Είχα πολλά να ονειρευτώ χθες βράδυ! [Η "σκηνή" του Λος Άντζελες #2]

2ο Μέρος • Ήχοι από την Πόλη των Αγγέλων​

Τρεις ήταν οι μεγάλες πηγές ήχου που ξεσήκωσαν τον κόσμο τη δεκαετία του '60, η Βρετανική εισβολή, η Μοτάουν και η Καλιφόρνια. Το Λος Άντζελες ήταν ένα από τα παγκόσμια κέντρα που διαδραματίζονταν κοσμογονικά γεγονότα που διαμόρφωσαν σαφώς την εξέλιξη της μουσικής αλλά και ευρύτερα τον τρόπο σκέψης όλων... Όλος ο κόσμος κεραυνοβολημένος και άναυδος παρακολουθούσε τη μουσική σκηνή της πόλης. «Οι μουσικοί έρχονταν στο Λ.Α. για να αράξουν, να οργανώσουν νέα γκρουπ και να περάσουν από ακρόαση στο Troubadour τις νύχτες της Δευτέρας, να τρυπώσουν σε ένα φαράγγι και να γράψουν τραγούδια, να παίξουν σε κλαμπ για ελάχιστη αμοιβή ή απλά για την ευκαιρία να τους δουν. Θεωρούσαν ότι εκεί ήταν ευκολότερο να ακουστούν, να υπογράψουν, να γίνουν πλούσιοι. Αυτό ήταν αλήθεια, επειδή στο Λ.Α. 'ανακαλύπτονταν' ή 'δημιουργούνταν' περισσότεροι περφόρμερ και κόβονταν περισσότεροι δίσκοι από όλες σχεδόν τις άλλες πόλεις του κόσμου σε συνδυασμό».

Γι' αρχή, λοιπόν, τρία άλμπουμ του 1967, από το Λος Άντζελες, με τελείως διαφορετικό προσανατολισμό και στοχεύσεις το καθένα, από αντίστοιχα γκρουπ με εξίσου ξεχωριστό εφαλτήριο. Ψυχεδέλεια, γκαράζ, πανκ, ποπ και οι κάθε λογής συνδυασμοί τους, που συνέθεταν ένα γενετικά τροποποιημένο, πολύχρωμο, ηχητικό καλειδοσκόπιο που όμοιό του δεν είχε ξανακουστεί και ούτε επρόκειτο να επαναληφθεί, τουλάχιστον με την ίδια σύσταση και μορφή.

1o Μέρος-Εισαγωγή: Μουσική πανδαισία... στο Λος Άντζελες, μέσα '60ς-αρχές '70ς
3o Μέρος: Αποξηραμένα λουλούδια
4o Μέρος: Νουθεσίες για παιδιά!
5o Μέρος: Πέρασμα στην άλλη πλευρά
6o Μέρος: Γεννημένοι άγριοι

και ένα παλιότερο με βιντεοκλίπ: Αγγελικά ψήγματα

Ηλεκτρικά δαμάσκηνα​

The Electric Prunes - The Electric Prunes (Φεβρουάριος/Απρίλιος 1967, Reprise Records)


Τραγούδια: A1 I Had Too Much To Dream (Last Night), A2 Bangles, A3 Onie, A4 Are You Lovin' Me More (But Enjoying It Less), A5 Train For Tomorrow, A6 Sold To The Highest Bidder, B1 Get Me To The World On Time, B2 About A Quarter To Nine, B3 The King Is In The Counting House, B4 Luvin', B5 Try Me On For Size, B6 Tunerville Trolley
Μουσικοί: James Lowe (φωνητικά, κιθάρα, οτοάρπ, ντέφι), Mark Tulin (μπάσο, πιάνο, όργανο), Ken Williams (ληντ κιθάρα), James "Weasel" Spagnola (ρυθμική κιθάρα, φωνητικά), Preston Ritter (τύμπανα, κρουστά)
Παραγωγή: Dave Hassinger

Ηχογραφήθηκε στα American Recording Co., Power House, No. Χόλιγουντ, Καλιφόρνια


Τους Electric Prunes, "άρπαξε" από προαστιακό γκαράζ έξω από το Λ.Α., ο άνθρωπος που στα μέσα της δεκαετίας του '60 ήταν υπεύθυνος για τον σπηλαιώδη ήχο των Rolling Stones και δεν μπορούσαν να πιστέψουν την τύχη τους όταν το ηλεκτρονικά εμπλουτισμένο δεύτερο σινγκλ τους, "I Had Too Much To Dream (Last Night)" προσγειώθηκε ακριβώς έξω από το Τοπ 10 του Μπίλμπορντ, τον Φεβρουάριο του 1967. Απρόσμενο ήταν και για τον ίδιο τον παραγωγό τους, Dave Hassinger, που τους εγκατέστησε αμέσως σ' ένα στούντιο και δημιούργησε ένα ολόκληρο άλμπουμ γύρω από το χιτ.

Οι παραισθησιογόνοι υπαινιγμοί του φαζαρισμένου, βουτηγμένου στην αντήχηση σινγκλ δεν είχαν ακόμη πλήρως εμπεδωθεί από το συγκρότημα, πόσο μάλλον από τον Hassinger. «Ο Dave πάντα πίστευε ότι θα έπρεπε να είμαστε σαν τους Beatles», λέει ο Mark Tulin, «να κάνουμε ένα τραγούδι βαριετέ, ένα ροκ, μια μπαλάντα... Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε, ήταν το υλικό 'δικό μας'». «Δεν υπήρχε τέχνη που να εμπλέκεται», επιβεβαιώνει ο ενορχηστρωτής Perry Botkin. «Όλοι προσπαθούσαμε να κάνουμε έναν δίσκο που θα αγοράσει το κοινό».

Το άλμπουμ απέτυχε, με την ευρεία προσέγγισή του, που ήταν πολύ συμβιβασμένη για τους τριπαρισμένους, αλλά και πολύ αινιγματική για τη Μέση Αμερική. «Δεν νομίζω ότι σκεφτόμαστε για μας, ότι είμαστε κάτι», προσθέτει ο Tulin. «Κάναμε μόνο ό,τι κάναμε». Και προφανώς έκαναν αυτό που τους υποδείχτηκε, αφού τα πιο ιλιγγιώδη κομμάτια εδώ υπονομεύονται από μια δακρύβρεχτη μπαλάντα, "Onie", ένα σαλούν-μπαρ ομαδικό τραγούδι, "The Toerverville Trolley" και το ψεύτικο μπαρόκ, " The King Is In The Counting House".

Αν και το γκρουπ είχε ήδη γράψει και ηχογραφήσει πρωτότυπο υλικό, για το δεύτερο σινγκλ, ο Hassinger κάλεσε δύο εξωτερικές συνθέτριες, τις Annette Tucker και Nancie Mantz, λόγω αδυναμίας του γκρουπ να γράψει κάτι εμπορικό. Η μπάντα θεώρησε μερικά από τα κομμάτια συμπληρώματα και ο Tulin δήλωσε: «Δεν είχαμε ελευθερία στην επιλογή των τραγουδιών μας... και σίγουρα υπάρχουν τραγούδια που πιστεύω ότι δεν ανήκαν στο άλμπουμ...».

Ευτυχώς, παρόλα αυτά, η ισορροπία εξακολουθούσε να γέρνει ακόμη σε μεγάλο βαθμό, με πρόθεση ή χωρίς, προς την απολαυστική καινοτομία και οι εκτελέσεις τους είχαν τόσες πολλές ιδέες που το αποτέλεσμα ήταν συναρπαστικό. Υπήρχαν αποχρώσεις πρώιμων Floyd στο αλαζονικό "Are You Lovin' Me More (But Enjoying It Less)", άφθονη Joe Meek παραξενιά στο "Sold To The Highest Bidder" και μια διαπεραστική επίδειξη του Gibson Fuzztone στο "Get Me To The World On Time", ένα διαστρικό, με δυνατό ρυθμό, Μπο Ντιντλεϊκό κομμάτι που έδωσε στους Prunes την υψηλότερή τους θέση στο βρετανικό τσαρτ.

Η συνέχεια για τους Electric Prunes ήταν διαφορετική, με περισσότερη μουσική ελευθερία και το εντυπωσιακό δεύτερο άλμπουμ, Underground, που εμφανίστηκε τον Αύγουστο του 1967, με αρκετές πια συνθέσεις της μπάντας, ήταν ένα πιο άμεσο και συνεκτικό σύνολο τραγουδιών, αλλά αυτό μάλλον δεν αρκούσε για να αποφύγουν τον εξοβελισμό στο σκοτάδι...

(****1/2, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, shadwell.tripod.com, Mark Paytress)

Η πορεία των παιδιών των λουλουδιών​

Ταξίδι με το μυαλό σου​

The Seeds - Future (Αύγουστος 1967, GNP Crescendo)


Τραγούδια: A1 Introduction, A2 March Of The Flower Children, A3 Travel With Your Mind, A4 Out Of The Question, A5 Painted Doll, A6 Flower Lady & Her Assistant, A7 Now A Man, B1 A Thousand Shadows, B2 Two Fingers Pointing At You, B3 Where Is The Entrance Way To Play, B4 Six Dreams, B5 Fallin'
Μουσικοί: Sky Saxon (κύρια φωνητικά, μπάσο), Jan Savage (κιθάρα, γκονγκ, φωνητικά), Daryl Hooper (πιάνο, όργανο, σιτάρ, φωνητικά), Harvey Sharpe (μπάσο), Rick Andridge (τύμπανα)
Παραγωγή: Marcus Tybalt

Ηχογραφήθηκε στα Gold Star Studios, Χόλιγουντ, Καλιφόρνια από 3 Νοεμβρίου 1966 έως 6 Ιουνίου 1967


«Ήμασταν αρκετά άθλιοι, έτσι πιστεύαμε ότι το 'The Seeds' θα ήταν καλό όνομα», εξήγησε ο τραγουδιστής Sky Saxon του θρυλικού γκαράζ ροκ γκρουπ, που σχημάτισε στο Λος Άντζελες το 1965. «Είμαστε και σπόροι, σαν αυτούς που μεγαλώνουν. Θα πρέπει να ξεκινήσαμε 10.000 μπάντες...».

Οι Seeds, ένα από τα μεγάλα γκρουπ της Δυτικής Ακτής, από τα μέσα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '60, είχαν μόνο ένα χιτ, το "Pushin' Too Hard", αλλά ο αντίκτυπός τους στη μουσική ήταν αμέτρητος. Σκληροί, ορμητικοί και πρωτόγονοι, ήταν "πανκ" πολύ πριν κανείς ήξερε τι ήταν το πανκ. Στη μουσική τους πάντοτε κάτι φαινόταν σκοτεινό και βαθιά ανησυχητικό, αν και τα ίδια τα τραγούδια - "Can't Seem To Make You Mine", "Pushin' Too Hard", "Mr. Farmer" - ήταν φοβερά ευκολομνημόνευτα.

Μεγαλώνοντας ως μορμόνος στο Σαλτ Λέικ Σίτι της Γιούτα, ο Sky Saxon έκανε δίσκους με το όνομα Richie Marsh (ή με παραλλαγές) από τις αρχές της δεκαετίας του '60, αλλά από νωρίς το 1965 τον έτρωγε το σαράκι του γκαράζ-ροκ και σχημάτισε τους Seeds, με επιρροή από τους Stones. Η σύνθεσή τους προέκυψε όταν ο τραγουδιστής/μπασίστας Saxon και ο κιθαρίστας Jan Savage ενώθηκαν με τον εμιγκρέ του Μίτσιγκαν, Daryl Hooper και τον Rick Aldridge, στα πλήκτρα και τύμπανα, αντίστοιχα.

Το 1967 αποτέλεσε σημείο καμπής για τους Seeds, μια στιγμή όπου η σκληρή δουλειά των δύο τελευταίων ετών τελικά απέδωσε. Οι πρώτοι έξι μήνες πιθανότατα αντιπροσώπευαν το ζενίθ της καριέρας τους, καθώς το ανερχόμενο κουαρτέτο βρισκόταν για τα καλά στο προσκήνιο, με την επιτυχία ενός μεγάλου εθνικού χιτ, το πανδαιμόνιο των φαν όπου κι αν εμφανίζονταν και το ανεβασμένο δημόσιο προφίλ από έναν νέο μάνατζερ, τον λαλίστατο "Lord Tim" Hudson. Το επώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ και η συνέχειά του, το A Web Of Sound, παγίωσαν το στυλ του γκρουπ και του επέτρεψαν να κάνει τολμηρά εξωφρενικές κινήσεις, τόσο μουσικά όσο και οπτικά. Η μουσική τους, στις κυκλοφορίες του 1966, έχει περιγραφεί σαν «παράξενα ψυχωτικά μπλουζ που υπογραμμίζουν το παρανοϊκό, φωνητικό κήρυγμα του Sky».

Το επακόλουθο άλμπουμ τους, το Future, ξεκινούσε με το κατάλληλα ταξιδιάρικο "March Of The Flower Children" και ενσωμάτωνε κύρια, αυτή τη φορά, μια από τις πολλές συνισταμένες του Sky, που τον οδήγησαν τελικά από τη μοδάτη στάση της εποχής σε μια διευρυμένη παιδική αφέλεια (επαναφορά στη χαμένη παιδικότητα, όπου υπάρχει αθωότητα και αγνότητα). Από πίσω, οι σύντροφοί του ταξιδευτές, Seeds, πακετάριζαν όσο μπορούσαν μια μουσική γροθιά, αλλά ήταν όλο και πιο δύσκολο γι' αυτούς να ακολουθήσουν τα μονοπάτια που ο Sky οδηγούσε την μπάντα.

Το υπερβολικά επεξεργασμένο, φιλόδοξο κόνσεπτ φαινόταν ταυτόχρονα τόσο υπολογισμένο όσο και συγκεχυμένο. Για μερικούς, αντιπροσωπεύει τη μεγάλη ψυχεδελική δήλωση των Seeds, μια εξαιρετικά θεαματική έκφραση του φλάουερ-πάουερ κινήματος του οποίου είχαν ανακηρυχθεί λαμπαδηφόροι. Για άλλους, το Future είναι η τρέλα του Sky Saxon, μια θολωμένη από το άσιντ υπερβολή που βύθισε την αληθινή δύναμη της μπάντας με ανούσια μεγαλοπρέπεια. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα.

Μια ναρκισσιστική υπερ-αυτοπεποίθηση έκανε τον Sky να αισθάνεται την ανάγκη να φορτώνει τους Daryl, Jan και Rick στο στούντιο με πολυάριθμες ηχογραφήσεις πάνω στις αρχικές προσθέτοντας έγχορδα, άρπα, τούμπα κ.α., σε υλικό που έβριθε από αλλόκοτες στιχουργικές ιδέες. Σε ορισμένα κομμάτια ο συνδυασμός λειτούργησε καλά, σε άλλα φάνηκε σχεδόν σαν μια παρωδία της ψυχεδέλειας. Παρ' όλα αυτά, το Future περιέχει πολλά αγαπημένα κομμάτια, με μια μοναδική ικανότητα κάθε φορά που το ακούς να σε καταπλήσσει και αποσβολώνει...

Στην πρώτη πλευρά, το ράγκα ποίημα με τα μπόνγκο, "Travel With Your Mind", το ξέφρενο πανκ ροκ "Out Of The Question", η απαλή μπαλάντα "Painted Doll", το έξοχο από κάθε άποψη "Flower Lady & Her Assistant" και το "Now A Man" με τις ωραίες κιθαριστικές φράσεις. Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με το "A Thousand Shadows", έναν κλώνο του "Pushin’ Too Hard" αλλά με νέο δυναμισμό και πιο συνεκτικές μελωδικές ιδέες. Στη συνέχεια το "Two Fingers Pointing At You", που εμφανίστηκε στην ταινία Psych-Out του Τζακ Νίκολσον το 1968, το αμφιλεγόμενο παιδικό "Where Is The Entrance Way To Play", ένα νηπιαγωγείο στο LSD και το "Six Dreams", αναμφισβήτητα το πιο ψυχεδελικό πράγμα που έγραψαν ποτέ οι Seeds. Απόγειο του λυσεργικού αρτ-ροκ, γεμάτο συγκρουόμενα κύμβαλα, βροντερά εφέ, ανατριχιαστικό ηλεκτρικό όργανο και απρόσμενες κραυγές. Ο δίσκος κλείνει με την απολύτως σαγηνευτική ομορφιά του "Fallin'", επαναληπτικό και ψυχεδελικό, με τον Sky Saxon να κλαψουρίζει μανιασμένα ξανά και ξανά, σ' ένα από τα πιο αλλόκοτα ξεσπάσματά του.

Από το σημείο αυτό, η αντίληψη του Sky για τις ιδιότητες που τον καθιστούσαν ξεχωριστό θα αρχίσει να μειώνεται όλο και περισσότερο, αλλά στο Future υπήρξε αρκετά ευφάνταστος και το άλμπουμ έχει ωραίες στιγμές, εξασφαλίζοντας τη μετέπειτα φήμη του. Ένα ασυνήθιστο, αλλά συναρπαστικό επεισόδιο στην καριέρα αυτών των γκαράζ βασιλιάδων.

(****1/2, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, skysaxonseeds.com, Pat Gilbert, Alec Palao)

«Η Μουσική είναι η Φωνή του Θεού»

Καλές δονήσεις!​

The Beach Boys - Smiley Smile (Σεπτέμβριος 1967, Brother Records/Capitol)


Τραγούδια: A1 Heroes And Villains (Wilson, Parks) - 3:36, A2 Vegetables (Wilson, Parks) - 2:05, A3 Fall Breaks And Back To Winter (W. Woodpecker Symphony) (Wilson) - 2:14, A4 She's Goin' Bald (Wilson, Love, Parks) - 2:12, A5 Little Pad (Wilson) - 2:30, B1 Good Vibrations (Wilson, Love) - 3:35, B2 With Me Tonight (Wilson) - 2:13, B3 Wind Chimes (Wilson) - 2:36, B4 Gettin' Hungry (Wilson, Love) - 2:27, B5 Wonderful (Wilson) - 2:20, B6 Whistle In (Wilson) - 1:02
Μουσικοί: Brian Wilson (φωνητικά, κιθάρα, πλήκτρα), Mike Love (φωνητικά), Carl Wilson (φωνητικά, κιθάρα), Al Jardine (φωνητικά, μπάσο), Dennis Wilson (φωνητικά, τύμπανα)
Παραγωγή / Μηχανικός: The Beach Boys, Jim Lockert

Το μεγαλύτερο μέρος του Smiley Smile ηχογραφήθηκε στο αυτοσχέδιο σπιτικό στούντιο του Μπράιαν Γουίλσον στο Μπελ Έαρ, Λος Άντζελες, από τις 3 Ιουνίου έως τις 14 Ιουλίου 1967, χρησιμοποιώντας κυρίως εξοπλισμό ραδιοφωνικής μετάδοσης, πιάνο, ηλεκτρονικό μπάσο, μελόντικα, διάφορα αντικείμενα για κρουστά και ένα όργανο θεάτρου Μπάλντουιν.


Στο οπισθόφυλλο αναφέρεται:
«Το χαμόγελο που στέλνετε σας επιστρέφετε - ινδιάνικη σοφία»

Κάτι σημαίνει για τη "μεταδοτικότητα" της ψυχεδέλειας στην Καλιφόρνια της δεκαετίας του '60, όταν ακόμα και η πιο καθωσπρέπει, ευπαρουσίαστη μπάντα της, πήρε μια γεύση. Ο Brian Wilson βέβαια έκανε κάτι περισσότερο. Παίρνοντας LSD, είπε, «με πήγε βαθύτερα στη μουσική, αλλά και με φόβισε», προσθέτοντας ότι τα καλύτερα άσιντ τραγούδια του, ήταν τα "California Girls", "Surf's Up" και "Good Vibrations". Τον Οκτώβριο του 1966, το τελευταίο και πιο απροκάλυπτα ψυχεδελικό από αυτά τα τρία, έφτασε την κορυφή των τσαρτ και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Η δημιουργία ενός άλμπουμ για να επωφεληθεί από την τεράστια επιτυχία του, δεν ακούγεται τόσο δύσκολο για μια μπάντα που είχε συνηθίσει σε δύο νέα LP τον χρόνο. Ο Wilson, ο οποίος είχε αποσυρθεί από τις περιοδείες το τέλος του '64 για να γράψει και να ηχογραφήσει, δήλωσε ότι ήταν κοντά στην ολοκλήρωση ενός δίσκου που θα ήταν εξίσου άλμα από το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας, Pet Sounds, όπως ήταν αυτό από το Summer Days (And Summer Nights!!). Θα ήταν πειραματικό, φιλόδοξο, ψυχεδελικό, σίγουρα όχι τα αγαπημένα επίθετα της δισκογραφικής ετικέτας τους (ούτε πολλών οπαδών), κρίνοντας από την αντίδρασή τους στο Pet Sounds. Η Capitol, αμήχανη με τη νέα κατεύθυνση του συγκροτήματος, είχε τότε κυκλοφορήσει ένα σχεδόν ταυτόχρονο Best of, το οποίο πώλησε περισσότερα αντίτυπα.

Ακόμα, με το "Good Vibrations" απρόθυμο να αφήσει τα τσαρτ, η ετικέτα "έτρεξε" διαφημίσεις τον Δεκέμβριο του '66 κοκορευόμενη ότι «SMiLE είναι το όνομα του νέου άλμπουμ των Beach Boys που θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο του 1967, με ένα χαρούμενο εξώφυλλο, τους πραγματικά ευτυχισμένους ήχους μέσα και ένα ευχάριστο κομμάτι επίδειξης στα ράφια που δεν μπορείτε να χάσετε, και είμαστε βέβαιοι ότι θα πωληθούν ένα εκατομμύριο κομμάτια».

Και μετά ήρθε η βουβαμάρα. Αυξανόμενες εντάσεις στην μπάντα, διενέξεις με τη δισκογραφική εταιρία, μεγάλη κατανάλωση μαριχουάνας, παράνοια και τελειομανία με το "Good Vibrations" που χρονολογείται από τα σέσιον του Pet Sounds, μετά από επτά μήνες, τέσσερα στούντιο και ένα πρωτοφανές ποσό πενήντα χιλιάδων δολαρίων να ακούγεται ακόμα ημιτελές στον περφεξιονιστή Μπράιαν, όλα αυτά συνδυαζόμενα με την αποχώρηση και προσφυγή στο κρεβάτι του, άφησαν το SMiLE ανολοκλήρωτο. Για δεκαετίες παρέμεινε το μυθικό Μεγάλο Χαμένο Άλμπουμ του ροκ.

Ο Mike Love επίσης αναφέρεται μερικές φορές ως ο λόγος για την κατάρρευση του SMiLE και του αποδίδεται η φράση, «μη γ@μάτε τη φόρμουλα», που υπαινίσσεται την υπονόμευση από τον Μπράιαν της αρχικής συνταγής επιτυχίας των Beach Boys, με τα τραγούδια για κορίτσια, αυτοκίνητα και το σερφ...

Όμως οι Beach Boys, που ήταν πολύ προσεκτικοί στη δική τους δισκογραφική ετικέτα, Brother, ήταν ανυπόμονοι να κυκλοφορήσουν κάτι νέο, αλλά ο Brian αρνήθηκε να φύγει από το σπίτι. Έτσι μετέφεραν τις εργασίες ηχογράφησης, μαζί με ένα κιβώτιο από ταινίες του SMiLE, στο σπίτι του Brian στο Bel Air.


«Ήταν ιδέα του Brian να έχει το στούντιο στο σπίτι του και να μετατρέψει ένα υπνοδωμάτιο σε ηχοθάλαμο», θυμάται ο Al Jardine. «Έμενε συνέχεια στον επάνω όροφο και προσπαθούσαμε να τον φέρουμε κάτω. Μπορούσε να ακούσει τη μουσική να διαπερνά το πάτωμα και έλεγε, 'Αυτό ακούγεται πολύ κουλ, τι κάνετε;' Πάντα προσπαθούσαμε να τον κάνουμε ν' ασχοληθεί, αλλά... ζούσε σε μια κατάσταση ανησυχίας ακόμα και με την παραμικρή 'πρόκληση'. Αν κάποιος τον κοίταζε λάθος, αν του χαμογελούσες λάθος - πώς θα σου φαινόταν, να νομίζεις ότι θα μπορούσε να υπάρχει ένα λάθος είδος χαμόγελου;»

«Πέρασα από κάποια άσχημα ταξίδια, ταξίδια εγκεφαλικά», λέει ο Wilson. «Κουράστηκα να ηχογραφώ με τους τύπους, έτσι σταμάτησα. Με καλούσαν κάτω περιστασιακά για να δουν αν μου άρεσε ότι έκαναν, αλλά δεν ήμουν σαν αρχηγός. Πέρα απ' αυτό, έμενα στο δωμάτιό μου».

Η θρυλική απέχθεια του Mike Love για τους αλλόκοτους στίχους του συνεργάτη Van Dyke Parks δεν εμπόδισε την μπάντα να ανοίξει το νεο-ονομαζόμενο Smiley Smile με το "Heroes And Villains" που είναι έξοχο, ακόμα και σε σύγκριση με τη σινεμασκόπ έκδοση στο SMiLE. Με λογική, φτιάξ' το μόνος σου, όργανα που βρέθηκαν εκείνη τη στιγμή, χωρίς ενορχηστρώσεις πνευστών και εγχόρδων, πρόσθετους επαγγελματίες μουσικούς και παροχές οργανωμένου στούντιο, τα "Wind Chimes", "Wonderful" και τα περισσότερα μέρη του "Vegetables" υπέστησαν δραματικά μειωμένες προσαρμογές. Το "Vegetables" ξαναδουλεύτηκε ως ένα είδος τραγουδιού κατασκήνωσης, το "Wonderful" αντάλλαξε πλήρως το αρπίχορδο, τα έγχορδα και τα πνευστά με ένα χύμα παιγμένο όργανο, υψίσυχνα συνοδευτικά φωνητικά και ένα ομαδικά τραγουδισμένο ντου-γουόπ τμήμα, ενώ οι μαρίμπες στο "Wind Chimes" αντικαταστάθηκαν από όργανο και δυσαρμονικό θόρυβο.

Στους συντελεστές για το νέο τραγούδι "She's Goin' Bald" (δανείζεται τη μελωδία από το "He Gives Speeches" του SMiLE), με τους παλαβούς στίχους και το νεύμα στην ψυχεδελική παιχνιδιάρικη πλευρά παρατίθεται και ο Mike Love, που υποτίθεται ότι έτσι μπήκε στο πνεύμα. Αλλά το όνομα του Love εμφανίζεται και στο "Good Vibrations", την «εφηβική συμφωνία στον Θεό» του Wilson, που εδώ χρησιμοποιείται χωρίς διαφορές από το αρχικό σινγκλ. Πρόσθετα κομμάτια που περιελήφθησαν ήταν το τραγούδι αγάπης, "With Me Tonight" (μια παραλλαγή του "Vegetables"), το χαβανέζικο κιτς, "Little Pad" και το εύστοχα ονομασμένο (δεδομένης της νέας δισκογραφικής συμφωνίας), "Gettin' Hungry", με τον Love πάλι να αναγράφεται ως συνδημιουργός.

Η πρώτη κυκλοφορία της Brother, με εξώφυλλο σε στυλ Ρουσσώ, δεν υπήρξε εμπορική επιτυχία. Ούτε θα μπορούσε ένα άλμπουμ να θεωρείται εύκολα κλασικό ψυχεδελικό, όταν η ψυχεδέλεια που αφορά τη διασύνδεση και την επέκταση του νου, θεμελιώνεται στην απλοποίηση και τη σύγκρουση. Σίγουρα όμως είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ και φωνητικά, εξαιρετικό. Όταν ο Jimi Hendrix το άκουσε, η αναφερόμενη περιγραφή του ήταν «ένα ψυχεδελικό κουαρτέτο κουρείου». Ένα ακόμη ιδιοσυγκρασιακό αριστούργημα αφιερωμένο σε λαβωμένους νικητές που μπορούν να αποδεχτούν το "τίμημά" του...

Ο Brian, ολοκλήρωσε τελικά το πρότζεκτ χωρίς τους Beach Boys, 37 χρόνια αργότερα το 2004, ενώ η Capitol το 2011, με την πλήρη συμμετοχή των επιζώντων, αρχικών Beach Boys, συγκέντρωσε για πρώτη φορά τα θρυλικά σέσιον του 1966-'67 της μπάντας και συναρμολόγησε ένα χορταστικό SMiLE άλμπουμ.

(****1/2, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Sylvie Simmons)

Brian Wilson...

Χρόνια Πολλά!

send said:

Πρέπει να μπει ένθετη στο νήμα η μνημειώδης (ή μνημειωδώς ξεκαρδιστική τελοσπάντων) κριτική του Ντοκ για το Smile (του 2004)!

Click to expand...

Τάσο, εγώ πάντως πρόσθεσα τον σύνδεσμο και των δύο παρουσιάσεων (Λύμπε & Τσιφ), με τα μνημειώδη σχόλια του Ντοκ. Ίσως, όπως παλιότερα είχες γράψει, το ποιο ενδεδειγμένο θα ήταν, κάπως να απομονωθούν οι ατάκες σ' ένα δικό τους νήμα, επιτομή καυστικής, αποδομιστικής και καταρριπτικής θεώρησης υπερτιμημένων ειδώλων...