Ταξιδιωτικές οδηγίες, 5ο Μέρος [Η βρετανική ψυχεδέλεια]

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Η βρετανική ψυχεδέλεια​

PsychedelicLondon1968.jpg
Ψυχεδελικό Λονδίνο, King’s Road, γύρω στα 1968​

Ταξιδιωτικές οδηγίες, 1ο Μέρος-Εισαγωγή
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 2ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 3ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 4ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 6ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 7ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 8ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 9ο-Μέρος
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Πορτοκαλί δαντέλα​

Skip Bifferty - Skip Bifferty (1967, RCA Victor)

SkipBifferty.jpg

Τραγούδια: A1 Money Man, A2 Jeremy Carabine, A3 When She Comes To Stay, A4 Guru, A5 Come Around, A6 Time Track, A7 Gas Board Under Dog, B1 Inside The Secret, B2 Orange Lace, B3 Planting Bad Seeds, B4 Yours For At Least 24, B5 Follow The Path Of The Stars, B6 Prince Germany The First, B7 Clearway 51
Μουσικοί: Graham Bell (φωνητικά), Mick Gallagher (πλήκτρα), Colin Gibson (μπάσο), Tommy Jackman (τύμπανα), John Turnbull (κιθάρα, φωνητικά)
Παραγωγή: Vic Smith

Μια άλλη θαυμάσια αντεργκράουντ μπάντα που εμφανιζόταν τακτικά στο Top Gear του John Peel, οι Skip Bifferty ανακαλύφθηκαν από τον μάνατζερ Don Arden, ο οποίος εξασφάλισε συμβόλαιο με την RCA, αφού είδε μια από τις πρώτες συναυλίες τους στο Marquee. Είχαν έδρα το Λονδίνο, εξασφαλίζοντας μια σειρά από δέκα εμφανίσεις στο Marquee για να βοηθήσουν την ίδρυσή τους. Οι Graham Bell και Mick Gallagher έπαιζαν στο παρελθόν με τους Chosen Few.

Κυκλοφόρησαν έναν αριθμό από σινγκλ, από τα οποία το σκληρό ροκ "On Love" ήταν το πρώτο και το καλύτερο. Η πρώτη πλευρά του περιείχε ένα πολύ πιασάρικο ριφ κιθάρας. Το επόμενο "Happy Land" ήταν πιο φλάουερ-πάουερ προσανατολισμένο και παρά την κάποια ραδιοφωνική μετάδοσή του, ποτέ δεν μπήκε στα τσαρτ. Το τελευταίο τους σινγκλ, "Man In Black" συνοδευόταν από το "Mr Money Man", που λήφθηκε από το μοναδικό τους άλμπουμ του 1967, που περιείχε και άλλα κομμάτια, ιδίως το "Guru", ασυνήθιστο για τα μοναδικά τύμπανά του, το ψυχεδελικό "Time Track", το "Inside The Secret" και το "Clearway 51". Στο "Man In Black", παρεμπιπτόντως, την παραγωγή έκανε ο Ronnie Lane των Small Faces και ενορχηστρώθηκε από τον Stevie Marriott.

συνεχίζεται...

SkipBifferty68.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Άσπρο ποδήλατο​

Tomorrow featuring Keith West - Tomorrow (Φεβρουάριος 1968, Parlophone)

TomorrowFeaturingKeithWest.jpg

Τραγούδια: A1 My White Bicycle, A2 Colonel Brown, A3 Real Life Permanent Dream, A4 Shy Boy, A5 Revolution, B1 The Incredible Journey Of Timothy Chase, B2 Auntie Mary's Dress Shop, B3 Strawberry Fields Forever, B4 Three Jolly Little Dwarfs, B5 Now Your Time Has Come, B6 Hallucinations
Μουσικοί: Keith West (φωνητικά), Steve Howe (κιθάρα), John "Junior" Wood (μπάσο), John "Twink" Alder (κρουστά), Mark P. Wirtz (πλήκτρα)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Mark P. Wirtz / Geoff Emerick, Peter Bown

Ηχογραφήθηκε στα Abbey Road Studios του Λονδίνου ( ; )

Ο μοναδικός δίσκος-συλλογή των Tomorrow, δεν είναι ακριβώς ένα "χαμένο" άλμπουμ, αφού επανεκδόθηκε και μάλιστα από μεγάλη ετικέτα. Σίγουρα, αυτό είναι ένα υπέροχο δώρο για τους οπαδούς της ψυχεδέλειας καθώς το άλμπουμ καλύπτει όλα τα στυλ, από την παιχνιδιάρικη διάθεση και το ψευτο-οριεντάλ μέχρι το άσιντ-ροκ. Οι Tomorrow, όπως πολυάριθμα άλλα ψυχεδελικά βρετανικά σύνολα, προέκυψαν όταν ένα καθιερωμένο ρυθμ εντ μπλουζ γκρουπ, οι In Crowd, άλλαξαν το όνομα και τη μουσική τους κατεύθυνση για να συμμετάσχουν στην ψυχεδελική αναταραχή, στα τέλη του 1966.

Υπέγραψαν στην EMI αλλά αποτυγχάνοντας να ταιριάξουν με τον παραγωγό των Pink Floyd, Norman Smith, παραδόθηκαν στον συνάδελφό του Mark P Wirtz, ο οποίος αποδείχτηκε τόσο ευλογία όσο και κατάρα. Ο Wirtz ήταν ένας λαμπρός, πειραματικός παραγωγός, διασκευαστής και συνθέτης, αλλά είχε επίσης και ένα εμμονικό αγαπημένο πρότζεκτ, το A Teenage Opera, που ήταν καταδικασμένο να καταλήξει ένα θρυλικό ημιτελές έργο. Η ενασχόληση με την Opera, του κιθαρίστα Steve Howe που χρωστoύσε χάρη στον Wirtz και του Keith West που δελεάστηκε με την προσφορά να τραγουδήσει και να γράψει στίχους, μαζί με τον πυρετώδη κατάλογο των ζωντανών εμφανίσεων και την LSD ανακάλυψή τους, συντέλεσαν στο αποσπασματικό και εκτεταμένο πρόγραμμα ηχογράφησης των Tomorrow.

Αυτό βέβαια δεν επηρέασε τη μουσική, η οποία είναι κατά κάποιο τρόπο τόσο εκλεκτική και καθησυχαστικά ομοιογενής. Το εναρκτήριο "My White Bicycle", εμπνευσμένο από τους Ολλανδούς αναρχικούς Provos, που καθιέρωσαν το κοινοτικό πρόγραμμα του λευκού ποδηλάτου στο Άμστερνταμ, τη δεκαετία του 1960, είναι το καθοριστικό άσιντ-ψυχεδελικό κομμάτι με ανάποδα ηχογραφημένη κιθάρα, ηχητικά εφέ και άλλα στούντιο τεχνάσματα. Αρχικά εκδόθηκε ως σινγκλ του άλμπουμ και αφού καθιερώθηκε ως κλασικό, ανθολογήθηκε συχνά. Το "Real Life Permanent Dream" είναι μια ράγκα-ροκ σύνθεση που βασίζεται στο σιτάρ, με τους κατάλληλους λυσεργικούς στίχους, ενώ το "Revolution" εκτρέπεται τρελά μέσα από ένα χάος περασμάτων ομιλίας, ριφ και ρυθμών. Στη φανταστική πλευρά, τα απολαυστικά μουσικά "Auntie Mary's Dress Shop", "Colonel Brown" και "Shy Boy" για τις διάφορες περσόνες, προορίζονταν αρχικά για την Teenage Opera. Μόνο η "χημική" ελαφρότητα του "Three Jolly Little Dwarves" και η περιττή, αν και συμπαγής διασκευή του "Strawberry Fields Forever" συνωμοτούν να αλλοιώσουν τη λάμψη των ένδεκα κομματιών. Το παίξιμο του Howe καθ' όλη τη διάρκεια είναι υποδειγματικό, ενώ τα ανέκφραστα λαλημένα φωνητικά του West είναι τέλεια για αυτά τα τραγούδια και το είδος.

Το Tomorrow δεν κυκλοφόρησε μέχρι τις αρχές του 1968, μετά την τελική διακοπή της Opera από μια μη υποστηρικτική EMI, αλλά τότε ο ψυχεδελικός μήνας του μέλιτος είχε περάσει σε μεγάλο βαθμό και το άλμπουμ απέτυχε να πουλήσει.

Η κουρασμένη μπάντα χωρίστηκε αμέσως, ο ντράμερ John "Twink" Alder και ο μπασίστας John "Junior" Wood ηχογράφησαν μια χούφτα απολύτως παλαβών πρωτότυπων όπως το "The Aquarian Age" με τον Wirtz στα πλήκτρα, ενώ ο West και Howe κάλεσαν τους Ronnie Wood και Aynsley Dunbar, στο μπάσο και τα τύμπανα και έγραψαν μερικά κομμάτια σε μια πιο συνηθισμένη ποπ-ροκ κατεύθυνση κάτω από το όνομα του West. Όταν κανένα από τα πρότζεκτ δεν διέγειρε τη φαντασία του κοινού, ο Twink συνέχισε τις προσπάθειες για τους Pink Fairies, ενώ ο Howe βγήκε τελικά στην επιφάνεια με το προγκ-ροκ σύνολο των Yes.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, therisingstorm.net)

Tomorrow.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Λουλούδια στη βροχή​

The Move - Move (Μάρτιος 1968, Regal Zonophone)

Move.jpg

Τραγούδια: A1 Yellow Rainbow, A2 Kilroy Was Here, A3 (Here We Go Round) The Lemon Tree, A4 Weekend, A5 Walk Upon The Water, A6 Flowers In The Rain, A7 Hey Grandma, B1 Useless Information, B2 Zing Went The Strings Of My Heart, B3 The Girl Outside, B4 Fire Brigade, B5 Mist On A Monday Morning, B6 Cherry Blossom Clinic
Μουσικοί: Carl Wayne (φωνητικά), Roy Wood (κιθάρες, φωνητικά), Trevor Burton (κιθάρες, φωνητικά), Ace Kefford (μπάσο, φωνητικά), Bev Bevan (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά), Nicky Hopkins (πιάνο, αρπίχορδο), Tony Visconti (έγχορδα, ενορχηστρώσεις)
Παραγωγή: Denny Cordell

Ηχογραφήθηκε στα στούντιο Advision, De Lane Lea, Olympic και Maximum, Λονδίνο

Είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό, γιατί οι Move δεν μνημονεύονται με την περιπάθεια που ασφαλώς αξίζουν, ενώ μικρότερα μεγέθη του καιρού τους απολαμβάνουν επαίνους. Εντάξει, εμφανίστηκαν σχετικά αργά, περιφρονήθηκαν από τους ψυχεδελικούς διαμορφωτές μόδας ως μια ποπ παράσταση που εκμεταλλεύτηκε τη σκηνή, είχαν ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο προσωπικό καθώς και η επακόλουθη καριέρα του Roy Wood ως ένας γκλαμ Φιλ Σπέκτορ στους Wizzard και η ανάμειξή του με τον Bev Bevan στους Electric Light Orchestra, ίσως να τους στέρησε κάποια σημεία αξιοπιστίας.

Υπήρξαν όμως ένα θαυμάσιο, εκρηκτικό σύνολο με την έμφυτη ιδιοφυΐα του τραγουδοποιού-κιθαρίστα Roy και τον Bevan, τον πιο εκρηκτικό ντράμερ, πέρα βέβαια από τον Keith Moon. Ο κύριος τραγουδιστής Carl Wayne θα μπορούσε να ψάχνει για δουλειά, καθώς όλα τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας είχαν επίσης αξιοπρεπείς φωνές, που ήταν πάντα διαθέσιμες. Οι τρεις προαναφερθέντες, σχημάτισαν ένα είδος πρώιμου σούπεργκρουπ από το Μπέρμιγχαμ, ολοκληρώνοντας την αρχική τους σύνθεση, με τον Trevor Burton και τον χαλαρό τύπο, Ace "The Face" Kefford στο μπάσο.

Μετά από κάποιες εμφανίσεις στο Cedar Club του Μπέρμιγχαμ, τους ανέλαβε ο μάνατζερ των Moody Blues, Tony Secunda και τους έφερε στο Λονδίνο, όπου ξεκίνησαν να παρουσιάζονται στο Marquee Club το 1966. Αρχικά τους έντυσε με γκανγκστερικά κοστούμια, κατέστρωσε πολλά διαφημιστικά τεχνάσματα και ενθάρρυνε την μπάντα σε αυτοκαταστροφική σκηνική παρουσία που ξεπερνούσε τους Who σε βία. Τηλεοράσεις και αυτοκίνητα όλα διαλύθηκαν από το τσεκούρι του Carl Wayne, καθώς ο πρώιμος ήχος των Move εναλλασσόταν μεταξύ βίαιου φρικμπήτ, επιβλητικής ψυχεδελοπόπ και ροκ εντ σόουλ.

Η Deram επίσπευσε τις ηχογραφήσεις και το σινγκλ "Night Of Fear" ήταν μια τεράστια επιτυχία τον Δεκέμβριο του '66. Μετά από άλλα δύο μεγάλα χιτ, το "I Can Hear the Grass Grow"[*] και το "Flowers In The Rain" (υπήρξε το πρώτο τραγούδι που έπαιξε το Radio 1 ; ), έβγαλαν το ομότιτλο ντεμπούτο LP τους στις αρχές της άνοιξης του '68, ντυμένο σε ένα εξώφυλλο από την ταξιδιάρικη ολλανδική σχεδιαστική ομάδα, των Fool.

Το άλμπουμ αναμενόμενα, υπήρξε λιγάκι συνονθύλευμα, καθώς ηχογραφήθηκε αποσπασματικά κατά τους προηγούμενους δώδεκα μήνες. Βρήκε την μπάντα να καταγίνεται μεταξύ του πάουερ-ποπ "Useless Information", αναπολώντας τις ροκάδικες ημέρες της, με τις διασκευές του "Weekend" και του αστείου "Zings Went The Strings" και της μαγευτικής ψυχεδελοπόπ του τρίτου και τέταρτου χιτ σινγκλ (το "Fire Brigade" προηγήθηκε του άλμπουμ τον προηγούμενο Φεβρουάριο). Παρόλο που οι επιρροές τους προέρχονταν κυρίως από τις ΗΠΑ, εδώ η μπάντα μοιάζει περισσότερο με τους Who της περιόδου του Sell Out. Ο δίσκος τελειώνει με το άκρως γλασαρισμένο μείγμα του "Cherry Blossom Clinic".

Οι Move ήταν μια από τις πολλές μπάντες σ' αυτήν την εσπευσμένη μετάβαση από τη σόουλ στην ψυχεδέλεια και υπήρξαν τυχεροί που διέθεταν τον Roy Wood, έναν πράο νεαρό ληντ κιθαρίστα και τραγουδιστή που ήταν ικανός να γράφει έξυπνους στίχους και εξοργιστικά πιασάρικα θέματα. Αφεθείτε στη μαγεία της μουσικής τους και δεν θα το μετανιώσετε...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Ian Canty, Kevin Rathert)
__________
[*]. Ο Ρόι Γουντ, που προφανώς δεν κατανάλωνε ουσίες, είπε κάποτε ότι τα τραγούδια του, δεν αφορούσαν ποτέ θέματα που οι κριτικοί και το κοινό υπέθεταν, και ότι το "I Can Hear the Grass Grow", στηριζόταν πράγματι σε μια φανταστική ιστορία παιδιών, όχι σε ναρκωτικά!

TheMove1968.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Η στιγμή έφτασε​

The Zombies - Odessey And Oracle (Απρίλιος 1968, CBS)

OdesseyAndOracle.jpg

Τραγούδια: A1 Care Of Cell 44, A2 A Rose For Emily, A3 Maybe After He's Gone, A4 Beechwood Park, A5 Brief Candles, A6 Hung Up On A Dream, B1 Changes, B2 I Want Her She Wants Me, B3 This Will Be Our Year, B4 Butchers Tale (Western Front 1914), B5 Friends Of Mine, B6 Time Of The Season
Μουσικοί: Colin Blunstone (φωνητικά), Rod Argent (πλήκτρα), Chris White (μπάσο), Paul Atkinson (κιθάρα), Hugh Grundy (τύμπανα)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Rod Argent, Chris White / Geoff Emerick, Peter Vince

Ηχογραφήθηκε στα Abbey Road, Λονδίνο, το καλοκαίρι του 1967

Το 1967 η προοπτική για τους Zombies ήταν ζοφερή. Το τελευταίο τους χιτ στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν πριν από δύο χρόνια, τα κερδοφόρα πακέτα διακοπών που τους είχαν στηρίξει, γινόντουσαν αναχρονιστικά και πιο μοιραία, η Decca τους έδιωξε απ' το ρόστερ της. «Το Odessey προέκυψε από την απογοήτευση», λέει ο κιμπορντίστας Rod Argent. «Η ιδέα της διάσπασης ήταν στον αέρα και θέλαμε να κάνουμε ένα δίσκο πρώτα με τους δικούς μας όρους».

Την άνοιξη διαπραγματεύτηκαν μια πενιχρή συμφωνία χιλίων λιρών με τη CBS και ξεκίνησαν να κάνουν ένα τελευταίο άλμπουμ. «Ο Rod και εγώ μοιραστήκαμε ένα διαμέρισμα στο North Finchley», θυμάται ο συνάδελφος τραγουδοποιός Chris White, «και δουλέψαμε πολύ σκληρά και προσεκτικά για να κάνουμε τα τραγούδια σωστά». Πριν μπει στο στούντιο το γκρουπ προβάριζε το υλικό του σε μια αίθουσα εκδηλώσεων στο Χερτφορτσάιρ. «Το μοναδικό ακροατήριό μας ήταν αυτή η ηλικιωμένη καθαρίστρια», θυμάται ο Colin Blunstone. «Ήμασταν απελπισμένοι, ζητώντας να εκφράζει γνώμη, αλλά το μόνο που πάντα παίρναμε ήταν ένα περιστασιακό υπαινικτικό χαμόγελο».

Τα σέσιον του άλμπουμ ήταν τα πρώτα στα Abbey Road, μετά από αυτά του Sgt Pepper και ενώ ήταν ακόμα στον αέρα κάτι από την αύρα των Beatles, η μυρωδιά του χόρτου απουσίαζε. «Δεν παίρναμε καθόλου ουσίες», επισημαίνει ο Blunstone και ο Chris White συμφωνεί. «Ο Hugh ήταν ο μόνος καπνιστής στην μπάντα - και αυτό καπνού». Μακριά από το άσιντ και αντιμετωπίζοντας ότι παρουσιαζόταν, η μπάντα ήταν αποφασισμένη να εκμεταλλευτεί προσεκτικά τις τεχνικές καινοτομίες που είχαν καταστήσει δυνατές οι Beatles.

«Ήταν πολύ απελευθερωτικό», λέει ο Argent. «Συγκεκριμένα, μπορούσαμε να ηχογραφήσουμε με δύο, μαζί στημένα, τετρακάναλα αντί για μόνο ένα, που έκανε πιο εφικτή μια τεράστια ποσότητα υλικού. Ήμασταν σαν παιδιά σε μαγαζί με ζαχαρωτά». Τα υποστηρικτικά κομμάτια ολοκληρώθηκαν γρήγορα και έπειτα ήρθαν οι εντυπωσιακές αρμονίες που καθόρισαν το άλμπουμ. «Έπρεπε να είμαστε αρκετά γρήγοροι» προσθέτει ο Blunstone. «Ήταν πολύ αυστηροί με το χρόνο στα Abbey Road και δεν μπορούσες να αργήσεις ούτε λεπτό». Αν και το κυρίαρχο Μέλλοτρον του Odessey, τα πολυκάναλα φωνητικά και τα στούντιο εφέ αντανακλούσαν τη διάθεση των καιρών, το άλμπουμ δεν υπήρξε χίπικο μανιφέστο. «Σίγουρα δεν βλέπαμε τη μουσική μας ως ψυχεδελική, απλά μια συνέχεια αυτού που κάναμε από την αρχή».

Το άλμπουμ ανοίγει με το "Care Of Cell 44", ένα παιχνιδιάρικο ερωτικό τραγούδι που απευθύνεται σε έναν φυλακισμένο, περιλαμβάνει το αυστηρό "A Rose For Emily", το χαρμόσυνο "Changes", το θλιβερό "Butchers Tale (Western Front 1914)" και το μυστηριώδες "Time Of The Season". Οι ενορχηστρώσεις ευνοούν τα πλήκτρα περισσότερο από την κιθάρα και είναι αναπάντεχα απαλλαγμένες από την υπερβολή που χαρακτήριζε πολλούς σύγχρονους δίσκους («Τα καλά τραγούδια στέκουν για πάντα χωρίς βαριά παραγωγή», λέει ο Blunstone). Η CBS, όμως, δεν εντυπωσιάστηκε, αναγκάζοντας τους White και Argent να βγάλουν μια στερεοφωνική μείξη, και δεν εξέδωσαν το LP μέχρι τον επόμενο Απρίλιο, έναν μήνα μετά την ανακοίνωση του χωρισμού της μπάντας.

«Ο τίτλος ακούγεται τώρα πομπώδης», συλλογίζεται ο Argent, «αλλά τα τραγούδια μας αναγνωρίζονταν σαν μικρά ταξίδια και αισθανόμασταν κατά κάποιον τρόπο σαν παραμυθάδες. Ακουγόταν επίσης ενδιαφέρον - αλλά δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ερμηνεύσετε σ' αυτόν». Δεδομένου ότι περιέχει ορθογραφικό λάθος, φαίνεται ότι κανείς δεν τον πρόσεξε. «Για χρόνια, οι Rod και Chris υποστήριζαν ότι ήταν εκ προθέσεως λογοπαίγνιο για την ωδή», γελάει ο Blunstone, «αλλά πρόσφατα παραδέχτηκαν ότι ήταν απλώς ένα λάθος του σχεδιαστή. Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι πέρασε χωρίς κανείς να το παρατηρήσει».

Οι κριτικές ήταν υπερενθουσιώδεις - το εβδομαδιαίο περιοδικό Disc εξήρε την «εξαιρετική δημιουργικότητα, πρωτοτυπία, ευαισθησία και αγνή διάστασή του» - αλλά το Odessey and Oracle έλαβε ελάχιστη προώθηση και οι "πελάτες" έμειναν πολύ μακριά. «Ο επικεφαλής του A&R στη CBS μου είπε ότι πώλησε μόνο οκτακόσια αντίτυπα», λέει ο White. Αυτό ήταν μάλλον έτσι - αλλά λίγους μήνες αργότερα οι Blood, Sweat & Tears ήταν στην πόλη και ο Al Kooper έτυχε να το ακούσει. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ με μια στοίβα αντιγράφων, επέμεινε να του δοθεί εκεί μια ευκαιρία. Μετά από μερικά ανεπιτυχή σινγκλ, το "Time Of The Season" ξεχώρισε στα μέσα του 1969 και άρχισε αργά να κερδίζει ραδιοφωνική μετάδοση - σχεδόν δύο χρόνια μετά την ηχογράφησή του. Μυρίζοντας χιτ, η ετικέτα έριξε πάνω του το βάρος της και αμέσως πώλησε ένα εκατομμύριο.

Ήταν όμως πολύ αργά. Παρά τις παρακλήσεις από όλες τις πλευρές, τα Ζόμπι αρνήθηκαν να αναστηθούν.

«Δεν κάναμε ποτέ περιοδεία για το άλμπουμ», λέει ο White. «Η ορμή μας, είχε περάσει μέχρι τότε και είμαστε όλοι απασχολημένοι με άλλα πράγματα». Αντ' αυτού βολεύτηκαν με την ικανοποίηση, βλέποντας την ύστατη πνοή τους να αναγνωρίζεται "μεταθανάτια" ως ποπ αριστούργημα.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Richard Morton Jack)

Zombies.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
- Skip Bifferty · Inside The Secret -

- Tomorrow · My White Bicycle -

- The Move · Fire Brigade -

- The Zombies · Time Of The Season -
 

Nikos F

Supreme Member
19 June 2006
6,146
Αλιμος
Γρηγορη σε ευχαριστουμε για την μουσικη εγκλυκλοπαιδεια σου πληρης και με εικονες
απο την καλυτερη φαση των 60's:grinning-smiley-043
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,689
πετρουπολη
Διαβάζοντας για τους Move,να κάνω μια μνεία για τον Bev Bevan και τον Tony Visonti.O Bevan εκτός από το ότι έκανε μεγάλη καριέρα στους Electric Light Orchestra,βρέθηκε 2 φορές και στους Black Sabbath.
Tην πρώτη φορά το 83 στην περιοδεία του Born Again με τον Ian Gillan στη φωνή,όταν ο Bill Ward που ηχογράφησε τα ντραμς στο άλμπουμ κατέρευσε από το αλκοολ.O Bevan ήταν φίλος με τους Sabbath (συμπατριώτες από το Birmingham γαρ) και δέχτηκε να τους βοηθήσει στην περιοδεία.
Tη 2η φορά που συμμετείχε ήταν στις ηχογραφήσεις για το The Eternal Idol το '87.
Ο Τοny Viscontι έκανε τεράστια καριέρα σαν παραγωγός.Σχεδόν μόνιμος συνεργάτης του Bowie,έκανε την παραγωγή σε αμέτρητα άλλα άλμπουμ.
Από Gentle Giant,Μoodie Blues,T-Rex και Thin Lizzy μέχρι Morissey και Sparks η λίστα είναι ατελείωτη...

Υ.Γ.Πέρσι το καλοκαίρι βρέθηκα στο Kobe στην Ιαπωνία.Σε μια βόλτα που έκανα στα δισκάδικα (πολλα παναθεμά τα,όλα τρύπες που χωράνε ίσα ίσα 2 άνθρωποι αλλά με απίστευτες ποσότητες και ποικιλία σε βινύλια,παράδεισος σκέτος) μεταξύ άλλων έπεσα πάνω και στο Odyssey and Oracle των Zombies.Αμερικάνικη κόπια σφραγισμένη 5 ευρώ.Είπα μέσα μου ένα "ευχαριστώ Γρηγόρη" και τον αγόρασα.
 
Last edited: