Ταξιδιωτικές οδηγίες, 7ο Μέρος [Η βρετανική ψυχεδέλεια]

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Η βρετανική ψυχεδέλεια​

Piccadilly-Circus-1969.jpg
Πικαντίλι Σέρκους, 1969​

Ταξιδιωτικές οδηγίες, 1ο Μέρος-Εισαγωγή
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 2ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 3ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 4ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 5ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 6ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 8ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 9ο-Μέρος
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Φλεγόμενα μπαλόνια​

Pretty Things - S.F. Sorrow (Δεκέμβριος 1968, Columbia)

SFSorrow.jpg

Τραγούδια: A1 S.F. Sorrow Is Born, A2 Bracelets of Fingers, A3 She Says Good Morning, A4 Private Sorrow, A5 Balloon Burning, A6 Death, B1 Baron Saturday, B2 The Journey, B3 I See You, B4 Well Of Destiny, B5 Trust, B6 Old Man Going, B7 Loneliest Person
Μουσικοί: Phil May (φωνητικά), Wally Allen (μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά), Dick Taylor (ληντ κιθάρα, φωνητικά), John Povey (πλήκτρα, σιτάρ, κρουστά, φωνητικά), Twink (τύμπανα, φωνητικά), Skip Alan (τύμπανα)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Norman Smith / Peter Mew, Ken Scott (A2)

Ηχογραφήθηκε στα Abbey Road, από τον Οκτώβριο 1967 έως τον Οκτώβριο 1968

Ο χαμένος σύνδεσμος μεταξύ γκαράζ-πανκ και προγκ-ροκ, το SF Sorrow είναι τόσο ένας φάρος της ψυχεδέλειας όσο και μια προειδοποίηση για τους κινδύνους της υπερβολής. «Δεν ήταν μια εστιασμένη προσπάθεια» παραδέχτηκε ο μπασίστας Wally Allen. «Γράφαμε για λίγο και μετά τρέχαμε πίσω στο στούντιο». Σποραδικά, μέσα σε ένα χρόνο, οι Pretty Things συγκέντρωσαν το σάουντρακ για το σκοτεινό έπος του Phil May, από τη γέννηση μέχρι τον έρωτα, τον πόλεμο, την τραγωδία, την τρέλα και την απογοήτευση των γεραμάτων - αν και το αφηγηματικό "κόνσεπτ" εμφανίζεται μόνο όταν προσεχθούν οι στίχοι.

Πότε, λοιπόν, μια συλλογή τραγουδιών γίνεται μια ροκ όπερα; Χωρίς τα ιντερλούδια της πρόζας, το SF Sorrow είναι μια καταραμένη συλλογή βρετανικής ψυχεδέλειας. Με την προσθήκη αφήγησης από τον Άρθουρ Μπράουν, το 1998, όταν το συγκρότημα επανεξέτασε και έπαιξε ζωντανά το υλικό του άλμπουμ για διαδικτυακή μετάδοση, αναδύεται μια ιστορία που είναι διασταύρωση ανάμεσα στο δεύτερο μέρος του Φάουστ του Γκαίτε και ειρωνικά, του Tommy των Who.

«Καλλιτεχνικά η δισκογραφική EMI ανταποκρίθηκε πολύ καλά», δήλωσε ο κιθαρίστας Dick Taylor, σχετικά με την αντίδραση στο πρότζεκτ, «Οικονομικά; Ήταν μια άλλη ιστορία». Με την κόντρα ανάμεσα στην εμπορικότητα και την τέχνη να επεκτείνεται στα ίδια τα σέσιον, στους Pretties επιτράπηκε όσος χρόνος στούντιο ήθελαν, σύμφωνα πια με την αληθινή παράδοση του Sgt Pepper, αλλά όχι οι ορχηστρικές υπερβολές που διατέθηκαν στους Beatles. Το αποτέλεσμα ήταν ένα παράξενο, συχνά ένδοξο υβρίδιο παλιού - με αναδρομές στο Revolver ("She Says Good Morning") και στο A Quick One ("Bracelets Of Fingers") - και νέου. Τελικά, τι άλλο είναι το "Private Sorrow", από ένα πρότυπο για όλη την καριέρα των Jethro Tull; Και ο εσκεμμένα ξηρός ήχος κιθάρας και οι χλευαστικές κλασσικές μελωδίες παρείχαν τον σκελετό σε καμιά δωδεκαριά αρτ-ροκ έπη του 1969.

Στις καλύτερες στιγμές του, στο πραγματικά απόκοσμο "Balloon Burning" και στα φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα του "The Journey", το SF Sorrow είναι τόσο λυτρωτικό όσο και το καλτ στάτους που το ακολούθησε. Αλλά το σινγκλ του 1968, "Talking About The Good Times" (που ευτυχώς περιλαμβάνεται στο CD επανέκδοσης) συμπιέζει όλη τη φιλοδοξία του άλμπουμ σε διακόσια είκοσι συναρπαστικά δευτερόλεπτα που συνοψίζουν τη βρετανική ψυχεδέλεια. Μερικές φορές το λιγότερο είναι περισσότερο, ακόμη και όταν γκρεμίζονται οι «πύλες της αντίληψης».

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Peter Doggett)

ThePrettyThings1967.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Αφιερωμένο σε σένα, αλλά δεν άκουγες​

The Soft Machine - Volume Two (Απρίλιος 1969, Probe)

VolumeTwo.jpg

Τραγούδια: [Rivmic Melodies 17:06] A1 Pataphysical Introduction - Pt. I, A2 A Concise British Alphabet - Pt. I, A3 Hibou, Anemone And Bear, A4 A Concise British Alphabet - Pt. II, A5 Hulloder, A6 Dada Was Here, A7 Thank You Pierrot Lunaire, A8 Have You Ever Bean Green?, A9 Pataphysical Introduction - Pt. II, A10 Out Of Tunes, [Esther's Nose Job 16:13] B1 As Long As He Lies Perfectly Still, B2 Dedicated To You But You Weren't Listening, B3 Fire Engine Passing With Bells Clanging, B4 Pig, B5 Orange Skin Food, B6 A Door Opens And Closes, B7 10:30 Returns To The Bedroom
Μουσικοί: Mike Ratledge (πλήκτρα), Robert Wyatt (τύμπανα, φωνητικά), Hugh Hopper (μπάσο, κιθάρα), Brian Hopper (σαξόφωνο)
Παραγωγή: The Soft Machine

Ηχογραφήθηκε στα Olympic Studios, Λονδίνο, Φεβρουάριος 1969

...Υιοθετώντας στο ξεκίνημα μια ιδιάζουσα ποπ τραγουδιστική φόρμα με ένθεση οργανικών τμημάτων, το γκρουπ ήταν ένα από τα πρώτα που αγκάλιασε την ψυχεδέλεια πριν εκτραπεί σε σχήμα επηρεασμένο από την τζαζ.

Το Volume Two, όπως σημειώνεται στο εσώφυλλο του δίσκου ήταν «μουσική για τον νου», ένα άλμπουμ απολαυστικό, που συλλαμβάνει τους Soft Machine στη μέση της μεταστροφής τους από «μια ποπ μπάντα με αρτ συνείδηση, σε μια αρτ μπάντα με ποπ συνείδηση». Ηχογραφημένο στα Olympic Studios στις αρχές του 1969, μετά την αποχώρηση του μπασίστα-τραγουδιστή Kevin Ayers, που είχε κουραστεί στην παρατεταμένη αμερικάνικη περιοδεία με τον Jimi Hendrix, ενισχύθηκε με την προσθήκη του παλιόφιλου Hugh Hopper, του οποίου το ξεχωριστό φαζ-μπάσο προστέθηκε στη μείξη. Αυτό συνδυάστηκε με το φαζαριστό Lowrey όργανο του Mike Ratledge - τον πρωταρχικό σπινθήρα πίσω από ολόκληρη τη σκηνή του Καντέρμπουρι - και τη συμβολή των τυμπάνων και φωνητικών του Robert Wyatt. Η μουσική των Soft Machine βούιξε βαθιά μέσα στους κροταφικούς λοβούς αυτών που "άκουγαν".

Χωρισμένο σε δυο μουσικές σουίτες (το "Rivmic Melodies" στην πρώτη πλευρά και το "Esther's Nose Job" στη δεύτερη), το άλμπουμ ήταν ένας ασταμάτητος καταιγισμός, με κομμάτια που έρεαν το ένα μέσα στο άλλο χωρίς διακοπή, αντιγράφοντας τη ζωντανή προσέγγιση της μπάντας. Τα δεκαεπτά λεπτά της πρώτης πλευράς μπορεί να αντιπροσωπεύουν τη διαχρονική κορυφή των Soft Machine: η κοινή σύνθεση των Ratledge-Wyatt, "Hibou, Anemone And Bear", συνολικά έξι λεπτά, αναδεικνύει τα απίστευτα έξυπνα σόλο του Ratledge μέσα σε μια συνοδεία σαξοφώνου, που τα ντουμπλάρει, (μια πρόγευση των μεταγενέστερων εκτεταμένων ζωντανών εμφανίσεών τους) και των ζεστών, σκόπιμα ντανταϊστικών στίχων του Wyatt, που διαποτίζουν ολόκληρο το άλμπουμ και του δίνουν τόσο πολύ από τον χαρακτήρα του.

...το Volume Two ήταν ένα σημαντικό άλμα προς τα εμπρός όσον αφορά την επινοητικότητα. Με μια πιο "προοδευτική" κατεύθυνση, με κομμάτια όπως το "A Concise British Alphabet - Part One" / "Hibou Anemone and Bear" / "A Concise British Alphabet - Part Two" και τη συμμετοχή του Brian Hopper (αδελφό του Hugh και πρώην μέλος των Wilde Flowers) στο σαξόφωνο, το άλμπουμ επέδειξε την αυξανόμενη τζαζ κατεύθυνση της μπάντας.
Η μπάντα, που αργότερα θα θεωρούνταν ψυχρή και κλινική, υπήρξε από τις πιο συναισθηματικές της περιόδου, στο "Have You Ever Bean Green?", ευχαριστώντας ξεχωριστά τα μέλη των Jimi Hendrix Experience για την «προβολή μας στο πλήθος» και στο αφιερωμένο στον Ayers, "As Long As He Lies Perfectly Still".

Το Volume Two, που ήταν παραδόξως το πρώτο βρετανικό άλμπουμ των Soft Machine - το φερώνυμο προκάτοχό του κυκλοφόρησε στην Αμερική κατά την περιοδεία τους εκεί το 1968 - συνέλαβε μια μπάντα με πλήρη πειραματική διάθεση. Βέβαια επρόκειτο να προχωρήσει σε πιο εξελιγμένους ρυθμούς, αρμονίες και "Tέρρυ Ριλεϊ-σμούς", μια κατεύθυνση στην οποία οι τρέχουσες προτρεπτικές ωδές του Robert Wyatt, «τίποτα πάνω μας / τίποτα, χωρίς ρούχα / γυμνοί, γυμνοί, γυμνοί» θα φαίνονταν πλέον άστοχες, που ήταν πολύ κρίμα...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Dave DiMartino)

SoftMachine1968.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων​

Arzachel - Arzachel (1969, Evolution)

Arzachel.jpg

Τραγούδια: A1 Garden Of Earthly Delights, A2 Azathoth, A3 Soul Thing (Queen Street Gang Theme), A4 Leg, B1 Clean Innocent Fun, B2 Metempsychosis
Μουσικοί: Simeon Sasparella/Steve Hillage (ληντ κιθάρα), Njerogi Gategaka/Mont Campbell (μπάσο, φωνητικά), Basil Dowling/Clive Brooks (τύμπανα), Sam Lee-Uff/Dave Stewart (όργανο)
Παραγωγή: Peter D. Wicker

Ηχογραφήθηκε στην Denmark Street του Λονδίνου, Ιούνιος 1969

Είναι απίστευτο ότι αυτό το άλμπουμ μονταρίστηκε σε μια μόνο μέρα και ηχογραφήθηκε «για την πλάκα», όπως κάποτε παρατήρησε ο Hillage. Η μουσική δεν πέφτει ποτέ κάτω απ' το εκπληκτικό, που είναι από μόνο του εξαιρετικό επίτευγμα, καθώς κανένας από τους μουσικούς δεν ήταν στα είκοσί του.

Στην πραγματικότητα, το ομότιτλο άλμπουμ των Arzachel δημιουργήθηκε από το γκρουπ Uriel (ένας από τους αρχαγγέλους στην εβραϊκή παράδοση), που σχηματίστηκε το 1967 από τον βιρτουόζο της κιθάρας Steve Hillage και τον οργανίστα Dave Stewart. Όταν ο Hillage έφυγε για το πανεπιστήμιο στα μέσα του 1968, τα υπόλοιπα μέλη άρχισαν να παίζουν δικό τους υλικό και σύντομα ήρθε το συμβόλαιο με την Decca Records και η αλλαγή ονόματος σε Egg.

Λίγο μετά την υπογραφή τους στην Decca, τους προσφέρθηκε, από τη Zackariya Enterprises, μια μέρα στο στούντιο για να ηχογραφήσουν ένα ψυχεδελικό άλμπουμ. Δεδομένου ότι είχαν ήδη συμβόλαιο με την Decca, επιστρέφοντας ο Hillage, επανασχηματίστηκαν οι Uriel. Το άλμπουμ που ηχογραφήθηκε, κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1969 από την άγνωστη ετικέτα Evolution με την επωνυμία Arzachel και για συμβατικούς λόγους γράφτηκαν στο οπισθόφυλλο ψεύτικα ονόματα και βιογραφικά.

Η αίσθηση της διασκέδασης είναι εμφανής σ' όλο το άλμπουμ, ειδικά στην πρώτη πλευρά. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα ακούγοντας το όργανο του Stewart, τυλιγμένο με τα επιβλητικά ακόρντα και την εκρηκτική κιθάρα του Hillage στο "Garden of Earthly Delights", την "εκκλησιαστική" λειτουργία του οργάνου στο πιο απειλητικό "Azathoth", το αδιάκοπο γκρουβ με τη βαριά φανκ μπασογραμμή του οργανικού "Queen St. Gang" και το τρομερό, γεμάτο φλόγα και μανία, "Leg" να εκρήγνυται σε ένα βαρύ μπλουζ ριφ με σφυροκοπούμενα τύμπανα. Το δεύτερο μισό του άλμπουμ είναι πιο πειραματικό, με το επικό μπλουζ ροκ "Clean Innocent Fun" να αναπτύσσεται και να καταλήγει σε ένα απόλυτο ψυχεδελικό τζαμάρισμα ενώ το δεκαεξάλεπτο "Metempsychosis" κλείνει το άλμπουμ με κάποιες αληθινές στιγμές έμπνευσης και εφευρετικού παιξίματος, μαρτυρία της απόλυτης μουσικότητας του γκρουπ.

Το άλμπουμ Arzachel ορθά λατρεύεται ως ένα χαμένο στολίδι και είναι σημαντικό κυρίως επειδή γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ της ψυχεδελικής τρέλας των Pink Floyd και της έναρξης της προοδευτικής κατεύθυνσης της σκηνής του Καντέρμπουρι.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Gerard Fannon)

Arzachel_Hillage.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Μεταξύ τύχης και πεπρωμένου​

Mighty Baby - Mighty Baby (1969, Head)

MightyBaby.jpg

Τραγούδια: A1 Egyptian Tomb, A2 A Friend You Know But Never See, A3 I've Been Down So Long, A4 Same Way From The Sun, B1 House Without Windows, B2 Trials Of A City, B3 I'm From The Country, B4 At A Point Between Fate And Destiny
Μουσικοί: Michael Evans (μπάσο), Roger Powell (τύμπανα), Alan King (κιθάρα, φωνητικά), Martin Stone (ληντ και σλάιντ κιθάρα), Ian Whiteman (φωνητικά, φλάουτο, σαξόφωνο, όργανο, πιάνο, κρουστά)
Παραγωγή: Guy Stevens, Mighty Baby

Αυτή η εκπληκτική αντεργκράουντ μπάντα της δεκαετίας του '60 δημιουργήθηκε από τα υπολείμματα της ποπ/σόουλ μπάντας The Action, που ήταν δημοφιλής γύρω από το κύκλωμα των Λονδρέζικων μοντ κλαμπ και εξέδωσε πέντε σινγκλ στην Parlophone, συμπεριλαμβανομένων των "I Will Keep Holding On" και "Shadows and Reflections" μεταξύ 1965-67.

Το ομότιτλο πρώτο άλμπουμ τους, είναι τώρα πολύ σπάνιο και έχει μια ξεκάθαρη ψυχεδελική επιρροή της Δυτικής Ακτής, αν και οι Mighty Baby είχαν τον δικό τους χαρακτηριστικό και ευρηματικό ήχο. Η μουσική τους ήταν συχνά μια εκλεπτυσμένη αλληλεπίδραση μεταξύ των δίδυμων κιθάρων του King και του Stone και της συνοδείας των ξύλινων πνευστών του Whiteman. Οι επιρροές τους ήταν ευρείες, από την τζαζ ("Egyptian Tomb") έως το κάντρι ροκ ("I'm From The Country"). Αξιοσημείωτο είναι το "Same Way From The Sun", για την εισαγωγή της υπνωτικής κιθάρας, ενώ το "Egyptian Tomb" υπήρξε αναμφισβήτητα η πιο εμπνευσμένη στιγμή του άλμπουμ με το τζάζι διασκευασμένο παίξιμο της μελωδικής κιθάρας.

Ο Alan King έπαιξε αργότερα στους Ace, ενώ ο Martin Stone ηγήθηκε αργότερα στους Chilli Willi και Red Hot Peppers.

Συνεχίζεται...

Mighty_Baby.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Και μια αναμνηστική κάρτα από τα ταξίδια του αφιερώματος για τους φίλους μας!

CarnabyStreet1966PostCard.jpg

- Pretty Things · The Journey -

- The Soft Machine · Hibou, Anemone and Bear -

- Arzachel · Garden Of Earthly Delights -

- Mighty Baby · Egyptian Tomb -
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Υπεροχο ταξιδι. Στη χωρα των θαυματων.
Δυσκολα πιστευουμε σημερα οτι υπηρξε πραγματι καποτε...
Εκτος τους ηχους εχουμε και τα χρωματα.

Το Ροκ ειχε επινοηθει σαν μια αιωνια νεοτητα οπου τα ατομα αναλωνονται στην αναζητηση των αισθησεων ψαχνοντας για το μετεπειτα, το που θα οδηγησει, οπως τα παιδια που ανακαλυπτουν εναν κοσμο.
Αυτην την νεοτητα υποψιαζομαστε σ ολο αυτο το αφιερωμα, που κατ εμε ειναι το καλυτερο που εχω δει.

Ευχαριστουμε grio και να εισαι παντα νεος, καλειδοσκοπικος και ταξιδιαρης :a0210:
 

Νότης

AVClub Enthusiast
14 October 2009
731
Αιγάλεω
Όλα αυτά τα πολύχρωμα όνειρα, που εμείς τα είδαμε πολύ αργότερα, καθόρισαν μια πολύ όμορφη εποχή που αμφισβήτησε και δημιούργησε. Το καλειδοσκόπιο που μας δάνεισες φίλτατε Γρηγόρη για να ξανακοιτάξουμε "εντός", το παρομοιάζω με το Voyager που ταξιδεύει "εκτός" και μας στέλνει ανάλογες φωτογραφίες γεμάτες μουσική από την κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου...
Νοιώθω χορτάτος και ταυτόχρονα πεινασμένος για περισότερα! Ευχαριστώ.


Για πάντα χαμένοι στο άπειρο


 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Δημήτρη, πάντα υποστηρικτικός, σ' ευχαριστώ!