Όνειρο απατηλό! [Fleetwood Mac]

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Ε, ναι είναι η περίσταση που απαιτεί πάλι Μπλουζ. Δεν ξέρω πόσες φορές στη ζωή σας, έτυχε τη δεδομένη στιγμή να είστε αδιάλλακτοι και αδιαπραγμάτευτοι για τη συγκεκριμένη επιλογή σας. Το Μπλουζ γι' αυτούς που το έχουν εντρυφήσει είναι σαν αρρώστια, άλλωστε θα μας τα πει παρακάτω, από πρώτο χέρι και ο δικός μας. Πρωτόγονο, πρωταρχικό, πρωτόλειο. Τραγούδι εργασίας από τον καταφρονεμένο αλλά και ανάγκη για δικαιοσύνη από κάτι εξωανθρώπινο, θείο, υπερβατικό. Από τη μια η εξυπηρέτηση της ποταπής ύλης και από την άλλη η αναζήτηση της ουτοπίας του πνεύματος.

Για να ευθυγραμμιστούμε και με τους καιρούς, οι κανόνες και οι οπτικές αλλάζουν, κάποιοι δίνουν οικονομική ή πιο σωστά οικονομίστικη, άλλοι ταξική, ακόμη και θρησκευτική ή ντετερμινιστική υπόσταση ή τέλος πάντων ότι εξυπηρετεί, οδηγώντας ο καθένας σε δρόμους διαφορετικούς, όμως στην ολότητά τους, δυστοπικούς. Ναι, ο άνθρωπος βάζει τα πλαίσια και τα όρια, αλλά επειδή από τη φύση του είναι χαλασμένος, θα παρεκκλίνει, θα παρεκτραπεί, θα αλλάξει από θύτης σε θύμα πολλάκις και η αέναη πάλη του γι' αυτό που του υπαγορεύει η υπό συνθήκες "ηθική" του ...θα καταλήξει άλλοθι, για την όποια συνείδησή του.

Ένα είναι σίγουρο πάντως ότι στο Μπλουζ ο εξορκισμός είναι απαραίτητος, για λύτρωση και κάθαρση ψυχής και για την παράταση της ...επόμενης μέρας...

PeterGreen1968.jpg

Τώρα, όταν φύγω από αυτήν την πόλη
Δεν θα επιστρέψω πια
Ναι, όταν φύγω από αυτή την πόλη, δικιά μου
Δεν θα επιστρέψω πια
Είμαι τόσο άσχημα
Στέκομαι στην πόρτα μου

Ναι, είμαι τόσο άσχημα
Γιατί δεν με παρατάς
Έχω τις μαύρες μου, δικιά μου
Γιατί δεν με παρατάς
Τώρα, όταν θα πάω στο Σικάγο
Τα βάσανα δεν θα με ακολουθήσουν

Στο ζητάω, γυναίκα
Σε παρακαλώ μην κλαις
Ναι, στο λέω γυναίκα
Σε παρακαλώ μην κλαις
Γιατί πάντα θα σε αγαπώ
Μέσα από όλες μου τις ημέρες και τα χρόνια

- Leaving Town Blues (P. Green)​

και αλλού...

Θα αρπάξω το πρώτο τρένο για το σπίτι
Δεν ξέρω γιατί ήρθα εδώ
Ναι, το πρώτο τρένο για το σπίτι
Δεν ξέρω γιατί ήρθα εδώ
Επειδή για εννιά χρόνια δεν μπορούσα ούτε από την πόρτα μου να βγω
...

- First Train Home (P. Green)​

PeterGreenAtTVSpecialCopenhagen.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Αφήνοντας την πόλη...​

Fleetwood Mac - The Original Fleetwood Mac (Μάιος 1971, Blue Horizon CBS)

TheOriginalFleetwoodMac.jpg

Τραγούδια: A1 Drifting (P. Green) - 3:30, A2 Leaving Town Blues (P. Green) - 2:53, A3 Watch Out (P. Green) - 3:30, A4 A Fool No More (P. Green) - 4:35, A5 Mean Old Fireman (Trad. arr. J. Spencer) - 3:45, A6 Can't Afford To Do It (James Williamson) - 2:02, B1 Fleetwood Mac (P. Green) - 3:55, B2 Worried Dream (B.B. King) - 5:20, B3 Love That Woman (L. Leake) - 2:29, B4 Allow Me One More Show (J. Spencer) - 2:58, B5 First Train Home (P. Green) - 4:05, B6 Rambling Pony No. 2 (P. Green) - 3:00
Μουσικοί: Peter Green (φωνητικά, κιθάρα, φυσαρμόνικα), Jeremy Spencer (A5, A6, B3, B4) (φωνητικά, κιθάρα, πιάνο), John McVie (μπάσο), Mick Fleetwood (τύμπανα, τρίφτης/B6), προσκεκλημένη: Christine Perfect (πιάνο/B2)
Παραγωγή / Μηχανικός: Mike Vernon / Mike Ross

Τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν το 1967 και 1968 σε διάφορες ημερομηνίες, στο Studio CBS, New Bond Street και στα Decca Studios, West Hampstead, Λονδίνο

KirwanGreenMcVieFleetwoodSpencer.jpg
Danny Kirwan, Peter Green, John McVie, Mick Fleetwood, Jeremy Spencer

Είναι συνήθης πρακτική για τις μπάντες να παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα άλμπουμ τους ενώ είναι ακόμα ενωμένες, αλλά οι Fleetwood Mac παραδόξως κατάφεραν να εκδώσουν τα δικά τους, μετά την αποχώρηση του μισού συγκροτήματος. Μια συλλογή τζαμαρισμάτων, κομμένων και προηγουμένως ακυκλοφόρητων κομματιών, απλά με τον τίτλο The Original Fleetwood Mac, είναι η τελευταία και απροσδόκητα μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες τους στην Blue Horizon, αν όχι η καλύτερη.

Το γκρουπ είχε ήδη εγκαταλείψει την Blue Horizon για να κόψει το "Man Of the World" για την ετικέτα Immediate του Andrew Oldham, και παρόλο που το σινγκλ είχε μεγάλη επιτυχία, η ίδια η ετικέτα χρεοκόπησε. Ο μάνατζερ των Mac, Clifford Davis επιδίωξε ένα νέο συμβόλαιο για το συγκρότημα, υπογράφοντας με τη Warner Reprise. Το Then Play On κυκλοφόρησε ως το τέταρτο άλμπουμ τους, λίγο μετά τη συλλογή της Blue Horizon, The Pious Bird Of Good Omen, που περιείχε σινγκλ, κομμάτια από προηγούμενα άλμπουμ και δύο τραγούδια με τον Αμερικάνο μπλουζίστα Eddie Boyd. Εκείνη την εποχή, οι Fleetwood Mac διέθεταν ένα πρώιμο νέο ταλέντο, τον πρώην κιθαρίστα των Boilerhouse, Danny Kirwan, που είχε έρθει για να υποστηρίξει και συνοδεύσει τον Peter Green, καθώς το χάσμα ανάμεσα στον Peter και τον Jeremy Spencer διευρυνόταν ανεπανόρθωτα.

«Ο Τζέρεμι δεν μάθαινε κανένα από τα τραγούδια μου», παραπονέθηκε ο Green. «Αλλά ποτέ δεν ήμουν σίγουρος αν ο λόγος για τον οποίο δεν συμμετείχε περισσότερο, ήταν γιατί δεν ήθελε, ή δεν μπορούσε. Ήταν ένας φανατικός της μουσικής - είμαι σίγουρος γι' αυτό. Αλλά μαζί μας λειτουργούσε μόνο σε δική του ταχύτητα». Στην πραγματικότητα, ο Jeremy έπαιξε μόνο σ' ένα κομμάτι στο Then Play On, συνεισφέροντας το πιάνο στο "Oh Well Part II" αλλά αν και ηχογράφησε πέντε κομμάτια εξαιρετικής και ακριβούς παρωδίας που προορίζονταν για ένα μπόνους EP, αυτά δεν κυκλοφόρησαν εκείνη την περίοδο.

Το Then Play On περιείχε υλικό από τους Green και Kirwan στον ίδιο βαθμό, με αυξανόμενη εστίαση στην κιθαριστική τους αλληλεπίδραση και το οργανικό τζαμάρισμα, καθώς το στυλ της μπάντας εξελίχθηκε προς έναν "Προγκρέσιβ Ροκ" ήχο, αλλά η ψυχική σταθερότητα του υπερευαίσθητου Green άρχισε ήδη να κλονίζεται. Σε μια πολύ πιο πρόσφατη συνέντευξη, εξήγησε:

«Τα Μπλουζ πήγαιναν πολύ βαθιά, ήταν πολύ οδυνηρό. Τα Μπλουζ είναι κάτι που βιώνεις μια ζωή και πρέπει να τα καταλάβεις για να τα παίξεις. Υπάρχουν επίπεδα που οι περισσότεροι άνθρωποι, εμού συμπεριλαμβανομένου, δεν πλησιάσαν ποτέ. Αλλά τότε υπήρξε υπερβολικά βαθύ για μένα και χάθηκα. Τα μπλουζ κατέληξαν να πληγώνουν την ψυχή μου, οπότε σταμάτησα».

Τελικά, αφού δεν κατάφερε να πείσει τους άλλους να δώσουν όλα τα κέρδη της μπάντας για φιλανθρωπικούς σκοπούς, ο Green εγκατέλειψε το γκρουπ, υποχρεώνοντας τον Spencer και τον Kirwan να βρεθούν στο προσκήνιο. Το άλμπουμ του 1970, Kiln House, έδειξε ξανά ένα διαφορετικό είδος των Fleetwood Mac και μέχρι στιγμής φαινόταν ότι τα μπλουζ έμειναν πίσω τους. Αλλά εξακολουθούσαν να ζουν στα αρχεία της Blue Horizon, όπου ο Mike Vernon είχε καρούλια ταινιών ηχογραφημένα από την αρχική σύνθεση...

FleetwoodMacAtTVSpecialCopenhagen1968.jpg
Οι Mick Fleetwood, Jeremy Spencer, John McVie και ο Peter Green παίζουν στο TV Special, Κοπεγχάγη, Δανία, Μάιος 1968.​

Το "Drifting" (δεν σχετίζεται με το "Drifting Blues", το κλασσικό από τους Three Blazers του Johnny Moore) ξεκινάει με ένα έντονο μπιτ τυμπάνων συνδυασμένο με ένα πολύ φειδωλό ριφ, μέχρι σχεδόν χωρίς προειδοποίηση μπαίνει ο Γκριν με την πιο συνταρακτική καυτή κιθαριστική εισαγωγή. Η φωνή του, όπως πάντα, διαποτίζεται από θλίψη και λαχτάρα. Δεν έχει χάσει ποτέ μια γυναίκα όπως χάνει τώρα το μωρό του, και κάθε λέξη του είναι απόλυτα πειστική. Μετά από ένα μόνο στίχο, σερβίρει ακόμη περισσότερο καυστικό παίξιμο και αυτό που δίνει ο Peter είναι περισσότερο από ικανοποιητικό. Ο Vernon αφηγείται: «Τότε το τραγούδι ονομαζόταν 'Drifting' και ο Peter το θυμάται τώρα σαν 'να κάνει ένα Junior Wells πράγμα', επειδή είχε ένα παρόμοιο γκρουβ με το μπλουζ του 1965, 'Ships On The Ocean' του Junior Wells και του Buddy Guy». Το επιδραστικό άλμπουμ Hoodoo Man Blues του Junior, από το οποίο προέρχεται το κομμάτι, είναι ένα απέριττο αριστούργημα, με ένα σφιχτό, ακατέργαστο, απογυμνωμένο ήχο που δημιουργεί τόνους έντασης. Ο Stevie King του British Blues Archive σημειώνει: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επρόκειτο για επιρροή στον Peter, καθώς το παίξιμό του στη φυσαρμόνικα στο πρώτο άλμπουμ των Fleetwood Mac έδειχνε ήδη ίχνη του στυλ του Junior, ενώ τον Guy είχε θαυμάσει πολύ όταν εμφανίστηκε με το τρίο του στο Λονδίνο. Αυτό που κάνει εδώ, δεν ακούγεται πολύ σαν Guy & Wells, αλλά σίγουρα συλλαμβάνει αυτό το 'γκρουβ'».

Το "Leaving Town Blues" του Peter έχει μια μάλλον "ρετρό" αίσθηση με την κιθάρα διαφορετική, περισσότερο αφηγηματική. Ένα τραγούδι με ελαφριά κάντρι γεύση, ασυνήθιστης δωδεκάμετρης ακολουθίας, που θυμίζει λίγο το "Sitting in the Rain", που ηχογράφησε ο Peter με τον John Mayall. Ένα όμορφο κομμάτι, κομψό στην απλότητα του, που παρουσιάζει μια πολύ διαφορετική, "κοντά στις ρίζες" πλευρά του Greenie. Το επόμενο, "Watch Out" είναι ένα πολύ γρήγορο σουίνγκ μπλουζ με εξαιρετικά κινητήρια μπάσο και τύμπανα και εκτεταμένο παίξιμο κιθάρας στο προσκήνιο. Ηχογραφημένο σαν ένα τρίο, χωρίς προσθήκες, ακούγεται σαν αυτοσχέδιο τζαμάρισμα και πραγματικά σκίζει. Κορυφαίο. «Ναι, μάζεψα τα ρούχα μου...», και ξεκινά το "A Fool No More", ένα από τα πιο συγκινητικά αργά μπλουζ που υπήρξαν ποτέ, από έναν από τους καλύτερους της Βρετανίας. Ο πόνος στη φωνή του Peter είναι προφανής και το παίξιμο της κιθάρας είναι παθιασμένο και όμορφο, καθώς οι ευαίσθητες φράσεις κάθονται δίπλα-δίπλα με φλογερές ριπές. Το σαστέιν του Γκριν παίρνει το μυαλό, απλησίαστο.

Το "Mean Old Fireman" είναι μια διασκευή του Arthur "Big Boy" Crudup με στίχους που αντηχούν το "So Many Roads" του Otis Rush. Εδώ, ο Jeremy, με μια ακουστική κιθάρα, καταφέρνει να βγάλει πολύ περισσότερο συναίσθημα από τις διασκευές που έκανε, του Elmore και είναι να απορεί κανείς που παρέμενε ακυκλοφόρητο. Υπάρχει πραγματικά όμορφο σλάιντ παίξιμο σ' αυτό το κομμάτι, και δείχνει ένα Spencer που δεν έχουμε ακούσει πριν. Το "Can't Afford To Do It", μια διασκευή του Homesick James Williamson, μοιάζει περισσότερο με τον Jeremy που γνωρίζουμε. Ένα απλό κουνιστό μπούγκι στην παράδοση "Moneymaker", εκτοξεύεται με προφανή ενθουσιασμό από την τετραμελή μπάντα, μερικοί από τους οποίους προσφέρουν φωνητικά στο ρεφρέν. Όμορφο.

PeterGreenOnTVShow.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Όχι πια κορόιδο!​

FleetwoodGreenSpencerMcVie.jpg
Mick Fleetwood, Peter Green, Jeremy Spencer, John McVie

Το "Fleetwood Mac", ναι, είναι αυτό που τους έδωσε το όνομα! Ηχογραφημένο κατά τη διάρκεια των ημερών του Peter ως Bluesbreaker, σε χρόνο στούντιο που του δόθηκε ως δώρο γενεθλίων από τον John Mayall, είναι ένα δυνατό κινητικό οργανικό, που πέρα από την κάθε περιγραφή κιθάρα του, επιδεικνύει και το τρομερό παίξιμο της φυσαρμόνικάς του. Ενώ το στυλ είναι οικονομικό, η απόδοσή του είναι άψογη και υπάρχει μια καλή δόση αίσθησης Junior Wells που ρίχτηκε στο μίγμα. Μια διασκευή του "Worried Dream" του B.B. King λαμβάνεται με πιο αργό ρυθμό και τα ευαίσθητα και ρευστά γεμίσματα πιάνου από την Christine Perfect μεταμορφώνουν εντελώς τον ήχο της μπάντας. Χωρίς τα χάλκινα που υπογράμμιζαν την ενορχήστρωση του Μπίμπι, αυτή η έκδοση έχει μια πολύ οικεία αίσθηση, συμπληρωμένη από τον τρόπο που η φωνή του Peter ηχογραφείται, ασυνήθιστα ξηρή και υψηλή στη μείξη, σαν να τραγουδάει κατευθείαν στο αυτί σας, «Λοιπόν, αισθάνομαι τόσο άσχημα - αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με μένα...». Απόλυτα απολαυστικό, και με την κιθάρα επίσης πολύ καλή!

Το "Love That Woman", μια σύνθεση του Lafayette Leake, η οποία πρωτοηχογραφήθηκε το 1957 από τον Otis Rush για την Cobra, παρουσιάζει τον Spencer να παρέχει το δικό του πιάνο καθώς και κάποια καυτή σλάιντ. Το ασυνήθιστα βαρύ μπάσο και τύμπανα καθιστούν αυτό τον ήχο κάπως χονδροειδή, αλλά τελικά μας αρέσει και σίγουρα πάλι ξεχωρίζει από το πλήθος του υλικού του Elmore James, που προτιμούσε ο Jeremy στα δύο πρώτα άλμπουμ. Το "Allow Me One More Show" πιστώνεται στον Jeremy Spencer, αλλά αυτό μάλλον ήταν το "My Heart Beat Like A Hammer" του Buster Brown. Αλλά ανεξάρτητα από την προέλευσή του, αυτή η σόλο ακουστική μπαλάντα, με τα ακανόνιστα μέτρα της και τις συνεχείς μπότλνεκ παρεμβάσεις, ακούγεται πολύ αυθεντική, ντελικάτη και αρκετά συγκινητική. Μια απροσδόκητη απόλαυση. Στο "First Train Home", ένα όμορφα εκφρασμένο σόλο κιθάρας εισαγάγει αυτό το αργό δωδεκάμετρο. Ξέφρενοι καταιγισμοί από γλυκιές νότες στάζουν απατηλά από τα δάχτυλα του Peter, ενώ τραγουδάει αυτό που ακούγεται σαν το μπλουζ του αγοραφοβικού. Παρά τον ανταγωνισμό εξακολουθεί να είναι πρώτης τάξεως.

Το "Rambling Pony No. 2" είναι μια άλλη εκδοχή της έκδοσης του "Rollin' and Tumblin'" του Baby Face Leroy Trio. Ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1950 στην Parkway και διέθετε τους Leroy Foster (φωνητικά/τύμπανα), τον Little Walter Jacobs (φυσαρμόνικα/φωνητικά) και τον Muddy Waters (κιθάρα/φωνητικά). Αλλά το τμήμα του Waters στην ηχογράφηση σύντομα ήρθε στην προσοχή του Leonard Chess, ο οποίος είχε τον Muddy με αποκλειστικό συμβόλαιο και τον έπεισε να ηχογραφήσει τη δική του έκδοση του τραγουδιού για τη μεγαλύτερη ετικέτα Chess και από τότε ο αριθμός (No. 2) ήταν πάντα συνδεδεμένος μαζί του. Στο "No. 2" των Mac, που δηλώνει μόνο ότι ήταν η δεύτερη κυκλοφορημένη έκδοση και όχι απαραίτητα η δεύτερη ηχογραφημένη έκδοση, ο ρυθμός είναι πολύ γρήγορος, η μελωδία της κιθάρας έχει αλλάξει, και η φυσαρμόνικα και ο τρίφτης είναι σχεδόν πνιγμένα από ένα πανίσχυρο μπάσο και τύμπανα. Ένα θαυμάσιο κομμάτι μπλουζ της υπαίθρου...

Τα δώδεκα κομμάτια που περιλαμβάνονται στην κυκλοφορία του βινυλίου του 1971 είναι απαραίτητα για έναν εραστή του Βρετανικού Μπλουζ. Όλα τα εκπληκτικά πυροτεχνήματα κιθάρας για τα οποία ο Γκρίνι ήταν ικανός και δεν ακούγονται στο Dog & Dustbin (το ομότιτλο πρώτο τους) ή στο Mr. Wonderful, και όλα τα μπλουζ που ηχογράφησε ο Jeremy και δεν ήταν διασκευές του Elmore James, κατέληξαν μαζί εδώ, δίνοντας μια πολύ πιο ολοκληρωμένη εικόνα των εξαιρετικών ταλέντων τους και την τεράστια γκάμα που κατείχαν οι Fleetwood Mac στην πρώιμη ενσάρκωσή τους, σαν Βρετανική Μπλουζ μπάντα.

Το όνειρο υπήρξε όντως απατηλό τουλάχιστον για τον Γκριν, όταν οι σύντροφοί του στην μπάντα, αποδίδοντας τις αλλαγές στην ψυχική του κατάσταση στη λήψη μεγάλων δόσεων LSD, άρχισαν να δυσφορούν για τη σκηνική του παρουσία, με τη γενειάδα, τις ρόμπες και τον εσταυρωμένο, αλλά και τις συστάσεις για μη συσσώρευση πλούτου και προσφορά όλων των χρημάτων τους. Η επόμενη φάση των Fleetwood Mac πλησίαζε και όπως είπε και ο Mick Fleetwood «Λοιπόν δεν μπορούσαμε να το κάνουμε, εγώ δε θέλω να το κάνω αυτό, και αυτό δεν με κάνει κακό...». Το 1988 ο Γκριν φέρεται να είπε: «Αυτή τη στιγμή αναρρώνω από τη θεραπεία λόγω λήψης ναρκωτικών. Ήταν οι ουσίες που με επηρέασαν πολύ. Πήρα περισσότερα από όσα σκόπευα. Πήρα LSD οκτώ ή εννέα φορές. Το αποτέλεσμα απ' αυτά διαρκεί τόσο πολύ... Ήθελα να δώσω όλα τα λεφτά μου... Την είδα ένα είδος αγίου – όχι, όχι άγιος, θρησκευόμενος. Νόμιζα ότι μπορούσα να το κάνω, νόμιζα ότι ήμουν εντάξει στα ναρκωτικά. Η αποτυχία μου!». Ο Green με τα μπλουζ και τη "μελαγχολία" του, εκ των πραγμάτων τέθηκε εκτός, και η καλολαδωμένη πια μηχανή πήρε μπροστά. Εγώ πάντως δύσκολα θα συνέκρινα το διάδοχο σχήμα με τους αρχικούς Mac, καθώς ποτέ δεν μου είπαν κάτι, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και δεν έχει και κάποια σημασία, άλλωστε εδώ μιλάμε για την μπάντα του Θεού Γκριν.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, ukblues.org, Stevie King, Mike Vernon)

McVieKirwanGreenSpencerFleetwood.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Θεός!

FleetwoodMacOnTVLondon1969.jpg
Οι Fleetwood Mac εμφανίζονται στην τηλεόραση, στο Λονδίνο, Αγγλία, το 1969​
 
Last edited:

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
- Fleetwood Mac · The Original Fleetwood Mac [Playlist] -

Προσεχώς, δυο λόγια από το πέρασμα των Peter Green Splinter Group στο Rodon Club το 1997...
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Φίλε, είναι επίσημος δίσκος τους, βγήκε το 1971, περιέχει αυτά που περιγράφει η παρουσίαση και είναι εκπληκτικός. Από το 1994 εκδόθηκε και σε CD, και περιέχεται επίσης και στην κασετίνα The Complete Blue Horizon Sessions 1967-1969. Άκουσέ τον, οπωσδήποτε, και μετά ψάξτον. Το δικό μου βινύλιο "απαλλοτριώθηκε" κάτω από ανεξακρίβωτες συνθήκες, αρχές '80ς και βολεύομαι από τις CD επανεκδόσεις, αλλά ο στόχος είναι φυσικά η ...αναστήλωση εικόνων.
:ernaehrung004:
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Απάντηση: Re: Όνειρο απατηλό!

Φίλε, είναι επίσημος δίσκος τους, βγήκε το 1971, περιέχει αυτά που περιγράφει η παρουσίαση και είναι εκπληκτικός.

Δεν το αμφισβητώ. Απλά έχοντας (υποτίθεται) ξεκαθαρισμένη τη δισκογραφία της πρώτης εποχής τους στο μυαλό μου, αυτό δεν το γνωριζα ότι υπήρχε, δεν το έχω δεί ουτε κατ´όψη.
Δεν ξέρω μήπως και το έχει ο Νότης...
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
αυτός κάνει πολλά λεφτά

51EhtOnNF-L._SY355_.jpg
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Eγω εχω τiς ηχογραφησεις LIVE στο BBC που απ'οτι βλεπω συναντιονται περιπου τα ιδια κομματια της πρωτης περιοδου Fleetwod Mac. Eξαιρετικο αλμπουμ επισης και οσον αφορα την εγγραφη αποδωση.
Βεβαια για τους φετιχιστες και εστετ του χειροπιαστου και εικαστικου πρεπει να εχουν το πρωτο και το τριτο, Then Play On & Kiln House υλοποιημενα στα χερια τους μεσα σε σκληρο χαρτονι...μμμμ.... ακομα και την ανθολογια του 69 (Pious Bird....) αραχτος και καναπεδατος με το εξωφυλλο στα χερια και να ακους τον δισκο...
Νιρβανα .