«Αλλά τώρα, προσέχτε!»

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

17 June 2006
14,350
«Αλλά τώρα, προσέχτε!»

Το γεγονός και μόνο ότι ο εσμός των γνωστών και σεσημασμένων συμφερόντων επιτίθεται με όλα τα Μέσα εναντίον μιάς μετά δέους (ή παρ’ ολίγον) αριστερής κυβέρνησης είναι ήδη ένας σοβαρός λόγος να παραμένει κανείς επιφυλακτικός -τουλάχιστον- απέναντι στις οξύφωνες αιτιάσεις της εσωκοινοβουλευτικής, δηλαδή εν προκειμένω αυτοακυρωμένης, «αντιπολίτευσης». Επιπλέον, καθώς δεν έχουμε μέσα σ αυτή τη θολή και άνυδρη σύγκρουση την πολυτέλεια της πολιτικής «αμεροληψίας», θα δηλώσουμε προκαταβολικά, απερίφραστα και απροκάλυπτα τη μεροληψία μας υπέρ όσων κόντρα στο κύμα της διαχρονικής και διακομματικής φθοράς εμμένουν στην έντιμη αυταπάτη τους -για όσο διάστημα μπορεί να παραμένει ακόμα έντιμη μια αυταπάτη.

Ο μ ω ς: Μέσα σ αυτόν τον πολλαπλώς και πανταχόθεν βαλλόμενο πολιτικό χώρο, ο οποίος διεκδίκησε κάποια στιγμή την καρδιά αλλά, ως ένα βαθμό, και το μυαλό των πολιτών, έχουν πολύ γρήγορα παρουσιαστεί κάποια φαινόμενα που διαβρώνουν τον - θεωρητικά και διακηρυκτικά - συστατικό αξιακό του πυρήνα. Ένα από αυτά είναι η προϊούσα διαμόρφωση στους κόλπους του ενός εξουσιαστικού λόγου στρεφόμενου κατά κανόνα εναντίον μιάς ορισμένης ιδεολογικά «βραδυπορούσας», ήτοι ηθικά εμμένουσας ή «κολλημένης» αριστεράς την οποία οι ρεαλιστές χρήστες αυτού του εξουσιαστικού («υπεύθυνου») λόγου επιδιώκουν να φρονηματίσουν και να προσγειώσουν στη νεομνημονιακή πραγματικότητα. Ετσι εξοικειωνόμαστε πλέον με ένα νέο αριστερό ύφος (αντίστοιχο βέβαια και ενός ανάλογου ήθους) που κυμαίνεται από τη συγκαταβατικότητα της αφ’ υψηλού πολιτικής νουθεσίας :) «να ξεφύγει κάποτε η Αριστερά από την κουλτούρα της διαμαρτυρίας και τη γκρίνιας») έως την αποφαντική βεβαιότητα του κομματικού ξερόλα :) «Αριστερά που δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την εξουσία δεν είναι Αριστερά»).

Και ως εδώ καλά. Κάποτε όμως η κοινοτοπία της εξουσίας γίνεται χυδαιότητα, όπως συνέβη πριν από μερικούς μήνες όταν νεολαίος του ΣΥΡΙΖΑ υπεραμυνόμενος κάποιων πλευρών της μόλις αρχόμενης πολιτικής σταδιοδρομίας του εκσφενδόνισε την κακόηχη εκείνη περιαυτολογία, αντάξια ενός Ευάγγελου Βενιζέλου που κι αυτός επίσης μας είχε κάνει τη χάρη να φορτωθεί τον βαρύ σταυρό της εξουσίας: «Είμαστε εδώ για τα δύσκολα, βάζοντας το κεφάλι μας σ’ ένα βαθύ κουβά με σκατά». Στο παράδειγμά μας, βέβαια, ο στόμφος της ιερής βενιζέλειας αγανάκτησης έχει ξεπέσει στα βάθη μιάς κλαυθμηρίζουσας μιζέριας, ωστόσο, βρισκόμαστε πάντα στην επικράτεια του ίδιου εξουσιαστικού πασόκειου θράσους.

Με όλα τούτα δεν διατυπώνουμε αντιρρήσεις ηθικής ή αισθητικής φύσεως αλλά την απλή διαπίστωση ότι όσοι έχουν κάποια ερωτήματα σχετικά με την τρέχουσα πολιτική «υπευθυνότητα» δύσκολα θα αποφύγουν τον κίνδυνο να ταξινομηθούν στη βολικά ευρύχωρη εκείνη συνομοταξία των «καθαρών» (και άπρακτων) ιδεολόγων οι οποίοι (υποτίθεται ότι) «νοσταλγούν τη θαλπωρή του προεκλογικού 4% του ΣΥΡΙΖΑ».

Όμως οι χαρακτηρισμοί και οι λοιδορίες δεν απαντούν στα ερωτήματα ούτε βελτιώνουν την κακάσχημη εικόνα της κυβερνώσας αριστεράς - εικόνα που, καθ’ όσον μας αφορά, δεν έχει να κάνει τόσο με τις διαψεύσεις των προεκλογικών επαγγελιών, όσο με κάποιες καθημερινές «λεπτομέρειες», κρίσιμες πάντως για όσους τουλάχιστον είχαν στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ κρατώντας μικρό καλάθι προσδοκιών και διαπιστώνουν τώρα ότι θα έπρεπε να κρατούν ακόμα μικρότερο - ή κανένα.
Σε τούτων των μετριοπαθών ανθρώπων την απογοήτευση δεν μπορείς σήμερα να απευθύνεις τόσο άνετα το ρητορικό ερώτημα «και τι περιμένατε λοιπόν; Ότι θα κάναμε θαύματα;» διότι θα σου απαντήσουν: «Όχι. Αλλά περιμέναμε το ε λ ά χ ι σ τ ο - τον επαναστατικό μινιμαλισμό του αυτονόητου, την καθημερινή, φανατική προσήλωση στη λεπτομέρεια». Δεν συζητάμε δηλαδή πλέον για θέματα υψηλής πολιτικής αλλά για κάποιες πιο χαμηλές πτήσεις και στοχεύσεις. Για τις αναγκαίες και αενάως αναβαλλόμενες τομές που θα ράγιζαν κάπως τη σκληρή κρούστα της διακομματικής συνέχειας. Που θα ξερρίζωναν ή θα συρρίκνωναν τους μεταστατικούς όγκους του κακού στο σώμα της καθημερινότητάς μας - όλα εκείνα τα φαινόμενα που μας καταντάνε όλους ίδιους, δηλαδή, για την ακρίβεια, «σαν τα μούτρα τους».

Αντ’ αυτού, τι έγινε; Το κακό όχι μόνο δεν ξερριζώθηκε αλλά μας βγάζει τώρα και γλώσσα βατράχου στα βρωμοκάναλα - γιατί βρίσκει τροφή σε λιπαρές ημέτερες συμπεριφορές. Κληρονομημένες δουλείες, παρεισφρέοντες εθνικισμοί και γραφικές «πολυπολιτισμικότητες», ουρανοκατέβατες περσόνες παντοδύναμης βλακείας, φυτευτοί ταγματάρχες και παντός καιρού χαμαιλέοντες αναρριχησίες αναπαράγουν το έπος μιάς ατέρμονης πανουσιάδας.

Στον τίτλο του παρόντος σημειώματος ο συντάκτης έκλεψε την ποιητικά πολύσημη προτροπή του Γιάννη Πατίλη προτιθέμενος να τη χρησιμοποιήσει ως μονοσήμαντη επείγουσα οδηγία που θα έδινε κάποιος στους διπλανούς του συνοδοιπόρους σε μια έρημο κινούμενης άμμου - ή έστω ως οδηγία εις εαυτόν. Το ζήτημα δηλαδή τώρα είναι να μη χάσουμε εντελώς τον μπούσουλα παραδέρνοντας ανάμεσα στους επαγγελματίες της πολιτικής, τα καλοπληρωμένα golden boys που υπηρετούν εν ψυχρώ συγκεκριμένα θηριώδη συμφέροντα, και στους μαθητευόμενους μάγους της εξουσίας που υπηρετούν τη λεγόμενη πολιτική «υπευθυνότητα» - μαζί με ό τι μπορεί να σημαίνει αυτή. Να μη χάσουμε τη θέα μέσα στη σύγχυση, να μπορέσουμε μέσ’ από το πηχτό γκρίζο να δικρίνουμε τον κοντινό εχθρό από τον μακρινό -ή δυσάρεστο- φίλο. Ώστε να μη βδελυσσόμαστε, εσαεί και επί ματαίω, ούτε το αιώνιο «βδέλυγμα» (τον λαό) ούτε τους εκάστοτε «βδελυσσόμενους» υψιπέτες ταγούς του.





Σημειώσεις, τ. 82, Ιούνιος 2016
 
Last edited by a moderator: