Spaced Cowboy

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

17 June 2006
14,350
6a010536b86d36970c022ad3a65a18200b.jpg



Σαν DJ ξεκίνησε, εκεί γύρω στο Σαν Φρανσίσκο, μέσα δεκαετίας του 60. Δεν θυμάμαι αν το διάβασα στον Joel Selvin -Sly and the Family Stone: An Oral History (For the Record S.), PerfectBound, 1998- ή στον Jeff Kaliss -I Want to Take You Higher: The Life and Times of “Sly and the Family Stone”, Backbeat Books, revised edition 2007- αλλά o θρύλος λέει ότι αποφάσισε ν ασχοληθεί με τη μουσική παραγωγή μόλις κατάλαβε ότι η Grace Slick δε μπορούσε να χτυπήσει σωστά τις ψηλές νότες στο White Rabbit μετά από 200(!) takes. Δεν ξέρω αν ήταν παρατρεχάμενος στο studio, «παιδί για τους καφέδες» ή αυτός που έκανε τη φασίνα, όπως και να ‛χει αποφάσισε να δείξει σ αυτούς τους λευκούς βουτυρομπεμπέδες, στους χίπυ καραγκιόζηδες Πως Γίνεται η Δουλειά.

Μπορώ ν ακούσω την επίδρασή του πάνω στο συντριπτικό σύνολο της Μαύρης Μουσικής που ηχογραφήθηκε μετά από αυτόν. Από την τεχνικόλορ έκρηξη του Dream Funk και της proto-disco της Ψυχεδελικής Σόουλ, στο P-Funk, στη mellow soul της Patti LaBelle και των Chi-Lites, στο Sun Ra και στο Bitches Brew του Miles Davis, στους ελεύθερους αυτοσχεδιασμούς της κολεκτίβας AACM του Σικάγου και στα harmolodics του Ornette Coleman, στα ρυθμο-κούτια του Shuggie Otis, στον Steve Wonder, στον Curtis Mayfield, στον Quincy Jones, ιδιαίτερα στο soundrack για το The Getaway του Σαμ Πέκινπα (1972), στη Minie Ripperton, στη Syreeta, στον Eddie Kendricks, στους σόλο δίσκους του George Clinton και στον Prince.

Ο Sly Stone -κατά κόσμον Sylvester Stewart - γεννήθηκε στο Benton του Τέξας στις 15/3/1943. Η οικογένειά του μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο, ήταν μεσοαστική τάξη, βαθειά θρησκευόμενοι κι ο Sly ήταν το δεύτερο από 5 αδέλφια. Ο Ben Fong-Torres στο βιβλίο του -Everybody Is a Star: The Travels of Sylvester Stewart- μας πληροφορεί πως η πρώτη του ηχογράφηση ήταν το “On the Battlefield for my Lord”. Tο κομμάτι ήταν gospel και ηχογραφήθηκε στο Ντάλας, μαζί με τα αδέρφια του, τους Stewart Four. O Sly έπαιξε κιθάρα και ντράμς. Ηταν 5 ετών. Γύρω στα 7 του είχε μεγάλη πρόοδο στα πλήκτρα, στα 11 έπαιζε καλά κιθάρα, μπάσο και ντράμς. O Greil Marcus -Mystery Train: Images of America through rock’n’roll music- μας λέει ότι το 1959, ο Sly έγραψε 4 κομμάτια, ένα απ αυτά, το “The Rat”, περιείχε μεταφορές που θα μπορούσαν να θεωρηθούν φυλετικές. Τα δύο singles κυκλοφόρησαν κάτω από το όνομα Stewart Brothers με ενορχηστρώσεις δικές του αρκετά προχωρημένες, με πνευστά και σχετικά περίπλοκα φωνητικά. Συνέχισε να γράφει και να ηχογραφεί κομμάτια που δεν διεκδικούσαν ιδιαίτερες δάφνες αλλά οι ενορχηστρώσεις τους περιελάμβαναν έγχορδα, πνευστά και χορωδίες - αληθινό κατόρθωμα για στραβόγαλο μόλις 17 ετών εκείνη την εποχή. 3 χρόνια αργότερα (1964) ήταν στην καρδιά της μουσικής μπίζνας στο Σαν Φρανσίσκο. Επαιζε σε κλάμπ και σε μπαράκια με τη μπάντα του και είχε εκπομπές στο ραδιόφωνο για να συμπληρώνει τα προς το ζήν. Χτύπησε κι ένα νούμερο 5 στα τσάρτς με το C’mon and Swim, μεγάλη επιτυχία, ο Sly μοιράζεται τη σύνθεση με τον Bobby Freeman και τον Tom Donahue. Το ´66 κάνει την παραγωγή σε μια συλλογή με, μεταξύ άλλων, τους Beau Brummels, τους Mojo Men και τους Great Society, το γκρούπ από το οποίο ξεκίνησε η Grace Slick. Tη συλλογή San Francisco Roots μπορεί κανείς σήμερα να τη βρεί επανακυκλοφορημένη από τη Rhino με τίτλο Nuggets Vol. 7: Early San Francisco. Λέγεται ότι ο Sly έβαλε τη Grace Slick να ηχογραφήσει παραπάνω από 200 λήψεις του “Free Advice”, του flipside της πρώτης βερσιόν του “Somebody to Love”. Στη συνέχεια, φτιάχνει το δικό του γκρούπ, τους Stoners που έμελλε να μετονομαστούν σε Sly and the Family Stone. Το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο A Whole New Thing κυκλοφορεί το 1967, είναι αυτό που λέει ο τίτλος του και περιέχει ένα κομμάτι με τίτλο Underdog (χειρότερα κι από σκυλί). Το κομμάτι ξεκινάει και τελειώνει μ ένα αθώο γαλλικό τραγουδάκι, το Frere Jacques και ο δημιουργός του περιγράφει τα αισθήματά του σε σχέση με τη ράτσα του: την εμπειρία -βλέπε: καταπίεση- το πώς νιώθεις να είσαι μαύρος, σ ένα κόσμο λευκών - ιδιαίτερα όταν νιώθεις πως πάνω κάτω ότι αξίζει στη λαϊκή (pop) μουσική αυτού του κόσμου, χρωστάει κυριολεκτικά τα μαλλιοκέφαλά του στις αφρικάνικες ρίζες και στις καταβολές που η ράτσα σου έφερε εδώ . Ολόκληρη η στάση του Sly εκείνα τα χρόνια είναι η αποφασιστικότητά του να δρασκελίσει αυτό το φυλετικό διχασμό - μαζί με μια υποβόσκουσα αγανάκτηση του στυλ «εκεί που μας χρωστάγατε, θα μας πάρετε και το γάϊδαρο;» που δεν κατάφερνε πάντα να δείχνει «του κατηχητικού», δηλαδή μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένη. Οι μαύροι που κατόρθωσαν να περάσουν απέναντι, το κατάφεραν στην επικράτεια της show business: στην πλειοψηφία τους ήταν ή αθλητές ή καλλιτέχνες. Όταν λέω «απέναντι», εννοώ στο γυαλιστερό κόσμο της πολυτέλειας και, κυρίως, του Σεβασμού: λίγοι υποψιάζονταν τότε ότι αυτά τα δύο συχνά ταυτίζονται στη νέα Βαβυλώνα. Όπως και να ‛χει όμως, οι συνειδητοποιημένοι τους θεωρούσαν περίπου τζουτζέδες: γελωτοποιούς, «διασκεδαστές», καραγκιόζηδες του λευκού. Κάμποσα χρόνια αργότερα (1989), ο George Clinton, στα πλαίσια του άλμπουμ The Cinderella Theory, ηχογράφησε μια διασκευή του The Banana Boat Song του Harry Belafonte: με τη συνοδεία ενός funk που κυριολεκτικά τσακίζει κόκαλα, τον ακούς να λέει το “Hey Mr. Tallyman, Tally me banana” και νιώθεις τη χολή να του βγαίνει απ τα ρουθούνια. Που είχαμε μείνει; Α…Η μαύρη κοινότητα λοιπόν ήταν στα κεραμίδια: ο Malcolm X και ο Martin Luther King είχαν δολοφονηθεί, του Μουχάμαντ Αλι του πήραν πίσω τον παγκόσμιο τίτλο του πρωταθλητή βαρέων βαρών που είχε κερδίσει στο ρινγκ γιατί αρνήθηκε να πάει να πολεμήσει στο Βιετνάμ, οι Μαύροι Πάνθηρες αλώνιζαν. Αυτό ήταν το κλίμα μέσα στο οποίο «έσκασαν» οι Sly and the Family Stone. Το άμεσο περιβάλλον τους όμως, ήταν …άλλη ιστορία: τα κυκλώματα στα οποία κινούνταν ήταν τα κλάμπ και τα μπαρ της συμφοράς, τα κωλάδικα και τα strip-joints. Περιττό να τονίσω τι είδους ανθρωπότυποι σύχναζαν εκεί. Ο Sly ήταν ήδη αλκοολικός και είχε ήδη αρχίσει να κατεβάζει τα χάπια με τις χούφτες. Τα πιο βαριά …παυσίπονα -Tuinal, Seconal, Placidyl, αγγελόσκονη, κοκαΐνη- ήταν πια σε απόσταση αναπνοής. Και θέμα χρόνου. Σύντομα θα τα χρησιμοποιεί για να τον φέρουν σ ένα βασικό επίπεδο λειτουργικότητας.

Και οι δίσκοι; Είναι πολύ δύσκολο να τους περιγράψεις σε κάποιον που δεν τους έζησε στην εποχή τους. Η καλή pop συλλαμβάνει των αφρό των ημερών της αλλά είναι απελπιστικά εφήμερη. Η διαχρονική αξία της συντροφεύει κύρια αυτούς που την έζησαν - άντε και τους ιστοριοδίφες. Παράδειγμα: Εγώ, δεν μπορώ να υποφέρω το Frank Sinatra ούτε λεπτό, στ αυτιά μου είναι σκέτο πιλάφι. Η προηγούμενη γενιά από μένα, έκοβε φλέβες. Άλλο: ο μεγάλος μου γιός ασχολείται με την κιθάρα. Του βάζω μια μέρα το For Your Pleasure των Roxy, ν ακούσει τον Manzanera στο Bogus Man. Εξώκοσμο, παράξενο, αλλόκοτο, μυστηριώδες. Κάπου εκεί γύρω στα μισά, αφού το σαξόφωνο έχει κάνει το κομμάτι του, το track στο πέτο του, πάνω στην καρδιά του, φοράει ένα κιθαριστικό μοτίβο chicken- scratch που αστράφτει, ενώ γύρω του κωλοτρίβονται το μπάσο με τα synths, με τα ντράμς να παίρνουν μάτι και να επευφημούν. Υπνωτικό trance που προλέγει το dub κοντά 20 χρόνια πριν. O γιός μου με κοίταγε σαν να είμαι alien. Και περίμενε υπομονετικά να τελειώσει.

Θέλω μ αυτά να πώ πως είναι αδύνατο σήμερα κάποιος να καταλάβει τους δίσκους των Sly & the Family Stone, να συντονισθεί, να μπεί στο σύμπαν τους και να μαγευτεί. Αυτή η αλλόκοσμη λαμπρότητα που ανέδυαν, διαποτισμένη με Αφρο-ηλεκτρικό μινιμαλισμό, περήφανο για το παρελθόν του, σίγουρο για το παρόν του και τόσο ανυπόμονο και καταφατικό για το μέλλον του, μια μουσική περίπλοκη, πρωτάκουστη, αλλοδαπή -τότε- κυριολεκτικά, σ αυτό τον κόσμο, σ αυτό τον πλανήτη. Οι μεταθανάτιες απομιμήσεις της, άλλοτε πετυχημένες και άλλοτε ξεδιάντροπες, έχουν κατακλύσει σχεδόν οτιδήποτε ηχογραφήθηκε, συσκευάστηκε και πουλήθηκε σαν μαύρη pop μετά απ αυτήν. Αλλά πώς να περιγράψεις τη σύνδεσή της με το zeitgeist της εποχής της;

CS671857-01A-BIG.jpg


Από τους δίσκους του αυτής της περιόδου «έχω καθαρίσει» με το εκπληκτικό Greatest Hits και το Dance to the Music. Το Stand! που παρέλειψα είναι η μεγάλη επιτυχία που τον εκτόξευσε στην κορυφή αλλά όλα τα κομμάτια του που μ αρέσουν περιλαμβάνονται στο Greatest Hits της EPIC. Είναι πολλοί αυτοί που ανέλυσαν τη μουσική του τα επόμενα χρόνια. Όλοι γράφουν για το πόσο πειραματική ήταν και όλοι τονίζουν το «πειραματική και πιασάρικη», σε αντίθεση με το πειραματική και καλλιτεχνική που απολαμβάνει ιδιαίτερου σεβασμού σε άλλα ιδιώματα, όπως στη τζαζ για παράδειγμα. Η ουσία είναι ότι δεν υπήρχε 25άρης που να μην έχει χορέψει με το Dance to the Music ή να μην έχει στρίψει τσιγαρλίκι με το Higher. Ο Dean είναι ο πιο περιεκτικός απ όλους: λέει πως η γοητεία του άγγιζε τόσο αυτούς που τους άρεσαν οι επιτυχίες όσο και τους χίπυς. Κι αν σπάνια ταλέντα όπως η Aretha Franklin και οι Rascals δρασκέλισαν τα φυλετικά σύνορα, ο Sly κυριολεκτικά τα διέλυσε. Oι δίσκοι του πουλιούνταν σαν φρέσκα κουλούρια και γίνονταν όλοι χρυσοί, το Woodstock τον έκανε ακόμα πιο διάσημο και στις συναυλίες του πια δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα. Είναι εκατομμυριούχος πλέον, κυκλοφορεί με συνοδεία κάτι γορίλες σωματοφύλακες κι από κοντά ένα τσούρμο παρατρεχάμενους, νταβατζήδες, πρεζέμπορες, πουτανάκια και κάθε λογής κατακάθια έτοιμα να κάνουν ό τι τους ζητήσει. Στο στούντιο συχνά πέφτει σε λήθαργο πάνω στην κονσόλα, οι τεχνικοί περιμένουν και περιμένουν να ξυπνήσει, οι χρεώσεις -300 δολάρια η ώρα τότε- τρέχουν. Αρχίζει να ματαιώνει συναυλίες ή να μην εμφανίζεται, χωρίς προειδοποίηση, ξεσπάνε ταραχές. Ο Bobby Womack πάει να τον δεί για να συνεργασθούν στον επόμενο δίσκο του, στο καινούργιο του σπίτι, στο Bel Air, μία νεοπλουτίστικη βλαχομπαρόκ έπαυλη που του πούλησαν οι Mamas & Papas και …πέφτει ξερός: το σπίτι είναι γεμάτο πρέζα, άγρια σκυλιά, όπλα και οι μουσικοί που τον περιτριγυρίζουν είναι του σχοινιού και του παλουκιού, μιλάμε για φάση στυλ Ike Turner, Billy Preston, Jimmy Ford, τέτοιου είδους «μπουμπούκια», όπως άλλωστε τέτοιος ήταν κι ο Bobby που, παρ´όλα αυτά, έχει μείνει κάγκελο: στους τοίχους υπάρχουν αίματα από τις σύριγγες, με το που μπαίνει μέσα, ο Sly φωνάζει ένα τσουλί που ήταν αραχτό, μέσα στη ντάγκλα και στο χαϊλίκι, του λέει με ύφος ηγεμόνα «γλύκα …πάρε το φίλο μου το Bobby και πηγαίνετε επάνω να μου τον ...σενιάρεις, σε παρακαλώ…». Η κόκα φέρνει παράνοια και ο Sly πιστεύει ότι το FBI έχει καλωδιώσει ολόκληρο το σπίτι κι εκείνο το βαν απέξω είναι δικό τους και, μέχρι και στην τουαλέτα, δεν αποχωρίζεται πια το περίστροφο. Έχει καμιά δεκαριά τέτοια, τελευταία λέξη της μόδας όλα τους, σκορπισμένα σε κάθε γωνία του σπιτιού. Οι τοίχοι έχουν αρχίσει και καλύπτονται με παπλώματα και μονωτικό υλικό γιατί το σπίτι θα χρησιμοποιηθεί σαν στούντιο για το επόμενο πρότζεκτ και τον Bobby τον θέλει για βασικό κιθαρίστα. Η εταιρία του έχει δώσει μια γερή προκαταβολή, το άλμπουμ θα λέγεται “There’s A Riot Goin' On” και ο Womack νιώθει σα να βρίσκεται στην Αυλή των Θαυμάτων όπου ο τελετάρχης είναι ένας γύφτος που δεν είναι και τόσο στα καλά του.



0001382239.jpg


Το There’s A Riot Goin' On κυκλοφόρησε τους τελευταίους μήνες του 1971. Στρογγυλοκάθισε με το Καλημέρα στο νούμερο 1 των τσάρτς κι έγινε «χρυσό» πριν το ακούσει το κοινό, από τις παραγγελίες που είχαν κάνει τα καταστήματα δίσκων. Και ο ενθουσιασμός της προσμονής του …ξεφούσκωσε - επίσης με το Καλημέρα. Ο κόσμος περίμενε κέφι κι ο δίσκος σερνόταν. Τρέκλιζε, βαρύθυμος, σαν να του έκαναν μάγια και να του έκλεψαν την ψυχή. Ο Sly είχε επιλέξει μια ξερή ακουστική και τον ηχογράφησε μέσα από ένα μαραθώνιο από sessions, στη διάρκεια των οποίων έπαιζε όλα τα όργανα μόνος του μέχρι να πέσει σε κώμα. Κόλλησε τα dubbings από προηχογραφημένο drum machine –κατά πάσα πιθανότητα το Rhythm Ace που ήταν τελευταία λέξη της μόδας εκείνη την εποχή- παντού και Εξω, το άλμπουμ θεωρείται η γέννηση της στιγμής που το concept του γκρούπ αρχίζει να θεωρείται αναχρονισμός. Ακριβώς όπως έγινε και με το SMILE του Brian Wilson, ιδέες και μέρη των κομματιών απορρίφθηκαν, μετακόμισαν ή χωρίσθηκαν ανάμεσα σε δύο εκτελεστές, με το Sly να παίζει μισή (!) μελωδία στα πλήκτρα και τον Billy Preston να παίζει την άλλη μισή, μέχρι που κανείς δε μπορούσε να πεί ποιός παίζει τι. Ωρες ώρες ο Sly πήγαινε τόσο κοντά στο μικρόφωνο που η κονσόλα υπερφόρτωνε. Τα φωνητικά συχνά ήταν σκέτο μουρμουρητό. Περιπλανούνταν στον αιθέρα κι όταν δεν έμοιαζαν φιλτραρισμένα μέσα από τηλέφωνο, ήταν ένρινα, πλούσια σε ανάσα και φτωχά σε λάρυγγα, falsetto, βραχνιασμένα, «μασημένα», βογγητό γεμάτο παράπονο ή στριγγλιές, πολλαπλασιασμένα σε εσωτερικές φωνές, θραύσματα και συντρίμμια κάποιου εαυτού άδειου, αποστραγγισμένου, που δεν τον αναγνώριζες: δεν σου έκανε το παραμικρό «κλικ» σε σχέση με ότι είχες στο κεφάλι σου για το δημιουργό του. Ένα track είχε τίτλο και ήταν 4 δευτερόλεπτα σιγή (!), λες κι ο Sly είχε μια επιφοίτηση α λα John Cage. Το Riot, με τον τρόπο του, ήταν ένας πάρα πολύ σκληρός δίσκος. Μπορούσες να τον απορρίψεις, να τον απαξιώσεις, να τον μισήσεις - αλλά δεν μαλάκωνε: δεν καταπινόταν με τίποτα. Με εξαίρεση το Tusk των Fleetwood Mac, 8 χρόνια αργότερα (1979), δεν θυμάμαι άλλο άλμπουμ που να ξενέρωσε τόσο ολοκληρωτικά και τόσο απότομα το κοινό του.

Ο Greil Marcus και ο Dean το θεωρούν ένα Ρέκβιεμ: την τελική σφραγίδα πάνω στη ληξιαρχική πράξη θανάτου των ‛60ς, που την έβαλε ένας φτωχός αράπης που ονειρεύτηκε το Ουράνιο Τόξο, μόνο και μόνο για να το διαβεί, να φτάσει στο τέρμα του, να βρεί το χρυσό δισκοπότηρο, να το κοιτάξει και να πεί: «και …λοιπόν; Σπουδαία τα λάχανα…». Και να το κατουρήσει.

Αλλοι το θεώρησαν ζωντανό παράδειγμα του Που μπορούν να σε οδηγήσουν τα ναρκωτικά και η ασύστολη χρήση τους. Ο έκλυτος βίος. Τα πάθη. Που για να θυμηθώ το Λουκρήτιο ξεβράζονται σαν τα συντρίμμια ενός μεγάλου ναυαγίου -quasi naufragiis magnis multisque coortis- σημεία που προειδοποιούν τους θνητούς για τους κινδύνους των ταξιδιών. Πολύτιμα, γιατί είναι φανερό τι σημαίνει εν προκειμένω η indicium mortalibus (προτροπή προς τους θνητούς): καλά θα κάνει κανείς να αρκείται στο ρόλο του θεατή.

Επιτρέψτε μου να θυμηθώ εδώ τον Bernard Le Bovier de Fontenelle. Σε έναν από τους Νεκρικούς διαλόγους του, που συνέθεσε κατά το παράδειγμα του Λουκιανού, παρουσιάζει τον Ηρόστρατο, τον άνθρωπο που πυρπόλησε το ναό της Εφέσσου, να λογομαχεί με τον Δημήτριο Φαληρέα σχετικά με το αν κανείς αποκτά φήμη με τη δημιουργία ή με την καταστροφή. Ο ένας είχε επιζητήσει τη φήμη ανεγείροντας 360 αγάλματα στην Αθηνά. Ο άλλος, πυρπολώντας το ναό της Εφέσσου. Ο Ηρόστρατος τερματίζει την έριδα στον κάτω κόσμο με την ακόλουθη διαπίστωση: «Οι ροπές της ψυχής είναι αυτές που δημιουργούν και καταστρέφουν τα πάντα. Αν ο λόγος κυριαρχούσε στη γή, δεν θα συνέβαινε τίποτα. Λένε πως οι ναυτικοί πάνω απ όλα φοβούνται την άπνοια, και πως επιθυμούν τον άνεμο παρά τον κίνδυνο των καταιγίδων. Στους ανθρώπους, τα πάθη είναι οι άνεμοι που είναι απαραίτητοι για να θέτουν τα πάντα σε κίνηση, παρότι πολλές φορές προκαλούν θύελλα και αναταραχή».



Οι πηγές αναφέρονται στο κείμενο. Συμπληρωματικά χρησιμοποιήθηκαν επίσης 2 τεύχη του Wire (τ. 98 April 1992 και τ. 279 My 2009) και το Ναυάγιο με Θεατή του Χάνς Μπλούμενμπεργκ, έκδοση Αντίποδες, Μάρτιος 2017.
 
Last edited by a moderator:

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,689
πετρουπολη
Το There's a Riot Goin' On σαν τιτλος βγηκε σαν απαντηση στο What's Going on? του Marvin Gaye που ειχε κυκλοφορησει πριν κανα εξαμηνο.
Παρ'όλα αυτα θεωρω οτι ο τιτλος δεν ηταν ουτε για να περιγραψει το zeitgeist (αν και το κανει),πόσο μαλλον να την "πει" στο Μαρβιν.
Το ιστορικο background ειναι πολυ σημαντικο για την εμπνευση του Sly,αλλα οι περιπετειες του ιδιου του Sly (που τοσο υπεροχα περιεγραψες) ειναι για μενα ακομα πιο σπουδαιες,γιατι θεωρω-πλεον μετα απο τοσες φορες που τον εχω ακουσει-οτι τελικα αν σε καποιον απευθυνοταν ο Sly σε αυτο το δισκο ηταν στον ιδιο του τον εαυτο.
Απορροφημενος απο το σουπερ σταρντομ,χωμενος μεχρι τα φρυδια μεσα στα παρτι τον λευκων πλουσιων με την κουστωδια του να τον ακολουθει,ειχε καταληξει ενας κλοουν πληρως ενσωματωμενος στο συστημα.
Ακομα ομως και οι πιο βαθια μαστουρηδες,εχουν στιγμες καθαρου μυαλου.Καπου εκει ο Sly πρεπει να κοιταξε στον καθρεφτη,να μην του αρεσε αυτο που ειδε και αποφασισε να θυμισει στον εαυτο του ποιος ηταν και κυριως απο που ερχοταν.
Το Τhanks for talking to me Africa που κλεινει το δισκο ειναι φουλ στο μαυρο εθνικισμο,χωρις ιχνος ομως λαικισμου με εναν τροπο που θυμιζει τον Τομυ Σμιθ και τον Τζον Καρλος στους Ολυμπιακους του '68 στο Μεξικο.Δεν υπαρχει καλυτερος τροπος για να εξιλεωθεις πρωτα απ'όλα στον ιδιο σου τον εαυτο.

John_Carlos%2C_Tommie_Smith%2C_Peter_Norman_1968cr.jpg


Ο δισκος ειναι πραγματικα δυστροπος γιατι ο Sly επιλεγει να μετατρεψει σε μουσικη το σκοταδι που κουβαλαει,βγαζοντας στη φορα τα σωψυχα του.Δεν ειναι ομορφα γι'αυτο δεν ειναι "ομορφη" και η μουσικη του.Φταινε και οι τονοι overdubs,αφου εγραφε και ξαναγραφε τα κομματια,παρ'όλα αυτα θεωρω οτι ειναι αυτα τα overdubs το γοητευτικοτερο πραγμα του δισκου,κυριως γιατι αυτα ειναι που περιγραφουν την "θολουρα" του καλυτερα.
Η φωνη του ειναι ολα αυτα που περιγραφεις,σαν αρρωστημενο απο τη στερηση παραμιλητο.
Δυστροπος,ασχημος,και οπως λες πολυ σκληρος δισκος.Αλλα....χορευεται,και ειναι μεσα στους σπουδαιοτερους δισκους που εχουν βγει ποτε.
Ο δε Sly μετα απο αυτο τελειωσε,εσβησε,καηκε.
Το Fresh δεν ηταν κακος δισκος (το αντιθετο θα ελεγα) αλλα περιγραφει αυτο στο οποιο τελικα παραδοθηκε.Στη "διασκεδαση".

Οπως εγραψε και η φαρμακογλωσσα ο Christgau για το δισκο What's expressed is the biggest gheto pessimism.


Κωστα ειδικα γι'αυτο το δισκο,το ευχαριστω ειναι λιγο.


Υ.Γ. Οσοι θελουν να ακουσουν Sly ας ψαξουν τις επανεκδοσεις σε remaster της Sundazed.Οτι καλυτερο κυκλοφορει.
 

Black Jack

Senior Member
26 January 2011
615
Ο Greil Marcus και ο Dean το θεωρούν ένα Ρέκβιεμ: την τελική σφραγίδα πάνω στη ληξιαρχική πράξη θανάτου των ‛60ς, που την έβαλε ένας φτωχός αράπης που ονειρεύτηκε το Ουράνιο Τόξο, μόνο και μόνο για να το διαβεί, να φτάσει στο τέρμα του, να βρεί το χρυσό δισκοπότηρο, να το κοιτάξει και να πεί: «και …λοιπόν; Σπουδαία τα λάχανα…». Και να το κατουρήσει.

Αυτή η αναφορά μου έφερε στο μυαλό εκείνη τη σκηνή από τα Μάτια ερμητικά κλειστά στο πάρτι του Βίκτορ Ζίγκλερ όπου τα δύο μοντέλα ζητούν από τον Μπιλ να πάνε «εκεί που τελειώνει το ουράνιο τόξο».
Στην επόμενη σκηνή βέβαια ο Κιούμπρικ μας δίνει μια πρώτη ιδέα για το τι συμβαίνει εκεί που τελειώνει το ουράνιο τόξο...
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,926
Εξαιρετική παρουσίαση !

Στάλθηκε από το SM-G965F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk