Η "ξεκούραστη" παρέλαση
The Doors - The Soft Parade (Ιούλιος 1969, Elektra Records)
Τραγούδια: A1 Tell All The People (Krieger), A2 Touch Me (Krieger), A3 Shaman's Blues (Morrison), A4 Do It (Morrison-Krieger), A5 Easy Ride (Morrison), B1 Wild Child (Morrison), B2 Runnin' Blue (Krieger), B3 Wishful Sinful (Krieger), B4 The Soft Parade (Morrison)
Μουσικοί: Jim Morrison (φωνητικά), Ray Manzarek (πλήκτρα, πιάνο, μπάσο), Robby Krieger (κιθάρα, φωνητικά: B2), John Densmore (τύμπανα)
Harvey Brooks / Douglass Lubahn (μπάσο), Curtis Amy (σαξόφωνο/A2), George Bohanan (τρομπόνι), Champ Webb (αγγλικό κόρνο: B3), Jesse McReynolds (μαντολίνο), Jimmy Buchanan (βιολί: B2), Reinol Andino (κόνγκα)
Παραγωγή / Μηχανικός: Paul A. Rothchild / Bruce Botnick
Ηχογραφήθηκε τον Ιούλιο 1968 έως τον Μάιο 1969 στα
Elektra Sound Recorders του Λος Άντζελες
Eικονογράφηση εσώφυλλου
Peter Schaumann
Στις 28 και 29 Απριλίου 1969, οι
Doors κλήθηκαν σε τηλεοπτικό στούντιο της Νέας Υόρκης για να καταγράψουν ένα σύνολο τραγουδιών και να δώσουν συνέντευξη για την τηλεοπτική σειρά
Critique του Αμερικάνικου δημόσιου τηλεοπτικού δικτύου,
PBS. Η μουσική, που μαγνητοφωνήθηκε την πρώτη μέρα, ήταν ένα ιδιαίτερο μείγμα από τα πολύ παλιά - "
Alabama Song (Whisky Bar)" και "
Back Door Man" από το ντεμπούτο άλμπουμ της μπάντας του 1967 - και τα τρία πολύ καινούργια τραγούδια από την επικείμενη τέταρτη στούντιο κυκλοφορία των
Doors,
The Soft Parade. Το "
Tell All The People" και το "
Wishful Sinful" ήταν σπάνιες εκτελέσεις, αυστηρά των τεσσάρων τους, απογυμνωμένες από τα πλούσια έγχορδα και πνευστά που θα αποτελούσαν το αντιπροσωπευτικό και διχαστικό χαρακτηριστικό του μισού νέου άλμπουμ. Οι
Doors θα έδιναν επίσης μια από τις σπάνιες ζωντανές τους εμφανίσεις, της σουίτας του τίτλου. Ο
Ray Manzarek ανέφερε αυτή την έκδοση, δεκαετίες αργότερα, ως «
όλοι οι τέσσερις Doors σε τέλεια φιλική διάθεση...».
Την επόμενη μέρα οι
Manzarek,
Robby Krieger,
John Densmore και
Jim Morrison μίλησαν στην κάμερα με τον νεοϋορκέζο κριτικό
Richard Goldstein. Σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή ο
Goldstein αναφέρθηκε στο άρθρο του 1967 για τους
Doors, «
Ο Σαμάνος ως Σούπερσταρ», ζητώντας από τον
Morrison να απαντήσει στον ισχυρισμό του
Goldstein ότι «
οι ροκ μουσικοί, ροκ ήρωες, εκτελούν θρησκευτική λειτουργία για παιδιά». Αλλά ο Μόρισον δεν έμοιαζε με τίποτα σαν το προσφερόμενο εύκολο θύμα των δύο προηγούμενων ετών. Εκείνη την ημέρα είχε τη νηφάλια επιφυλακτική αύρα ενός παραμεθόριου ερημίτη, κρυμμένου πίσω από την πυκνή γενειάδα και τα κατάμαυρα γυαλιά ηλίου.
«
Έχω διαβάσει λίγο για τον Σαμανισμό», δήλωσε ο Μόρισον, παραδεχόμενος ότι «
δεν τον είχα γνωρίσει από πρώτο χέρι, εκτός από αυτό που βλέπουμε με τη μουσική και κάτι τέτοιο. Αλλά στις φυλές, ο σαμάνος μπορεί να είναι οποιασδήποτε ηλικίας. Μπορεί να είναι ένας γέρος ή ένας νεαρός άνδρας... Ήταν απλώς μια εκδήλωση μιας συγκεκριμένης ψυχολογικής τάσης στο άτομο».
Ωστόσο, ο
Morrison συνέχισε: «
Δεν νομίζω ότι ο σαμάνος, από αυτά που έχω διαβάσει, ενδιαφέρεται πραγματικά πολύ για τον ορισμό του ρόλου του στην κοινωνία, απλώς ενδιαφέρεται να κυνηγήσει τις δικές του φαντασιώσεις. Εάν ένιωθε αμήχανος για μια τελετή, νομίζω ότι θα μπορούσε να καταστρέψει το εσωτερικό του ταξίδι». Αυτό δεν ήταν ούτε κοινωνιολογία ούτε η άποψη ενός μη ειδικού. Ήταν εξομολόγηση, ο Μόρισον μιλούσε ξεκάθαρα για τον εαυτό του - και τι πέρασε σε αυτή την τρελή εποχή του '69.
Οκτώ εβδομάδες νωρίτερα, την 1η Μαρτίου, ο
Morrison, μεθυσμένος, εκνευρισμένος και πιστεύοντας ότι είναι ανίκητος, είχε μετατρέψει το σόου των
Doors στο
Key Dinner Key Auditorium στο Μαϊάμι σε ιστορικό χάος. Επιτέθηκε φραστικά στο κοινό και προσπάθησε να τους οδηγήσει σε αναταραχή πριν βουτήξει στο πλήθος και τελικά συλληφθεί με πολλαπλές κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένης της "άσεμνης και λάγνας συμπεριφοράς", ένα κακούργημα. Ο σαμάνος θα πήγαινε σύντομα σε δίκη για φερόμενη επίδειξη γεννητικών οργάνων και οι
Doors θα αποκλείονταν από αίθουσες συναυλιών σε ολόκληρη την Αμερική για τους επόμενους μήνες. Θα συνέχιζαν να δίνουν μερικές από τις μεγαλύτερες εμφανίσεις της καριέρας τους στην περιοδεία του 1970, που τεκμηριώθηκε από το
Absolutely Live, αλλά οι
Doors δεν θα συνέλθουν ποτέ πλήρως από το στίγμα και τη νομική αναταραχή του Μαϊάμι. Ο Μόρισον πίστευε στην "πολυτέλεια" της παραβατικότητας, αλλά δεν ήταν προετοιμασμένος για το υψηλό κόστος της κακής φήμης.
«
Αυτό, κατά κάποιο τρόπο, ήταν το αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας μας», δήλωσε ο
Morrison δύο χρόνια αργότερα στο
Rolling Stone. «
Υποσυνείδητα, νομίζω ότι προσπαθούσα να εκφραστώ σ' αυτή τη συναυλία - προσπαθούσα να το υποβαθμίσω σε παραλογισμό και αυτό λειτούργησε καλά. Ήμουν μπουχτισμένος με την εικόνα που είχε δημιουργηθεί γύρω μας...». Ο Morrison τελικά κρίθηκε ένοχος για δύο από τις τέσσερις κατηγορίες εναντίον του - χυδαιότητα και προσβολή
δημοσίας αιδούς, παρά την έλλειψη αυτόπτων μαρτύρων στο τελευταίο. Οι καταδίκες του βρίσκονταν ακόμη υπό προσφυγή, όταν πέθανε στο Παρίσι το 1971.
Η αφίσα για τη συναυλία στο Μαϊάμι και προωθητική διαφήμιση για το
The Soft Parade
Οι Doors, μετά το Μαϊάμι, δέχτηκαν επίσης άμεση και διαρκή επίκριση για τις ορχηστρικές φιλοδοξίες και την ποπ γυαλάδα του
The Soft Parade. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στην κορύφωση των έντονων προβλημάτων τους, τον Ιούλιο του 1969 και σε κάποιες κριτικές απορρίφθηκε άγρια, σαν έργο σπαταλημένης δύναμης. «
Το Soft Parade είναι χειρότερο από εξοργιστικό, είναι λυπηρό», έγραψε ο
Alec Dubro στο
Rolling Stone, «
επειδή ενδεχομένως μια από τις περισσότερο κινητικές δυνάμεις στο ροκ εντ ρολ έχει αφήσει τον εαυτό της να εκφυλιστεί». Υπήρχε κάποια δόση σκληρής αλήθειας σε αυτό. Οι εκτροχιασμένες αντιδράσεις άγριου ζώου του
Morrison στην πίεση της δημοσιότητας, οφειλόμενες και στο ποτό, είχαν ραγίσει τη μεγάλη λειτουργική συνεκτικότητα της μπάντας που έκανε το
The Doors και το
Strange Days. «
Σταμάτησε να αναλογίζεσαι / Πώς θα 'ναι / Τα ψυχρής άλεσης, σαγόνια Γκρίζλι αρκούδας / κοντά σου;» τραγουδούσε ο
Morrison - τουλάχιστον εν μέρει στον εαυτό του - για την απειλή στο εύστοχα ονομασμένο τραγούδι του, "
Shaman's Blues".
Αλλά η δημοσιότητα και οι υποχρεώσεις της ανάγκαζε τους
Doors να επισημοποιούν κάθε νέα τους μουσική κίνηση. Στη συνέντευξή του στο
Critique, ο
Morrison περιέγραψε πως τα πρώτα τραγούδια του συγκροτήματος εξελίσσονταν κάθε βράδυ στα κλαμπ του Χόλιγουντ - κομμάτια από σκοπούς και στίχους που είχαν συγκολληθεί, είπε, σε ένα «
υπνωτικό ποτάμι ήχου που μ' άφηνε ελεύθερο να συνθέτω οτιδήποτε ερχόταν τότε στο κεφάλι μου». Το
Soft Parade, σε σύγκριση, ήταν μια παρατεταμένη στούντιο δημιουργία, ένα πείραμα με πλούσιο ηχητικό χρώμα και ρομαντικό δράμα, πιο κοντά στο πνεύμα και την πρόθεση των
Beatles απ' ότι των "
101 Strings" (όπως αγενώς το έθεσε το
Rolling Stone). Πράγματι, σε μια πρώιμη σέσιον τον Νοέμβριο του 1968, πέρασε ο
George Harrison, λέγοντας στο συγκρότημα ότι αυτό που άκουγε του θύμισε το
Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, φυσικά εννοώντας το, ως φιλοφρόνηση.