Καλλιτέχνες με ελεύθερη πτώση κατ ευθείαν σε κενό έμπνευσης!

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

johnnyguitar

New member
15 August 2019
60
Ποιοι θα σας ερχονταν πρωτοι στο μυαλο πανω στην κορυφη της εμπνευσης τους να οδηγουνται απ ευθειας σε ελευθερη πτωση χωρις ποτέ να ανακαμπτουν ξανα ?

Και οχι , για μενα δεν ειναι ο Stevie Wonder που μετα το διπλο (και κατι ψιλα) ευαγγελιο Songs in the key of life βουτηξε στο απολυτο κενο σχεδον ακαριαια (και ας μεσολαβησε ενα νοστιμουλι Hotter than July) σαν να αδειασε ολοσχερως.

Tους Stones ειχα κατα νου που μετα το Εxile on main st. λες και επεσε ακριδα , ρημαξε το λιβαδι με τις παπαρουνες και μειναν κατι σαπροφυτα και κατι some girls του jet set αχρωμα, αοσμα και αγευστα για να τα καταπινεις αμασητα .

Για να ακολουθησουν αλλα ... 20 ακομα καρμπονιζε ανεμπνευστα (σε δουλεια να βρισκομαστε!) και να επαπειλειται και συνεχεια.

(Φυσικα αφιερωμενο εξαιρετικα σε ενα εκλεκτο ασπονδο φιλο που μισω να λατρευω και το αντιστροφο !)
 
17 June 2006
14,350
Re: Καλλιτεχνες με ελευθερη πτωση κατ ευθειαν σε κενο εμπνευσης !

...
Tους Stones ειχα κατα νου που μετα το Εxile on main st. λες και επεσε ακριδα , ρημαξε το λιβαδι με τις παπαρουνες και μειναν κατι σαπροφυτα και κατι some girls του jet set αχρωμα, αοσμα και αγευστα για να τα καταπινεις αμασητα .

Για να ακολουθησουν αλλα ... 20 ακομα καρμπονιζε ανεμπνευστα (σε δουλεια να βρισκομαστε!) και να επαπειλειται και συνεχεια.

...


Θέλεις να πείς ότι αυτοί οι τύποι, κοντά 60 χρόνια τώρα, έπρεπε πάντα να έχουν έμπνευση, να είναι πάντα ορεξάτοι και μέσα στο τσακίρ κέφι, να μην έχουν απογοητεύσεις, να είναι αλώβητοι από την ωμότητα ή τον κυνισμό, να μην παθαίνουν ρευματισμούς, να μην περνάνε κλιμακτήριο, να μη γερνάνε. Χμμμμ...αυτό μου φέρνει περισσότερο σε ήρωες των Marvel comics παρά σε ανθρώπους. Συνταγή: πάρε ένα μέτριο άλμπουμ τους, το Voodoo Lounge για παράδειγμα, και παίξε το πρώτο κομμάτι ("Love is Strong"). Οχι ολόκληρο! παίξε το μέχρι το πρώτο ρεφραίν, εκεί γύρω στο 1.11''. Παίξε το τρείς, τέσσερις...όσες φορές θέλεις. Και πες μας τι ακούς εκεί μέσα. Σ αυτό το ένα (1) περίπου λεπτό εννοώ. Αντ' αυτού, θα μπορούσα κάλλιστα να σου πώ ν ακούσεις τα πρώτα 50'' από το "Gimme Shelter". Αλλά διάλεξα επίτηδες ένα από τα άλμπουμ που χαρακτηρίζεις "παρακμιακά".

:ciao:
 

johnnyguitar

New member
15 August 2019
60
Και ποιος αμφισβητησε το πλεον αγαπημενο μου κομματι τους , στο τελειοτερο και πιο πλουσιο album τους (Let it beed) ?
Ακριβως το αντιθετο !
Αυτο ειχα για προτυπο , οταν μαλιστα ειχε προηγηθει το λιτοτερο Beggar's Banquet που θεωρω σχεδον ισοτιμα κορυφαιο.

Για να ακολουθησουν αλλα δυο εξαιρετικα albums , με το τελευταιο (Exile ...) να διαμορφωνει και τον αντιπροσωπευτικοτερο , ακατεργαστο ηχο του group.

Και αμεσως μετα τοσο ξαφνικα και ανεξηγητα .... ερημη χωρα !
Ελευθερη πτωση , βουτια στο κενο.
Σαν να εσβησαν οι μηχανες , σαν ο Κeith να παραιτηθηκε οριστικα απο την προσπαθεια οτι μπορει να ξαναπαραγαγει ηχο με συναισθημα που να συγκρινεται με ενος καθαριου bluesman (την ουσια του τραγουδιoυ Furry sings the blues δηλαδη!) , απο αυτους που ειχε παντα σημαια και προτυπο (και δεν θα αναφερθω στον ακουραστο χαμαιλαιοντα / μαιμου που δεν θα χε το ελαχιστο ψευτοδιλημμα περι εμπνευσης , στην κορυφη να μπαστακωθουμε και τι μας λετε ρε μπαρμπαδες...) .
Πολυ πριν προφτασουν να εχουν μια φυσιολογικη καμψη , πριν ακομα στοιχειωδως γερασουν οπως επικαλεισαι.

Και η μουσικη εγινε μπιζνα, η εμπνευση μανιερα και τα albums ...βαρειας βιομηχανιας σε μια ανουσια συνεχεια χωρις τελειωμο .
Σε αντιθεση με πολλους αλλους που βιαστηκαν ηλιθιωδως πανω στην μεγαλυτερη ακμη τους να πνιξουν αυτο που δημιουργησαν (για να μην καταντησουν ετσι) !

Κατι αντιστοιχο με τον Stevie που μεσα σε 4 χρονια ειχε ενα φρενηρη εκπληκτικο ρυθμο δημιουργιας και αμεσως μετα ... σαν να εχασε το knack του !!
Μονο που αυτος ειχε την εντιμοτητα να κατεβασει ρολα στο χρυσοφορο μαγαζακι !
 
17 June 2006
14,350
Re: Απάντηση: Καλλιτέχνες με ελεύθερη πτώση κατ ευθείαν σε κενό έμπνευσης!

...
Και η μουσικη εγινε μπιζνα, η εμπνευση μανιερα και τα albums ...βαρειας βιομηχανιας σε μια ανουσια συνεχεια χωρις τελειωμο .
Σε αντιθεση με πολλους αλλους που βιαστηκαν ηλιθιωδως πανω στην μεγαλυτερη ακμη τους να πνιξουν αυτο που δημιουργησαν (για να μην καταντησουν ετσι) !
...

τους αδικείς: αυτό -και μόνο- ξέρουν να κάνουν και αυτό κάνουν. Και το κάνουν καλά. Επαγγελματικά. Εχουν βγάλει πολύ καλούς δίσκους μετά το '73, απλά δεν υπάρχει πια εκείνο το κλίμα του "πάμε με ό τι έχουμε", τακτοποιήθηκαν με το image τους, παίζουν τους αγριόγατους - ελάχιστα πειστικά για μας που τους ξέρουμε απο παλιά εννοώ. Αλλά τα Black & Blue, Tatoo You, Some Girls, Dirty Work είναι πολύ καλοί δίσκοι για την εποχή τους. Και το A Bigger Bang αλλά εκεί μου λείπει ο Wyman. Οπως και να 'χει μεγαλώσαμε μαζί τους, Εμείς δεν είμαστε όπως στα 70ς, γιατί θα έπρεπε να είναι ίδιοι αυτοί;
 

johnnyguitar

New member
15 August 2019
60
Κωστα,

απο την ... μετριοπαθεια των επιχειρηματων σου το μονο που καταλαβαινω ειναι οτι ...συμφωνουμε διαφωνωντας και αυτο που χαιρομαι σε σενα ειναι οτι εισαι σε μια διαρκη αμφισβητηση των πολλαπλων δογματων και στερεοτυπων της μουσικης μυθολογιας που συνεχιζουμε να καταπινουμε αμασητα !!

Και πολυ καλα κανεις και τους αγαπας και στην πτωση τους οπως ακριβως και γω με καλλιτεχνες που συνεχισα να παρακολουθω και να σεβομαι ακομα και στην παρακμη τους.

Φυσικα και κανεις τους δεν ειναι αεναη μηχανη παραγωγης σταθερης ποιοτητας , απλα γι αυτο που αντιπροσωπευαν επαψε τελειως ξαφνικα το υλικο τους να μου φαινεται "τιμιο" !

Το ζητουμενο παντως του thread , περαν του προφανους να σε ...τσιγκλισω και να σε ιντριγκαρω :chinese: , ήταν να σκεφτουμε καλλιτεχνες που στερεψαν δημιουργικα σχεδον ακαριαια , εξ ου και οι 2 συγκεκριμενες προτασεις που κατεθεσα.
Και ποιος δεν αγαπουσε τον Stevie Wonder των 70s και αυτη του η καθιζηση παραμενει ενα απο τα ανεξηγητα μυστηρια της μουσικης !
Αυτοι που επενδυσαν σ αυτον στο δημιουργικο του ζενιθ θα χτυπιουνται ακομα απο μια τοσο αναπαντεχη εξελιξη !
 
17 June 2006
14,350
Re: Απάντηση: Καλλιτέχνες με ελεύθερη πτώση κατ ευθείαν σε κενό έμπνευσης!

...
Φυσικα και κανεις τους δεν ειναι αεναη μηχανη παραγωγης σταθερης ποιοτητας , απλα γι αυτο που αντιπροσωπευαν επαψε πια το υλικο τους να μου φαινεται εξισου "τιμιο" !

...


Αντιθέτως: φρονώ ότι αυτό που αντιπροσώπευαν έπαψε να υπάρχει, το υλικό τους εξακολουθεί να είναι τίμιο. Αυτό ακριβώς σου έγραψα. Και το πιστεύω.
Ο κόσμος μας δεν είναι πια ίδιος μ εκείνον στις αρχές των 70ς. Τα ελάχιστα απομεινάρια που επιβίωσαν ηχούν σαν καρικατούρες.
 
17 June 2006
14,350
...και το ίδιο, btw, ισχύει και για τον Steve Wonder. Οπως και το γεγονός ότι οι καλλιτέχνες στερεύουν επίσης. Ο Wonder δεν έχει τίποτα να πεί στους μαύρους της Αμερικής σήμερα. Από τότε που μεσουρανούσε μεσολάβησαν πάρα πολλά. Σ ένα κόσμο που πια μοιάζει απελπιστικά άδειος και κενός νοήματος και τα μόνα πράγματα που έχουν νόημα είναι λογιών λογιών υλικά αγαθά.
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Οχι μονο τιμια.

Ειχα πει καπου εδω μεσα για μια προπερσινη συναυλια στην Κουβα που ειδα στην ΤΒ και οχι μονος.

Τα συναισθηματα καθόλη την διαρεκια της συναυλιας αλλα και μετα το τελος της ηταν απο διονυσιακα εως βαθεια συγκινηση και ευγνωμοσυνη.

Και ενα απιστευτο ερωτηματικο για το τι μπορει ο ανθρωπος και πως υπερβαινει. Το ιδιο παρατηρουσαμε σε ολα αυτα τα χιλιαδες προσωπα Κουβανων ολων των ηλικιων που επαιρνε η καμερα. Μια αισθηση του "απιστευτου" και του αληθινου.

Ολα τ'αλλα, περι χρηματων εμπορικοτητας κλπ, ειναι απλες οδοντοκρεμες που ανακυκλωνονται συχνα πυκνα για να πουμε κατι για καποιον καλλιτεχνη που δεν μας καθεται για τον αλφα η βητα λογο... Αρα προσωπικη υποθεση.

Οι Stones δεν εχουν αναγκη καμμια οποιασδηποτε συνηγοριας. Σε καθε εμφανιση τους δινουν αυτο που ειναι, τα παντα, και κανουν τους ανθρωπους ετυχισμενους.
Υπερβαινοντας τους επιβαλομενους κανονες της φυσικης και της βιοχημειας και οποιονδηποτε οριων που ειναι καταλυτικοι για το κοινο των θνητων.
Αρα μαλλον για σουπερχηροους μιλαμε τελικα.

Τελος αυτο που ειδα σαν αρχη του νηματος σαν "αυτοι οι Στοουνς οι αντιπαθεις". Ειναι προσωπικο του johnnyguitar δικαιωμα του.
Αλλα σε καμμια περιπτωση δεν ειναι αντιπαθεις, το ακριβως αντιθετο μαλλιστα.
Ειναι μια εξαιρετικης ευγενειας και μιας προσπαθειας απλοτητας προς ολους.
Απολυτα συμπαθεις οταν βγαινουν να πανε να αγορασουν το ψωμι στο φουρνο, η κατεβαινουν σε ενα παραθαλασσιο χωριο και πανε στο ψαραδικο.
Η πανε στην παραλια αναμεσα στους αλλους, και ελαχιστοι τους γνωριζουν, αλλα με την σταση και την διακριτικοτητα τους, τους εμπνεουν τον σεβασμο και δεν ενοχλουν ουτε ενοχλουνται.
Φανταζομαι κατι αλλους και αλλες στη θεση τους στις ιδιες συνθηκες θα ειχε γινει κωλοχανιο...

Και ακομα βρισκονται μεταξυ τους και βγαινουν...οπως παλια, αντιθετα με αλλους που παιζουν για το συμβολαιο και δεν θελουν να βλεπουν ο ενας τον αλλο.
 

johnnyguitar

New member
15 August 2019
60
Cicadelic,
ειλικρινα θα ευχομουν να εχω την ιδια αισθηση , στο Ολυμπιακο σταδιο οταν επαιξαν κουτρουβαλιαστηκαμε να φυγουμε νωριτερα απ τη δουλεια για να ταξιδεψουμε και να προφτασουμε να ειμαστε οσο το δυνατον νωριτερα εκει .
Σε διαβεβαιω οτι υπηρχαν στιγμες που ειχαμε αντιστοιχα συναισθηματα οπως τα περιγραφεις πριν , κατα τη διαρκεια και μετα αλλα ισως τελικα να οφειλονταν περισσοτερο στις δικες μας ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ !

Οπως αντιστοιχα συνεβη και στην νεκρανασταση του SMILE που "πιστοι" πρεπει να ταξιδεψαν απ ολα τα μερη της γης για να ακουσουν ζωντανα το ακυκλοφορητο album θρυλο της pop , μονο που ειδαν ενα εξαιρετο νεανικο group με λατρεια για τη συγκεκριμενη μουσικη και το τραγικο φαντασμα του παλιου Brian με αντιαισθητικα σπασμενη φωνη που σχεδον κατεστρεψε το για πολλες δεκαετιες πολυαναμενομενο project.
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Φιλε μου...

Το ονειρο της ζωης μου ηταν να γινω ιεροεξεταστης.
Και να εστελνα πολλα ατομα στην "Ερωτηση" και το πυρ το εξωτερο και να ησυχαζαμε.

Αλλα του Στοουνς ; Με οτι εχουν δωσει και στην ηλικια τους ειναι παντα στις επαλξεις ; Ποτε. Καλυτερα να πεσω εγω στην πυρα.

Σκεψου ποιο θα ηταν το προσωπο του κοσμου χωρις τους Beatles και τους Stones. Μαζι και ο καθενας ξεχωριστα και αναγκαια.

Σαν του ηρωες του Χιτσκοκ με κουστουμι τσακιση στο παντελονι και σκαρπινια. Σε Ασπρομαυρη εκδοση θα μασταν.
Αστα....

βεβαια να μου πεις ισως να ηταν καλυτερα. Αλλο θεμα.
 

johnnyguitar

New member
15 August 2019
60
Απάντηση: Re: Καλλιτέχνες με ελεύθερη πτώση κατ ευθείαν σε κενό έμπνευσης!

Φιλε μου...

Το ονειρο της ζωης μου ηταν να γινω ιεροεξεταστης.
Και να εστελνα πολλα ατομα στην "Ερωτηση" και το πυρ το εξωτερο και να ησυχαζαμε.

Αλλα του Στοουνς ; Με οτι εχουν δωσει και στην ηλικια τους ειναι παντα στις επαλξεις ; Ποτε. Καλυτερα να πεσω εγω στην πυρα.

Σκεψου ποιο θα ηταν το προσωπο του κοσμου χωρις τους Beatles και τους Stones. Μαζι και ο καθενας ξεχωριστα και αναγκαια.

Σαν του ηρωες του Χιτσκοκ με κουστουμι τσακιση στο παντελονι και σκαρπινια. Σε Ασπρομαυρη εκδοση θα μασταν.
Αστα....

βεβαια να μου πεις ισως να ηταν καλυτερα. Αλλο θεμα.


Δεν ειχα την παραμικρη αμφιβολια οτι με επιχειρηματα τετοιου ειδους θα κατεληγε η ολη κουβεντα.
Αν διανοηθεις να διαφωνησεις σε οτιδηποτε εκφραζει ενα κυριαρχο ρευμα οχι για να πας αντιδραστικα κοντρα αλλα για να υποστηριξεις συγκεκριμενα πραγματα , δυσκολα να μην βρεθεις ως "Ιεροεξεταστης" να παρουσιαζεσαι οτι ακυρωνεις συλληβδην ολη την αξια (στη συγκεκριμενη περιπτωση) του συγκροτηματος (ενω ακριβως το αντιθετο προσπαθησα να εκφρασω) .

Αναμφιβολα εχεις τις καλυτερες προθεσεις και εισαι οσο περισσοτερο καλοπροαιρετος μπορεις οταν καταληγεις σε συμπερασματα (που στ αυτια μου ακουγονται τοσο απελπιστικα naif) "...Απολυτα συμπαθεις οταν βγαινουν να πανε να αγορασουν το ψωμι στο φουρνo ..." .
Η δικη μου αισθηση ειναι οτι οι περισσοτεροι απο τους "υψηλα ισταμενα επωνυμους" περισσοτερο ως χαριτωμενο pet "λαουτζικο" (οπως ανεφωνησε καποτε καποια , καποιου κολοσσου) θα μας βλεπουν, αλλα αυτο απο μονο του δεν αλλοιωνει την πολυ σημαντικη προσφορα καποιων απο αυτους.

Το δικο μου ονειρο παντως μονο ιεροεξεταστης δεν ηταν να γινω .
Ας εχω τουλαχιστον το δικαιωμα της δικης μου "αληθειας" χωρις να παραμορφωνεται αυτο που επιχειρησα να πω.
 
17 June 2006
14,350
Re: Απάντηση: Καλλιτέχνες με ελεύθερη πτώση κατ ευθείαν σε κενό έμπνευσης!

...
ειλικρινα θα ευχομουν να εχω την ιδια αισθηση , στο Ολυμπιακο σταδιο οταν επαιξαν κουτρουβαλιαστηκαμε να φυγουμε νωριτερα απ τη δουλεια για να ταξιδεψουμε και να προφτασουμε να ειμαστε οσο το δυνατον νωριτερα εκει .
Σε διαβεβαιω οτι υπηρχαν στιγμες που ειχαμε αντιστοιχα συναισθηματα οπως τα περιγραφεις πριν , κατα τη διαρκεια και μετα αλλα ισως τελικα να οφειλονταν περισσοτερο στις δικες μας ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ !

...


Α πήγες κι εσύ, στην ουρά μαζί με τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, τη συντακτική ομάδα του ΚΛΙΚ και όλους τους νομέ του ελληνικού ...jet set που εναλλακτικά συχνάζουν στη Μύκονο να δείτε τους Rolling Stones ε; Καλά να πάθετε! :Banane0:
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
μα τι λετε....
μονο τα start me up mixed emotions anybody seen my baby αλλα και τα προσωπικα του Κηφ αρκούν...
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Ποιοι θα σας ερχονταν πρωτοι στο μυαλο πανω στην κορυφη της εμπνευσης τους να οδηγουνται απ ευθειας σε ελευθερη πτωση χωρις ποτέ να ανακαμπτουν ξανα ?

Απευθείας ελεύθερη πτώση δέν είναι ούτε το Goats head soup, ούτε το It's only rock 'n' roll, ούτε το Black and Blue, πολύ δε περισσότερο το Some Girls και το Tatoo you.
Συγνώμη κι όλας.
Τηρουμένων των συνθηκών βεβαίως. Τι άλλο να ζητήσουμε εμείς οι αδηφάγοι;

Στο ΟΑΚΑ δεν πήγα, για λόγους παρεμφερείς με του Λυμπε. Άλλο καπέλο αυτό όμως.
 

PanMan

Μέλος Σωματείου
19 June 2006
9,241
Νεο Ψυχικο
Αν και ξενερωμένοι λόγω έναρξης του Bridges to Babylon Tour με το mainstream satisfaction, στο πρώτο riff του Keith μετά την "έκρηξη" η τρίχα σηκώθηκε κάγκελο. Και έμεινε έτσι μέχρι τέλους. Θυμάμαι τους θεωρούσα γέρους τότε. Το καλύτερο gimme shelter ever. Θυμάμαι και την έναρξη των "ξύλινων σπαθιών" με το "οι συμμορίες της ασφάλτου". Δεν ήρθε τελικά ο Σημίτης. Αν θυμάμαι μια συναυλία, είναι αυτή.
 

Black Jack

Senior Member
26 January 2011
615
Re: Απάντηση: Καλλιτέχνες με ελεύθερη πτώση κατ ευθείαν σε κενό έμπνευσης!

Από τον τίτλο του νήματος, χωρίς καν να έχω διαβάσει το εισαγωγικό ποστ, μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό η Αρίθα Φράνκλιν. Από το 1967 με το I Never Loved a Man the Way I Love You ως το 1972 και το Young, Gifted and Black (μαζί και το λάιβ Amazing Grace), κυκλοφόρησε μια απίστευτη σειρά δίσκων στην Atlantic, που -έχω την εντύπωση- ότι επηρέασαν στον μέγιστο βαθμό τη μουσική γενικά, σίγουρα τη μαύρη μουσική και δη τη southern soul ακόμη περισσότερο, για να μην πω πως αυτή την τελευταία την όρισαν και φανώ λίγο ή πολύ υπερβολικός. Ακόμη και πριν από αυτή την εκπληκτική εξαετία, το πρώτο μισό της δεκαετίας του '60 στις πρώιμες και άγουρες ηχογραφήσεις της στην Columbia μπορείς να βρεις διαμαντάκια που υπερβαίνουν σε κάθε περίπτωση τον μέσο όρο της μουσικής που κυκλοφόρησε την περίοδο εκείνη και στο μαύρο r&b και στα blue eyed soul και στα ροκενρόλια και στα ποπ... Από το 1973 και μετά μπορούμε να μιλάμε όχι απλά για ελεύθερη πτώση σε κενό έμπνευσης, αλλά για κανονικό σάλτο μορτάλε στην άβυσσο της τάφρου των Μαριάνων. Τέτοια βουτιά ούτε ο Γκάνταλφ στα ορυχεία της Μόρια όταν έπεσε από τη γέφυρα μαζί με τον Μπάλρογκ. Κάποια στιγμή κι αυτός άγγιξε πάτο στον πυρήνα της Γης (της Μέσης) και επανήλθε...

Διαβάζοντας τώρα την τοποθέτηση του johnnyguitar, μου ήρθε στο μυαλό η περίπτωση του Κάρλος Σαντάνα. Από το πρώτο Santana μέχρι το Moonflower (λέω εγώ, εξαιρώντας όμως το Festival) υπάρχει ενδιαφέρον υλικό που δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσει ασυγκίνητο. Η´ θα το αγαπήσεις (όπως εγώ, με κάποιες διαβαθμίσεις η κάθε περίπτωση βέβαια), ή θα το μισήσεις. Το έτος 1978 είναι σημείο τομής στην καριέρα του, από εκεί και πέρα το υλικό κατά γενική ομολογία γίνεται τετριμμένο ή ανέμπνευστο στην καλύτερη, αδιάφορο σε κάθε περίπτωση. Εδώ τώρα τι να υποθέσει κανείς; Η θεωρία της ελεύθερης πτώσης, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι σε θέση να περιγράψει με ακρίβεια την κατάσταση της έμπνευσης του καλλιτέχνη. Μια λογική υπόθεση θα μπορούσε να πατήσει πάνω στην αλλαγή της μουσικής με την σαρωτική έφοδο του πανκ, του new wave και της electropop με την απέχθειά της για τις κιθάρες και τους ήρωές της, όπως και η φυσιολογική παρακμή της τζαζ-ροκ φιούζιον που ίσως να στέρησε από τον Μεξικανό, το πρωτογενές υλικό που θα του έδινε τη δυνατότητα να διασκευάσει τα άγνωστα ή άντεργκράουντ διαμαντάκια στα είδη που τον ενδιέφεραν και να τα μετατρέψει σε επιτυχίες με τον τρόπο που μπορεί αυτός να παίξει. Δεν προσαρμόστηκε στο νέο περιβάλλον και απλά βγήκε εκτός παιχνιδιού. Από την άλλη υπάρχει και η συνωμοσιολογική υπόθεση της στενής επαφής τρίτου τύπου, με καινοφανή άσχημη κατάληξη (π.χ. μεταμόσχευση εγκεφάλου), αλλά καλύτερα να μην μπούμε σε αυτά τα μονοπάτια... :flipout:
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,336
Re: Απάντηση: Καλλιτέχνες με ελεύθερη πτώση κατ ευθείαν σε κενό έμπνευσης!

Διαβάζοντας τώρα την τοποθέτηση του johnnyguitar, μου ήρθε στο μυαλό η περίπτωση του Κάρλος Σαντάνα. Από το πρώτο Santana μέχρι το Moonflower (λέω εγώ, εξαιρώντας όμως το Festival) υπάρχει ενδιαφέρον υλικό που δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσει ασυγκίνητο. Η´ θα το αγαπήσεις (όπως εγώ, με κάποιες διαβαθμίσεις η κάθε περίπτωση βέβαια), ή θα το μισήσεις. Το έτος 1978 είναι σημείο τομής στην καριέρα του, από εκεί και πέρα το υλικό κατά γενική ομολογία γίνεται τετριμμένο ή ανέμπνευστο στην καλύτερη, αδιάφορο σε κάθε περίπτωση. Εδώ τώρα τι να υποθέσει κανείς; Η θεωρία της ελεύθερης πτώσης, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι σε θέση να περιγράψει με ακρίβεια την κατάσταση της έμπνευσης του καλλιτέχνη. Μια λογική υπόθεση θα μπορούσε να πατήσει πάνω στην αλλαγή της μουσικής με την σαρωτική έφοδο του πανκ, του new wave και της electropop με την απέχθειά της για τις κιθάρες και τους ήρωές της, όπως και η φυσιολογική παρακμή της τζαζ-ροκ φιούζιον που ίσως να στέρησε από τον Μεξικανό, το πρωτογενές υλικό που θα του έδινε τη δυνατότητα να διασκευάσει τα άγνωστα ή άντεργκράουντ διαμαντάκια στα είδη που τον ενδιέφεραν και να τα μετατρέψει σε επιτυχίες με τον τρόπο που μπορεί αυτός να παίξει. Δεν προσαρμόστηκε στο νέο περιβάλλον και απλά βγήκε εκτός παιχνιδιού. Από την άλλη υπάρχει και η συνωμοσιολογική υπόθεση της στενής επαφής τρίτου τύπου, με καινοφανή άσχημη κατάληξη (π.χ. μεταμόσχευση εγκεφάλου), αλλά καλύτερα να μην μπούμε σε αυτά τα μονοπάτια... :flipout:



1. με πρόλαβες.
2. θεωρώ πιό αντιπροσωπευτικό παράδειγμα τον Carlos
3. είμαι hardcore fan, πιό hard δεν γίνεται, αλλά είμαι ο πρώτος που θα τον αποκαθηλώσει (και το έχω κάνει επανειλημμένα και εδώ και αλλού).
4. με τη μόνη διαφορά το χρονικό όριο (1974) - είναι η τριλογία Caravanserai - Welcome - Borboletta. (και εμβόλιμα το υποτίθεται προσωπικό Love, devotion, surrender και το Live Lotus)
5. Η καταβαράθρωση ξεκίνησε με το Amigos, συνεχίστηκε κανονικά με το Festival.... Μικρή αναλαμπή (αλλά μόνο αναλαμπή) το Moonflower.
6. Ενδιάμεσα μικρές καλές στιγμές σε ένα ωκεανό βαρεμάρας.
7. Εννοείται οτι ακόμα και το πολυδιαφημισμένο και χρυσωμένο comeback του supernatural είναι μια χρυσή μετριότητα με τα κανονικά standards που ο ίδιος έθεσε με την τριλογία.
8. Μετά το Borboletta, το μόνο ενδιαφέρον που κυκλοφόρησε και άξιζε αληθινά είναι το Santana IV με την "επανένωση" της αρχικής μπάντας που είναι εξαιρετικός δίσκος.
9. Επίσης μέσα σε όλο το διάστημα 1974-2018 αξιοσημείωτοι ήταν οι προσωπικοί Havana Moon (εξαιρετικός) και το Swing of Delight.
10. Για όποιον ενδιαφέρεται ένα εξαιρετικό doc του BBC της χρυσής εποχής.
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,689
πετρουπολη
Απάντηση: Re: Απάντηση: Καλλιτέχνες με ελεύθερη πτώση κατ ευθείαν σε κενό έμπνευσης!

Από τον τίτλο του νήματος, χωρίς καν να έχω διαβάσει το εισαγωγικό ποστ, μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό η Αρίθα Φράνκλιν. Από το 1967 με το I Never Loved a Man the Way I Love You ως το 1972 και το Young, Gifted and Black (μαζί και το λάιβ Amazing Grace), κυκλοφόρησε μια απίστευτη σειρά δίσκων στην Atlantic, που -έχω την εντύπωση- ότι επηρέασαν στον μέγιστο βαθμό τη μουσική γενικά, σίγουρα τη μαύρη μουσική και δη τη southern soul ακόμη περισσότερο, για να μην πω πως αυτή την τελευταία την όρισαν και φανώ λίγο ή πολύ υπερβολικός. Ακόμη και πριν από αυτή την εκπληκτική εξαετία, το πρώτο μισό της δεκαετίας του '60 στις πρώιμες και άγουρες ηχογραφήσεις της στην Columbia μπορείς να βρεις διαμαντάκια που υπερβαίνουν σε κάθε περίπτωση τον μέσο όρο της μουσικής που κυκλοφόρησε την περίοδο εκείνη και στο μαύρο r&b και στα blue eyed soul και στα ροκενρόλια και στα ποπ... Από το 1973 και μετά μπορούμε να μιλάμε όχι απλά για ελεύθερη πτώση σε κενό έμπνευσης, αλλά για κανονικό σάλτο μορτάλε στην άβυσσο της τάφρου των Μαριάνων. Τέτοια βουτιά ούτε ο Γκάνταλφ στα ορυχεία της Μόρια όταν έπεσε από τη γέφυρα μαζί με τον Μπάλρογκ. Κάποια στιγμή κι αυτός άγγιξε πάτο στον πυρήνα της Γης (της Μέσης) και επανήλθε...

Η Αριθα ηταν old school και μετα το 73 και την ανοδο της ντισκο δεν ειχε απαντησεις.Δεν ηταν και σεξουλιαρα σαν την Dianna-που απο φωνη δεν σκαμπαζε και πολλα-και δεν εψαξε για καινουριους συνεργατες (εναν Nile Rodgers,εναν Kevin Gumble για παραδειγμα) να της δωσουν εναν μοντερνο ηχο.Ο George Michael προσπαθησε να την επαναφερει στα 80'ς αλλα το τραινο ειχε χαθει...
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,927
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Καλλιτέχνες με ελεύθερη πτώση κατ ευθείαν σε κενό έμπνευσ

Η Αριθα ηταν old school και μετα το 73 και την ανοδο της ντισκο δεν ειχε απαντησεις.Δεν ηταν και σεξουλιαρα σαν την Dianna-που απο φωνη δεν σκαμπαζε και πολλα-και δεν εψαξε για καινουριους συνεργατες (εναν Nile Rodgers,εναν Kevin Gumble για παραδειγμα) να της δωσουν εναν μοντερνο ηχο.Ο George Michael προσπαθησε να την επαναφερει στα 80'ς αλλα το τραινο ειχε χαθει...
Όλο καλό και σωστό πλην της Νταϊάνας.... Αρίθα, οκ, δεν ήταν, αλλά φωνάρα ήταν, both ways.. και οι ερμηνείες της πάντα to the point.


Στάλθηκε από το SM-G965F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk