Αλλαγές!
Moby Grape - Moby Grape (Ιούνιος 1967, Columbia)
Τραγούδια: A1 Hey Grandma (J. Miller, D. Stevenson), A2 Mr. Blues (B. Mosley), A3 Fall On You (P. Lewis), A4 8:05 (J. Miller, D. Stevenson), A5 Come In The Morning (B. Mosley), A6 Omaha (S. Spence), A7 Naked, If I Want To (J. Miller), B1 Someday (J. Miller, D. Stevenson, S. Spence), B2 Ain't No Use (J. Miller, D. Stevenson), B3 Sitting By The Window (P. Lewis), B4 Changes (J. Miller, D. Stevenson), B5 Lazy Me (B. Mosley), B6 Indifference (S. Spence)
Μουσικοί: Peter Lewis (ρυθμική κιθάρα, φωνητικά), Jerry Miller (ληντ κιθάρα, φωνητικά), Bob Mosley (μπάσο, φωνητικά), Skip Spence (ρυθμική κιθάρα, φωνητικά), Don Stevenson (τύμπανα, φωνητικά)
Παραγωγή: David Rubinson
Ηχογραφήθηκε στις 11 Μαρτίου έως 25 Απριλίου 1967 στα
CBS Studios, Χόλιγουντ, Καλιφόρνια
(Α-Δ)
Jerry Miller, Peter Lewis, Don Stevenson, Bob Mosley και
Skip Spence, το 1967 (φωτογραφία
Michael Ochs)
«
Υπήρχε μια απόλυτη σοκαριστική εμπειρία στην ακρόαση του ήχου των Grape, που δεν άκουγες τόσο πολύ, όσο αισθανόσουν στο θώρακα, το στέρνο και το σπλήνα σου, καθώς οι ζωτικές οργανικές λειτουργίες διαταράσσονταν».
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο βίωσε ο κριτικός του περιοδικού
Crawdaddy μια ζωντανή παράσταση των
Moby Grape το 1967. Την ίδια εποχή, ένας άλλος κριτικός τους χαρακτήρισε «
ένα ιδιαίτερα βίαιο γκρουπ» επειδή έδειχναν να επιτίθενται σε κάθε τραγούδι με μεγάλη δύναμη και χωρίς μέτρο. «
Έτσι τους θυμάμαι», αναφέρει στις σημειώσεις της
CD επανέκδοσης του 2007 της
Sundazed, ο δημοσιογράφος
Gene Sculatti, «
να κτυπούν στη σκηνή του Avalon ή του Fillmore, όπως μια Mustang που μάρσαρε στο παρασκήνιο και ξαφνικά ξαμολιόταν. Η σύνθεση τριών κιθαρών, το μπάσο και τα τύμπανα θα εκτελούσαν έξι ή επτά κομμάτια χωρίς διακοπή, πριν πάρουν μια ανάσα για μια μπαλάντα ή ένα τζαμάρισμα». «
Ανυπομονούσαμε, φίλε», θυμάται ο κιθαρίστας-τραγουδιστής
Jerry Miller. «
Είχαμε βγει εκεί και δεν χάναμε χρόνο».
Όλη η ποπ μουσική και η κουλτούρα φάνηκαν να κινούνται ταχύτερα εκείνη την εποχή, αλλά η τροχιά των
Moby Grape - από το ξεκίνημά τους το 1966 μέχρι τις αίθουσες συναυλιών, τη συμμετοχή στο φεστιβάλ του Μοντερέι και ένα εκθαμβωτικό ντεμπούτο άλμπουμ μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο - φαινόταν ιδιαίτερα γρήγορη, σαν να έτρεχαν για χάρη τους οι δείκτες των ρολογιών.
Ήταν, ασφαλώς, "φαινόμενο" της Δυτικής Ακτής. Αυτός ο τόπος και εκείνες οι ημέρες καθόρισαν τους παίκτες και αναδιάρθρωσαν το παιχνίδι. Ο
Miller και ο ντράμερ-τραγουδιστής
Don Stevenson που οδήγησαν από το Σιάτλ για να παίξουν με την μπάντα διασκευών τους,
Frantics, πίσω από γυμνόστηθες χορεύτριες στη βόρεια παραλία του Φρίσκο, ο μπασίστας-τραγουδιστής
Bob Mosley ερχόμενος από το Σαν Ντιέγκο και τους
Misfits, ο κιθαρίστας-τραγουδιστής
Peter Lewis, πρώην
Peter & the Wolves από το Λος Άντζελες, όλοι τους θολωμένοι μουσικοί σ' εκείνη την προ-ψυχεδελική εποχή, από την ομίχλη των
Drag'on A' Go-Go, Monkey Bar, Le Poupee, Safari Room, Upstate Lounge.
Η καταχνιά όμως διαλύθηκε όταν οι τέσσερις συνάντησαν τον
Skip Spence. Ο γεννημένος στο Γουίντσορ του Οντάριο μόλις είχε εγκαταλείψει την καρέκλα του ντράμερ στους
Jefferson Airplane. Στο νέο γκρουπ έπαιζε ρυθμική κιθάρα, τραγουδούσε και ήταν ο ...αναφλεκτήρας. Σύντομα οι
Grape εμφανίζονταν σε παραστάσεις και εντυπωσίαζαν. «
Ήμουν κατάπληκτος», λέει ο
David Rubinson, τότε ένας παραγωγός της
Columbia Records (Chambers Brothers, Taj Mahal, Santana Blues Band), ο οποίος είδε για πρώτη φορά τους
Grape στο
Ark του Σοσαλίτο, όταν υποστήριζαν τους
Sparrow του
John Kay (μετέπειτα
Steppenwolf) που τους έκανε την παραγωγή. «
Ήταν η καλύτερη αμερικάνικη μπάντα που είχα δει ποτέ και ήταν όλοι σπουδαίοι συνθέτες!».
Τον Ιανουάριο του 1967 ο
Rubinson πήρε τους
Grape στο
L.A., όπου πέρασαν από ακρόαση με δύο τραγούδια, το "
Looper" του
Peter Lewis και το "
Indifference" του
Skip Spence. Η
Columbia εκτίμησε το ντέμο και τους υπέγραψε, παραγκωνίζοντας την
Atlantic και την
Elektra. «
Ένα αστείο πράγμα», θυμάται ο
Rubinson γελώντας. «
Ο Jac Holzman μου πρόσφερε δουλειά στην Elektra αν έφερνα μαζί μου, τους Moby Grape!».
Τον Μάρτιο του 1967, οι
Moby Grape αποσύρθηκαν στο Λος Άντζελες για να κόψουν το πρώτο τους άλμπουμ - συνολικά σε τρεις εβδομάδες. Το
Moby Grape, που κυκλοφόρησε εκείνο τον Ιούνιο είναι ένας υπέροχος δίσκος, και λέει πολλά για το ταλέντο, τα ένστικτα και την εργατικότητα των μελών της μπάντας. Το γεγονός ότι η μουσική του εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο τώρα, πέντε δεκαετίες μετά τη δημιουργία της, κάνει λιγότερο αποκαρδιωτική την αποτυχία του δίσκου στην εποχή του. Στην πραγματικότητα, παρά τη σύγχυση που προκάλεσε η
Columbia εκδίδοντας ταυτόχρονα πέντε σινγκλ από τον δίσκο, το
Moby Grape ήταν ένα τοπ 25
LP, που πωλούσε αρκετά σταθερά ώστε να παραμείνει στο τσαρτ του
Billboard για μισό χρόνο. Είναι επίσης μια από τις πιο εντυπωσιακές πρεμιέρες μπάντας όλων των εποχών.
Το δίδυμο
Miller-Stevenson έγραψε τέσσερα από τα κομμάτια του άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένου του καυτού εναρκτήριου "
Hey Grandma" (ο Stevenson λέει ότι το εμπνεύστηκε εκείνη την εποχή από «
όλα τα ελκυστικά κορίτσια που τρέχουν γύρω με φορέματα γιαγιάς»), του φρενιασμένου "
Changes" που έχει μερικές από τις πιο σκληρές κιθάρες του άλμπουμ και του ελαφρύτερου, κάπως κάντρι "
Ain't No Use". Η μπαλάντα "
8:05" (τι μελωδία!) είναι μια από τις μεγάλες στιγμές του άλμπουμ. «
Αυτό το είδος μου θυμίζει τους Everly Brothers», λέει ο
Stevenson. «
8:05 [μ.μ.] ήταν όταν οδηγούσαμε πάνω από τη Γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ στο Σαν Φρανσίσκο, ερχόμενοι από το Σιάτλ με το Oldsmobile του Jerry». «
Ήμουν ο κύριος τραγουδιστής σε αυτό», θυμάται ο Μίλερ, «
ο Skippy ελίσσεται, ο Don τραγουδάει την αρμονία και ο Pete έπαιξε αυτό το πρώτο, πολύ ωραίο κομμάτι κιθάρας. Έτσι λειτουργούσαμε τότε. Παίρναμε μια ταινία ή καθόμαστε γύρω και προσπαθούσαμε να προσθέσουμε ό,τι μπορούσαμε στα τραγούδια του άλλου, χωρίς να πρέπει να πούμε 'θέλω ένα τέταρτο του ποσοστού'».
Α-Δ:
Skip Spence, Jerry Miller, Bob Mosley, Don Stevenson, Peter Lewis