όλους ευτυχισμένους, να κάνουν οτιδήποτε για να μας βγάλουν από αυτό το σκοτάδι».

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Neil Spencer)
__________
[*]. Mockney: προφορά απομίμησης της διαλέκτου cockney ή της ομιλίας της εργατικής τάξης του Λονδίνου

50+1 χρόνια πριν...

Ανατίναξη του νου​

Hapshash And The Coloured Coat - Featuring The Human Host And The Heavy Metal Kids (1967, Minit/Liberty)


Τραγούδια: A1 H-O-P-P- Why?, A2 A Mind Blown Is A Mind Shown, A3 The New Messiah Coming 1985, A4 Aoum, B Empires Of The Sun
Μουσικοί: Michael English / Nigel Waymouth (καλλιτεχνική επιμέλεια), Greg Ridley (μπάσο), Mike Kellie (τύμπανα, κρουστά), Luther Grosvenor (κιθάρα), Mike Harrison (φωνητικά)
Παραγωγή: Guy Stevens

---

Kατ' αρχάς, ήταν το θαυμάσιο εξώφυλλο, που κατακλυζόταν από ιπτάμενους δίσκους, κορίτσια από τα παλιά, μυστικιστικά γράμματα και φωσφορίζοντα σύννεφα... Μετά υπήρχε ο ίδιος ο δίσκος, τυπωμένος σε κόκκινο βινύλιο, μια πρακτική που έμοιαζε τότε μυστηριώδης και όλα αυτά πριν καν τον ακούσεις.

Το «Hapshash And The Coloured Coat» ήταν ήδη ένα όνομα που λεγόταν με κάπως ευλαβείς τόνους. Κάλυπτε το έργο δύο σχεδιαστών, των οποίων το εντυπωσιακό γραφιστικό έργο αναμείγνυε μεταλλικά χρώματα, μυθολογικούς χαρακτήρες, ντισνεϊκή τέχνη και ανατολικό συμβολισμό, δημιουργώντας μια ονειρική, αιθέρια τέχνη για να συμπληρώνει οπτικά την αύρα της μουσικής και των καιρών.

Ο Michael English φαινόταν να είναι ο πυρήνας της συνεργασίας. Είχε σπουδάσει στο Ealing School of Art, που ειδικευόταν στα σύγχρονα ρεύματα και από το 1965 είχε αρχίσει πειράματα στην ποπ αρτ κουλτούρα. Τον σχεδιαστή και καλλιτέχνη, Nigel Weymouth, συνάντησε τον Δεκέμβριο του 1966 όταν ασχολήθηκε με την αναδιαμόρφωση της εξωτερικής πρόσοψης της «πρώτης ψυχεδελικής μπουτίκ» Granny Takes A Trip, στην οποία ο Νάιτζελ υπήρξε συνέταιρος. Οι δυό τους ένωσαν το ταλέντο τους και κάλυψαν με συναρπαστικά πόστερ, τις ανάγκες προώθησης της εφημερίδας International Times, του περιοδικού OZ καθώς και της διαφήμισης μουσικής και εκδηλώσεων του κλαμπ UFO μέσω του πρακτορείου Osiris Visions. Επίσης αφίσες από τους Hapshash and the Coloured Coat προωθούσαν τις συναυλίες στο Saville Theatre του Brian Epstein, τις κυκλοφορίες των Tomorrow και Soft Machine, και φυσικά αυτό, το δικό τους άλμπουμ.

Στο ασημένιο ένθετο του δίσκου, εμφανιζόταν μαζί τους και ο Guy Stevens, ήδη μύθος, μάνατζερ και βασικός ντιτζέι στο κλαμπ "The Scene". Σαν υπεύθυνος καλλιτεχνών και ρεπερτορίου της Island Records υπέγραψε τους τότε προστατευόμενούς του VIPs, που σύντομα άλλαξαν το όνομά τους σε Art. Είναι τελικά αυτοί που, αν και δεν αναφέρονται σαν συντελεστές, διαμόρφωσαν τον τόνο, τη μορφή και το ύφος του άλμπουμ. Υπήρξαν πράγματι τα "Heavy Metal Kids" του τίτλου του άλμπουμ και ο Stevens, ίσως, ο "Human Host".

Μουσικά, ωστόσο, είναι κάτι άλλο. Η ετικέτα Minit, που κυκλοφόρησε τον δίσκο, ήταν ειδικευμένη στη σόουλ μουσική και το ηλεκτρικό χάος με την ελεύθερη φόρμα της μουσικής τους, την έφερε σε αμηχανία... Το "Empires Of The Sun" μάλιστα καταλαμβάνει μια ολόκληρη πλευρά και χωρίς ποτέ να χάνει την οπτική γωνία του ριφ, βροντάει μέσα από μια σφαίρα αυτοσχέδιων και μερικές φορές απροσχεδίαστων κορυφαίων γραμμών. Το "H-O-P-P- Why?" είναι κομμένο από παρόμοιο ύφασμα ενώ το "A Mind Blown Is A Mind Shown" είναι πολύ πιο ανοιχτό και ακούγεται κάπως σαν ψυχεδελικοί Incredible String Band. Υπνωτικό και αστείο, ολόκληρο το άλμπουμ είναι μια ιδιοσυγκρασιακή απόλαυση, και μαζί με το Ptooff! των Deviants, αποτελούν την αληθινή υπόσχεση αντεργκράουντ μουσικής της Βρετανίας.

Όταν ο δίσκος ολοκληρώθηκε, οι Weymouth και English συνέχισαν τη δουλειά τους ως σχεδιαστές, ενώ ο Stevens παρέμεινε στην Island. Οι Art, εν τω μεταξύ, θα προσθέσουν έναν οργανίστα και θα γίνουν Spooky Tooth. Οι Hapshash ξεχείλιζαν από την ξέγνοιαστη, ορμητική ομορφιά της εποχής τους και αυτή η ίδια ατμόσφαιρα διαπέρασε το μοναδικό άλμπουμ τους.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Brian Hogg)

superfly said:

...μιλαμε για τρεις τ-ε-ρ-α-σ-τ-ι-ε-ς δισκαρες τουλαχιστον.

Click to expand...

Πάνο εννοείται ότι συμφωνώ, εγώ λατρεύω πέντε (Mr. Fantasy/Traffic/John Barleycorn Must Die/Welcome to the Canteen/The Low Spark of High Heeled Boys) με το Barleycorn να έχει βραχεία κεφαλή στις προτιμήσεις μου. Ο Winwood, από τους πιο προικισμένους της γενιάς του και από τις καλύτερες λευκές R&B φωνές...

SPYROS A. said:

Να κάνω μια αφελέστατη ερώτηση;
Τεχνικά, ποιος δρόμος ακολουθήθηκε για την ηχογράφηση του Mr Fantasy;
Στο εναρκτήριο Heaven Is In Your Mind π.χ. ακούω διάφορες αυξομειώσεις στην ένταση των backing vocals πχ.
Ηχογραφήθηκε μονοκοπανιά σαν στουντιακο live,η με τον σημερινό τρόπο: Μπάσο-τύμπανα-κιθάρες-φωνές;

Click to expand...

Καθόλου αφελής ερώτηση, απλά επειδή είσαι ψυλλιασμένος την έπιασες την ιδιαιτερότητα... Τα "μετακινούμενα" φωνητικά και η αντήχηση στο "Heaven Is In Your Mind" ακούγονται διαφορετικά, ανάλογα με τις τέσσερεις ξεχωριστές εκδοχές (μονοφωνικές όσο και στερεοφωνικές) που κυκλοφόρησαν στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι μονοφωνικές εκδόσεις διαφέρουν πολύ από τις αντίστοιχες στερεοφωνικές, όχι μόνο όσον αφορά τη μείξη, αλλά και με την προσθήκη τελείως διαφορετικών περασμάτων.

Σύμφωνα με τον Capaldi, όταν το γκρουπ πήγε αργότερα στα στούντιο Olympic για να κόψει το "Dear Mr. Fantasy", «Προσπαθήσαμε αρχικά να το ηχογραφήσουμε κανονικά, με όλους μας σε μικρά μπουθ, αλλά δεν αισθανόμασταν τίποτα. Έτσι απαλλαγήκαμε από τους θαλάμους και παίξαμε όλοι μαζί σε αυτό το μεγάλο δωμάτιο. Καταλήξαμε να κόψουμε το τραγούδι πολύ ζωντανά».

«Είχαμε σετάρει την μπάντα σ' ένα βάθρο στο ένα άκρο του στούντιο, το οποίο είναι ένα μεγάλο δωμάτιο - ίσως 65, 70 πόδια μήκος επί περίπου 45 πλάτος με περίπου 30 πόδια ταβάνι. Τακτοποιήθηκαν σαν να ήταν στη σκηνή και τους ηχογράφησα ζωντανά, κατευθείαν σε 4-τρακ μισής-ίντσας σε ένα ζευγάρι Ampex». λέει ο μηχανικός Eddie Kramer...