Αφήνοντας την πόλη...
Fleetwood Mac -
The Original Fleetwood Mac (Μάιος 1971, Blue Horizon CBS)
Τραγούδια: A1 Drifting (P. Green) - 3:30, A2 Leaving Town Blues (P. Green) - 2:53, A3 Watch Out (P. Green) - 3:30, A4 A Fool No More (P. Green) - 4:35, A5 Mean Old Fireman (Trad. arr. J. Spencer) - 3:45, A6 Can't Afford To Do It (James Williamson) - 2:02, B1 Fleetwood Mac (P. Green) - 3:55, B2 Worried Dream (B.B. King) - 5:20, B3 Love That Woman (L. Leake) - 2:29, B4 Allow Me One More Show (J. Spencer) - 2:58, B5 First Train Home (P. Green) - 4:05, B6 Rambling Pony No. 2 (P. Green) - 3:00
Μουσικοί: Peter Green (φωνητικά, κιθάρα, φυσαρμόνικα), Jeremy Spencer (A5, A6, B3, B4) (φωνητικά, κιθάρα, πιάνο), John McVie (μπάσο), Mick Fleetwood (τύμπανα, τρίφτης/B6), προσκεκλημένη: Christine Perfect (πιάνο/B2)
Παραγωγή / Μηχανικός: Mike Vernon / Mike Ross
Τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν το 1967 και 1968 σε διάφορες ημερομηνίες, στο
Studio CBS, New Bond Street και στα
Decca Studios, West Hampstead, Λονδίνο
Danny Kirwan, Peter Green, John McVie, Mick Fleetwood, Jeremy Spencer
Είναι συνήθης πρακτική για τις μπάντες να παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα άλμπουμ τους ενώ είναι ακόμα ενωμένες, αλλά οι
Fleetwood Mac παραδόξως κατάφεραν να εκδώσουν τα δικά τους, μετά την αποχώρηση του μισού συγκροτήματος. Μια συλλογή τζαμαρισμάτων, κομμένων και προηγουμένως ακυκλοφόρητων κομματιών, απλά με τον τίτλο
The Original Fleetwood Mac, είναι η τελευταία και απροσδόκητα μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες τους στην
Blue Horizon, αν όχι η καλύτερη.
Το γκρουπ είχε ήδη εγκαταλείψει την
Blue Horizon για να κόψει το "
Man Of the World" για την ετικέτα
Immediate του
Andrew Oldham, και παρόλο που το σινγκλ είχε μεγάλη επιτυχία, η ίδια η ετικέτα χρεοκόπησε. Ο μάνατζερ των
Mac,
Clifford Davis επιδίωξε ένα νέο συμβόλαιο για το συγκρότημα, υπογράφοντας με τη
Warner Reprise. Το
Then Play On κυκλοφόρησε ως το τέταρτο άλμπουμ τους, λίγο μετά τη συλλογή της
Blue Horizon,
The Pious Bird Of Good Omen, που περιείχε σινγκλ, κομμάτια από προηγούμενα άλμπουμ και δύο τραγούδια με τον Αμερικάνο μπλουζίστα
Eddie Boyd. Εκείνη την εποχή, οι
Fleetwood Mac διέθεταν ένα πρώιμο νέο ταλέντο, τον πρώην κιθαρίστα των
Boilerhouse,
Danny Kirwan, που είχε έρθει για να υποστηρίξει και συνοδεύσει τον
Peter Green, καθώς το χάσμα ανάμεσα στον
Peter και τον
Jeremy Spencer διευρυνόταν ανεπανόρθωτα.
«
Ο Τζέρεμι δεν μάθαινε κανένα από τα τραγούδια μου», παραπονέθηκε ο
Green. «
Αλλά ποτέ δεν ήμουν σίγουρος αν ο λόγος για τον οποίο δεν συμμετείχε περισσότερο, ήταν γιατί δεν ήθελε, ή δεν μπορούσε. Ήταν ένας φανατικός της μουσικής - είμαι σίγουρος γι' αυτό. Αλλά μαζί μας λειτουργούσε μόνο σε δική του ταχύτητα». Στην πραγματικότητα, ο
Jeremy έπαιξε μόνο σ' ένα κομμάτι στο
Then Play On, συνεισφέροντας το πιάνο στο "
Oh Well Part II" αλλά αν και ηχογράφησε πέντε κομμάτια εξαιρετικής και ακριβούς παρωδίας που προορίζονταν για ένα μπόνους
EP, αυτά δεν κυκλοφόρησαν εκείνη την περίοδο.
Το
Then Play On περιείχε υλικό από τους
Green και
Kirwan στον ίδιο βαθμό, με αυξανόμενη εστίαση στην κιθαριστική τους αλληλεπίδραση και το οργανικό τζαμάρισμα, καθώς το στυλ της μπάντας εξελίχθηκε προς έναν "Προγκρέσιβ Ροκ" ήχο, αλλά η ψυχική σταθερότητα του υπερευαίσθητου
Green άρχισε ήδη να κλονίζεται. Σε μια πολύ πιο πρόσφατη συνέντευξη, εξήγησε:
«
Τα Μπλουζ πήγαιναν πολύ βαθιά, ήταν πολύ οδυνηρό. Τα Μπλουζ είναι κάτι που βιώνεις μια ζωή και πρέπει να τα καταλάβεις για να τα παίξεις. Υπάρχουν επίπεδα που οι περισσότεροι άνθρωποι, εμού συμπεριλαμβανομένου, δεν πλησιάσαν ποτέ. Αλλά τότε υπήρξε υπερβολικά βαθύ για μένα και χάθηκα. Τα μπλουζ κατέληξαν να πληγώνουν την ψυχή μου, οπότε σταμάτησα».
Τελικά, αφού δεν κατάφερε να πείσει τους άλλους να δώσουν όλα τα κέρδη της μπάντας για φιλανθρωπικούς σκοπούς, ο
Green εγκατέλειψε το γκρουπ, υποχρεώνοντας τον
Spencer και τον
Kirwan να βρεθούν στο προσκήνιο. Το άλμπουμ του 1970,
Kiln House, έδειξε ξανά ένα διαφορετικό είδος των
Fleetwood Mac και μέχρι στιγμής φαινόταν ότι τα μπλουζ έμειναν πίσω τους. Αλλά εξακολουθούσαν να ζουν στα αρχεία της
Blue Horizon, όπου ο
Mike Vernon είχε καρούλια ταινιών ηχογραφημένα από την αρχική σύνθεση...
Οι
Mick Fleetwood, Jeremy Spencer, John McVie και ο
Peter Green παίζουν στο
TV Special, Κοπεγχάγη, Δανία, Μάιος 1968.
Το "
Drifting" (δεν σχετίζεται με το "
Drifting Blues", το κλασσικό από τους
Three Blazers του
Johnny Moore) ξεκινάει με ένα έντονο μπιτ τυμπάνων συνδυασμένο με ένα πολύ φειδωλό ριφ, μέχρι σχεδόν χωρίς προειδοποίηση μπαίνει ο Γκριν με την πιο συνταρακτική καυτή κιθαριστική εισαγωγή. Η φωνή του, όπως πάντα, διαποτίζεται από θλίψη και λαχτάρα. Δεν έχει χάσει ποτέ μια γυναίκα όπως χάνει τώρα το μωρό του, και κάθε λέξη του είναι απόλυτα πειστική. Μετά από ένα μόνο στίχο, σερβίρει ακόμη περισσότερο καυστικό παίξιμο και αυτό που δίνει ο
Peter είναι περισσότερο από ικανοποιητικό. Ο
Vernon αφηγείται: «
Τότε το τραγούδι ονομαζόταν 'Drifting' και ο Peter το θυμάται τώρα σαν 'να κάνει ένα Junior Wells πράγμα', επειδή είχε ένα παρόμοιο γκρουβ με το μπλουζ του 1965, 'Ships On The Ocean' του Junior Wells και του Buddy Guy». Το επιδραστικό άλμπουμ
Hoodoo Man Blues του
Junior, από το οποίο προέρχεται το κομμάτι, είναι ένα απέριττο αριστούργημα, με ένα σφιχτό, ακατέργαστο, απογυμνωμένο ήχο που δημιουργεί τόνους έντασης. Ο
Stevie King του
British Blues Archive σημειώνει: «
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επρόκειτο για επιρροή στον Peter, καθώς το παίξιμό του στη φυσαρμόνικα στο πρώτο άλμπουμ των Fleetwood Mac έδειχνε ήδη ίχνη του στυλ του Junior, ενώ τον Guy είχε θαυμάσει πολύ όταν εμφανίστηκε με το τρίο του στο Λονδίνο. Αυτό που κάνει εδώ, δεν ακούγεται πολύ σαν Guy & Wells, αλλά σίγουρα συλλαμβάνει αυτό το 'γκρουβ'».
Το "
Leaving Town Blues" του
Peter έχει μια μάλλον "ρετρό" αίσθηση με την κιθάρα διαφορετική, περισσότερο αφηγηματική. Ένα τραγούδι με ελαφριά κάντρι γεύση, ασυνήθιστης δωδεκάμετρης ακολουθίας, που θυμίζει λίγο το "
Sitting in the Rain", που ηχογράφησε ο
Peter με τον
John Mayall. Ένα όμορφο κομμάτι, κομψό στην απλότητα του, που παρουσιάζει μια πολύ διαφορετική, "κοντά στις ρίζες" πλευρά του
Greenie. Το επόμενο, "
Watch Out" είναι ένα πολύ γρήγορο σουίνγκ μπλουζ με εξαιρετικά κινητήρια μπάσο και τύμπανα και εκτεταμένο παίξιμο κιθάρας στο προσκήνιο. Ηχογραφημένο σαν ένα τρίο, χωρίς προσθήκες, ακούγεται σαν αυτοσχέδιο τζαμάρισμα και πραγματικά σκίζει. Κορυφαίο. «
Ναι, μάζεψα τα ρούχα μου...», και ξεκινά το "
A Fool No More", ένα από τα πιο συγκινητικά αργά μπλουζ που υπήρξαν ποτέ, από έναν από τους καλύτερους της Βρετανίας. Ο πόνος στη φωνή του
Peter είναι προφανής και το παίξιμο της κιθάρας είναι παθιασμένο και όμορφο, καθώς οι ευαίσθητες φράσεις κάθονται δίπλα-δίπλα με φλογερές ριπές. Το σαστέιν του Γκριν παίρνει το μυαλό, απλησίαστο.
Το "
Mean Old Fireman" είναι μια διασκευή του
Arthur "Big Boy" Crudup με στίχους που αντηχούν το "
So Many Roads" του
Otis Rush. Εδώ, ο
Jeremy, με μια ακουστική κιθάρα, καταφέρνει να βγάλει πολύ περισσότερο συναίσθημα από τις διασκευές που έκανε, του
Elmore και είναι να απορεί κανείς που παρέμενε ακυκλοφόρητο. Υπάρχει πραγματικά όμορφο σλάιντ παίξιμο σ' αυτό το κομμάτι, και δείχνει ένα
Spencer που δεν έχουμε ακούσει πριν. Το "
Can't Afford To Do It", μια διασκευή του
Homesick James Williamson, μοιάζει περισσότερο με τον
Jeremy που γνωρίζουμε. Ένα απλό κουνιστό μπούγκι στην παράδοση "
Moneymaker", εκτοξεύεται με προφανή ενθουσιασμό από την τετραμελή μπάντα, μερικοί από τους οποίους προσφέρουν φωνητικά στο ρεφρέν. Όμορφο.