Τέκνο της ανάγκης

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

Μιλώντας για τα έργα τους, οι συνθέτες συχνά αρέσκονται να λένε: Προσπάθησα να κάνω αυτό, είχα αυτή κι αυτή την πρόθεση κλπ. Εγώ θα προτιμούσα να μη συνεχίσω έτσι. Θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον να μάθω τι γνώμη έχουν οι ακροατές, ν’ ακούσω τα σχόλια τους. Το μόνο που θα ήθελα να πω είναι ότι σ’ αυτή σύνθεση θέλησα να μεταδώσω ανθρώπινα συναισθήματα και πάθη.

Ντ. Σοστακόβιτς, για τη 10η συμφωνία του, από το ομώνυμο βιβλίο των εκδόσεων Σύγχρονη Εποχή.


Η 10η συμφωνία του Σοστακόβιτς (γραμμένη το 1953), είναι από πολλές απόψεις ένα ορόσημο. Επιστρέφει με αυτήν στη συμφωνική παραγωγή, μετά από αποχή οκτώ περίπου ετών. Η επανεμφάνιση αυτή σηματοδοτεί την έξοδο ( ; ) από μια περίοδο σοβαρής κρίσης των σχέσεων του με τη σοβιετική εξουσία, με αποκορύφωμα την καταδίκη το 1948 έργων του, μαζί με έργα του Προκόφιεφ, του Χατσατουριάν και άλλων, ως φορμαλιστικά [sic]. Η πρεμιέρα της δόθηκε λίγους μήνες μετά το θάνατο του Στάλιν. Στο ίδιο το έργο υπάρχουν μουσικοί κώδικες με ιδιαίτερη προσωπική σημασία για το συνθέτη, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το μουσικό ακρωνύμιο του. Είναι το συμφωνικό έργο που διέλυσε τις εστίες καχυποψίας στη Δύση και τον καθιέρωσε ως κορυφαίο συνθέτη.

Αυτό που κάνει τη συμφωνία τόσο σπουδαία – η σημαντικότερη που γράφτηκε στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα – δεν είναι τα αυτοβιογραφικά της στοιχεία, ούτε το κρυφτούλι με το σοβιετικό ολοκληρωτισμό, ούτε τα μνημειακά της χαρακτηριστικά, από τα οποία στερείται άλλωστε, σε αντίθεση με τις προηγούμενες (7,8) και επόμενες (11,12).

Είναι η δομή της, το τεράστιο υπαρξιακό της βάθος και η πυκνότητα και οι αντιθέσεις των συναισθημάτων που κρύβονται στο έργο. Από τα πρώτα μέτρα του πρώτου – και μακροσκελέστερου – μέρους της, τα τσέλα και τα κοντραμπάσα διαμορφώνουν ένα σκοτεινό και ανησυχητικό κλίμα που εξελίσσεται σε συνδυασμό με το δεύτερο θέμα που εισάγεται από τα κλαρινέτα σε ένα φορτίσσιμο συσπείρωσης περισσότερο, παρά εκτόνωσης. Το τρίτο θέμα που εισάγεται από τα φλάουτα επιτείνει την ανησυχία, αποτελώντας θαρρείς ένα ακρωτηριασμένο χορευτικό θέμα που διαπλέκεται πολυφωνικά με τα άλλα δύο δημιουργώντας τεράστιες δραματικές αντιθέσεις η λύση των οποίων έρχεται με ένα δεύτερο φορτίσσιμο, το οποίο επιστεγάζεται από το αρχικό θέμα των εγχόρδων. Το μέρος τελειώνει με ένα μετέωρο θέμα από τα ξύλινα πνευστά, υπό το σκοτεινό φόντο των τυμπάνων και του πιτσικάτο των εγχόρδων.

Το δεύτερο θέμα είναι ένα βίαιο και σύντομο σκέρτσο, που υποβάλλει στο άγχος, στο δέος αλλά και στο γελοίο μιας υπεράνθρωπης / απάνθρωπης δύναμης. Το τρίτο μέρος, χαρακτηρισμένο από τον ίδιο ως νυχτερινό, είναι εξαιρετικά γοητευτικό, με μια αριστοτεχνική ισορροπία μεταξύ του σκεπτικιστικού χιούμορ, της δραματικότητας, του λυρισμού και του πάθους. Είναι το μέρος με τα περισσότερο αναγνωρίσιμους ‛κώδικες’, σαν το προανεφερθέν μουσικό ακρώνυμο του συνθέτη. Το αινιγματικό θέμα που εισάγεται από τα κόρνα, διακόπτοντας τον καλπασμό των τσέλων και εποπτεύει την αλλαγή του ύφους σε πιο εσωστρεφές και λυρικό, έχει αποτελέσει αντικείμενο πρόσφατης ερμηνείας που το συνδέει με το όνομα μιας μαθήτριας του. Αδιαμφισβήτητη όμως είναι η καταγωγή του στο τραγούδι του πιθήκου, από το πρώτο μέρος του Τραγουδιού της Γης, του Μάλερ.

Το τέταρτο μέρος ξεκινά σε ένα κλίμα λυρισμού και μοναξιάς, για να μεταβεί σε ένα παιγνιώδη χείμαρρο χορευτικών θεμάτων με λαμπρές αναλαμπές, που δίνει τελικά τη λύση στη συσσωρευμένη ένταση της συμφωνίας, με το θέμα των εγχόρδων του πρώτου μέρους να επανέρχεται στο φινάλε.

Αν είχα να διαλέξω μια εκτέλεση σε συνδυασμό με καλή ηχογράφηση, θα πήγαινα με κλειστά μάτια στην πρώτη του Κάραγιαν (1966), στη DG. Εσωστρεφής, ευαίσθητη, με άψογη τεχνική και υπέροχο παίξιμο από τη Φιλαρμονική του Βερολίνου. Ο Σοστακόβιτς είχε την ευκαιρία ν’ ακούσει τον Κάραγιαν στην επίσκεψη του στην Μόσχα το 1970 και εκτιμούσε πολύ τη προσέγγιση του στη 10η συμφωνία. Ζεστή, ατμοσφαιρική λαμπάτη ηχογράφηση, που αναδεικνύεται θαυμάσια στο βαρύ βινύλιο της Speaker’s Corner. Κυκλοφορεί και σε cd από τη σειρά Galleria της DG.

Κατά τα λοιπά, από το πανέρι των ιερών τεράτων με τη φτωχή ηχογράφηση, οπωσδήποτε Δημήτρης Μητρόπουλος με τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης (μονοφωνική του 1954 στη Sony) και φυσικά, Γεβγένι Μραβίνσκυ με Φιλαρμονική του Λένινγκραντ, στερεοφωνική, ζωντανή ηχογράφηση του 1976 μέτριας ποιότητας, που κυκλοφορεί σε cd της Erato.

Από καινούργιες, έχω ακούσει του Γιάνσονς με τη Φιλαδέλφεια στην EMI και μου φάνηκε καλή.
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Ντέμιαν συμφωνώ καί ως πρός τήν ανάλυση αλλά και ως πρός τις προτάσεις σου.
Είναι οι 4 δέκατες πού έχω σπίτι.Μόνον,πού τού Mravinsky τήν έχω στό κουτί τής Melodiya.Είναι όμως η ίδια...
Ποιός ακούει τον Λύμπε τώρα...Θά μάς βγάλει σύνταξη..:fahne90:

Υ.Γ
Ο Jansons έχει κάνει έναν ενδιαφέροντα ολοκληρωμένο κύκλο,από ηχογραφήσεις με αρκετά χρόνια διαφορά η καθεμιά...
 
17 June 2006
14,350
Re: Απάντηση: Τέκνο της ανάγκης

Ποιός ακούει τον Λύμπε τώρα...Θά μάς βγάλει σύνταξη..:fahne90:

ίσα ίσα που επιβεβαιώνομαι πλήρως: τα ιερά τέρατα, Κλέμπερερ, Βάλτερ, Μπαίμ και Σία δεν πρόλαβαν :blink: ή δεν καταδέχτηκαν :icon15: να διευθύνουν Σοστακόβιτς.
Μόνο ο "ταπεινός" Μητρόπουλος το έκανε: αυτός, βλέπεις, δεν πίστευε σε Μαυσωλεία και μούμιες ούτε θεωρούσε τον εαυτό του Μήδα με το χρυσό άγγιγμα - θεωρούσε τη Μεγάλη Μουσική ζωντανή, πίστευε πως η θέση της δεν είναι στο Μουσείο και ήθελε πραγματικά να τη φέρει κοντά στον μέσο ακροατή. -bye-
 
Απάντηση: Re: Απάντηση: Τέκνο της ανάγκης

ίσα ίσα που επιβεβαιώνομαι πλήρως: τα ιερά τέρατα, Κλέμπερερ, Βάλτερ, Μπαίμ και Σία δεν πρόλαβαν :blink: ή δεν καταδέχτηκαν :icon15: να διευθύνουν Σοστακόβιτς.

Ο Βάλτερ ήταν ο πρώτος που διεύθυνε την 1η του Σοστακόβιτς στη Δύση, με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου. :rolleyes:
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Απάντηση: Re: Απάντηση: Τέκνο της ανάγκης

ίσα ίσα που επιβεβαιώνομαι πλήρως: τα ιερά τέρατα, Κλέμπερερ, Βάλτερ, Μπαίμ και Σία δεν πρόλαβαν :blink: ή δεν καταδέχτηκαν :icon15: να διευθύνουν Σοστακόβιτς.
Μόνο ο "ταπεινός" Μητρόπουλος το έκανε: αυτός, βλέπεις, δεν πίστευε σε Μαυσωλεία και μούμιες ούτε θεωρούσε τον εαυτό του Μήδα με το χρυσό άγγιγμα - θεωρούσε τη Μεγάλη Μουσική ζωντανή, πίστευε πως η θέση της δεν είναι στο Μουσείο και ήθελε πραγματικά να τη φέρει κοντά στον μέσο ακροατή. -bye-

Αναπτύσσεις τωρα τελευταία καινοφανείς θεωρίες περί νεωτερισμού πού αδυνατώ να σε ακολουθήσω.
 
17 June 2006
14,350
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Τέκνο της ανάγκης

Αναπτύσσεις τωρα τελευταία καινοφανείς θεωρίες περί νεωτερισμού πού αδυνατώ να σε ακολουθήσω.

Κι εγώ, ώρες ώρες, πιστεύω πως τα βλέπεις όλα οπαδικά και δυσκολεύομαι :blink:- αλλά δεν θα το κάνω και θέμα :ernaehrung004:
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Μά κατηγορείς σπουδαίους μαέστρους επειδή δέν ´καταλάβαιναν´δήθεν τήν πρωτοπορία...Καί ότι έκανα τήν ´μεγάλη μουσική´μουσειακό είδος....Απο πουθενά δέν φαίνεται αυτό είτε σε ερμηνευτες είτε σέ μαέστρους τής εποχής 30-60...Ισα-ίσα πού ήταν πολύ πιό κοντά στήν μουσική από πολλούς σύγχρονους..Eιδικά δέ γιά τόν Σοστακόβιτς ήταν πολύ δύσκολο να ´φτάσει´ στήν Δύση..
Ασε πού ο Klemperer επανειλημένα είχε ενδιαφερθεί γιά τά νέα ρεύματα...
Τώρα το κατά πόσον τό κάθε τί ´νέο´είναι απαραιτήτως και ωραίο αυτό είναι άλλη συζήτηση..
Νομίζω,μιά και ανέφερες τα περί οπαδισμού,ότι δέν υπάρχει μεγαλύτερος οπαδισμός από τό νά προσπαθούμε να βγάλουμε από τήν ´μύγα ξυγκι´γιά να ταιριάξουμε τίς θεωρίες μας...Και αυτό προσπαθείς να κάνεις ορμώμενος από ένα παράδειγμα τού Μητρόπουλου.Και ο μή σεμνός Bernstein διεύθυνε έργα του Σοστακόβιτς..
Αλλως τε ο Schoenberg απέδειξε πολλάκις τό πόσο εκτιμούσε τού παλιούς συνθέτες...Οπως και ο Dmitri
Η παράδοση είναι πάντα εδω γιά νά διδάσκει..
 
17 June 2006
14,350
Re: Απάντηση: Τέκνο της ανάγκης

Μά κατηγορείς σπουδαίους μαέστρους επειδή δέν ´καταλάβαιναν´δήθεν τήν πρωτοπορία...Καί ότι έκανα τήν ´μεγάλη μουσική´μουσειακό είδος....Απο πουθενά δέν φαίνεται αυτό είτε σε ερμηνευτες είτε σέ μαέστρους τής εποχής 30-60...Ισα-ίσα πού ήταν πολύ πιό κοντά στήν μουσική από πολλούς σύγχρονους..Eιδικά δέ γιά τόν Σοστακόβιτς ήταν πολύ δύσκολο να ´φτάσει´ στήν Δύση..
Ασε πού ο Klemperer επανειλημένα είχε ενδιαφερθεί γιά τά νέα ρεύματα...
Τώρα το κατά πόσον τό κάθε τί ´νέο´είναι απαραιτήτως και ωραίο αυτό είναι άλλη συζήτηση..
Νομίζω,μιά και ανέφερες τα περί οπαδισμού,ότι δέν υπάρχει μεγαλύτερος οπαδισμός από τό νά προσπαθούμε να βγάλουμε από τήν ´μύγα ξυγκι´γιά να ταιριάξουμε τίς θεωρίες μας...Και αυτό προσπαθείς να κάνεις ορμώμενος από ένα παράδειγμα τού Μητρόπουλου.Και ο μή σεμνός Bernstein διεύθυνε έργα του Σοστακόβιτς..
Αλλως τε ο Schoenberg απέδειξε πολλάκις τό πόσο εκτιμούσε τού παλιούς συνθέτες...Οπως και ο Dmitri
Η παράδοση είναι πάντα εδω γιά νά διδάσκει..

Δεν κατηγορώ κανέναν και τους μεγάλους τους τιμώ όσο κι εσύ. Είμαι ενάντια στα μνημεία και στις "τελευταίες λέξεις πάνω στο θέμα". Ποτέ δεν είπα πως καθετί νέο είναι και ωραίο. Είναι όλα εδώ, στη διάθεσή μας, μέρη πια μιάς τεράστιας παράδοσης που είναι ζωντανή και προχωράει. Εγώ την χρονικογραφώ σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια και τα γούστα μου για κάθε ενδιαφερόμενο που θα μου κάνει την τιμή να διαβάσει τι έχω να πώ πάνω στο θέμα. Κατά κάποιο τρόπο της δίνω πίσω ένα πολύ μικρό μέρος από όσα μου έδοσε αυτή. Και δεν την αφήνω να μεταβληθεί σε μαρμάρινο μνημείο που δεν θα λέει τίποτα στους περαστικούς.
Τους τολμηρούς και τους ρηξικέλευθους τους αγαπώ. Αυτούς που δίνουν ένα μέρος του χρόνου τους για να ξαναηχογραφήσουν πράγματα γνωστά και χιλιοακουσμένα, επίσης. Τεντώνω τ αυτιά μου όσο γίνεται, προσπαθώντας να δώ Τι καινούργιο κομίζουν, Τι με συγκινεί και Γιατί.
Τον Gould, αν θυμάσαι, οι παραδοσιάρχες τον είχαν πεί τσαρλατάνο.
Το ίδιο και πολλούς άλλους. Με το πλήρωμα του χρόνου, οι άνθρωποι έφτασαν τελικά να τους δικαιώσουν. Ή, αν δεν τους δικαίωσαν, δέχθηκαν την άποψή τους σαν, τουλάχιστον, το ίδιο έγκυρη με τις μέχρι τότε κρατούσες.
Το ίδιο έχει συμβεί και σε μένα, πάμπολλες φορές, με πράγματα που νόμιζα πως τα γνωρίζω πιά καλύτερα κι από την τσέπη μου: έσκαγε μύτη κάποιος και μου έφερνε τη σιγουριά μου τα πάνω-κάτω. Για κάτι τέτοιες στιγμές ζώ κάθε που ακούω τη νιοστή εκδοχή του τάδε έργου.
Εγώ πιστεύω στον Κατσαρό: "αντισταθείτε σ αυτόν που έχτισε ένα σπιτάκι και λέει: καλά είμαι εδώ". Πάντα θα ψάχνω μια καινούργια άποψη πάνω στον Μάλερ, ξέροντας, όσο καλύτερα γίνεται, τις ήδη υπάρχουσες.
Δεν θέλω να πείσω κανέναν για τον Giulini πχ. Στο κάτω κάτω, λίγοι είμαστε και ακόμα λιγότεροι μας παίρνουν στα σοβαρά. Μιλάω σε φίλους και ...ομοιοπαθείς, πιστεύω.

Το πόσο θετική ή ανοιχτή ήταν η πιάτσα της κεντρικής Ευρώπης απέναντι στα νέα ρεύματα το αντιπαρέρχομαι. Οποιος έχει μάτια βλέπει Τι άφησαν ηχογραφημένο όλοι αυτοί οι μεγάλοι μαέστροι, από τις μουσικές μετά τον Βάγκνερ και τον Μάλερ.
Είναι λάθος να λές ότι η μουσική του Σοστακόβιτς έφτανε δύσκολα στη Δύση.
Ο Μητρόπουλος και άλλοι που την ηχογράφησαν Που την βρήκαν;

Νεωτεριστής είπες; τιμή μου και καμάρι μου. Ο Προκόφιεφ, ο Στραβίνσκυ, ο Ντεμπυσσύ, ο Βιλα-Λόμπος, ο Poulenc, ο Σοστακόβιτς δεν έχουν και πολλά να ζηλέψουν από ό τι προηγήθηκε απ αυτούς. Είναι παιδιά της ίδιας παράδοσης που έδοσε παληότερα τους μεγάλους.
Στη θέση της παράδοσης-δασκάλας θα προτιμούσα μιά παράδοση που δεν παίρνει τίποτα σαν δεδομένο. Αλλοίμονο αν οι καινούργιοι πάψουν να ηχογραφούν γιατί κάποιος, παληότερος, είπε την τελευταία λέξη πάνω στο τάδε έργο.
Τιμώ και θαυμάζω τον Klemperer στο Γερμανικό Ρέκβιεμ. Αλλά, όταν θέλω να το ακούσω, τα χέρια μου πάνε μόνα τους στον Giulini. Τόσο κακό είναι αυτό; Τι μύγες και ξύγκια και Προκρούστειες θεωρίες μου τσαμπουνάς; Οποιος γράφει εκτίθεται. Κύρια στα μάτια των φίλων του που Ξέρουν.
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Γιά Προκρούστη δέν έγραψα τίποτα.Αλλά νομίζω ότι ξεκινάς μιά συζήτηση γιά τά αυτονόητα...
Πού απερρίφθη ο Giulini στό ρέκβιεμ??Είναι μιά άλλη ανάγνωση πολύ ενδιαφέρουσα,αλλά εξήγησα αναλυτικά τούς λόγους πού ο Klemperer μού αρέσει πιό πολύ.
Οπως προσωπικά η Hewitt,μού αρέσει πιό πολύ στήν ´θολή´της,γιά σένα, ανάγνωσή της στόν Bach από τον πιό ´κλασσικό´Perahia...
Νομίζω ότι όσοι λίγοι ασχολούμαστε μέ την ´κλασσική´διαρκώς ψάχνουμε.
Στά περισσότερα που γράφεις στο προηγούμενό σου πόστ δέν έχω αντίρρηση,αλλά νά,όλο αυτό με τήν ´Μουσειακή Τέχνη´,πού σού προέκυψε μέ εκπλήσσει...
Φυσικά και έχω ερμηνείες αναφοράς σέ κάποια έργα,αλλά διαρκως ψάχνω να δώ τί ´παίζει´,αλλοιώς δέν θά ξεπαραδιαζόμουνα,όπως και εσύ και μερικοί άλλοι φίλοι,σέ νέες κυκλοφορίες..
Αλλά μερικές στιγμές μοιάζει αυτοί που έχουν μειοψηφικές προτιμήσεις στήν μουσική,νά ψάχνουν να βρούν ανύπαρκτους λόγους,κατά τήν γνώμη μου,γιά νά γίνουν ´μειοψηφία τής μειοψηφίας´...
Εκεί βρίσκεται η αντίδρασή μου..

Υ.Γ.1
Ο Μιχάλης ο Κατσαρός έχει εν μερει δίκιο.....Τό ´σπιτάκι ´όλοι τό χρειαζόμαστε γιά ´βάση´.Απ´εκεί και πέρα έχει νόημα καί η εξερεύνηση ,αλλά και η ´επιστροφή´...Αμφίδρομα
Υ.Γ.2
Ξέρεις πολύ καλά ότι Stravinsky χωρίς Bach και Mozart δέν θά υπήρχε...
Η Μουσική είναι συνεχής μέσα στήν ασυνέχειά της....
 
17 June 2006
14,350
Re: Απάντηση: Τέκνο της ανάγκης

Αλλά μερικές στιγμές μοιάζει αυτοί που έχουν μειοψηφικές προτιμήσεις στήν μουσική,νά ψάχνουν να βρούν ανύπαρκτους λόγους,κατά τήν γνώμη μου,γιά νά γίνουν ´μειοψηφία τής μειοψηφίας´...

Αυτό εγώ το λέω κεκτημένη κακοπιστία και νομίζω πως, ειδικά εμένα, δεν μου αξίζει.
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
´Κεκτημένη´??Υπερβάλλεις στόν υπερθετικό βαθμό...
Κακοπιστία??Οσο ´κακόπιστο´μπορεί να θεωρηθεί τό περί τών Τοτέμ..
Αλλοιώς νά μήν συζητάμε ,εάν θεωρείς ότι υπάρχει τέτοια πρόθεση....
 

petros_m

Supreme Member
18 June 2006
8,210
Αλιμος
Αλλά μερικές στιγμές μοιάζει αυτοί που έχουν μειοψηφικές προτιμήσεις στήν μουσική,νά ψάχνουν να βρούν ανύπαρκτους λόγους,κατά τήν γνώμη μου,γιά νά γίνουν ´μειοψηφία τής μειοψηφίας´...

Συμφωνω 100%. Μαλιστα, αυτο ισχυει σε πολυ μεγαλο βαθμο στη χωρα μας οσον αφορα στη μουσικη αλλα και στον κινηματογραφο.

Λενε καποιοι (αρκετοι): "δε βλεπω αμερικανικες ταινιες".
Εγω τους απαντω: "αντε ρε βλακα"

υ.γ. το σχολιο μου δεν εχει σχεση με τον Κωστα.
 
17 June 2006
14,350
Re: Απάντηση: Τέκνο της ανάγκης

Αλλοιώς νά μήν συζητάμε ,εάν θεωρείς ότι υπάρχει τέτοια πρόθεση....

Eσύ είσαι εκείνος που θεωρεί πως μερικοί θέλουν να γίνουν "μειοψηφία της μειοψηφίας".
Και ότι "βγάζουν από τη μύγα ξύγκι για να ταιριάξουν τις θεωρίες τους".
Τι κάνει νιαου νιάου στα κεραμίδια;

ΥΓ. τη Ηewitt δεν την είπα "θολή": το αντιθετο ακριβώς: ο Μπάχ της είναι πολύ ωραιοποιημένος, κρυστάλλινος και καλότροπος για τα γούστα μου. Ο τι κερδίζει σε καλλιέπεια, το χάνει σε εκφραστικότητα και βάθος. Πάντα για τα γούστα μου.
 
Απάντηση: Re: Απάντηση: Τέκνο της ανάγκης

Το πόσο θετική ή ανοιχτή ήταν η πιάτσα της κεντρικής Ευρώπης απέναντι στα νέα ρεύματα το αντιπαρέρχομαι. Οποιος έχει μάτια βλέπει Τι άφησαν ηχογραφημένο όλοι αυτοί οι μεγάλοι μαέστροι, από τις μουσικές μετά τον Βάγκνερ και τον Μάλερ.

Τώρα πετάς το μωρό μαζί με τα νερά. Κατ' αρχήν η πιάτσα της κεντρικής Ευρώπης δεν περιορίζεται μόνο στους μαέστρους, αλλά στο σύνολο της μουσικής κοινότητας, από τη Σχολή της Βιέννης στο Χίντεμιτ, στο Μπουζόνι και στο Βάιλ, από τον Βάλτερ και το Φουρτβαίνγκλερ στον Έριχ Κλάιμπερ και στο Σέρχεν και στους συνθέτες του καμπαρέ.

Ο Κλέμπερερ όταν ήταν στην όπερα Κρολ του Βερολίνου (μέχρι το 1931), είχε ανεβάσει πολλά νέα έργα, μεταξύ των οποίων του Γιάνατσεκ, του Στραβίνσκυ, του Σαίνμπεργκ και του Χίντεμιτ. Μετά το '33 για τους περισσότερους απ' αυτούς, υπήρχαν άλλες, πιο επείγουσες προτεραιότητες...

Αυτό που μπορεί κανείς να τους προσάψει ήταν ο συμβιβασμός τους με τα συντηρητικά γούστα του αμερικάνικου κοινού - το νέο τους σπίτι βλέπεις - και κατ' επέκταση των δισκογραφικών εταιρειών. Την ίδια όμως εποχή, αποτελούσαν και τους συνομιλητές και εμπνευστές του Τόμας Μαν για το Δρα Φάουστους.

Στο Δημήτρη Μητρόπουλο αξίζει κάθε τιμή, μια που ότι έκανε το έκανε με αγάπη, με πάθος και με μεγάλο προσωπικό κόστος.

Όσο αφορά στην προσβασιμότητα του Σοστακόβιτς στη Δύση, στη διάρκεια του πολέμου ήταν δύσκολη για αντικειμενικούς λόγους. Παρ' όλα αυτά έγινε μάχη στο μουσικό κατεστημένο της Αμερικής για το ποιος θα διευθύνει την πρεμιέρα της 7ης, με τελικό νικητή τον Τοσκανίνι. Με την έλευση του Ψυχρού Πολέμου, αλλάξαν τα πράματα...
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Απάντηση: Re: Απάντηση: Τέκνο της ανάγκης

Eσύ είσαι εκείνος που θεωρεί πως μερικοί θέλουν να γίνουν "μειοψηφία της μειοψηφίας".
Και ότι "βγάζουν από τη μύγα ξύγκι για να ταιριάξουν τις θεωρίες τους".
Τι κάνει νιαου νιάου στα κεραμίδια;

ΥΓ. τη Ηewitt δεν την είπα "θολή": το αντιθετο ακριβώς: ο Μπάχ της είναι πολύ ωραιοποιημένος, κρυστάλλινος και καλότροπος για τα γούστα μου. Ο τι κερδίζει σε καλλιέπεια, το χάνει σε εκφραστικότητα και βάθος. Πάντα για τα γούστα μου.

Εάν είναι να αποκόπτω φράσεις για να βγάζω συμπεράσματα έχει καλώς..Από ολόκληρο κείμενο αγνόησες οτιδήποτε άλλο για να βγάλεις ´βολικό συμπέρασμα´Τό ίδιο ακριβώς έχει προκύψει και σέ πολιτικές συζητήσεις πού έχουμε κάνει..
Θεωρώ ότι αυτό πού έγραψες περί Σοστακόβιτς και συντηρητικών Τοτέμ τής Δύσης αποτελεί ´βολική εξήγηση´γιά να ταιριάξεις τήν γνώμη περί 'μοντέρνων´καί ´συντηρητικών´αγνοώντας καί τον περίγυρο τής εποχής...
Και η γνώμη μου παραμένει πάντα -η προσωπική μου γνώμη-ότι η ´αναθεώρηση γιά τήν αναθεώρηση´δέν παράγει υποχρεωτικά Τέχνη....Και αυτό δέν ισχύει μόνον γιά τήν Τέχνη..................
Πόθεν προέκυψε ότι οι παλιοί μαέστροι καί ερμηνευτές εξέφραζαν μουσειακό είδος και ´κατεστημένο´είναι απορίας άξιο...
Ο Cortot στον Chopin καί στόν Schumann επί παραδείγματι παραμένει πολύ πιό ζωντανός και ´αιρετικός´από πολλούς νέους ερμηνευτές...
Τελειώνοντας επιστρέφω στό ´σπίτι´τού Κατσαρού.....Οταν έχω δομήσει μιά Εστία τήν έχω ως σημείο αναφοράς...Φεύγοντας ,ξέρω ότι θά ξαναγυρίσω γιά να μπορέσω να ξαναφύγω...Αυτό τό νόημα έχει τό ταξίδι...Επομένως διαφωνώ και με την Καβαφική Ιθάκη...
 
17 June 2006
14,350
Απάντηση: Re: Απάντηση: Τέκνο της ανάγκης

Εάν είναι να αποκόπτω φράσεις για να βγάζω συμπεράσματα έχει καλώς..Από ολόκληρο κείμενο αγνόησες οτιδήποτε άλλο για να βγάλεις ´βολικό συμπέρασμα´Τό ίδιο ακριβώς έχει προκύψει και σέ πολιτικές συζητήσεις πού έχουμε κάνει..

κι εγώ σου λέω πως, όταν θυμώνεις, ώρες ώρες δεν ξέρεις τι λές. Και, κυρίως, σε ποιόν τα λές -με την έννοια, πάντα, ότι αυτός είναι πρωτίστως ομοιοπαθής και φίλος και δεν έχετε να μοιράσετε κανένα χωράφι.
Κι έχεις και τη ...χαριτωμένη συνήθεια, χάριν εντυπωσιασμού, να βάζεις στο στόμα του συνομιλητή σου πράγματα που δεν είπε ποτέ. Οπως πχ "την αναθεώρηση για την αναθεώρηση" ή τον "νεωτερισμό uber alles". Και να διανθίζεις τα λεγόμενά σου με ένα σωρό ομορφιές που, ένας κακόπιστος, θα μπορούσε άνετα να εκλάβει σαν χτυπήματα κάτω απ τη μέση-αυτό το λέω κύρια για τις πολιτικές συζητήσεις. Τα βολικά συμπεράσματα, επιμένω ότι τα βγάζεις εσύ. Με κάθε ευκαιρία, ακόμα και αν κάποιος πεί πως "ίσως να είναι κι έτσι" ή προτάξει κάτι άλλο που προτιμάει αυτός.
Ο καβγάς, θέλει κι αυτός τέχνη, φίλε. Και μάλιστα μεγάλη.
Δεν ισχυρίζομαι ότι την κατέχω καλά αυτή την τέχνη. Αλλά νομίζω ότι "θολώνω" μαζί σου πολύ πιο δύσκολα απ ότι εσύ.

Η "Ιθάκη" δεν υπάρχει για να συμφωνείς ή να διαφωνείς.
Υπάρχει μόνο για να τη θαυμάζεις.
Αλλά η ζωή συνεχίζεται. Ευτυχώς.
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,926
Νομίζω ότι ταιριάζει....

Και είναι και της μόδας τελευταία :

When the routine bites hard
And ambitions are low
And the resentment rides high
But emotions wont grow
And were changing our ways,
Taking different roads
Then love, love will tear us apart again

Why is the bedroom so cold
Turned away on your side?
Is my timing that flawed,
Our respect run so dry?
Yet theres still this appeal
That weρe kept through our lives
Love, love will tear us apart again

Do you cry out in your sleep
All my failings expose?
Get a taste in my mouth
As desperation takes hold
Is it something so good
Just cant function no more?
When love, love will tear us apart again
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Απάντηση: Re: Απάντηση: Τέκνο της ανάγκης

ίσα ίσα που επιβεβαιώνομαι πλήρως: τα ιερά τέρατα, Κλέμπερερ, Βάλτερ, Μπαίμ και Σία δεν πρόλαβαν :blink: ή δεν καταδέχτηκαν :icon15: να διευθύνουν Σοστακόβιτς.
Μόνο ο "ταπεινός" Μητρόπουλος το έκανε: αυτός, βλέπεις, δεν πίστευε σε Μαυσωλεία και μούμιες ούτε θεωρούσε τον εαυτό του Μήδα με το χρυσό άγγιγμα - θεωρούσε τη Μεγάλη Μουσική ζωντανή, πίστευε πως η θέση της δεν είναι στο Μουσείο και ήθελε πραγματικά να τη φέρει κοντά στον μέσο ακροατή. -bye-

Η αλήθεια είναι ότι σέ ορισμένους συγκεκριμένους έχω δείξει εξαιρετική αβρότητα-χωρίς εισαγωγικά-και σέ άλλους όχι..
Κτυπήματα κάτω από τήν μέση θα μπορούσα να θεωρήσω ότι έχω δεχτεί ουκ ολίγα και κυρίως τήν ´βολική ρετσινιά´περί Χριστοδουλισμού και όχι μόνον..Αλλά δεν τά θεωρώ ως τέτοια γιατί ακριβώς γνωρίζω πώς γράφουν και εκφράζονται οι άνθρωποι που συνομιλώ..
Η αλήθεια είναι ότι δέν θύμωσα.
Ομως μού έκανε εντύπωση τό τσουβάλιασμα τών ´Ιερών Τεράτων´μέ αφορμή ένα γεγονός πού ιστορικά δέν στέκει...
Απέφυγες εντελώς ολόκληρο τό σχόλιο τού Ντέμιαν που παραθέτει στοιχεία σχετικά μέ τήν συμπεριφορά και στάση τους και βολεύτηκες στό να ερμηνεύσεις τήν αντίδρασή μου καταλογίζοντάς της θυμό..
Απορία ήταν τό συναίσθημά μου λοιπόν και όχι θυμός..
Και από τήν απορία ,όπως εκφράστηκε ,μάλλον κάποιος κάλος τού δικού σου ποδιού πατήθηκε ....-bye-
Πρώτη φορά πάντως υπήρξε τόσο έντονη αντίδραση σε σχόλιο περί μειοψηφιών...........
 
17 June 2006
14,350
Απάντηση: Re: Απάντηση: Τέκνο της ανάγκης

Πρώτη φορά πάντως υπήρξε τόσο έντονη αντίδραση σε σχόλιο περί μειοψηφιών...........

Βέβαια. Να το ξανακάνεις. Αρέσει στο κοινό. Σου είπαν άλλωστε και Μπράβο. -bye-