Χρωματιστή βροχή
Traffic - Mr. Fantasy (Δεκέμβριος 1967, Island Records)
Τραγούδια: A1 Heaven Is In Your Mind, A2 Berkshire Poppies, A3 House For Everyone, A4 No Face, No Name And No Number, A5 Dear Mr Fantasy, B1 Dealer, B2 Utterly Simple, B3 Coloured Rain, B4 Hope I Never Find Me There, B5 Giving To You
Μουσικοί: Steve Winwood (φωνή, όργανο, κιθάρα, μπάσο, πιάνο, αρπίχορδο, κρουστά), Jim Capaldi (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά), Chris Wood (φλάουτο, σαξόφωνο, όργανο, φωνητικά), Dave Mason (κιθάρα, Μέλλοτρον, σιτάρ, τανπούρα, σακκάι, μπάσο, φωνητικά)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Jimmy Miller / Phill Brown, Eddie Kramer
Ηχογραφήθηκε στα
Olympic Sound Studios, Απρίλιος 1967
Φαίνεται να ήταν ο ισχυρός άνδρας της
Island Records, Chris Blackwell, που ήρθε με την ιδέα για το πρώτο άλμπουμ των
Traffic: «
Ας το κάνουμε μαζί στην εξοχή!». Ήταν σίγουρα ο Μπλάκγουελ που βρήκε την αγροικία στο
Aston Tirrold του Μπέρκσαϊρ, όπου ο 20χρονος
Steve Winwood, φρέσκος από τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στους
Spencer Davis Group, μετακόμισε τον Φεβρουάριο του 1967. Προσβεβλημένος με το χίπικο μικρόβιο που τότε σάρωνε τη βρετανική ποπ, ο
Winwood ήθελε να δημιουργήσει μουσική για τη νέα εποχή. Οι "συνάδελφοι"
Dave Mason,
Chris Wood και
Jim Capaldi από τα Δυτικά Μίντλαντς, προσλήφθηκαν για να βοηθήσουν.
Το άλμπουμ που προέκυψε, μαζί με τα προηγούμενα σινγκλ "
Paper Sun" και "
Hole In My Shoe", ήρθε να ενσαρκώσει μια καθαρά Βρετανική πτυχή βουκολικής ψυχεδέλειας - ημιακουστική, στοχαστική, μερικές φορές ευφάνταστη - που είχε απήχηση από τους
Incredible String Band ως τους πρόσφατους νεο-ψυχεδελικούς φόλκις. Στο εξώφυλλο, υπάρχουν στιγμιότυπα του γκρουπ, καθισμένοι στο φωτισμένο από το τζάκι καταφύγιο της αγροικίας τους και πάνω στα ανεμοδαρμένα υψώματα των
North Downs.
Παρ' όλα αυτά, η ψυχεδέλεια εμφανίζεται κατά διαστήματα στη μουσική τους, πολλή από την οποία είναι χτισμένη στη γαλανομάτα σόουλ κληρονομιά του
Winwood, ενισχυμένη με ταραγμένα ροκ σόλο, ισπανική κιθάρα και παιχνιδιάρικα φλάουτα. Το ομότιτλο κομμάτι, "
Dear Mr. Fantasy" έρχεται με ένα ριφ κατευθείαν από το Μέμφις εγχειρίδιο του σέσιον κιθαρίστα Στιβ Κρόπερ, ενώ τα εκτοξευόμενα φωνητικά του
Winwood στο "
Coloured Rain" και "
No Face, No Name, No Number" οφείλουν πολλά στους τραγουδιστές της ετικέτας
Atlantic, που λάτρεψε μεγαλώνοντας.
Τα ευέξαπτα μοτίβα τυμπάνων του
Capaldi και τα κεφάτα τζαζ πνευστά του
Wood οφείλουν παρομοίως χάρη στη μαύρη Αμερική παρά στους Αγγλικούς λόφους. Ακόμα και το ενθυμητικά ονομασμένο "
Berkshire Poppies/Παπαρούνες του Μπέρκσαϊρ" καταλήγει σαν Μόκνι[*] πλάκα, εμπνευσμένο από τους
Small Faces (που ακούγονται, να χαζολογούν στο παρασκήνιο).
Ο χρόνος αποδυνάμωσε τις "εμποτισμένες" με πατσουλί και τσιγαριλίκι δημιουργίες του
Dave Mason, "
House For Everyone" και "
Utterly Simple", με το σιτάρ και τους αβανταδόρικους στίχους, με ακόμη και τον
Winwood να τους αντιτίθεται εκείνη την περίοδο.
Όμως, όσο κι αν υπήρξε τολμηρός ο
Jimmy Miller στην παραγωγή του, είναι οι
Traffic με το πνεύμα περιπέτειας - κάποιες φορές σοβαρό και κάποιες φορές παιχνιδιάρικο - που διαπότιζε το
Mr Fantasy και με πρόθεση να... «
παίξουν ένα σκοπό για να μας κάνουν όλους ευτυχισμένους, να κάνουν οτιδήποτε για να μας βγάλουν από αυτό το σκοτάδι».
(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Neil Spencer)
__________
[*].
Mockney: προφορά απομίμησης της διαλέκτου
cockney ή της ομιλίας της εργατικής τάξης του Λονδίνου
Το εσωτερικό του αυθεντικού διπλού εξώφυλλου
(Α-Δ)
Jim Capaldi, Steve Winwood, Dave Mason, Chris Wood