"A film is never really good unless the camera is an eye in the head of a poet" (Orson Welles)
Επειδή το "καθαρός" και "ποιητικός" κινηματογράφος ειναι αφηρημένες έννοιες, οπου ο καθένας, σύμφωνα με τα βιώματα του, αλλα κυρίως με την δική του διαίσθηση (που είτε υπάρχει, είτε δεν υπάρχει), τα καθορίζει και τους δίνει την δική του ερμηνεία, θα προσπαθήσουμε να χαρτογραφίσουμε, τι ορίζουμε καθαρό κινηματογράφο. Ολη η συζήτηση εδώ
Ο καθαρός κινηματογράφος είναι κινηματογράφος απόλυτης εικόνας. Ο καθαρός κινηματογράφος μπορεί να είναι στιγμές ακραίας περισυλλογής χωρίς να καταφεύγει στην πλοκή ή αφηγηματικές μορφές. Μερικές φορές μια ταινία μπορεί να έχει μια αφηγηματική εμπλοκή, αλλά υπάρχουν στιγμές που η εικόνα «ξεφεύγει» από οποιαδήποτε πιθανή λογική. Αυτές οι εικόνες ίσως προέρχονται από μια ποιητική κατανόηση του κόσμου που έχει απογυμνώσει πολλά στοιχεία που «συγκαλύπτουν» την πράξη της παρακολούθησης. Έτσι βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι. Το δέντρο ως δέντρο, ο σκύλος ως σκύλος. Είναι με την επίτευξη μιας αιώνιας κενότητας, αλλά ταυτόχρονα επιτυγχάνουμε μια βαθιά αφαίρεση της πραγματικότητας που βρίσκεται πάντα μπροστά μας. Η εικόνα δεν δείχνει τίποτα άλλο, είναι ένα άμεσο βλέμμα στο σύμπαν και στον χρόνο.
Στον Ozu εχουμε χαρακτήρες και θλίψη, αλλά το στυλ του είναι εξαιρετικά φορμαλιστικό. Οι εικόνες εκφράζουν καταστάσεις σκέψης, κοιτάζοντας τον κόσμο χωρίς καμία άποψη (ούτε ανθρώπινη). Αποφεύγοντας μια συγκεκριμένη άποψη, είναι σαν να δώσατε στην κάμερα μια δύναμη υπέρβασης της πραγματικότητας. Επίσης, ο καθαρός κινηματογράφος βρίσκεται σε συνεχή χρόνο, και όπως επιβεβαιώνει Wisejake, είναι στιγμές. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ο κινηματογράφος είναι αληθινός στη ζωή. Η ζωή δεν έχει πλοκή, είναι ένας εντελώς χαοτικός κόσμος που γεμίζει με ατυχήματα, όπως το "κομματιαστό" στυλ (φέτες ζωής/slices of life) των ταινιών του Ozu.
Σύμφωνα και με τα παραπάνω, ο κινηματογράφος ως ποίηση, μπορεί να οριστεί, ως η αντιπαραβολή εικόνων αντί για πλοκή.
Στα λινκ παρακάτω μερικά παραδείγματα.
CINEMA AS POETRY
POETIC CINEMA
POETIC HORROR AND THE SUBLIME
CONTEMPLATIVE CINEMA STARTER PACK
Contemplative Cinema: Classics & Contemporary
Επειδή το "καθαρός" και "ποιητικός" κινηματογράφος ειναι αφηρημένες έννοιες, οπου ο καθένας, σύμφωνα με τα βιώματα του, αλλα κυρίως με την δική του διαίσθηση (που είτε υπάρχει, είτε δεν υπάρχει), τα καθορίζει και τους δίνει την δική του ερμηνεία, θα προσπαθήσουμε να χαρτογραφίσουμε, τι ορίζουμε καθαρό κινηματογράφο. Ολη η συζήτηση εδώ
Ο καθαρός κινηματογράφος είναι κινηματογράφος απόλυτης εικόνας. Ο καθαρός κινηματογράφος μπορεί να είναι στιγμές ακραίας περισυλλογής χωρίς να καταφεύγει στην πλοκή ή αφηγηματικές μορφές. Μερικές φορές μια ταινία μπορεί να έχει μια αφηγηματική εμπλοκή, αλλά υπάρχουν στιγμές που η εικόνα «ξεφεύγει» από οποιαδήποτε πιθανή λογική. Αυτές οι εικόνες ίσως προέρχονται από μια ποιητική κατανόηση του κόσμου που έχει απογυμνώσει πολλά στοιχεία που «συγκαλύπτουν» την πράξη της παρακολούθησης. Έτσι βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι. Το δέντρο ως δέντρο, ο σκύλος ως σκύλος. Είναι με την επίτευξη μιας αιώνιας κενότητας, αλλά ταυτόχρονα επιτυγχάνουμε μια βαθιά αφαίρεση της πραγματικότητας που βρίσκεται πάντα μπροστά μας. Η εικόνα δεν δείχνει τίποτα άλλο, είναι ένα άμεσο βλέμμα στο σύμπαν και στον χρόνο.
Στον Ozu εχουμε χαρακτήρες και θλίψη, αλλά το στυλ του είναι εξαιρετικά φορμαλιστικό. Οι εικόνες εκφράζουν καταστάσεις σκέψης, κοιτάζοντας τον κόσμο χωρίς καμία άποψη (ούτε ανθρώπινη). Αποφεύγοντας μια συγκεκριμένη άποψη, είναι σαν να δώσατε στην κάμερα μια δύναμη υπέρβασης της πραγματικότητας. Επίσης, ο καθαρός κινηματογράφος βρίσκεται σε συνεχή χρόνο, και όπως επιβεβαιώνει Wisejake, είναι στιγμές. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ο κινηματογράφος είναι αληθινός στη ζωή. Η ζωή δεν έχει πλοκή, είναι ένας εντελώς χαοτικός κόσμος που γεμίζει με ατυχήματα, όπως το "κομματιαστό" στυλ (φέτες ζωής/slices of life) των ταινιών του Ozu.
Pure cinema is cinema of absolute image. The pure cinema can be moments of extreme contemplation without resorting to plot or narrative strategies. Sometimes a film can have the narrative implicated but there are moments when the image "escapes" any possible rationality. Those images maybe are from a poetic understanding of the world that has stripped away many elements that "obscures" the act of watching. So We see things as they are. The tree as a tree, the dog as a dog. It is by achieving an eternal emptiness but at the same time we achieve a deep abstraction of the reality that is in front of us. The image doesnt point to anything else, they are a direct gaze to the universe and time.
In Ozu you have characters and sadness but his style is highly formalistic. The images convey states of contemplation, looking at the world without any point of view (neither human). Avoiding the point of view is like giving the camera a power of transcending reality. Also pure cinema is in PRESENT tense, like Wisejake affirms, they are moments. But most importantly it is cinema true to life. Life has no plot, it is a totally chaotic world filled with accidents, like the "piecemeal" style of the films of Ozu.
In Ozu you have characters and sadness but his style is highly formalistic. The images convey states of contemplation, looking at the world without any point of view (neither human). Avoiding the point of view is like giving the camera a power of transcending reality. Also pure cinema is in PRESENT tense, like Wisejake affirms, they are moments. But most importantly it is cinema true to life. Life has no plot, it is a totally chaotic world filled with accidents, like the "piecemeal" style of the films of Ozu.
Σύμφωνα και με τα παραπάνω, ο κινηματογράφος ως ποίηση, μπορεί να οριστεί, ως η αντιπαραβολή εικόνων αντί για πλοκή.
Στα λινκ παρακάτω μερικά παραδείγματα.
CINEMA AS POETRY
POETIC CINEMA
POETIC HORROR AND THE SUBLIME
CONTEMPLATIVE CINEMA STARTER PACK
Contemplative Cinema: Classics & Contemporary
Last edited by a moderator:
