Daniel Blumberg-Minus (2018)
Η ιστορία με το record store day φαντάζομαι ξέρετε πως ξεκίνησε..700 ανεξάρτητα δισκοπωλεία στην αντίπερα όχθη του ατλαντικού,ένωσαν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπισουν η και για να μετριάσουν ίσως την λαίλαπα που έκαιγε τα μπατζάκια της ύπαρξης τους...Τον άυλο νέο κόσμο που δημιουργηθηκε από το πουθενά,κατά το ...Brave New World του παιδικού μου φίλου,Aldous Huxley.
Στην πορεία κάπου στράβωσε όμως το πράγμα,αφού παρεισέφρησαν στην φάση η κουτσή Μαρία με τη θυγατέρα της,φέρνοντας και τις πολυεθνικές μαζί τους, προτείνοντας ταυτόχρονα στους αδαείς την ψηφιακή πραμάτεια τους τυπωμένη άτσαλα αλλά επιμελημένα με splatter επιφάνειες για όλα τα γούστα,στα πλαίσια πάντα της αναβίωσης του βινυλίου και τρίχες κατσαρές.
Το βινύλιο δεν πέθανε ποτέ για όσους το γνώρισαν αλλά ζούσε στα μεταχειρισμενα ,με τσαλακωμένα εξώφυλλα και φθαρμένες ετικέτες,αλλά με ανθρώπους δίπλα τους,έστω και λιγοστούς να τα κινούν,να τα χαϊδεύουν.
Πάνω στο χάδι λοιπόν,φιλί στο φιλί (που λέει και το γνωστό ανέκδοτο) κάποια άλλα δισκοπωλεία στην πατρίδα της Ελισάβετ βγάζουν μια λίστα με προτεινόμενα μανιφέστα σύγχρονης θεώρησης των πραγμάτων...
Μανιφέστα; Σύγχρονη θεώρηση των πραγμάτων; Μα ναι..Είναι γνωστό πως μόνον οι θρησκείες δεν αναθεωρούν και δεν εξελίσσονται.
Χαμένος κάπου στα προτεινόμενα της λίστας εκείνης ήταν κεντρικός ήρωας της παρουσίασης,ο Daniel Blumberg,ο οποίος βολοδερνε παλαιότερα στους Yuck μια αξιοπρεπεστατη μπάντα με χιπστεραδικη κατεύθυνση αλλά με μια μπασογραμμη να εκτελεί και με το παραπάνω το χρέος της που λέει ο λόγος,αποφάσισε κάποια στιγμή ότι θα πρεπει να μας κανει τουλαχιστον να ξεροκαταπιουμε ακούγοντας κάποιες από τις καθαρά προσωπικές του συνθέσεις,που βρίσκονται εδώ,στο Minus.
Η αλήθεια είναι πως η ρήση του Μενανδρου διευκόλυνε την διαύγειά του και γενικά την κατάσταση,αφού η δικιά του τον παράτησε στα κρύα του λουτρού..Το όνομα αυτής : Stacy Martin γνωστή από την συμμετοχή της στο Nymphomaniac..
Πήρε λοιπόν το καλάθι με τις νότες του και κλείστηκε στούντιο παρέα με τους μουσικούς του και τον Peter Walsh,γνωστό από τις παραγωγές στον Scott Walker (δεύτερη σοβαρή απώλεια σε μικρο χρονικό διάστημα μετά τον θάνατο του Hollis,τους ευχαριστούμε και τους δυο),Pulp,Sunn O))) και άλλων, και βγήκε με έναν δίσκο όπου η ροή ποτίζεται με έναν ιδιόρρυθμο αυτοσχεδιασμο,που μοιάζει σαν να τρυπάει τις εξομολογητικες μπαλάντες,προτείνοντας μια απολύτως διπολική προσωπικοτητα και συμπεριφορά την δεδομένη χρονική στιγμή,που αγνοεί τα όρια μεταξύ μινιμαλισμού και μαξιμαλισμου.
Όλα ίσιωμα,χωράφι...
Η φάπα της απώλειας μεταλλάχθηκε σε δημιουργικό οργασμό οπότε πάτσισε η ισορροπία στο σύμπαν..Για όλα φροντίζει ο Μεγαλοδυναμος
Από τις πρώτες νότες καταλαβαίνει κάποιος ότι ο δίσκος είναι ανάβαση σε προσωπικό Γολγοθά και ότι αποστασιοποιειται απο τα καλογραμμενα,πλην γεγιεδιστικα μοτίβα των Yuck..
Αργόσυρτος με χορταστικές αυτοσχεδιαστικες παρεκκλίσεις ,με τον θρόνο να γράφει στο βάθος ''Ντόπια Βρετανικά Προϊόντα'' και την φάση στα 'εκτός' όταν το απαιτούν οι καταστάσεις.
Δεν γνωρίζω αν χωρίς τον χωρισμό με την συνομήλικη κορασίδα θα ήταν ίδιο το άλμπουμ,αλλά ξέρω ότι η δεδομένη χρονική στιγμή ευνόησε τους πάντες..
Βέβαια μετά από τέτοια σκηνικά κάποιοι κρεμάστηκαν..Ερωτική απογοήτευση σου λέει..
Αν έπαιρναν όλοι από ένα πιάνο βέβαια,τώρα θα είχαμε ίσως μερικά ακόμα μικρά αριστουργηματα.
Daniel Blumberg-The Bomb
Daniel Blumberg - Madder
Η ιστορία με το record store day φαντάζομαι ξέρετε πως ξεκίνησε..700 ανεξάρτητα δισκοπωλεία στην αντίπερα όχθη του ατλαντικού,ένωσαν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπισουν η και για να μετριάσουν ίσως την λαίλαπα που έκαιγε τα μπατζάκια της ύπαρξης τους...Τον άυλο νέο κόσμο που δημιουργηθηκε από το πουθενά,κατά το ...Brave New World του παιδικού μου φίλου,Aldous Huxley.
Στην πορεία κάπου στράβωσε όμως το πράγμα,αφού παρεισέφρησαν στην φάση η κουτσή Μαρία με τη θυγατέρα της,φέρνοντας και τις πολυεθνικές μαζί τους, προτείνοντας ταυτόχρονα στους αδαείς την ψηφιακή πραμάτεια τους τυπωμένη άτσαλα αλλά επιμελημένα με splatter επιφάνειες για όλα τα γούστα,στα πλαίσια πάντα της αναβίωσης του βινυλίου και τρίχες κατσαρές.
Το βινύλιο δεν πέθανε ποτέ για όσους το γνώρισαν αλλά ζούσε στα μεταχειρισμενα ,με τσαλακωμένα εξώφυλλα και φθαρμένες ετικέτες,αλλά με ανθρώπους δίπλα τους,έστω και λιγοστούς να τα κινούν,να τα χαϊδεύουν.
Πάνω στο χάδι λοιπόν,φιλί στο φιλί (που λέει και το γνωστό ανέκδοτο) κάποια άλλα δισκοπωλεία στην πατρίδα της Ελισάβετ βγάζουν μια λίστα με προτεινόμενα μανιφέστα σύγχρονης θεώρησης των πραγμάτων...
Μανιφέστα; Σύγχρονη θεώρηση των πραγμάτων; Μα ναι..Είναι γνωστό πως μόνον οι θρησκείες δεν αναθεωρούν και δεν εξελίσσονται.
Χαμένος κάπου στα προτεινόμενα της λίστας εκείνης ήταν κεντρικός ήρωας της παρουσίασης,ο Daniel Blumberg,ο οποίος βολοδερνε παλαιότερα στους Yuck μια αξιοπρεπεστατη μπάντα με χιπστεραδικη κατεύθυνση αλλά με μια μπασογραμμη να εκτελεί και με το παραπάνω το χρέος της που λέει ο λόγος,αποφάσισε κάποια στιγμή ότι θα πρεπει να μας κανει τουλαχιστον να ξεροκαταπιουμε ακούγοντας κάποιες από τις καθαρά προσωπικές του συνθέσεις,που βρίσκονται εδώ,στο Minus.
Η αλήθεια είναι πως η ρήση του Μενανδρου διευκόλυνε την διαύγειά του και γενικά την κατάσταση,αφού η δικιά του τον παράτησε στα κρύα του λουτρού..Το όνομα αυτής : Stacy Martin γνωστή από την συμμετοχή της στο Nymphomaniac..
Πήρε λοιπόν το καλάθι με τις νότες του και κλείστηκε στούντιο παρέα με τους μουσικούς του και τον Peter Walsh,γνωστό από τις παραγωγές στον Scott Walker (δεύτερη σοβαρή απώλεια σε μικρο χρονικό διάστημα μετά τον θάνατο του Hollis,τους ευχαριστούμε και τους δυο),Pulp,Sunn O))) και άλλων, και βγήκε με έναν δίσκο όπου η ροή ποτίζεται με έναν ιδιόρρυθμο αυτοσχεδιασμο,που μοιάζει σαν να τρυπάει τις εξομολογητικες μπαλάντες,προτείνοντας μια απολύτως διπολική προσωπικοτητα και συμπεριφορά την δεδομένη χρονική στιγμή,που αγνοεί τα όρια μεταξύ μινιμαλισμού και μαξιμαλισμου.
Όλα ίσιωμα,χωράφι...
Η φάπα της απώλειας μεταλλάχθηκε σε δημιουργικό οργασμό οπότε πάτσισε η ισορροπία στο σύμπαν..Για όλα φροντίζει ο Μεγαλοδυναμος
Από τις πρώτες νότες καταλαβαίνει κάποιος ότι ο δίσκος είναι ανάβαση σε προσωπικό Γολγοθά και ότι αποστασιοποιειται απο τα καλογραμμενα,πλην γεγιεδιστικα μοτίβα των Yuck..
Αργόσυρτος με χορταστικές αυτοσχεδιαστικες παρεκκλίσεις ,με τον θρόνο να γράφει στο βάθος ''Ντόπια Βρετανικά Προϊόντα'' και την φάση στα 'εκτός' όταν το απαιτούν οι καταστάσεις.
Δεν γνωρίζω αν χωρίς τον χωρισμό με την συνομήλικη κορασίδα θα ήταν ίδιο το άλμπουμ,αλλά ξέρω ότι η δεδομένη χρονική στιγμή ευνόησε τους πάντες..
Βέβαια μετά από τέτοια σκηνικά κάποιοι κρεμάστηκαν..Ερωτική απογοήτευση σου λέει..
Αν έπαιρναν όλοι από ένα πιάνο βέβαια,τώρα θα είχαμε ίσως μερικά ακόμα μικρά αριστουργηματα.
Daniel Blumberg-The Bomb
Daniel Blumberg - Madder