Μουσική από το μεγάλο ροζ [The Band]

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
TheBand_color.jpg

«Οι φίλοι και οι γείτονές μας απλά μας καλούν "Η Μπάντα", και αυτός είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε τους εαυτούς μας» - Robertson

Η μουσική από το Big Pink είχε τις ρίζες της στο «πηγάδι της παράδοσης», αλλά ήρθε σε «κουβάδες καθαρής, κουλ, κάντρι σόουλ», έγραψε ο Aronowitz στο Rolling Stone. Αυτό ήταν «το είδος του άλμπουμ που θα πρέπει να ανοίξει τη δική του πόρτα σε μια νέα κατηγορία», στην «αναζήτηση μιας πιο γαλήνιας στάσης» και «μιας επαναπροσδιορισμένης ηθικής, διψώντας για απλούς θεμέλιους λίθους».

Ο Robertson λέει τώρα, «Αυτό δεν ακούγεται σαν τίποτα που είχαμε κάνει με τον Ronnie Hawkins, αυτό που είχαμε κάνει σαν Levon and the Hawks ή αυτό που παίξαμε σε αυτήν την περιοδεία του Dylan. Αυτή ήταν μια μουσική που - ελπίζουμε - έζησε σε χρόνο και χώρο που δεν μπορούσες ιδιαίτερα να προσδιορίσεις».

Ο Greil Marcus ανέλυσε στη σπουδαία μελέτη του, Mystery Train: Images of America in Rock 'n' Roll Music, του 1975. «Ο πλούτος του Big Pink είναι στην ικανότητα των Band να δημιουργούν ατέλειωτους συνδυασμούς αμερικάνικης πόπιουλαρ μουσικής χωρίς να μιμούνται κανένα». Ο Helm το έθεσε πιο άμεσα στα απομνημονεύματά του: «Θέλαμε το Music from Big Pink να ακούγεται όπως τίποτα άλλο που έκανε κανείς. Αυτή ήταν η μουσική μας, απομονωμένη από το ραδιόφωνο και τις σύγχρονες τάσεις».
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Η Έλευση του Βασιλείου​

The Band - Music From Big Pink (Ιούλιος 1968, Capitol Records)

MusicFromBigPink.jpg

Τραγούδια: A1 Tears Of Rage (B. Dylan, R.Manuel), A2 To Kingdom Come (J. R. Robertson), A3 In A Station (R. Manuel), A4 Caledonia Mission (J. R. Robertson), A5 The Weight (J. R. Robertson), B1 We Can Talk (R. Manuel), B2 Long Black Veil (M. J. Wilkin, D. Dill,), B3 Chest Fever (J. R. Robertson), B4 Lonesome Suzie (R. Manuel), B5 This Wheel's On Fire (B. Dylan, R. Danko), B6 I Shall Be Released (B. Dylan)
Μουσικοί: Rick Danko (μπάσο, βιολί, φωνητικά), Levon Helm (τύμπανα, ντέφι, φωνητικά), Garth Hudson (όργανο, πιάνο, κλαβινέτο, σοπράνο & τενόρο σαξόφωνο), Richard Manuel (πιάνο, όργανο, τύμπανα, φωνητικά), Robbie Robertson (ηλεκτρικές & ακουστικές κιθάρες, φωνητικά)
Παραγωγή / Μηχανικοί / Ζωγραφική εξωφύλλου: John Simon / Don Hahn, Tony May, Shelly Yakus / Bob Dylan

Ηχογραφήθηκε, στα A&R Studios, Νέα Υόρκη, στα Capitol Studios και στα Gold Star Studios, Λος Άντζελες


«Ένα ροζ σπίτι, λουσμένο από τον
ήλιο του Overlook Mountain στο
West Saugerties της Νέας Υόρκης.
Το Big Pink γέννησε αυτή τη μουσική
και αυτά τα τραγούδια στην πορεία του.
Υπήρξε ο πρώτος μάρτυρας αυτού του
άλμπουμ που επινοήθηκε και συντέθηκε,
εκεί μέσα στους τοίχους του.
»​

Το 1968, «η Αμερική ήταν τυλιγμένη σε μια κουβέρτα οργής», έγραψε ο Bob Dylan στα απομνημονεύματά του, Chronicles Volume One, το 2004. «Οι σπουδαστές στα πανεπιστήμια κατέστρεφαν σταθμευμένα αυτοκίνητα, έσπαζαν παράθυρα. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ έστελνε τη χώρα σε μια βαθιά ύφεση. Οι πόλεις τυλίγονταν στις φλόγες, τα γκλομπ κτυπούσαν». Οι αλλεπάλληλες δολοφονίες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τον Απρίλιο και του γερουσιαστή Ρόμπερτ Κένεντι τον Ιούνιο, επιβεβαίωσαν ότι η χειρότερη Αμερική βρισκόταν σε πόλεμο με τον εαυτό της, βυθιζόμενη σε μια δολοφονική οργή. «Αν έβλεπες τα νέα», συνέχισε ο Dylan, «θα πίστευες ότι ολόκληρο το έθνος καιγόταν».

Εκείνο το καλοκαίρι, μετά από μια δεκαετία περιοδείας ως υποστηρικτική ομάδα για άλλους καλλιτέχνες, οι Band κυκλοφόρησαν ένα απίστευτο ντεμπούτο, το Music from Big Pink. Με την ανάμειξη αμέτρητων επιρροών από κάντρι, γκόσπελ, ροκ, φολκ και ρυθμ εντ μπλουζ σε ισχυρές συνθέσεις, επηρεασμένες και με τη βοήθεια του Bob Dylan, το γκρουπ σφυρηλατούσε ένα άλμπουμ με μια ειλικρινή, χαλαρή αίσθηση, που αγνόησε τις τρέχουσες τάσεις του ψυχεδελικού ροκ. Ο τίτλος του άλμπουμ προέρχεται από ένα (ροζ) σπίτι κοντά στο Γούντστοκ της Νέας Υόρκης, όπου ζούσαν αρκετά μέλη της μπάντας (Danko, Manuel και Hudson) ενώ έγραφαν και πρόβαραν υλικό για αυτό το άλμπουμ. Ενώ εκεί καταγράφηκαν πολλές ντέμο ταινίες, η τελική ηχογράφηση του άλμπουμ, που παρήγαγε ο John Simon, πραγματοποιήθηκε σε στούντιο στη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες. Ταυτόχρονα, ένα μεγάλο μέρος του υλικού που ηγείτο ο Dylan ηχογραφήθηκε και τελικά κυκλοφόρησε από αυτόν, ως The Basement Tapes το 1975.

Δημιουργός του γκρουπ ήταν ο ντράμερ Levon Helm, από τη μεριά του Αρκάνσας του Δέλτα του Μισισίπι, ο οποίος στα τέλη της δεκαετίας του '50, με την καθοδήγηση του Ronnie Hawkins, σχημάτισε το ροκαμπίλι γκρουπ, The Hawks. Το 1958, το γκρουπ μετανάστευσε στο Οντάριο του Καναδά, που είχε μια αναπτυσσόμενη αγορά μουσικής προερχόμενη από τον αμερικάνικο νότο και περιόδευσε εκεί για πολλά χρόνια. Με τον καιρό, προσχώρησαν οι ντόπιοι Καναδοί Rick Danko, Robbie Robertson, Richard Manual και Garth Hudson. Όταν ο Hawkins έφυγε για ξεκούραση, το υπόλοιπο συγκρότημα συνέχισε να παίζει σε κλαμπ και σύντομα στράφηκε στυλιστικά περισσότερο προς το μπλουζ. Το 1964, το γκρουπ χωρίστηκε από τον Hawkins και κυκλοφόρησε μερικά σινγκλ ως Levon and the Hawks με τον Helm στα κύρια φωνητικά. Όταν ο Bob Dylan "εξηλεκτρίστηκε" το 1965, στρατολόγησε τους Band ως υποστηρικτικό του γκρουπ και περιόδευσαν τον κόσμο μέσα στο 1966. Ωστόσο, ο Dylan υπέστη ένα σοβαρό ατύχημα με τη μοτοσικλέτα του και δεν ήταν σε θέση να συμμετάσχει για σχεδόν ένα χρόνο. Αποσύρθηκε στην πόλη Catskill του Woodstock και οι Band αποφάσισαν να ενωθούν μαζί του, διακόπτοντας από την περιοδεία για να δοκιμάσουν την τύχη τους στο γράψιμο της δικής τους μουσικής.

Με αυτό το ολοκαίνουργιο εγχείρημα, οι Band έκαναν μια συντροφική προσπάθεια να παράγουν τα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια που μπορούσαν. Ενώ ο Dylan συνέθεσε τρία από τα έντεκα κομμάτια του άλμπουμ και υπήρχε και μια διασκευή, ο Manuel και ο Robertson χώρισαν τα υπόλοιπα καθήκοντα τραγουδοποιού, παραδεχόμενοι αργότερα ότι ήταν μαθητές των διαφόρων προσεγγίσεων του Dylan στη σύνθεση. Ο Dylan έκανε επίσης την εικονογράφηση του εξώφυλλου για το άλμπουμ.

RichardGarthsHouse-Landy.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Τα δάκρυα της οργής​

MusicFromBigPink-inner.jpg

Σε μεταφέραμε στην αγκαλιά μας την Ημέρα Ανεξαρτησίας
Και τώρα μας πέταξες και μας έβαλες στην άκρη
Ω, αγαπητή κόρη, πώς μπορείς κάτω από τον ήλιο να φέρεσαι έτσι σ' έναν πατέρα;
Να υπηρετεί με χέρια και πόδια και πάντα να του λες "Όχι"

...
Όλα ήταν τόσο πολύ ανώδυνα
Όταν ξέμεινες να παίρνεις
Όλες αυτές τις ψεύτικες οδηγίες
Που δεν μπορούσαμε ποτέ να πιστέψουμε
Και τώρα η καρδιά είναι γεμάτη με χρυσάφι
Σαν να ήταν πορτοφόλι
Όμως, τι είδους αγάπη είναι αυτή
Που πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο;

...
Σου υποδείξαμε τον τρόπο να πορευθείς
Και γρατζουνίσαμε το όνομά σου στην άμμο
Παρόλο που σκέφτηκες ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο
Από ένα μέρος για να σταθείς
Θέλω να ξέρεις ότι ενώ παρακολουθούσαμε
Ανακάλυψες ότι δεν υπήρχε κανένας αληθινός
Ότι εγώ ο ίδιος ήμουν ανάμεσα
Αυτός που σκέφτηκε
Ότι ήταν απλά ένα παιδικό πράγμα

Δάκρυα οργής, δάκρυα θλίψης
Γιατί πρέπει να είμαι πάντα ο κλέφτης;
(σ.σ. θεωρείται από την κόρη του, ότι κλέβει τη ζωή της, επιβάλλοντας τη βούλησή του)
Έλα σε μένα τώρα, ξέρεις ότι είμαστε τόσο μόνοι
Και η ζωή είναι σύντομη

- Tears of Rage (Bob Dylan & Richard Manuel)​

«Το άλμπουμ άνοιγε μ' ένα αργό τραγούδι, το "Tears of Rage", που ήταν απλώς ένας άλλος τρόπος να επαναστατήσεις ενάντια στην εξέγερση. Πηγαίναμε σκόπιμα κόντρα στο ρεύμα. Λίγοι καλλιτέχνες είχαν ανοίξει ένα άλμπουμ μ' ένα αργό κομμάτι, οπότε έπρεπε να το κάνουμε. Στο ζενίθ της ψυχεδελικής εποχής με τις φλεγόμενες κιθάρες, τα ατελείωτα σόλο και τα επιμήκη τζαμαρίσματα, δεν θέλαμε να κάνουμε αυτό το είδος άλμπουμ. Ο Μπομπ Ντίλαν βοήθησε τον Ρίτσαρντ σ' αυτό το κομμάτι για τον σπαραγμό του γονιού και ο Ρίτσαρντ έκανε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της ζωής του.» (Levon Helm)

«Γνωρίζετε την πάνκι στάση που είχε να κάνει με τη μουσική - μίσησε τη μητέρα σου και πλήγωσε τον πατέρα σου. Είναι ένα είδος κάποιας μόδας, και αυτό (σ.σ. η οικογενειακή φωτογραφία στο εσωτερικό του διπλού εξώφυλλου) ήταν δήλωση ότι δεν μας αφορούσε. Δεν μισούμε τις μητέρες και τους πατέρες μας. Το τραγούδι είναι από την άποψη του γονέα. Τι γίνεται αν οι γονείς σου έκαναν λάθος; Ίσως το έκαναν, και λοιπόν; Όλοι κάνουν ότι μπορούν, σωστά ή λάθος. Απλώς έχω κουραστεί να ακούω όλα αυτά - αυτό το κοριτσάκι, την Janis Ian. Ξέρετε, τον Jim Morrison και όλους αυτούς τους ανθρώπους. Απλώς πιστεύω ότι είναι μια σκέτη βαρεμάρα. Ακόμη και αν αυτή είναι η κατάστασή τους, ποιος νοιάζεται;» (Robbie Robertson)

Παραδοξότητα, λοιπόν, για εναρκτήριο αλλά ενδεικτικό των προθέσεων και της διαφορετικότητας σε σχέση με το κλίμα της εποχής, το "Tears of Rage", έχει ένα ισχυρό βιβλικό υπόβαθρο και είναι γεμάτο βαθιά αγωνία, εξετάζοντας μια σχέση μεταξύ γονιού και κόρης. Οι πρώτοι ήχοι που ακούγονται ήταν η κιθάρα του Robertson, μέσω κάποιου ηχείου τύπου Leslie, μαζί με το όργανο του Hudson και τα εξασθενημένα τομ του Helm. Μια έκδοση αυτού του τραγουδιού με τον Dylan στα κύρια φωνητικά και τους Band να τον υποστηρίζουν, συμπεριλήφθηκε στο The Basement Tapes.

WoodstockSaugerties68-Landy.jpg

Ο πρόγονος έδειξε τη Δευτέρα Παρουσία
Θλιμμένα είπε στον μοναδικό του γιο
Απλά πρόσεξε τι κάνεις
Όλα επιστρέφουν πίσω σε σένα

Ο ψευδομάρτυρας διέδωσε τα νέα
Κάποιος θα χάσει
Είτε αυτή ή εγώ ή εσύ
Τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε

Μη λες λοιπόν κουβέντα
ούτε να αποκαλύψεις κάτι που έμαθες
Ο χρόνος θα σου πει σωστά
Αν πραγματικά, πραγματικά έπεσες

...
Κάθισα εδώ για τόσο αναθεματισμένο καιρό
Περιμένοντας το τέλος να 'ρθει
Ιερός καύσωνας ( ; ) στα πρόθυρα
Κάνε μια επιλογή, όλα ή τίποτα

Ο ψευδομάρτυρας, έριξε άγρια ματιά
Μου 'πε ότι δεν μπορώ να πω ψέμα
Πνεύματα και άγιοι μην με ενοχλείτε
Βλέπετε, δεν είμαι μόνος

- To Kingdom Come (Robbie Robertson)​

Το "The Kingdom Come", ένας χαοτικός στοχασμός στη σωτηρία, είναι το ντεμπούτο του Robertson ως τραγουδοποιού και το μοναδικό που διαθέτει τα κύρια φωνητικά του. Μουσικά είναι αισιόδοξο και "επίκαιρο" με εναρμονισμένα φωνητικά και το λυτρωτικό μπάσο από τον Danko να αντισταθμίζει το καλαίσθητο πιάνο του Manuel, συγκολλώντας τις μικρές εκρήξεις των μουσικών μοτίβων. Το αρνητικό αυτού του εξαίσιου τραγουδιού είναι ότι τελειώνει πολύ γρήγορα, σβήνοντας κατά τη διάρκεια ενός ενδιαφέροντος κιθαριστικού σόλο.

«Αναρωτιέμαι θα μπορούσες ποτέ να με γνωρίσεις / Ξέρεις τον λόγο για τον οποίο ζω; / Υπάρχει τίποτα που μπορείς να μου δείξεις; / Η ζωή φαίνεται να 'χει λίγα να δώσει...» - In a Station (Richard Manuel)

Η ειδυλλιακή ονειροπόληση του "In a Station" του Manuel (μήπως κάποιος έκανε κάποια ερεβώδη σκέψη για τους στίχους του ; ) επιστρέφει στην μπλούζι μπαλάντα με ονειρική συνοδεία από το κλαβινέτο του Hudson και λαχταριστά κιθαριστικά ιντερλούδια. Γραμμένο από τον Robertson και τραγουδισμένο εκπληκτικά από τον Danko, το εξαιρετικό "Caledonia Mission" με δυνατούς στίχους, ξεκινάει ως μπαλάντα με κάντρι και γκόσπελ επιρροές αλλά εξελίσσεται σε ένα ενδιαφέρον, σχεδόν τζάζι κομμάτι.

Το πιο διάσημο τραγούδι του άλμπουμ είναι ο θρυλικός ύμνος "The Weight", με κύρια φωνητικά από τους Helm και Danko, ένα εικονικό μουσικό κομμάτι στην ιστορία του ροκ εντ ρολ. Οι στίχοι επιστρέφουν στον Βιβλικό χώρο, με φανταστικούς χαρακτήρες που υποδύονται σύγχρονους πρωταγωνιστές. Απέτυχε να φτάσει στο Top 40, όταν κυκλοφόρησε ως σινγκλ το 1968, όμως παραδόξως οι μεταγενέστερες διασκευές διάφορων καλλιτεχνών τα κατάφεραν καλύτερα. Ο Ρόμπερτσον τοποθετεί τις ταινίες του Ισπανού σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ καθώς και την αρχική επίσκεψή του στο Δέλτα του Μισισιπή ως επιρροές για το τραγούδι, αν και αργότερα ο Χέλμ ισχυρίστηκε ότι πολλά μέλη του συγκροτήματος είχαν μέρος στη συγγραφή των στίχων. Για την "παραβολή" του "The Weight" και τις ερμηνείες της, τα έχουμε ξαναπεί εκτενώς, οπότε ανατρέξτε στη αφιερωμένη παρουσίαση για τα περαιτέρω!

DankoHelmManuelRobertsonGarth-Landy.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Αυτός ο τροχός που καίγεται...​

TheBandWoodstockNY68.jpg

Η δεύτερη πλευρά του LP ξεκινάει με το φάνκι "We Can Talk", με τους Manuel, Helm και Danko να εναλλάσσονται στα φωνητικά. Ο Manuel βγάζει τους τέλειους εκκλησιαστικούς ήχους από το πιάνο του, με το όργανο του Garth να προσθέτει στη γιορτινή ατμόσφαιρα, ενώ στη συνέχεια ο Robertson ξετυλίγει μια απίστευτη, σχεδόν ψυχεδελική στροφή στη κιθάρα. Το "Long Black Veil" είναι μια "Αμερικάνα" διασκευή, γραμμένη από τη Marijohn Wilkin και τον Danny Dill το 1959, με πρωταγωνιστικό το ηλεκτρικό πιάνο και ωραία ακουστική κιθάρα. Το "Chest Fever", είναι ένα άλλο κομβικό σημείο του άλμπουμ που γράφτηκε ως αντίδραση στο "The Weight". Ξεκινά με το δραματικό αλλά πιασάρικο ριφ του Hudson στο όργανο, που ολοκληρώνεται από το ροκ πιάνο του Manuel και το μπάσο του Danko.

Εάν η μνήμη σου σε υπηρετεί καλά
Θα συναντηθούμε ξανά και θα περιμένουμε
Οπότε πρόκειται να ξεπακετάρω όλα μου τα πράγματα
Και να κάτσω πριν πάει πολύ αργά
Κανείς στον κόσμο, δεν θα έρθει σε σένα
Με μια άλλη ιστορία για να πει
Και ξέρεις ότι θα συναντηθούμε και πάλι
Εάν η μνήμη σου σε υπηρετεί καλά

Αυτός ο τροχός έχει τυλιχθεί στις φλόγες, κυλιόμενος κάτω στο δρόμο
Καλύτερα να ενημερώσω τους δικούς μου/το οικογενειακό μου περιβάλλον
Αυτός ο τροχός θα εκραγεί!

...
- This Wheel's on Fire (Rick Danko & Bob Dylan)​

Το "Lonesome Suzie", με τη θλιβερή ιστορία της Σούζι, την εγκάρδια συμπόνοιά του και τον εύθραυστο πόνο του, είναι μια μπαλάντα με την ανάλογη ερμηνεία του Manuel πάνω από το εκφραστικό όργανο του Hudson και τις ήρεμες αλλά ενδιαφέρουσες κιθάρες του Robertson. Το αποκαλυπτικό "This Wheel's on Fire", είναι ένα καλό συμπαγές κομμάτι που συνυπογράφουν Dylan και Danko, με χαρακτηριστικές τις υψηλές αρμονίες και μια ενθουσιώδη, δυναμική υποστήριξη. Ο Dylan συνέθεσε επίσης τον ύμνο που κλείνει το άλμπουμ, "I Shall Be Released", ένα κλασικό "τραγούδι φυλακής". Αλλά εδώ ασφαλώς, η φυλακή, είναι επίσης μια μεταφορά-σύμβολο για ένα καταπιεστικό κοινωνικό σύστημα ή την ίδια την υλική ζωή. Οδηγούμενο από τα αξέχαστα οξύφωνα φαλσέτο φωνητικά του Richard Manuel πάνω από τα απαλά πιανίσματα, είναι ένας από τους μη καταγεγραμμένους πολύτιμους λίθους του Dylan. Αργότερα ηχογράφησε τη δικιά του αυθόρμητη εκδοχή, που περιλαμβάνεται στο Bob Dylan’s Greatest Hits, Vol. II.

Λένε ότι τα πάντα μπορούν να αναπληρωθούν
Λένε ότι κάθε απόσταση είναι μακρινή
Έτσι θυμάμαι κάθε πρόσωπο
Από κάθε άνθρωπο που με έβαλε εδώ

...
Λένε ότι κάθε άνθρωπος χρειάζεται προστασία
Λένε ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να καταρρεύσει
Ωστόσο, ορκίζομαι ότι βλέπω το είδωλό μου
Κάπου τόσο ψηλά πάνω από αυτό το τείχος

...
Τώρα, εκεί πέρα στέκεται ένας άνθρωπος σ' αυτό το μοναχικό πλήθος
Ένας άνδρας που ορκίζεται ότι δεν έχει φταίξιμο
Όλη την ημέρα, τον ακούω να φωνάζει τόσο δυνατά
Απλά κραυγάζοντας ότι ήταν παγιδευμένος

Βλέπω το φως μου να λάμπει
Από τη δύση προς τα ανατολικά
Κάθε μέρα τώρα, κάθε μέρα τώρα
Θα απελευθερωθώ

- I Shall Be Released (Bob Dylan)​

Ο Robertson και ο Hudson είναι τώρα (2018) τα μόνα επιζώντα μέλη της μπάντας. Ο Danko πέθανε το 1999, ο Helm το 2012. Ο Manuel ήταν μόνο 42, όταν αφαίρεσε τη ζωή του, το 1986. Ο πιανίστας πάλεψε με την κατάχρηση ουσιών και ποτέ δεν συμπορεύτηκε με το συμπατριώτη του, που έγινε ο κυρίαρχος τραγουδοποιός των Band. Η απώλεια και των τριών φωνών υπογραμμίζεται δραματικά στην πενηντάχρονη επετειακή επανέκδοση, στην α καπέλα μίξη του κομματιού, όπου η φυσική μεγαλοσύνη και το δέσιμό τους ακούγονται με σπαραχτικό, αστόλιστο τρόπο.

Παρόλο που το Music from Big Pink δεν υπήρξε μεγάλο εμπορικό χιτ, αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη στους μουσικά μυημένους, με πολλούς καθιερωμένους ροκ μουσικούς (Eric Clapton, George Harrison, Al Kooper) να το τοποθετούν ως άμεση επιρροή. Ένα ομώνυμο άλμπουμ που ακολούθησε, από ακόμη περισσότερα εκπληκτικά τραγούδια από αυτές τις σέσιον, ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε το 1969 με παρόμοια αναγνώριση.

Είναι περιττές οι οποιεσδήποτε συστάσεις για το έργο, τουλάχιστον από μένα που είμαι δηλωμένος οπαδός των Band, απλά διαβάστε τα παραπάνω, ακούστε το δίσκο και αξιολογήστε μόνοι σας. Αξίζει όμως να αναφερθώ στη φετινή επανέκδοση και να συμφωνήσω με άλλους που ακούγοντάς την, έκριναν ότι η νέα μίξη, με τις τεχνολογικές δυνατότητες που διατίθενται σήμερα, κατέβαλλε επίπονη προσπάθεια και κατάφερε αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο να διαχωρίσει τα ηχητικά στοιχεία που προηγουμένως ήταν αναπόσπαστα συνδεδεμένα σε βάρος της συνολικής εικόνας και να διώξει τη διάχυτη μαγεία του αυθεντικού. Βέβαια αυτή είναι μια τάση στο ρεμίξ, που παρατηρείται όλο και πιο συχνά τελευταία και κατά τη γνώμη μου έχει διπλή στόχευση. Αφενός να δικαιολογήσει το ξανασερβίρισμα παλιότερων διαχρονικών αριστουργημάτων (όχι ληγμένων προϊόντων) - ελλείψει αντίστοιχων σημερινών ( ; ) - που θα οδηγήσει στην εκ νέου αγορά από τους γνώστες και αφετέρου στη δημιουργία ενός νέου κοινού, ηλικιακά και καταναλωτικά, που μη έχοντας την εμπειρία του πρωτότυπου και τη γνώση της μουσικής του, θα ήταν δεκτικότερο στον νεοδιαμορφωμένο ήχο με τα προβεβλημένα στοιχεία, παρά στον ήχο της εποχής που τα δημιούργησε.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, theband.hiof.no, σημειώσεις επετειακής επανέκδοσης, Barney Hoskyns: Across The Great Divide, 1993)

DylanHelmRobertsonCarnegieHall68.jpg
Ο Bob Dylan (αριστερά) εμφανίζεται με το Levon Helm (κέντρο) και τον Robbie Robertson (δεξιά) στη συναυλία Memorial Woody Guthrie στις 20 Ιανουαρίου 1968 στο Carnegie Hall στη Νέα Υόρκη​
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

The Crackers!​

Οι ιστορίες διαφέρουν ως προς τον τρόπο με τον οποίο υιοθέτησαν τελικά το όνομα "The Band". Στο The Last Waltz, ο Manuel υποστήριζε ότι ήθελαν να αυτοαποκαλούνται "The Honkies" ή "The Crackers" (που χρησιμοποιούσαν όταν υποστήριζαν τον Dylan σε μια συναυλία φόρο τιμής στον Woody Guthrie, τον Ιανουάριο του 1968), αλλά για τα ονόματα αυτά άσκησαν βέτο από την δισκογραφική τους εταιρεία. Ο Robertson υπέδειξε ότι κατά την χρονική περίοδό τους με τον Dylan, όλοι τους ανέφεραν ως "The Band" και το όνομα κολλήθηκε. Αρχικά το όνομα δεν τους άρεσε, αλλά σταδιακά άρχισε να τους αρέσει, σκεπτόμενοι ότι ήταν ταυτόχρονα ταπεινό και θρασύ. Το 1969, το Rolling Stone τους χαρακτήρισε ως "η μπάντα από το Big Pink"...

MasterReel.jpg
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,689
πετρουπολη
Κοιτωντας τη γενικη εικονα σε σχεση με το τι κυκλοφορουσε εκεινη την εποχη,ο δισκος αυτος ηταν μια "συντηρητικη" επανασταση.
Τωρα αυτο ακουγεται μαλλον οξυμωρο,ασε που η λεξη συντηρηση δινει εναν αρνητικο τονο που την αδικει,αλλα εδω εχει την εννοια της παραδοσης και οχι της αντιδρασης.
Ενα μαθημα στο πως η παραδοση μπορει να ειναι πρωτοπορα και πως ηχοι απο το παρελθον,μπορουν να ακουστουν τοσο φρεσκοι και-γιατι οχι-μοντερνοι.

Γρηγορη τα σεβη μου για αλλη μια φορα.
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Άλλο ένα εύστοχο σχόλιο από τον Πάνο, σ' ευχαριστώ!
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Re: Απάντηση: Μουσική από το μεγάλο ροζ

Γρηγορη το καινουριο ρεμιξ ποιος το'χει κανει?
Σε βινυλιο το ακουσες?
Όχι φίλε, σε CD, 16bit/44KHz [2018 Capitol Records B0028422-02, 50th Anniversary]

ReissueCredits.jpg
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,689
πετρουπολη
Γενικα δεν ειμαι φαν των ρεμιξ.Συνηθως δεν υπαρχουν λογοι για κατι τετοιο πλην αυτων που ανεφερες.
Προτιμω την λογικη των remaster οπου ειναι αναγκαιο,για παραδειγμα της mofi στον συγκεκριμενο ειναι απολαυση.
Απο την αλλη ακουω το ρεμιξ του Λοχια του Μαρτιν τζουνιορ,ή τα αντιστοιχα του Γουιλσον στους Tull και στους King Crimson (που ανεφερε και ο τσιφ) και αναρωτιεμαι μηπως τελικα καποιοι δισκοι το εχουν αναγκη (λεμε τωρα).'Η ισως εχει σημασια και ποιος το κανει?
Πχ στη συλλογη του Ντονοβαν με τους πεντε πρωτους δισκους που βγηκε πριν μερικα χρονια ο ηχος ειναι για κλωτσιες χωρια που καποια οργανα ειναι θαμενα.
Εκει δεν θα'λεγα οχι σε ενα καλο ρεμιξ.
 
17 June 2006
14,350
Can you really improve on what's already perfect?

Το Big Pink το έζησα στην εποχή του. Ηταν θάμπωμα - αρχή σοφίας για μένα: πάνω στο Τι είναι το "καινούργιο" και κατά πόσο μπορεί να υπάρξει χωρίς τους δεσμούς του με το ..."παλιό". Σε πρώτη προσέγγιση έδειχνε σαν μιά παγωμένη εικόνα στο χρόνο αλλά, σαν αίσθηση, ήταν διαμπερές: "περίεργοι" τύποι περνοδιάβαιναν μέσα στους στίχους των κομματιών, με κάποιο τρόπο τους ένιωθες δικούς σου και ήθελες να μπορούσες να κοιμηθείς με όλες τις γυναίκες που έπαιζαν στο έργο. Οσο το άκουγες άρχιζε να σε τσακίζει η αμεσότητά του, πέρα για πέρα συντριπτική. Με το Rick Danko ερωτεύτηκα το μπάσο και το σπαρακτικό φαλσέτο του Richard Manuel "Catch the cannonball, now to take me down the line, My bag is sinking low, and I do believe it's time, To get back to Miss Fanny, you know she's the only one, Who sent me here, with her regards for everyone" σ έκανε να θέλεις να πάς στο Νότο, να βρείς αυτό το μπουρδέλο και να κολλήσεις πιστοποιημένη βλεννόρροια από την ίδια τη Miss Fanny.

Goddamned you tombstone raiders, you really make me weep

:worshippy:

:ernaehrung004:
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
TheBandRecording.jpg
Και η συνέχεια, δεν θα μπορούσε να μην είναι εξίσου ή και παραπάνω από αριστουργηματική. Νοίκιασαν ένα μεγάλο σπίτι από τον Sammy Davis Jr., χωμένο στα Hollywood Hills, μετατρέποντας το δωμάτιο της πισίνας σε στούντιο ηχογράφησης. Εκεί ηχογράφησαν κομμάτια από το άλμπουμ 'The Band'...​