Ταξιδιωτικές οδηγίες, 6ο Μέρος [Η βρετανική ψυχεδέλεια]

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Η βρετανική ψυχεδέλεια​

OutsideDandieFashions1967.jpg
Φωτογραφία από τους δρόμους του Swinging London, είναι το 1967, έξω από την μπουτίκ Dandie Fashions στην King's Road 161.​

Ταξιδιωτικές οδηγίες, 1ο Μέρος-Εισαγωγή
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 2ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 3ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 4ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 5ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 7ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 8ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 9ο-Μέρος
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Νωχελικό κυριακάτικο απόγευμα​

Small Faces - Ogdens' Nut Gone Flake (Μάιος 1968, Immediate)

OgdensNutGoneFlake.gif

Τραγούδια: A1 Ogden's Nut Gone Flake, A2 Afterglow, A3 Long Agos And Worlds Apart, A4 Rene, A5 Song Of A Baker, A6 Lazy Sunday, B.a Happiness Stan, B.b Rollin' Over, B.c The Hungry Intruder, B.d The Journey, B.e Mad John, B.f HappyDaysToyTown
Μουσικοί: Steve Marriott (φωνητικά και κιθάρα), Ronnie Lane (μπάσο), Ian McLagen (πλήκτρα), Kenney Jones (τύμπανα), Stanley Unwin (αφηγητής)
Παραγωγή / Μηχανικός: The Small Faces / Glyn Johns

Ηχογραφήθηκε σε διάφορα στούντιο, τον Μάιο 1967 και τον Απρίλιο 1968

Κανένα ψυχεδελικό άλμπουμ δεν είχε περισσότερο την αίσθηση του τόπου από το Ogdens' Nut Gone Flake. Οι Doors μπορεί να "αντηχούσαν" το Λος Άντζελες και οι Grateful Dead τη Βόρεια Καλιφόρνια, αλλά οι περισσότερες από τις ψυχεδελικές δημιουργίες της δεκαετίας του 1960 τοποθετούνταν - στο εσώτερο και εξώτερο διάστημα - κάπου μεταξύ της τροχιάς του Ποσειδώνα και της Άκρης της Εντροπίας. Αυτό όμως όχι.

Ολόκληρος ο δίσκος αφίχθηκε στους εφηβικούς ξερότοπους του Ανατολικού Λονδίνου και υιοθετήθηκε αμέσως σαν ύμνος από κάθε μοντ του Upton Park που έπαιρνε άσιντ, έβαζε τα λαχούρια της φίρμας Take 6 και σύχναζε στο κλαμπ Middle Earth. Στο αρχικό βινύλιο του 1968, το Ogdens'... αντανακλούσε πλήρως τη σχιζοφρένεια μιας τέτοιας εμπειρίας.

Η μια πλευρά του ήταν ταξιδιάρικη, αλλά με πάρα πολύ μυώδη τραγούδια που κορυφώνονταν με το φοβερά αυθεντικό "Lazy Sunday" που τραγουδιέται με προφορά κόκνι, το δυναμικό ροκ του "Rene" και το "Afterglow", με ίσως τα καλύτερα φωνητικά του Steve Marriott, σαν απάντηση της Αγγλίας στον Otis Redding.

Η άλλη πλευρά ήταν ο, μετά-Λιούις Κάρολ, κύκλος τραγουδιών που ξεκινούσε με το "Happiness Stan" και ολοκληρωνόταν με το "HappyDaysToyTown" πλεκόμενα μεταξύ τους με τις αερολογίες του κωμικού Stanley Unwin. Ο Ούνουιν, επισκιάζοντας τη μουσική, γρήγορα ενόχλησε αρκετούς, με συνέπεια να αποφεύγεται όλη η δεύτερη πλευρά, παρά τον λαμπρό κυνισμό του Άρτφουλ Ντότζερ (φανταστικός χαρακτήρας του Τσαρλς Ντίκενς) στο "HappyDaysToyTown", αλλά εξίσου κάποιοι άλλοι απολάμβαναν αυτήν τη βρετανική εκκεντρικότητα...

Όμως, παρά τον διαχωρισμό και ως ολόκληρη οντότητα, το Ogdens' δημιούργησε έναν υψηλό πυρετό ποπ ενθουσιασμού μέσα στο υπέρμετρα επιδεικτικό, «σατανικό μεγαλείο» των «πυλών της αυγής»... Και για να κορυφωθούν οι ιδιορυθμίες, το αρχικό βινύλιο συσκευαζόταν μέσα σ' ένα υπερμέγεθες μεταλλικό αντίγραφο μιας κυκλικής ταμπακιέρας, που περιείχε και μια αφίσα που αποτελούνταν από πέντε συνδεδεμένες κυκλικές φωτογραφίες της μπάντας και της ταμπακιέρας. Αυτό αποδείχθηκε αντιοικονομικό αλλά και καθόλου εύχρηστο, αφού κυλώντας έπεφτε από τα ράφια και διαλυόταν!

Το Ogdens', παραμένει ένα τολμηρό και απολαυστικό, πειραματικό άλμπουμ από ένα ξεχωριστό, αγαπημένο μοντ γκρουπ, που ανταγωνιζόταν τους Who σε δημοτικότητα στο Swinging London.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Mick Farren)

SmallFaces1968.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Μοντερέι - Νομίζω ότι ίσως ονειρεύομαι​

Eric Burdon & The Animals - The Twain Shall Meet (Μάιος 1968, MGM Records)

TwainShallMeet.jpg

Τραγούδια: A1 Monterey 4:18, A2 Just The Thought 3:47, A3 Closer To The Truth 4:31, A4 No Self Pity 4:50, A5 Orange And Red Beams 3:45, B1 Sky Pilot 7:27, B2 We Love You Lil 6:48, B3 All Is One 7:45
Μουσικοί: Eric Burdon (φωνητικά), John Weider (κιθάρα, βιολί), Vic Briggs (κιθάρα), Danny McCulloch (μπάσο, φωνητικά), Barry Jenkins (τύμπανα)
Παραγωγή: Tom Wilson

Ηχογραφήθηκε στα στούντιο TTG στο Λος Άντζελες

Ο Eric Burdon, επικεφαλής των πετυχημένων της Βρετανικής Εισβολής, Animals, έχοντας "διαφωτιστεί" (...βοηθούντος και του Ελ Ες Ντι), γύρω στα 1966 και με την μπάντα του να διασπάται μετά από ακραία κακοδιαχείριση και διαφωνίες, αποφάσισε τελικά να μοντάρει ένα νέο σύνολο, μετακομίζοντας στην Καλιφόρνια.

Πράγματι, το φρέσκο γκρουπ, μερικές φορές αναφερόμενο και ως Eric Burdon & the New Animals, άρχισε να δραστηριοποιείται τον Δεκέμβριο του '66 και τον επόμενο Μάρτιο ηχογράφησε το άλμπουμ Winds of Change για την ετικέτα MGM με τον Μπάρτον να δημοσιεύει ένα μανιφέστο στο εξώφυλλο:

«Σας αγαπώ όλους και θέλω να κερδίσετε κάτι από αυτούς τους νέους ήχους, όπως κερδίζω εγώ από την ακρόαση των αγίων μου τα τελευταία χρόνια. Εάν αισθάνεστε μόνοι, μπερδεμένοι και θλιμμένα απογοητευμένοι, απλά γνωρίστε ότι εγώ (και υπάρχουν πολλοί σαν εμένα) σας αγαπώ και ίσως μάθετε γιατί είμαι χαρούμενος, ευχαριστημένος και χωρίς σύγχυση. Τα παιχνίδια που παίζω είναι ως επί το πλείστον παιδικά (όχι όλα), χαρούμενα παιχνίδια, παιχνίδια αγάπης, μυστηρίου, θαυμάτων...»

Ηχογραφημένο τον Δεκέμβριο του '67, με την αγαλλίαση του φεστιβάλ Monterey Pop ακόμη σε πλήρη ισχύ για τον Burdon, το The Twain Shall Meet έχει όλα όσα είχε το προκάτοχό του - τον εορτασμό και τη διάθεση, την ψυχεδέλεια και το φολκ-ροκ, τις απαγγελίες και τις προτροπές, την πολιτική και τις προσωπικότητες - και είναι επίσης οτιδήποτε δεν ήταν το WoC, δηλαδή εστιασμένο και δυνατό. Επικεφαλής ήταν και πάλι ο παραγωγός Tom Wilson.

BurdonMcCullochWeiderBriggsJenkins.jpg
Eric Burdon & the Animals το 1967 -σε πρώτο πλάνο o Eric Burdon, στο βάθος (Α-Δ) Danny McCulloch, John Weider (με το ριγέ πουκάμισο), Vic Briggs και Barry Jenkins

Το The Twain Shall Meet επιτυγχάνει σε πολλαπλά επίπεδα, από το ροκάδικο, σχεδόν μπούγκι "Closer to the Truth", που δομείται πλησιάζοντας το ηλεκτρικό ρυθμ εντ μπλουζ των πρώτων Animals, την μπαρόκ μίνι-συμφωνία "Orange and Red Beams", το τροφοδοτημένο με γκάιντα, σιτάρ και βιολί "All Is One" μέχρι το εκτοξευμένο, ψυχεδελικό ύμνο "Sky Pilot", ένα αριστούργημα, ατμόσφαιρας, σύνθεσης και ενορχήστρωσης.

Το τελευταίο κομμάτι, στην πραγματικότητα, κατατάσσεται μεταξύ των μεγαλύτερων αντιπολεμικών τραγουδιών που έγιναν ποτέ, λέγοντας την ιστορία ενός ιερέα του πολέμου του Βιετνάμ που συμβουλεύει τους στρατευμένους πριν από την αναχώρησή τους στη μάχη, όπου ο θάνατος σίγουρα περιμένει πολλούς από αυτούς. Είναι ένα σύνθετο κομμάτι που περιλαμβάνει τρεις νεο-οπερατικές κινήσεις, μια από τις οποίες περιέχει ένα εξαιρετικά συγκινητικό τμήμα για έγχορδα και φλάουτο που μπορεί, ακόμη και σήμερα, να προκαλέσει έντονα συναισθήματα.

Εδώ βέβαια υπάρχει και το "Monterey", εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, συνταρακτικό ντοκουμέντο, αυτό το μουσικό χρονικό του εικονικού ροκ φεστιβάλ που παραμένει τόσο εμβληματικό της εποχής, όσο το "California Dreaming" ή το "San Francisco (Be Sure to Wear Flowers in Your Hair)". Το τραγούδι, μαζί με την παρουσίαση πολλών από τους περφόρμερ του φεστιβάλ, ακόμα και της παρευρισκόμενης «Αυτού Μεγαλειότητας, Πρίγκιπα Τζόουνς», ως «νέους θεούς» με τη «μουσική τους γεννημένη από αγάπη», αναδημιουργεί ηχητικά, τις πτυχές των πραγματικών παραστάσεων, από τη δόνηση του σιτάρ του Shankar και την καυστική κιθάρα του Hendrix μέχρι τη χτυπητή τρομπέτα του Masekela. «Νομίζω ότι ίσως ονειρεύομαι», ομολογεί ο Μπάρντον, ενώ συνοψίζει ολόκληρο το χίπικο ήθος της εποχής. Φυσικά, το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για όλο το The Twain Shall Meet[*].

Το άλμπουμ μπήκε μόνο για λίγο στο τοπ 100 των άλμπουμ τσαρτ, συγκρατούμενο στην επιφάνεια από το "Monterey" και το "Sky Pilot", αλλά τελικά συγκέντρωσε μόνο μέτρια σχόλια από τους κριτικούς και σύντομα εξαφανίστηκε. Εμείς όμως, ποτέ δεν το αγνοήσαμε, ούτε το θεωρήσαμε αφελές και ανόητο, όπως κάποιοι δήθεν επαΐοντες που δεν πήραν μυρωδιά, και πάντα θα ανατρέχουμε σ' αυτό όταν χρειαζόμαστε την "ατμόσφαιρά" του.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Fred Mills)
__________
[*]. η φράση υπάρχει στο ποίημα "The Ballad of East and West", του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, «Ω, η Ανατολή είναι Ανατολή και η Δύση είναι Δύση και οι δύο δεν θα συναντηθούν ποτέ...»

EricBurdon&The Animals.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Ο Eric Burdon...

EricBurdon66_LosAngeles68.jpg
...φορώντας μια χειροβομβίδα γύρω από το λαιμό του για να σηματοδοτήσει τον αναμενόμενο αντίκτυπο του γκρουπ του, το 1966 (φωτογραφία του Bruce Fleming) / ...στο σπίτι του στο Λος Άντζελες, το 1968 (φωτογραφία του Baron Wolman)​
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Το ποίημα της φωτιάς​

The Crazy World Of Arthur Brown - The Crazy World Of Arthur Brown (Iούνιος 1968, Track Record)

TheCrazyWorldOfArthurBrown.jpg

Τραγούδια: A1 Prelude-Nightmare, A2 Fanfare-Fire Poem, A3 Fire, A4 Come And Buy, A5 Time, A6 Confusion, B1 I Put A Spell On You, B2 Spontaneous Apple Creation, B3 Rest Cure, B4 I've Got Money, B5 Child Of My Kingdom
Μουσικοί: Arthur Brown (φωνητικά), Vincent Crane (πλήκτρα, βιμπράφωνο, ενορχήστρωση), Nick Greenwood/Sean Nicholas (μπάσο), Drachen Theaker (τύμπανα), John Marshall (τύμπανα)
Παραγωγή: Kit Lambert

Η πρωτοποριακή σημασία αυτού του άλμπουμ δεν μπορεί να υποτιμηθεί παρά το γεγονός ότι συχνά παραβλέπεται, εκτός από εκείνους που επηρεάστηκαν βαθιά από αυτό. Πίσω στο Λονδίνο του 1968, ο τρελός κόσμος του Άρθουρ Μπράουν, μια από τις πιο επίμαχες παραστάσεις της εποχής, είναι στη σκηνή. Ο Arthur Brown γυμνός μέχρι τη μέση, με βαμμένο το πρόσωπο σαν κάποιος δαιμονικός μάγος και με φλεγόμενο στέμμα στο κεφάλι, κραυγάζει «Είμαι ο θεός στις φλόγες της κόλασης». Είναι ένα θέαμα που για όποιον υπήρξε μάρτυρας, δεν το ξέχασε ποτέ. Ο Arthur Brown κυριολεκτικά άνοιξε τον δρόμο για το θεατρικό ροκ, σ' αυτούς που στη συνέχεια ακολούθησαν το μακάβριο και αμφιλεγόμενο, τότε, όραμά του.

Μετά τη γρήγορη επιστροφή του στο Λονδίνο, αφού κατά λάθος έβαλε φωτιά σε νάιτ κλαμπ στο Παρίσι, που ανήκε στη μαφία, ένωσε τις δυνάμεις του με τον κλασικά εκπαιδευμένο κιμπορντίστα, Vincent Crane και τον πρωτοποριακό ντράμερ Drachen Theaker. Η μπάντα πήρε το όνομα The Crazy World Of Arthur Brown και σύντομα θα διαπιστωνόταν πόσο τρελός θα μπορούσε να είναι αυτός ο κόσμος.

Η εικόνα της μπάντας ήταν πολύ πιο μπροστά από την εποχή της. Το 1968, ήταν ένας χρόνος, που τα παλαιότερα στοιχεία της κοινωνίας προσπαθούσαν να κατανοήσουν τους όχι και τόσο γλυκούτσικους Beatles, που παραδέχτηκαν ότι παίρνουν LSD. Υπήρχαν τηλεοπτικά πλάνα φοιτητικών ταραχών, ρηξικέλευθο σινεμά, δολοφονίες, το Βιετνάμ και το Satanic Majesty των Stones. Σχεδόν κάθε φράγμα, τόσο κοινωνικά όσο και καλλιτεχνικά, γκρεμίστηκε απ' αυτό το κύμα της άμεσης επανάστασης.

Οι Crazy World Of Arthur Brown έγιναν σύντομα ένας τακτικός χαρακτηριστικός θαμώνας στο UFO κλαμπ του Λονδίνου, όπου τύποι σαν τους Pink Floyd του Σιντ Μπάρετ και Soft Machine πρωτοστατούσαν. Υπογράφοντας στην Track Records, μετά από σύσταση του Pete Townshend κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ "Devil's Grip" που συνοδευόταν από το "Give Him A Flower". Σύντομα ξεκίνησε και το ομότιτλο ντεμπούτο άλμπουμ τους, με παραγωγό τον μάνατζερ των Who, Kit Lambert και συνεργάτη του, τον Townshend.

Ο Arthur, όπως ήταν αναμενόμενο, θέλησε ολόκληρο το άλμπουμ να είναι ένα κόνσεπτ γραμμένο γύρω από το θέμα του "Fire", ενώ ο Kit σκεφτόταν διαφορετικά, με το αποτέλεσμα να ικανοποιεί τελικά και τους δύο. Ωστόσο το άλμπουμ ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα, αν και αξέχαστο, κομμάτι και καταγράφει εκπληκτικά με δραματικό αποτέλεσμα την ικανότητα της μπάντας στο στούντιο, της κατά τα άλλα γνωστής για τις πάντα οπτικά απρόβλεπτες και πρωτοποριακές, ζωντανές παραστάσεις της.

Ο δίσκος ανοίγει με το ανησυχητικό "Prelude - Nightmare" ένα κομμάτι που εισήγαγε τη δύναμη της φωνητικής παρουσίας του Arthur Brown στο ανυποψίαστο κοινό, ακολουθούμενο από το "Fanfare - Fire Poem" που οδηγεί στο "Fire", ένα κομμάτι που διασκευάσθηκε από πολλές μπάντες. Με την περσόνα του Μπράουν να ξεχύνεται από τα ηχεία, επιβεβαιώνεται ότι υπήρξε ένας άνθρωπος που κυριολεκτικά "κάηκε" συχνά για την τέχνη του. Η μακάβρια εμμονή του με τη φωτιά αγγίζει αρχέγονους φόβους και όταν ουρλιάζει «θα καείς» είναι μια πραγματικά αξέχαστη στιγμή. Το "Come And Buy" ανοίγει σαν μια βρετανική εκδοχή των Doors και σοκάρει ξανά με τη γλαφυρή απεικόνιση των συνεπειών της φλόγας. Τα "Time"/"Confusion", ενισχυόμενα με τις ενορχηστρώσεις των εγχόρδων του Cranes, έχουν μια εκπληκτική φωνητική απόδοση, παρασύροντας σαν γκόθικ ταινία τρόμου.

Σ' αυτά αλλά και στα υπόλοιπα, "I Put A Spell On You", "Spontaneous Apple Creation", "Rest Cure", "I've Got Money", και "Child Of My Kingdom", υπάρχει μια δημιουργική παραδοξότητα, ένα άγγιγμα πρώιμου προγκρέσιβ, πιτσιλιές τζαζ φιούζιον και ενίοτε σύντομα ίχνη των Doors. Πάνω απ' όλα όμως, υπάρχει ολόκληρος ο κόσμος, ο τρελός κόσμος, της μοναδικής δημιουργικότητας που θα μπορούσε να ξεπηδήσει μόνο από το μυαλό του Άρθουρ Μπράουν.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Jeff Perkins)

ArhurBrown.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Σπόροι πικραλίδας​

July - July (1968, Major Minor)

July.jpg

Τραγούδια: A1 My Clown, A2 Dandelion Seeds, A3 Jolly Mary, A4 Hallo To Me, A5 You Missed It All, A6 The Way, B1 To Be Free, B2 Move On Sweet Flower, B3 Crying Is For Writers, B4 I See, B5 Friendly Man, B6 A Bird Lived
Μουσικοί: Tony Duhig (κιθάρα), John Field (φλάουτο), Chris Jackson (τύμπανα), Alan James (μπάσο) Tom Newman (φωνητικά)
Παραγωγή / Μηχανικός: Tommy Scott / Mike Ross-Trevor

Ξεκίνησαν ως μια σκιφλ παράσταση από το Ίλιγκ του Δυτικού Λονδίνου, που ονομαζόταν The Playboys και στη συνέχεια έγιναν το R&B συγκρότημα, The Tomcats. Ο John (Speedy) Keen - συνθέτης του "Something in the Air" - ήταν μαζί τους για λίγο. Το 1966, οι Tomcats πήγαν στην Ισπανία με μια νέα σύνθεση (τη μελλοντική των July). Ως Los Tomcats, μπήκαν στα τσαρτς με τέσσερα EP, ένα από τα οποία ήταν όλο στα ισπανικά! Επέστρεψαν στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1968, εξακολουθώντας να έχουν τη βάση τους στο Ealing.

Οι July ηχογράφησαν ένα από τα πιο περιζήτητα βρετανικά ψυχεδελικά άλμπουμ των '60ς. Τα χρόνια που πέρασαν δεν υπήρξαν ευγενικά με όλα του τα κομμάτια, όπως το "Jolly Mary", αλλά γενικά αξίζει να αποκτηθεί για τη μυστηριώδη ψυχεδέλεια των "Dandelion Seeds" και "My Clown" και την ωραία κιθάρα στο "Crying Is For Writers".

Οι Duhig και Field έγιναν οι Jade Warrior και ο Tom Newman κυκλοφόρησε αργότερα σόλο άλμπουμ για τη Virgin και την Decca. Επίσης "έστησε" τα στούντιο Manor του Branson και υπήρξε μηχανικός στο Tubular Bells I και II. Ο Duhig ήταν επίσης αργότερα στους Assagai, ενώ ο Alan James συνέχισε να παίζει για τους Cat Stevens, Duffy Power, Neil Innes και Kevin Coyne.

συνεχίζεται...

JamesNewmanDuhigFieldJackson.jpg
 

Nikos F

Supreme Member
19 June 2006
6,146
Αλιμος
γρηγορη σε ευχαριστουμε για αλλη μια φορα, ειδικα για την παρουσιαση του φευγατου arthur brown μοναδικος...
 

Haagenti

AVClub Fanatic
18 November 2006
16,515
Ministry Of Silly Walks
Χρήσιμα όλα..Μονάχα του Arthur Brown έχω ακούσει..Νομίζω ότι πάνω του (πέρα από τους Cream) πάτησαν και οι δικοί μας οι Socrates..
Αν κάνω λάθος να με διορθώσετε..
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Παίδες ευχαριστώ!

ShopSignsCarnabySt.jpg
Καταστήματα στην οδό Carnaby, Λονδίνο 1967

- Small Faces · Long Agos And Worlds Apart -

- Eric Burdon & The Animals · Sky Pilot -

- The Crazy World Of Arthur Brown · Fire -

- July · Dandelion Seeds -
 

cacau

Moderator
Staff member
7 June 2008
20,264
Αθήνα
Σε ευχαριστούμε για το flashback Γρηγόρη, το 1967 ήμουν 11 ετών και όσους ξέραμε - δεν έφτασε όλων η φήμη ως εδώ, ήταν "δύσκολα" χρόνια γενικώς και ειδικώς - τους ακούγαμε με ένα Teppaz:

062dfb15190da979c3ac8995b9f88134.jpg
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,689
πετρουπολη
Εδω εχουμε θεμα....
Το Οgden's αποτελει προσωπικο κολλημα (ενα απο τα πολλα),στο οποιο επιστρεφω καθε τοσο.Και ψαχνοντας παντα λεξεις να το περιγραψω (αναθεμα με κι αν ξερω το γιατι) παντα ειχα θεμα.
Τουλαχιστον μεχρι τωρα,γιατι ο Γρηγορης με εβγαλε απο το τελμα."Ψυχεδελεια με αισθηση του τοπου" εγραψε και ειλικρινα δεν μπορω να βρω καλυτερη περιγραφη.
Οντως τα περισσοτερα ψυχεδελικα αλμπουμ εβγαζαν μια ατμοσφαιρα ταξιδιου ειτε σε αλλους τοπους,ειτε σε αλλους....χρονους,τουτο δω φωναζε Λονδινο,Upton Park και...West Ham United,εστιαζε στον μικροκοσμο μεγεθυνοντας τον και,ενιοτε,παραμορφωνοντας τον,αλλα παντα εχοντας τον (τον συγκεκριμμενο τοπο και χρονο) σαν σταθερα.
Αυτη ειναι και η μεγαλυτερη γοητεια του.Σπουδαιος δισκος.

Τωρα για το μεγαλο Arthur Brown το γεγονος οτι εισηγαγε τοσα καινα δαιμονια που θα αρχισουν να σκανε εκει στα 70'ς με τον Alice Cooper πρωτο και καλυτερο φτανει και περισσευει,αλλα τελικα εφτασε να θεωρειται ενας απο τους θεμελιωδης σπορους που στη συνεχεια γεννησαν ενα ολοκληρο ιδιωμα (τα μεταλλα πινουν μπυρες στο ονομα του) το οποιο τον μνημονευει ακομα.
Ο δισκος παραμενει φρεσκος,δειγμα του ποσο μπροστα ηταν.

Υ.Γ.Θελω το πικαπ (αν και προκειται για ολοκληρωμενο συστημα) του Eric Burton....:love:
 

ecodrifter

Supreme Member
27 January 2009
3,012
Είχα δει τον Arthur Brown στο Ρόδον στα τέλη των 90s και από ότι θυμαμαι ήταν πολύ καλός παρά τα χρονάκια του, αν και δεν είχε και πολύ κόσμο.
Μήπως ήταν κανένας άλλος από την ομήγυρη μέσα?
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Ευχαριστώ τους φίλους, Δημήτρηδες και Πάνους.
Τα σχόλιά σας, πραγματικά, με χαροποιούν και συγκινούν...
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,689
πετρουπολη
Απάντηση: Re: Ταξιδιωτικές οδηγίες, 6ο Μέρος

Είχα δει τον Arthur Brown στο Ρόδον στα τέλη των 90s ...

Το θυμαμαι οταν ειχε ερθει και αναρωτιομουν ποιοι τρελλοι θα πανε...

:worshippy:

Γρηγορη θεωρησε τις ευχαριστιες (συν κατι πολυ παραπανω) δεδομενες οπως σου εγραψε κι ο υπερηχας...
 

georgarab

Senior Member
4 March 2011
317
Re: Απάντηση: Re: Ταξιδιωτικές οδηγίες, 6ο Μέρος

Το θυμαμαι οταν ειχε ερθει και αναρωτιομουν ποιοι τρελλοι θα πανε...

:worshippy:

Γρηγορη θεωρησε τις ευχαριστιες (συν κατι πολυ παραπανω) δεδομενες οπως σου εγραψε κι ο υπερηχας...

ειμασταν τρελλοι και με Αrthur Brown και με Arthur Lee ...