Αποξηραμένα λουλούδια... [Η "σκηνή" του Λος Άντζελες #3]

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

3ο Μέρος • Ήχοι από την Πόλη των Αγγέλων​

WhiskyAGoGo1964.jpg
Whisky A Go-Go, 1964​

Να που έφτασε η σειρά της συνέχειας, του αφιερώματός μας στη "σκηνή" του Λος Άντζελες και επειδή η ζωή τροφοδοτεί την τέχνη, που με τη σειρά της μιμείται τη ζωή, καλό είναι να δούμε, πώς οι καλλιτέχνες/γκρουπ "στέκονταν" απέναντι στα συμβάντα των καιρών τους, πώς τα αντιλαμβάνονταν και πώς σηματοδοτούσαν το έργο τους. Ανάμεσά τους, υπάρχει και ένας δίσκος, που λόγω του φλερτ του με τη μουσική της περιοχής μας, έχει και ιδιαίτερο νόημα για μας.

Προφανώς και κάποια θέματα δεν εξαντλούνται στο καλό-κακό, ωραίο-άσχημο, στη δυϊστική, δηλαδή, θεώρηση. Οι δύο διαφορετικές και συχνά αντιφατικές καταστάσεις μπορεί να συνυπάρχουν και να είναι αναπόσπαστη και χαρακτηριστική κατάσταση του όλου. Το έτσι ΚΑΙ αλλιώς είναι στην πραγματικότητα συνηθέστερο του έτσι Ή αλλιώς, και απ' αυτό φυσικά δεν ξεφεύγει τίποτα, ούτε και η μουσική που ακούμε και απολαμβάνουμε, πόσο μάλλον όταν για μερικούς καλλιτέχνες η ανάδειξη και μεγιστοποίηση αυτών των στοιχείων είναι η κύρια επιδίωξή τους. Ο John Cale περιέγραψε τη μουσική σκηνή της Δυτικής Ακτής στα τέλη της δεκαετίας του '60 σαν «ένα είδος ελαφρού πουριτανισμού βασισμένου στην καταπίεση των ενήλικων συναισθημάτων για το τι υπήρχε εκεί έξω στον κόσμο».

1o Μέρος-Εισαγωγή: Μουσική πανδαισία... στο Λος Άντζελες, μέσα '60ς-αρχές '70ς
2o Μέρος: Είχα πολλά να ονειρευτώ χθες βράδυ!
4o Μέρος: Νουθεσίες για παιδιά!
5o Μέρος: Πέρασμα στην άλλη πλευρά
6o Μέρος: Γεννημένοι άγριοι

και ένα παλιότερο με βιντεοκλίπ: Αγγελικά ψήγματα
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Έλα στο ηλιόφως...

...
Ξεφορτώσου τα πάνω και τα κάτω σου και έλα στο ηλιόφως
Έλα στο ηλιόφως
Ξέρεις ότι ξέρω ότι ξέρεις, ότι σε αγαπώ

- Come to the Sunshine (Van Dyke Parks, 1966)​

VanDykeParks.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Κύκλος τραγουδιού​

Van Dyke Parks - Song Cycle (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1967, Warner Bros. Records)

SongCycle.jpg

Τραγούδια: A1 Vine Street, A2 Palm Desert, A3 Widow's Walk, A4 Laurel Canyon Blvd., A5 The All Golden, A6 Van Dyke Parks, B1 Public Domain, B2 Donovan's Colours, B3 The Attic, B4 Laurel Canyon Blvd., B5 By The People, B6 Pot Pourri
Μουσικοί: Van Dyke Parks (φωνητικά, πιάνο), Earl Palmer / James Gordon / Gary Coleman / Hal Blaine (κρουστά), Gayle Levant (άρπα), Virginia Majewski (βιόλα), Misha Goodatieff (βιολί), Randall Newman: A1 / George Washington Brown: B2 (πιάνο), Dick Rosmini / Ron Elliott (κιθάρες), Allan Reuss / Leon Stewart / Nicolai Bolin / Thomas Tedesco / Vasil Crienica / William Nadel (μπαλαλάικα), Carl Fortina (ακορντεόν), Steve Young (εισαγωγικό απόσπασμα: A1), σέσιον μουσικοί (έγχορδα, πνευστά) και χορωδία
Παραγωγή: Lenny Waronker

Ηχογραφήθηκε στα Sunset Sound Recorders, Χόλιγουντ, 1967

VanDykeParksPlayingPianoAd.jpg

Το 1973, κοιτώντας πίσω στη νοητική του κατάσταση κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του Song Cycle, ο Van Dyke Parks παραδέχτηκε: «Πρέπει να το αποδεχθώ, υπήρξα θύμα του LSD». Ένα πρώην κινηματογραφικό αστέρι ως παιδί, ο Parks στο Χόλιγουντ το 1968, είχε εντάξει στον τρόπο ζωής του την πρόσληψη των ψυχοτρόπων, πεγιότ, μεσκαλίνης και άσιντ. Ως μουσικός, όμως, ήταν πολύ απαιτητικός, και η ιδιότυπη ιδιοφυΐα του ήταν αναμφισβήτητη. Οι πολύπλευρες συνεισφορές του, ως κιμπορντίστα, τραγουδοποιού, παραγωγού ή διασκευαστή, σε κομμάτια των Beach Boys, Byrds, Tim Buckley, Randy Newman και Ry Cooder ήταν πάντα εξαιρετικές και γοητευτικά παράξενες. Έτσι, όταν η Warner Bros ήθελε μια αμερικάνικη απάντηση στο Sgt. Pepper, ο Parks ήταν πρώτος υποψήφιος.

Ο προϋπολογισμός του Song Cycle, ύψους πάνω από 35.000 δολάρια, το κατέστησαν από τα πιο ακριβά άλμπουμ ποτέ - ο τυπικός προϋπολογισμός, το 1967, για ένα ποπ στούντιο άλμπουμ ήταν περίπου 10.000 δολάρια -, αλλά η Warners έκρινε ότι άξιζε τα λεφτά του, όταν μετά από τέσσερις μήνες παραισθήσεων στα Sunset Sound, ο Parks παρέδωσε ένα κατάλληλα μεθυστικό δημιούργημα, όπου οι παιχνιδιάρικοι σουρεαλιστικοί στίχοι συγκρούονται με πρωτότυπες ενορχηστρώσεις και ταξιδιάρικα ηχητικά εφέ. Πάνω από τους εκκεντρικούς ρυθμούς πιάνου του Parks υπήρχαν καλειδοσκοπικοί συνδυασμοί κουαρτέτου εγχόρδων και μπαλαλάικα, αρπέτζιο άρπας, σφυρίγματα τρένων και βροντήγματα πορτών, αποσπάσματα ύμνων και μοναχικές φυσαρμόνικες, για να μην αναφέρουμε πολλά εξωτικά όργανα και θορύβους που παραμένουν μέχρι σήμερα σχεδόν αδύνατο να ταυτοποιηθούν.

Ένα όραμα της αμερικάνικης πόπιουλαρ μουσικής που διαχέεται, όπως τα τραγούδια των σόου που ακούγονταν από ένα περαστικό ποταμόπλοιο. Ένα απόσπασμα του Steve Young, που παίζει ένα γκόσπελ κάντρι σκοπό, καταρρέει στη θεατρική μελαγχολία του "Vine Street", μια σύνθεση του Randy Newman σε Μπρεχτική φόρμα, μετά έρχεται το "Palm Desert", που έχει κάτι σαν ρεφρέν και μερικά τιτιβίσματα, ενώ στοχάζεται στιχουργικά για «την πολύ παλιά αναζήτηση της αλήθειας μέσα στα όρια της τοξικότητας». Μερικές φορές το άκουσμα, όπως και η Καλιφόρνια, φαντάζει σαν ένα μιούζικαλ, αλλά χωρίς τις κοινότοπες αναφορές σε κορίτσια ή σερφ. Αντίθετα, στο "Widow's Walk" με την πένθιμη αρχή και με στίχους όπως «οι χήρες αντιμετωπίζουν το μέλλον / τα εργοστάσια αντιμετωπίζουν τους φτωχούς», ο Parks αναφέρεται στις κοινωνικές αναταραχές, ενώ το όμορφο οργανικό "Donovan's Colours" χρησιμοποιεί χρώματα της Καραϊβικής, προαναγγέλλοντας το Discover America του 1972. Υπάρχουν στιγμές αποκαλυπτικής, καθαρής έμπνευσης, όπως στο στρεβλωτικό άγχος του "All Golden" και το λειαντικό σόλο βιολί του "By the People", πνιγμένες στην ιδιοσυγκρασία, που είτε ελκύει είτε αποξενώνει.

LennyWaronkerVanDykeParks1968.jpg
Ο παραγωγός Lenny Waronker με τον Van Dyke Parks στο στούντιο, 1968​

Κάποιοι κριτικοί παραξενεύτηκαν, αλλά το περιοδικό Jazz & Pop το χαιρέτησε ως την «πιο σημαντική, δημιουργική και προηγμένη ποπ ηχογράφηση από το Sgt. Pepper».

Η πρόβλεψη της Warner για ξεπούλημα σύντομα διαψεύστηκε όταν, παρά τη σημαντική εκστρατεία μάρκετινγκ, το κοινό το αγνόησε παντελώς. Ο διευθυντής Joe Smith της Warner ακούστηκε να δηλώνει ότι «το άλμπουμ του Van Dyke είναι ένα τέτοιο ορόσημο, που πηγαίνει απευθείας στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν, παρακάμπτοντας εντελώς τον καταναλωτή». Σε μια τελευταία προσπάθεια πώλησης, η Warner "έτρεξε" διαφημίσεις που για ένα σεντ προσέφεραν ένα δεύτερο αντίγραφο σε όποιον είχε ήδη αγοράσει ένα.

Το Song Cycle πήρε μια δεκαετία για να καλύψει το κόστος του, επιβεβαιώνοντας τους πάντα αισιόδοξους ισχυρισμούς του Parks ότι «δεν πήγε άσχημα, απλά πούλησε αργά και συνεχίζει να το κάνει».

«Από τον Ιούνιο του 1963, όταν πήρα την πρώτη μου δουλειά, διασκευάζοντας το "Bare Necessities" - έπρεπε να πληρώσω το μαύρο κοστούμι και το αεροπορικό εισιτήριο για την κηδεία του αδελφού μου. Αυτό ήταν πριν τον Τζον Κένεντι, και τους Μπόμπι Κένεντι και Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στη συνέχεια. Στην πραγματικότητα, οι Αμερικανοί, βρισκόμασταν σε μια ψυχολογική κατάρρευση, ο κάθε αναθεματισμένος από εμάς! Έτσι, όταν ακούτε το Song Cycle, παίρνετε αυτή την αίσθηση της καταστροφής. Μιλώ για την απώλεια του πατέρα μου από τον πόλεμο. Λέω 'ο Θεός έστειλε τον γιο σου σπίτι ασφαλή σε σένα'. Χρησιμοποιώ αυτή τη βαρετή έκφραση για τον πατέρα μου, που είχε χάσει τον γιο του, τον αδερφό μου. Έτσι ήταν 'ακριβός' δίσκος για μένα, αλλά και στη Warner Brothers δήλωσαν ότι ήταν ακριβός και γι' αυτούς - ψεύδονταν κατάφωρα». - συνέντευξη στον Alastair McKay

Ο Parks υπήρξε επικριτικός στο κίνημα του φλάουερ-πάουερ, λέγοντας ότι «το ροκ εκμεταλλεύτηκε επιχειρηματικά, όπως ακριβώς και τα μπλουζ, που τους ξήλωσαν τα σεξουαλικά τους όργανα. Μερικοί άνθρωποι πλήρωσαν πολλά χρήματα για να εμφιαλώσουν την εξέγερση της δεκαετίας του '60, και όταν αυτό ξεκίνησε δεν σήμαινε τίποτα για μένα». Και πρόσθεσε: «Για μένα, το 1969 προανήγγελλε πραγματικά τον θάνατο της επανάστασης της αντικουλτούρας. Το τρομερό γεγονός του Charles Manson έδειξε τη 'θρησκεία' της περιόδου. Ήμουν πάντα επιφυλακτικός με τα πλήθη. Δεν πήγα στο Woodstock, δεν ήθελα να βρεθώ σ' ένα λασπότοπο περιμένοντας να μπω σε μια φορητή τουαλέτα. Πίστευα ότι ήταν μια απαίσια ιδέα, έτσι έμεινα στο γραφείο μου στη Warner Bros... Δεν ξέρω καν τι συνέβη τότε, για πολλούς λόγους. Το ένα είναι ότι δούλευα τόσο σκληρά και ήμουν πολύ απασχολημένος, για να αποπροσανατολιστώ από αυτό που έκαναν άλλοι άνθρωποι».

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Johnny Black, Alastair McKay)

ParksInStudioJan69LosAngeles.jpg
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Ο Φάρος από τον Άρη!​

Kaleidoscope (US) - A Beacon From Mars (Ιανουάριος 1968, Epic)

BeaconFromMars.jpg

Τραγούδια: A1 I Found Out, A2 Greenwood Sidee, A3 Life Will Pass You By, A4 Taxim, B1 Baldheaded End Of A Broom, B2 Louisiana Man, B3 You Don't Love Me, B4 Beacon From Mars
Μουσικοί: David Lindley (ληντ κιθάρα, άρπα-κιθάρα, φωνητικά), Saul Feldthouse (φωνητικά, μπαγλαμάς, ούτι, γκονγκ), Chester Crill γνωστός και ως Maxwell Budda (πιάνο, όργανο, αρπίχορδο, αρμόνιο, φυσαρμόνικα, μπάσο, βιολί, φωνητικά), Chris Darrow (μπάσο, μαντολίνο, φωνητικά), John Vidican (τύμπανα, τυμπάνι)
Παραγωγή: Mike Goldberg, Stu Eisen

DarrowCrillVidicanLindleyFeldthouse.jpg
Από αριστερά: Chris Darrow, Chester Crill, John Vidican, David Lindley και Solomon Feldthouse

Τα τραγούδια του Beacon From Mars είναι εξαιρετικά διαφορετικά, με τους ήχους τους να ταιριάζουν περισσότερο σε ένα τσιγγάνικο καραβάνι γύρω από τη φωτιά από εκείνους της αμερικάνικης έθνο-μπλουζ μπάντας, κλεισμένης σε ένα Νεοϋορκέζικο στούντιο ηχογραφήσεων. Το δεύτερο άλμπουμ των Kaleidoscope, ήταν τόσο καλό όσο το ντεμπούτο Side Trips του 1967, επεκτείνοντας όμως σημαντικά τον ήχο του γκρουπ, αφού περιλαμβάνει δύο εξαιρετικά "εκτεταμένα" κομμάτια, το τζαμάρισμα "Taxim" και το φανταστικό μπλουζ-ροκ ομότιτλο κομμάτι. Και τα δύο, γράφτηκαν ζωντανά στο στούντιο χωρίς επανηχογραφήσεις ή στούντιο παρεμβολές. Περιττό να πούμε ότι αυτή η συνειδητή προσπάθεια να συλλάβει το γκρουπ με την αληθινή του μορφή είναι απόλυτα επιτυχημένη, καθώς και τα δύο κομμάτια είναι εκπληκτικά, δείχνοντας τον θρυλικό εκλεκτικισμό των Kaleidoscope και την απεριόριστη μουσική τους ικανότητα. Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι συναρπαστικά ταξίδια στις ρίζες που αναμιγνύουν φολκ, κάντρι και ψυχεδέλεια σε κάτι που είναι ειλικρινές και αυθεντικό.

Ο Chris Darrow εξηγεί: «Χρειαζόμασταν ένα άλμπουμ που να ακούγεται πραγματικά ζωντανό σαν εμάς, όχι ένα στοιβαγμένο, στρωματοποιημένο ήχο που ήταν τόσο διαδεδομένο. Αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε ζωντανά, με τον τρόπο που μόνο οι τζαζ μουσικοί κατέγραφαν».

Οι Kaleidoscope ήταν μερικοί από τους πιο επιδέξιους μουσικούς των ημερών τους. Ο Chris Darrow, βασικός τραγουδοποιός, υπήρξε ένας από τους πιο υποτιμημένους μουσικούς του Λος Άντζελες, έγραψε ωραία τρίλεπτα ποπ τραγούδια, ενώ οι David Lindley και Solomon Feldthouse ήταν αυθεντίες σε μια ποικιλία από περίεργα έγχορδα όργανα.

Ο προγραμματισμένος τίτλος του άλμπουμ ήταν "A Bacon From Mars" παρμένος από ένα στίχο που είχαν γράψει για το «χοιρινό κρέας από το απώτερο διάστημα»! Η Epic παρανοώντας ή θέλοντας να τον αποφύγει, τον άλλαξε δίνοντάς τους όμως ένα καταπληκτικό εξώφυλλο, τύπου George Hunter/Globe Propaganda, που απεικονίζει δύο παλιούς αστρονόμους που ρίχνουν ένα φάρο σε μια κόκκινη και μαύρη γη, λίγα μίλια από τις ακτές του Άρη...

Το LP ανοίγει με το ξεχωριστό άσιντ κάντρι-φολκ, "I Found Out", επίσης αξιοσημείωτο για το υπέροχο ντόμπρο σόλο και κάτι που ακούγεται σαν πρωτόγονο συνθεσάιζερ. Από τα πιο απολαυστικά κομμάτια είναι το "Greenwood Sidee" με ατμόσφαιρα από Απαλάχια, μια φοβερή παραδοσιακή εγγλέζικη μπαλάντα φόνου, με τα πέτρινα φωνητικά του Saul και μια αέρινη άσιντ αίσθηση που χωρίς αμφιβολία βοηθιέται από το αποτελεσματικό βιολί ενώ το όμορφο "Life Will Pass You By" του Darrow, είναι φολκ-ρόκερ, τύπου-Μπερντς, με επιτυχημένο παίξιμο με τα δάκτυλα. Το περίπου δωδεκάλεπτο "Taxim", που κλείνει την πρώτη πλευρά, είναι ένα εκπληκτικό μεσανατολίτικο φολκ οργανικό, οδηγούμενο από τον μπαγλαμά και το ούτι του Feldthouse, που χτίζεται με μια συναρπαστική κλιμάκωση, πολύ διαφορετικό από οτιδήποτε ακουγόταν τότε. Αληθινοί περιστρεφόμενοι δερβίσηδες σε μυστικιστική έκσταση, απίστευτο υλικό!

Η δεύτερη πλευρά παρουσιάζει εξίσου ποικιλομορφία. Το "Baldheaded End Of A Broom", με τους χαζούλικους στίχους, την καλοπερασάδικη ακουστική κιθάρα και τη φοβερή παραδοσιακή εκτέλεση, ακολουθείται από μια διασκευή του "Louisiana Man" με κατζούν κλίμα, όπου τα βιολιά και η ερμηνεία απεικονίζουν την απλή ζωή στο Δέλτα. Ένα άλλο σπουδαίο κομμάτι είναι η εξαιρετική, στυλ "Smokestack Lightning" επανεγγραφή του "You Don't Love Me", με την απίστευτη φαζαρισμένη κιθάρα του Lindley. Και στα τρία αυτά κομμάτια τα κύρια φωνητικά ανήκουν στον Chris. Το επόμενο επικό, "A Beacon From Mars" με τον Σαούλ στα φωνητικά, είναι μια ζωντανή στο στούντιο οδύσσεια για παραπάνω από δώδεκα λεπτά, που μπορεί να χαθείς αν δεν δώσεις βάση. Στριγκλιές από ανάδραση, σφήνες από όργανο, διαπεραστικά τιτιβίσματα φυσαρμόνικας, αυξομειώσεις έντασης, εναλλαγές οργάνων από τους μουσικούς, όλα συμβαίνουν σε μια προσπάθεια να σε φρικάρουν, που τελικά το πετυχαίνουν και όταν όλα σβήνουν για τελευταία φορά, περιμένεις να ξαναρχίσουν... αλλά αυτό δε συμβαίνει...

...
Όταν περπατώ στον αυτοκινητόδρομό σου
Όσο μπορώ πιο γρήγορα
Χαζεύω στην πόλη του Λ.Α.
Βρήκα μια γυναίκα που με προσέλκυσε κάποτε
Ίσως εδώ
Ίσως εκεί
Ίσως τώρα έχεις ακούσει
Έλα πιο κοντά, άσε με να σε δω
Άσε με να ανακαλύψω πόσο ενδιαφέρεσαι

Ένας ξένος στην πόλη σου
Είμαι ξένος στην πόλη σου
Δεν έχω φίλους εδώ, δεν έχω γυναίκα
Δεν έχω μέρος να ξαπλώσω το σώμα μου
Μ' άκουσες που καλώ;
Μπορώ να δω
Με τη φλόγα σου κοντά μου
Άσε με να σε κρατήσω μόνο μία φορά
Τότε θα ξέρεις

Η βροχή συνεχίζει να πέφτει
Ένα βρώμικο παράθυρο δείχνει το πρόσωπό μου
Η απαλή φωνή σου συνεχίζει να καλεί
Αλλά απλά δεν πηγαίνω σε κανένα μέρος
Αλλά είναι εντάξει μωρό μου, ξεκαθάρισέ το
Είναι για μένα, σιγά το πράγμα
Απλά δεν πειράζει πια

...

Αυτός υπήρξε ο τελευταίος δίσκος του Chris Darrow με τους Kaleidoscope. Μετά το Beacon, θα ενωθεί με τους Nitty Gritty Dirt Band και θα κυκλοφορήσει και μερικούς σόλο δίσκους. Ο David Lindley και οι υπόλοιποι συνέχισαν, κυκλοφορώντας το 1969, το Incredible! και το απογοητευτικό Bernice.

(****1/2, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, pulsatingdream.com, Απαγορευμένη Ζώνη/Κανάλι 15)

SolomonFeldthouseAtNewport1968.jpg
Ο τούρκικης καταγωγής, Solomon Feldthouse, μουσικός, τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος των Kaleidoscope παίζει σάζι στο παρασκήνιο,
πριν εμφανιστεί στο Newport Folk Festival τον Ιούλιο του 1968 στο Νιούπορτ, Ρόουντ Άιλαντ​
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Ποιο είναι το πιο άσχημο μέρος του σώματός σου;​

The Mothers Of Invention - We're Only In It For The Money (Μάρτιος 1968, Verve Records)

WereOnlyInItForTheMoney.jpg

Τραγούδια: A1 Are You Hung Up, A2 Who Needs The Peace Corps, A3 Concentration Moon, A4 Mom & Dad, A5 Bow Tie Daddy, A6 Harry, You're A Beast, A7 What's The Ugliest Part Of Your Body?, A8 Absolutely Free, A9 Flower Punk, A10 Hot Poop, B1 Nasal Retentive Caliope Music, B2 Let's Make The Water Turn Black, B3 The Idiot Bastard Son, B4 Lonely Little Girl, B5 Take Your Clothes Off When You Dance, B6 What's The Ugliest Part Of Your Body? (Reprise), B7 Mother People, B8 The Chrome Plated Megaphone Of Destiny
Μουσικοί: Frank Zappa (κιθάρα, πιάνο, κύρια φωνητικά), Roy Estrada (ηλεκτρικό μπάσο, φωνητικά), Billy Mundi (τύμπανα, φωνητικά), Jimmy Carl Black (τύμπανα, τρομπέτα, φωνητικά), Bunk Gardner (ξύλινα πνευστά), Ian Underwood (πιάνο, ξύλινα πνευστά), Don Preston (πληκτροφόρα), Euclid James "Motorhead" Sherwood (βαρύτονο και σοπράνο σαξόφωνο)
Παραγωγή: Frank Zappa, Tom Wilson

Ηχογραφήθηκε στις 14-16 Μαρτίου, 2-9 Αυγούστου και τον Οκτώβριο του 1967 στα Capitol Studios, Λος Άντζελες και στα Mayfair και Apostolic Studios, Νέα Υόρκη

WereOnlyInItForTheMoneyIn.jpg

«Πιο είναι το πιο άσχημο μέρος του σώματός σου; Μερικοί λένε η μύτη σου / Μερικοί λένε τα δάχτυλα των ποδιών σου / Αλλά νομίζω ότι είναι το μυαλό σου...»​

Ανάμεσα στα οξύμωρα της ψυχεδελικής εποχής είναι το γεγονός ότι ένα από τα αριστουργήματά της, είναι μια ανελέητη σάτιρα του χιπισμού που δημιουργήθηκε από έναν άνθρωπο που ποτέ δεν πήρε ναρκωτικά και απέλυε τα μέλη της μπάντας που το έκαναν. Πίσω από τη δυσπεπτική παρωδία του Cal Schenkel για το εξώφυλλο του Sgt. Pepper, καραδοκούσε μια εφιαλτική απεικόνιση του έθνους σαν πρωτο-φασιστικό αστυνομικό κράτος που εξισορροπούνταν από ένα σωρό χαζούς, επιδειχτικούς χίπηδες.

Ακόμη πιο εντυπωσιακό από το μήνυμα του άλμπουμ ήταν ο τρόπος που πραγματικά ακούγεται. Το We're Only In It For The Money είναι μια "εξαρθρωτική" εμπειρία από την αρχή μέχρι το τέλος, τραγουδιών που συνδέονται με κολάζ τηλεφωνικών κλήσεων, διακωμώδηση ραδιοφωνικών ανακοινώσεων, ηχητικών εφέ και εκρήξεων "συγκεκριμένης μουσικής"/musique concrete που δημιουργήθηκαν από τροφοδοτούμενους ήχους μέσω πρωτόγονων ταλαντωτών μεταβλητής ταχύτητας, συσκευών παραμόρφωσης και των ιδιοσυγκρασιών της εκκεντρικής κονσόλας μιξαρίσματος των Apostolic Studios, όλα συναρμολογημένα από τον Frank Zappa, που επεξεργαζόταν την ταινία με ξυραφάκι ξυρίσματος. Κανένας άλλος δεν θα ήταν σε θέση να κάνει κάτι σαν αυτό ούτε στο ελάχιστο, μέχρι την άφιξη των σάμπλερ.

Με τον κανονικό κύριο τραγουδιστή των Mothers Of Invention, Ray Collins αδικαιολογήτως απόντα, ο Zappa πήρε ο ίδιος μερικά κύρια φωνητικά, μεταβάλλοντας την ταχύτητα της ταινίας για να μεταμορφώσει τη βαθιά βαρύτονη φωνή του σε αυτό που ο κριτικός του Rolling Stone χαρακτήρισε σαν "Ντόναλντ Ντακ φωνές". Η χλεύη του Zappa αγγίζει τα πάντα, χίπις, κουλτούρα των ναρκωτικών, κατασκευασμένη εξέγερση, και διάφορες μπάντες που θεωρούσε πουλημένες. Στο "Flower Punk", "πυροβολεί" σχεδόν όλο το χίπι κίνημα. Εδώ υπάρχουν στιγμές γνήσιας κοινωνικής επίγνωσης, και ενώ είναι όλες πολύ χιουμοριστικές για να συνδεθούν με τα αληθινά μεγάλα τραγούδια διαμαρτυρίας, μπορούν, τουλάχιστον, να κάνουν τον ακροατή να σκεφτεί. Στο "Mom & Dad" ακούγεται να λέει:
«...Μαμά! Μαμά! / Το παιδί σου σκοτώθηκε σήμερα στο πάρκο / Πυροβολήθηκε από τους μπάτσους καθώς βρισκόταν ήσυχα δίπλα στα φρικιά που γνώριζε / Τη σκότωσαν κι αυτή...»​
Ενώ στη δυστοπία μαζικού εγκλεισμού του "Concentration Moon" καταγγέλλει:
«...Αμερικάνικος τρόπος / Κρατούμενος: κλείδωμα / Χτυπήστε κάθε φρικιό στο πρόσωπο με πέτρα...»​
Υπάρχει όμως και η συμπόνια γι' αυτούς που ο ίδιος θεωρούσε ως πραγματικούς αντικομφορμιστές, όπως για τον ομότιτλο χαρακτήρα του "The Idiot Bastard Son", που «εγκαταλείφθηκε για να πεθάνει στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου».

Ads1968.jpg

Επίσης, η χρήση ηλεκτρονικών σε σχέση με άλλα ροκ άλμπουμ της εποχής υπήρξε σημαντική, με εντονότερη παρουσία στα πιο πειραματικά κομμάτια, όπως το "Are You Hung Up?" ή το "Nasal Retentive Calliope Music", αλλά τα ηλεκτρονικά είναι παρόντα σε όλη τη διάρκεια είτε ως μεταβατικά μεταξύ των τραγουδιών, ή λειτουργώντας ως όργανα από μόνα τους. Και όπως κάνει πάντα, όσο πιο αλλόκοτα τόσο το καλύτερο. Από την τζάζι αστική γεύση του "Who Needs The Peace Corps", και τις ποπ φωνητικές αρμονίες των δύο μερών του "What's the Ugliest Part of Your Body", στο χιουμοριστικά ευφορικό ήχο του "Let's Make The Water Turn Black", η μουσική του άλμπουμ είναι σταθερά πολύχρωμη και ενεργητική. Το We're Only In It For The Money καταλήγει σε μια ανησυχητική σημείωση: Το διπλό χτύπημα του "Mother People", στο οποίο οι επιθετικότητες και ο θυμός των "άλλων" ανθρώπων τελικά ξεχειλίζουν, και το "The Chrome-Plated Megaphone of Destiny", ένα εξάλεπτο ηχητικό κολάζ χωρίς λόγια που ακούγεται σαν σπασμοί θανάτου.

Η MGM, που διένεμε τη Verve, καθυστέρησε για μήνες την κυκλοφορία, φοβούμενη μήνυση για το εξώφυλλο και έκοψε τμήματα που θεωρούσε ανεπίτρεπτα. Η γραμμή «Θυμάμαι τη μαμά με την ποδιά και το μαξιλαράκι της, ταΐζοντας όλα τα αγόρια στο καφενείο του Εντ», μια κανονική αναφορά σε μια γκαρσόνα, απομακρύνθηκε από τις πρώτες δοκιμαστικές κοπές, επειδή τα στελέχη θεώρησαν ότι το "pad" αφορούσε σερβιέτα. Μια άλλη γραμμή, «κλείστε το γ@μημένο στόμα σας για το μήκος των μαλλιών μου», κόπηκε από το "Mother People" μπαίνοντας ανάποδα ενώ και ένα προφορικό κομμάτι του "Moon Concentration" αναφερόμενο στους Velvet Underground διαγράφηκε επίσης. Ο Zappa αργότερα απέρριψε τη βράβευση για το άλμπουμ, δηλώνοντας ότι «προτιμώ το βραβείο να παρουσιαστεί σ' εκείνον που τροποποίησε αυτό τον δίσκο, γιατί αυτό που ακούτε αντανακλά περισσότερο τη δουλειά του παρά τη δική μου».

Μερικές φορές, το Money... δημιουργεί την εντύπωση του κακεντρεχούς και ο ίδιος ο Zappa κατηγορήθηκε για ταύτιση του υποκριτικού κατεστημένου με τον περιθωριακό αρνητή του συστήματος. Πάντως η εξέλιξη τόσο μουσικά όσο και κοινωνικοπολιτικά τον δικαίωσε, ενώ συχνά φάνηκε να γράφει μουσική μόνο για τη δική του απόλαυση!

«...ολόκληρη η στάση σας βρωμάει, λέω, και η ζωή που οδηγείτε είναι εντελώς άδεια...»​

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Charles Shaar Murray)

FrankZappaRecording.jpg
Α-Δ Frank Zappa, ο μηχανικός ηχογράφησης Gary Kellgren, ο μπασίστας Roy Estrada και ο παραγωγός Tom Wilson,
ενώ ηχογραφείται το άλμπουμ We're Only In It For The Money, στο Mayfair Recording Studio, 701 Seventh Ave., Νέα Υόρκη​
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Οικογενειακό πορτρέτο

ZappaFamilyPortrait1968.jpg
Ο Frank Zappa με τη σύζυγό του Gail Zappa και την κόρη του Moon Unit Zappa τον Φεβρουάριο του 1968 στο Λώρελ Κάνυον, Λος Άντζελες της Καλιφόρνια​
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Van Dyke Parks • The All Golden

Kaleidoscope • I Found Out

The Mothers Of Invention • Who Needs The Peace Corps?