Tu si a Riggina e ju ‛u Re di Spagna

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

17 June 2009
3,594


dance.jpg


Κάπου προς τα τέλη του Μεσαίωνα ο Παράκελσος, υποστήριξε μια θεωρία αρκετά παράτολμη για την εποχή, πως οι περισσότερες ασθένειες οφείλονται σε φυσικά αίτια και όχι σε μάγια, σε τρέλα, ή, τέλος πάντων στον διάβολο.. ήταν μια θεωρία αρκετά τολμηρή μεν, ερασιτεχνική δε, ήταν όμως αυτή που γλίτωσε αρκετό κόσμο από την πυρά!

Στον Τάραντα της Νότιας Ιταλίας, ένα παρεπιδημούν έντομο, συναντάται απειράριθμο. Μιλάμε βέβαια για αυτήν την τεράστια χνουδωτή αράχνη που πήρε το όνομά της από την περιοχή. Ή πάλι, ίσως η περιοχή να πήρε το όνομά της από την αράχνη. Εν πάση περιπτώσει, το τσίμπημά της προκαλούσε μια διαταραχή που έγινε γνωστή σαν ταραντισμός. Τα συμπτώματα, εκτός από τον φοβερό πόνο, ήταν και μια βαθειά αίσθηση μελαγχολίας, ένα αγωνιώδες συναίσθημα πανικού, κατάθλιψη, και ένα προαίσθημα θανάτου. Και μαζί, μια έντονη ανάγκη για έναν οργιαστικό χορό, σχεδόν θυμωμένο, ατέρμονα, και φυσικά, εκστατικό! Ο μόνος τρόπος για να καταστείλουν τα συμπτώματα και να φέρουν την κάθαρση ήταν η μουσική: μια μουσική ρυθμική, φρενήρης, και τρομακτικά αμείλικτη. Το θύμα της αράχνης μπορούσε να χορεύει ξέφρενα για ώρες, ακόμη και μέρες, φωνάζοντας. Ή κλαίγοντας σπαρακτικά, μέχρι να πέσει κάτω εξουθενωμένο...

Είναι αυτή η τεράστια δύναμη που αποπνέουν τα έγχορδα, τα κρουστά και οι τρομπέτες - τόσο διαφορετικά μεταξύ τους όσο διαφορετικά ήταν και τα είδη της αράχνης αλλά και τα συμπτώματα που προκαλούσε το καθένα - που διαπερνάει το μολυσμένο σώμα, πέρα από κάθε λογική διάσταση ή αίσθηση, αναστατώνει το πνεύμα, γίνεται ένα με το αίμα που κυλάει στις φλέβες, διαλύει και διαχέει τους χυμούς του, και μαζί με αυτούς διαλύεται και αποβάλλεται και το δηλητήριο.



l' arpeggiata.jpg



Η Christina Pluhar κουβαλάει ένα άσβεστο πάθος γι αυτό που λέμε «παλαιά μουσική» ή απλώς προκλασική. Στα επιδέξια χέρια της η baroque άρπα, η κιθάρα, το lute, παίρνουν άλλη διάσταση. Η L’ Arpeggiata γεννήθηκε όχι για να δαμάσει το πάθος, ούτε την μουσικολογικά ακόρεστη περιέργειά της και το ταλέντο της, αλλά για να τα διοχετεύσει, να τα μοιραστεί με άλλους μουσικούς απ’ όλη την Ευρώπη, και μαζί να επικοινωνήσουν αυτήν την πλούσια φλέβα, το ελάχιστα γνωστό έργο των πρώιμων Ιταλών και Ισπανών μουσικών. Εδώ η παράδοση συναντά τον πειραματισμό, παντρεύεται με τον χορό και το θέατρο, πάντα στενά συνδεδεμένη με τον χρόνο τους και τον χώρο, αν και ενίοτε ξανοίγεται σε άλλα, παραδοσιακά ή μη, μονοπάτια.

Για την συμμετοχή τους σ’ αυτόν τον δίσκο με τις 17 ταραντέλλες, εκ των οποίων πάνω από τις μισές έχουν γραφτεί ανάμεσα στον 17[SUP]ο[/SUP] και τον 19[SUP]ο[/SUP] αιώνα, η Lucilla Galeazzi, o Marco Beasley και ο Alfio Antico δεν επιλέχθηκαν τυχαία. Σπουδαίοι τραγουδιστές, με την ίδια αγάπη για τις άγνωστες παλαιές μουσικές, καταφέρνουν να ξεπεράσουν κάθε κατηγοριοποίηση του ύφους-κλασσικό, παραδοσιακό, λαϊκό, όποιον ορισμό κι αν επιχειρήσει ο ακροατής να δώσει, το αποτέλεσμα είναι απλά υπέροχο: Το πέπλο που καλύπτει τις ρίζες του παρελθόντος ανασηκώνεται και η μουσική αναδεικνύεται μέσα από την ψυχή, γεμάτη πάθος.


...Ωστόσο, σήμερα είναι πλέον σχεδόν βέβαιο ότι το φαινόμενο του ταραντισμού και όλες οι παρατρεχάμενες επιδημίες δεν ήταν τίποτα παραπάνω από κρούσματα μιας συλλογικής νεύρωσης και κυρίως, υστερικές αντιδράσεις εξέγερσης κατά μιας καταπιεσμένης λίμπιντο.


View attachment 161626