Το μπλουζ του Σαμάνου! [The Doors]

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
«Άγριο παιδί γεμάτο χάρη
Σωτήρας της ανθρώπινης φυλής
Το ατάραχό σου πρόσωπο...»​

JimMorrisonByGreg.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Η "πραγματικότητα"...​

Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να προσδώσεις στα πράγματα τις πραγματικές τους διαστάσεις. Αυτό ίσχυε πάντα, φυσικά και σήμερα, αλλά για διαφορετικούς λόγους από αυτούς του παρελθόντος. Παλιότερα, λοιπόν, λόγω ημιμάθειας στην καλύτερη περίπτωση και πολλές φορές παραπληροφόρησης η εικόνα για τα "μουσικά" δρώμενα (δεν το επεκτείνω ευρύτερα για την ώρα, αν και η σύνδεση είναι προφανής και δεδομένη...) υπήρξε στρεβλή και παραμορφωμένη. Η μυθοποίηση (κοινώς παραμύθιασμα) και αυτό που εμείς επιθυμούσαμε για "πραγματικότητα" υπερίσχυε και η σύγχυση ήταν απόλυτη. Διαδίκτυο δεν υπήρχε, η τηλεόραση για τα ελληνικά δεδομένα ήταν στα σπάργανα και από την αρχή κατευθυνόμενη και γρήγορα "στρατοκρατούμενη". Το ραδιόφωνο ήταν μια πηγή, αλλά και αυτό υπέφερε από τις παθογένειες της εποχής του. Το παραμύθι, έδινε και έπαιρνε, χρήματα για δίσκους δεν υπήρχαν, για τους οποίους βέβαια η πληροφόρηση τις περισσότερες φορές ήταν αμφιλεγόμενη. Η υπερεκτίμηση αλλά και η απόρριψη, συνεπεία των παραπάνω, ήταν κάτι δεδομένο...

Ο Jim Morrison έφυγε στα είκοσι οκτώ, θύμα του μύθου του. Το σύστημα που τον εκμεταλλεύτηκε, αναδεικνύοντάς τον, άρχισε να τον κατασπαράζει. Ο ποιητής το αντιλήφθηκε και άρχισε να αποδομεί την εικόνα του, που έτρεφε το "θηρίο". Η τελευταία τριετία της ζωής του, (1969-1971), βρίθει από γεγονότα που αποδεικνύουν τη δική του εσωτερική διαπάλη αλλά και τον ανθρωποφαγικό κυνισμό του συστήματος. Ο δίσκος που παρουσιάζεται εδώ είναι σημαντικός για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Κάποιοι αναφέρονται παρακάτω, κάποιοι υπονοούνται αλλά οι πιο ξεχωριστοί είναι τόσο προσωπικοί που δεν αφορούν άλλους...

Και κάτι για το σήμερα, γενικότερο - που χαρακτηρίζει και το ειδικότερο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Η συνήθης πια προσφυγή, σε εικονικές πραγματικότητες λόγω απόρριψης (για διάφορους λόγους) των πραγματικών γεγονότων κάνουν πολλούς να μιλούν για "μεταπραγματικότητα". Οξύμωρο είναι, ότι το σκηνικό πια διαμορφώνεται από την υπερπροσφορά και υπερκατανάλωση άχρηστης, ψεύτικης ή και τελικά επικίνδυνης πληροφορίας, λόγω έλλειψης κριτηρίων και σημείων αναφοράς (αξιών ; ).

Η συνέχεια ...επί της οθόνης της ζωής μας!

JimMorrisonLΓŽβ€˜FederalBuilding.jpg
ο Jim Morrison συνοδευόμενος από τον πληρεξούσιό του, καθώς φτάνει στο ομοσπονδιακό κτίριο του Λος Άντζελες
για να εμφανιστεί ενώπιον επιτρόπου για διαδικασίες έκδοσης στη Φλόριντα λόγω έξι κατηγοριών, σύμφωνα με το FBI
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Η "ξεκούραστη" παρέλαση​

The Doors - The Soft Parade (Ιούλιος 1969, Elektra Records)

TheSoftParade.jpg

Τραγούδια: A1 Tell All The People (Krieger), A2 Touch Me (Krieger), A3 Shaman's Blues (Morrison), A4 Do It (Morrison-Krieger), A5 Easy Ride (Morrison), B1 Wild Child (Morrison), B2 Runnin' Blue (Krieger), B3 Wishful Sinful (Krieger), B4 The Soft Parade (Morrison)
Μουσικοί: Jim Morrison (φωνητικά), Ray Manzarek (πλήκτρα, πιάνο, μπάσο), Robby Krieger (κιθάρα, φωνητικά: B2), John Densmore (τύμπανα)
Harvey Brooks / Douglass Lubahn (μπάσο), Curtis Amy (σαξόφωνο/A2), George Bohanan (τρομπόνι), Champ Webb (αγγλικό κόρνο: B3), Jesse McReynolds (μαντολίνο), Jimmy Buchanan (βιολί: B2), Reinol Andino (κόνγκα)
Παραγωγή / Μηχανικός: Paul A. Rothchild / Bruce Botnick

Ηχογραφήθηκε τον Ιούλιο 1968 έως τον Μάιο 1969 στα Elektra Sound Recorders του Λος Άντζελες

TheSoftParadeΓβ’nner.jpg
Eικονογράφηση εσώφυλλου Peter Schaumann

Στις 28 και 29 Απριλίου 1969, οι Doors κλήθηκαν σε τηλεοπτικό στούντιο της Νέας Υόρκης για να καταγράψουν ένα σύνολο τραγουδιών και να δώσουν συνέντευξη για την τηλεοπτική σειρά Critique του Αμερικάνικου δημόσιου τηλεοπτικού δικτύου, PBS. Η μουσική, που μαγνητοφωνήθηκε την πρώτη μέρα, ήταν ένα ιδιαίτερο μείγμα από τα πολύ παλιά - "Alabama Song (Whisky Bar)" και "Back Door Man" από το ντεμπούτο άλμπουμ της μπάντας του 1967 - και τα τρία πολύ καινούργια τραγούδια από την επικείμενη τέταρτη στούντιο κυκλοφορία των Doors, The Soft Parade. Το "Tell All The People" και το "Wishful Sinful" ήταν σπάνιες εκτελέσεις, αυστηρά των τεσσάρων τους, απογυμνωμένες από τα πλούσια έγχορδα και πνευστά που θα αποτελούσαν το αντιπροσωπευτικό και διχαστικό χαρακτηριστικό του μισού νέου άλμπουμ. Οι Doors θα έδιναν επίσης μια από τις σπάνιες ζωντανές τους εμφανίσεις, της σουίτας του τίτλου. Ο Ray Manzarek ανέφερε αυτή την έκδοση, δεκαετίες αργότερα, ως «όλοι οι τέσσερις Doors σε τέλεια φιλική διάθεση...».

Την επόμενη μέρα οι Manzarek, Robby Krieger, John Densmore και Jim Morrison μίλησαν στην κάμερα με τον νεοϋορκέζο κριτικό Richard Goldstein. Σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή ο Goldstein αναφέρθηκε στο άρθρο του 1967 για τους Doors, «Ο Σαμάνος ως Σούπερσταρ», ζητώντας από τον Morrison να απαντήσει στον ισχυρισμό του Goldstein ότι «οι ροκ μουσικοί, ροκ ήρωες, εκτελούν θρησκευτική λειτουργία για παιδιά». Αλλά ο Μόρισον δεν έμοιαζε με τίποτα σαν το προσφερόμενο εύκολο θύμα των δύο προηγούμενων ετών. Εκείνη την ημέρα είχε τη νηφάλια επιφυλακτική αύρα ενός παραμεθόριου ερημίτη, κρυμμένου πίσω από την πυκνή γενειάδα και τα κατάμαυρα γυαλιά ηλίου.

«Έχω διαβάσει λίγο για τον Σαμανισμό», δήλωσε ο Μόρισον, παραδεχόμενος ότι «δεν τον είχα γνωρίσει από πρώτο χέρι, εκτός από αυτό που βλέπουμε με τη μουσική και κάτι τέτοιο. Αλλά στις φυλές, ο σαμάνος μπορεί να είναι οποιασδήποτε ηλικίας. Μπορεί να είναι ένας γέρος ή ένας νεαρός άνδρας... Ήταν απλώς μια εκδήλωση μιας συγκεκριμένης ψυχολογικής τάσης στο άτομο».

Ωστόσο, ο Morrison συνέχισε: «Δεν νομίζω ότι ο σαμάνος, από αυτά που έχω διαβάσει, ενδιαφέρεται πραγματικά πολύ για τον ορισμό του ρόλου του στην κοινωνία, απλώς ενδιαφέρεται να κυνηγήσει τις δικές του φαντασιώσεις. Εάν ένιωθε αμήχανος για μια τελετή, νομίζω ότι θα μπορούσε να καταστρέψει το εσωτερικό του ταξίδι». Αυτό δεν ήταν ούτε κοινωνιολογία ούτε η άποψη ενός μη ειδικού. Ήταν εξομολόγηση, ο Μόρισον μιλούσε ξεκάθαρα για τον εαυτό του - και τι πέρασε σε αυτή την τρελή εποχή του '69.

Οκτώ εβδομάδες νωρίτερα, την 1η Μαρτίου, ο Morrison, μεθυσμένος, εκνευρισμένος και πιστεύοντας ότι είναι ανίκητος, είχε μετατρέψει το σόου των Doors στο Key Dinner Key Auditorium στο Μαϊάμι σε ιστορικό χάος. Επιτέθηκε φραστικά στο κοινό και προσπάθησε να τους οδηγήσει σε αναταραχή πριν βουτήξει στο πλήθος και τελικά συλληφθεί με πολλαπλές κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένης της "άσεμνης και λάγνας συμπεριφοράς", ένα κακούργημα. Ο σαμάνος θα πήγαινε σύντομα σε δίκη για φερόμενη επίδειξη γεννητικών οργάνων και οι Doors θα αποκλείονταν από αίθουσες συναυλιών σε ολόκληρη την Αμερική για τους επόμενους μήνες. Θα συνέχιζαν να δίνουν μερικές από τις μεγαλύτερες εμφανίσεις της καριέρας τους στην περιοδεία του 1970, που τεκμηριώθηκε από το Absolutely Live, αλλά οι Doors δεν θα συνέλθουν ποτέ πλήρως από το στίγμα και τη νομική αναταραχή του Μαϊάμι. Ο Μόρισον πίστευε στην "πολυτέλεια" της παραβατικότητας, αλλά δεν ήταν προετοιμασμένος για το υψηλό κόστος της κακής φήμης.

«Αυτό, κατά κάποιο τρόπο, ήταν το αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας μας», δήλωσε ο Morrison δύο χρόνια αργότερα στο Rolling Stone. «Υποσυνείδητα, νομίζω ότι προσπαθούσα να εκφραστώ σ' αυτή τη συναυλία - προσπαθούσα να το υποβαθμίσω σε παραλογισμό και αυτό λειτούργησε καλά. Ήμουν μπουχτισμένος με την εικόνα που είχε δημιουργηθεί γύρω μας...». Ο Morrison τελικά κρίθηκε ένοχος για δύο από τις τέσσερις κατηγορίες εναντίον του - χυδαιότητα και προσβολή δημοσίας αιδούς, παρά την έλλειψη αυτόπτων μαρτύρων στο τελευταίο. Οι καταδίκες του βρίσκονταν ακόμη υπό προσφυγή, όταν πέθανε στο Παρίσι το 1971.

MiamiConcertPromoAd.jpg
Η αφίσα για τη συναυλία στο Μαϊάμι και προωθητική διαφήμιση για το The Soft Parade

Οι Doors, μετά το Μαϊάμι, δέχτηκαν επίσης άμεση και διαρκή επίκριση για τις ορχηστρικές φιλοδοξίες και την ποπ γυαλάδα του The Soft Parade. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στην κορύφωση των έντονων προβλημάτων τους, τον Ιούλιο του 1969 και σε κάποιες κριτικές απορρίφθηκε άγρια, σαν έργο σπαταλημένης δύναμης. «Το Soft Parade είναι χειρότερο από εξοργιστικό, είναι λυπηρό», έγραψε ο Alec Dubro στο Rolling Stone, «επειδή ενδεχομένως μια από τις περισσότερο κινητικές δυνάμεις στο ροκ εντ ρολ έχει αφήσει τον εαυτό της να εκφυλιστεί». Υπήρχε κάποια δόση σκληρής αλήθειας σε αυτό. Οι εκτροχιασμένες αντιδράσεις άγριου ζώου του Morrison στην πίεση της δημοσιότητας, οφειλόμενες και στο ποτό, είχαν ραγίσει τη μεγάλη λειτουργική συνεκτικότητα της μπάντας που έκανε το The Doors και το Strange Days. «Σταμάτησε να αναλογίζεσαι / Πώς θα 'ναι / Τα ψυχρής άλεσης, σαγόνια Γκρίζλι αρκούδας / κοντά σου;» τραγουδούσε ο Morrison - τουλάχιστον εν μέρει στον εαυτό του - για την απειλή στο εύστοχα ονομασμένο τραγούδι του, "Shaman's Blues".

Αλλά η δημοσιότητα και οι υποχρεώσεις της ανάγκαζε τους Doors να επισημοποιούν κάθε νέα τους μουσική κίνηση. Στη συνέντευξή του στο Critique, ο Morrison περιέγραψε πως τα πρώτα τραγούδια του συγκροτήματος εξελίσσονταν κάθε βράδυ στα κλαμπ του Χόλιγουντ - κομμάτια από σκοπούς και στίχους που είχαν συγκολληθεί, είπε, σε ένα «υπνωτικό ποτάμι ήχου που μ' άφηνε ελεύθερο να συνθέτω οτιδήποτε ερχόταν τότε στο κεφάλι μου». Το Soft Parade, σε σύγκριση, ήταν μια παρατεταμένη στούντιο δημιουργία, ένα πείραμα με πλούσιο ηχητικό χρώμα και ρομαντικό δράμα, πιο κοντά στο πνεύμα και την πρόθεση των Beatles απ' ότι των "101 Strings" (όπως αγενώς το έθεσε το Rolling Stone). Πράγματι, σε μια πρώιμη σέσιον τον Νοέμβριο του 1968, πέρασε ο George Harrison, λέγοντας στο συγκρότημα ότι αυτό που άκουγε του θύμισε το Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, φυσικά εννοώντας το, ως φιλοφρόνηση.

NYPBSInterview690429.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Tο καλύτερο μέρος του ταξιδιού​

NYPBSCritiqueShow690428.jpg

Τελικά, το ελάττωμα του The Soft Parade ήταν ότι ακουγόταν σαν δύο διαφορετικές και ασύμβατες μπάντες, μια σχάση που αντικατοπτρίζεται (για πρώτη και τελευταία φορά σε ένα άλμπουμ Doors) στις χωριστές συνθέσεις Morrison και Krieger. Το "Touch Me" του κιθαρίστα - ένα ροδαλό ποπ μπουκέτο επιτακτικού ντράμιν και μελαγχολικής μελωδίας, διακοσμημένο από χάλκινα και βιολιά με αποκορύφωμα το, σαν ουρλιαχτό λύκου, σόλο του σαξοφωνίστα Curtis Amy - είχε κυκλοφορήσει ως σινγκλ στο τέλος του 1968 και δικαίως πήγε στο #1. Το "Wishful Sinful" - ένα εκθαμβωτικό τραγούδι του Krieger για τον κυριολεκτικό πνιγμό στην επιθυμία - ήταν επίσης ντυμένο με πολυτελή σατέν, ενορχηστρωμένο από τον σπιτικό κιμπορντίστα και διασκευαστή της Elektra, Paul Harris.

Τα πνευστά που ανοίγουν σαν σε λιτανεία το παράξενα μεγαλοπρεπές, "Tell All The People", ήταν περισσότερο από το 1768 παρά από το 1968. Και το επιμνημόσυνο στον αείμνηστο Otis Redding, "Runnin' Blue", του Krieger, ήταν σχιζοφρενικό αν και παραδόξως πιασάρικο, που στο ρεφρέν ξεσπούσε σε αυθεντικό μπλούγκρας με παίκτη μαντολίνου τον Jesse McReynolds του διάσημου ντουέτου των αδελφών από τη Βιρτζίνια, Jim & Jesse.

Ο Morrison, με τη σειρά του, φάνηκε να μην γράφει τραγούδια, αλλά ονειροπολήσεις της εποχής των φυλών. Το βάδισμα στη ζούγκλα του "Wild Child", το σουίνγκ σε ρυθμό 6/8 του "Shaman's Blues", το στοιχειώδες γκαράζ-μπλουζ λάκτισμα του "Easy Ride". Ήταν σαν ο Morrison, ξεφεύγοντας από τον έλεγχο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, να πολεμούσε τη διαδρομή του πίσω στο φωνητικό θέατρο και τη ρυθμική ένταση των πρώτων πρωτοποριακών του δίσκων.

Και τελικά έφτασε εκεί, στο τέλος του άλμπουμ, στο "The Soft Parade", μια συλλογή από εικόνες και εναλλαγές διάθεσης που προέρχονταν από διάφορα κομμάτια της ποίησής του. Οι Doors έκαναν ντεμπούτο της σουίτας ζωντανά τον Ιανουάριο του '69, στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης. Όμως, το Μαϊάμι είχε αλλάξει τα πάντα και στο δίσκο τραγουδάει σαν κάποιος στα πρόθυρα της κατάρρευσης, που κρατιέται από μια κλωστή, κυνηγημένος («Μπορείς να μου δώσεις καταφύγιο;»), εξοργισμένος («Όλη τη ζωή μας ιδρώνουμε και αποταμιεύουμε / Κτίζοντας έναν ρηχό τάφο») και κοιτάζοντας πίσω στην απομακρυσμένη αθωότητα των αρχών των Doors, με μια τρυφερότητα γεμάτη με πικρό ρεαλισμό. «Τροπικός διάδρομος / Τροπικός θησαυρός» - όπως υπήρξε το Λος Άντζελες κάποτε γι' αυτόν, ένας παράδεισος της "δυνατότητας", που τώρα πνίγηκε στο νέφος και μύριζε φθηνό αλκοόλ. Αλλά όταν οι υπόλοιποι Doors πήδησαν μέσα στο μακρύ κλείσιμο του ψυχεδελικού ερπυσμού, ο Μόρισον γρυλίζει εκστασιασμένος: «Αυτό είναι το καλύτερο μέρος του ταξιδιού!» Και είναι, αυτή η «θέση του, για τα σαλπίσματα και τις παρακάμψεις» σε όλο το υπόλοιπο The Soft Parade, μέσα σ' αυτή την αυθεντική παγανιστική μαγεία.

NYPBSCritiqueShow690428-3.jpg

Οι Doors ήταν μια ματωμένη μπάντα την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1969. Αλλά δεν νικήθηκαν. «Πώς αισθάνεσαι να είσαι ο Jesse James του ροκ;» ρωτήθηκε ο Morrison στη συνέντευξη του Critique. «Ο William Bonney (σ.σ. γνωστότερος ως Μπίλι δε Κιντ, παράνομος και πιστολάς του παλιού Γουέστ που σκότωσε οκτώ ανθρώπους πριν πυροβοληθεί και σκοτωθεί στα εικοσιένα του) θα ήταν πιο ακριβές», απάντησε ψυχρά. «Ο Jesse James ήταν υποκινούμενος από την απληστία, ενώ ο Billy the Kid το έκανε για τη διασκέδασή του».

Όταν ήμουν παλιά εκεί στο θεολογικό σχολείο (σ.σ. των Μεθοδιστών)
Υπήρχε ένα άτομο
Που έκανε την πρόταση
Ότι μπορείς να ζητήσεις από τον Κύριο με προσευχή
Ζήτησε από τον κύριο προσεύχοντας
Ζήτησε από τον κύριο προσεύχοντας
Δεν μπορείς να ζητήσεις από τον κύριο με προσευχή!

Μπορείς να μου δώσεις καταφύγιο
Πρέπει να βρω ένα μέρος να κρυφτώ
Ένα μέρος για μένα να κρυφτώ

Μπορείς να μου βρεις ήσυχο άσυλο
Δεν μπορώ να τα καταφέρω πια
Ο Άνθρωπος είναι στην πόρτα

Μέντα, μίνι φούστες, σοκολατένιο γλύκισμα
Πρωταθλητής σαξοφώνου και ένα κορίτσι που ονομάζεται Σάντυ
Υπάρχουν μόνο τέσσερις τρόποι για να ξεμπερδέψεις
Ένας είναι να κοιμηθείς, ο άλλος είναι να ταξιδέψεις
Ένας ακόμη είναι στα κατσάβραχα να παρανομήσεις
Ο τελευταίος να αγαπάς τον πλησίον σου μέχρι
Να γυρίσει σπίτι η γυναίκα του

Κατακόμβες, κόκαλα φυτωρίων
Χειμερινές γυναίκες που μεγαλώνουν πέτρες
(Κουβαλούν μωρά στο ποτάμι)

Δρόμοι και παπούτσια, λεωφόροι
Δερμάτινοι αναβάτες πουλάνε ειδήσεις

(Ο μοναχός αγόρασε μεσημεριανό)

Χα χα, αγόρασε λίγο
Ναι το έκανε
Φλερτάρω!
Αυτό είναι το καλύτερο μέρος του ταξιδιού
Αυτό είναι το ταξίδι, το καλύτερο μέρος
Μου αρέσει πραγματικά
...
Οι θριαμβευτικοί λόφοι είναι εδώ για να μείνουν
Όλα έτσι πρέπει να είναι
Ήρεμοι δρόμοι όπου παίζουν οι άνθρωποι
Καλώς ήρθες στην Ήπια Παρέλαση

Όλη μας τη ζωή ιδρώνουμε και αποταμιεύουμε
Κτίζοντας έναν ρηχό τάφο
Πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο, λέμε
Με κάποιο τρόπο να υπερασπιστούμε αυτόν τον τόπο
(Όλα έτσι πρέπει να είναι
Όλα πρέπει να είναι έτσι, ναι)

Η Ήπια Παρέλαση έχει αρχίσει τώρα
Άκου το βουητό των μηχανών
Ο κόσμος βγήκε έξω να διασκεδάσει
Μια κόμπρα στα αριστερά μου
Λεοπάρδαλη στα δεξιά μου, ναι

Η γυναίκα ελάφι με φόρεμα από μετάξι
Κορίτσια με χάντρες γύρω στο λαιμό τους
Φιλούν τον κυνηγό με το πράσινο γιλέκο
Που πάλεψε τη νύχτα με λιοντάρια

Εκτός οπτικού πεδίου/Τρομερός!

Τα φώτα γίνονται όλο και πιο λαμπερά
Το ραδιόφωνο μουρμουρίζει
Καλώντας τα σκυλιά
Υπάρχουν ακόμα μερικά ζώα
Αφημένα στην αυλή
Αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο
Να περιγράφεις υποσιτισμένους ναύτες

Τροπικός διάδρομος
Τροπικός θησαυρός
Τι μας πηγαίνει τόσο μακριά
Σε αυτόν τον ήπιο Ισημερινό;

Χρειαζόμαστε κάποιον ή κάτι νέο
Κάτι άλλο για να τα καταφέρουμε, ναι, λοιπόν
Φωνάζοντας τα σκυλιά
Φωνάζοντας τα σκυλιά
Ω, γίνεται όλο και πιο δύσκολο
Φωνάζοντας τα σκυλιά
Φωνάζοντας τα σκυλιά
Φωνάζοντας τα σκυλιά
Καλώντας τους θεούς

Πρέπει να με συναντήσεις
Πολύ αργά, μωρό μου
Σκότωσε μερικά ζώα
Στο σταυροδρόμι
Πολύ αργά
Όλα στην αυλή
Αλλά είναι όλο και πιο δύσκολο
Στη διασταύρωση
Πρέπει να με συναντήσεις
Ω, πηγαίνουμε, πηγαίνουμε περίφημα
Στην άκρη της πόλης
Τροπικός διάδρομος
Τροπικός θησαυρός
Περνάμε καλά
Πρέπει να έρθεις μόνος
Τι μας πηγαίνει τόσο μακριά
Σε αυτόν τον ήπιο Ισημερινό;
Στα περίχωρα της πόλης
Εσύ και εγώ
Χρειαζόμαστε κάποιον νέο
Κάτι νέο
Κάτι άλλο για να τα καταφέρουμε
Καλύτερα φέρε το όπλο σου
Καλύτερα φέρε το όπλο σου
Τροπικός διάδρομος
Τροπικός θησαυρός
Θα περάσουμε και θα διασκεδάσουμε

Όταν όλα τα άλλα αποτύχουν
Μπορούμε να μαστιγώσουμε τα μάτια των αλόγων
Και να τα κάνουμε να κοιμηθούν
Και να κλάψουν...

- The Soft Parade (Jim Morrison)

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, σημειώσεις CD επανέκδοσης, David Fricke, Jerry Hopkins: The Lizard King- The Essential Jim Morrison, 1992)

NYPBSCritiqueShow690428-2.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Το εκτυφλωτικό και η τελετή...

στο The Smothers Brothers Comedy Hour (1968)

στο Αμερικάνικο δημόσιο τηλεοπτικό δίκτυο, PBS (1969)​
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,927
Can you give me sanctuary,
I must find a place to hide...

Can you give me soft asylum
I can't make it anymore...

Η αόρατη επίκληση, χέρι βοηθείας εκεί που ξέρεις ότι δεν υπάρχει... που οδηγεί σε ένα εσώτερο ξεκαθάρισμα, ή θα κρεμαστείς ή θα συνεχίσεις... Ως πότε ;

Δεν λαθέψαμε, πάντως, όταν επιλέξαμε τους θεούς της νεότητας μας...

Στάλθηκε από το SM-G965F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,689
πετρουπολη
Σε ενα πραγμα εχω ενσταση,κι ας λεει οτι θελει ο Σαμανος.
Δεν ηταν ο Billy the Kid αλλα ο Doc Holliday.

Καποτε τον θεωρουσα τον χειροτερο τους δισκο. Εχω αναθεωρησει εδω και πολλα χρονια τωρα,αλλα ακομα και τοτε θεωρουσα το ομωνυμο και το Wishful Sinful απο τις μεγαλυτερες στιγμες τους.
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Εξαιρετικη αφιερωση-αφιερωμα, ηδη απο την πρωτη του φραση...Αυτη και μονο θα μπορουσε να ειναι ενα νημα, μιας ιδιαιτερης κατηγοριας :
Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να προσδώσεις στα πράγματα τις πραγματικές τους διαστάσεις

Ειναι τελικα αυτη η μοναδικη ιστορια των Doors. Ενα μοναδικο νημα στον ρου της ανθρωπινης ιστοριας, σε μια ακομα ανεξενιχνευτη κατηγορια.

Οπου ο ποιητης-Σαμανος οταν μπει για να ψηλαφησει τα αποκρυφα δεδωμενα ξερει οτι κανεις πια δεν θα βγει εξω απο την πορτα.

Ο Τζεημς Νταγκλας Μορισον επαιξε με τη φωτια εν γνωση του....αλλα σαν νεος προμηθεας.
Φυσικα οχι για την ανθρωποτητα, γιατι νομιζω οτι στα **** oλα αυτα τα γενικα και βαρυγδουπα.
Αλλα για μια μικρη-μεγαλη κοινοτητα μυημενων εν αγνοια τους, για μια γεννια, για μια χουφτα φαν σε ενα φιλμ φανταστικου που αγνοουν οτι ειναι κομπαρσοι του.
Για τον "αγνωστο στρατιωτη" που ισως επιανε μια βολη στον αερα.

Οχι, ο Μορισν δεν ηταν τελικα κανενας αγγελος, ουτε καν πτωουμενος, ουτε προφητης, ουτε οδηγητης οποιουδηποτε ειδους.
Ηταν ενας ποιητης-σαμανος που ειχε το καταραμενο χαρισμα (και το ανεπτυξε) να πιανει δονησεις απο αλλου και να μας τις μεταδιδει. Πληρωνοντας με τη ζωη του τελικα.
Ενω εμεις ειμαστε ακομα εδω...για να τον ευχαριστουμε για παντα.
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Αφορμή το Soft Parade, για να κάνεις μια ενδελεχή ανάλυση γεμάτη ουσία, με την οποία συμφωνώ -σήμερα- απολύτως.
Τώρα, επειδή ξέρω πως είναι, να σου "λέει" ένας δίσκος κάτι -σε προσωπικό επίπεδο- που δύσκολα μπορούν τις περισσότερες φορές να καταλάβουν οι πολλοί, ο σχολιασμός μου δεν θα προσθέσει τίποτα στην καταπληκτική σου παρουσίαση.
Απλά ξέρεις οτι τον έχω προσπαθήσει, αλλά δεν...
Μπράβο αδερφέ. :a0210:
 

Aggelos M.

AVClub Fanatic
19 June 2006
10,429
Εξαιρετικο! Χιλια μπραβο!

Οσο για το

Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να προσδώσεις στα πράγματα τις πραγματικές τους διαστάσεις


πραγματικα απο μονο του αξιζει μεγαλη κουβεντα προς καθε κατευθυνση!
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Να επισημάνω κάτι ακόμα, Γκρέγκ.
Ξαναδιάβασα πριν κανα δυο μήνες, τριανταέξι περίπου χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωση του, το NO ONE HERE GETS OUT ALIVE των Jerry Hopkins και Danny Sugerman , πάντα στην ελληνική έκδοση απο τον Κάκτο.
Θυμόμουν αρκετά πράγματα, αλλά όχι ως πόσο σημαντικό είχαν αξιολογήσει οι συγγραφείς το περιστατικό του Μαϊάμι. Για την πολύπλευρη επίπτωση που είχε τόσο στον Μόρισον όσο και στη λειτουργία της μπάντας.
Ουσιαστικά ως ορόσημο της ιστορίας τους, το πρίν και μετά το Μαϊάμι
 
17 June 2006
14,350
Το Μαϊάμι ήταν ένα "ατύχημα" αναμενόμενο: όλοι πια στις συναυλίες των Doors πήγαιναν για χαβαλέ: για να δούν "τι θα κάνει πάλι αυτός ο μουρλός" (sic). O Morrison είχε ξεφύγει εντελώς με το αλκοόλ, οι υπόλοιποι μαζεύονταν στο στούντιο και τον περίμεναν να ξεμεθύσει για μέρες και, συχνά, βδομάδες. Οι συναυλίες ήταν χαοτικές: πολλές φορές ξέχναγε τους στίχους ή ήταν αλλού γι αλλού. Ενα 20χρονο παιδί που ξαφνικά το λατρεύει ο μισός γυναικείος πληθυσμός της Αμερικής, όλοι του λένε ότι είναι ημίθεος κι έχει ένα εκατομμύριο δολάρια στην τράπεζα, δεν τα κρατάει εύκολα τα μυαλά του στη θέση τους. Πρέπει να είναι "μηχανή". Οπως ο Τζάγγερ. Που κράτησε τους Stones την ώρα που το σύμπαν γύρω του κατέρρεε με τον ένα κιθαριστα του νεκρό και τον άλλο βουτηγμένο μέχρι τα μπούνια στην πρέζα.
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Απο τοτε που δημιουργηθηκε το νημα ακουω καθε μερα το CD (γιατι ο δισκος εχει μεινει Ελλαδα αλλα και τοτε δεν τον πολυακουγα), και διαπιστωνω μερικα πραγματα εκ νεου.
Με λιγα λογια κανω την δικη μου introspection παλι τετελευταιες μερες. Παλι, γιατι την αρχισα μολις πριν μερικα χρονια, δεν θυμαμαι ποσα, ισως 4, ισως 5, ισως 10...
Αλλα αυτη η introspection αρχισε οταν μου ηρθαν (περιεργως και σαν ονειρο) καποια κομματια και τα εψαξα στα σι ντι μου να τα βρω.
Δεν τα βρηκα.... Μα ποιο μου λειπει ?? Τα ειχα ολα σε CD εκτος απο αυτο...Μα αυτο το ειχα... Ποτε ? Που ?... πως δεν ακουσα ?...
Το ξαναπαρηγγειλα (αυτη την φορα σε CD).
Και απο τοτε κανω την εσωτερικη διαδρομη μου, την προσωπικη μου ιεροτελεστεια, το mea culpa μου...

Για μενα το αλμπουμ αυτο ειναι αδικημενο. Οχι απο τους κριτικους αλλα απο το ιδιο το ακροατηριο μην πω το μυσταγωγειο των Doors.

Eιναι αδικημενο απλα και μονο γιατι δεν συγκρινετα με αλλα αλμπουμς αλλα με τα 3 πρωτα των ιδιων των Doors. Tιποτ`αλλο κατ εμε.
Εν παρενθεση (οπως παντα ) πολυ θα ηθελα εστω μια φετεινη εκδοση να εχει το ημιση, τι λεω...το ενα τεταρτο της αξιας και της βαρυτητας του Soft Parade... Δεν βρισκω κανενα.

Αποψε ακουσα την `Σουιτα`Soft Parade 4 φορες και την χορεψα ισαριθμες φορες τελετουργικα... 3 φορες πριν δω το φιλμ Mary Shelley και μια μετα. Θα συνεχιζα εαν δεν ακουγα μια αγανακτησμενη φωνη πριν λιγο `φτανει πια, ειδες τι ωρα ειναι`

Το Soft Parade ειναι σαν τον ανθρωπο ~κανωνα~ του Νταβιντσι.
Ορθο μεσα στον κυκλο του σχηματιςοντας τις πλευρες του τετραγωνου του.

Με τα δυο χερια του ανοιχτα που τεινουν στις δυο πλαγιες κατευθυνσεις του Οριζοντα...
Ενα στην Ανατολη, το αλλο στη Δυση... ενα στο παρελθον το αλλο στο μελλον.
Ειναι η γεφυρα αναμεσα στην ~σουιτα~ που περιεχει το when the music's over και τον Αμερικανο Προσκυνητη. Ειναι αυτο που δειχνει Το Τελος στην αρχη και αναγγειλει και αναγγελει βροντοφωναζοντας την μεγαλη μαγνητοσκοπημενη ποιηση που θα ερθει.

Για πρωτη φορα μετα απο πολλα χρονια αποψε και λογω του νηματος εχω την διαθεση να παρω ενα τραινο και να γυρισω στο Παρισι, μονο λαι μονο για να σταθω ωρες στο Περ Λασαιζ και να περιδιαβω καποιους δρομους ελπιζοντας να λαβω κατι ανεπαισθητο που ο Τζιμ προσπαθησε να συλαβει.
Μολις πριν η ~σημερινοτητα~ με προσγειωσει.